Ontrouw, hoe verder

Graag vertel ik mijn verhaal op dit forum.

Zo een jaar geleden ben ik vreemdgegaan, ik heb gekust met drie in een zatte bui en met een andere jongen de liefde bedreven.

Zo een 5 weken geleden is mijn vriend dit te weten gekomen via zijn neef, wat ik snap dat heel pijnlijk is. Ik heb meteen alles opgebiecht en heb enorm veel spijt dat ik de kracht niet had om het zelf te vertellen. Het laatste jaar was onze relatie dan ook niet zo goed, ik zat ermee en kon niet meer oprecht zijn tegenover hem. Ik was een jaar ongelukkig, door mijn eigen fout. Hadden amper seks, was vaak vervelend en gefrustreerd. Hoe kon ik de persoon die ik het allerliefste heb, dit aandoen...

Nu zijn we vijf weken verder sinds hij het weet en en heb ik het enorm moeilijk. Hij zei onmiddelijk dat het gedaan was, maar kwam er later op terug dat dit impulsief was en vanuit emoties en hij nu tijd nodig heeft om te kunnen beslissen. We wonen nog samen want zijn verhuisd naar zee omdat hij daar kon werken en ben toen meegegaan. Ik ben meegegaan omdat ik hem onvoorwaardelijk steun. Alles waarvoor ik ben meegegaan is er niet meer. Ik had het moeilijk met hem met rust te laten omdat ik zo'n grote onzekerheid zit en angst heb om hem kwijt te geraken. Die onzekerheid maakt mij letterlijk kapot. Hij weet hoeveel spijt ik heb. Hij heeft het vooral moeilijk met het feit dat ik een jaar gezwegen heb. Ik snap hem volledig en geef hem alle rechten. Ik zou niets liever willen dan verder te gaan met hem (zijn 5 jaar samen geweest). Ik weet dat dit tijd zal vragen en geduld, maar op dit moment breekt het me echt.

Momenteel wil hij dan ook 'vrienden' zijn en hij zegt we zien wel wat er uit komt geen verplichtingen en geen verwachtingen. Er zijn bepaalde zaken waaruit blijkt dat hij toch ook meer wilt en dan soms weer niet. Hij zegt dat hij mij nog heel graag ziet en gehoopt had dat dit nooit was gebeurd. We slapen nog samen en hebben zowat elke dag seks (na een jaar dat zo goed als afwezig zijnde geweest). Ook knuffelt hij mij nog heel veel. Maar zodra ik iets zeg dat diepgaander gaat wordt hij gefrustreerd en zitten we weer in het negatieve. Zo werkt hij in het ziekenhuis en is er een nieuwe assistente die hem redelijk veel stuurt.. Ik zag ze eens samen buiten komen op ons appartement omdat zij naar het toilet moest.. Terwijl het ziekenhuis 5min er van daan is en ze daar van kwamen.. Ze doen namelijk veel utistappen met de collega's en hij reed mee met haar. Ik heb het moeilijk dat hij naar mijn gevoel meer aandacht geeft aan haar dan aan mij... Hij zegt dat het niets is en ik er niets achter moet zoeken. Verder zegt hij dan ook dat het niet zijn probleem is hoe ik mij voel. Als het diepgaande gesprekken zijn zegt hij wel eens vaker, dat is niet langer mijn probleem.

In de laatste 5 weken waarbij ik een weekend jarig was, mijn eerste job ben begonnen, is hij er nooit geweest. Elk weekend keert hij terug naar Antwerpen en gaat hij feesten tot in de vroege uurtjes. Dit doet me ook pijn, maar uiteraard snap ik hem. Hij weet dat ik niets liever zou hebben dan dat ik erbij zou zijn.. Het afgelopen weekend was hij met zijn gezin aan zee en met hun hond, er was een event dat ik toen eens had voorgesteld. Het doet dan ook pijn dat ik op het appartement zit en er niet kan bij zijn. Ik zit hier dan elk weekend helemaal alleen. De laatste 5 weken heb ik hem te hard gepushed door zeer veel te vragen wat wil je nu, hoe gaan we verder, geef mij nog een kans.. Hij weet het op dit moment echt niet en hij heeft nog nooit zoveel twijfels gevoeld in zijn leven. Nu verder, gaan we nog samen uit eten en doen we nog leuke dingen. Als hij gedaan heeft met werken ben ik de eerste wie hij belt, ook als hij leuk nieuws heeft. Ik heb hem altijd onvoorwaardelijk gesteund in alles en ben enorm fier op wat hij al bereikt heeft. Ik weet dat hij mijn steun nodig heeft. Hij zegt ook vaak dat hij niet weet of hij wel zonder mij verder kan. We liggen ook elke avond samen in de zetel tv te kijken en dan komt hij dicht tegen bij mij liggen. We lachen dan ook en het is dan ook echt gezellig en leuk. Hij vraagt soms zelf om te gaan eten ofzo. En als ik zeg dat ik het moeilijk heb omdat ik in die onzekerheid zit en geen bevestiging heb dan zegt hij ja ik kies er toch voor om samen tv te kijken, samen te gaan eten en van die dingen. Hij vindt ook dat ik een tijdje mag afzien, wat ik begrijp. Maar ik weet niet goed of het afzien is omdat hij het wil en erna samen verder of omdat het is om hierna volledig te stoppen. Hij zegt ook dat dit enorme impact zal zijn, samen verder gaan of niet, 5 jaar geef je niet zomaar op.

Ik heb het ook moeilijk dat hij vaak op zijn gsm zit als we praten of dat hij niet echt luistert. Als ik begin over hoe verder of de assistente dan vindt hij dat gezever en negeert hij dat.

Ik weet op dit moment echt niet wat ik moet doen.. Moet ik lief zijn? Moet ik praten met hem? Moet ik juist helemaal niets doen en koel en afstandelijk doen?

Zou iemand mij advies kunnen geven? Ik weet dat ik hem enorm heb gekwetst enorm veel pijn heb gedaan. En ik me niet in de slachtofferrol wil steken, ik wil graag verder met hem maar hoe pak ik dit het beste aan? Als ik eens droog en afstandelijk doe dan zegt hij meteen amai gaan we zo doen. Hij ziet mij nog enorm graag en houdt veel van mij. Het doet mij enorm veel pijn wat ik hem heb aangedaan.

Alvast bedankt!

vivautrecht85 schreef: ↑

22-10-2019 13:10

Mijn vraag was waarom je dit benoemt in een topic over de gevolgen van jouw ontrouw. Vind je dat hij je iets verschuldigd is omdat je met hem mee bent gegaan?

Nee hij is mij helemaal niets verschuldigd. Elke mens is vrij om te doen wat ie wilt.
Ik weet gewoon niet op dit moment wat ik moet concluderen uit zijn acties.
Ik zou graag verder gaan met hem, maar als dat niet wederzijds is aanvaard ik dat.
Niet elke relatie in het leven is bedoelt om eeuwig te blijven duren er zitten veel leringen tussen.

Ik had dit gepost om raad te vragen, want soms zien andere wat jezelf niet ziet.

Ik ga in ieder geval vanavond met hem praten en het uitleggen dat ik bereid ben vroeger terug te keren naar Antwerpen en wat hij daarvan vindt. Of dat hij het n kans zou geven om te proberen hier samen.

Ik heb het ook moeilijk doordat ik weet dat ik dit gesprek begin en hij er dan weer bijzit alsof het hem niet kan schelen en de zoveelste zever is.. Dan vraag ik me af, hoef ik nog wel te praten met hem..

vivautrecht85 schreef: ↑

22-10-2019 13:11

Seks als machtsmiddel ja?

Hij zegt dan elke keer dat hij niet van mij kan afblijven, ik weet niet of hij het doet uit liefde voor mij of niet

zimi schreef: ↑

22-10-2019 13:20

Ik denk ook dat het hem wel goed uitkomt. Heeft nu wel seks en kan gezeik nu makkelijker afkappen.

Je vond dat je te weinig aandacht en bevestiging kreeg. Is dat in het jaar na het vreemdgaan veranderd?

Ik heb het idee dat je het terug naar Antwerpen gesprek wil hebben om hem wakker te schudden, maar het resultaat kan je nog wel eens tegenvallen.

Als hij zegt: ga maar. Ga je dan zonder morren? Als hij zegt: ik weet het niet. Ga je dan ook, omdat je om deze manier niet verder kan?

Hij denkt inderdaad dat ik het niet kan om bij hem weg te gaan en hij zo een zekere macht over me heeft. Hij gelooft ook niet als ik iets zeg dat ik hem met rust zou laten ofzo. Ik hoop inderdaad dat elk gesprek hem wakker schudt, maar ik blijf ook niet proberen. Ik weet dat hij zal zeggen ga maar en we zien wel. Ik ben bereid om me sterk te houden en acties door te voeren. Na 5 weken in deze onzekerheid te hebben gezeten ben ik gewoon op. Als hij zegt ik weet het niet, weet ik nooit goed wat zeggen. Ik snap hem dat hij tijd wilt om erover na te denken, maar na 5 weken nog altijd samen te hebben gewoond had hij toch wel n beslissing kunnen nemen..

Ik wil me ook niet meer belachelijk maken bij hem door maar hopeloos te blijven en hem het gevoel te geven dat ik nooit zal weggaan bij hem. Ik weet dat het hard zal zijn maar hij kan mij pas echt missen en beseffen of hij nog verder wil als ik er niet meer ben.

Bulbul schreef: ↑

22-10-2019 13:24

Je moet bij je keuzes van jezelf uitgaan, niet van het verwachte resultaat. De vraag is: kun JIJ met deze situatie leven? Kun JIJ zo doorgaan? Ga niet het gesprek aan met de verwachting dat hij zijn mening bijstelt of zich plots anders gaat gedragen. Hij gedraagt zich respectloos (ja, zelfs ongeacht het feit dat jij bent vreemdgegaan) en jij bent ongelukkig. Ga het gesprek aan met de bedoeling hem duidelijk te maken wat JIJ wilt en handel daar dan ook naar.

En vraag je ook eens af waarom je bent vreemdgegaan: misschien zat de relatie al niet zo goed, misschien kon hij je al eerder niet geven wat jij nodig had, aan aandacht, liefde en respect. Ik weet het niet. De vreemdganger is natuurlijk de "boosdoener", dat is heel gemakkelijk gezegd. Maar je hoeft niet de rest van je leven door het stof omdat je een fout hebt gemaakt. Je kunt ook gewoon kappen, de ongezonde situatie achter je laten en opnieuw beginnen. En dan heb je van je eigen fout geleerd dat je eerder aan de bel moet trekken als je je in je relatie niet gehoord voelt. Communicatie is het sleutelwoord.

Dankje voor uw antwoord. Apprecieer ik en ben ik met geholpen. Het is namelijk ook zo wanneer ik iets zeg zoals bijvoorbeeld die assistente op zijn werk, dan vindt hij dat ik gek ben en gestoord dat ik dat nog maar aanhaal. Ik weet heus wel wat ik fout heb gedaan en ik keur dat niet goed, en hij weet dat. Meer kan ik helaas niet doen voor hem. Ik heb het enorm moeilijk met de stap te zetten om effectief bij hem weg te gaan. Momenteel twijfel ik nog of ik dit jaar hier zou uitdoen aan zee of dat ik al eerder zou terugkeren naar Antwerpen.

Ik ben inderdaad vreemdgegaan omdat ik bevestiging miste en hij niet altijd aanwezig is als ik hem iets vertel. Ik moet bijna elke keer alles vijf keer zeggen en dan nog zegt hij soms 'wat'. Ook tot op vandaag is dat zo. Ik weet dat er gewerkt moet worden aan de relatie als we verder gaan en ook nu kan er al gewerkt worden ik aanmezelf en hij aan zichzelf. Ik vind het jammer dat hij mij het gevoel geeft dat ik alleen hieraan moet werken. Terwijl in mijn ogen moeten we gesprekken delen, moeten we durven zeggen wat wel en niet geapprecieerd werd in onze relatie.

Als hij dan in het weekend naar huis gaat en ik bel hem een keer op dan blokkeert hij mij en zegt hij heb ik geen zin in. En de volgende dag stuurt hij dan meteen alles goed met je. Dit is niet de manier dat ik behandel wil worden. Ik snap wat ik heb gedaan en hoe stom ik ben geweest. Maar uiteindelijk ben ik ook een mens.

Hij weet dat ik verder wil en dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt. Hij verwacht nu van mij dat ik wacht tot hij het weet. Maar die onzekerheid vindt ik moeilijk om mee om te gaan. Dan verpest ik het volgens hem weer doordat ik berichtjes stuur of dat ik weer begin over ons. Hij zei afgelopen week dat hij in het begin ziek werd van mij maar hoe langer het duurt hoe meer hij terug wil naar mij maar dat ik telkens iets doe (zoals berichtjes sturen, bellen, vragen achter ons,...) waardoor ik hem terug wegduw. In mijn eigen zijn zo een gesprekken nodig.. En het kwetst ook als hij zegt dat hij voor iedereen open staat en dat we op dit moment 'vrienden' zijn en niet meer

Judy_Hopps schreef: ↑

22-10-2019 13:39

De vraag is waarom jij nu wel iedere dag seks met hem heb terwijl je het jaar ervoor het amper wilde.
Gebruik je het om hem te paaien ofzo?

Nee helemaal niet. Het afgelopen jaar kon ik het niet tegenover hem. Ik wist wat ik had gedaan en heb dat jaar met een groot schuldgevoel gezeten. Wat ook terecht was. Ik kon niets meer tegenover hem en ik heb een paar keer geprobeerd het te vertellen maar kreeg het niet over mijn hart. Ik weet dat dat een hele grote fout is geweest om het niet zelf te vertellen

Fransje-Noord schreef: ↑

22-10-2019 13:48

Beste Shauni, jij moet denk ik nu bepalen wat JIJ wilt.

Als jij vanavond zegt: "Ik ben bereid terug naar Antwerpen te gaan, wat vind jij daarvan?" Zal hij jou geen bevredigend antwoord gaan geven. Hij zal iets zeggen in de trant van: "Als jij dat wilt." of hij zal zijn schouders ophalen. Hij zal je echt niet smeken om bij je te blijven.

Jij moet beslissen.

Als jullie beiden samen met elkaar verder willen, zal er gepraat moeten worden. Er zullen duidelijk verwachtingen, wensen en gevoelens uitgesproken moeten worden. Anders gaat het niet werken.

Elkaar negeren of elkaar vragen wat je moet gaan doen lost niks op.

Dankje voor uw reactie. Op dit moment zegt hij dat hij het niet weet en hij nog nooit zoveel twijfels heeft gevoeld in zijn leven. Hij wil geen verwachtingen of verplichtingen hebben. Hij wil het gewoon afwachten en zien hoe het loopt. Kan ik hem hierop duiden dat dat moeilijk is zonder iets verder te gaan? Ik wil hem ook niet dwingen om een keuze te maken die gemaakt moet worden van mij