Relaties
alle pijlers
Onterechte twijfels
maandag 23 maart 2009 om 17:18
Beste mensen,
Ik ben een jongen van 16 jaar en zit met een probleem. Ik heb al 2.5 jaar een vriendin en zit in de knoop met mijn gevoelens. Het is 3 weken geleden begonnen. Zondagavond kwam ik thuis van mijn vriendin, we hadden het hartstikke leuk gehad samen en ik kwam met een gelukkig gevoel thuis. De 3 dagen erop (maandag + dinsdag) was ik ziek, ik had last van griep. Woensdag had ik ineens last van een rotgevoel, ik wist niet waardoor het kwam. Ik ging erover nadenken en ging mezelf afvragen of het aan mijn vriendin lag. Ik kon het me niet voorstellen want ik ben echt ongelofelijk blij met d'r. Toch ging er hele tijd een vraag door mijn hoofd of het aan mijn vriendin lag. Ik was constant mezelf aan het afvragen of ik het nog wel leuk vond met d'r, of ik d'r nog wel miste, of ik d'r nog wel graag wou zien etc. Ik werd gek van mezelf want ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd. Van al het denken kreeg ik buikpijn, enmore buikpijn. Hoe meer ik mezelf af vroeg, hoe meer buikpijn ik kreeg. Dit stapelde dus telkens op in mijn maag waar ik van over moest geven.
Nadat ik had overgegeven was mijn rotgevoel eventjes weg. Ik had toen ook geen twijfels. Het gevoel kwam na een tijdje toch weer terug. Als ik er weer te veel aan dacht dan kreeg ik weer buikpijn. Het was een soort van proces.
Twijfels in mijn hoofd > denken > buikpijn > overgeven. Ik heb ongeveer 14 keer overgegeven in een week. Ik moest erg veel huilen want ik kon er niet bij komen met mijn verstand. Hoe kan ik twijfels hebben over iets waar ik zo ontzettend veel van hou. Het was een gevoel versus verstand kwestie. Elke keer als ik bij mijn vriendin was vroeg ik mezelf af; is dit wat je wil? Vind je het nog wel leuk? Hou ik nog wel van d'r? Hier kreeg ik dus weer buikpijn van wat weer resulteerde in overgeven.
Ik heb vervolgens een afspraak gemaakt met de huisarts en mijn situatie uitgelegd. Mijn huisarts vond het allemaal erg logisch en wist precies wat ik bedoelde. Mijn huisarts vertelde het volgende: je bent ziek, je bent kwetsbaar en hebt weinig weerstand. Je krijgt een rotgevoel omdat je weinig weerstand hebt en gaat van dingen problemen maken wat niet nodig is. Je gaat bedenken waar het aan ligt en vraagt je af of het aan je vriendin ligt. Als je er veel aan denkt dan gaat het na een tijdje ook zo voelen. Je lichaam slaat de informatie op in je maag waardoor je dus buikpijn van krijgt. Dit wordt na een tijdje te veel waardoor je over moet geven, zodra je overgegeven hebt heb je het rotgevoel letterlijk uitgekotst.
Het is een gevoel versus verstand kwestie. Je gevoel geeft iets aan, terwijl je verstand zegt dat dit niet klopt. De dokter zei dat het door mijn hormenen en puberteit komt.
Ik moet mijn manier van denken aanpassen, zodra het gevoel van twijfel weer op kwam moest ik even goed voor mezelf gaan zitten en tegen mezelf zeggen dat het gevoel niet terecht is. Dit is een week goed gegaan, het zat weer 'goed' in mijn hoofd en heb een week goed kunnen eten, geen buikpijn meer gehad en niet hoeven overgeven.
Nu heb ik weer een week dat het niet goed gaat. Ik kan het op het moment niet winnen, mijn gevoel geeft twijfel aan terwijl mijn verstand dit niet wil en zegt dat dit niet juist is.
Bij deze mijn vraag: weten jullie hoe ik boven dit gevoel kan staan? Hoe moet ik mijn manier van denken aanpassen? Ik ben er echt kapot van, Ik ben blij als ik d'r zie en ik mis d'r ook heel erg. Toch twijfel ik er aan, ik kan mijn gevoel op het moment niet overwinnen. Ik moet elke dag huilen en minstens 2 keer overgeven.
Misschien klinkt het voor jullie raar omdat ik pas 16 ben maar ze betekend echt alles voor me. Mijn vader is al heel mijn jeugd zwaar depressief geweest en sinds mijn vriendin in mijn leven is gekomen is alles bergopwaarts gegaan. Ze betekend echt alles voor me en ik wil d'r dus voor geen goud kwijt.
Kunnen jullie me helpen?
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ik hoop dat jullie me een beetje begrijpen.
Met vriendelijke groet,
J.
Ik ben een jongen van 16 jaar en zit met een probleem. Ik heb al 2.5 jaar een vriendin en zit in de knoop met mijn gevoelens. Het is 3 weken geleden begonnen. Zondagavond kwam ik thuis van mijn vriendin, we hadden het hartstikke leuk gehad samen en ik kwam met een gelukkig gevoel thuis. De 3 dagen erop (maandag + dinsdag) was ik ziek, ik had last van griep. Woensdag had ik ineens last van een rotgevoel, ik wist niet waardoor het kwam. Ik ging erover nadenken en ging mezelf afvragen of het aan mijn vriendin lag. Ik kon het me niet voorstellen want ik ben echt ongelofelijk blij met d'r. Toch ging er hele tijd een vraag door mijn hoofd of het aan mijn vriendin lag. Ik was constant mezelf aan het afvragen of ik het nog wel leuk vond met d'r, of ik d'r nog wel miste, of ik d'r nog wel graag wou zien etc. Ik werd gek van mezelf want ik kreeg het maar niet uit mijn hoofd. Van al het denken kreeg ik buikpijn, enmore buikpijn. Hoe meer ik mezelf af vroeg, hoe meer buikpijn ik kreeg. Dit stapelde dus telkens op in mijn maag waar ik van over moest geven.
Nadat ik had overgegeven was mijn rotgevoel eventjes weg. Ik had toen ook geen twijfels. Het gevoel kwam na een tijdje toch weer terug. Als ik er weer te veel aan dacht dan kreeg ik weer buikpijn. Het was een soort van proces.
Twijfels in mijn hoofd > denken > buikpijn > overgeven. Ik heb ongeveer 14 keer overgegeven in een week. Ik moest erg veel huilen want ik kon er niet bij komen met mijn verstand. Hoe kan ik twijfels hebben over iets waar ik zo ontzettend veel van hou. Het was een gevoel versus verstand kwestie. Elke keer als ik bij mijn vriendin was vroeg ik mezelf af; is dit wat je wil? Vind je het nog wel leuk? Hou ik nog wel van d'r? Hier kreeg ik dus weer buikpijn van wat weer resulteerde in overgeven.
Ik heb vervolgens een afspraak gemaakt met de huisarts en mijn situatie uitgelegd. Mijn huisarts vond het allemaal erg logisch en wist precies wat ik bedoelde. Mijn huisarts vertelde het volgende: je bent ziek, je bent kwetsbaar en hebt weinig weerstand. Je krijgt een rotgevoel omdat je weinig weerstand hebt en gaat van dingen problemen maken wat niet nodig is. Je gaat bedenken waar het aan ligt en vraagt je af of het aan je vriendin ligt. Als je er veel aan denkt dan gaat het na een tijdje ook zo voelen. Je lichaam slaat de informatie op in je maag waardoor je dus buikpijn van krijgt. Dit wordt na een tijdje te veel waardoor je over moet geven, zodra je overgegeven hebt heb je het rotgevoel letterlijk uitgekotst.
Het is een gevoel versus verstand kwestie. Je gevoel geeft iets aan, terwijl je verstand zegt dat dit niet klopt. De dokter zei dat het door mijn hormenen en puberteit komt.
Ik moet mijn manier van denken aanpassen, zodra het gevoel van twijfel weer op kwam moest ik even goed voor mezelf gaan zitten en tegen mezelf zeggen dat het gevoel niet terecht is. Dit is een week goed gegaan, het zat weer 'goed' in mijn hoofd en heb een week goed kunnen eten, geen buikpijn meer gehad en niet hoeven overgeven.
Nu heb ik weer een week dat het niet goed gaat. Ik kan het op het moment niet winnen, mijn gevoel geeft twijfel aan terwijl mijn verstand dit niet wil en zegt dat dit niet juist is.
Bij deze mijn vraag: weten jullie hoe ik boven dit gevoel kan staan? Hoe moet ik mijn manier van denken aanpassen? Ik ben er echt kapot van, Ik ben blij als ik d'r zie en ik mis d'r ook heel erg. Toch twijfel ik er aan, ik kan mijn gevoel op het moment niet overwinnen. Ik moet elke dag huilen en minstens 2 keer overgeven.
Misschien klinkt het voor jullie raar omdat ik pas 16 ben maar ze betekend echt alles voor me. Mijn vader is al heel mijn jeugd zwaar depressief geweest en sinds mijn vriendin in mijn leven is gekomen is alles bergopwaarts gegaan. Ze betekend echt alles voor me en ik wil d'r dus voor geen goud kwijt.
Kunnen jullie me helpen?
Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.
Ik hoop dat jullie me een beetje begrijpen.
Met vriendelijke groet,
J.
dinsdag 24 maart 2009 om 13:38
quote:meds schreef op 24 maart 2009 @ 00:25:
Waarom wil je haar niet kwijt? Is jouw leven niet compleet zonder je vriendinnetje? Wat verwacht je eigenlijk in een relatie? wat zijn de verwachtingen die je van jezelf hebt en van je toekomst?
Ik wil haar absoluut niet kwijt omdat ik echt een geweldige tijd met haar heb. Ze heeft me enorm veel geholpen tijdens mijn thuissituatie en ze heeft echt een speciale plek bij me gekregen. Ik kijk elke week uit naar het weekend zodat ik d'r weer kan zien.
Ik heb geen verwachtingen voor de toekomst, ik zie wel hoe het loopt. Toch weet ik dat ik op het moment haar absoluut niet kwijt wil.
Waarom wil je haar niet kwijt? Is jouw leven niet compleet zonder je vriendinnetje? Wat verwacht je eigenlijk in een relatie? wat zijn de verwachtingen die je van jezelf hebt en van je toekomst?
Ik wil haar absoluut niet kwijt omdat ik echt een geweldige tijd met haar heb. Ze heeft me enorm veel geholpen tijdens mijn thuissituatie en ze heeft echt een speciale plek bij me gekregen. Ik kijk elke week uit naar het weekend zodat ik d'r weer kan zien.
Ik heb geen verwachtingen voor de toekomst, ik zie wel hoe het loopt. Toch weet ik dat ik op het moment haar absoluut niet kwijt wil.
dinsdag 24 maart 2009 om 14:09
Je schrijft dat je een moeilijke tijd hebt doorgemaakt en dat dat met je thuissituatie te maken had. Je bent al die tijd heel sterk geweest. Kan het zijn dat die spanningen er nu in de vorm van buikpijn uitkomen?
Je bent direct in één richting gaan denken, je vriendin, en bent toen in kringetjes gaan draaien met die gedachte. Misschien moet je het in een andere richting zoeken?
Ik ben het niet met de huisarts eens dat je je verstand boven je gevoel stellen. Je merkt ook dat het niet werkt. Je gevoel gaat er namelijk niet mee weg. Ik denk dat je het gevoel beter kan toelaten en proberen te achterhalen waar het vandaan komt.
Kun je je 'rotgevoel' wat beter beschrijven? Verdrietig, verloren, kwaad, eenzaam, verward?
Je bent direct in één richting gaan denken, je vriendin, en bent toen in kringetjes gaan draaien met die gedachte. Misschien moet je het in een andere richting zoeken?
Ik ben het niet met de huisarts eens dat je je verstand boven je gevoel stellen. Je merkt ook dat het niet werkt. Je gevoel gaat er namelijk niet mee weg. Ik denk dat je het gevoel beter kan toelaten en proberen te achterhalen waar het vandaan komt.
Kun je je 'rotgevoel' wat beter beschrijven? Verdrietig, verloren, kwaad, eenzaam, verward?
Ga in therapie!
dinsdag 24 maart 2009 om 17:23
Na een lange dag piekeren, is het eindelijk weer rustig in mijn hoofd. Na 2 uur lekker fanatiek sporten is mijn rotgevoel eindelijk weg. Als ik nu aan mijn vriendin denk heb ik geen rotgevoel meer, het is net als van ouds. Nu ben ik er ook achter gekomen dat mijn rotgevoel in mijn hoofd wel degelijk in verband staat met het rotgevoel over mijn vriendin.
Nu is het rustig in mijn hoofd en zit ik niet meer te piekeren. Nu is mijn rotgevoel ook meteen weg. Zodra ik in de 'negatieve spiraal' zit merk ik dat alles kut is. Ik heb dan overal twijfels over, terwijl nu het weer goed zit in mijn hoofd mijn twijfels ook weg zijn.
De huisarts zei ook niet dat mijn verstand boven mijn gevoel moet staan. Mijn verstand moet boven mijn 'denken' staan. Want door het denken krijg ik rot gevoelens die niet terecht zijn.
Bedankt voor jullie reactie!
Nu is het rustig in mijn hoofd en zit ik niet meer te piekeren. Nu is mijn rotgevoel ook meteen weg. Zodra ik in de 'negatieve spiraal' zit merk ik dat alles kut is. Ik heb dan overal twijfels over, terwijl nu het weer goed zit in mijn hoofd mijn twijfels ook weg zijn.
De huisarts zei ook niet dat mijn verstand boven mijn gevoel moet staan. Mijn verstand moet boven mijn 'denken' staan. Want door het denken krijg ik rot gevoelens die niet terecht zijn.
Bedankt voor jullie reactie!
dinsdag 24 maart 2009 om 17:47
Ik denk dat je als 16 jarige heel goed en rationeel schrijft, terwijl je volledig met je emoties overhoopt ligt. Ik denk dat je emotie en ratio uit balans zijn ene dat je mede daardoor fysieke klachten krijgt. Ik denk dat de oplossing bij jezelf ligt...dus mischien is het een idee om eens met een professional te paten hierover. Ik dekn dat je de oplossing vindt als je met jezelf in balans komt. Ik vrees dat ik je zeker neit verder kan helpen!
Succes! enne ik geloof dat iedere puber in min of meerdere mate hiermee te maken krijgt
Succes! enne ik geloof dat iedere puber in min of meerdere mate hiermee te maken krijgt
dinsdag 24 maart 2009 om 22:08
Goed nieuws! Na een hele dag met een rotgevoel rond hebben gelopen ging ik 's avonds naar mijn vriendin. Ik was al heel de dag erg verdrietig en mijn tranen kwamen weer omhoog toen ik bij d'r was. Nadat ze me getroost had kreeg ik telkens een glimlach op mijn gezicht als ik naar haar keek. Ik was zo blij dat ik weer bij d'r was. Ik heb d'r maar eventjes gezien maar echt alles was fijn. Nu ben ik thuis en mis ik d'r echt ongelofelijk erg. Ik ben nu echt blij omdat ik een bevestiging heb! Ik heb absoluut nog gevoelens voor haar en vind het nog steeds hartstikke leuk. Nu aan mij de zaak om mijn gevoel zo te houden en niet meer te twijfelen / piekeren. Het blijkt nu dat het absoluut niet nodig is!
dinsdag 24 maart 2009 om 23:14
Fijn om te horen! Probeer dat gevoel vast te houden en als je weer eens dat rotgevoel krijg, bedenk dan dat het ook weer voorbij gaat.
Het zou trouwens inderdaad best eens hormonaal kunnen zijn. Bij het sporten komen ook endorfinen vrij ('feel good-hormonen') waardoor je er misschien anders tegenaan kijkt.
Het zou trouwens inderdaad best eens hormonaal kunnen zijn. Bij het sporten komen ook endorfinen vrij ('feel good-hormonen') waardoor je er misschien anders tegenaan kijkt.
Ga in therapie!
woensdag 25 maart 2009 om 00:50
Beste JC
Fijn voor je dat je nog wat voelt voor je vriendin nu je haar weer gezien hebt.
Ik zal opschrijven wat mij opvalt in jouw lange verhalen:
- Je bent wel heel erg met je eigen gevoelens bezig, en niet met je relatie. Het lijkt oppervlakkig gezien wel alsof je het over je relatie hebt, maar het komt bij mij over alsof het niet echt is. Je vriendin blijft heel vaag in jouw verhaal, weggemoffeld door je eigen gevoelens en twijfels die jou schijnen te overspoelen. Ik vraag me dan ook af wat er nou zo leuk en speciaal aan jullie relatie is. Verder dan roepen dat je zoveel voor haar voelt of niet voelt kom je niet. Bestaat ze wel echt? of is zij een droombeeld? spook?
- Je bent 16, dan mag je egocentrisch zijn, met je gevoel in de knoop liggen, onzeker zijn en je hormonen mogen ook af en toe de baas spelen, is niks mis mee!
- Een relatie hoort iets toe te voegen aan je leven, niet iets van jou af te nemen. Zoals jij jezelf beschrijft, kom je bij mij over als relatieverslaafd, je lijkt me obsessief bezig met al je gevoelens, waardoor andere zaken die bij jou nog ontwikkeld zouden moeten worden geen kans meer krijgen. Het lijkt alsof jij de relatie met je vriendin gebruikt om niet aan het leven zelf toe te komen en joh, dat is zonde van je jeugd en al die kansen die je laat lopen om je te ontwikkelen tot een leuke volwassen vent.
Het kan geen kwaad hierover eens met een psycholoog te praten. Je hoeft dit niet alleen op te knappen. Sterkte!
Fijn voor je dat je nog wat voelt voor je vriendin nu je haar weer gezien hebt.
Ik zal opschrijven wat mij opvalt in jouw lange verhalen:
- Je bent wel heel erg met je eigen gevoelens bezig, en niet met je relatie. Het lijkt oppervlakkig gezien wel alsof je het over je relatie hebt, maar het komt bij mij over alsof het niet echt is. Je vriendin blijft heel vaag in jouw verhaal, weggemoffeld door je eigen gevoelens en twijfels die jou schijnen te overspoelen. Ik vraag me dan ook af wat er nou zo leuk en speciaal aan jullie relatie is. Verder dan roepen dat je zoveel voor haar voelt of niet voelt kom je niet. Bestaat ze wel echt? of is zij een droombeeld? spook?
- Je bent 16, dan mag je egocentrisch zijn, met je gevoel in de knoop liggen, onzeker zijn en je hormonen mogen ook af en toe de baas spelen, is niks mis mee!
- Een relatie hoort iets toe te voegen aan je leven, niet iets van jou af te nemen. Zoals jij jezelf beschrijft, kom je bij mij over als relatieverslaafd, je lijkt me obsessief bezig met al je gevoelens, waardoor andere zaken die bij jou nog ontwikkeld zouden moeten worden geen kans meer krijgen. Het lijkt alsof jij de relatie met je vriendin gebruikt om niet aan het leven zelf toe te komen en joh, dat is zonde van je jeugd en al die kansen die je laat lopen om je te ontwikkelen tot een leuke volwassen vent.
Het kan geen kwaad hierover eens met een psycholoog te praten. Je hoeft dit niet alleen op te knappen. Sterkte!
