Relaties
alle pijlers
35 en nog nooit een relatie gehad.
zaterdag 26 mei 2007 om 17:29
Ik ben 35 en ik heb nog nooit een relatie gehad. Ik ben weleens verliefd geweest maar heb nooit echt een vriend gehad. Mannen zagen mij meer als een soort maatje waar je mee kon lachen of met wie ze moesten omgaan om zo tot mijn altijd mooiere vriendinnen te komen. Daarbij komt dat ik mezelf heel lang niet de moeite waard heb gevonden maar daar wordt al aan gewerkt. Ik probeer van mezelf te houden en zeg tegen mezelf dat ik goed ben zoals ik ben en soms lukt dat ook wel maar er zijn van die momenten zoals gisteren, ik liep te wandelen en voelde me goed en ineens kwam ik een vriendin tegen met haar kind en ik voelde me zoooo mislukt. waarom kan iedereen iemand vinden ook al is het niet voor altijd maar ik zou ook zo graag het samengevoel eens willen hebben. Ik schrijf dit omdat ik dit nog nooit heb verteld, ik kom ook over als een spontaan gezellig iemand,en niemand weet hoe ik me echt voel want ik schaam me zo en de laatste tijd krijg ik steeds meer het gevoel dat ik mislukt ben.
Ik weet ook wel dat jullie me niet kunnen helpen maar ik wou het zo graag eens van me afschrijven.
Ik weet ook wel dat jullie me niet kunnen helpen maar ik wou het zo graag eens van me afschrijven.
dinsdag 5 maart 2019 om 12:54
.
Ja, het kan. Ik ben er ook een voorbeeld van. Had wel een soort ‘Aha-moment’ dat ik hem genoeg de moeite waard om me kwetsbaar op te stellen. Het gekke is dat ik bij hem de controle los kan laten en dingen laten gaan. Ik vertrouw hem gewoon.
Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder en eraan toe om elkaar rustigaan verder in onze levens te integreren.
zondag 17 maart 2019 om 16:44
Ben er weer eens.
Als ik mij erg down voel dan laat ik periodes lang niks van mij horen wat nu dus het geval was. Niet alleen vanwege mijn eigen uitzichtloze situatie. Ik zie ook overal om mij heen dat de wereld behoorlijk verrot is.
Ik leg mij er bij neer dat ik een zwakzinnige autist ben die niet in staat is om contacten te leggen en met vrouwen contact leggen is al helemaal uitgesloten. Ik blijf het op sommige momenten moeilijk vinden om echt alleen te zijn. Dat ik niet in staat ben om ooit interesse op te wekken bij vrouwen. Ik ben dus een zijlijn toeschouwer of hoe je het ook wilt noemen. Een liefdeloos bestaan is mijn lot en ik hou het al 35 jaar vol. Als ik nu mijn eigen reflectie zie vind ik mij zelf niet eens heel lelijk of zo maar wel dat ik voel dat mijn middelbare levensfase is aangebroken waarin ik niks heb opgebouwd. Ik doe niks anders dan werken en slapen en de laatste keer dat ik uit ben geweest is zeker 10 jaar geleden als het niet langer is. Ik heb grote zwarte zakken onder mijn ogen dus ik moet wel stijf van de stress staan omdat ik weet dat dit niet meer goed gaat komen. Wetende dat ik geen partner ga krijgen en kinderen is behoorlijk zwaar. - Ik leef niet ik besta -, gequote uit de movie - The machinist https://www.imdb.com/title/tt0361862/ Dit is een film waarin ik mij het meest identificeer. Hoe ik de wereld beleef en de sfeer erom heen.
Ik ben verre van knap maar ik heb helaas ook geen uitstraling en een levenloze instelling met ogen die geen levenslust uitstralen. Volgens mij heb ik het ook echt allemaal opgegeven, het leven dan bedoel ik. Ik voel mij echt meer dood dan levend. Misschien dat ik nog voor pakweg 10% in de realiteit leef en de overige procenten vastgeroest in mijn eigen wereldje waarin vooral niks gebeurd. Mijn leven staat al 18 jaar stil of zo en de stress wordt steeds erger omdat alle hoop die ik ooit had nu wel verdwenen is.
Als ik mij erg down voel dan laat ik periodes lang niks van mij horen wat nu dus het geval was. Niet alleen vanwege mijn eigen uitzichtloze situatie. Ik zie ook overal om mij heen dat de wereld behoorlijk verrot is.
Ik leg mij er bij neer dat ik een zwakzinnige autist ben die niet in staat is om contacten te leggen en met vrouwen contact leggen is al helemaal uitgesloten. Ik blijf het op sommige momenten moeilijk vinden om echt alleen te zijn. Dat ik niet in staat ben om ooit interesse op te wekken bij vrouwen. Ik ben dus een zijlijn toeschouwer of hoe je het ook wilt noemen. Een liefdeloos bestaan is mijn lot en ik hou het al 35 jaar vol. Als ik nu mijn eigen reflectie zie vind ik mij zelf niet eens heel lelijk of zo maar wel dat ik voel dat mijn middelbare levensfase is aangebroken waarin ik niks heb opgebouwd. Ik doe niks anders dan werken en slapen en de laatste keer dat ik uit ben geweest is zeker 10 jaar geleden als het niet langer is. Ik heb grote zwarte zakken onder mijn ogen dus ik moet wel stijf van de stress staan omdat ik weet dat dit niet meer goed gaat komen. Wetende dat ik geen partner ga krijgen en kinderen is behoorlijk zwaar. - Ik leef niet ik besta -, gequote uit de movie - The machinist https://www.imdb.com/title/tt0361862/ Dit is een film waarin ik mij het meest identificeer. Hoe ik de wereld beleef en de sfeer erom heen.
Ik ben verre van knap maar ik heb helaas ook geen uitstraling en een levenloze instelling met ogen die geen levenslust uitstralen. Volgens mij heb ik het ook echt allemaal opgegeven, het leven dan bedoel ik. Ik voel mij echt meer dood dan levend. Misschien dat ik nog voor pakweg 10% in de realiteit leef en de overige procenten vastgeroest in mijn eigen wereldje waarin vooral niks gebeurd. Mijn leven staat al 18 jaar stil of zo en de stress wordt steeds erger omdat alle hoop die ik ooit had nu wel verdwenen is.
maandag 18 maart 2019 om 22:24
Ik heb alles geprobeerd om iets te veranderen geloof mij! Maar het zit er gewoon niet in. Ik leid een extreem bizar leven dat ver afwijkt van het gemiddelde zonder dat dit mijn keuze is. Ook denk ik dat 99 van de 100 mensen het leven dat ik nu leid niet langer volhouden dan een paar maanden, hooguit een jaar.
maandag 18 maart 2019 om 22:34
Het mag dan sterk afwijken van het gemiddelde maar je bent niet de enige! Op andere fora zitten meer mannen in een vergelijkbare situatie. Een man in de VS bijvoorbeeld. Een verschil is echter nog dat hij wel onder mensen komt. Hij is al over de 50 jaar zonder relatie terwijl hij bruiloft DJ is. Je kunt zijn biografie als E boek gratis downloaden van het forum, hij krijgt er van andere forum leden goede reacties op.
maandag 25 maart 2019 om 09:15
Of je blijft nog 10 jaartjes binnen zitten in je eentje omdat het je veel veiligheid en zekerheid geeft. Veiligheid en zekerheid zijn niet te onderschatten zo belangrijk.
Rationeel is het niet zo raar dat je binnen blijft als het buiten zijn je veel stress en spanning geeft.
maandag 25 maart 2019 om 21:08
Tja weet je, het is heel treurig maar ik heb eigenlijk sinds mijn achttiende mijn gehele leven overgeslagen door mij volledig sociaal te isoleren waardoor ik geen sociale vaardigheden heb ontwikkeld en ik geloof dat ik die vaardigheden ook daarvoor nooit echt heb geleerd.
Dit is geen zelfmedelijden maar ik benoem hier de feiten. Ik heb mijn jeugd overgeslagen, deels ben ik daar zelf schuldig aan en deels vanwege de chronische pesterijen waardoor ik mij sociaal nooit heb kunnen ontwikkelen.
Dus hier ben ik dan, 35 jaar, hele leven single, geen vriendenkring, geen sociale contacten, echt helemaal niks. En dit zijn de feiten dus.
Ik voel mij als een niet menselijk wezen die observeert hoe anderen leven door zelf stil te blijven staan. Het is heel treurig en zwaar en eerlijk gezegd denk ik dat 95 op de 100 man er voor zijn dertigste al een eind eraan had gemaakt.
Deze problematiek is mijns inziens zo zwaar en gaat zo diep dat er geen psychiaters tegen opgewassen zijn.
Ik geloof dat mensen als ik eindigen als incels, serie moordenaars of extreem rechtse fascistische gedachten krijgen. Dit kan ik mij prima voorstellen want ook al is het misschien onterecht je krijgt toch gedachten als " waarom moet geen enkele vrouw mij?, niemand ziet mij staan terwijl ik een goed persoon ben terwijl een klootzak die liegt en bedriegt wel vrouwen kan krijgen" Er is niemand die je gedachtes kan corrigeren want je bent altijd alleen.
Ik ben van mening dat chronische isolatie bij vooral jonge mensen zeer gevaarlijk is want er kunnen bepaalde wereldbeelden ontstaan en gedachten die niet gecorrigeerd kunnen worden. Ja dit is bij mij ook zo gebeurd, het is een constant innerlijk gevecht om tegen dit soort gedachten te vechten.
Dit klinkt misschien hard maar ik kan mij voorstellen waarom personen als Brenton Tarrant , Breivik , Elliot Rodger tot dit soort daden zijn overgegaan. Ik denk dat de cruciale levensfase om dit soort gedachten over te zetten in geweld tussen 20 en 32 ligt , vooral 27, 28 jaar lijken de perfecte leeftijden te zijn voor serie moordenaars om te beginnen of om een bloedbad aan te richten.
Ik begrijp dat mensen nu denken dat ik gek ben, maar ik kan mij nou eenmaal inleven in personen die dit soort praktijken aanrichten, het komt vooral door een chronisch gebrek aan liefde daar ligt de wortel van het probleem. Als man zijnde is het nou eenmaal veel makkelijker om in een sociaal isoloment terecht te komen en dat iedereen je afschrijft waardoor je boos wordt op de hele wereld en gevaarlijke gedachten kan ontwikkelen. En een klein groepje hiervan is bereid om een bloedbad aan te richten op bijvoorbeeld scholen door gedachten echt om te zetten in vreselijke daden. Beetje bij beetje wordt je menselijkheid uitgeschakeld als de sociale isolatie voortduurt. Dit is ook gebeurd bij Brenton Tarrant. Ik weet zeker dat hij die mensen vermoordde zonder iets te voelen omdat zijn gevoelens helemaal zijn uitgeschakeld en zijn gedachten steeds zwaardere vormen aannamen naarmate de sociale isolatie voortduurde.
Het is gewoon een onzichtbare ernstige ziekte.
Ik weet dat het niet goed te praten valt maar voor mensen die bloedbaden aanrichten voelt het als een opluchting en gerechtigheid doordat hun extreme gedachten de kans kregen zich te ontwikkelen.
Dit is geen zelfmedelijden maar ik benoem hier de feiten. Ik heb mijn jeugd overgeslagen, deels ben ik daar zelf schuldig aan en deels vanwege de chronische pesterijen waardoor ik mij sociaal nooit heb kunnen ontwikkelen.
Dus hier ben ik dan, 35 jaar, hele leven single, geen vriendenkring, geen sociale contacten, echt helemaal niks. En dit zijn de feiten dus.
Ik voel mij als een niet menselijk wezen die observeert hoe anderen leven door zelf stil te blijven staan. Het is heel treurig en zwaar en eerlijk gezegd denk ik dat 95 op de 100 man er voor zijn dertigste al een eind eraan had gemaakt.
Deze problematiek is mijns inziens zo zwaar en gaat zo diep dat er geen psychiaters tegen opgewassen zijn.
Ik geloof dat mensen als ik eindigen als incels, serie moordenaars of extreem rechtse fascistische gedachten krijgen. Dit kan ik mij prima voorstellen want ook al is het misschien onterecht je krijgt toch gedachten als " waarom moet geen enkele vrouw mij?, niemand ziet mij staan terwijl ik een goed persoon ben terwijl een klootzak die liegt en bedriegt wel vrouwen kan krijgen" Er is niemand die je gedachtes kan corrigeren want je bent altijd alleen.
Ik ben van mening dat chronische isolatie bij vooral jonge mensen zeer gevaarlijk is want er kunnen bepaalde wereldbeelden ontstaan en gedachten die niet gecorrigeerd kunnen worden. Ja dit is bij mij ook zo gebeurd, het is een constant innerlijk gevecht om tegen dit soort gedachten te vechten.
Dit klinkt misschien hard maar ik kan mij voorstellen waarom personen als Brenton Tarrant , Breivik , Elliot Rodger tot dit soort daden zijn overgegaan. Ik denk dat de cruciale levensfase om dit soort gedachten over te zetten in geweld tussen 20 en 32 ligt , vooral 27, 28 jaar lijken de perfecte leeftijden te zijn voor serie moordenaars om te beginnen of om een bloedbad aan te richten.
Ik begrijp dat mensen nu denken dat ik gek ben, maar ik kan mij nou eenmaal inleven in personen die dit soort praktijken aanrichten, het komt vooral door een chronisch gebrek aan liefde daar ligt de wortel van het probleem. Als man zijnde is het nou eenmaal veel makkelijker om in een sociaal isoloment terecht te komen en dat iedereen je afschrijft waardoor je boos wordt op de hele wereld en gevaarlijke gedachten kan ontwikkelen. En een klein groepje hiervan is bereid om een bloedbad aan te richten op bijvoorbeeld scholen door gedachten echt om te zetten in vreselijke daden. Beetje bij beetje wordt je menselijkheid uitgeschakeld als de sociale isolatie voortduurt. Dit is ook gebeurd bij Brenton Tarrant. Ik weet zeker dat hij die mensen vermoordde zonder iets te voelen omdat zijn gevoelens helemaal zijn uitgeschakeld en zijn gedachten steeds zwaardere vormen aannamen naarmate de sociale isolatie voortduurde.
Het is gewoon een onzichtbare ernstige ziekte.
Ik weet dat het niet goed te praten valt maar voor mensen die bloedbaden aanrichten voelt het als een opluchting en gerechtigheid doordat hun extreme gedachten de kans kregen zich te ontwikkelen.
anoniem_379598 wijzigde dit bericht op 25-03-2019 21:23
58.05% gewijzigd
maandag 25 maart 2019 om 21:27
maandag 25 maart 2019 om 21:50
Ik vind het zo jammer om te lezen dat jij je altijd een soort van berust in de situatie phantast en denkt dat de situatie nou eenmaal is zoals hij ooit gecreëerd is en nooit meer kan veranderen.
Dat klinkt alsof er geen hoop meer is. Vind ik oprecht jammer want je doet jezelf tekort. En met die houding zal de situatie ook nooit veranderen. Dus wat jou ooit is aangedaan 'ontgroei' je dan niet, maar doe jij nu jezelf aan.
Ik besef dat dit tegen dovemansoren is omdat jij wel weer een excuus kan bedenken waarom jij toch echt wel hopeloos bent bla bla bla... maar weet dat ik, en zo te lezen anderen hier ook, echt wel het beste met je voorhebben.
Dat klinkt alsof er geen hoop meer is. Vind ik oprecht jammer want je doet jezelf tekort. En met die houding zal de situatie ook nooit veranderen. Dus wat jou ooit is aangedaan 'ontgroei' je dan niet, maar doe jij nu jezelf aan.
Ik besef dat dit tegen dovemansoren is omdat jij wel weer een excuus kan bedenken waarom jij toch echt wel hopeloos bent bla bla bla... maar weet dat ik, en zo te lezen anderen hier ook, echt wel het beste met je voorhebben.
maandag 25 maart 2019 om 23:27
Ik weet niet of het naar een excuus zoeken is, maar gezien mijn achtergrond en zelf isolatie vanaf hele jonge leeftijd is er geen optie dan berusting, want wat een normaal mens leert qua sociale interacties op jonge leeftijd heb ik allemaal overgeslagen en er is geen tijd meer om zoiets nog in te halen. Ik heb het eigenlijk al 20 jaar terug opgegeven, ik heb heel vaak het gevoel alsof ik al dood had moeten zijn, gevoelsmatig bevind ik mij voor de helft in het dodenrijk. Berusting is uiteindelijk beter dan angst dat het niet meer goed komt. Angst heb ik niet meer enkel verdriet dat het zo gelopen is en dat ik mezelf op geen enkele manier heb ontwikkeld op persoonlijk vlak.chocolol schreef: ↑25-03-2019 21:50Ik vind het zo jammer om te lezen dat jij je altijd een soort van berust in de situatie phantast en denkt dat de situatie nou eenmaal is zoals hij ooit gecreëerd is en nooit meer kan veranderen.
Dat klinkt alsof er geen hoop meer is. Vind ik oprecht jammer want je doet jezelf tekort. En met die houding zal de situatie ook nooit veranderen. Dus wat jou ooit is aangedaan 'ontgroei' je dan niet, maar doe jij nu jezelf aan.
Ik besef dat dit tegen dovemansoren is omdat jij wel weer een excuus kan bedenken waarom jij toch echt wel hopeloos bent bla bla bla... maar weet dat ik, en zo te lezen anderen hier ook, echt wel het beste met je voorhebben.
dinsdag 26 maart 2019 om 04:20
Bedoelt voor Phantast:
Uiteindelijk zijn je eigen denkwijzen hetgene die je het meest tegenwerken.
Die je vijand zijn.
Want van binnen in je zit er een enorm sterk iets wat een eigen identiteit heeft.
Ik denk dat je er goed aan doet om naar een psychiater te gaan zodat deze medicijnen kan voorschrijven. Ik weet dat ik geen medisch advies mag geven en wil in zijn algemeenheid zeggen dat medicijnen een boel kunnen doen.
Ook om het geheel leefbaar te maken.
Ook al voel je je niet ‘geschikt’ om te integreren in de maatschappij, als je minder last hebt van de scherpte van jouw denken wordt het voor jou misschien toch wat makkelijker.
Je hebt nog een hoop jaren te gaan en dan is het wel fijn als dat wat makkelijker verloopt.
Uiteindelijk zijn je eigen denkwijzen hetgene die je het meest tegenwerken.
Die je vijand zijn.
Want van binnen in je zit er een enorm sterk iets wat een eigen identiteit heeft.
Ik denk dat je er goed aan doet om naar een psychiater te gaan zodat deze medicijnen kan voorschrijven. Ik weet dat ik geen medisch advies mag geven en wil in zijn algemeenheid zeggen dat medicijnen een boel kunnen doen.
Ook om het geheel leefbaar te maken.
Ook al voel je je niet ‘geschikt’ om te integreren in de maatschappij, als je minder last hebt van de scherpte van jouw denken wordt het voor jou misschien toch wat makkelijker.
Je hebt nog een hoop jaren te gaan en dan is het wel fijn als dat wat makkelijker verloopt.
dinsdag 26 maart 2019 om 09:58
dinsdag 26 maart 2019 om 10:15
@phantast: het voelt een beetje alsof je gegijzeld bent. Door je eigen verleden.
Alsof de pesters van weleer over hun graf heen de boel nog altijd bestieren.
https://youtu.be/guZa7mQV1l0
Alsof de pesters van weleer over hun graf heen de boel nog altijd bestieren.
https://youtu.be/guZa7mQV1l0
dinsdag 26 maart 2019 om 10:39
Precies dat heb ik ook al meerdere keren gezegd. Ook hierboven. "Dus wat jou ooit is aangedaan 'ontgroei' je dan niet, maar doe jij nu jezelf aan."
De boodschap van de pesters was waarschijnlijk iets als: "jij bent lelijk, jij mag niet meedoen". Nu zijn de pesters weg, maar zegt hij nog tegen zichzelf "ik ben lelijk, ik mag niet meedoen." Maar dat mag wel!!! Maar dat krijg je hem op geen een manier aan zijn verstand gepeuterd.
Ja vervelende ervaringen uit het verleden laten sporen na en vormen ons tot wie we zijn, maar dat betekent niet dat we er in hoeven blijven te hangen. Hij kiest er nu zelf voor om stil te staan.
Kijk maar naar zijn bericht hierboven. Hij heeft het 20 jaar geleden al opgegeven en heeft er verdriet van dat hij zich op geen enkel persoonlijk vlak ontwikkeld heeft. Waarom niet alsnog klein beginnen met iets van ontwikkeling?!!! (Echt ik snap niet dat hij niet ziet dat hij het met die passieve negatieve houding zichzelf aandoet!)
Dat droomleven wat je als kind voor ogen had, heb je misschien niet bereikt maar je kunt nog steeds een stuk gelukkiger worden. Echt ik merk dat het heel frustrerend is om tegen zo iemand te praten. Advies geven heeft geen zin, doet hij toch niks mee.
dinsdag 26 maart 2019 om 11:14
Hij heeft al stappen gezet door hier op het forum te posten. De ontwikkeling is in mijn ogen al begonnen.
En op dit forum posten is onomkeerbaar! Er is iets in gang gezet.
Wil je nog meer frustratie of geef je het op?Echt ik merk dat het heel frustrerend is om tegen zo iemand te praten.
zondag 2 juni 2019 om 00:53
Ik merk toch wel dat ik soms eenzaam ben. De leegte en eenzaamheid zijn af en toe bijna ondraaglijk. Het voelt alsof ik mijn beste tijd wel heb gehad en dit mijn leven is. Datingsites hebben weinig zin. Ik ben nou eenmaal niet fotogeniek en ik heb geen leuke uitstraling. Ik zie er real beter uit dan op een foto denk ik. Ook zie ik nu dat ik echt een oudere volwassener gezicht begin te krijgen, vooral als ik mijn snor een paar dagen laat staan dan lijk ik wel 45 jaar oud. Alles voelt inmiddels te laat. Nog even en ik echt een 40 year old virgin. Ik wil niet eens weten hoe ik mij ga voelen op de dag dat ik de 40 jaar bereik maar ik vermoed dat ik de hele dag depressief in bed zal gaan liggen en mijn leven officieel gefaald verklaren. Geen beste vooruitzichten. Hoe kan ik op mijn leeftijd in hemelsnaam vrouwen ontmoeten? De vrouwen zijn of te jong of ouder en bezet. En al was er iemand die ook single is van pakweg 30 jaar dan alsnog lijkt het onmogelijk om de interesse op te wekken. Een datingsite biedt ook al geen uitkomst.
Super erg is het nou ook weer niet, er zijn genoeg mensen die jong sterven nog voordat hun leven überhaupt gestart is. Ik ben dankbaar dat ik nog relatief gezond ben op mijn leeftijd.
Maar de eenzaamheid is echt een akelig gevoel en het besef dat ik nooit een date heb gehad of eerste zoen is ook nauwelijks te bevatten. Ik heb het gevoel dat ik niet kan deelnemen aan zaken zoals seks, relaties wat voor de rest van de mensheid vanzelfsprekend is. Ik vraag mij soms af of ik wel een menselijk wezen ben.
Ben echt op het punt aan beland dat ik mijn leven als gefaald moet gaan verklaren want ik heb geen idee wat ik nog kan ondernemen. Het voelt alsof ik alles wel geprobeerd heb. Ik vraag mij af of er nog meer mensen zijn die zich in een soortgelijke situatie bevinden.
Super erg is het nou ook weer niet, er zijn genoeg mensen die jong sterven nog voordat hun leven überhaupt gestart is. Ik ben dankbaar dat ik nog relatief gezond ben op mijn leeftijd.
Maar de eenzaamheid is echt een akelig gevoel en het besef dat ik nooit een date heb gehad of eerste zoen is ook nauwelijks te bevatten. Ik heb het gevoel dat ik niet kan deelnemen aan zaken zoals seks, relaties wat voor de rest van de mensheid vanzelfsprekend is. Ik vraag mij soms af of ik wel een menselijk wezen ben.
Ben echt op het punt aan beland dat ik mijn leven als gefaald moet gaan verklaren want ik heb geen idee wat ik nog kan ondernemen. Het voelt alsof ik alles wel geprobeerd heb. Ik vraag mij af of er nog meer mensen zijn die zich in een soortgelijke situatie bevinden.
zondag 2 juni 2019 om 01:05
Dan denk ik aan "soort zoekt soort" maar ik denk dat ik uniek ben in mijn soort en dat ik in geen enkel plaatje pas.
.
zondag 2 juni 2019 om 01:08
Die vraag stel ik mezelf ook. Als ik het woord "mensen" zie staan of hoor vallen, heb ik vaak het gevoel dat het niet over mij gaat. Dat ik daar geen deel van uitmaak. Voel ook maar met heel weinig mensen een connectie. Dat is in mijn puberteit ontstaan en daarna werd het contrast tussen mij en leeftijdsgenoten alleen maar groter.
zondag 2 juni 2019 om 01:25
Ja inderdaad, ik heb eigenlijk alleen maar oppervlakkige contacten gehad. Nooit echt vrienden laat staan vrouwelijke contacten. Ik heb zelfs nooit een normaal onschuldig gesprek gehad met vrouwelijke leeftijdsgenoten.hondenmens schreef: ↑02-06-2019 01:08Die vraag stel ik mezelf ook. Als ik het woord "mensen" zie staan of hoor vallen, heb ik vaak het gevoel dat het niet over mij gaat. Dat ik daar geen deel van uitmaak. Voel ook maar met heel weinig mensen een connectie. Dat is in mijn puberteit ontstaan en daarna werd het contrast tussen mij en leeftijdsgenoten alleen maar groter.
Maar ik voel mij ook geen menselijk wezen omdat ik ook niet meer in staat bent om emoties te ervaren.
Wat honden betreft, Honden zijn als de dood voor mij, schijnt dat ze mijn intense haat kunnen aanvoelen werd mij verteld. Ik vind honden geweldig maar ze kunnen mijn woede en energie aanvoelen waardoor ik ze nooit kan aanhalen. Maar ik ben dan ook een echte vrouwenhater geworden en die aura draag ik de hele dag met me mee. Vooral als ik een aantrekkelijke vrouw zie lopen dan komt er een vorm van woede bij mij naar boven. Soms denk ik dat het misschien beter is dat ik nooit seks heb, want de vrouw met wie ik dat zou hebben daar zou ik weinig van overlaten want ik zou al mijn woede op haar projecteren.
Soms voel ik mij als een psychopaat die dat niet is van nature maar zo is gecreëerd door de systematische pesterijen aan de andere kant denk ik dat niet iedereen de is gepest veranderd in een psychopaat die wraak wil nemen op een heel geslacht. Misschien ben ik een combinatie van beide.
Ik kan mijzelf ook nergens uiten, ik heb geen mensen bij wie ik mij kan uiten, nooit gehad ook. Huilen zou misschien een grote opluchting kunnen zijn want dat is ook een beetje alles eruit gooien in plaats daarvan zijn mijn ogen kurkdroog.
anoniem_379598 wijzigde dit bericht op 02-06-2019 04:05
32.41% gewijzigd
