Depressietopic - praat mee!

Shiver... Goed bezig!!! Knap dat je de stap gaat zetten om te gaan sporten..succes morgen!! En onthoud: elke stap is een stap, hoe klein dan ook.

Welkom Ava! Ik weet niet of AC een dergelijk effect op mij heeft. Ik gebruik het al 3 jaar niet meer. Soms heb ik juist het idee dat destijds met AC alles rustiger was. Minder schommelingen van de hormonen.
Ik heb helaas niet zulke goede ervaringen met Parexotine dus misschien niet echt handig als ik hierin tips ga geven.

Meiroosje: goed bezig dat wandelen. Kun je met die vriendin dan vrijuit praten? Ook over je mentale welzijn?
Ik wandel met schoonmoeder en met haar kan ik dit wel bespreken, erg fijn.

Fadetobeblack: hoe gaat het met je??

Abacadabra: je omschrijft het zo mooi. Precies zoals mijn behandelaar het zei van de week. Je bent niet somber maar door de angst die ik nu heb ga ik me somber voelen en dat wordt alleen maar erger. Steeds meer in de put. En dan zie ik niets positiefs meer.

Totallyfee, wow wat heftig. Hele dikke knuffel voor jou Hier zou iedereen van de wap van raken. Het valt allemaal niet mee. Veel sterkte. Een proces van rouw dat is het inderdaad, lijkt mij.

Dank je Mabelle. Ik denk ook dat het heel normaal is dat ik nu zo van de wappie ben. Ik ben al ziek(griep+keelontsteking), en gek genoeg kan ik dan meer dragen ofzo, maar elke dag ga ik ook ff goed onderuit en dan huil ik mn ogen uit de kop. Ik moet oppassen dat ik niet ga rumineren en nu alles maar ellendig ga vinden, maar tot nu toe kijk ik er akelig realistisch tegenaan en ga ik er akelig normaal mee om. Mijn man probeer nog steeds positief te zijn en bleef maar zeggen dat ik dingen moest proberen en dat er wel een oplossing komt. Dat ik daarmee het gevoel krijg dat hij me niet serieus neemt, heb ik met hem besproken vandaag. Dat was voor hem zwaar, want hij vindt het ook ronduit kut dat hij met ledenogen moet aan zien dat zijn vrouw het zo moeilijk heeft. Hij wilde optimistisch blijven maar ziet nu ook wel in dat dit niet altijd de juiste weg is. Dus hebben we samen even gehuild en samen ons verdriet gedeeld over hoe kut de situatie allemaal is.

hmm.. de oorzaken van depressie en vermoedheid. Tja. Vaak is het een comibinatie van omstandigheden.

in mijn geval een persoonlijkheid die neigt haar perfectionisme en behagen, dit is in mijn vroege jeugd door emotionele verwaarlozing van beide ouders alleen versterkt, depressief in de puberteit(maar wie is dat niet) een traumatische ervaring rond mijn 21e (huiselijk geweld) falende hulpverlening voor die traumatische ervaring, werk wat niet leuk was maar omdat ik alleenstaand was, moest ik het hoofd boven water houden dus doen we wat we kunnen (= geen grenzen kunnen aangeven)partners uitkiezen die mij hadden "omdat ik zo stabiel ben en goed kan regelen" (=handig voor de heb, zo'n meiroosje, dus ook weer geen grenzen kunnen stellen van mijn kant) doorkwakkelen in het leven (achteraf chronisch depressief) , uiteindelijk een partner vinden maar deze heeft vermoedelijk autisme of is in elk geval gevoelsarm, ongewenste kinderloosheid en het proces daarom heen, en in meer recente jaren een vreselijke werkgever. diverse malen therapie gehad, ook relatie therapie en een seksuologe.

een mens zou van minder moe worden.

bij depressie is een lichamelijke oorzaak niet altijd het geval. Was dat maar zo, dan konden we het sneller tackelen. Mijn meest recente peuten zijn geweldig geweest, hoewel de voorlaatste na 2 jaar de handdoek in de ring gooide en mij doorverwees naar iemand die net wat heftiger therapie kon bieden. daarvoor heb ik er ook een aantal versleten die mij alleen verder van huis brachten omdat ze niet de juiste snaar konden/wilden raken. de laatste jaren is er zoveel meer bekend van psychische problematiek en de inzichten veranderen nog dagelijks. daarom is het zoeken naar een juiste behandeling of peut soms een jarenlang proces dat je nog meer uitput.

zet voor jezelf (dit is misschien ook wat voor meelezers) eens wat op een rijtje. Hoe moe ben jij van het leven? En dan bedoel ik niet: levensmoe maar ... wat maakt jou in het leven zo moe? wat waren je mijlpalen? (ik spreek niet over dieptepunten maar mijlpalen. dat is namelijk precies wat ze zijn. een paaltje om aan te geven wat de afstand is tot het volgende punt en hoeveel je al hebt afgelegd ...)

Ik reageer even tussendoor, dus ga later op anderen in.

Het gaat hier redelijk. Vorige week heeft veel gevergd sindsdien ben ik erg moe en labiel.
Daarnaast ben ik gisteren zien geworden. En ik kan ook niet tegen het gebrek qua structuur die dit oplevert. Dus vandaag met koorts en al gaan werken. Ik knap dan psychisch op van de structuur maar lichamelijk niet.

En thuis is het veel huilen.
Maarja ik hoop dat ik snel een tijdje echte rust ervaar. Want het gaat veel beter maar kwakkel echt nog.

Vanmorgen, voorlopig, laatste gesprek gehad in het ziekenhuis voor mijn komende behandeling. In Augustus/september 2020 zal ik kunnen gaan starten. Komen daarvoor nog wel wat gesprekken maar pas als het bijna begint.
Zij denkt dat ik daar heel veel uit kan gaan halen. Is 3 dagen per week voor 1 jaar lang dus best intensief.
Gesprek was toch weer pittig. Was op de fiets gegaan en daarna naar mijn nieuwe vrijwilligerswerk. Ik moet zeggen dat ik erg in dubio stond om af te bellen voor vrijwilligerswerk het was zo intensief en ik was zo moe. Toch wel gegaan en ben daar wel blij om.
Wat maakt het nou dat ik altijd overal tegenop zie? Ik wil wel dingen, ik plan ook dingen maar steeds als het zover is denk ik: Bleh, helemaal geen zin".
Nou goed morgenochtend naar een vriendin. Normaal gaan we wandelen maar het weer lijkt toch wel echt slecht te zijn. Tijdje terug wat gekocht beide voor de kerst om te knutselen dus denk dat we dat gaan doen of gewoon wat drinken en kletsen.

IBIopviva schreef: ↑

03-10-2019 18:30

Vanmorgen, voorlopig, laatste gesprek gehad in het ziekenhuis voor mijn komende behandeling. In Augustus/september 2020 zal ik kunnen gaan starten. Komen daarvoor nog wel wat gesprekken maar pas als het bijna begint.
Zij denkt dat ik daar heel veel uit kan gaan halen. Is 3 dagen per week voor 1 jaar lang dus best intensief.
Gesprek was toch weer pittig. Was op de fiets gegaan en daarna naar mijn nieuwe vrijwilligerswerk. Ik moet zeggen dat ik erg in dubio stond om af te bellen voor vrijwilligerswerk het was zo intensief en ik was zo moe. Toch wel gegaan en ben daar wel blij om.
Wat maakt het nou dat ik altijd overal tegenop zie? Ik wil wel dingen, ik plan ook dingen maar steeds als het zover is denk ik: Bleh, helemaal geen zin".
Nou goed morgenochtend naar een vriendin. Normaal gaan we wandelen maar het weer lijkt toch wel echt slecht te zijn. Tijdje terug wat gekocht beide voor de kerst om te knutselen dus denk dat we dat gaan doen of gewoon wat drinken en kletsen.

Spannend, wat voor behandeling krijg je? Ik heb zelf ooit deeltijdtherapie gehad voor een jaar, dat was pittig maar ik heb er onwijs veel aan gehad.

Ik ben vandaag ook lekker even op pad geweest. Blijkbaar vinden vriendinnen mijn kledingstijl nogal eigen, want ik word heel vaak gevraagd om mee te gaan als shopping assistent haha. En ik word daar net zoals vandaag ook heel blij van. Het was zo leuk, mijn vriendin heeft ook een zware tijd achter de rug en is op zoek naar haar nieuwe, volwassen ik. Dus toen ze een door mij samengestelde outfit aan trok, veranderde ze helemaal in een andere vrouw. Dat was zo onwijs gaaf om te zien. Ik werd daar echt gelukkig van <3 Dus het was een fijne dag vandaag

@ibi. Kan het ook zijn dat je juist teveel wil waardoor je geen zin hebt op een gegeven moment? Dat soms de stapjes kleiner moeten zegmaar.
Het voorbeeld van eerst zon gesprek en dan nieuw vrijwilligerswerk, ja dat lijkt mij inderdaad wel veel gevraagd eigenlijk.
Het is vaak van belang je grenzen te leren kennen. Maar zoiets is ook echt therapie voer.
Spannend die nieuwe therapie! En inderdaad intensief 3 dagen in de week. Ik heb ooit zon therapie (denk ik) gehad maar dan met opname. Ik heb altijd gedacht dat deeltijd beter is.
Wanneer kan je beginnen?

@totally. Pfoeh heftig gesprek, maar wel vruchtbaar zo te lezen. Klinkt wel liefdevol.

Dat klinkt als een fijne dag inderdaad. Leuk dat je erkenning krijgt voor je stijl. Elke goeie is er een en kan soms zonder dat je het door hebt je iets stabieler maken en als zodanig helpen met een slechte dag dragen.

@meiroosje. Gezien ik bipolair ben zie ik een sterke genetische component. En qua omgeving zijn er meerdere dingen, bijvoorbeeld dat ik flink hard gepest ben.
Maar eigenlijk heeft vooral de hulpverlening mij goed verknoeid. Soms waren ze er ook, maar ze hebben de boel toch echt vaak flink verergerd. Hierdoor ben ik enorm achterdochtig naar de hulpverlening. Normaal niet trouwens.
Mijn huidige psychiater is daar stukje bij beetje een stukje in aan het veranderen. Ik kwam gewoon niet meer dicht bij hulpverleners. En vermeed zo het probleem. Maar met haar heb ik weer echt een band, zelfs nog nooit gehad in 15 jaar hulpverlening. En daardoor ziet ze me grotendeels zoals ik ben.
Maar nooit zal ik de hulpverlening meer echt vertrouwen. Maar oké ik ben verder dan ik ooit meer dacht te zijn qua achterdocht naar de hulpverlening.

Verder raak ik snel in een episode door teveel belasting en ook door veranderingen in mijn structuur. Kerst is dan ook een ramp bijvoorbeeld.

@Chocoladeballetjes: Mijn man is echt de allerbeste ooit. En dat maakt het ook zo eng, ik ben soms echt bang dat ik hem kwijtraak. Hij is zo geweldig lief, en we hebben het zo leuk samen
Wat balen dat je door de hulpverlening zo ver van wal bent geraakt. Mag ik vragen wat er is gebeurd?

@totally. Snap ik dat je daar bang voor bent. Belangrijk dat je daarover blijft praten met elkaar. En dat je je nog wel gerust laat stellen, dat is ook vertrouwen in de ander stellen.
Ik heb het als ik lang ziek ben ook met mijn beste vriendin. We zijn enorm close. Ik heb het er dan ook over. Ze snapt dan mijn gevoel, maar ik hoef niet bang te zijn zegt ze dan.

Natuurlijk mag je dat vragen. Het antwoord is alleen lang en dan nog weet ik niet of ik het uitgelegd krijg. Bovendien ben ik bang opgefokt en overstuur te worden om er helemaal in te duiken.

Daarom hou ik het vaag

Ze zijn te dwingend geweest, al mijn keuzes van mij afgenomen.
En ze hebben uit den treuren gepusht tot therapieën die ik helemaal niet aankon ook met manipulatie.
Ze hebben niet gezien dat hoewel ik goed kan analyseren ik snel overvraagd word in emotioneel zware gesprekken of met veel analyses erin
Ben ook psychotisch geworden ect

Wow wat heftig zeg. Was je toen nog jong? Ik vind het altijd zo verdrietig om te horen dat mensen zulke nare ervaringen hebben gehad met de hulpverlening.

Het ergste deel is tussen 19-23 jaar oud geweest. Toen ben ik echt beschadigd geraakt waar ik nog steeds niet overheen ben.

En omdat ik toen zo beschadigd ben geraakt is er soms nog wat mis gegaan. Omdat mensen niet begrepen dat ik zo beschadigd was. (In de hulpverlening)

Maar toen ik in 2009 op deze afdeling is het voor een lange tijd zo ontzettend veel beter geweest en kon ik tot rust komen.

Eind 2017 is de afdeling voor een zeer groot deel wegbezuinigd.

Maar van 2009 tot eind 2017 had ik rust qua hulpverlening. Wel goed want ik heb slechte jaren gehad (dieptepunt 2015). Het enige was dat ik hulpverlening op afstand hield, maar die methode ging best goed.

Maar daarna was het even echt een rotzooi qua hulpverlening op mijn psychiater na (maar die heeft 150+ cliënten) Ben oa weer psychotisch en zwaar depressief geworden.

Mijn psychiater heeft meerdere malen haar excuus aangeboden voor hoeveel er mis ging in die periode. Heel oprecht.

Maar sinds januari dit jaar is het rustiger qua hulpverlening en nog beter geworden sinds mei dit jaar.

En het is ook wat rustiger met mij al een tijdje.

Wat fijn dat het nu beter gaat. Ik hoop oprecht voor je dat niet alleen nu rust kunt krijgen, maar dat je ooit de mogelijkheid hebt om het te verwerken en een plekje te geven.
Zelf heb ik een super goede psycholoog gehad, en ik gun dat echt iedereen.

@Fadetoblack, wat een heftige naam trouwens. Doet me denken aan back to black van Amy Winehouse.
Wat zwaar dat jullie er soms beide doorheen zitten. Dat lijkt me wel moeilijk soms. Mijn man is echt ontzettend stabiel, soms te stabiel haha. Dan is het druk op zn werk en dan wordt ie stil. Vorige week nog, was ie wat afstandelijk, en dan moet ik echt uit hem trekken wat het probleem is. Maar buiten dat is hij er altijd voor me, en steunt hij me door dik en dun. Inmiddels ook getrouwd en hij weet waarmee, dus hij zal niet zo snel weg gaan haha.

Momenteel is hij niet thuis en ik duik weer in een zware dip. Dat voelt echt zo eenzaam, maar ik wil hem er ook niet teveel mee belasten, want hij kan niet zomaar thuis komen. En ik wil niet weer huilen want dan voel ik me alleen maar slechter en huilen helpt gewoon niet meer. Dus straks maar proberen te slapen en dan is er morgen weer een dag.

Dank je, voelt prettig om hier van me af te kletsen.

Heftige tekst wel zeg. Maar zo herkenbaar. Ik vind de tekst 'I don't wanna live this way, but I don't wanna die' wel heel passend. Ik kan mezelf gelukkig beschermen tegen suïcidale gedachtes, maar dit wil ik zo ook niet meer. Het liedje waar ik altijd kracht van krijg, is After the storm, van Mumford and Sons. Als ik het refrein mee zing kan ik iedere keer wel in huilen uitbarsten zo mooi <3

And after the storm,
I run and run as the rains come
And I look up, I look up,
On my knees and out of luck,
I look up.

Night has always pushed up day
You must know life to see decay
But I won't rot, I won't rot
Not this mind and not this heart,
I won't rot.

And I took you by the hand
And we stood tall,
And remembered our own land,
What we lived for.

But there will come a time, you'll see, with no more tears.
And love will not break your heart, but dismiss your fears.
Get over your hill and see what you find there,
With grace in your heart and flowers in your hair.

And now I cling to what I knew
I saw exactly what was true
But oh no more.
That's why I hold,
That's why I hold with all I have.
That's why I hold.

I won't die alone and be left there.
Well I guess I'll just go home,
Oh God knows where.
Because death is just so full and man so small.
Well I'm scared of what's behind and what's before.

And there will come a time, you'll see, with no more tears.
And love will not break your heart, but dismiss your fears.
Get over your hill and see what you find there,
With grace in your heart and flowers in your hair.[/quote]

Haha ga maar door hoor
Ik heb zelf danstherapie gehad en soms gebruik ik dit thuis nog wel eens, ik zet dan altijd Binnenstebuiten(Yele) op. Dan kan ik helemaal los gaan. Aarden enzo, klinkt zweverig maar op dat moment kan ik me zo krachtig voelen.

@totallyfree: He wat naar dat je je toekomst moet gaan veranderen. Ik snap goed dat je daar van streek door bent. Dat is ook niet niks om te doen. Wel fijn dat je er goed met je man over kan praten!

@ibi: Is dat niet typisch een depressie iets? Afspreken met mensen en dan uiteindelijk geen zin hebben? Ik heb dat soms ook wel, alleen ik zeg niet meer mijn afspraken af zoals vroeger. Want uiteindelijk geeft het vaak ook wel positieve energie. Het duurt wel lang voordat je kan starten, is er zo'n lange wachtlijst? Klinkt wel heel intensief, hopelijk heb je er wat aan!

Ik heb gisteren voor het eerst een les van mijn personal trainer gehad. Daarna was ik wel echt kapot, maar wel trots op mezelf. 's Avonds was ik eigenlijk wel weer beetje hersteld, maar merk dat ik nu nog wat moe ben. Daarnaast ga ik ook een dieet volgen wat erbij hoort dus nu ben ik bezig met de standaard menu's aan te passen. Ik hoop echt zo dat dit effect heeft!!

Hi dames,

Inmiddels is mijn relatie uit en ondanks dat het de beste keuze is, ben ik wel verdrietig en kost het tijd om het een plek te geven. Hij snapte niet dat ik het uitmaakte en dat het zo'n probleem voor mij is het blowen. Ook kreeg ik een bericht van een vriendin van mij dat ze hem de volgende dag op tinder zag, dat raakte me wel. Natuurlijk gun ik hem het beste, maar deed toch pijn dat hij dat zo snel al deed. Ik weet wel dat hij het doet omdat hij er niet mee om kan gaan. Toen wij voor het eerst met elkaar gingen was hij ook net uit een relatie en nog bezig om dat te verwerken. Ik heb wel steun van mijn familie en vrienden en heb houvast aan mijn geloof. Ik probeer nu vooral afleiding te zoeken.

De pil ben ik inmiddels mee gestopt. Ik ben nog wel down maar heb niet meer dat angstige en gejaagde gevoel, dus dat is fijn. Als ik met de tijd weer een vriend krijg gebruik ik gewoon condooms, ik heb al meerdere dingen geprobeerd en vond het allemaal niet fijn. Mirena spiraal, koperspiraal, Implanon, Nuvaring, verschillende soorten pil. Mijn ex vond het helemaal niks en stuurde aan op de pil, ik wilde het dan nog wel 1x voor hem proberen maar het ging echt niet. Hij reageerde wel vervelend toen ik er mee stopte, hij zei dan hebben we helemaal nooit meer seks. In het vervolg luister ik naar mezelf en mijn lichaam en als iemand echt van me houd, dan accepteert hij dat wel

Ik bedoelde meer dat ik een grootschalige GGZ niks vind. Ik heb bijv een vrijgevestigde psychiater en die kijkt naar wat iemand nodig heeft en niet alleen naar het protocol, dat geeft me een goed gevoel.
Op zich lijkt het me wel handig zo'n signaleringsplan. Ik weet wel wat ik kan doen om me beter te voelen, maar misschien als je het zo op papier ziet staan je je er dan ook sneller aan houd.

Nu mijn reacties:
@fadetoblack: heb hierboven op je reactie van de relatie/pil gereageerd. Merk je dat je helemaal goed bent ingesteld op de medicatie en dat het veel voor je doet?

@hondenmens: hee een mede auti Ik ging boksen, het was leuk voor een keer, maar veel te zwaar op dit moment. Ik ga nu nadenken over een andere sport. Sowieso hou ik van wandelen, de buitenlucht doet me goed en ook voor mijn stemming is het heel goed. Doe jij iets aan sport?

@totallyfree: dankjewel voor je lieve berichtje, doet me goed! Als ik weer een psycholoog wil ga ik idd zelf op zoek, er zijn vast ook wel praktijken met vrijgevestigde psychologen. Alleen is dat vaak wel basis, eerder had ik altijd specialistisch nodig. Ik heb trouwens wel veel gehad aan de dagbehandeling bij de GGZ 2 jaar terug, dat kwam omdat er een hele fijne verpleegkundige was die de groep leidde, voelde me zo fijn bij haar. Het was gericht op activering, heb het 6 weken gedaan en het hielp me wel om toen weer stappen te maken daarna.
Wat je schrijft over die vermoeidheid is erg herkenbaar, daar heb ik ook al mijn hele leven last van. Ook heel veel onderzoeken gehad maar kwam niks uit. Heb nu via een specialistisch centrum de diagnose CVS en fibromyalgie, maargoed daar is geen behandeling voor, alleen symptoombestrijding. En ik heb vaak buikklachten, is ook stressgerelateerd maar niet altijd. Ik heb via dat centrum wel B12 injecties gekregen wat mij wel hielp. Veel sterkte, ik weet hoe lastig het is als je geen oorzaak voor je klachten kan vinden Owja: en depressie kan ook heel veel lichamelijke klachten geven is mijn ervaring, door de stress verdroeg ik niks meer aan eten en nu kan ik bijna alles weer eten nu mijn lichaam in rustigere stand is met de AD Ben jij AD aan het overwegen? Of heb je het idee dat er andere dingen nodig zijn? Wel onwijs fijn dat je zo'n schat van een man hebt, kan me idd voorstellen dat het voor hem ook moeilijk is om zijn liefde zo te zien, ik hoop dat jij je snel weer beter voelt <3

@mabelle: vervelend dat je slechte ervaringen hebt met paroxetine. Bij mij is het 1 van de weinige antidepressiva's die helpt en waarbij ik goed kan slapen. Een groot probleem was dat ik de prikkels niet kon verwerken en daardoor zeer weinig sliep. Maar ervaar wel dat deze veel bijwerkingen heeft, dat vind ik wel jammer. Maar ben allang blij dat het helpt!

@shiver: supergoed bezig met de personal training!! Mag je trots op zijn

@totally. Bedankt voor je lieve reactie.
Ik ken dat wel dat blijven huilen en dat het niet meer helpt. Ellendig dat je je zo voelt.
Voor mijn gevoel ben je tijdens een depressie ook gewoon voor een deel alleen. Niet omdat mensen er niet voor je willen zijn maar omdat het lijden zo oneindig is.
Zodra ik weer opknap voel ik de echt volledige connectie pas weer.
En dat alleen voelen is gewoon hard. Daar is niets anders over te zeggen.

Maar ik ken in die tijden wel momenten van connectie met anderen of gedeeltelijke connectie. Want je staat met z'n alle (omgeving en jij) een beetje machteloos tegenover de depressie.

Maar het meest waarschijnlijke is dat er wel betere tijden/momenten komen. Soms sneller dan je denkt.

@ava. Heftig je relatie uit. En ik kan me voorstellen dat dit Tinder verhaal hard aankwam. Maar op de lange termijn wel een vooruitgang als ik dat zo allemaal van je lees.
Niet kunnen slapen van de prikkels herken ik echt enorm. Als ik een drukke dag gehad heb lig ik strak wakker. Ook of juist als ik het heel leuk vond!

Hier een betere dag. Koffie gedronken met huisgenoot, in de stad cola gedronken (en dagboek geschreven) en een mixer gekocht.

Ben niet meer labiel. Kan weer een beetje van de dag genieten.

Wel ben ik echt gruwelijk moe. Maar dat ben ik heel vaak. En is nu wel logisch. Maar echt wel irritant.

Ben nu ratatouille aan het kijken onder een dekentje met mijn knuffeldier op schoot.

Sterkte allemaal.

Ava zo te horen heb je een goede keuze gemaakt wat betreft je relatie. Je vriend moet gewoon jouw keuze waarderen en geen stomme dingen gaan zeggen.
Bij mij is ook alles wel onderzocht, heb al mn hele leven veel lichamelijke klachten. Had niet zo'n leuke vader dus het was altijd gespannen sfeer thuis.

En Paroxetine, praat me er niet van wat een rommel. Als jullie er weer vanaf moeten, wees dan heeeeeel voorzichtig want het is echt heel link! Vraag naar de vloeibare versie en bouw echt superlangzaam af. Je kunt er chronisch afhankelijk vna worden als je dat niet doet.

Ik moest ff stoppen met typen want mn laptop spacede m en beetje

@Ava, ik ga denk wel beginnen met ad, voor een lange periode om te kijken of mijn gemoedstoestand verbeterd. Vind dat wel lastig want er is zoveel verschillende ad te verkrijgen. Wat werkt wel, en wat niet.

Choco, fijn dat je een goede dag hebt, geniet ervan zou ik zeggen
Klopt wat je zegt over alleen zijn, ik heb echt een goede band met mijn man, maar gisteren voel ik me dan zo verdwaald dat ik zelfs aan onze relatie ga twijfelen. Heel irritant is dat. En hoeveel steun hij ook bied, toch voel ik me vaak alleen. Zelfs als ik in zn armen lig. Bij mij werkt het knuffelhormoon wel heel goed, dus knuffelen werkt echt voor mij om me beter te voelen. Dus dat doen we dan ook maar vaak

Hier ben ik ook erg moe, omdat ik slecht slaap door mn keelontsteking, hoest me helemaal de moeder. Voel me nu ook echt grieperig, terwijl ik zin ha in en verjaardag vanavond. Dus maar ff kijken wat ik ga doen. Hecht momenteel wel veel waarde aan sociale activiteiten, maar als ik me zo ellendig voel is daar niks aan natuurlijk.