Zwanger
alle pijlers
Ongewenst zwanger het jaar in
woensdag 1 januari 2020 om 20:02
Vanmorgen plaste ik op een stokje en bingo, twee roze lijntjes...
Man en ik hebben twee kinderen, waarvan de jongste nu net naar de basisschool gaat en we komen eindelijk in rustig vaarwater.
Na onze laatste dochter heb ik een postnatale depressie gehad die een goede twee jaar duurde, dochter was een extreem slechte slaper, waardoor we eigenlijk pas sinds een half jaar hele nachten slapen en ik sta aan de vooravond van een nieuwe carrière waar een intensieve studie bij komt kijken.
We waren het er over eens dat we compleet zijn en man ging zich laten steriliseren en heeft al een eerste afspraak staan. Ik werd ziek van de pil (aandoening) dus ik stopte er mee.
Die paar maanden konden we wel overbruggen met condooms dachten we.
Op een avond scheurde het condoom en de volgende dag heb ik een morning after pil gehaald. Vervelend, maar niets ernstigs, dacht ik.
Nu blijkt ik toch zwanger en ik ben er behoorlijk ondersteboven van.
Kiezen voor geen zwangerschap en daar naar handelen is één ding, maar een op handen zijnde zwangerschap beëindigen is een tweede.
Het is de beste optie voor ons allemaal, want we moeten er financieel op inleveren en het risico dat ik opnieuw in een depressie beland is groot. Daarnaast brengt een zwangerschap risico's met zich mee gezien mijn aandoening (die ik uit herkenbaarheid liever niet deel).
Maar man, wat voelt het kut
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Misschien gewoon even het nieuws de wereld in gooien, zodat het wat echter lijkt? Kan er verder niet echt met iemand over praten, want het is nog zo'n chaos in mijn hoofd.
Hopelijk vind ik hier wat ik zoek, wat dat ook moge zijn.
Man en ik hebben twee kinderen, waarvan de jongste nu net naar de basisschool gaat en we komen eindelijk in rustig vaarwater.
Na onze laatste dochter heb ik een postnatale depressie gehad die een goede twee jaar duurde, dochter was een extreem slechte slaper, waardoor we eigenlijk pas sinds een half jaar hele nachten slapen en ik sta aan de vooravond van een nieuwe carrière waar een intensieve studie bij komt kijken.
We waren het er over eens dat we compleet zijn en man ging zich laten steriliseren en heeft al een eerste afspraak staan. Ik werd ziek van de pil (aandoening) dus ik stopte er mee.
Die paar maanden konden we wel overbruggen met condooms dachten we.
Op een avond scheurde het condoom en de volgende dag heb ik een morning after pil gehaald. Vervelend, maar niets ernstigs, dacht ik.
Nu blijkt ik toch zwanger en ik ben er behoorlijk ondersteboven van.
Kiezen voor geen zwangerschap en daar naar handelen is één ding, maar een op handen zijnde zwangerschap beëindigen is een tweede.
Het is de beste optie voor ons allemaal, want we moeten er financieel op inleveren en het risico dat ik opnieuw in een depressie beland is groot. Daarnaast brengt een zwangerschap risico's met zich mee gezien mijn aandoening (die ik uit herkenbaarheid liever niet deel).
Maar man, wat voelt het kut
Ik weet niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Misschien gewoon even het nieuws de wereld in gooien, zodat het wat echter lijkt? Kan er verder niet echt met iemand over praten, want het is nog zo'n chaos in mijn hoofd.
Hopelijk vind ik hier wat ik zoek, wat dat ook moge zijn.
woensdag 1 januari 2020 om 21:00
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat de zwangerschap beëindigen de beste optie is, hoe pijnlijk en hard dat het ook is. Besef je alsjeblieft heel goed dat je jezelf niet schuldig hoeft te voelen. Je maakt een keuze voor je gezin en voor jouw lichaam én je kan je keuze goed onderbouwen. Hoe denkt je partner erover? Als jullie op 1 lijn zitten is de keuze wellicht “makkelijker” om te maken. Je moet jezelf ook afvragen of je het hele proces van een depressie en de verwerking daarvan weer wilt meemaken..
Sterkte TO..
Sterkte TO..
woensdag 1 januari 2020 om 21:01
Ik denk daar als volgt over: je vond dat je gezin compleet was, je hebt getracht niet zwanger te geraken, je staat aan de vooravond van een nieuwe richting in je leven en weet waarschijnlijk welke gevolgen een nieuwe zwangerschap inhoudt.
Is het dan zo verwerpelijk om te zeggen dat je in dat verhaal niet meedoet?
Ik wens je sterkte en wijsheid, maar kan je niet echt helpen.
Is het dan zo verwerpelijk om te zeggen dat je in dat verhaal niet meedoet?
Ik wens je sterkte en wijsheid, maar kan je niet echt helpen.
woensdag 1 januari 2020 om 21:21
Jullie hebben condooms gebruikt én je hebt een pil gebruikt om de zwangerschap af te breken. Dat opgeteld bij al die andere feiten die je opnoemt maakt het duidelijk dat je écht niet zwanger wilde worden en echt geen kind meer wilde.
Dat je schrikt van de zwangerschap is logisch, maar ik zou een abortus niet te groot maken. Nee, een abortus is niet niks. Maar een zwangerschap in jouw geval klinkt nog dramatischer. Vergeleken met wat er dan op je afkomt, ‘valt het wel mee’ zo’n abortus.
Dat je schrikt van de zwangerschap is logisch, maar ik zou een abortus niet te groot maken. Nee, een abortus is niet niks. Maar een zwangerschap in jouw geval klinkt nog dramatischer. Vergeleken met wat er dan op je afkomt, ‘valt het wel mee’ zo’n abortus.
woensdag 1 januari 2020 om 21:24
Dat is waar. Ik moet het meer relativeren en mijn gevoel niet zo groot laten zijn, denk ik.Ammiedammie schreef: ↑01-01-2020 21:21Jullie hebben condooms gebruikt én je hebt een pil gebruikt om de zwangerschap af te breken. Dat opgeteld bij al die andere feiten die je opnoemt maakt het duidelijk dat je écht niet zwanger wilde worden en echt geen kind meer wilde.
Dat je schrikt van de zwangerschap is logisch, maar ik zou een abortus niet te groot maken. Nee, een abortus is niet niks. Maar een zwangerschap in jouw geval klinkt nog dramatischer. Vergeleken met wat er dan op je afkomt, ‘valt het wel mee’ zo’n abortus.
Merk dat dat nu ook al makkelijker is dan vanmiddag. Misschien omdat ik het nu uitgesproken heb?
Het zal vast ook nog wel schommelen de komende tijd.
Misschien was het ook makkelijker als ik nog geen kinderen had, nu weet ik wat ik ga missen
woensdag 1 januari 2020 om 21:29
Val net buiten de overtijdsbehandeling. Volgens de site van een kliniek doen ze dat tot 16 dagen (idd zonder bedenktijd), maar ik zit op 21MinkeDeWit schreef: ↑01-01-2020 21:27Als je het echt niet wilt kun je het best morgen al je huisarts bellen. Dan gaat de verplichte wachttijd direct in en kun je misschien volgende week al geholpen worden. Of geldt die wachttijd niet bij wat ze een overtijdbehandeling noemen?
woensdag 1 januari 2020 om 21:43
Vind je?
Ik vind het nogal makkelijk om te zeggen: beslis jij maar.
woensdag 1 januari 2020 om 21:46
Wat moeilijk, zeker als het allemaal al zo af voelde en jij ook uitkeek naar de volgende stap.
Toch zou ik hierin geen overhaaste beslissing nemen en niet alleen je verstand laten spreken.
Geef je gevoel ook de ruimte.
Ook een abortus kan (later) een depressie geven, dat zeg ik niet om je bang te maken, maar als je dat gezien hebt...
Lieve Nick2020, heel veel sterkte en wijsheid gewenst.
Toch zou ik hierin geen overhaaste beslissing nemen en niet alleen je verstand laten spreken.
Geef je gevoel ook de ruimte.
Ook een abortus kan (later) een depressie geven, dat zeg ik niet om je bang te maken, maar als je dat gezien hebt...
Lieve Nick2020, heel veel sterkte en wijsheid gewenst.
woensdag 1 januari 2020 om 21:59
Nee, zo is het niet, hoor.
Hij weet wat hij wil en heeft dat ook aangegeven, maar hij zegt ook dat hij niet kan beslissen over mijn gevoel en mijn baarmoeder, dus als ik dit door wil zetten gaan we er samen voor.
Dat is meer wat hij bedoelt
woensdag 1 januari 2020 om 22:48
Nou, laat die knipoog maar weg, want ik vind hems dus inderdaad een goede man.
Baas in eigen buik werkt naar mijn mening altijd twee kanten op (wat sommige mensen nogal eens vergeten). Een ander kan en mag niet beslissen over de buik van een vrouw die een abortus wil. Maar een ander kan en mag ook niet beslissen over de buik van een vrouw die uiteindelijk toch geen abortus wil. Ook al zijn er eerdere afspraken gemaakt. De vrouw heeft eindbeslissing hierin naar mijn mening.
Dat jouw man ongeacht jouw uiteindelijke keuze achter je staat, maar jouw zelfbeschikkingsrecht intact laat, vind ik zeer te prijzen.
Sterkte.
donderdag 2 januari 2020 om 08:49
Het is de beste optie voor ons allemaal, want we moeten er financieel op inleveren en het risico dat ik opnieuw in een depressie beland is groot. Daarnaast brengt een zwangerschap risico's met zich mee gezien mijn aandoening (die ik uit herkenbaarheid liever niet deel).
Maar man, wat voelt het kut
Ik snap dat het kut voelt. Je hebt echter alle stappen genomen om dit te voorkomen, daar hoef je je dus sowieso niet rot over te voelen. Er rest nu nog één stap en dat is inderdaad veel kutter dan die andere stappen omdat er nu al 'iets' is. Maar het maakt je redenen niet ineens minder valide
.Nick2020 schreef: ↑01-01-2020 21:24Dat is waar. Ik moet het meer relativeren en mijn gevoel niet zo groot laten zijn, denk ik.
Merk dat dat nu ook al makkelijker is dan vanmiddag. Misschien omdat ik het nu uitgesproken heb?
Het zal vast ook nog wel schommelen de komende tijd.
Misschien was het ook makkelijker als ik nog geen kinderen had, nu weet ik wat ik ga missen
Waarom 'de komende tijd'? Wil je echt je beslissing nog verder voor je uitschuiven? Zorg in elk geval dat je vandaag je wachttijd in laat gaan.
En ja je weet wat je gaat missen maar dat is niet alleen een mogelijk prachtig en gezond kind maar ook die depressie, risico's op gevaren/schade ivm je aandoening, weer stilstaan met je carriere, kans op weer jaren niet slapen, kans op een zorgenkind waardoor je andere kinderen te weinig aandacht krijgen. Je maakt de beslissing niet zomaar.
