Slaaptips gevraagd

Onze baby van bijna 10 weken slaapt overdag nauwelijks 1 a 2 keer een half uurtje totaal. En als ze in slaap valt is dat alleen als we haar lopend en zachtjes hupsend door de kamer in slaap wiegen waarna ze op onze borst rechtop blijft verder slapen. Bij het wegleggen in box, bed of wandelwagenbak schrikt ze direct wakker en is het huilen. 10 minuutjes laten huilen hebben we meermaals geprobeerd maar dan valt ze niet zelf in slaap maar gaat alsmaar harder en harder huilen tot uiteindelijk gillen in blinde paniek... Behalve t incidentele half uurtje dat het lukt haar op me in slaap te laten vallen ben ik dus eigenlijk zo'n 6 uur per dag bezig met mn (duidelijk wel moeë) kind in slaap te wiegen. Inmiddels doet hierdoor alles pijn waardoor ik haar bijna niet meer kan tillen.
Haar eerder (wakker, en bij de eerste vermoeidheidssignalen) al in bed of wagenbak leggen zoals je overal leest ook niet want dit resulteert ook meteen in keihard huilen. Ook als ik er naast blijf staan en over haar hoofdje aai of tegen haar praat dat ik er nog ben. Alleen oppakken helpt dan...
Eigenlijk slaapt ze dus alleen snachts (na 22.00 uur) los van mij in de cosleeper naast ons.
Overdag kan ik haar behalve een kwartiertje wakker spelen in de box ook echt niet losweken van mijn lijf waardoor ik amper ontbijt of lunch kan maken, naar toilet kan of me kan aankleden.
Mensen roepen wel van "ja je moet toch maar gewoon je dingen doen. Baby's huilen nou eenmaal, het is niet erg als ze even huilen".
Klopt! Maar behalve de hoogst nodige dingen (toilet, vlug boterham smeren of aankleden in 2 minuten) doe ik dus helemaal niets op een dag behalve wiegend door de kamer lopen of op de bank zitten met slapende baby op me.

In de nacht gaat t wel al best goed. Ze slaapt in een cosleeper naast me en ik kom er 2x per nacht een uurtje uit waarbij ze de fles en schone luier krijgt en na een boertje weer inslaapt. Waarom dit snachts wel lukt geen idee?

In de eerste weken konden we haar overdag en snachts nooit weg leggen wegens zware reflux en direct kokhalzen bij horizontaal leggen, waardoor ze de eerste weken alleen maar omhoog op ons heeft gezeten/gelegen. Kan het zijn dat ze dit gewend is geraakt?
Inmiddels gaat het met de reflux al wat beter waardoor ze snachts dus al wel in haar bed slaapt maar overdag dus nooit.

Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe leerden jullie je kindje zonder op jou geplakt te zitten in slaap vallen?

Extra info. We zijn net van 8 naar 7 flesvoedingen per dag. (half kunstmelk en half gekolfde melk) ze laat er dus 3 uur en soms 1 of 2x 4 uur tussen.
Met de nachten ben ik al heel blij want de eerste 6 weken sliep ik snachts niet of max 1 of 2 uur bij elkaar in hazeslaapjes. Nu kan ik tussen de voedingen door al 3 keer 2 uur = 6 uur slapen. Voor en ander is dit misschien een gebroken nacht. Voor mij al veel beter dan waar ik vandaan kom.
Haar bedje staat al omhoog vanaf week 1.

Wie heeft er goede tips hoe ik haar kan leren zelf in slaap te vallen zonder het constante wiegen en haar kan leren los van op mijn lijf geplakt zitten in haar bedje wagenbak te slapen overdag?

Aanvulling nav vragen in dit topic:
ik heb een babylonia draagdoek en ergobaby draagzak. Beide hele dagen in gebruik zolang ik loop. Als ik ga zitten vind ze dit te beklemd en is t ook huilen. En t probleem is dat ik door 10 weken lang hele dagen dragen enorme pijn in mijn rug en eigenlijk hele lijf heb dat ik dit niet meer vol houd..

nicole123 schreef: ↑

28-11-2019 00:47

Ja, dit dus precies! Ik heb wel eens gehoord dat mensenbaby's eigenlijk 3 maanden te vroeg geboren worden, wat betreft hoe 'rijp' ze zijn voor de buitenwereld. Dit omdat mensen grote hersenen hebben en anders baby's er niet meer uit zouden kunnen. Geen idee of dit wetenschappelijk enige basis heeft, maar ik herken in de praktijk wel dat er rond die 3 maanden een omschakeling was, bij alle drie mijn kinderen. Minder huilen, véél minder plakken, beter slapen, opeens in bed kunnen slapen, meer interactie, meer gerichte actie ipv lukraak met armen en benen rondzwaaien. Ik was rond 10 weken ook elke keer zo'n beetje de wanhoop nabij. Het verlof bijna afgelopen en ik was doodmoe en liep nog altijd alleen maar met mijn baby rond te sjouwen en de muren kwamen op me af, terwijl ik had gehoopt inmiddels wel wat tijd voor mezelf te hebben tijdens de slaapjes. En hoe moest dat nou straks op de opvang, met zo'n baby die alleen maar op en aan je wil hangen en niet wil slapen? En toen ze met 14-16 weken naar de opvang gingen deden ze het er helemaal prima, ook het slapen in een bedje.

Dat zou t zo maar eens kunnen verklaren.. haha! Ik hoop zo enorm dat ze t hier ook ineens vanzelf gaat leren dan.

Minik schreef: ↑

28-11-2019 00:51

TO, je klinkt alsof je er helemaal doorheen zit en dat is ook logisch na 10 weken. Bespreek je zorgen nog eens extra op het cb en wat eerder genoemd werd door iemand, een osteopaat kan soms echt wonderen doen.

Jij bent ook belangrijk en het klinkt alsof je nu tien weken alles van jezelf hebt gegeven en dat houd je niet vol. Heb je een partner of mensen in je omgeving die af en toe een dagje kunnen bijspringen zodat jij bij kunt komen?

Ik snap heel goed dat je haar gewoon heel graag wilt leren om zelf te slapen, maar soms is die oplossing er niet zo makkelijk. Het klinkt ook alsof je echt al heel veel hebt geprobeerd, wat moet dat frustrerend zijn.

Die donderwolk i.p.v. roze wolk is heel herkenbaar en ook al denk je nu, hoe moet ik dit ooit doen? Het wordt écht beter! De eerste maanden kunnen echt slopend zijn maar het wordt beter. Tot die tijd hulp vragen voor baby maar zeker ook voor jou! Je moet hier niet aan onderdoor gaan. Overleg evt ook met je huisarts.

Oh en je zorge wat betreft kdv: dat gaat echt vanzelf. Als ze echt de hele dag huilt daar, zullen ze haar de hele dag troosten, dat is hun werk ook. Maar gek genoeg doen heel veel kindjes daar veel makkelijker dan thuis. Ik hoor echt zo vaak dat baby’s daar ineens veel beter slapen bijv. Mijn eigen dochter huilde altijd voordat ze in slaap viel, altijd even een paar minuten. Heeft ze daar gek genoeg nooit gedaan. Maar maak je daar vooral niet druk om, dat loopt echt wel los!

Thanks voor je begrip! Van wie ik was is weinig over. Al vind ik dat totaal niet erg. Mijn leven mag verandert zijn en ik ben er nu voornamelijk voor haar. Maar er is weinig menselijks aan idd.
Er compleet doorheen zitten was vooral is de eerste 1.5 maand het geval. Ik was een zombie want sloeg per week 3 nachten over en de andere nachten sliep ik zo'n 1 a 2 uur totaal in slaapjes van een kwartiertje als ze op me lag. Overdag slapen ging niet want dan sliep ze nooit dus dat ging alleen als er iemand op bezoek kwam die haar vasthield of als man haar einde middag/avond had.
Cb en huisarts heb ik toen beiden ingeschakeld en moest verplicht bv afbouwen ( na 5,5 week) omdat ze toch super onrustig dronk aan de borst en dit een gevecht was en dit me wat tijd zou schelen. Ik ben nu bijna klaar met kolven dus gelukkig heeft ze toch nog 10 weken (deels) goede bv gehad.
Nu ze snachts dus soms wel in haar bedje slaapt ben ik met 3 x 2 uurtjes per nacht als een stuk meer levend geworden waar ik al dankbaar voor ben. Al is t nog niet voldoende natuurlijk. Zeker niet om de eerdere weken in te halen.

Mijn man is een topper en doet zowat het hele huishouden naast zijn baan waar hij om 0500 sochtends voor uit bed moet. Hij helpt waar hij kan!
Maar idd die opmerkingen als geniet er maar van slaan kant nog wal.
Ik doe het met liefde voor mijn kind maar genieten dat is er niet bij. Het leven is niet leuk als je zo opgesloten zit in huis met baby op je geplakt. En zodra er lieve familie of vrienden langskomen moet jij gauw naar bed. Een kluizenaarsbestaan eigenlijk he.
Een relatie durf ik het met mijn man ook niet meer te noemen. We wisselen shifts af in het huishouden en baby en hebben nu 10 weken enkel gegeven wat we konden en gewerkt om alles draaiende te houden in dit kamp
Maar toen hij vandaag zei dat hij wel eens dacht waren we er maar nooit aan begonnen schrok ik maar ik snap zijn gedachten wel.
Ik doe voor mijn kind alles met liefde en het is niet erg als je leven verandert maar inderdaad wel fijn als je nog een normaal leven kunt leiden en ik begrijp van anderen dat dit niet overal "normaal" is. Vandaar nu mijn vraag om wat ik nog kan proberen

nicole123 schreef: ↑

28-11-2019 00:56

Ik snap je helemaal. Zo'n reactie 'Ik had dit ook en ik genoot er van. Nou, jij ook maar genieten nu hè!' zou ik negeren. Ik kon mensen die dat soort dingen zeiden tijdens de eerste maanden van mijn kinderen wel iets aandoen, ik werd er pislink van. Weet dat er heel veel anderen zijn die ook hier doorheen gaan en voor wie die eerste maanden ook echt geen rozengeur en maneschijn zijn. Het is in sommige gevallen helemaal niet leuk, helemaal niet genieten en loodzwaar. Probeer te accepteren dat het zwaar is en dat verlof hebben geen feestje is maar keihard werken en maak je niet teveel zorgen voor de toekomst, want wie weet gaat het over korte tijd al veel beter!

❤❤❤ thanks. Precies dit.

nicole123 schreef: ↑

28-11-2019 01:16

Ook daar niet teveel zorgen over maken hoor. Zelfs als ze over een paar weken wel nog veel huilt: bij de opvang hebben ze vaker met dit bijltje gehakt en hebben ze ervaring met kleine baby'tjes die veel huilen. Ze hebben tegenwoordig een 1 op 3 ratio bij baby's en daardoor meer tijd / mankracht dan vroeger. Ze kunnen niet de hele dag 1 op 1 aandacht bieden, daar heb je gelijk in, maar ze zijn wel goed in multitasken en slimme oplossingen en laten je baby echt niet tijden krijsen in een slaapkamertje. Ik hoop voor je dat als je dochter naar de opvang gaat dat het slapen dan een stuk beter gaat, maar zo niet dan komt het denk ik ook gewoon goed!

Thanks ik hoop t!
Ik stel het nog maar even een paar weekjes uit maar hoop dat t dan goed komt daar.
Ik denk nu alleen nog thank god dat dit de eerste is. Met een broertje of zusje had dit echt niet gelukt. Ik ben bijna bang om ooit aan een 2e te beginnen . Deze situatie met een 2e kindje erbij zou niet gaan denk ik.

Minik schreef: ↑

28-11-2019 02:04

Weet je wat het ergste is? Er komt een moment dat het dus beter wordt, en dan vergeet je hoe erg het was.. en dan ga je dus nadenken over een tweede (nu vooral ook lekker nog niet doen, het is al zwaar genoeg zo).

Mijn dochter sliep wel ietsje beter dan die van jou maar huilde ook zeker 5 uur op een dag en toen dacht ik ook.. waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Er is niks leuks aan en ik ben doodmoe, krijg er niets voor terug..

En toen werd het beter (rond 5 maanden, hoop echt heel erg voor je dat het bij jou eerder beter wordt) en nu ben ik weer zwanger. En dan lees ik dit en denk ik, oh ja... zo erg kan het zijn. Ik zie als een berg op tegen de kleine babytijd, ik vond er echt niks aan bij mijn dochter. Maar als ik haar nu zie (14 maanden) denk ik, het was het allemaal waard.

Ik had een paar vriendinnen met kinderen die zeiden allemaal steeds ‘het wordt echt beter, het wordt écht beter’. En dat is ook echt zo. Nu zie ik er tegenop maar heb ik dankzij dochter het bewijs dat het echt beter wordt, dus hoop ik dat ik het ook iets beter ga trekken dit keer. Maar als ik er straks weer middenin zit, voel ik me ongetwijfeld ook weer zo wanhopig.

Houd vol, je kunt het, vraag zoveel mogelijk hulp. En er komt een dag dat het makkelijker wordt.

❤❤❤

nootboek schreef: ↑

28-11-2019 10:12

Goede post. Als je er middenin zit lijkt de tijd te kruipen, je bent alleen maar bezig met 'ik wou dat dit voorbij was'. Bij ons duurde dat dus bijna 3 jaar
En nu, 1,5 jaar later ben ik bijna vergeten hoe verschrikkelijk het was, alleen bij het lezen van dit soort dingen denk ik 'o ja'. Mijn eerste was een heerlijk makkelijk kind, toen dacht ik dat ik er nog wel 4 wilde. Na de tweede zijn we er helemaal klaar mee. Nooit meer. Hoewel het inmiddels een heerlijk joch is maar goed 3 jaar is wel extreem, bij de meesten wordt het na 3 maanden beter

Waar ik nog aan dacht, vind ze de maxicosi ook niet fijn? Beetje rechtop ipv plat liggen. Niet goed voor de rug, I know maar 1,5uur per dag moet kunnen als ze dan wel slaapt. Kun je iig de deur uit.

Thanks voor je bericht. 3 jaar lijkt me heel pittig! Ik hoop niet dat het zo lang duurt inderdaad.

De maxi cosy is soms heel hard huilen en soms valt ze in slaap ( wel alleen tijdens autorijden als t lukt ) stil staand is sowieso huilen..
Maar inderdaad ik begrijp uit de meeste reacties hier dat haar "leren" om los van mijn borst te slapen wellicht toch te vroeg is met 10 weken. Ik hoop zo dat t over een maandje anders is! Toch bedankt voor alle lieve mama tips.