Relaties
alle pijlers
luisterend oor/steun
donderdag 2 april 2009 om 17:12
quote:Phien schreef op 30 maart 2009 @ 10:09:
[...]
Voor mij is het bv in een vriendschap ook 'mijn beurt' als ik het verhaal van een ander mag horen. Als iemand me genoeg vertrouwt om bv te zeggen, 'vandaag voel ik me echt rot', dan voel ik me door die ander gezien, als mens en als vriendin. Maar ook als mensen me mee ergens naartoe vragen of op een uitnodiging van mij ingaan. Dat is voor mij zowel geven als ontvangen. Het zijn dit soort dingen die me een gevoel van verbondenheid en 'gezien-worden' geven. Kun jij dit ook voelen? Misschien uiten je vrienden al op allerlei manieren dat jij er mag zijn, dat ze je waarderen etc, maar zie je het niet omdat je verwacht dat ze het op een andere manier zouden moeten laten blijken? Misschien is het al lang ook 'jouw beurt', maar kun je dat nog niet voelen, nog niet binnenlaten?
Dit vond ik heel mooi geschreven Phien. Dat ontvangen ook is als je naar iemand mag luisteren, als iemand je in vertrouwen neemt. Inspirerend!
[...]
Voor mij is het bv in een vriendschap ook 'mijn beurt' als ik het verhaal van een ander mag horen. Als iemand me genoeg vertrouwt om bv te zeggen, 'vandaag voel ik me echt rot', dan voel ik me door die ander gezien, als mens en als vriendin. Maar ook als mensen me mee ergens naartoe vragen of op een uitnodiging van mij ingaan. Dat is voor mij zowel geven als ontvangen. Het zijn dit soort dingen die me een gevoel van verbondenheid en 'gezien-worden' geven. Kun jij dit ook voelen? Misschien uiten je vrienden al op allerlei manieren dat jij er mag zijn, dat ze je waarderen etc, maar zie je het niet omdat je verwacht dat ze het op een andere manier zouden moeten laten blijken? Misschien is het al lang ook 'jouw beurt', maar kun je dat nog niet voelen, nog niet binnenlaten?
Dit vond ik heel mooi geschreven Phien. Dat ontvangen ook is als je naar iemand mag luisteren, als iemand je in vertrouwen neemt. Inspirerend!
zaterdag 4 april 2009 om 00:48
Hai meid,
Ik was op weg naar bed en toen schoot je me door mijn hoofd, ik wilde toch nog even bijlezen.
Heel goed dat je bijhoudt wat je doet en gedaan hebt en zo. Fijn ook dat je coach weer beschikbaar is.
Ik ben het deels eens met Jive, dat je niet terug hoeft te geven als iemand je iets aanbiedt hier, qua luisterend oor en interesse en zo. Maar het is wel leuk, dat als je een tijdje mee schrijft ergens over iemands problemen, als er ook eens interesse terugkomt.
Niet dat je meteen op iedere poster in hoeft te gaan met wedervragen maar omdat je ook op zoek bent naar contact, is het juist heel goed om je te interesseren voor diegenen die met je meedenken. Dan krijg je een dialoog, in plaats van vragen en opmerkingen/adviezen en dan een monoloog.
Ik vind dat interesse tonen dus juist heel positief. Alleen doen als je het meent he, dus niet altijd omdat je denkt dat het moet. Gewoon doen wat bij je opkomt. Maar het doel is nu juist dat je je beter gaat voelen en contacten opdoen kan daarbij volgens mij heel goed helpen.
(f)
Ik was op weg naar bed en toen schoot je me door mijn hoofd, ik wilde toch nog even bijlezen.
Heel goed dat je bijhoudt wat je doet en gedaan hebt en zo. Fijn ook dat je coach weer beschikbaar is.
Ik ben het deels eens met Jive, dat je niet terug hoeft te geven als iemand je iets aanbiedt hier, qua luisterend oor en interesse en zo. Maar het is wel leuk, dat als je een tijdje mee schrijft ergens over iemands problemen, als er ook eens interesse terugkomt.
Niet dat je meteen op iedere poster in hoeft te gaan met wedervragen maar omdat je ook op zoek bent naar contact, is het juist heel goed om je te interesseren voor diegenen die met je meedenken. Dan krijg je een dialoog, in plaats van vragen en opmerkingen/adviezen en dan een monoloog.
Ik vind dat interesse tonen dus juist heel positief. Alleen doen als je het meent he, dus niet altijd omdat je denkt dat het moet. Gewoon doen wat bij je opkomt. Maar het doel is nu juist dat je je beter gaat voelen en contacten opdoen kan daarbij volgens mij heel goed helpen.
(f)
zondag 5 april 2009 om 02:03
Een lieve vriendin van me, van het forum, en ik, hadden het vanavond een tijdje over hoe je naar jezelf kijkt.
Ik kan erg lachen om mezelf. Heb jij dat ook? Ik kan echt lol hebben om mij, als ik vind dat ik onzekerig doe, of als ik iets wil uitleggen en het komt niet over en ik kom er niet uit, dan kan ik boos zijn op mezelf maar ook lol hebben om hoe ik zit te trutten of zo.
Mijn vriendin zei datzelfde te hebben. Nog niet zo lang zei ze maar, het begin is er. Ook zij heeft geleerd dat als ze onzeker is, ze dat ook uitstraalt en dat lachen om hoe je dan aan het schutteren bent, je kan helpen met je zekerder voelen.
Steeds boos zijn op hoe je doet, hoe je er uit ziet, hoe je je gedraagt, dat is allemaal erg destructief en je schiet er niks mee op. Ben je vaak boos op jezelf? Of teleurgesteld in jou?
Misschien is het lachen en lol hebben om je eigen ik voor jou nog te hoog gegrepen (niet aanmatigend bedoeld overigens), misschien moet jij eerst leren om vrienden met jezelf te zijn, voordat je je zelf ook eens met een wat meer relativerende blik kunt bekijken.
Maar misschien kun je wel al pret hebben met jou. Is dat zo? Of neem je alles en ook jezelf erg serieus?
Je bent anders. Hoezo? Ben je anders dan ik? Ik ben ook heel erg anders hoor bijvoorbeeld. Ik ben namelijk mezelf en van mij is er maar één. Net als van jou overigens....
Iedereen, echt iedereen, zelfs de koningin en Donald Trump, willen aardig gevonden worden. Het liefst door iedereen. Ik ook. En dat lukt niet. Er zijn mensen die een blóedhekel aan mij hebben en niet met me om willen gaan. Pech hebben, zo werkt het nu eenmaal. Andersom wil ik misschien ook wel helemaal niet met die mensen omgaan. Maar ik wil wél dat ze me aardig vinden. Dat is namelijk menselijk.
Maar.....en ik wil niet zweverig klinken, dat ben ik namelijk niet, vind jij jezelf wel leuk?
Als jij jou niet leuk vindt dan is het voor anderen verdomde moeilijk om jou wél leuk te vinden. Want wat heb je dan in huis om anderen aan te trekken, als je jezelf staat af te stoten?
Wat is er zo lelijk aan jou meisje? Waarom mag jij er niet zijn met hoe jij er uitziet? Wat jammer nou dat je zo negatief bent over je buitenkant, die alleen maar de schil is van je mooie binnenkant.
Ik ben zelf hartstikke lelijk maar ik ben wel mijn eigen beste vriendin en ik ben werkelijk omringd door geweldige mensen, ook al zie ik er niet uit als Eva Mendez of Shakira. Want ik straal en ik ben trots op mezelf.
Trots zijn op jezelf is iets wat mág he...? Trots zijn op jezelf betekent niet meteen dat je arrogant bent, dat je naast je schoenen loopt of dat je het hoog in je bol hebt. Trots zijn op jezelf geeft je zelfvertrouwen en als je daarbij sociaal, warm en geïnteresseerd bent in je omgeving, dan deug je en daar mag je dan weer trots op zijn. Een hele fijne vicieuze cirkel, een positieve!
Trots zijn betekent niet meer dan dat je weet wie je bent en dat je zuinig bent op jou omdat je vindt dat je dat waard bent.
Wat maakt dat jij niet trots bent op jou?
Ik kan erg lachen om mezelf. Heb jij dat ook? Ik kan echt lol hebben om mij, als ik vind dat ik onzekerig doe, of als ik iets wil uitleggen en het komt niet over en ik kom er niet uit, dan kan ik boos zijn op mezelf maar ook lol hebben om hoe ik zit te trutten of zo.
Mijn vriendin zei datzelfde te hebben. Nog niet zo lang zei ze maar, het begin is er. Ook zij heeft geleerd dat als ze onzeker is, ze dat ook uitstraalt en dat lachen om hoe je dan aan het schutteren bent, je kan helpen met je zekerder voelen.
Steeds boos zijn op hoe je doet, hoe je er uit ziet, hoe je je gedraagt, dat is allemaal erg destructief en je schiet er niks mee op. Ben je vaak boos op jezelf? Of teleurgesteld in jou?
Misschien is het lachen en lol hebben om je eigen ik voor jou nog te hoog gegrepen (niet aanmatigend bedoeld overigens), misschien moet jij eerst leren om vrienden met jezelf te zijn, voordat je je zelf ook eens met een wat meer relativerende blik kunt bekijken.
Maar misschien kun je wel al pret hebben met jou. Is dat zo? Of neem je alles en ook jezelf erg serieus?
Je bent anders. Hoezo? Ben je anders dan ik? Ik ben ook heel erg anders hoor bijvoorbeeld. Ik ben namelijk mezelf en van mij is er maar één. Net als van jou overigens....
Iedereen, echt iedereen, zelfs de koningin en Donald Trump, willen aardig gevonden worden. Het liefst door iedereen. Ik ook. En dat lukt niet. Er zijn mensen die een blóedhekel aan mij hebben en niet met me om willen gaan. Pech hebben, zo werkt het nu eenmaal. Andersom wil ik misschien ook wel helemaal niet met die mensen omgaan. Maar ik wil wél dat ze me aardig vinden. Dat is namelijk menselijk.
Maar.....en ik wil niet zweverig klinken, dat ben ik namelijk niet, vind jij jezelf wel leuk?
Als jij jou niet leuk vindt dan is het voor anderen verdomde moeilijk om jou wél leuk te vinden. Want wat heb je dan in huis om anderen aan te trekken, als je jezelf staat af te stoten?
Wat is er zo lelijk aan jou meisje? Waarom mag jij er niet zijn met hoe jij er uitziet? Wat jammer nou dat je zo negatief bent over je buitenkant, die alleen maar de schil is van je mooie binnenkant.
Ik ben zelf hartstikke lelijk maar ik ben wel mijn eigen beste vriendin en ik ben werkelijk omringd door geweldige mensen, ook al zie ik er niet uit als Eva Mendez of Shakira. Want ik straal en ik ben trots op mezelf.
Trots zijn op jezelf is iets wat mág he...? Trots zijn op jezelf betekent niet meteen dat je arrogant bent, dat je naast je schoenen loopt of dat je het hoog in je bol hebt. Trots zijn op jezelf geeft je zelfvertrouwen en als je daarbij sociaal, warm en geïnteresseerd bent in je omgeving, dan deug je en daar mag je dan weer trots op zijn. Een hele fijne vicieuze cirkel, een positieve!
Trots zijn betekent niet meer dan dat je weet wie je bent en dat je zuinig bent op jou omdat je vindt dat je dat waard bent.
Wat maakt dat jij niet trots bent op jou?
zondag 5 april 2009 om 02:05
quote:eleonora schreef op 05 april 2009 @ 02:03:
Een lieve vriendin van me, van het forum, en ik, hadden het vanavond een tijdje over hoe je naar jezelf kijkt.
Ik kan erg lachen om mezelf. Heb jij dat ook? Ik kan echt lol hebben om mij, als ik vind dat ik onzekerig doe, of als ik iets wil uitleggen en het komt niet over en ik kom er niet uit, dan kan ik boos zijn op mezelf maar ook lol hebben om hoe ik zit te trutten of zo.
Mijn vriendin zei datzelfde te hebben. Nog niet zo lang zei ze maar, het begin is er. Ook zij heeft geleerd dat als ze onzeker is, ze dat ook uitstraalt en dat lachen om hoe je dan aan het schutteren bent, je kan helpen met je zekerder voelen.
Steeds boos zijn op hoe je doet, hoe je er uit ziet, hoe je je gedraagt, dat is allemaal erg destructief en je schiet er niks mee op. Ben je vaak boos op jezelf? Of teleurgesteld in jou?
Misschien is het lachen en lol hebben om je eigen ik voor jou nog te hoog gegrepen (niet aanmatigend bedoeld overigens), misschien moet jij eerst leren om vrienden met jezelf te zijn, voordat je je zelf ook eens met een wat meer relativerende blik kunt bekijken.
Maar misschien kun je wel al pret hebben met jou. Is dat zo? Of neem je alles en ook jezelf erg serieus?
Je bent anders. Hoezo? Ben je anders dan ik? Ik ben ook heel erg anders hoor bijvoorbeeld. Ik ben namelijk mezelf en van mij is er maar één. Net als van jou overigens....
Iedereen, echt iedereen, zelfs de koningin en Donald Trump, willen aardig gevonden worden. Het liefst door iedereen. Ik ook. En dat lukt niet. Er zijn mensen die een blóedhekel aan mij hebben en niet met me om willen gaan. Pech hebben, zo werkt het nu eenmaal. Andersom wil ik misschien ook wel helemaal niet met die mensen omgaan. Maar ik wil wél dat ze me aardig vinden. Dat is namelijk menselijk.
Maar.....en ik wil niet zweverig klinken, dat ben ik namelijk niet, vind jij jezelf wel leuk?
Als jij jou niet leuk vindt dan is het voor anderen verdomde moeilijk om jou wél leuk te vinden. Want wat heb je dan in huis om anderen aan te trekken, als je jezelf staat af te stoten?
Wat is er zo lelijk aan jou meisje? Waarom mag jij er niet zijn met hoe jij er uitziet? Wat jammer nou dat je zo negatief bent over je buitenkant, die alleen maar de schil is van je mooie binnenkant.
Ik ben zelf hartstikke lelijk maar ik ben wel mijn eigen beste vriendin en ik ben werkelijk omringd door geweldige mensen, ook al zie ik er niet uit als Eva Mendez of Shakira. Want ik straal en ik ben trots op mezelf.
Trots zijn op jezelf is iets wat mág he...? Trots zijn op jezelf betekent niet meteen dat je arrogant bent, dat je naast je schoenen loopt of dat je het hoog in je bol hebt. Trots zijn op jezelf geeft je zelfvertrouwen en als je daarbij sociaal, warm en geïnteresseerd bent in je omgeving, dan deug je en daar mag je dan weer trots op zijn. Een hele fijne vicieuze cirkel, een positieve!
Trots zijn betekent niet meer dan dat je weet wie je bent en dat je zuinig bent op jou omdat je vindt dat je dat waard bent.
Wat maakt dat jij niet trots bent op jou?Jee wat een geweldig bericht op dit tijdstip!
Een lieve vriendin van me, van het forum, en ik, hadden het vanavond een tijdje over hoe je naar jezelf kijkt.
Ik kan erg lachen om mezelf. Heb jij dat ook? Ik kan echt lol hebben om mij, als ik vind dat ik onzekerig doe, of als ik iets wil uitleggen en het komt niet over en ik kom er niet uit, dan kan ik boos zijn op mezelf maar ook lol hebben om hoe ik zit te trutten of zo.
Mijn vriendin zei datzelfde te hebben. Nog niet zo lang zei ze maar, het begin is er. Ook zij heeft geleerd dat als ze onzeker is, ze dat ook uitstraalt en dat lachen om hoe je dan aan het schutteren bent, je kan helpen met je zekerder voelen.
Steeds boos zijn op hoe je doet, hoe je er uit ziet, hoe je je gedraagt, dat is allemaal erg destructief en je schiet er niks mee op. Ben je vaak boos op jezelf? Of teleurgesteld in jou?
Misschien is het lachen en lol hebben om je eigen ik voor jou nog te hoog gegrepen (niet aanmatigend bedoeld overigens), misschien moet jij eerst leren om vrienden met jezelf te zijn, voordat je je zelf ook eens met een wat meer relativerende blik kunt bekijken.
Maar misschien kun je wel al pret hebben met jou. Is dat zo? Of neem je alles en ook jezelf erg serieus?
Je bent anders. Hoezo? Ben je anders dan ik? Ik ben ook heel erg anders hoor bijvoorbeeld. Ik ben namelijk mezelf en van mij is er maar één. Net als van jou overigens....
Iedereen, echt iedereen, zelfs de koningin en Donald Trump, willen aardig gevonden worden. Het liefst door iedereen. Ik ook. En dat lukt niet. Er zijn mensen die een blóedhekel aan mij hebben en niet met me om willen gaan. Pech hebben, zo werkt het nu eenmaal. Andersom wil ik misschien ook wel helemaal niet met die mensen omgaan. Maar ik wil wél dat ze me aardig vinden. Dat is namelijk menselijk.
Maar.....en ik wil niet zweverig klinken, dat ben ik namelijk niet, vind jij jezelf wel leuk?
Als jij jou niet leuk vindt dan is het voor anderen verdomde moeilijk om jou wél leuk te vinden. Want wat heb je dan in huis om anderen aan te trekken, als je jezelf staat af te stoten?
Wat is er zo lelijk aan jou meisje? Waarom mag jij er niet zijn met hoe jij er uitziet? Wat jammer nou dat je zo negatief bent over je buitenkant, die alleen maar de schil is van je mooie binnenkant.
Ik ben zelf hartstikke lelijk maar ik ben wel mijn eigen beste vriendin en ik ben werkelijk omringd door geweldige mensen, ook al zie ik er niet uit als Eva Mendez of Shakira. Want ik straal en ik ben trots op mezelf.
Trots zijn op jezelf is iets wat mág he...? Trots zijn op jezelf betekent niet meteen dat je arrogant bent, dat je naast je schoenen loopt of dat je het hoog in je bol hebt. Trots zijn op jezelf geeft je zelfvertrouwen en als je daarbij sociaal, warm en geïnteresseerd bent in je omgeving, dan deug je en daar mag je dan weer trots op zijn. Een hele fijne vicieuze cirkel, een positieve!
Trots zijn betekent niet meer dan dat je weet wie je bent en dat je zuinig bent op jou omdat je vindt dat je dat waard bent.
Wat maakt dat jij niet trots bent op jou?Jee wat een geweldig bericht op dit tijdstip!
maandag 6 april 2009 om 05:47
Wat is een normaal leven schat?
Ik snap je wel hoor, je mist die vader en moeder basis en daar schreeuwt je arme hart om, maar wat is een normaal leven naast het hebben van ouders?
Ik heb ouders, ze leven nog maar er is veel, heel veel gebeurd in mijn leven en mijn ouders waren er - laten we het zo zeggen - nou niet bepaald om mij te behoeden, te beschermen en te steunen toen ik hele nare dingen meemaakte die me voor de rest van mijn leven getekend hebben.
Maar, ik ben er zelf ook nog. En ik denk dat dat bij jou vooral scheelt. Jij hebt niet alleen geen familie die je zo graag zou willen hebben, je bent ook nog eens niet gelukkig met je eigen gezelschap. Niet dat je alleen in je eentje gelukkig MOET zijn, maar het helpt als je tevreden bent met wie je bent. En dan nog blijft een deel van jou kritisch op alles wat je doet maar dat is normaal, dat heeft ieder mens, die innerlijke stemmen die je zeggen wat deugt en vooral wat niet deugt in je leven en aan jou.
De kunst is, en ik hoop dat je een goede therapeut treft die jou dat kan leren, tevreden te zijn met wat er wél is. Jij bent bezig met wat er niet is. Van tevreden zijn met het 'basismateriaal' wordt je gelukkiger en realistischer. Misschien stel je je doelen (voor nu) te hoog. Wil je bakken vriendinnen, een niet stilstaande mobiele telefoon en 10000 mensen op je hyves. Dat zal niet gebeuren binnen nu en een week. Maar je zou als doel wel kunnen stellen om met iemand af te spreken en eens naar een voorstelling te gaan en daarna naar een café. Dat is een haalbaar doel.
Zolang jij alleen maar bezig bent met wat er niet is, met wat je niet hebt, zul je niet tevreden zijn en die ontevredenheid straal je ook uit. Zonde. Vooral als je ook humor hebt is het jammer dat je dat teniet doet door überkritisch te zijn op álles.
Idealiseer het leven van anderen vooral niet. Een van de meest ware spreekwoorden vind ik wel 'ieder huisje heeft z'n kruisje' namelijk. Dat is écht zo. Maar zelden gaat het leven aan een mens rimpelloos voorbij. Lang niet iedereen is een zondagskind en zelfs zondagskinderen (ik ben er een, letterlijk op zondag geboren en ik had alles mee zowat) kunnen een moeilijk leven hebben, eenzaam zijn, onzeker, verdrietig, doelloos.
Vraag je therapeut (als je dat wilt) je daarbij te helpen. Bij het ontwikkelen van een beter zelfbeeld. Dat lijkt me meteen ook een hele concrete hulpvraag trouwens, voor als men daar weer over begint. Laat hij/zij je handvatten geven om te leren tevreden te zijn met wie jij bent en aan de slag te gaan met de mogelijkheden die er voor jou in dit leven zijn. En dan zijn er meer dan je denkt, dat weet ik zeker!
Nu jij nog overtuigd raken.....
(f)
Ik snap je wel hoor, je mist die vader en moeder basis en daar schreeuwt je arme hart om, maar wat is een normaal leven naast het hebben van ouders?
Ik heb ouders, ze leven nog maar er is veel, heel veel gebeurd in mijn leven en mijn ouders waren er - laten we het zo zeggen - nou niet bepaald om mij te behoeden, te beschermen en te steunen toen ik hele nare dingen meemaakte die me voor de rest van mijn leven getekend hebben.
Maar, ik ben er zelf ook nog. En ik denk dat dat bij jou vooral scheelt. Jij hebt niet alleen geen familie die je zo graag zou willen hebben, je bent ook nog eens niet gelukkig met je eigen gezelschap. Niet dat je alleen in je eentje gelukkig MOET zijn, maar het helpt als je tevreden bent met wie je bent. En dan nog blijft een deel van jou kritisch op alles wat je doet maar dat is normaal, dat heeft ieder mens, die innerlijke stemmen die je zeggen wat deugt en vooral wat niet deugt in je leven en aan jou.
De kunst is, en ik hoop dat je een goede therapeut treft die jou dat kan leren, tevreden te zijn met wat er wél is. Jij bent bezig met wat er niet is. Van tevreden zijn met het 'basismateriaal' wordt je gelukkiger en realistischer. Misschien stel je je doelen (voor nu) te hoog. Wil je bakken vriendinnen, een niet stilstaande mobiele telefoon en 10000 mensen op je hyves. Dat zal niet gebeuren binnen nu en een week. Maar je zou als doel wel kunnen stellen om met iemand af te spreken en eens naar een voorstelling te gaan en daarna naar een café. Dat is een haalbaar doel.
Zolang jij alleen maar bezig bent met wat er niet is, met wat je niet hebt, zul je niet tevreden zijn en die ontevredenheid straal je ook uit. Zonde. Vooral als je ook humor hebt is het jammer dat je dat teniet doet door überkritisch te zijn op álles.
Idealiseer het leven van anderen vooral niet. Een van de meest ware spreekwoorden vind ik wel 'ieder huisje heeft z'n kruisje' namelijk. Dat is écht zo. Maar zelden gaat het leven aan een mens rimpelloos voorbij. Lang niet iedereen is een zondagskind en zelfs zondagskinderen (ik ben er een, letterlijk op zondag geboren en ik had alles mee zowat) kunnen een moeilijk leven hebben, eenzaam zijn, onzeker, verdrietig, doelloos.
Vraag je therapeut (als je dat wilt) je daarbij te helpen. Bij het ontwikkelen van een beter zelfbeeld. Dat lijkt me meteen ook een hele concrete hulpvraag trouwens, voor als men daar weer over begint. Laat hij/zij je handvatten geven om te leren tevreden te zijn met wie jij bent en aan de slag te gaan met de mogelijkheden die er voor jou in dit leven zijn. En dan zijn er meer dan je denkt, dat weet ik zeker!
Nu jij nog overtuigd raken.....
(f)
maandag 6 april 2009 om 11:41
@ Eleonora! Wat een inspirerende woorden. Ik ben er zelf ook hard over aan het nadenken.. mooi verwoord!
@ Newstylista
quote:ik heb de nodige zelfspot, maar ben idd vaak boos op mezelf omdat dingen niet lukken. de teleurstelling is het grootst, naar mezelf toe heb ik echt gefaald.
Lieve Newstylista! Je hebt ws nog het grootste deel van je leven voor je! Je hebt al heel wat paden uitgeprobeerd, maar er nog geen gevonden waarop jij je thuis voelt. Maar er is nog zoveel uit te proberen om jouw leven zo in te richten als je zelf wilt! Pas als je jezelf opgeeft faal je. Als je blijft proberen dan weet je in elk geval al wat niet werkt en heb je iedere dag opnieuw de kans om je leven een nieuwe draai te geven. Dat je het blijft proberen betekent dat je doorzettingsvermogen hebt en da's absoluut iets om trots op te zijn!
quote:ik voelde me anders omdat mijn leven er zo anders uitziet, ik ben met hele andere dingen bezig dan hun. het is meer dat ik ook een normaal leven zou willen. ik heb nu het idee dat ik zoveel mis!
Het is natuurlijk nooit helemaal vergelijkbaar, maar mijn leven gaat ook al jaren anders dan dat van mijn vrienden en andere mensen om me heen. Dat heb ik heel lang ook moeilijk gevonden. Ondanks dat, wist ik ook dat dat voornamelijk kwam door mijn eigen keuzen. Mijn omstandigheden had ik niet in de hand (dingen als familierelaties, gezondheid etc), maar wel hoe ik daarmee omga. Soms kun je (voor je gevoel) alleen kiezen uit twee kwaden, en dan is het moeilijk om blij te zijn met het minst kwaaie. Jij had bijvoorbeeld ook thuis op de bank kunnen blijven zitten huilen en je eenzaam voelen en daar niets aan doen. Maar je hebt toch hier gepost en er leven nu een paar extra mensen met je mee. Je bent je wel wezen oriënteren op een opleiding. Je hebt een vriendin gebeld en die kwam langs om er voor je te zijn. Dat zijn kleine dingen, maar die getuigen wel van de wil om er iets van te maken. En hoe ging het eigenlijk op je werk?
quote:en zo graag al een stap verder willen zijn dan ook nadenken over een kindje/huisje kopen etc, maar ook andere dingen zoals studie/uitgaan/leuke dingen doen/scharrelen etc, ik maak het allemaal niet mee.
Dat het er nu niet is, betekent niet dat dat in de nabije toekomst ook onbereikbaar is. Toekomstdromen zijn belangrijk. Als jij maar lekkerder in je vel zit, zie je vanzelf meer mogelijkheden dan drempels. En daaraan ben je nu aan het werken. Dat is jouw keuze, jij neemt verantwoordelijkheid voor je leven. Je denkt na over hoe het nu is en hoe je het zou willen en stap voor stap ben je dat aan het veranderen. Zet maar eens op een rijtje wat je nu allemaal aan het proberen bent om je leven positief te veranderen. Volgens mij is dat heel wat!
En als jij je leven eenmaal wat meer naar je zin hebt ingericht, dan is dat absoluut jouw eigen verdienste en niet iets wat je op een presenteerblaadje hebt aangereikt gekregen en wat vanzelfsprekend is. Hoe hard het nu ook is, dat maakt je uiteindelijk een sterker persoon.
quote: ik voel me anders, omdat ik opdat moment er niet net zo trendy uitzie als hun. en aan de ene kant wil ik dat ook niet, wil ik graag mijn eigen stijl, maar aan de andere kant voel ik me weer zo normaal. ik wil gewoon graag ergens bijhoren en ik voel me nergens bijhoren, ik ben alleen.
Je uiterlijk is nou juist iets wat je een leuke boost kunt geven, samen met een vriendin. Vraag of iemand die jij er leuk uit vindt zien met je mee wil gaan shoppen of meegaat naar de kapper. Of vraag iemand die creatief is, om je te helpen je eigen kleren wat te 'pimpen' . Ben je lekker samen met iemand bezig en het resultaat heb je nog lang iets aan. Het is wel belangrijk dat je een beetje vrolijk in de spiegel kunt kijken. (ik denk dat er nauwelijks vrouwen zijn die dat elke dag kunnen, zelfs topmodellen niet, maar toch).
En stijl is volgens mij iets wat niet alleen om uiterlijk gaat. Dat is hoe je je in het algemeen presenteert. Hier op het forum zien we alleen jouw woorden. En het is al eerder gezegd: jij blijft reageren en gaat echt in op wat anderen zeggen, laat weten dat je iets aan anderen hebt, je reageert vaak heel positief en toont ook interesse in andere mensen. Je durft je bovendien kwetsbaar op te stellen. Dat is hoe wij jou hier leren kennen. En dat is een stijl waar ik absoluut waardering voor heb!
@ Newstylista
quote:ik heb de nodige zelfspot, maar ben idd vaak boos op mezelf omdat dingen niet lukken. de teleurstelling is het grootst, naar mezelf toe heb ik echt gefaald.
Lieve Newstylista! Je hebt ws nog het grootste deel van je leven voor je! Je hebt al heel wat paden uitgeprobeerd, maar er nog geen gevonden waarop jij je thuis voelt. Maar er is nog zoveel uit te proberen om jouw leven zo in te richten als je zelf wilt! Pas als je jezelf opgeeft faal je. Als je blijft proberen dan weet je in elk geval al wat niet werkt en heb je iedere dag opnieuw de kans om je leven een nieuwe draai te geven. Dat je het blijft proberen betekent dat je doorzettingsvermogen hebt en da's absoluut iets om trots op te zijn!
quote:ik voelde me anders omdat mijn leven er zo anders uitziet, ik ben met hele andere dingen bezig dan hun. het is meer dat ik ook een normaal leven zou willen. ik heb nu het idee dat ik zoveel mis!
Het is natuurlijk nooit helemaal vergelijkbaar, maar mijn leven gaat ook al jaren anders dan dat van mijn vrienden en andere mensen om me heen. Dat heb ik heel lang ook moeilijk gevonden. Ondanks dat, wist ik ook dat dat voornamelijk kwam door mijn eigen keuzen. Mijn omstandigheden had ik niet in de hand (dingen als familierelaties, gezondheid etc), maar wel hoe ik daarmee omga. Soms kun je (voor je gevoel) alleen kiezen uit twee kwaden, en dan is het moeilijk om blij te zijn met het minst kwaaie. Jij had bijvoorbeeld ook thuis op de bank kunnen blijven zitten huilen en je eenzaam voelen en daar niets aan doen. Maar je hebt toch hier gepost en er leven nu een paar extra mensen met je mee. Je bent je wel wezen oriënteren op een opleiding. Je hebt een vriendin gebeld en die kwam langs om er voor je te zijn. Dat zijn kleine dingen, maar die getuigen wel van de wil om er iets van te maken. En hoe ging het eigenlijk op je werk?
quote:en zo graag al een stap verder willen zijn dan ook nadenken over een kindje/huisje kopen etc, maar ook andere dingen zoals studie/uitgaan/leuke dingen doen/scharrelen etc, ik maak het allemaal niet mee.
Dat het er nu niet is, betekent niet dat dat in de nabije toekomst ook onbereikbaar is. Toekomstdromen zijn belangrijk. Als jij maar lekkerder in je vel zit, zie je vanzelf meer mogelijkheden dan drempels. En daaraan ben je nu aan het werken. Dat is jouw keuze, jij neemt verantwoordelijkheid voor je leven. Je denkt na over hoe het nu is en hoe je het zou willen en stap voor stap ben je dat aan het veranderen. Zet maar eens op een rijtje wat je nu allemaal aan het proberen bent om je leven positief te veranderen. Volgens mij is dat heel wat!
En als jij je leven eenmaal wat meer naar je zin hebt ingericht, dan is dat absoluut jouw eigen verdienste en niet iets wat je op een presenteerblaadje hebt aangereikt gekregen en wat vanzelfsprekend is. Hoe hard het nu ook is, dat maakt je uiteindelijk een sterker persoon.
quote: ik voel me anders, omdat ik opdat moment er niet net zo trendy uitzie als hun. en aan de ene kant wil ik dat ook niet, wil ik graag mijn eigen stijl, maar aan de andere kant voel ik me weer zo normaal. ik wil gewoon graag ergens bijhoren en ik voel me nergens bijhoren, ik ben alleen.
Je uiterlijk is nou juist iets wat je een leuke boost kunt geven, samen met een vriendin. Vraag of iemand die jij er leuk uit vindt zien met je mee wil gaan shoppen of meegaat naar de kapper. Of vraag iemand die creatief is, om je te helpen je eigen kleren wat te 'pimpen' . Ben je lekker samen met iemand bezig en het resultaat heb je nog lang iets aan. Het is wel belangrijk dat je een beetje vrolijk in de spiegel kunt kijken. (ik denk dat er nauwelijks vrouwen zijn die dat elke dag kunnen, zelfs topmodellen niet, maar toch).
En stijl is volgens mij iets wat niet alleen om uiterlijk gaat. Dat is hoe je je in het algemeen presenteert. Hier op het forum zien we alleen jouw woorden. En het is al eerder gezegd: jij blijft reageren en gaat echt in op wat anderen zeggen, laat weten dat je iets aan anderen hebt, je reageert vaak heel positief en toont ook interesse in andere mensen. Je durft je bovendien kwetsbaar op te stellen. Dat is hoe wij jou hier leren kennen. En dat is een stijl waar ik absoluut waardering voor heb!
maandag 6 april 2009 om 21:26
In de loop der jaren heb ik gemerkt dat het met heel veel mensen wel eens een tijd slecht gaat, doordat er moeilijke dingen gebeuren. Mensen met wie het geweldig leek te gaan verloren hun ouders, kinderen die overlijden, relaties die slecht gaan, drugs, aanranding, er is vanalles wat het leven voor een bepaalde periode verschrikkelijk kan laten lijken. Veel zaken ook die je nooit helemaal zelf in de hand hebt.Zoals Eleonora al zegt, ieder huisje heeft zijn kruisje. Vroeg of laat heeft bijna iedereen een dal (al is dat van de een dieper en vaker voorkomend dan voor de ander). De ellende van anderen helpt soms mijn eigen ellende te kunnen relativeren. Bovendien heb je soms steun aan elkaar, al heb je verschillende problemen. Verdriet is verdriet en ook al is de reden heel anders, je herkent vaak wel bij een ander de behoefte aan troost. Net als dat het fijn kan zijn als je verliefd bent, om je vlinders te kunnen bespreken met iemand anders die verliefd is.
Ik heb ook leren accepteren dat er soms teveel dingen tegelijk kunnen misgaan, waardoor ik niet alles tegelijk kan verwerken. Een mens kan maar een bepaald aantal stressveroorzakende zaken aan, en ik ben best menselijk
. Jij ook! Dat geeft helemaal niets. En relatief kleine problemen lijken ineens heel groot als ze met veel tegelijk komen. Het is heel logisch dat je dan door de bomen het bos niet meer ziet en dat de neiging heel sterk is om op de bank/in bed te blijven omdat je niet weet waar je moet beginnen om weer uit je dal te komen. Dat besefte ik bijvoorbeeld pas bij een gesprek met mijn studieadviseur toen ik probeerde uit te leggen waarom het me niet meer lukte om me op mijn studie te richten. De opsomming was confronterend en toen pas zag ik dat ik me toch niet aanstelde, zoals ik mezelf eerder wel verweet. Nu weet ik dat het om mijn ervaring van mijn leven gaat, niet om wat anderen van me verwachten. Ik probeer mijn leven van een afstand te bekijken en eerst de 'makkelijke', praktisch oplosbare problemen op te lossen zodat de druk lager wordt. En soms begint dat heel eenvoudig met het bijwerken van de administratie die ik heb laten verslonzen of een telefoontje plegen waar ik al lang tegenop zag. Het geeft een goed gevoel om iets achter de rug te hebben. En niet alles tegelijk aanpakken, maar prioriteiten stellen, ook in de zware zaken. Bij mij betekende dat bijvoorbeeld eerst het verwerken van mijn verbroken relatie, daarna pas proberen te accepteren dat mijn moeder haar leven niet meer zag zitten. Dat klinkt heel zakelijk, maar die houding helpt me. Wat zou ik mezelf aanraden als ik een buitenstaander was, probeer ik me steeds weer af te vragen.
Mijn omstandigheden zijn trouwens niet echt veranderd. Mijn kijk daarop wel en mijn vermogen om me op de positieve kanten te richten en een solide thuisbasis voor mezelf te creeëren ook. Dat heb ik absoluut nodig om te kunnen functioneren en mee te kunnen doen in de maatschappij. En ik heb geleerd om anderen te vragen om me af en toe een schop onder mijn kont te geven en me naar buiten te sleuren als het weer minder gaat. Door dat letterlijk zo te vragen, kunnen mensen daar meestal wel om lachen en dat lucht altijd op. Soms heeft een mens dat meer nodig dan een arm om je heen of een schouder om op uit te huilen.
Ik heb ook leren accepteren dat er soms teveel dingen tegelijk kunnen misgaan, waardoor ik niet alles tegelijk kan verwerken. Een mens kan maar een bepaald aantal stressveroorzakende zaken aan, en ik ben best menselijk
. Jij ook! Dat geeft helemaal niets. En relatief kleine problemen lijken ineens heel groot als ze met veel tegelijk komen. Het is heel logisch dat je dan door de bomen het bos niet meer ziet en dat de neiging heel sterk is om op de bank/in bed te blijven omdat je niet weet waar je moet beginnen om weer uit je dal te komen. Dat besefte ik bijvoorbeeld pas bij een gesprek met mijn studieadviseur toen ik probeerde uit te leggen waarom het me niet meer lukte om me op mijn studie te richten. De opsomming was confronterend en toen pas zag ik dat ik me toch niet aanstelde, zoals ik mezelf eerder wel verweet. Nu weet ik dat het om mijn ervaring van mijn leven gaat, niet om wat anderen van me verwachten. Ik probeer mijn leven van een afstand te bekijken en eerst de 'makkelijke', praktisch oplosbare problemen op te lossen zodat de druk lager wordt. En soms begint dat heel eenvoudig met het bijwerken van de administratie die ik heb laten verslonzen of een telefoontje plegen waar ik al lang tegenop zag. Het geeft een goed gevoel om iets achter de rug te hebben. En niet alles tegelijk aanpakken, maar prioriteiten stellen, ook in de zware zaken. Bij mij betekende dat bijvoorbeeld eerst het verwerken van mijn verbroken relatie, daarna pas proberen te accepteren dat mijn moeder haar leven niet meer zag zitten. Dat klinkt heel zakelijk, maar die houding helpt me. Wat zou ik mezelf aanraden als ik een buitenstaander was, probeer ik me steeds weer af te vragen. Mijn omstandigheden zijn trouwens niet echt veranderd. Mijn kijk daarop wel en mijn vermogen om me op de positieve kanten te richten en een solide thuisbasis voor mezelf te creeëren ook. Dat heb ik absoluut nodig om te kunnen functioneren en mee te kunnen doen in de maatschappij. En ik heb geleerd om anderen te vragen om me af en toe een schop onder mijn kont te geven en me naar buiten te sleuren als het weer minder gaat. Door dat letterlijk zo te vragen, kunnen mensen daar meestal wel om lachen en dat lucht altijd op. Soms heeft een mens dat meer nodig dan een arm om je heen of een schouder om op uit te huilen.
dinsdag 7 april 2009 om 11:07
Hoi NewStylista,
Jee, wat een mooi topic is dit geworden!! Ik zit vandaag zelf een beetje in een dip, en om dit te lezen (ik heb nog niet eens alles gelezen) gaf mij ook steun. Zo heb jij dus mij erg geholpen vandaag
Ik zit in een hele andere situatie als jij, maar zoals starlights al zegt, het gaat met iedereen wel eens slecht en dan is het fijn om dat te kunnen delen met anderen met wie het ook wel eens slecht gaat, al is dat om heel iets anders.
Zelf heb ik sinds de geboorte van mijn zoontje (bijna 11 maanden geleden, maar misschien is het zelfs wel eerder gebonnen) een burn-out. (Trouwens, ik begrijp het goed als je nu even denkt: jij hebt een man en een baby, hoe kun je dan ongelukkig zijn?, dat mag je best even denken)
Soms gaat het even wat beter, en als ik dan weer terug val en weer zo vreselijk moe ben of 's nachts niet slaap dan baal ik daar zóóóóó van!
Het gekke is, ik herken sommige van jouw gedachten heel erg, ik dacht pas ook: ik wil gewoon een normaal leven, waarbij ik van mijn kind kan genieten en altijd genoeg energie heb om voor hem te zorgen.
En later dacht ik, waarom zou dat normaal zijn? Ik heb dat idee dat dat normaal is en dat iedereen dat heeft, maar als ik om me heen kijk (bijvoorbeeld op het forum en pas was ik toevallig in het ziekenhuis) dan weet ik dat dat helemaal niet normaal is. De een heeft dit en de ander heeft dat. Dat hielp me toen wel even om het beter de accepteren (maar vandaag dus weer even niet).
Ik weet helemaal niet of je heir wat aan hebt, maar ik voelde ineens erg de behoefte om het op te schrijven.
Wat goed dat je steeds de goede en leuke dingen bijhoudt!!!
En nog even over vriendschappen: ik begrijp heel erg goed je gevoel dat je niet terug krijgt wat je geeft, maar ik denk dat vriendschappen niet zo werken. Als ik bij mijn vriendinnen na een keer contact opnemen zou denken: nu zijn zij aan de beurt, dan zag ik de meesten bijna nooit, denk ik.
Van de andere kant ben ik ook zo iemand die de ander altijd eerst laat vertellen en vergeet tijd voor mij te vragen, dus misschien geef ik ook te veel, maar dat doe ik liever dan dat ik zo kwijt raak. En soms, ineens als ik het niet verwacht, krijg ik ineens veel terug en dat is dan heel erg fijn!!
Nu ik veel thuis zit baal ik er ook van dat iedereen werkt en dus alleen 's avonds tijd heeft en dan ben ik te moe...
Nou, het is nogal een lang en warrig verhaal geworden. Maar in ieder geval: bedankt voor je topic, het helpt mij echt vandaag!!!!
PS starlights, had jij ook een burn-out? heb/weet jij daar een goed topic over? ik kan nooit mensen vinden met dezelfde ervaringen. Wat goed dat je er weer uit gekomen bent!!!
Jee, wat een mooi topic is dit geworden!! Ik zit vandaag zelf een beetje in een dip, en om dit te lezen (ik heb nog niet eens alles gelezen) gaf mij ook steun. Zo heb jij dus mij erg geholpen vandaag
Ik zit in een hele andere situatie als jij, maar zoals starlights al zegt, het gaat met iedereen wel eens slecht en dan is het fijn om dat te kunnen delen met anderen met wie het ook wel eens slecht gaat, al is dat om heel iets anders.
Zelf heb ik sinds de geboorte van mijn zoontje (bijna 11 maanden geleden, maar misschien is het zelfs wel eerder gebonnen) een burn-out. (Trouwens, ik begrijp het goed als je nu even denkt: jij hebt een man en een baby, hoe kun je dan ongelukkig zijn?, dat mag je best even denken)
Soms gaat het even wat beter, en als ik dan weer terug val en weer zo vreselijk moe ben of 's nachts niet slaap dan baal ik daar zóóóóó van!
Het gekke is, ik herken sommige van jouw gedachten heel erg, ik dacht pas ook: ik wil gewoon een normaal leven, waarbij ik van mijn kind kan genieten en altijd genoeg energie heb om voor hem te zorgen.
En later dacht ik, waarom zou dat normaal zijn? Ik heb dat idee dat dat normaal is en dat iedereen dat heeft, maar als ik om me heen kijk (bijvoorbeeld op het forum en pas was ik toevallig in het ziekenhuis) dan weet ik dat dat helemaal niet normaal is. De een heeft dit en de ander heeft dat. Dat hielp me toen wel even om het beter de accepteren (maar vandaag dus weer even niet).
Ik weet helemaal niet of je heir wat aan hebt, maar ik voelde ineens erg de behoefte om het op te schrijven.
Wat goed dat je steeds de goede en leuke dingen bijhoudt!!!
En nog even over vriendschappen: ik begrijp heel erg goed je gevoel dat je niet terug krijgt wat je geeft, maar ik denk dat vriendschappen niet zo werken. Als ik bij mijn vriendinnen na een keer contact opnemen zou denken: nu zijn zij aan de beurt, dan zag ik de meesten bijna nooit, denk ik.
Van de andere kant ben ik ook zo iemand die de ander altijd eerst laat vertellen en vergeet tijd voor mij te vragen, dus misschien geef ik ook te veel, maar dat doe ik liever dan dat ik zo kwijt raak. En soms, ineens als ik het niet verwacht, krijg ik ineens veel terug en dat is dan heel erg fijn!!
Nu ik veel thuis zit baal ik er ook van dat iedereen werkt en dus alleen 's avonds tijd heeft en dan ben ik te moe...
Nou, het is nogal een lang en warrig verhaal geworden. Maar in ieder geval: bedankt voor je topic, het helpt mij echt vandaag!!!!
PS starlights, had jij ook een burn-out? heb/weet jij daar een goed topic over? ik kan nooit mensen vinden met dezelfde ervaringen. Wat goed dat je er weer uit gekomen bent!!!
Het is zoals het is
woensdag 8 april 2009 om 11:08
Lieve allemaal!
Wat fijn dat er meer mensen iets aan hebben!
@ Youk79
Ik weet eigenlijk niet of er een goed topic over burn-outs is, ben het zelf niet tegengekomen, maar ik heb er ook niet echt naar gezocht. Het is wel heel fijn he, om mensen tegen te komen die uit eigen ervaring weten hoe moeilijk de hele simpele dagelijkse dingen kunnen lijken als alles langdurig teveel lijkt te zijn.
@ Newstylista
Hoe gaat het met je vandaag? Ik moest gisteravond ineens aan je denken toen ik met iemand zat te kletsen over wat er nou belangrijk is in het leven en welke doelen we echt willen bereiken. En eigenlijk komt het neer op tevreden willen zijn met wat we hebben en kunnen regelmatig genieten van het leven. Of dat nou met of zonder een geweldige carrière, eigen huis, relatie, kinderen, mooie auto (in zijn geval dan) is. Allemaal doelen die nog niet bereikt zijn, maar toch is het leven voor mij op dit moment prima zoals het is. En die tevredenheid, dat gun ik jou ook ontzettend!
Je had het laatst over dat je voor jouw gevoel nog helemaal niets bereikt hebt en dat er al zoveel tijd verloren is gegaan. Maar volgens mij ben jij al wel een hele tijd actief bezig om de goede weg te vinden. En dat doorzettingsvermogen pakt in elk geval niemand je af. Ik kan me wel heel erg voorstellen dat je het zoeken beu bent, dat je het tijd vindt dat alles eens lekker en probleemloos loopt en dat je kunt genieten van het leven.
Maar waarom heb je eigenlijk het idee dat je niet de juiste keuzes maakt? Op basis van wat ik hier van je lees, denk ik dat je juist heel erg opbouwend met je eigen leven bezig bent. Is het misschien omdat je die doelen (bedoel je dan een studie, relatie, kinderen, etc) nog niet bereikt hebt?
Wat fijn dat er meer mensen iets aan hebben!
@ Youk79
Ik weet eigenlijk niet of er een goed topic over burn-outs is, ben het zelf niet tegengekomen, maar ik heb er ook niet echt naar gezocht. Het is wel heel fijn he, om mensen tegen te komen die uit eigen ervaring weten hoe moeilijk de hele simpele dagelijkse dingen kunnen lijken als alles langdurig teveel lijkt te zijn.
@ Newstylista
Hoe gaat het met je vandaag? Ik moest gisteravond ineens aan je denken toen ik met iemand zat te kletsen over wat er nou belangrijk is in het leven en welke doelen we echt willen bereiken. En eigenlijk komt het neer op tevreden willen zijn met wat we hebben en kunnen regelmatig genieten van het leven. Of dat nou met of zonder een geweldige carrière, eigen huis, relatie, kinderen, mooie auto (in zijn geval dan
) is. Allemaal doelen die nog niet bereikt zijn, maar toch is het leven voor mij op dit moment prima zoals het is. En die tevredenheid, dat gun ik jou ook ontzettend!Je had het laatst over dat je voor jouw gevoel nog helemaal niets bereikt hebt en dat er al zoveel tijd verloren is gegaan. Maar volgens mij ben jij al wel een hele tijd actief bezig om de goede weg te vinden. En dat doorzettingsvermogen pakt in elk geval niemand je af. Ik kan me wel heel erg voorstellen dat je het zoeken beu bent, dat je het tijd vindt dat alles eens lekker en probleemloos loopt en dat je kunt genieten van het leven.
Maar waarom heb je eigenlijk het idee dat je niet de juiste keuzes maakt? Op basis van wat ik hier van je lees, denk ik dat je juist heel erg opbouwend met je eigen leven bezig bent. Is het misschien omdat je die doelen (bedoel je dan een studie, relatie, kinderen, etc) nog niet bereikt hebt?
