Relaties
alle pijlers
Onterechte twijfels
maandag 23 maart 2009 om 17:18
Beste mensen,
Ik ben een jongen van 16 jaar en zit met een probleem. Ik heb al 2.5 jaar een vriendin en zit in de knoop met mijn gevoelens. Het is 3 weken geleden begonnen. Zondagavond kwam ik thuis van mijn vriendin, we hadden het hartstikke leuk gehad samen en ik kwam met een gelukkig gevoel thuis. De 3 dagen erop (maandag + dinsdag) was ik ziek, ik had last van griep. Woensdag had ik ineens last van een rotgevoel, ik wist niet waardoor het kwam. Ik ging erover nadenken en ging mezelf afvragen of het aan mijn vriendin lag. Ik kon het me niet voorstellen want ik ben echt ongelofelijk blij met d'r. Toch ging er hele tijd een vraag door mijn hoofd of het aan mijn vriendin lag. Ik was constant mezelf aan het afvragen of ik het nog wel leuk vond met d'r, of ik d'r nog wel miste, of ik d'r nog wel graag wou zien etc. Ik werd gek van mezelf want ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd. Van al het denken kreeg ik buikpijn, enmore buikpijn. Hoe meer ik mezelf af vroeg, hoe meer buikpijn ik kreeg. Dit stapelde dus telkens op in mijn maag waar ik van over moest geven.
Nadat ik had overgegeven was mijn rotgevoel eventjes weg. Ik had toen ook geen twijfels. Het gevoel kwam na een tijdje toch weer terug. Als ik er weer te veel aan dacht dan kreeg ik weer buikpijn. Het was een soort van proces.
Twijfels in mijn hoofd > denken > buikpijn > overgeven. Ik heb ongeveer 14 keer overgegeven in een week. Ik moest erg veel huilen want ik kon er niet bij komen met mijn verstand. Hoe kan ik twijfels hebben over iets waar ik zo ontzettend veel van hou. Het was een gevoel versus verstand kwestie. Elke keer als ik bij mijn vriendin was vroeg ik mezelf af; is dit wat je wil? Vind je het nog wel leuk? Hou ik nog wel van d'r? Hier kreeg ik dus weer buikpijn van wat weer resulteerde in overgeven.
Ik heb vervolgens een afspraak gemaakt met de huisarts en mijn situatie uitgelegd. Mijn huisarts vond het allemaal erg logisch en wist precies wat ik bedoelde. Mijn huisarts vertelde het volgende: je bent ziek, je bent kwetsbaar en hebt weinig weerstand. Je krijgt een rotgevoel omdat je weinig weerstand hebt en gaat van dingen problemen maken wat niet nodig is. Je gaat bedenken waar het aan ligt en vraagt je af of het aan je vriendin ligt. Als je er veel aan denkt dan gaat het na een tijdje ook zo voelen. Je lichaam slaat de informatie op in je maag waardoor je dus buikpijn van krijgt. Dit wordt na een tijdje te veel waardoor je over moet geven, zodra je overgegeven hebt heb je het rotgevoel letterlijk uitgekotst.
Het is een gevoel versus verstand kwestie. Je gevoel geeft iets aan, terwijl je verstand zegt dat dit niet klopt. De dokter zei dat het door mijn hormenen en puberteit komt.
Ik moet mijn manier van denken aanpassen, zodra het gevoel van twijfel weer op kwam moest ik even goed voor mezelf gaan zitten en tegen mezelf zeggen dat het gevoel niet terecht is. Dit is een week goed gegaan, het zat weer 'goed' in mijn hoofd en heb een week goed kunnen eten, geen buikpijn meer gehad en niet hoeven overgeven.
Nu heb ik weer een week dat het niet goed gaat. Ik kan het op het moment niet winnen, mijn gevoel geeft twijfel aan terwijl mijn verstand dit niet wil en zegt dat dit niet juist is.
Bij deze mijn vraag: weten jullie hoe ik boven dit gevoel kan staan? Hoe moet ik mijn manier van denken aanpassen? Ik ben er echt kapot van, Ik ben blij als ik d'r zie en ik mis d'r ook heel erg. Toch twijfel ik er aan, ik kan mijn gevoel op het moment niet overwinnen. Ik moet elke dag huilen en minstens 2 keer overgeven.
Misschien klinkt het voor jullie raar omdat ik pas 16 ben maar ze betekend echt alles voor me. Mijn vader is al heel mijn jeugd zwaar depressief geweest en sinds mijn vriendin in mijn leven is gekomen is alles bergopwaarts gegaan. Ze betekend echt alles voor me en ik wil d'r dus voor geen goud kwijt.
Kunnen jullie me helpen?
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ik hoop dat jullie me een beetje begrijpen.
Met vriendelijke groet,
J.
Ik ben een jongen van 16 jaar en zit met een probleem. Ik heb al 2.5 jaar een vriendin en zit in de knoop met mijn gevoelens. Het is 3 weken geleden begonnen. Zondagavond kwam ik thuis van mijn vriendin, we hadden het hartstikke leuk gehad samen en ik kwam met een gelukkig gevoel thuis. De 3 dagen erop (maandag + dinsdag) was ik ziek, ik had last van griep. Woensdag had ik ineens last van een rotgevoel, ik wist niet waardoor het kwam. Ik ging erover nadenken en ging mezelf afvragen of het aan mijn vriendin lag. Ik kon het me niet voorstellen want ik ben echt ongelofelijk blij met d'r. Toch ging er hele tijd een vraag door mijn hoofd of het aan mijn vriendin lag. Ik was constant mezelf aan het afvragen of ik het nog wel leuk vond met d'r, of ik d'r nog wel miste, of ik d'r nog wel graag wou zien etc. Ik werd gek van mezelf want ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd. Van al het denken kreeg ik buikpijn, enmore buikpijn. Hoe meer ik mezelf af vroeg, hoe meer buikpijn ik kreeg. Dit stapelde dus telkens op in mijn maag waar ik van over moest geven.
Nadat ik had overgegeven was mijn rotgevoel eventjes weg. Ik had toen ook geen twijfels. Het gevoel kwam na een tijdje toch weer terug. Als ik er weer te veel aan dacht dan kreeg ik weer buikpijn. Het was een soort van proces.
Twijfels in mijn hoofd > denken > buikpijn > overgeven. Ik heb ongeveer 14 keer overgegeven in een week. Ik moest erg veel huilen want ik kon er niet bij komen met mijn verstand. Hoe kan ik twijfels hebben over iets waar ik zo ontzettend veel van hou. Het was een gevoel versus verstand kwestie. Elke keer als ik bij mijn vriendin was vroeg ik mezelf af; is dit wat je wil? Vind je het nog wel leuk? Hou ik nog wel van d'r? Hier kreeg ik dus weer buikpijn van wat weer resulteerde in overgeven.
Ik heb vervolgens een afspraak gemaakt met de huisarts en mijn situatie uitgelegd. Mijn huisarts vond het allemaal erg logisch en wist precies wat ik bedoelde. Mijn huisarts vertelde het volgende: je bent ziek, je bent kwetsbaar en hebt weinig weerstand. Je krijgt een rotgevoel omdat je weinig weerstand hebt en gaat van dingen problemen maken wat niet nodig is. Je gaat bedenken waar het aan ligt en vraagt je af of het aan je vriendin ligt. Als je er veel aan denkt dan gaat het na een tijdje ook zo voelen. Je lichaam slaat de informatie op in je maag waardoor je dus buikpijn van krijgt. Dit wordt na een tijdje te veel waardoor je over moet geven, zodra je overgegeven hebt heb je het rotgevoel letterlijk uitgekotst.
Het is een gevoel versus verstand kwestie. Je gevoel geeft iets aan, terwijl je verstand zegt dat dit niet klopt. De dokter zei dat het door mijn hormenen en puberteit komt.
Ik moet mijn manier van denken aanpassen, zodra het gevoel van twijfel weer op kwam moest ik even goed voor mezelf gaan zitten en tegen mezelf zeggen dat het gevoel niet terecht is. Dit is een week goed gegaan, het zat weer 'goed' in mijn hoofd en heb een week goed kunnen eten, geen buikpijn meer gehad en niet hoeven overgeven.
Nu heb ik weer een week dat het niet goed gaat. Ik kan het op het moment niet winnen, mijn gevoel geeft twijfel aan terwijl mijn verstand dit niet wil en zegt dat dit niet juist is.
Bij deze mijn vraag: weten jullie hoe ik boven dit gevoel kan staan? Hoe moet ik mijn manier van denken aanpassen? Ik ben er echt kapot van, Ik ben blij als ik d'r zie en ik mis d'r ook heel erg. Toch twijfel ik er aan, ik kan mijn gevoel op het moment niet overwinnen. Ik moet elke dag huilen en minstens 2 keer overgeven.
Misschien klinkt het voor jullie raar omdat ik pas 16 ben maar ze betekend echt alles voor me. Mijn vader is al heel mijn jeugd zwaar depressief geweest en sinds mijn vriendin in mijn leven is gekomen is alles bergopwaarts gegaan. Ze betekend echt alles voor me en ik wil d'r dus voor geen goud kwijt.
Kunnen jullie me helpen?
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ik hoop dat jullie me een beetje begrijpen.
Met vriendelijke groet,
J.
maandag 23 maart 2009 om 17:22
Wauw, het moet gezegd worden, je schrijft erg goed voor een zestienjarige!
Verder weet ik het ook niet. Het lijkt me normaal om op jouw leeftijd twijfels te hebben. Je bent erg jong voor een serieuze relatie. Het ligt waarschijnlijk niet aan je vriendin, niet aan jou, niet aan je oprechte gevoelens, maar aan de situatie: jij bent jong, zit denk ik nog op school, je verandert nog zoveel en hebt nog zoveel voor de boeg....misschien geeft dat twijfels die zich uiten in buikklachten?
Verder weet ik het ook niet. Het lijkt me normaal om op jouw leeftijd twijfels te hebben. Je bent erg jong voor een serieuze relatie. Het ligt waarschijnlijk niet aan je vriendin, niet aan jou, niet aan je oprechte gevoelens, maar aan de situatie: jij bent jong, zit denk ik nog op school, je verandert nog zoveel en hebt nog zoveel voor de boeg....misschien geeft dat twijfels die zich uiten in buikklachten?
maandag 23 maart 2009 om 17:35
quote:Digitalis schreef op 23 maart 2009 @ 17:22:
Wauw, het moet gezegd worden, je schrijft erg goed voor een zestienjarige!
Verder weet ik het ook niet. Het lijkt me normaal om op jouw leeftijd twijfels te hebben. Je bent erg jong voor een serieuze relatie. Het ligt waarschijnlijk niet aan je vriendin, niet aan jou, niet aan je oprechte gevoelens, maar aan de situatie: jij bent jong, zit denk ik nog op school, je verandert nog zoveel en hebt nog zoveel voor de boeg....misschien geeft dat twijfels die zich uiten in buikklachten?
Bedankt voor je reactie!
Het vreemde van alles vind ik dat ik twijfels heb over iets / iemand waar ik absoluut geen twijfels voor hoef te hebben. Ik heb nergens om over te twijfelen, toch zijn ze er. De dokter gaf idd al aan dat het aan mijn puberteit en hormonen ligt en dat ik mijn gevoel boven moet staan. Toch lukt het me maar niet.
Ik ben anders dan mijn leeftijdsgenoten, ik heb dingen meegemaakt waar ik erg sterk door ben geworden. Mijn vriendin heeft in deze jaren erg veel voor me betekend. Het is mijn gevoel tegen mijn verstand. Ik heb een gevoel wat er niet hoort, ik wil echt zo snel mogelijk dat het weg is!
Wauw, het moet gezegd worden, je schrijft erg goed voor een zestienjarige!
Verder weet ik het ook niet. Het lijkt me normaal om op jouw leeftijd twijfels te hebben. Je bent erg jong voor een serieuze relatie. Het ligt waarschijnlijk niet aan je vriendin, niet aan jou, niet aan je oprechte gevoelens, maar aan de situatie: jij bent jong, zit denk ik nog op school, je verandert nog zoveel en hebt nog zoveel voor de boeg....misschien geeft dat twijfels die zich uiten in buikklachten?
Bedankt voor je reactie!
Het vreemde van alles vind ik dat ik twijfels heb over iets / iemand waar ik absoluut geen twijfels voor hoef te hebben. Ik heb nergens om over te twijfelen, toch zijn ze er. De dokter gaf idd al aan dat het aan mijn puberteit en hormonen ligt en dat ik mijn gevoel boven moet staan. Toch lukt het me maar niet.
Ik ben anders dan mijn leeftijdsgenoten, ik heb dingen meegemaakt waar ik erg sterk door ben geworden. Mijn vriendin heeft in deze jaren erg veel voor me betekend. Het is mijn gevoel tegen mijn verstand. Ik heb een gevoel wat er niet hoort, ik wil echt zo snel mogelijk dat het weg is!
maandag 23 maart 2009 om 17:37
knul je bent 16 als je twijfels hebt over je "relatie" dan moet je het uitmaken, ga maar eens ontdekken wat het leven nog meer te bieden heeft. Als jouw vriendinnetje de "ware" is dan is het over een jaar of 10 nog vroeg genoeg om een relatie te hebben. Ga puberen in plaats van je te gedragen als een veertiger in de midlife crisis
maandag 23 maart 2009 om 17:39
Je kunt heel goed anders zijn dan je leeftijdsgenoten, geloof ik best. Was ik zelf ook.
Maar: bepaalde dingen zijn heel eigen voor iemand van jouw leeftijd, haast universeel. De behoefte vrij te zijn, dingen te doen en te zien. Dat soort zaken zijn zo normaal dat je er bijna niets tegen doet.
Ratio versus emotie....dat is een eeuwenoude strijd. En gevoelens zijn ook nog 's met elkaar in strijd. Je ene gevoel zegt dat je graag bij je vriendin wil zijn, het andere gevoel roept wellicht om meer vrijheid. Enige wat je kunt doen is conditioneren denk ik. Dus je dwarszittende gevoel herkennen en erkennen (heb je gedaan) en die stapsgewijs uit proberen te bannen.
Roep ook maar wat hoor, want ben negen jaar ouder dan jij en kan het nog niet (hm, ik wil je niet bang maken hoor).
Maar: bepaalde dingen zijn heel eigen voor iemand van jouw leeftijd, haast universeel. De behoefte vrij te zijn, dingen te doen en te zien. Dat soort zaken zijn zo normaal dat je er bijna niets tegen doet.
Ratio versus emotie....dat is een eeuwenoude strijd. En gevoelens zijn ook nog 's met elkaar in strijd. Je ene gevoel zegt dat je graag bij je vriendin wil zijn, het andere gevoel roept wellicht om meer vrijheid. Enige wat je kunt doen is conditioneren denk ik. Dus je dwarszittende gevoel herkennen en erkennen (heb je gedaan) en die stapsgewijs uit proberen te bannen.
Roep ook maar wat hoor, want ben negen jaar ouder dan jij en kan het nog niet (hm, ik wil je niet bang maken hoor).
maandag 23 maart 2009 om 17:44
quote:meds schreef op 23 maart 2009 @ 17:37:
knul je bent 16 als je twijfels hebt over je "relatie" dan moet je het uitmaken, ga maar eens ontdekken wat het leven nog meer te bieden heeft. Als jouw vriendinnetje de "ware" is dan is het over een jaar of 10 nog vroeg genoeg om een relatie te hebben. Ga puberen in plaats van je te gedragen als een veertiger in de midlife crisis
Ik weet dat het misschien gek klinkt omdat ik pas 16 ben. Ik kan zo prima genieten van mijn puberteit. Ik zou er echt totaal geen meerwaarde van hebben als ik vrijgezel zou zijn.
Aan dit soort reacties heb ik niets, zo praat je me alleen maar een rotgevoel aan. Ik maak het toch niet uit, dat zou ik erg laag vinden. Het is altijd goed geweest en dan zou ik het nu moeten uitmaken om een klein tegenslagje?
knul je bent 16 als je twijfels hebt over je "relatie" dan moet je het uitmaken, ga maar eens ontdekken wat het leven nog meer te bieden heeft. Als jouw vriendinnetje de "ware" is dan is het over een jaar of 10 nog vroeg genoeg om een relatie te hebben. Ga puberen in plaats van je te gedragen als een veertiger in de midlife crisis
Ik weet dat het misschien gek klinkt omdat ik pas 16 ben. Ik kan zo prima genieten van mijn puberteit. Ik zou er echt totaal geen meerwaarde van hebben als ik vrijgezel zou zijn.
Aan dit soort reacties heb ik niets, zo praat je me alleen maar een rotgevoel aan. Ik maak het toch niet uit, dat zou ik erg laag vinden. Het is altijd goed geweest en dan zou ik het nu moeten uitmaken om een klein tegenslagje?
maandag 23 maart 2009 om 17:46
quote:Digitalis schreef op 23 maart 2009 @ 17:39:
Je kunt heel goed anders zijn dan je leeftijdsgenoten, geloof ik best. Was ik zelf ook.
Maar: bepaalde dingen zijn heel eigen voor iemand van jouw leeftijd, haast universeel. De behoefte vrij te zijn, dingen te doen en te zien. Dat soort zaken zijn zo normaal dat je er bijna niets tegen doet.
Ratio versus emotie....dat is een eeuwenoude strijd. En gevoelens zijn ook nog 's met elkaar in strijd. Je ene gevoel zegt dat je graag bij je vriendin wil zijn, het andere gevoel roept wellicht om meer vrijheid. Enige wat je kunt doen is conditioneren denk ik. Dus je dwarszittende gevoel herkennen en erkennen (heb je gedaan) en die stapsgewijs uit proberen te bannen.
Roep ook maar wat hoor, want ben negen jaar ouder dan jij en kan het nog niet (hm, ik wil je niet bang maken hoor).Ik voel me harstikke vrij, ik ben vrij in wat ik doe. Daar geven we elkaar de ruimte voor. Ik vind het een beetje makkelijk om het op mijn leeftijd af te schuiven. 'Je bent 16, maak het uit en geniet van je jeugd.' Op deze manier geniet ik meer van mijn jeugd dan wanneer ik vrijgezel zou zijn. Ik ben geen stereotype puber. Ik hou niet van uitgaan, ik hou niet van sjansen, ik hou niet van dansen, ik hou niet van alcohol.
Je kunt heel goed anders zijn dan je leeftijdsgenoten, geloof ik best. Was ik zelf ook.
Maar: bepaalde dingen zijn heel eigen voor iemand van jouw leeftijd, haast universeel. De behoefte vrij te zijn, dingen te doen en te zien. Dat soort zaken zijn zo normaal dat je er bijna niets tegen doet.
Ratio versus emotie....dat is een eeuwenoude strijd. En gevoelens zijn ook nog 's met elkaar in strijd. Je ene gevoel zegt dat je graag bij je vriendin wil zijn, het andere gevoel roept wellicht om meer vrijheid. Enige wat je kunt doen is conditioneren denk ik. Dus je dwarszittende gevoel herkennen en erkennen (heb je gedaan) en die stapsgewijs uit proberen te bannen.
Roep ook maar wat hoor, want ben negen jaar ouder dan jij en kan het nog niet (hm, ik wil je niet bang maken hoor).Ik voel me harstikke vrij, ik ben vrij in wat ik doe. Daar geven we elkaar de ruimte voor. Ik vind het een beetje makkelijk om het op mijn leeftijd af te schuiven. 'Je bent 16, maak het uit en geniet van je jeugd.' Op deze manier geniet ik meer van mijn jeugd dan wanneer ik vrijgezel zou zijn. Ik ben geen stereotype puber. Ik hou niet van uitgaan, ik hou niet van sjansen, ik hou niet van dansen, ik hou niet van alcohol.
maandag 23 maart 2009 om 17:50
quote:JCJ1992 schreef op 23 maart 2009 @ 17:46:
[...]
Ik voel me harstikke vrij, ik ben vrij in wat ik doe. Daar geven we elkaar de ruimte voor. Ik vind het een beetje makkelijk om het op mijn leeftijd af te schuiven. 'Je bent 16, maak het uit en geniet van je jeugd.' Op deze manier geniet ik meer van mijn jeugd dan wanneer ik vrijgezel zou zijn. Ik ben geen stereotype puber. Ik hou niet van uitgaan, ik hou niet van sjansen, ik hou niet van dansen, ik hou niet van alcohol.
Dan ben ik kennelijk wel een puber, want ik hou van al die dingen!
Je kunt dat wel zeggen, maar je kunt je puberteit niet omzeilen dmv rationele argumenten. Hormonen maken de dienst uit. En je bent niet vrij, echt niet. In een relatie doe je consessies en lever je een stuk van je vrijheid in.
Maarre, klinkt vrij saai, als ik zo eerlijk mag zijn. Wil je iets bewijzen? Er is niets mis met en serieus zijn, en houden van wat anderen dan oppervlakkige zaken noemen. Ik zat met mijn neus in Shkespeare en met mijn lever gedrenkt in alcohol, bij wijze van. Nog steeds eigenlijk. Je jonge leventje afzweren ten behoeve van een oudere levenstijl is trouwens ook typisch puberaal hoor (wat ik destijds niet zag, ik vond mezelf gewoon veel slimmer dan de rest).
Meds, wees nou blijhijhij dat 'ie niet met trek-trek aankomt!
[...]
Ik voel me harstikke vrij, ik ben vrij in wat ik doe. Daar geven we elkaar de ruimte voor. Ik vind het een beetje makkelijk om het op mijn leeftijd af te schuiven. 'Je bent 16, maak het uit en geniet van je jeugd.' Op deze manier geniet ik meer van mijn jeugd dan wanneer ik vrijgezel zou zijn. Ik ben geen stereotype puber. Ik hou niet van uitgaan, ik hou niet van sjansen, ik hou niet van dansen, ik hou niet van alcohol.
Dan ben ik kennelijk wel een puber, want ik hou van al die dingen!
Je kunt dat wel zeggen, maar je kunt je puberteit niet omzeilen dmv rationele argumenten. Hormonen maken de dienst uit. En je bent niet vrij, echt niet. In een relatie doe je consessies en lever je een stuk van je vrijheid in.
Maarre, klinkt vrij saai, als ik zo eerlijk mag zijn. Wil je iets bewijzen? Er is niets mis met en serieus zijn, en houden van wat anderen dan oppervlakkige zaken noemen. Ik zat met mijn neus in Shkespeare en met mijn lever gedrenkt in alcohol, bij wijze van. Nog steeds eigenlijk. Je jonge leventje afzweren ten behoeve van een oudere levenstijl is trouwens ook typisch puberaal hoor (wat ik destijds niet zag, ik vond mezelf gewoon veel slimmer dan de rest).
Meds, wees nou blijhijhij dat 'ie niet met trek-trek aankomt!
maandag 23 maart 2009 om 17:55
Misschien heb je wel een hele oude ziel *even Dieg pesten*
Nu serieus, ik was op jouw leeftijd al met "volwassen" dingen bezig. Door je jeugd (depressieve vader) en misschien andere gebeurtenissen wordt je (ongewild) de volwassenheid ingeslingert. Zou bij jou ook kunnen zijn. Je ontwikkelt bepaalde gebieden in je leven sneller dan anderen. Dus ook hoe je bijvoorbeeld in relaties staat.
Maar wat je twijfel/gevoel betreft: ik zou niet weten waarom je dat gevoel hebt terwijl je verstand (?) zegt dat je het juist leuk en fijn hebt met je vriendin. Je kunt je al heel goed verwoorden voor een 16 jarige. Is het een idee als je met je vriendin over je twijfels praat? Een goede relatie is o.a. gebaseerd op een goede communicatie. Of zeg je:"nee, dit heeft echt mij te maken en zij staat daar los van. Ik ga haar niet onnodig ongerust maken."....?
Wat je ook gaat doen, heel veel succes!
Nu serieus, ik was op jouw leeftijd al met "volwassen" dingen bezig. Door je jeugd (depressieve vader) en misschien andere gebeurtenissen wordt je (ongewild) de volwassenheid ingeslingert. Zou bij jou ook kunnen zijn. Je ontwikkelt bepaalde gebieden in je leven sneller dan anderen. Dus ook hoe je bijvoorbeeld in relaties staat.
Maar wat je twijfel/gevoel betreft: ik zou niet weten waarom je dat gevoel hebt terwijl je verstand (?) zegt dat je het juist leuk en fijn hebt met je vriendin. Je kunt je al heel goed verwoorden voor een 16 jarige. Is het een idee als je met je vriendin over je twijfels praat? Een goede relatie is o.a. gebaseerd op een goede communicatie. Of zeg je:"nee, dit heeft echt mij te maken en zij staat daar los van. Ik ga haar niet onnodig ongerust maken."....?
Wat je ook gaat doen, heel veel succes!
maandag 23 maart 2009 om 18:04
quote:Sensy12 schreef op 23 maart 2009 @ 17:55:
Misschien heb je wel een hele oude ziel *even Dieg pesten*
Nu serieus, ik was op jouw leeftijd al met "volwassen" dingen bezig. Door je jeugd (depressieve vader) en misschien andere gebeurtenissen wordt je (ongewild) de volwassenheid ingeslingert. Zou bij jou ook kunnen zijn. Je ontwikkelt bepaalde gebieden in je leven sneller dan anderen. Dus ook hoe je bijvoorbeeld in relaties staat.
Maar wat je twijfel/gevoel betreft: ik zou niet weten waarom je dat gevoel hebt terwijl je verstand (?) zegt dat je het juist leuk en fijn hebt met je vriendin. Je kunt je al heel goed verwoorden voor een 16 jarige. Is het een idee als je met je vriendin over je twijfels praat? Een goede relatie is o.a. gebaseerd op een goede communicatie. Of zeg je:"nee, dit heeft echt mij te maken en zij staat daar los van. Ik ga haar niet onnodig ongerust maken."....?
Wat je ook gaat doen, heel veel succes!
We hebben het er al samen over gehad. Ze vond het natuurlijk niet leuk om te horen maar ze geloofde me op mijn woord. Het is echt een gevoel wat in de weg zit.
De huisarts zei dat ik boven dit gevoel moest staan. Mijn lichaam moet de baas worden over het denken, het denken niet over mijn lichaam. Dit is een week goed gegaan, toen was alles goed en had ik geen twijfels. Nu ben ik weer aan het denken en zit ik weer in de negatieve sfeer.
Misschien heb je wel een hele oude ziel *even Dieg pesten*
Nu serieus, ik was op jouw leeftijd al met "volwassen" dingen bezig. Door je jeugd (depressieve vader) en misschien andere gebeurtenissen wordt je (ongewild) de volwassenheid ingeslingert. Zou bij jou ook kunnen zijn. Je ontwikkelt bepaalde gebieden in je leven sneller dan anderen. Dus ook hoe je bijvoorbeeld in relaties staat.
Maar wat je twijfel/gevoel betreft: ik zou niet weten waarom je dat gevoel hebt terwijl je verstand (?) zegt dat je het juist leuk en fijn hebt met je vriendin. Je kunt je al heel goed verwoorden voor een 16 jarige. Is het een idee als je met je vriendin over je twijfels praat? Een goede relatie is o.a. gebaseerd op een goede communicatie. Of zeg je:"nee, dit heeft echt mij te maken en zij staat daar los van. Ik ga haar niet onnodig ongerust maken."....?
Wat je ook gaat doen, heel veel succes!
We hebben het er al samen over gehad. Ze vond het natuurlijk niet leuk om te horen maar ze geloofde me op mijn woord. Het is echt een gevoel wat in de weg zit.
De huisarts zei dat ik boven dit gevoel moest staan. Mijn lichaam moet de baas worden over het denken, het denken niet over mijn lichaam. Dit is een week goed gegaan, toen was alles goed en had ik geen twijfels. Nu ben ik weer aan het denken en zit ik weer in de negatieve sfeer.
maandag 23 maart 2009 om 18:08
en toch onderbewust maakt je je zorgen, zo erg dat je er ziek van wordt.
Je vriendin is je alles, en als jij denkt dat je haar niet kwijt wilt dan moet je die zorg echt proberen weg te nemen, weer die oefening die je van de dokter kreeg blijven proberen.
En verder kan het echt geen kwaad om het er met je vriendin over te hebben. gewoon dat je ziek bent door zorgen, en zo kan zij jou misschien ook geruststellen als je weer zo aanval krijgt...
ik begrijp dat je haar niet ongerust wil maken, maar toch is het echt geen slecht idee, ik denk dat ze het wel fijn zou vinden als je eerlijk verteld wat er aan de hand is.
Je vriendin is je alles, en als jij denkt dat je haar niet kwijt wilt dan moet je die zorg echt proberen weg te nemen, weer die oefening die je van de dokter kreeg blijven proberen.
En verder kan het echt geen kwaad om het er met je vriendin over te hebben. gewoon dat je ziek bent door zorgen, en zo kan zij jou misschien ook geruststellen als je weer zo aanval krijgt...
ik begrijp dat je haar niet ongerust wil maken, maar toch is het echt geen slecht idee, ik denk dat ze het wel fijn zou vinden als je eerlijk verteld wat er aan de hand is.
maandag 23 maart 2009 om 18:14
quote:Crazyinlovee schreef op 23 maart 2009 @ 18:08:
en toch onderbewust maakt je je zorgen, zo erg dat je er ziek van wordt.
Je vriendin is je alles, en als jij denkt dat je haar niet kwijt wilt dan moet je die zorg echt proberen weg te nemen, weer die oefening die je van de dokter kreeg blijven proberen.
En verder kan het echt geen kwaad om het er met je vriendin over te hebben. gewoon dat je ziek bent door zorgen, en zo kan zij jou misschien ook geruststellen als je weer zo aanval krijgt...
ik begrijp dat je haar niet ongerust wil maken, maar toch is het echt geen slecht idee, ik denk dat ze het wel fijn zou vinden als je eerlijk verteld wat er aan de hand is.
Precies, fijn dat eindelijk iemand me begrijpt. Mijn hormonen en onderbewustzijn maken de dienst bij me uit. Dit is iets waar ik boven moet staan, toch lukt het me maar niet. Weten jullie misschien hoe ik hier het beste mee om kan gaan? Hoe meer ik er aan denk hoe slechter ik me ga voelen. Ik probeer al zoveel mogelijk afleiding te zoeken.
Ik heb het er ook uitgebreid met m'n vriendin over gehad, ik vind het in ieder geval fijn dat ze het niet verkeerd oppakte. We komen er samen wel uit zei ze.
en toch onderbewust maakt je je zorgen, zo erg dat je er ziek van wordt.
Je vriendin is je alles, en als jij denkt dat je haar niet kwijt wilt dan moet je die zorg echt proberen weg te nemen, weer die oefening die je van de dokter kreeg blijven proberen.
En verder kan het echt geen kwaad om het er met je vriendin over te hebben. gewoon dat je ziek bent door zorgen, en zo kan zij jou misschien ook geruststellen als je weer zo aanval krijgt...
ik begrijp dat je haar niet ongerust wil maken, maar toch is het echt geen slecht idee, ik denk dat ze het wel fijn zou vinden als je eerlijk verteld wat er aan de hand is.
Precies, fijn dat eindelijk iemand me begrijpt. Mijn hormonen en onderbewustzijn maken de dienst bij me uit. Dit is iets waar ik boven moet staan, toch lukt het me maar niet. Weten jullie misschien hoe ik hier het beste mee om kan gaan? Hoe meer ik er aan denk hoe slechter ik me ga voelen. Ik probeer al zoveel mogelijk afleiding te zoeken.
Ik heb het er ook uitgebreid met m'n vriendin over gehad, ik vind het in ieder geval fijn dat ze het niet verkeerd oppakte. We komen er samen wel uit zei ze.
maandag 23 maart 2009 om 18:49
quote:JCJ1992 schreef op 23 maart 2009 @ 17:44:
[...]
Ik weet dat het misschien gek klinkt omdat ik pas 16 ben. Ik kan zo prima genieten van mijn puberteit. Ik zou er echt totaal geen meerwaarde van hebben als ik vrijgezel zou zijn.
Aan dit soort reacties heb ik niets, zo praat je me alleen maar een rotgevoel aan. Ik maak het toch niet uit, dat zou ik erg laag vinden. Het is altijd goed geweest en dan zou ik het nu moeten uitmaken om een klein tegenslagje?Klein tegenslagje? Jij twijfelt aan je gevoelens voor haar, dat kan je nu wel bagatelliseren maar dat gaat heus niet vanzelf weg. Je kan nu wel beweren dat je een hele "volwassen" puber bent, en dat zal heus, maar neem maar van deze "zeer volwassen" moeder aan dat je met 16 amper komt kijken, en echt niet in staat bent om je voor de rest van je leven te binden
[...]
Ik weet dat het misschien gek klinkt omdat ik pas 16 ben. Ik kan zo prima genieten van mijn puberteit. Ik zou er echt totaal geen meerwaarde van hebben als ik vrijgezel zou zijn.
Aan dit soort reacties heb ik niets, zo praat je me alleen maar een rotgevoel aan. Ik maak het toch niet uit, dat zou ik erg laag vinden. Het is altijd goed geweest en dan zou ik het nu moeten uitmaken om een klein tegenslagje?Klein tegenslagje? Jij twijfelt aan je gevoelens voor haar, dat kan je nu wel bagatelliseren maar dat gaat heus niet vanzelf weg. Je kan nu wel beweren dat je een hele "volwassen" puber bent, en dat zal heus, maar neem maar van deze "zeer volwassen" moeder aan dat je met 16 amper komt kijken, en echt niet in staat bent om je voor de rest van je leven te binden
maandag 23 maart 2009 om 19:03
maandag 23 maart 2009 om 20:14
Toen ik zelf puber was had ik een spastische darm, spanningen zei de dokter....
Zo had ik vriendinnen die paniekaanvallen hadden. hyperventileren, flauwvallen. zelfs eens meegeweest naar het ziekenhuis, spanningen en angsten was de diagnose...
Het hoort geloof ik helaas echt bij de pubertijd... Ik hoop dat je eruitkomt hoor.., probeer niet teveel te piekeren en alles voor jezelf te houden. en probeer je échte gevoel eens te volgen.
Niet zoals je dénkt hoe het hoort...
Zo had ik vriendinnen die paniekaanvallen hadden. hyperventileren, flauwvallen. zelfs eens meegeweest naar het ziekenhuis, spanningen en angsten was de diagnose...
Het hoort geloof ik helaas echt bij de pubertijd... Ik hoop dat je eruitkomt hoor.., probeer niet teveel te piekeren en alles voor jezelf te houden. en probeer je échte gevoel eens te volgen.
Niet zoals je dénkt hoe het hoort...
maandag 23 maart 2009 om 20:50
Hey!
Ik ben een meisje van 16. Ik had een relatie van 1,5 jaar met een jongen en had op een gegeven moment vreselijke twijfels.
Wist niet waar het vandaan kwam.. Mijn gevoel vertelde me dat het niet goed zat maar iets vertelde me ook dat ik hem niet kwijt wou. Telkens als ik eraan dacht kreeg ik een vreselijk gevoel, kreeg buikpijn,werd misselijk..moest overgeven.
Ik wil alleen aangeven dat je niet de enige bent die dit mee maakt.het hoort waarschijnlijk bij de puberteit.. de een heeft er meer last van dan de ander. Het is wel vreselijk moeilijk allemaal.
Ik heb er voor gekozen om er een punt achter te zetten. Ik heb er vreselijk verdriet van maar het gaat steeds beter met me.
luister naar jezelf en niet naar andere en ben niet bang voor verandering.
Sterkte ermee!!
Ik ben een meisje van 16. Ik had een relatie van 1,5 jaar met een jongen en had op een gegeven moment vreselijke twijfels.
Wist niet waar het vandaan kwam.. Mijn gevoel vertelde me dat het niet goed zat maar iets vertelde me ook dat ik hem niet kwijt wou. Telkens als ik eraan dacht kreeg ik een vreselijk gevoel, kreeg buikpijn,werd misselijk..moest overgeven.
Ik wil alleen aangeven dat je niet de enige bent die dit mee maakt.het hoort waarschijnlijk bij de puberteit.. de een heeft er meer last van dan de ander. Het is wel vreselijk moeilijk allemaal.
Ik heb er voor gekozen om er een punt achter te zetten. Ik heb er vreselijk verdriet van maar het gaat steeds beter met me.
luister naar jezelf en niet naar andere en ben niet bang voor verandering.
Sterkte ermee!!
maandag 23 maart 2009 om 21:24
@bianca:
Ja het is écht leuk samen. Hier ben ik zeker van.
@meds:
Ik ben niet bang om alleen te zijn, ik weet gewoon 100% zeker dat ik haar echt niet kwijt wil.
@maansa:
Ik weet zeker dat mijn gevoel niet klopt omdat dit gevoel ineens kwam. Je gevoel voor iemand kan niet in 2 dagen over zijn. Zoals de dokter al zei, kwam dit omdat ik ziek was en je dus kwetsbaar bent. De twijfels komen door de hormonen.
@Loveeer:
Ik ben er niet van plan een punt achter te zetten. Dat wil ik absoluut niet.
Misschien moet je mijn verhaal iets beter lezen.
Ja het is écht leuk samen. Hier ben ik zeker van.
@meds:
Ik ben niet bang om alleen te zijn, ik weet gewoon 100% zeker dat ik haar echt niet kwijt wil.
@maansa:
Ik weet zeker dat mijn gevoel niet klopt omdat dit gevoel ineens kwam. Je gevoel voor iemand kan niet in 2 dagen over zijn. Zoals de dokter al zei, kwam dit omdat ik ziek was en je dus kwetsbaar bent. De twijfels komen door de hormonen.
@Loveeer:
Ik ben er niet van plan een punt achter te zetten. Dat wil ik absoluut niet.
Misschien moet je mijn verhaal iets beter lezen.
dinsdag 24 maart 2009 om 00:49
Ik geloof dat ze best de vrouw van je leven kan zijn. Misschien ook niet of niet voor altijd, maar dat kan niemand met 100% zekerheid van z'n partner zeggen. Als ze je nu gelukkig maakt, waarom is ongelukkig alleen dan beter?
Volgens mij ben je gewoon heel erg gek op je vriendin, maar heb je het in een kwetsbaar moment iets teveel geanalyseerd. Je had een rotgevoel en dat 'moest' ergens vandaan komen. En met genoeg denken kwam die twijfel op, een gedachte die nu ook je gevoel overschaduwd. Erg lastig om uit die spiraal te komen als je daar eenmaal inzit. Misschien kan je eens met een schoolpsycholoog of maatschappelijk werker praten over je gedachten en gevoelens, die weten vaak erg goed te helpen met alles even op een rij te krijgen.
Misschien kom je erachter dat ze het toch niet voor je is, misschien kom je erachter dat ze wél de liefde van je leven is. Het belangrijkste is dat je gevoel, verstand en lichaam op één lijn komen te staan.
Pfff, lastig hoor, 16 zijn! Sterkte ermee.
Volgens mij ben je gewoon heel erg gek op je vriendin, maar heb je het in een kwetsbaar moment iets teveel geanalyseerd. Je had een rotgevoel en dat 'moest' ergens vandaan komen. En met genoeg denken kwam die twijfel op, een gedachte die nu ook je gevoel overschaduwd. Erg lastig om uit die spiraal te komen als je daar eenmaal inzit. Misschien kan je eens met een schoolpsycholoog of maatschappelijk werker praten over je gedachten en gevoelens, die weten vaak erg goed te helpen met alles even op een rij te krijgen.
Misschien kom je erachter dat ze het toch niet voor je is, misschien kom je erachter dat ze wél de liefde van je leven is. Het belangrijkste is dat je gevoel, verstand en lichaam op één lijn komen te staan.
Pfff, lastig hoor, 16 zijn! Sterkte ermee.
dinsdag 24 maart 2009 om 00:54
Het gaat vlgs mij hier om de spanning, het nare gevoel dat je lichamelijk klachten veroozaakt. Je hebt best kans dat dit niet ligt aan het feit dat je relatie slecht is (en daar dus maar mee moet stoppen) maar meer omdat je nogal zoekend naar jezelf bent/in een depri periode zit.
Dingen die je kunt doen om lichamelijke spanning te verminderen zijn bv ontspanningsoefeningen: met mp3-tjes http://www.ggzdrenthe.nl/index.php?pageID=708
Helpt het allemaal niet, ga dan terug naar je huisarts, misschien is een psycholoog iets voor je. natuurlijk niet omdat je gek bent , maar om spanning te verminderen en dingen meer in het juiste perspectief te zien.
En wat hierboven al net gezegd is: ik herken het wel dat je rond ie leeftijd alles OVERanalyseerd en hierdoor gaat piekeren, spanning opwekt bij jezelf enz enz. Soms moet je de denkstand wat terugdraaien
Dingen die je kunt doen om lichamelijke spanning te verminderen zijn bv ontspanningsoefeningen: met mp3-tjes http://www.ggzdrenthe.nl/index.php?pageID=708
Helpt het allemaal niet, ga dan terug naar je huisarts, misschien is een psycholoog iets voor je. natuurlijk niet omdat je gek bent , maar om spanning te verminderen en dingen meer in het juiste perspectief te zien.
En wat hierboven al net gezegd is: ik herken het wel dat je rond ie leeftijd alles OVERanalyseerd en hierdoor gaat piekeren, spanning opwekt bij jezelf enz enz. Soms moet je de denkstand wat terugdraaien
dinsdag 24 maart 2009 om 13:36
quote:Zonnetje77 schreef op 24 maart 2009 @ 00:49:
Ik geloof dat ze best de vrouw van je leven kan zijn. Misschien ook niet of niet voor altijd, maar dat kan niemand met 100% zekerheid van z'n partner zeggen. Als ze je nu gelukkig maakt, waarom is ongelukkig alleen dan beter?
Volgens mij ben je gewoon heel erg gek op je vriendin, maar heb je het in een kwetsbaar moment iets teveel geanalyseerd. Je had een rotgevoel en dat 'moest' ergens vandaan komen. En met genoeg denken kwam die twijfel op, een gedachte die nu ook je gevoel overschaduwd. Erg lastig om uit die spiraal te komen als je daar eenmaal inzit. Misschien kan je eens met een schoolpsycholoog of maatschappelijk werker praten over je gedachten en gevoelens, die weten vaak erg goed te helpen met alles even op een rij te krijgen.
Misschien kom je erachter dat ze het toch niet voor je is, misschien kom je erachter dat ze wél de liefde van je leven is. Het belangrijkste is dat je gevoel, verstand en lichaam op één lijn komen te staan.
Pfff, lastig hoor, 16 zijn! Sterkte ermee.
Je verwoordt het precies zoals ik het voel. Ik ben echt heel erg gek op mijn vriendin, ik ben echt altijd gelukkig en blij met d'r geweest. Op een kwetsbaar moment heb ik inderdaad iets teveel geanalyseerd waardoor ik mijn vriendin in twijfel ging trekken. Door al het denken voelt het nu ook zo terwijl ik zelf 100% zeker weet dat dit NIET terecht is. Ik zit op het moment in een negatieve spiraal waar ik maar niet uit kom. Ik heb nergens meer zin in en ben helemaal niet meer vrolijk. Het enigste waar ik aan moet denken is mijn vriendin en mijn gevoel. Ik word echt gek van mezelf.
Het enigste moment wanneer ik weer kan lachen is wanneer ik bij mijn vriendin ben of met d'r aan de telefoon ben. Mijn gevoel maakt me helemaal gek want ik weet dat het gevoel niet terecht is. Toch kom ik maar niet uit de negatieve spiraal.
Ik ga Donderdag weer eens met de huisarts praten. Volgende week ga ik naar een psycholoog die me al jaren kent ivm mijn thuissituatie. Hij heeft me ook erg veel geholpen met mijn opgekropte gevoelens tijdens mijn thuissituatie.
Ik kan me echt totaal niet concentreren, elke minuut van de dag zit ik te piekeren. Ik wil zo graag dat het rotgevoel weg is. Ik heb echt totaal geen reden om te twijfelen, ik heb het al 2.5 jaar hartstikke leuk met mijn vriendin en dat heb ik nog steeds. Toch overheerst het gevoel op het moment.
Ik geloof dat ze best de vrouw van je leven kan zijn. Misschien ook niet of niet voor altijd, maar dat kan niemand met 100% zekerheid van z'n partner zeggen. Als ze je nu gelukkig maakt, waarom is ongelukkig alleen dan beter?
Volgens mij ben je gewoon heel erg gek op je vriendin, maar heb je het in een kwetsbaar moment iets teveel geanalyseerd. Je had een rotgevoel en dat 'moest' ergens vandaan komen. En met genoeg denken kwam die twijfel op, een gedachte die nu ook je gevoel overschaduwd. Erg lastig om uit die spiraal te komen als je daar eenmaal inzit. Misschien kan je eens met een schoolpsycholoog of maatschappelijk werker praten over je gedachten en gevoelens, die weten vaak erg goed te helpen met alles even op een rij te krijgen.
Misschien kom je erachter dat ze het toch niet voor je is, misschien kom je erachter dat ze wél de liefde van je leven is. Het belangrijkste is dat je gevoel, verstand en lichaam op één lijn komen te staan.
Pfff, lastig hoor, 16 zijn! Sterkte ermee.
Je verwoordt het precies zoals ik het voel. Ik ben echt heel erg gek op mijn vriendin, ik ben echt altijd gelukkig en blij met d'r geweest. Op een kwetsbaar moment heb ik inderdaad iets teveel geanalyseerd waardoor ik mijn vriendin in twijfel ging trekken. Door al het denken voelt het nu ook zo terwijl ik zelf 100% zeker weet dat dit NIET terecht is. Ik zit op het moment in een negatieve spiraal waar ik maar niet uit kom. Ik heb nergens meer zin in en ben helemaal niet meer vrolijk. Het enigste waar ik aan moet denken is mijn vriendin en mijn gevoel. Ik word echt gek van mezelf.
Het enigste moment wanneer ik weer kan lachen is wanneer ik bij mijn vriendin ben of met d'r aan de telefoon ben. Mijn gevoel maakt me helemaal gek want ik weet dat het gevoel niet terecht is. Toch kom ik maar niet uit de negatieve spiraal.
Ik ga Donderdag weer eens met de huisarts praten. Volgende week ga ik naar een psycholoog die me al jaren kent ivm mijn thuissituatie. Hij heeft me ook erg veel geholpen met mijn opgekropte gevoelens tijdens mijn thuissituatie.
Ik kan me echt totaal niet concentreren, elke minuut van de dag zit ik te piekeren. Ik wil zo graag dat het rotgevoel weg is. Ik heb echt totaal geen reden om te twijfelen, ik heb het al 2.5 jaar hartstikke leuk met mijn vriendin en dat heb ik nog steeds. Toch overheerst het gevoel op het moment.
