Kinderen
alle pijlers
zwanger en vader overleden
maandag 30 maart 2009 om 17:54
Ik ben momenteel 40 wkn en 3 dgn zwanger van ons eerste kindje. Helaas is mijn vader zo'n 3 weken geleden overleden aan longkanker.
Het begon ongeveer 2 jaar geleden, de telefoon ging en mijn moeder begon met "schrik niet.." (dan moet ik me dus zorgen gaan maken) mijn vader lag in het ziekenhuis, hij had zojuist een hartinfarct gekregen. Gelukkig herstelde hij (na gekatheteriseerd te zijn, etc.) daar goed van.
Ong. 1 jaar geleden weer de telefoon, dit keer mijn vader met "schrik niet.." , mijn moeder lag in het ziekenhuis zij had zojuist een beroerte gehad. Na een heftige operatie herstelde zij daar gelukkig ook goed van. Nu dachten we alles gehad te hebben..
Nou eindelijk goed nieuws, ik ben zwanger! We wilde wel de 1e echo afwachten met het vertellen van het blijde nieuws. Dit omdat we al zoveel hadden meegemaakt. Nou de 1e echo gehad en alles goed gelukkig.
Terwijl we dit geweldige nieuws aan mijn ouders aan het vertellen waren had mijn vader al last van zijn schouder. Na geholpen te zijn met fysio, kraken etc. werd de pijn helaas niet minder, het werd alleen maar erger.
Een paar weken later kregen we in het ziekenhuis het verschrikkelijke nieuws te horen, long kanker met uitzaaiingen in de botten. Vanaf dat moment is het eingenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan waarbij mijn vader erg veel pijn heeft gehad. We hadden wel verwacht en natuurlijk gehoopt dat hij de kleine nog zou zien, hij wilde zo graag opa worden..
Maar helaas was de strijd na 4,5 maand over en is hij overlden op 62-jarige leeftijd.
Van mijn zwangerschap heb ik weinig of niet kunnen genieten en de komende tijd wordt ook zwaar zonder mijn maatje..
Het begon ongeveer 2 jaar geleden, de telefoon ging en mijn moeder begon met "schrik niet.." (dan moet ik me dus zorgen gaan maken) mijn vader lag in het ziekenhuis, hij had zojuist een hartinfarct gekregen. Gelukkig herstelde hij (na gekatheteriseerd te zijn, etc.) daar goed van.
Ong. 1 jaar geleden weer de telefoon, dit keer mijn vader met "schrik niet.." , mijn moeder lag in het ziekenhuis zij had zojuist een beroerte gehad. Na een heftige operatie herstelde zij daar gelukkig ook goed van. Nu dachten we alles gehad te hebben..
Nou eindelijk goed nieuws, ik ben zwanger! We wilde wel de 1e echo afwachten met het vertellen van het blijde nieuws. Dit omdat we al zoveel hadden meegemaakt. Nou de 1e echo gehad en alles goed gelukkig.
Terwijl we dit geweldige nieuws aan mijn ouders aan het vertellen waren had mijn vader al last van zijn schouder. Na geholpen te zijn met fysio, kraken etc. werd de pijn helaas niet minder, het werd alleen maar erger.
Een paar weken later kregen we in het ziekenhuis het verschrikkelijke nieuws te horen, long kanker met uitzaaiingen in de botten. Vanaf dat moment is het eingenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan waarbij mijn vader erg veel pijn heeft gehad. We hadden wel verwacht en natuurlijk gehoopt dat hij de kleine nog zou zien, hij wilde zo graag opa worden..
Maar helaas was de strijd na 4,5 maand over en is hij overlden op 62-jarige leeftijd.
Van mijn zwangerschap heb ik weinig of niet kunnen genieten en de komende tijd wordt ook zwaar zonder mijn maatje..
maandag 30 maart 2009 om 18:04
maandag 30 maart 2009 om 18:55
Sassy, ik weet hoe moeilijk het is. Mijn vader is zeer plotseling overleden aan een hartstilstand. 53 jaar nog maar. Ik zou gaan trouwen en dit heeft hij niet meer mee mogen maken. Ik vind het ook erg jammer dat mijn vader ook nooit mijn kindje zal zien. Mijn zoontje is een jaar na overlijden geboren. Ook erg moeilijk allemaal.
Kan me voorstellen dat het bij jou ook zo voelt. Helemaal omdat je nog maar een paar weekjes van je bevalling af zat. Meid ik kan je alleen maar een hele dikke knuffel geven. Ik zelf vond het erg moeilijk en heb na 2 jaar ook hulp gezocht. Ik dacht dat ik het zelf wel even kon verwerken, maar dat lukte niet. Die hulp heeft me ontzettend goed geholpen. Het is nu 3 jaar geleden en nog heb ik veel verdriet. Maar toch kan ik ook denken dat ik toch door moet voor mijn zoontje, want ik wil niet dat hij teveel mee krijgt van mijn verdriet.
Ze zeggen het gevoel slijt, maar dat duurt een hele tijd. Tenminste zo voel ik het. Heel veel sterkte met je verdriet en voor je bevalling. Je vader zal trots op je zijn!! Waar hij ook is.
Kan me voorstellen dat het bij jou ook zo voelt. Helemaal omdat je nog maar een paar weekjes van je bevalling af zat. Meid ik kan je alleen maar een hele dikke knuffel geven. Ik zelf vond het erg moeilijk en heb na 2 jaar ook hulp gezocht. Ik dacht dat ik het zelf wel even kon verwerken, maar dat lukte niet. Die hulp heeft me ontzettend goed geholpen. Het is nu 3 jaar geleden en nog heb ik veel verdriet. Maar toch kan ik ook denken dat ik toch door moet voor mijn zoontje, want ik wil niet dat hij teveel mee krijgt van mijn verdriet.
Ze zeggen het gevoel slijt, maar dat duurt een hele tijd. Tenminste zo voel ik het. Heel veel sterkte met je verdriet en voor je bevalling. Je vader zal trots op je zijn!! Waar hij ook is.
maandag 30 maart 2009 om 19:00
Ah blink wat vreselijk, 53 jaar ook veels te jong!
Waarom gebeuren die dingen he, daar zullen we nooit achter komen..
Ik ga mezelf inderdaad goed in de gaten houden en hoop dat ik er goed met om kan leren gaan. Het was ook echt een lijdensweg die we met z'n alle beleefd hebben. We hebben mijn vader ook met ons gezin vast gehouden toen hij heen ging, erg mooi maar ook zwaar..
Jij ook heel veel sterkte
Liefs Sas
Waarom gebeuren die dingen he, daar zullen we nooit achter komen..
Ik ga mezelf inderdaad goed in de gaten houden en hoop dat ik er goed met om kan leren gaan. Het was ook echt een lijdensweg die we met z'n alle beleefd hebben. We hebben mijn vader ook met ons gezin vast gehouden toen hij heen ging, erg mooi maar ook zwaar..
Jij ook heel veel sterkte
Liefs Sas
maandag 30 maart 2009 om 19:06
Ik heb in ong dezelfde situatie gezeten (nu 7 1/2 jaar geleden), alleen was mijn dochter al geboren en heeft mijn vader haar nog kunnen zien en vasthouden. Ze was 3 mnd toen mijn vader (ook aan longkanker, hij was 54) overleed.
Het is een emotionele tijd voor je, maar ik hoop dat je straks in je kleintje de kracht kan vinden om door te gaan, hoe moeilijk het soms ook zal zijn.
Mijn dochter heeft mij wel enorm geholpen, ook al weet ze daar niks van, ze was er, ik moest er wel uit, ze deed leuke dingen waardoor ik weer kon lachen en ze deed mooie dingen, waarvan ik weer kon genieten.
Sterkte en een dikke knuffel voor je!
Het is een emotionele tijd voor je, maar ik hoop dat je straks in je kleintje de kracht kan vinden om door te gaan, hoe moeilijk het soms ook zal zijn.
Mijn dochter heeft mij wel enorm geholpen, ook al weet ze daar niks van, ze was er, ik moest er wel uit, ze deed leuke dingen waardoor ik weer kon lachen en ze deed mooie dingen, waarvan ik weer kon genieten.
Sterkte en een dikke knuffel voor je!
maandag 30 maart 2009 om 19:08
Hoi Sas,
Wat erg voor je! En zo vlak voor de bevalling..vreselijk..het zou niet zo mogen zijn.
Ik heb het zelf ook meegemaakt, mijn vader + mijn broertje zijn beiden plotseling overleden 4 en 2 jaar geleden en hebben onze dochter van nu 1 1/2 nooit gezien. Wat misschien leuk is om te vertellen, is dat ik het gevoel heb dat mijn dochter ze ziet en met ze kan communiceren, erg grappig maar ze verteld af en toe zeer gericht verhaaltjes in de lucht, of geeft haar knuffel aan iets/iemand die wij niet kunnen zijn (en is lichtelijk beledigd dat ie niet aangepakt word
). Dit is voor mij in elk geval een troost, ook al mis ik ze nog dagelijks.
Succes met de bevalling! Ik geloof erin dat je vader je zal steunen waar hij kan.
Wat erg voor je! En zo vlak voor de bevalling..vreselijk..het zou niet zo mogen zijn.
Ik heb het zelf ook meegemaakt, mijn vader + mijn broertje zijn beiden plotseling overleden 4 en 2 jaar geleden en hebben onze dochter van nu 1 1/2 nooit gezien. Wat misschien leuk is om te vertellen, is dat ik het gevoel heb dat mijn dochter ze ziet en met ze kan communiceren, erg grappig maar ze verteld af en toe zeer gericht verhaaltjes in de lucht, of geeft haar knuffel aan iets/iemand die wij niet kunnen zijn (en is lichtelijk beledigd dat ie niet aangepakt word
). Dit is voor mij in elk geval een troost, ook al mis ik ze nog dagelijks.Succes met de bevalling! Ik geloof erin dat je vader je zal steunen waar hij kan.
maandag 30 maart 2009 om 19:14
Och sassy, wat enorm naar, dubbel, emotioneel en verdrietig (en nog veel meer). Mijn verhaal lijkt erg op het jouwe, al ben ik inmiddels een jaar verder (was 7 weken zwanger na icsi toen mijn vader na een 'ziekbed' van 48 uur overleed). Als ik iets voor je kan betekenen: blondjeii@hotmail.com (iets te persoonlijk voor een openbaar forum)
maandag 30 maart 2009 om 19:26
quote:krissie16 schreef op 30 maart 2009 @ 19:14:
Och sassy, wat enorm naar, dubbel, emotioneel en verdrietig (en nog veel meer). Mijn verhaal lijkt erg op het jouwe, al ben ik inmiddels een jaar verder (was 7 weken zwanger na icsi toen mijn vader na een 'ziekbed' van 48 uur overleed). Als ik iets voor je kan betekenen: blondjeii@hotmail.com (iets te persoonlijk voor een openbaar forum)Heeft jouw verhaal een keer in een blad gestaan?
Och sassy, wat enorm naar, dubbel, emotioneel en verdrietig (en nog veel meer). Mijn verhaal lijkt erg op het jouwe, al ben ik inmiddels een jaar verder (was 7 weken zwanger na icsi toen mijn vader na een 'ziekbed' van 48 uur overleed). Als ik iets voor je kan betekenen: blondjeii@hotmail.com (iets te persoonlijk voor een openbaar forum)Heeft jouw verhaal een keer in een blad gestaan?
maandag 30 maart 2009 om 19:46
Sterkte! Heel naar.
Bij mij is mijn schoonvader tijdens mijn zwangerschap heel ziek geworden en overleden (ook kanker). Geen leuke zwangerschap gehad (veel stress en verdriet) en toen ik net bevallen was hebben we naast dat we heel blij waren ook erg gehuild omdat mijn schoonvader zijn kleinzoon niet meer gezien heeft. Mijn man heeft het er ook heel moeilijk mee.
Bij mij is mijn schoonvader tijdens mijn zwangerschap heel ziek geworden en overleden (ook kanker). Geen leuke zwangerschap gehad (veel stress en verdriet) en toen ik net bevallen was hebben we naast dat we heel blij waren ook erg gehuild omdat mijn schoonvader zijn kleinzoon niet meer gezien heeft. Mijn man heeft het er ook heel moeilijk mee.
Is there anyway I can get it off my fingers quickly without betraying my cool exterior?
maandag 30 maart 2009 om 19:54
Heel veel sterkte Sassy
Hier geen ervaring met overlijden en zwangerschap, wel met het overlijden van een ouder. Ook hier longkanker, mijn mama werd net geen 64. Het verdriet gaat en komt met golven, en ik geef het maar de ruimte. Hopelijk kun jij dat ook. Maar naast het verdriet is het ook genieten van mijn Zoon, of van kleine mooie dingen in de wereld. Dat blijft ook gewoon, tenminste bij mij wel.
Probeer gewoon je gevoel te volgen, dan kun je het niet fout doen.
Ik kan me alleen zo goed voorstellen dat je hem op zulke 'grote momenten' in je leven zo ontzettend mist!
Hier geen ervaring met overlijden en zwangerschap, wel met het overlijden van een ouder. Ook hier longkanker, mijn mama werd net geen 64. Het verdriet gaat en komt met golven, en ik geef het maar de ruimte. Hopelijk kun jij dat ook. Maar naast het verdriet is het ook genieten van mijn Zoon, of van kleine mooie dingen in de wereld. Dat blijft ook gewoon, tenminste bij mij wel.
Probeer gewoon je gevoel te volgen, dan kun je het niet fout doen.
Ik kan me alleen zo goed voorstellen dat je hem op zulke 'grote momenten' in je leven zo ontzettend mist!
