tweede leg (ik zoek twijfelaars)

Guusje34 schreef: ↑

17-02-2019 13:39

Dat laatste was ook geen reactie op jouw post. excuus daarvoor, was de bedoeling om dat algemeen in mijn topic te plaatsen.

Maar jij twijfelt niet dan?

Geen excuses nodig hoor. Geen probleem.

Ik ben meer bang en zie allerlei beren op de weg. Wij praten er uiteraard ook samen over maar mijn man legt geen druk op me. En het hoeft ook niet nu of binnen een jaar. We praten er ook over met de kinderen erbij en luisteren ook naar hen en wat zij wel of niet willen. Ik laat het voor nu even allemaal over me heen komen. Als ik er klaar voor ben gaat het spiraal eruit en anders blijft het spiraal lekker zitten. Qua leeftijd mag moeder natuur beslissen of het ons gegeven is of niet.

Guusje34 schreef: ↑

17-02-2019 13:43

Ja, dit omvat ook wel mijn twijfels een beetje. Ook gezamenlijke hobby, maar daarentegen niets wat later niet meer terug op te pakken is. Eigen hobby, moet ook op HOLD... maar ook van tijdelijke aard. Ik vond zwanger zijn wel fijn, en heb ook geen last gehad van het wakker worden om te voeden en dergelijke dingen... Het uit elkaar gaan... tja... Ik kan me nu niet voorstellen dat we uit elkaar gaan, anders had ik nooit gedacht aan een kindje...

Maar dat had ik bij mijn eerste man ook. Ik kon me niet voorstellen dat wij uit elkaar zouden gaan ooit...

Ik heb in dezelfde situatie gezeten als jij TO. Mijn kinderen waren toen 10 en 8 geloof ik. Mijn toenmalige vriend had ook geen kinderen omdat zijn ex geen kinderen wilde. En hij wilde wel graag een kindje. Ik had toen een goede baan en stelde me zo voor dat alle verzorging toch weer op mij neer zou komen. En daar had ik geen zin in. Dus besloten om het niet te doen. Achteraf maar goed ook want de relatie hield geen stand. Ben zo blij dat ik voor mij de juiste keuze heb gemaakt.

Guusje34 schreef: ↑

17-02-2019 13:43

Ja, dit omvat ook wel mijn twijfels een beetje. Ook gezamenlijke hobby, maar daarentegen niets wat later niet meer terug op te pakken is. Eigen hobby, moet ook op HOLD... maar ook van tijdelijke aard. Ik vond zwanger zijn wel fijn, en heb ook geen last gehad van het wakker worden om te voeden en dergelijke dingen... Het uit elkaar gaan... tja... Ik kan me nu niet voorstellen dat we uit elkaar gaan, anders had ik nooit gedacht aan een kindje...

Maar toen was je 11 jaar jonger

Ja, uiteraard zijn hobby's weer op te pakken maar vooralsnog moeten jullie ze dan wel missen.
Weer helemaal opnieuw beginnen is niet niets. Het komt ook zeker niet altijd ten goede van je relatie.

Guusje34 schreef: ↑

17-02-2019 13:46

Bedankt voor je berichtje

Voor een man is het schijnbaar toch anders dan voor een vrouw. Of heeft jouw man ook naar zijn oren gekregen dat hij zijn eerste kind tekort deed? < Dit is niet tegen jou gericht, maar vraag me dat echt af.

Nee, maar dat is denk ik omdat wij alles wat we konden hebben gedaan om te proberen haar vaker te zien maar dit met zijn ex onmogelijk te regelen bleek . En we hebben aantal dingen afgesproken zoals dat zij altijd een eigen kamer zal hebben ook als onze zoons dan moeten delen oa.

Mijn man heeft een tweede leg, namelijk onze gezamenlijke drie kinderen.

Zijn oudste twee zijn dolblij met de broertjes en het zusje. Dat zeker.

Maar natuurlijk heeft het hun leven beïnvloed. Op een goede manier, maar natuurlijk was er tijdelijk ook iets minder aandacht. Man heeft daar alles aan gedaan om dat zoveel mogelijk te voorkomen (in de kraamweek uitgebreid met dochter gaan shoppen, na 1,5 maand met dochter een weekendje Parijs, af en toe buiten de deur eten met alleen zoon), maar je kúnt het gevoel niet voorkomen.
Het leven van je oudste twee gaat veranderen en ongetwijfeld is dat soms even niet leuk...

Alles is op zijn pootjes terecht gekomen, maar het is gewoon een omslag voor (oudere) kinderen.

Je had de wens met je ex voor meer kinderen, maar hij wilde niet.
Je ziet het zelf eigenlijk wel zitten, zeker nu je vriend er ook voor open staat.

Belangrijk lijkt me toch: stel je krijgt een kindje en die heeft broer/zus van 10+ jaar ouder, blijft het dan bij 1 of komt er nog eentje? Als nakomertje met zoveel leeftijdsverschil kan het namelijk wel heel eenzaam zijn, al hoeft dat natuurlijk ook weer niet. Maar genoeg nakomertjes in mijn vriendenkring die dat als negatief hebben ervaren. Vandaar de vraag: hoe staan je kinderen er nu in? Zouden die het leuk vinden?

Je bent 34. Voor een derde is dat (tegenwoordig) piepjong. Ik was al 36 toen we het erover hadden. Tot 40 lijkt me nog weinig aan de hand wat dat betreft. Ja, je bent minder vruchtbaar, dus of het lukt is onzeker, dat wel.

Ondanks dat ik nu niet meer in de categorie 'twijfelaar' val, ben ik dit zelf een tijdje terug wel geweest, dus misschien heb je iets aan de overwegingen waarom ik niet voor een tweede leg ga.
Ik heb zelf een zoon van 9 uit een vorige relatie, waar ik sinds de geboorte alleen voor zorg. Sinds ongeveer 3 jaar een nieuwe partner zonder eigen kinderen en die gewoon meedraait in het gezin sinds een jaar nu.

We hebben het er een tijd lang met regelmaat goed over gehad, wel of geen kind. Want op emotioneel vlak is het proces van samen een kind krijgen natuurlijk iets prachtigs om te doen (mits je uiteraard een kinderwens hebt). Maar voor mij is een kind willen een emotionele wens, het besluit nemen om er daadwerkelijk voor te gaan een rationele.

Zelf heb ik erover nagedacht, maar ik kon het voor mijzelf niet verantwoorden om in deze situatie nog voor een tweede kind te gaan. Naar mijn mening moet ik in het belang van het kind denken dat er op dit moment al is.
- Hij is al 9, is al zelfstandig en ons leven is op deze leeftijd ingericht. Met vakantie wordt er gebackpackt door allerlei landen. Uitjes worden gemaakt, hobby's zijn aanwezig enz. Dit zou veranderen op het moment dat daar een baby bij komt. Op het moment dat dit weer zou kunnen, zal mijn zoon (hopelijk) al studeren.
- Daarnaast is de band tussen zoon en partner erg goed, ik wil niet gaan gokken of dit na de geboorte van een eigen kind zal veranderen of niet. Mogelijk niet, want mijn vriend is zeer fair in dit soort zaken, maar de garantie heb ik nu eenmaal niet.
- Mijn zoon is gezond, wat als hier nog een tweede zorgenkind bij zou komen wat een wissel trekt op het gezin? Niemand heeft de garantie op een gezond kind, dus ook die gok wil ik niet nemen.
- Stel dat deze relatie over gaat, wat gebeurt er dan met de relatie partner en zoon? Zal deze verdwijnen terwijl baby wel steeds heen en weer gaat, hoe moeilijk moet dat zijn voor een kind dat er een belangrijk figuur verdwijnt in zijn leven en het bij het eigen kind wel gewoon door blijft lopen? Inmiddels weet ik wel dat je rekening moet houden met het feit dat relaties niet voor eeuwig hoeven te zijn. Vooral ook bij samengestelde gezinnen. Daarnaast kan ik mijn zoon alles geven wat ik wil, als ik zelf voor twee kinderen zou moeten zorgen zou dit altijd minder zijn.
- Daarnaast zou ik mijn kinderen nooit ongelijk willen behandelen. Ik wil de situatie voorkomen dat het ene kind bij overlijden van de partners een hoge erfenis krijgt en de ander het met een klein gedeelte moet doen. Mijn geld gaat naar mijn enige kind, en daar zitten verder geen bijzondere constructies aan vast. Wat mijn vriend na zijn overlijden doet met zijn geld maakt mij niet uit, zoals hij het nu ziet gaat het na overlijden naar zoon, want die zal het het langste profijt van hebben. Maar zolang het maar niet oneven verdeelt zou worden mag hij dat zelf weten.

Voor mij de belangrijkste: De situatie is daarnaast ook goed zoals hij is, waarom het risico nemen dat dit ten negatieve verandert? Soms is het goed om tevreden te zijn met dat wat je hebt. Ik heb een prachtige, gezonde zoon, ik heb een geweldige relatie die mijn neemt met de bagage waarmee ik kom. Beter nog, hij staat als een vader aan de zijlijn mijn zoon toe te juichen bij sporten, spaart kosten nog moeite om als een gezin te fungeren. Het is goed zo, ondanks dat een kraaiende baby van ons samen ons wel heel erg schattig lijkt. Maar ten opzichte van wat we nu hebben, is het het risico zeker niet waard.

En ik denk dat velen voor mij je ook hebben willen wijzen hierop, dat het geen impuls moet zijn, maar dat je alle factoren moet afwegen. Zowel emotioneel, maar ook rationeel/zakelijk/financieel enz.
Veel succes met je besluit in ieder geval, blijft altijd een moeilijke keuze.

Guusje34 schreef: ↑

17-02-2019 13:48

Gelukkig hier ook geen druk vanuit vriend. En dezelfde beren op de weg. Ja, dat is natuurlijk ook nog iets... als het ons gegeven is... Helemaal waar.

Dat is fijn.

Ja precies, het stukje dat het misschien niet eens meer lukt en ‘bij twijfel niet doen’ geeft mij rust. Ik hoef nu niks. We praten er af en toe samen over maar het is niet een heel groot onderwerp hier in huis. Komt tijd komt raad.

We hebben nu een bepaalde dynamiek met elkaar, een hele fijne en stabiele situatie. Dat is mijn grootste angst: wat doet een baby met deze fijne stabiele situatie en met de dynamiek die we met zijn vieren hebben?

Nefertari schreef: ↑

17-02-2019 13:56

Ondanks dat ik nu niet meer in de categorie 'twijfelaar' val, ben ik dit zelf een tijdje terug wel geweest, dus misschien heb je iets aan de overwegingen waarom ik niet voor een tweede leg ga.
Ik heb zelf een zoon van 9 uit een vorige relatie, waar ik sinds de geboorte alleen voor zorg. Sinds ongeveer 3 jaar een nieuwe partner zonder eigen kinderen en die gewoon meedraait in het gezin sinds een jaar nu.

We hebben het er een tijd lang met regelmaat goed over gehad, wel of geen kind. Want op emotioneel vlak is het proces van samen een kind krijgen natuurlijk iets prachtigs om te doen (mits je uiteraard een kinderwens hebt). Maar voor mij is een kind willen een emotionele wens, het besluit nemen om er daadwerkelijk voor te gaan een rationele.

Zelf heb ik erover nagedacht, maar ik kon het voor mijzelf niet verantwoorden om in deze situatie nog voor een tweede kind te gaan. Naar mijn mening moet ik in het belang van het kind denken dat er op dit moment al is.
- Hij is al 9, is al zelfstandig en ons leven is op deze leeftijd ingericht. Met vakantie wordt er gebackpackt door allerlei landen. Uitjes worden gemaakt, hobby's zijn aanwezig enz. Dit zou veranderen op het moment dat daar een baby bij komt. Op het moment dat dit weer zou kunnen, zal mijn zoon (hopelijk) al studeren.
- Daarnaast is de band tussen zoon en partner erg goed, ik wil niet gaan gokken of dit na de geboorte van een eigen kind zal veranderen of niet. Mogelijk niet, want mijn vriend is zeer fair in dit soort zaken, maar de garantie heb ik nu eenmaal niet.
- Mijn zoon is gezond, wat als hier nog een tweede zorgenkind bij zou komen wat een wissel trekt op het gezin? Niemand heeft de garantie op een gezond kind, dus ook die gok wil ik niet nemen.
- Stel dat deze relatie over gaat, wat gebeurt er dan met de relatie partner en zoon? Zal deze verdwijnen terwijl baby wel steeds heen en weer gaat, hoe moeilijk moet dat zijn voor een kind dat er een belangrijk figuur verdwijnt in zijn leven en het bij het eigen kind wel gewoon door blijft lopen? Inmiddels weet ik wel dat je rekening moet houden met het feit dat relaties niet voor eeuwig hoeven te zijn. Vooral ook bij samengestelde gezinnen. Daarnaast kan ik mijn zoon alles geven wat ik wil, als ik zelf voor twee kinderen zou moeten zorgen zou dit altijd minder zijn.
- Daarnaast zou ik mijn kinderen nooit ongelijk willen behandelen. Ik wil de situatie voorkomen dat het ene kind bij overlijden van de partners een hoge erfenis krijgt en de ander het met een klein gedeelte moet doen. Mijn geld gaat naar mijn enige kind, en daar zitten verder geen bijzondere constructies aan vast. Wat mijn vriend na zijn overlijden doet met zijn geld maakt mij niet uit, zoals hij het nu ziet gaat het na overlijden naar zoon, want die zal het het langste profijt van hebben. Maar zolang het maar niet oneven verdeelt zou worden mag hij dat zelf weten.

Voor mij de belangrijkste: De situatie is daarnaast ook goed zoals hij is, waarom het risico nemen dat dit ten negatieve verandert? Soms is het goed om tevreden te zijn met dat wat je hebt. Ik heb een prachtige, gezonde zoon, ik heb een geweldige relatie die mijn neemt met de bagage waarmee ik kom. Beter nog, hij staat als een vader aan de zijlijn mijn zoon toe te juichen bij sporten, spaart kosten nog moeite om als een gezin te fungeren. Het is goed zo, ondanks dat een kraaiende baby van ons samen ons wel heel erg schattig lijkt. Maar ten opzichte van wat we nu hebben, is het het risico zeker niet waard.

En ik denk dat velen voor mij je ook hebben willen wijzen hierop, dat het geen impuls moet zijn, maar dat je alle factoren moet afwegen. Zowel emotioneel, maar ook rationeel/zakelijk/financieel enz.
Veel succes met je besluit in ieder geval, blijft altijd een moeilijke keuze.

Mooie post en verwoording... Knap hoe je zo je keuze hebt gemaakt!

Guusje34 schreef: ↑

17-02-2019 13:46

Bedankt voor je berichtje

Voor een man is het schijnbaar toch anders dan voor een vrouw. Of heeft jouw man ook naar zijn oren gekregen dat hij zijn eerste kind tekort deed? < Dit is niet tegen jou gericht, maar vraag me dat echt af.

Mannen in het algemeen die 'n 2e leg veroorzaken, komen er hier op het forum niet goed vanaf in de reacties. Uiteraard veroordeelt men die ook. En al helemaal weekendvaders voor leg 1 die dan opeens fulltime gezinnetje gaan spelen met leg 2: *kots*!
Niet zelden is leg 1 de dupe op allerlei gebied. Heb hier al vaker mensen zien schrijven die zelf 1e leg zijn en die echt achtergesteld zijn door 1 of beide ouders die een tweede gezin begonnen.

_Monti_ schreef: ↑

17-02-2019 13:13

Zit jij op overdrijven? Zat gezinnen waar nog een nakomertje om de hoek komt zeilen. Maar omdat het nu een samengesteld gezin is worden de oudsten vréselijk te kort gedaan en grote kans dat ze ontsporen.

Stel je niet zo aan man.

Lastig hè, lezen?

Ik schrijf dat het goed óf fout uit kan pakken. Nergens heb ik het over een grotere kans op het één of het ander.
Ik vind het alleen kwalijk dat TO niet onder ogen wil zien dat het fout uit KAN pakken.

Nefertari schreef: ↑

17-02-2019 13:56

Ondanks dat ik nu niet meer in de categorie 'twijfelaar' val, ben ik dit zelf een tijdje terug wel geweest, dus misschien heb je iets aan de overwegingen waarom ik niet voor een tweede leg ga.
Ik heb zelf een zoon van 9 uit een vorige relatie, waar ik sinds de geboorte alleen voor zorg. Sinds ongeveer 3 jaar een nieuwe partner zonder eigen kinderen en die gewoon meedraait in het gezin sinds een jaar nu.

We hebben het er een tijd lang met regelmaat goed over gehad, wel of geen kind. Want op emotioneel vlak is het proces van samen een kind krijgen natuurlijk iets prachtigs om te doen (mits je uiteraard een kinderwens hebt). Maar voor mij is een kind willen een emotionele wens, het besluit nemen om er daadwerkelijk voor te gaan een rationele.

Zelf heb ik erover nagedacht, maar ik kon het voor mijzelf niet verantwoorden om in deze situatie nog voor een tweede kind te gaan. Naar mijn mening moet ik in het belang van het kind denken dat er op dit moment al is.
- Hij is al 9, is al zelfstandig en ons leven is op deze leeftijd ingericht. Met vakantie wordt er gebackpackt door allerlei landen. Uitjes worden gemaakt, hobby's zijn aanwezig enz. Dit zou veranderen op het moment dat daar een baby bij komt. Op het moment dat dit weer zou kunnen, zal mijn zoon (hopelijk) al studeren.
- Daarnaast is de band tussen zoon en partner erg goed, ik wil niet gaan gokken of dit na de geboorte van een eigen kind zal veranderen of niet. Mogelijk niet, want mijn vriend is zeer fair in dit soort zaken, maar de garantie heb ik nu eenmaal niet.
- Mijn zoon is gezond, wat als hier nog een tweede zorgenkind bij zou komen wat een wissel trekt op het gezin? Niemand heeft de garantie op een gezond kind, dus ook die gok wil ik niet nemen.
- Stel dat deze relatie over gaat, wat gebeurt er dan met de relatie partner en zoon? Zal deze verdwijnen terwijl baby wel steeds heen en weer gaat, hoe moeilijk moet dat zijn voor een kind dat er een belangrijk figuur verdwijnt in zijn leven en het bij het eigen kind wel gewoon door blijft lopen? Inmiddels weet ik wel dat je rekening moet houden met het feit dat relaties niet voor eeuwig hoeven te zijn. Vooral ook bij samengestelde gezinnen. Daarnaast kan ik mijn zoon alles geven wat ik wil, als ik zelf voor twee kinderen zou moeten zorgen zou dit altijd minder zijn.
- Daarnaast zou ik mijn kinderen nooit ongelijk willen behandelen. Ik wil de situatie voorkomen dat het ene kind bij overlijden van de partners een hoge erfenis krijgt en de ander het met een klein gedeelte moet doen. Mijn geld gaat naar mijn enige kind, en daar zitten verder geen bijzondere constructies aan vast. Wat mijn vriend na zijn overlijden doet met zijn geld maakt mij niet uit, zoals hij het nu ziet gaat het na overlijden naar zoon, want die zal het het langste profijt van hebben. Maar zolang het maar niet oneven verdeelt zou worden mag hij dat zelf weten.

Voor mij de belangrijkste: De situatie is daarnaast ook goed zoals hij is, waarom het risico nemen dat dit ten negatieve verandert? Soms is het goed om tevreden te zijn met dat wat je hebt. Ik heb een prachtige, gezonde zoon, ik heb een geweldige relatie die mijn neemt met de bagage waarmee ik kom. Beter nog, hij staat als een vader aan de zijlijn mijn zoon toe te juichen bij sporten, spaart kosten nog moeite om als een gezin te fungeren. Het is goed zo, ondanks dat een kraaiende baby van ons samen ons wel heel erg schattig lijkt. Maar ten opzichte van wat we nu hebben, is het het risico zeker niet waard.

En ik denk dat velen voor mij je ook hebben willen wijzen hierop, dat het geen impuls moet zijn, maar dat je alle factoren moet afwegen. Zowel emotioneel, maar ook rationeel/zakelijk/financieel enz.
Veel succes met je besluit in ieder geval, blijft altijd een moeilijke keuze.

Goeie beslissing! Mooi verwoord!

Nefetari, dat heb je mooi verwoord. Zo zeiden wij het destijds ook tegen elkaar: we mogen tevreden zijn met dat wat er allemaal al is.

Als je zelf ook nog graag wilt, zie ik geen bezwaar.
Dat het voor je pubers zo belatstend zou zijn, is natuurlijk niet gezegd.
Mijn buren hebben ook nog een baby gekregen toen de oudsten 14 en 16 waren. Het jochie is nu een jaar of 5 en zijn zussen zijn de hele dag met hem in de weer. Gaan met hun vriend en broertje dagjes weg e.d. Voor dat gezin is het echt een verrijking geweest.
Dat kan ook natuurlijk.

Ik had al een kind toen ik mijn man leerde kennen. Wij hebben nog twee kinderen gekregen.
Tussen de oudste en jongste zit meer dan 10 jaar verschil. Voor mezelf heb ik bepaald dat ik meer kinderen wilde en of ik het eventueel in mijn eentje zou redden met de kinderen. Het antwoord is ja. Ik ben financieel onafhankelijk. Voor mij was doorslaggevend dat oudste altijd bij ons is, er is geen sprake van opgroeien in twee gezinnen. Als 1 van mijn kinderen half hier en half ergens anders zou zijn dan had mijn keuze waarschijnlijk anders geweest.
De drie kinderen hier in huis zijn niks halfs van elkaar. Ze zijn allemaal uit mij geboren en hebben hetzelfde bloed. De betreffende zaadcel zegt mij niet zoveel.

Doen! Meer kinderen=meer pensioen

Guusje34 schreef: ↑

17-02-2019 13:11

Pubers, hebben voor een groot gedeelte al hun eigen leven, spreken veel af, zijn weinig thuis ivm afspraakjes en sporten. Ook gaan ze naar hun vader. Ik zeg niet dat het hun leventje niet zal beïnvloeden, ik denk alleen meer aan het leven wat er dan zou komen, want die wordt dan ook beïnvloed door mijn kids. En wil ik dat wel? Mijn mening is dat een leeftijdsverschil HET verschil maakt, niet of de kinderen van 1 of 2 verschillende papa's komen. Daar zie ik geen verschil in. Ik blijf de mama, hun band met mij zie ik niet veranderen.

Zou ik niet vanuit gaan dat de band die je nu hebt met je kinderen niet gaat veranderen door je tweede leg, ook niet als die nu heel goed is. Ik heb helaas anders gezien in mijn omgeving. Het wringt bij de eerste leg van beide ouders van desbetreffende tweede leg. Bij de kinderen van de vader is na het overlijden van hun moeder dezelfde omgangsregeling voortgezet, bleven dus liever bij stiefvader wonen dan fulltime bij het gezin van hun vader. Er is geen kwaad bloed, stiefvader viert zelfs kerst gezellig mee. De kinderen van de moeder zitten ook liever bij hun eigen vader. Jongste komt alleen nog een paar dagen doordeweeks, oudste komt alleen nog maar sporadisch op bezoek. In het begin speelden ze nog allemaal happy family, maar na de puberteit lieten de kinderen duidelijk hun afkeuring blijken, zij moesten opgroeien in gebroken gezinnen en de tweede leg groeit wel op met beide ouders en dat wringt.

Het zijn absoluut geen nare mensen, ook geen vervelende situaties verder, maar de eerste leg voelt zich geen onderdeel van het nieuwe gezin. Vader zou nu achteraf met deze kennis en het verdriet van de eerste leg niet meer gekozen hebben voor een tweede leg, hij is dol op de jongste, maar het is zeker ten koste gegaan van zijn oudste kinderen en dat zou hij heel graag terugdraaien. Voor mij is deze situatie een reden geweest om niet te kiezen voor een tweede leg. Natuurlijk wringt dat weleens bij mij, maar liever bij mij dan bij kinderen die niet om die situatie hebben gevraagd. En die andere kinderen worden wel groot hoor, leren er wel mee leven, maar het had niet gehoeven zo. Kiezen voor een tweede leg is in mijn ogen een egoïstische keuze, dat doe je niet ten behoeve van de eerste leg.