Psyche
alle pijlers
Autisme wie ook? Deel 4
woensdag 1 augustus 2018 om 08:14
Deel 3
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
psyche/autisme-wie-ook-deel-3/list_messages/396434
Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
World of Warcraft: Legion
woensdag 24 juli 2019 om 06:50
Even een te kort door de bocht reactie van mij: probleem is dat het overgrote deel van de ASS-ers dat nou juist niet kan en ook niet in staat is om het te leren.Kandijsuiker schreef: ↑24-07-2019 06:01Zie mijn 'woede' topic. Ik ben snel geirriteerd, kan ook heel vals reageren. Al let ik er nu veel meer op.
Ik ben ook vrij dwingend. Heb echt moeten leren slijmen en dingen verpakken alsof ze een gunst zijn, ookal moet het gewoon gebeuren.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
woensdag 24 juli 2019 om 07:06
Ik weet niet of dat voor het overgrote deel geldt. Ik heb het ook geleerd. Wel pas vrij laat. Denk dat ik er wel 35-40 voor heb moeten worden.
.
woensdag 24 juli 2019 om 07:51
Dat herken ik ook, vooral bij iemand waarmee ik ooit omging.Kandijsuiker schreef: ↑24-07-2019 06:01Zie mijn 'woede' topic. Ik ben snel geirriteerd, kan ook heel vals reageren. Al let ik er nu veel meer op.
Ik ben ook vrij dwingend. Heb echt moeten leren slijmen en dingen verpakken alsof ze een gunst zijn, ookal moet het gewoon gebeuren.
Deze persoon kan ook vrij dwingend zijn.
Bij hem kon ik ook erg pleasend zijn, ook omdat ik me vaak in verlegenheid gebracht voelde door hem.
woensdag 24 juli 2019 om 07:53
Zichtbare woede dat heb ik niet vaak geuit, zelfs nooit in school. Bij mij is het eerder altijd zwijgen, zeker in school in groep. Als ik naar de supermarkt ga met mijn ouders. En in de rij vroeg eens iemand waar ben je bij. Dan zeg ik niets en kijk naar de grond. Mijn ouders zeggen dan dat ik bij hun ben. En dat soort dingen heb ik altijd, mensen snappen het niet wat dat betekent, en weten niet hoe zich te gedragen, als ik niets zeg. In het gemeentehuis dachten ze voor paspoort dat ik niet in staat was handtekening te zetten en dat soort dingen denken ze dan. Thuis antwoordde ik vroeger meestal wel. Maar sinds 18 zeg ik daar ook vaak gewoon niets meer, toen ik geen werk had wist ik niet wat mijn ouders ooit met mij moesten doen. Mocht ik kwaad worden zouden ze nog meer last met mij hebben, dat zit niet echt in mij kwaad worden.
woensdag 24 juli 2019 om 09:14
Merk aan mezelf dat ik ook behoorlijke angstklachten heb.
Niet alleen in de communicatie, zoals niet voor mezelf durven opkomen en onzeker overkomen.
Ook autorijden durf ik nauwelijks, alhoewel ik al zo'n 13 jaar een rijbewijs heb.
Alhoewel ik het niet vervelend vind om te autorijden, voel ik me behoorlijk angstig achter het stuur.
Weet niet goed waar dit vandaan komt.
Wellicht heeft het te maken met faalangst.
Vind het echt ongelooflijk jammer ook.
Niet alleen in de communicatie, zoals niet voor mezelf durven opkomen en onzeker overkomen.
Ook autorijden durf ik nauwelijks, alhoewel ik al zo'n 13 jaar een rijbewijs heb.
Alhoewel ik het niet vervelend vind om te autorijden, voel ik me behoorlijk angstig achter het stuur.
Weet niet goed waar dit vandaan komt.
Wellicht heeft het te maken met faalangst.
Vind het echt ongelooflijk jammer ook.
woensdag 24 juli 2019 om 09:23
De diagnose heeft mij wel geholpen om meer alert te zijn op het afwijkende van mijn manier van doen en reageren en wat voor (negatieve) reacties dat weer bij andere mensen oproept. Dat heeft me wel meer gemotiveerd om mijn best te doen mijn gedrag wat aan te passen, en ik ben er ook meer het belang van in gaan zien.
Vroeger was ik meer van my way or the highway
Ik snapte niet zo goed dat het toch echt vooral aan mij lag, als mensen daat niet zo goed op reageerden
.
woensdag 24 juli 2019 om 09:59
Ik rijd alleen in dit deel van mijn provincie. Daar zijn geen snelwegen. Toen ik pas mijn rijbewijs had reed ik wel naar Gent, omdat ik daar op school zat. Of als ik samen met mijn moeder op vakantie ging in binnenland, deden we soms ieder de helft. Maar dat is wel allemaal zo'n 13 jaar geleden. Het is nu echt veel drukker op de weg dan toen. Op vreemde wegen weet ik niet goed wanneer ik precies moet gaan remmen en hoe bochten lopen.Upward_spiral schreef: ↑24-07-2019 09:14Merk aan mezelf dat ik ook behoorlijke angstklachten heb.
Niet alleen in de communicatie, zoals niet voor mezelf durven opkomen en onzeker overkomen.
Ook autorijden durf ik nauwelijks, alhoewel ik al zo'n 13 jaar een rijbewijs heb.
Alhoewel ik het niet vervelend vind om te autorijden, voel ik me behoorlijk angstig achter het stuur.
Weet niet goed waar dit vandaan komt.
Wellicht heeft het te maken met faalangst.
Vind het echt ongelooflijk jammer ook.
woensdag 24 juli 2019 om 10:44
Google maps op zetten, dan zie je de bochten aankomen.hondenmens schreef: ↑24-07-2019 09:59Ik rijd alleen in dit deel van mijn provincie. Daar zijn geen snelwegen. Toen ik pas mijn rijbewijs had reed ik wel naar Gent, omdat ik daar op school zat. Of als ik samen met mijn moeder op vakantie ging in binnenland, deden we soms ieder de helft. Maar dat is wel allemaal zo'n 13 jaar geleden. Het is nu echt veel drukker op de weg dan toen. Op vreemde wegen weet ik niet goed wanneer ik precies moet gaan remmen en hoe bochten lopen.
woensdag 24 juli 2019 om 10:46
Haha, had ik ook! Ik had altijd een hekel aan 't hypocriete gedoe, maar nu speel ik het spelletje wat meer mee uit eigenbelang.impala schreef: ↑24-07-2019 09:23De diagnose heeft mij wel geholpen om meer alert te zijn op het afwijkende van mijn manier van doen en reageren en wat voor (negatieve) reacties dat weer bij andere mensen oproept. Dat heeft me wel meer gemotiveerd om mijn best te doen mijn gedrag wat aan te passen, en ik ben er ook meer het belang van in gaan zien.
Vroeger was ik meer van my way or the highway
woensdag 24 juli 2019 om 12:10
Ik zou ook weer meer moeten gaan rijden.hondenmens schreef: ↑24-07-2019 09:59Ik rijd alleen in dit deel van mijn provincie. Daar zijn geen snelwegen. Toen ik pas mijn rijbewijs had reed ik wel naar Gent, omdat ik daar op school zat. Of als ik samen met mijn moeder op vakantie ging in binnenland, deden we soms ieder de helft. Maar dat is wel allemaal zo'n 13 jaar geleden. Het is nu echt veel drukker op de weg dan toen. Op vreemde wegen weet ik niet goed wanneer ik precies moet gaan remmen en hoe bochten lopen.
In steden vind ik autorijden echt niet leuk.
Op snelwegen vind ik het soms ook nog wel spannend.
Op rustige wegen is het nog wel te doen.
woensdag 24 juli 2019 om 13:14
Doe ik ook. Ik ben zelfs naar ons vakantie adres gereden in Duitsland!
woensdag 24 juli 2019 om 14:40
Ik heb geen rijbewijs, ik kan wel met de zitmaaier zelfs achterwaart tussen bomen rijden. Dus heb wel een beetje stuurvaardigheid. Van mijn tijd mee kledingbakken leegmaken ken ik de weg vrij goed in groot gebied rondom hier. Maar België is zo klein zelfs het verste van Brussel dat je kan zitten zal maar 200km zijn rond Aarlen. Dus op zich zelfs zonder gps, zou ik de weg terug vinden naar huis denk ik. Misschien wel wat zoeken maar eens er grote steden op borden verschijnen lukt het wel.Upward_spiral schreef: ↑24-07-2019 12:10Ik zou ook weer meer moeten gaan rijden.
In steden vind ik autorijden echt niet leuk.
Op snelwegen vind ik het soms ook nog wel spannend.
Op rustige wegen is het nog wel te doen.
Mijn moeder rijd auto maar ook niet speciaal graag. Ze rijd enkel hoofdzakelijk naar de supermarkt en de beenhouwer nu. Vroeger tussen als ik 7 en 12 was bracht ze mij elke dag naar buitengewoon onderwijs. Dat was 10km heen en uiteraard 10 km terug, en ook uiteraard tegen de avond opnieuw. Was dus 40 tal km per dag, terwijl ik tot 7j 200m moest gaan naar school hier in de straat, was veel makkelijker, en dan had ik al vroeger dan 12 zelfstandig kunnen gaan waarschijnlijk.
Mijn vader rijd elke dag met de vrachtwagen die heeft geen probleem om ver weg te rijden. Mijn zus heeft al naar Italië gereden met haar vriend en Spanje ook al. Ook al auto gehuurd op ver eiland dus ze kan goed rijden, zelfs te goed had vroeger vaak snelheidsboetes.
woensdag 24 juli 2019 om 14:59
Ik heb mijn rijbewijs, alleen rijd ik geen auto. Ik heb ook geen auto, overigens.
Ik had net mijn rijbewijs gehaald en toen werd mijn depressie steeds erger, waaronder dat ik kneiter suïcidaal werd, dus dan is auto rijden niet zo fijn als je bij elke bocht denkt 'zal ik mezelf er gewoon uit gooien?'
Nu te veel medicatie om te rijden, plus nog steeds suïcidaal.
Ik had net mijn rijbewijs gehaald en toen werd mijn depressie steeds erger, waaronder dat ik kneiter suïcidaal werd, dus dan is auto rijden niet zo fijn als je bij elke bocht denkt 'zal ik mezelf er gewoon uit gooien?'
Nu te veel medicatie om te rijden, plus nog steeds suïcidaal.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
woensdag 24 juli 2019 om 16:18
Ik vind rijden niet zo heel erg, zo lang ik maar niet het centrum van een drukke stad in hoef ofzo... Ik rijd ook het liefste als het rustig is.
Zonder problemen rijd ik dan naar Frankrijk (alleen wakker blijven is nog wel eens een issue als we midden in de nacht vertrekken), maar meestal laat ik man rijden in het buitenland.
En ik rijd ook het liefst in mijn eigen auto. Dan weet ik tenminste hoe hij reageert etc. De auto van mijn man vind ik niet prettig rijden.
En ik ben (helaas) ook bekend met dergelijke suïcidale gedachten. Maar als ik met het OV ga dan heb ik hetzelfde probleem (zal ik er gewoon voor stappen?). En op 10 hoog wonen is dan ook niet echt ideaal...
Gelukkig gaat het nu al een hele tijd ok en heb ik er bijna geen last van.
Zonder problemen rijd ik dan naar Frankrijk (alleen wakker blijven is nog wel eens een issue als we midden in de nacht vertrekken), maar meestal laat ik man rijden in het buitenland.
En ik rijd ook het liefst in mijn eigen auto. Dan weet ik tenminste hoe hij reageert etc. De auto van mijn man vind ik niet prettig rijden.
En ik ben (helaas) ook bekend met dergelijke suïcidale gedachten. Maar als ik met het OV ga dan heb ik hetzelfde probleem (zal ik er gewoon voor stappen?). En op 10 hoog wonen is dan ook niet echt ideaal...
Gelukkig gaat het nu al een hele tijd ok en heb ik er bijna geen last van.
woensdag 24 juli 2019 om 16:23
Oja ook herkenbaar, met het OV. Ik herhaal dan maar meestal in mijn hoofd dat de trein te langzaam rijd bij het station. Ben ook oprecht blij dat ik op de begane grond woon, te veel dingen die je kan doen mocht je een balkon hebben.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
donderdag 25 juli 2019 om 01:09
Het was voor mij een script leren. Ook dingen als 'leuke jurk!' ' ben je afgevallen?' zeggen als ik het niet zie, om de band te houden.
Sugar and spice, and everything nice.
donderdag 25 juli 2019 om 01:10
In een ideale wereld is communicatie direct en helder en doet men wat nodig is...impala schreef: ↑24-07-2019 09:23De diagnose heeft mij wel geholpen om meer alert te zijn op het afwijkende van mijn manier van doen en reageren en wat voor (negatieve) reacties dat weer bij andere mensen oproept. Dat heeft me wel meer gemotiveerd om mijn best te doen mijn gedrag wat aan te passen, en ik ben er ook meer het belang van in gaan zien.
Vroeger was ik meer van my way or the highway
Sugar and spice, and everything nice.
donderdag 25 juli 2019 om 01:11
Ik mag niet rijden met mijn medicatie en eerlijk gezegd hoef ik dat ook niet zo. Lijkt me doodeng.hondenmens schreef: ↑24-07-2019 09:59Ik rijd alleen in dit deel van mijn provincie. Daar zijn geen snelwegen. Toen ik pas mijn rijbewijs had reed ik wel naar Gent, omdat ik daar op school zat. Of als ik samen met mijn moeder op vakantie ging in binnenland, deden we soms ieder de helft. Maar dat is wel allemaal zo'n 13 jaar geleden. Het is nu echt veel drukker op de weg dan toen. Op vreemde wegen weet ik niet goed wanneer ik precies moet gaan remmen en hoe bochten lopen.
Sugar and spice, and everything nice.
donderdag 25 juli 2019 om 09:21
Haha, zie hier de bron van mijn vermoeidheid, constant jezelf dingen aanleren en nadenken over een sociaal wenselijke reactie. Resultaat: ik functioneer prima! Aan de buitenkant dan, want van binnen ga ik kapot aan de vermoeidheid, mijn hersenen draaien overuren. En dan begint leeftijd op een gegeven moment een rol te spelen. Loop nu tegen de veertig, wordt er niet gemakkelijker op.Kandijsuiker schreef: ↑25-07-2019 01:09Het was voor mij een script leren. Ook dingen als 'leuke jurk!' ' ben je afgevallen?' zeggen als ik het niet zie, om de band te houden.
Positief punt: het schijnt dat een ASS'er later gaat dementeren, omdat de hersenen zich op een andere manier ontwikkelen.
donderdag 25 juli 2019 om 09:24
donderdag 25 juli 2019 om 09:27
Dat is goed nieuws!femke09 schreef: ↑25-07-2019 09:21Haha, zie hier de bron van mijn vermoeidheid, constant jezelf dingen aanleren en nadenken over een sociaal wenselijke reactie. Resultaat: ik functioneer prima! Aan de buitenkant dan, want van binnen ga ik kapot aan de vermoeidheid, mijn hersenen draaien overuren. En dan begint leeftijd op een gegeven moment een rol te spelen. Loop nu tegen de veertig, wordt er niet gemakkelijker op.
Positief punt: het schijnt dat een ASS'er later gaat dementeren, omdat de hersenen zich op een andere manier ontwikkelen.
Ja het is vermoeiend. En daarom soms is het ook wel eens lekker om wel gewoon onomwonden en ongecensureerd te zeggen wat te denkt. Op een forum ofzo
Of tegen een andere ass-er. Die kunnen dat vaak juist wel waarderen
ik heb een goede vriendin waarbij dat kan. Ik zeg dan wat zij ook al dacht.
.
donderdag 25 juli 2019 om 09:28
Wil graag het volgende schrijven.
Ik weet dat ik mijn tekortkomingen en beperkingen heb.
Toch zou ik graag een beter mens willen gaan worden.
En ook beter met mijn verantwoordelijkheden willen omgaan.
Tevens zou ik in de sociale omgang ook opener en eerlijker willen worden.
En niet zo pleasend en vooral niet zo onzeker en soft.
Ook wil ik uitkijken met negativiteit en dat dit niet de overhand gaat krijgen bij mij.
Ik weet dat dit wat klinkt alsof ik mezelf opnieuw lijk te willen 'uitvinden'.
Ik worstel hier echter behoorlijk mee en heb het gevoel dat ik in een zekere zin aansluiting mis met deze maatschappij.
En dan vooral op sociaal en emotioneel vlak.
Voor wie is dit eigenlijk zoal herkenbaar?
Ik weet dat ik mijn tekortkomingen en beperkingen heb.
Toch zou ik graag een beter mens willen gaan worden.
En ook beter met mijn verantwoordelijkheden willen omgaan.
Tevens zou ik in de sociale omgang ook opener en eerlijker willen worden.
En niet zo pleasend en vooral niet zo onzeker en soft.
Ook wil ik uitkijken met negativiteit en dat dit niet de overhand gaat krijgen bij mij.
Ik weet dat dit wat klinkt alsof ik mezelf opnieuw lijk te willen 'uitvinden'.
Ik worstel hier echter behoorlijk mee en heb het gevoel dat ik in een zekere zin aansluiting mis met deze maatschappij.
En dan vooral op sociaal en emotioneel vlak.
Voor wie is dit eigenlijk zoal herkenbaar?
donderdag 25 juli 2019 om 09:29
Woede: gaat bij mij soms vooraf aan een (paniek)aanval, of als ik enorm niet lekker in mijn vel zit. Het overkomt me alleen als ik bij vertrouwde mensen in de buurt ben en ik kan het niet tegenhouden. Ik heb dan de neiging om keihard met spullen te gaan gooien (maar dat is niet sociaal wenselijk dus dat doen we maar niet, of hooguit een pen, als niemand het ziet).
Soms heb ik het nodig om uit de situatie gehaald te worden, soms moet je me dan juist met rust laten. Een collega van mij ziet het aan mijn gezicht en probeert dan inderdaad uit of een gesprek zin heeft of dat ie dekking moet zoeken
Bij mijn vader ga ik dan verbaal tekeer (ik heb genoeg stokpaardjes om me over op te winden, het is zelden een persoonlijke aanval).
Bij mensen waar ik me minder bij thuis voel (op zo'n drie, vier mensen na de rest van de mensheid ) is het nog weleens aan mijn gezicht te zien dat ik me zit te verbijten, maar dan gooi ik het er niet uit, óf er komt een verbale tirade. Maar dat is dan gerichte woede. Gebeurt niet vaak gelukkig, en het is volgens mij de 'normale' woede die andere mensen ook overkomt.
Die echte machteloze woede, die ontstaat uit het niets, zonder externe aanleiding zeg maar.
Soms heb ik het nodig om uit de situatie gehaald te worden, soms moet je me dan juist met rust laten. Een collega van mij ziet het aan mijn gezicht en probeert dan inderdaad uit of een gesprek zin heeft of dat ie dekking moet zoeken
Bij mijn vader ga ik dan verbaal tekeer (ik heb genoeg stokpaardjes om me over op te winden, het is zelden een persoonlijke aanval). Bij mensen waar ik me minder bij thuis voel (op zo'n drie, vier mensen na de rest van de mensheid
) is het nog weleens aan mijn gezicht te zien dat ik me zit te verbijten, maar dan gooi ik het er niet uit, óf er komt een verbale tirade. Maar dat is dan gerichte woede. Gebeurt niet vaak gelukkig, en het is volgens mij de 'normale' woede die andere mensen ook overkomt. Die echte machteloze woede, die ontstaat uit het niets, zonder externe aanleiding zeg maar.
donderdag 25 juli 2019 om 09:30
Haha, helemaal eens. Ik kan dat bij mijn vader (helaas, daar zal ik toch een vervanging voor moeten zoeken, de beste man zal echt geen 120 jaar worden)impala schreef: ↑25-07-2019 09:27Dat is goed nieuws!
Ja het is vermoeiend. En daarom soms is het ook wel eens lekker om wel gewoon onomwonden en ongecensureerd te zeggen wat te denkt. Op een forum ofzo
Of tegen een andere ass-er. Die kunnen dat vaak juist wel waarderen
