luisterend oor/steun

quote:newstylista schreef op 29 maart 2009 @ 00:31:

[...]





dat mijn problemen worden opgelost, dat ik de zin wat het leven in zie, dat ze me ouders kon toveren, dit is het enige wat ik zou willen



Ik weet niet hoe het is om niet te weten wie je ouders zijn. Dat zal ongetwijfeld een zeer groot gemis zijn. Je weet niet of je uiterlijksgewijs op ze lijkt, of je veel gemeen hebt met je biologische ouders, welke karaktertrekken van hen in jou doorlopen. Dit is overigens niet bedoeld om vervelend te zijn. Maar zoals ik al zei, dit gemis gaat (denk ik) niet weg. Het zal een zware weg worden tot je acceptatie vind, maar je bent sterk! Sterker dan je zelf nu denkt. Je hebt het al zover geschopt, zoveel gedaan. Je gaat het toch zeker niet opgeven nu?



Verder is het denk ik verstandig dat je in kleine stapjes werkt aan andere problemen. Ik heb ook het talent om veel te veel in één keer te willen, waardoor je steeds teleurgesteld wordt en de motivatie wegzakt om er toch aan te blijven werken. Zodra je het idee hebt dat er een aantal dingen goed gaan en de druk van de andere problemen van je schouders valt zul je meer de zin van het leven zien. En ook daar moet je niet teveel gewicht aan hangen. Jij bepaald wat zin geeft aan jouw leven, wat je belangrijk vind. Als jij terugkijkt als je oud en grijs bent moet jij tevreden zijn over wat je gedaan hebt. En ik weet zeker dat jij dan trots bent op jezelf omdat je je door deze periode hebt geslagen / gevochten.

Ik heb je berichtje gelezen op je andere topic.

Jemig, ken me zo goed indenken dat je zo van die momenten heb dat je denk dat je helemaal niemand heb.

Het is misschien een dooddoener, maar zeg recht uit mijn hart dat familie ook niet altijd alles is.

Daar heb je helemaal geen enkele kloot aan, dat ik dat zeg.



Je bent zo'n sterke vrouw, maar je mist je identietijd. Begrijp ik uit je verhaal. Maak je eigen identietijd! Zorg dat je er bent, dat je er mag wezen en dat je van jezelf gaat houden.

De feestdagen zijn het ergst omdat iedereen dan naar zijn familie moet/gaat.

Ik kan je niet helpen, maar wil je wel een dikke virtuele knuffel geven.

Ik weet niet of het helpt, maar als ik me klote voel ga ik altijd even yoga-en. Het maakt je hoofd leeg, en geeft je een frisse kijk op dingen. Het stopt het malen!

Sterkte, en bedenk, je mag er wezen en je bent iemand.

Je doet het voor jezelf, dat is in ieder geval de enige waarvoor je het zou moeten doen. Omdat je meer en beter verdient. Omdat er niets veranderd wanneer je het niet doet.



Ik denk dat de dingen die je stelt in je bericht inderdaad niet geheel realistisch zijn. Je legt de lat te hoog. Dan valt het niet meer te overzien. Uiteindelijk zul je de meeste dingen vinden, zoals huisje boompje beestje, een leuke vriendengroep, verbondenheid. Wel met hard werken en geduld.



Met de jaloezie en afgunst richting je vrienden kan je denk ik niet veel. Benoem het voor jezelf, maar laat het dan gaan.



Ik vind het heel vervelend, want ik wil best nog even met je doorpraten, maar mijn ogen vallen zowat dicht. Ik ga dus slapen. Misschien verstandig dat jij, in het kader van het terugdraaien van je ritme, ook een poging gaat doen.

Misschien tot morgen en Slaap lekker!

Meisje, wat moeilijk voor je. Een vader en moeder niet kennen en dat missen...Ongelooflijk, wat een verdriet.

Het is lastig om je advies te geven. Het lijkt me, net als anderen al aangaven, zaak dat je therapie krijgt, dat je tools aangereikt krijgt om je emoties dragelijk te laten worden. Ik vind dat dat een beetje doorklinkt in wat je schrijft, dat je alles ondraaglijk vind in je leven, of veel in ieder geval. En dat is een heel laag uitgangspunt.



Voor ons op het forum is het een ondoenlijke opgave om je daar wezenlijk mee te helpen. We kunnen je bijstaan in een proces wat je verder zelf in gang moet zetten en ik denk dat je daar een professional bij nodig hebt, een therapeut, gespecialiseerd in mensen die familie missen, die hun roots missen, die daardoor geen 'bodem' voelen om hun voeten op neer te zetten, emotioneel, waardoor hun leven een warboel wordt.



Het is goed dat je schrijft en dat je deelt. Ik denk dat het zaak is dat je morgen meteen naar de huisarts gaat en daar begint met praten over wat je bezighoudt. Zoek hulp, echt, dat heb je nodig....

Meis, van mij ook een dikke knuf. Ik ben nu heel slaperig en dan lukt coherente adviezen geven nooit zo best, maar ik probeer hier morgen nog even terug te komen.

Meisje toch....



Ik vind het nogal wat, als je te horen krijgt dat je geen concrete vraagstelling hebt en dat je geen vervolgtherapie mag doen.

Is dat ook zo? Heb je geen concrete vraagstelling?



Realiseer je je dat het waarschijnlijk ook echt zo gaat zijn dat jij om zult moeten leren gaan met de leegte in je leven? Hoe verschrikkelijk ik dat ook voor je vind..... Het is niet mogelijk, ook niet voor een therapeut om dát wat jij mist, aan te reiken misschien.



Je bent op zoek (maar dat is alleen maar wat ik denk en ik ben geen deskundige) naar een bepaalde vorm van liefde, erkenning, herkenning enzovoort en die zul je niet gaan ontvangen waarschijnlijk. Je kunt wel veel liefde geven aan anderen, aan mensen, dieren, kinderen, en op die manier je de leegte opvullen.



Een lieve vader en moeder niet hebben en wel willen, dat is zo ontzettend logisch en het is zo jammer dat niemand het je kan geven en dat je het niet zult gaan krijgen. Hartverscheurend.



En toch moet je door met wat je wél hebt.

Kun je ons vertellen wat je hebt en waar je blij mee bent, trots op bent, waar je van houdt, waar je van droomt, wat je zou willen voor jezelf?



Ik weet geen gespecialiseerde therapeuten in jouw problematiek maar ik zou er toch eens met de huisarts over gaan praten, over jouw specifieke hulpvraag. Ik vind jouw hulpvraag, als het over ouders en ouderliefde gaat, namelijk wél heel specifiek.

quote:newstylista schreef op 29 maart 2009 @ 18:50:

@phien, dank je, kijk maar even of je morgen tijd/zin hebt om te reageren. komt dat door je medicatie dat je zo slaperig bent?

indirect ja, ritalin is een soort pep; ik slaap daardoor slecht. Dat slaapgebrek stapelt zich sinds woensdag nu een beetje op. Zou nu al wel in bed willen kruipen maar weet tegelijkertijd dat slapen ook vannacht waarschijnlijk weer bagger zal zijn. Nou ja. Is een bijwerking, zou bovendien na een tijdje over moeten gaan. Ik kom morgen weer even langs hoor, desnoods enkel om je een bloempje te geven. Meis wat een rottige situatie.

Lieve NS,



Ik bedoelde niet dat je uberhaupt geen liefde, herkenning, erkenning zult vinden in je leven, o nee, dat zul je zeker wel. Ik bedoelde dat je die niet zult ontvangen van de ouders/familie waarnaar je verlangt.

Wel van je eigen, nieuw te starten familie, als je zelf kinderen krijgt bijvoorbeeld. Van een lieve partner, van zijn familie....



Liefde is op zich geen ruilmiddel maar ik begrijp wel wat je bedoelt. Werken met kinderen, met dieren, dat is liefdevol werk. Is dat iets voor jou. Je krijgt veel liefde terug als je er in investeert.



Ik geef veel liefde weg, ik krijg veel liefde terug. Van man, kind, van mijn vrienden, ook hier op het forum vind ik mensen liefdevol, heel erg zelfs, ik heb hier hele warme contacten, met veel mensen trouwens.

Ik heb gemerkt dat ik, als ik uitdeel, ook terug ontvang en daar voel ik me prettig bij. Ik probeer geïnteresseerd te zijn naar anderen toe, attent te zijn, een goede vriendin in goede en slechte tijden en het werkt, althans bij mij.



Hoe gaat contact hebben met anderen bij jou?

Ik wil je toch even een (goedbedoeld) advies geven met betrekking tot de familie van een aanstaande geliefde. Ik kan me heel goed voorstellen dat je nu zoiets hebt van, nou als het niet hoeft dan niet hoor. Begrijp ik helemaal. Maar zeg dat niet nu al en kijk hoe het loopt. Zijn familie wordt nooit jouw familie (echt) maar een schoonfamilie met wie je een warme band hebt is veel waard. Ik hoop dat je daar voor open blijft staan.



Veel geven en weinig terugkrijgen is een vervelend gevoel maar toch zou ik nóg meer proberen om genegenheid niet als ruilmiddel te zien. Ik investeer misschien ook wel te veel in mensen, zou kunnen, dat gevoel heb ik echter niet. Ik denk er niet over na doorgaans, of ik veel of weinig investeer. Als je genegenheid en de wederkerigheid daarvan op een weegschaal gaat leggen dan is de kans dat je teleurgesteld raakt erg groot.



Bij jou liggen zaken als vriendschap en het tonen van warmte en genegenheid waarschijnlijk nogal gevoelig, gezien jouw situatie is dat heel begrijpelijk maar zorg er (echt voor jezelf zeg ik dat hoor) voor dat je je niet in gaat houden bij mensen, daar heb je alleen jezelf mee uiteindelijk. Misschien ben jij wel een gever. Dat zou ook nog kunnen. Ik ben ook een gever, ik vind het wel eens moeilijk om te ontvangen maar ik ben er oprecht niet echt mee bezig, met wie mij hoeveel geeft en hoe vaak en zo. Omdat je daar (mijns inziens) ongelukkig van wordt.



Hier forummen kan warme vriendschappen opleveren trouwens, zowel in real life, als op internet, via mail en MSN en zo. Blijf investeren in mensen raad ik je aan, ook als je dat lastig vindt Ik denk namelijk werkelijk dat je connectie met andere mensen nodig hebt om je lege gevoel (waarmee je hopelijk snel aan de slag kunt bij de psycholoog) te lijf te gaan.



Sterkte meid!

Hé, dat had ik beloofd, dus dan doe ik dat



Dat gevoel van 'het is mijn beurt', dat herken ik. Ik heb wel uitgevonden dat het (voor mij) niet werkt maar ik snap wel je gedachtegang. Ik denk alleen dat als je daar te star in gaat zijn, je allen maar meer teleurgesteld gaat worden en dat zou jammer zijn. Ik denk dat je tenslotte wil gaan leren hoe je je leven waardevol en vooral heel leefbaar wil maken. Of zit ik er naast?



Nogmaals, ik denk absoluut niet de wijsheid in pacht te hebben maar mijn levenservaring heeft mij geleerd dat als je (bij wijze van spreken) met je armen over elkaar, passief agressief gaat zitten wachten op dingen als liefde en vriendschap je dan teleurgesteld gaat worden. Het is jouw beurt, gevoelsmatig maar helaas zijn liefde en vriendschap niet af te dwingen en dat doe je (misschien) onbewust met zo'n houding wel. Snap je wat ik bedoel?



Ik hoop eigenlijk dat er anderen komen nog om mee te praten hier, die jou hún ervaringen met liefde en vriendschap, het gebrek daaraan en hun oplossingen komen vertellen. Ik denk dat je daar veel aan hebt.



Zelf ben ik altijd mensen op gaan zoeken. Buren, vrienden, bij clubjes, bij feestjes, noem maar op.

Doe jij dat ook? Ga jij er ook op uit en ben je actief bezig met je vrije tijd?



Ik probeer maar gewoon op een waarschijnlijk onbeholpen manier met je mee te denken en wie weet zit ik er wel helemaal naast. Ik hoop echt oprecht dat je een fijne therapeut vindt en misschien iets van een lotgenoten site? Zou dat iets voor je zijn?

Lieve meid, ik denk echt dat je in een modus bent geschoten waar je weinig mee op gaat schieten.

Je gooit je luiken dicht denk ik op momenten dat je ze juist wagenwijd open zou moeten zetten. Ik kan je niet leren hoe dat moet hoor, dat pretendeer ik ook niet te weten, hoe dat moet, het is wel zo dat de sleutel, of een groot deel van die sleutel bij jou ligt. Bij je manier van opstellen, bij de manier waarop je je tijd gebruikt, dat soort dingen.



Om mensen te ontmoeten, nieuwe mensen, moet je er op uit. Of je stelt je open voor anderen hier op het forum bijvoorbeeld. Ik zit in een aantal 'subgroepjes' en er wordt wel eens gemeet, er wordt veel gemaild, er wordt gebeld, er wordt belangstelling getoond door mensen die je anders topografisch gezien nooit ontmoet had waarschijnlijk. Ik word heus niet met iedereen die ik ontmoet even dikke vrienden, er zijn er een paar waar ik stapel op ben en anderen gaan vallen onder de categorie 'kennis' maar dat is prima, het contact is gewoon leuk en je kunt elkaar opzoeken als je zin hebt.



De vrienden die ik al had, mijn zogenaamde 'zelfgekozen familie' (ja, ook ik heb mijn échte familieperikelen namelijk) dat zijn mensen waar ik heel zuinig op ben, die ken ik meestal al mijn halve leven en sommigen spreek ik maar een keer per maand, anderen bijna iedere dag, maar zij horen bij me, alsof ze familie zijn, wat ze bloedgewijs niet zijn.



In dat soort mensen investeren, is nooit zonde van je tijd. Vind ik. Jij hebt misschien meer behoefte aan contact dan zij, dat kan, dat maakt het geen minder goede vrienden. Steek je handen naar ze uit, ga naar ze toe. Organiseer eens een leuk etentje, al is het maar een lentestampottenavondje. Maar zet je in. Echt, je moet uit deze impasse. Ga Nordic Walken, sluit je aan bij een roeivereniging, ga bingo spelen, wordt lid van een lotgenotengroep en realiseer je dat iedereens verhaal anders zal zijn dat het jouwe. Dat er misschien raakvlakken en overeenkomsten zijn maar dat als die er niet zijn, er toch een leuk mens achter zo'n computer kan zitten.



Probeer het lieverd, gooi je verongelijktheid van je af en omarm de buitenwereld door er deel van uit te maken.



Zeg het gerust als je denkt dat ik uit mijn nek zit te lullen. Dat vind ik helemaal niet erg. Ik reageer vanuit mijn gevoel en ik kan je vertellen dat ik ook heel diep heb gezeten. Ik ben zes jaar depressief geweest bijvoorbeeld, ik heb drie keer een poging gedaan een eind aan mijn leven te maken en ik had wél vrienden en familie, ook dat is dus niet zaligmakend (helaas). Je moet de lol in het leven echt, echt, echt voor het allergrootste deel uit jezelf halen heb ik geleerd.



Ik ben nu 40 en voel me sinds een jaar of zeven pas echt gelukkig. Daarvoor was het behelpen en veel diepe dalen. Ik weet dus echt hoe ellendig je je kunt voelen, al was de reden voor mijn ongelukkige gevoelens anders dan die van jou.



Adem diep in, kijk naar buiten, het wordt lente, de lucht is zuiver en blauw (hier tenminste) het is tijd om te beginnen met een nieuwe fase van je leven en jíj bent degene die daartoe de aanzet moet gaan geven. Niemand, zelfs een hele goede therapeut niet, kan jouw leven vorm en zin geven. Dat moet jij doen.



Lieve Stylista, wat ga je vandaag eens doen (klein dingetje om mee te beginnen) om je leven fijn en waardevol te maken?

Allereerst:



Ik hoop dat je er wat aan hebt dat er hier al heel wat mensen op je bericht reageren en met je meeleven. Blijf vooral schrijven! Als je er behoefte aan hebt om je hart te luchten, is dit een hele goede plaats.



Ik heb niet je hele vorige topic doorgelezen, wel even snel gescand. Ik ben niet geadopteerd, maar herken wel een aantal concrete problemen waar je tegenaan loopt. Zo'n verjaardag bijvoorbeeld. En na een burnout (hele andere redenen, maar toch) weet ik ook hoe het voelt om je vrije tijd eigenlijk helemaal nergens aan te besteden, verdoofd op de bank te zitten, je nergens toe kunnen zetten, slecht voor jezelf zorgen.



Hopelijk vind je snel een goede therapeut of coach die jou kan ondersteunen bij het zoeken naar antwoorden en het inrichten van je leven naar jouw wens.



Maar in de tussentijd heb je misschien wel iets aan praktische adviezen, meedenkers en tekens van medeleven. Dus mbt je verjaardag denk ik even mee: je zegt dat je graag culturele uitjes maakt. Lijkt me een goeie combi. Heb je vrienden die daar ook van houden? Zelf ervaar het ik best wel als een teleurstelling als een groot deel van mijn vrienden en familie het keer op keer laat afweten op mijn verjaardag. Mijn ervaring is wel dat mensen wél komen als je iets gaat doen: ter ere van jouw verjaardag naar de film, theater, concert. Heb jij een leuke avond en afleiding, zij ook en het is toch iets feestelijks. Hoop dat je er iets aan hebt!



Heel veel sterkte met alles! Ik kom snel weer hier kijken hoe het met je is! Bij jou ook zo'n lekker zonnetje?