Relaties
alle pijlers
35 en nog nooit een relatie gehad.
zaterdag 26 mei 2007 om 17:29
Ik ben 35 en ik heb nog nooit een relatie gehad. Ik ben weleens verliefd geweest maar heb nooit echt een vriend gehad. Mannen zagen mij meer als een soort maatje waar je mee kon lachen of met wie ze moesten omgaan om zo tot mijn altijd mooiere vriendinnen te komen. Daarbij komt dat ik mezelf heel lang niet de moeite waard heb gevonden maar daar wordt al aan gewerkt. Ik probeer van mezelf te houden en zeg tegen mezelf dat ik goed ben zoals ik ben en soms lukt dat ook wel maar er zijn van die momenten zoals gisteren, ik liep te wandelen en voelde me goed en ineens kwam ik een vriendin tegen met haar kind en ik voelde me zoooo mislukt. waarom kan iedereen iemand vinden ook al is het niet voor altijd maar ik zou ook zo graag het samengevoel eens willen hebben. Ik schrijf dit omdat ik dit nog nooit heb verteld, ik kom ook over als een spontaan gezellig iemand,en niemand weet hoe ik me echt voel want ik schaam me zo en de laatste tijd krijg ik steeds meer het gevoel dat ik mislukt ben.
Ik weet ook wel dat jullie me niet kunnen helpen maar ik wou het zo graag eens van me afschrijven.
Ik weet ook wel dat jullie me niet kunnen helpen maar ik wou het zo graag eens van me afschrijven.
dinsdag 26 februari 2019 om 22:26
?
dinsdag 26 februari 2019 om 22:40
Gatver wat word ik bang van jou. Woede-uitbarstingen een goed iets?phantast schreef: ↑26-02-2019 01:57Nou ik voel eerder intense haat jegens vrouwen denk ik. Ik ben niet in staat om vrouwen te versieren, ik ben jouw aanbod nog steeds niet vergeten om een keer ergens te gaan drinken hoor, ik vergeet niks maar dan kan je met je eigen ogen zien dat ik op vlak te kort kom en dan bedoel ik met name : intelligentie, uiterlijk, sociale vaardigheden, houding, maar ik denk dat mijn gezicht het ergste is. Ik vind zelf dat mijn gezicht onderontwikkeld is. Niet genoeg gegroeid en onderontwikkelde botten.
Er is wel een behoorlijk verschil tussen de meeste andere langdurige maagden en ik. Van wat ik heb gezien komen ze vaak awkward en emotioneel over alsof ze testosteron tekort komen, ik ben bijna het compleet tegenovergestelde, ik ben kwaad, woest, ziedend hoe je het ook wil noemen. Ik heb nog regelmatig woedeuitbarstingen en dat zie ik als een goed iets, want dan bezit ik nog vechtlust.
dinsdag 26 februari 2019 om 22:59
Je hebt wel gelijk dat er weinig hulpverlening te vinden is die een compleet beeld heeft van de samenstelling aan oorzaken. Ik heb me uit interesse hierin verdiept en zo in contact gekomen met een therapeut die hierin werkzaam is in Duitsland. Doordat daar sinds het begin van Internet de term Absolute Beginners is geïntroduceerd is er meer kennis beschikbaar; Boeken, film, Wikipedia en fora. Het is daar nog geen mainstream maar ik denk dat deze term al aardig bekend is. Overigens zeker niet zo negatief geladen als het Engelse Incel.phantast schreef: ↑26-02-2019 05:09Aan een statische situatie valt niet zoveel te veranderen. Dat wordt toch al snel trekken aan een dood paard. Ook heb ik vaak het idee dat de shit waar ik mee deal nog niet zo'n bekend probleem is in de maatschappij en dat hulpverleners hier nog niet voldoende voor getrained zijn maar ik verwacht nu alles steeds protectionistischer word dat we er toch veel meer van gaan horen, Bij de mensen waarbij dit nu overkomt zijn de pioneers en het gaat jaren duren voordat het de mainstream bereikt. Ik verwacht toch binnen een niet al te lange tijd dat er meer en meer jonge mensen bij komen die niet in staat zijn een partner te vinden omdat het ideaalbeeld steeds hoger wordt en er steeds minder mensen aan kunnen voldoen terwijl de eisen wel steeds hoger worden.
De grootte van de groep is enkele procenten van de bevolking vanaf 30 jaar. Het aantal single huishoudens is nog steeds stijgende maar ik denk niet dat dit door toenemen van het ideaalbeeld komt.
dinsdag 26 februari 2019 om 23:03
Dat herken ik wel. Verschillende soorten hulp gehad om zelfverzekerder te worden (in het algemeen, niet perse met relaties). Faalangst therapie, cursussen. De eerste hulp op mijn 10e en de laatste op mijn 25e. Soms zaten er wel jaren tussen. Ik vind het gewoon heel moeilijk om positieve dingen over mezelf te geloven. Het positieve wat anderen vertellen blijft maar even hangen. Of ik denk dat de therapeut het alleen maar zegt omdat hij/zij er geld mee verdient.
woensdag 27 februari 2019 om 00:12
Jammer dat je niet meer hebt gereageerd op m'n vragen Phantast.
Ik denk trouwens dat als een aantal mensen met dezelfde problematiek samen gaan zitten klagen over hoe oneerlijk het leven is, dat je daar alleen nog maar verbitterder van wordt.
En dat je overtuigd raakt van je eigen gelijk.
En dan is het het een neerwaartse spiraal naar beneden.
En uiteindelijk wordt het een self fulfilling prophecy.
Ik denk trouwens dat als een aantal mensen met dezelfde problematiek samen gaan zitten klagen over hoe oneerlijk het leven is, dat je daar alleen nog maar verbitterder van wordt.
En dat je overtuigd raakt van je eigen gelijk.
En dan is het het een neerwaartse spiraal naar beneden.
En uiteindelijk wordt het een self fulfilling prophecy.
woensdag 27 februari 2019 om 00:16
Ik denk dat het ook een zoektocht wordt naar een goede therapeut daar zijn er niet heel veel van denk ik. Als ik aan zoiets zou beginnen vermoed ik dat ik al snel zou hoppen van therapeut naar therapeut en dat ik snel zou aanvoelen of die therapeut die ik krijg mij echt probeert te helpen of om even snel en makkelijk geld te verdienen. Verder moet een therapeut meer in je schaduw staan van zijn cliënt dan dat ze proberen te vertellen hoe het leven in elkaar zit imo.hondenmens schreef: ↑26-02-2019 23:03Dat herken ik wel. Verschillende soorten hulp gehad om zelfverzekerder te worden (in het algemeen, niet perse met relaties). Faalangst therapie, cursussen. De eerste hulp op mijn 10e en de laatste op mijn 25e. Soms zaten er wel jaren tussen. Ik vind het gewoon heel moeilijk om positieve dingen over mezelf te geloven. Het positieve wat anderen vertellen blijft maar even hangen. Of ik denk dat de therapeut het alleen maar zegt omdat hij/zij er geld mee verdient.
Zelf heb ik wel een keer hulp gehad en dat liep uit op bekvechten, die therapeut werd letterlijk kwaad op mij meerdere malen en ging wel haar boekje te buiten, ik maakte wat los bij haar. Ze zei iets van ik ben al 40 jaar psycholoog en iemand als jij heb ik nog nooit meegemaakt, iemand die zich zo vasthoud aan zijn overtuigingen en het enige dat ik deed was haar overtuigen van mijn eigen ideeën en eigen visie en dat ze zei dat ze nooit iemand heeft gezien die geen enkel lichtpuntje nog zag in zijn leven.
Ze ging haar boekje te buiten omdat ze letterlijk zei dat ik altijd alleen ga blijven en dat ik niet veel kan verwachten meer van het leven met mijn instelling en dat ik er qua uiterlijk gewoon niet uitzag - qua zelf verzorging met name mijn haar. Ik snap haar punt en misschien heeft ze gelijk maar ze bracht het op een hele directe manier en toen ze besefte dat ze niet tot mij door kon dringen werd ze ook regelmatig echt woest en kleineerde ze mij en het maakte haar nog kwader toen ze merkte dat ik kalm bleef en dat haar uitbarstingen geen impact hadden op mij en ze kapte mij telkens af als ik aan het woord was. Zij was 90% van de tijd aan het woord en wilde eigenlijk alleen maar dat ik zou luisteren. En dat was ook van dat ik zei - dus alles wat ik hier roep is onzin?
Dus zij probeerde mij echt wel te helpen en haar inspanning was redelijk groot omdat ze ook wel doorhad dat dit trekken was aan een dood paard dan nog had ze professioneel moeten blijven. Ik neem haar overigens niks kwalijk, ik kan haar frustratie zeker begrijpen. Ze was heel erg dominant en het lukte haar niet om mij in de submissive rol te pushen.
Van wat ik van jou lees hier heb ik wel de indruk dat je een leuk persoon bent maar met een heel laag zelfbeeld en met diverse angsten.
woensdag 27 februari 2019 om 00:45
Daar moet ik me bij aansluiten.chocolol schreef: ↑27-02-2019 00:12Jammer dat je niet meer hebt gereageerd op m'n vragen Phantast.
Ik denk trouwens dat als een aantal mensen met dezelfde problematiek samen gaan zitten klagen over hoe oneerlijk het leven is, dat je daar alleen nog maar verbitterder van wordt.
En dat je overtuigd raakt van je eigen gelijk.
En dan is het het een neerwaartse spiraal naar beneden.
En uiteindelijk wordt het een self fulfilling prophecy.
Dat gaat inderdaad zeker niet werken.
woensdag 27 februari 2019 om 01:12
Het grote probleem is dat niks helpt, nee klagen helpt inderdaad niet en dat probeer ik dan ook zoveel mogelijk te beperken, geloof mij die fase in mijn leven dat ik moeilijk kon dealen dat het leven oneerlijk is ben ik al jaren voorbij daarom is er alleen nog acceptatie mogelijk terwijl je ziet dat iedereen om je heen een leven kan opbouwen en dat je daar zelf niet toe in staat bent, dat is nogal wat om te accepteren en er is helemaal niemand die je daarbij kan helpen ook in de hulpverlening niet. Het wordt simpelweg niet begrepen, blijkbaar gaat iedereen ervan uit dat het allemaal vanzelf gaat, relaties opbouwen. Mijn grote is issue is niks meemaken en ervaren.chocolol schreef: ↑27-02-2019 00:12Jammer dat je niet meer hebt gereageerd op m'n vragen Phantast.
Ik denk trouwens dat als een aantal mensen met dezelfde problematiek samen gaan zitten klagen over hoe oneerlijk het leven is, dat je daar alleen nog maar verbitterder van wordt.
En dat je overtuigd raakt van je eigen gelijk.
En dan is het het een neerwaartse spiraal naar beneden.
En uiteindelijk wordt het een self fulfilling prophecy.
woensdag 27 februari 2019 om 08:32
Wat is er anders dan dat er tegen een dwarse puber wordt gezegd: "met deze instelling ga je de examens niet halen"phantast schreef: ↑27-02-2019 00:16.....
Ze ging haar boekje te buiten omdat ze letterlijk zei dat ik altijd alleen ga blijven en dat ik niet veel kan verwachten meer van het leven met mijn instelling en dat ik er qua uiterlijk gewoon niet uitzag - qua zelf verzorging met name mijn haar. Ik snap haar punt en misschien heeft ze gelijk
....
En je moet niet veranderen. Ik zou me eerst gaan afvragen wat jouw dwarse instelling jou geeft. Ik denk dat het jouw overlevingsstrategie is en dat je er daarom geen afscheid van kan doen.
woensdag 27 februari 2019 om 09:03
Als ze professioneel was gebleven was ze zeker niet doorgedrongen en had je haar gewoon afgeschreven. Ze probeerde je met al haar vermogen te bereiken. Duidelijk dat dit ook niet de manier is, dat is ook zo.phantast schreef: ↑27-02-2019 00:16Zelf heb ik wel een keer hulp gehad en dat liep uit op bekvechten, die therapeut werd letterlijk kwaad op mij meerdere malen en ging wel haar boekje te buiten, ik maakte wat los bij haar. Ze zei iets van ik ben al 40 jaar psycholoog en iemand als jij heb ik nog nooit meegemaakt, iemand die zich zo vasthoud aan zijn overtuigingen en het enige dat ik deed was haar overtuigen van mijn eigen ideeën en eigen visie en dat ze zei dat ze nooit iemand heeft gezien die geen enkel lichtpuntje nog zag in zijn leven.
Ze ging haar boekje te buiten omdat ze letterlijk zei dat ik altijd alleen ga blijven en dat ik niet veel kan verwachten meer van het leven met mijn instelling en dat ik er qua uiterlijk gewoon niet uitzag - qua zelf verzorging met name mijn haar. Ik snap haar punt en misschien heeft ze gelijk maar ze bracht het op een hele directe manier en toen ze besefte dat ze niet tot mij door kon dringen werd ze ook regelmatig echt woest en kleineerde ze mij en het maakte haar nog kwader toen ze merkte dat ik kalm bleef en dat haar uitbarstingen geen impact hadden op mij en ze kapte mij telkens af als ik aan het woord was. Zij was 90% van de tijd aan het woord en wilde eigenlijk alleen maar dat ik zou luisteren. En dat was ook van dat ik zei - dus alles wat ik hier roep is onzin?
Dus zij probeerde mij echt wel te helpen en haar inspanning was redelijk groot omdat ze ook wel doorhad dat dit trekken was aan een dood paard dan nog had ze professioneel moeten blijven. Ik neem haar overigens niks kwalijk, ik kan haar frustratie zeker begrijpen. Ze was heel erg dominant en het lukte haar niet om mij in de submissive rol te pushen.
Het lijkt me dat je tegen een enorme berg aankijkt en niet weet waar te beginnen? Ga eens gewoon dat biertje drinken met Inkijk, dat is een kleine moeite.
woensdag 27 februari 2019 om 09:28
Voor ons lijkt dat een klein iets, voor hem is het denk ik een mega-stap.ooitverlegen schreef: ↑27-02-2019 09:03.....
Het lijkt me dat je tegen een enorme berg aankijkt en niet weet waar te beginnen? Ga eens gewoon dat biertje drinken met Inkijk, dat is een kleine moeite.
Ik zou m echt dolgraag willen ontmoeten.
woensdag 27 februari 2019 om 09:46
Ja daar zul je gelijk in hebben. Toch zie ik het als een mooie kans om een stap(je) te zetten.
Een tijd geleden had ik bijna met Justme (uit het topic van Dina) afgesproken dat is helaas niet doorgegaan. Wel heb ik via een ander forum en die Duitse therapeut mensen leren kennen waar ik ontzettend blij mee ben.
woensdag 27 februari 2019 om 11:33
De hulpverlening is er volgens mij nog altijd van overtuigd dat als je iets maar vaak genoeg doet, het wel beter/over zal gaan. Dat dat voor iedereen geldt. Ik ben het daar lang niet altijd mee eens. Soms kan het gewoon te diep zitten. Ik heb het nu even over onzekerheid in het algemeen. Maar het kan ook van toepassing zijn op relaties. Als kind/tiener moest ik op therapie dan b.v. 10 keer zeggen: "Ik ben trots op mezelf" of: "Ik kan het". Maar het kwam nooit echt binnen. Toen werd trouwens ook gezegd dat ik een extreem geval was.
woensdag 27 februari 2019 om 12:29
@hondenmens: Het ontbreekt in de hulpverlening vaak aan creativiteit en ambitie. Ik heb weinig gehad aan de reguliere hulpverleners.
Pas toen ik echt een goede klik had met een coach ontdooide ik en konden er stappen gemaakt worden. En die coach had ik gevonden via het internet en woonde 150 km verderop.
Ik volg nu trainingen om zelf coach te worden. Allereerst om mezelf te helpen, maar ik zou ook graag mensen zoals jij helpen.
De mens lijkt soms geen grip te hebben op zijn eigen gedachten. Toch is het te sturen.
Er zijn duizenden technieken en de grote vraag is: wat werkt voor mij. En wat werkt voor jou. Ik zit nu in de NLP hoek en daar voel ik me thuis.
En als je een stemmetje in je hoofd heb dat 100x per uur tegen je zegt "ik kan het niet" dan werkt 10x zeggen "ik kan het" natuurlijk niet.
Pas toen ik echt een goede klik had met een coach ontdooide ik en konden er stappen gemaakt worden. En die coach had ik gevonden via het internet en woonde 150 km verderop.
Ik volg nu trainingen om zelf coach te worden. Allereerst om mezelf te helpen, maar ik zou ook graag mensen zoals jij helpen.
De mens lijkt soms geen grip te hebben op zijn eigen gedachten. Toch is het te sturen.
Er zijn duizenden technieken en de grote vraag is: wat werkt voor mij. En wat werkt voor jou. Ik zit nu in de NLP hoek en daar voel ik me thuis.
En als je een stemmetje in je hoofd heb dat 100x per uur tegen je zegt "ik kan het niet" dan werkt 10x zeggen "ik kan het" natuurlijk niet.
woensdag 27 februari 2019 om 19:19
In mijn ervaring zegt een officieel papiertje bar weinig over de kwaliteit. Voor mij was het belangrijk dat ik een goede klik voelde bij diegene die me holp!
woensdag 27 februari 2019 om 19:23
Iets in de trend werd mij ook verteld, iets lang genoeg herhalen dan komt het gevoel later wel. Ik heb dit echt wel geprobeerd maar resultaten bleven uit het zit te diep in mijn systeem. Dat laatste doet mij wel deugd, ik vond het helemaal niet fijn om te horen toen mijn hulpverlener zei dat ik het zwaarste geval was in haar 40 jarige carrière en zij meende dit oprecht. Ze zei dat ze heel wat mensen met problemen had behandeld maar dat die altijd wel lichtpuntjes zagen maar dat bij mij alles gitzwart was. Dit is alweer een poosje geleden maar het was wel een paar jaar kwakkelen van afspraak tot afspraak. Ze probeerde op allerlei mogelijke manieren tot mij door te dringen en altijd op een agressieve manier waarschijnlijk uit pure frustratie of om mij iets in te laten zien en mij wakker te schudden, ze kon er niet tegen dat ik altijd zo rustig en stoïcijns bleef zitten. Ook als mens zaten we totaal verschillend in elkaar en dat botste nogal. Ik zei wel op een gegeven moment dat ik er wel klaar mee was en dat teveel voelde als beledigen ook al trok ik mij persoonlijk niet aan of zo. Later kreeg ik ook nog heel even hulp van een hulpverlener die mij vertelde dat ik mij tot God moest richten en elke dag moest bidden en dat hij zelf op reis was gegaan op zoek naar God en zo... laat daar ik maar verder geen woorden aan vuil maken want dat vond ik echt niet kunnen.hondenmens schreef: ↑27-02-2019 11:33De hulpverlening is er volgens mij nog altijd van overtuigd dat als je iets maar vaak genoeg doet, het wel beter/over zal gaan. Dat dat voor iedereen geldt. Ik ben het daar lang niet altijd mee eens. Soms kan het gewoon te diep zitten. Ik heb het nu even over onzekerheid in het algemeen. Maar het kan ook van toepassing zijn op relaties. Als kind/tiener moest ik op therapie dan b.v. 10 keer zeggen: "Ik ben trots op mezelf" of: "Ik kan het". Maar het kwam nooit echt binnen. Toen werd trouwens ook gezegd dat ik een extreem geval was.
Ik ben een extreem geval en er niet trots op aan de andere kant geeft het mij een vorm van macht en controle toen ik die uitspraak kreeg te horen.
woensdag 27 februari 2019 om 20:12
@phantast, als je niet geholpen wilt worden, dan heeft therapie ook geen nut. Dan heeft niks nut. Je kunt alleen veranderen als je dat zelf wil en bereid bent om daar energie in te steken. Als je stoïcijns negatieve denkbeelden over jezelf herhaalt, zal er inderdaad niks veranderen. Je zit niet in therapie om de therapeut van jouw mening te overtuigen, maar om jezelf te helpen.
dinsdag 5 maart 2019 om 11:59
Dus je bent van de markt? Die laatste zin geeft wel aan dat je te negatief over jezelf dacht maar mooi dat het anders blijkt te zijn!
dinsdag 5 maart 2019 om 12:02
Ik ben van de markt af ja.ooitverlegen schreef: ↑05-03-2019 11:59Dus je bent van de markt? Die laatste zin geeft wel aan dat je te negatief over jezelf dacht maar mooi dat het anders blijkt te zijn!
Maar of ik nu positief of negatief dacht, het heeft gewoon lang geduurd.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
