Relaties
alle pijlers
Jong en eenzaam
woensdag 8 januari 2020 om 20:52
Hi allemaal,
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
woensdag 8 januari 2020 om 23:46
Wat dacht je van jouw verwachtingen bijstellen?querine90 schreef: ↑08-01-2020 21:23Het probleem is niet of ik nu weer contact opneem met mensen, of nieuwe contacten/vriendschappen aan ga. Dat laatste gaat niet zo moeilijk.
Mijn probleem is mijn patroon die ik moet doorbreken. Ik denk niet in de zin van "niemand is perfect", omdat ik dat echt wel weet. Ik ben het zelf namelijk het allerminst. Het gaat om mijn verwachtingen.
Niemand kan jouw verwachtingen bijhouden, jijzelf ook niet.
En ik vind dat je ook wat egocentrisch overkomt: mi ben jij alleen maar bezig met wat anderen jou bieden (en op jouw voorwaarden in plaats van wat jij te bieden hebt aan anderen).
Op basis van egocentrisme, overleeft toch enkele relatie langdurig?
donderdag 9 januari 2020 om 07:24
Je schreef ergens dat het voor jou alles of niets is; zoals iemand al zei, is dat ook een vorm van vluchten voor de dingen die wat moeilijker zijn in het leven. Het is namelijk bijna nooit zwart-wit. Het is geven en nemen, en een leerproces. En het is soms gewoon ook moeilijk, relaties. Op zich is het gezond om afstand te nemen van mensen die echt niet goed voor je zijn, maar zoals je zelf al inziet, sla jij daarin misschien wel door.
Je hebt echter de eerste stap al gezet: je ziet in en erkent dat het je niet gelukkig maakt. En je bent daar heel eerlijk over. Dat is echt heel goed! Ook ik kan, uit ervaring, een therapeut aanraden. Die kan met jou verdere stappen zetten, dat hoef je niet in je eentje te doen, dat kan bijna niemand en dat zou ook niemand hoeven te doen.
Ik begrijp dat het niet makkelijk is, leven met een chronische ziekte, dus sta jezelf toe kleine stappen te zetten. Volgens mij ben je al begonnen!
Je hebt echter de eerste stap al gezet: je ziet in en erkent dat het je niet gelukkig maakt. En je bent daar heel eerlijk over. Dat is echt heel goed! Ook ik kan, uit ervaring, een therapeut aanraden. Die kan met jou verdere stappen zetten, dat hoef je niet in je eentje te doen, dat kan bijna niemand en dat zou ook niemand hoeven te doen.
Ik begrijp dat het niet makkelijk is, leven met een chronische ziekte, dus sta jezelf toe kleine stappen te zetten. Volgens mij ben je al begonnen!
donderdag 9 januari 2020 om 08:07
Ik heb gemerkt dat, als je zelf een open en positief persoon bent, je makkelijk mensen aantrekt, dat kan heel leuk zijn maar daar zitten ook veel mensen tussen die dat gebruiken om hun eigen leven een oppepper te geven. Dit zijn ook vaak mensen die, om wat voor reden ook, moeite hebben om zelf positief te blijven in het leven en dus makkelijker kunnen nemen dan geven.
Jij hebt blijkbaar het talent dat veel mensen zich tot je aangetrokken voelen, dat strijkt de ego maar niet als je eigenlijk de rol van motivator vervult i.p.v. gelijkwaardige vriendschap.
Wat meer selecteren aan de deur zou verstandig zijn, je hebt zelf weinig energie dus mensen met een flinke rugzak kan je beter op afstand houden en houdt de mensen die positief in het leven staan. Als je geeft kun je beter nooit iets terug verwachten, als je iemand helpt dan doe je dit voor de ander en niet voor je zelf en al helemaal geen balans bijhouden wie wat je verschuldigd is.
Je hebt geen psycholoog nodig als je gewoon zorgt dat je je vele contacten op plekken buiten je huis houdt maar in het café, sportclub enz. en die contacten ook daar houdt. Ben je niet op die plek, dan hoef je ze ook niet te zien, soms is het heel makkelijk.
Jij hebt blijkbaar het talent dat veel mensen zich tot je aangetrokken voelen, dat strijkt de ego maar niet als je eigenlijk de rol van motivator vervult i.p.v. gelijkwaardige vriendschap.
Wat meer selecteren aan de deur zou verstandig zijn, je hebt zelf weinig energie dus mensen met een flinke rugzak kan je beter op afstand houden en houdt de mensen die positief in het leven staan. Als je geeft kun je beter nooit iets terug verwachten, als je iemand helpt dan doe je dit voor de ander en niet voor je zelf en al helemaal geen balans bijhouden wie wat je verschuldigd is.
Je hebt geen psycholoog nodig als je gewoon zorgt dat je je vele contacten op plekken buiten je huis houdt maar in het café, sportclub enz. en die contacten ook daar houdt. Ben je niet op die plek, dan hoef je ze ook niet te zien, soms is het heel makkelijk.
donderdag 9 januari 2020 om 08:18
Ik denk dat je moet nadenken over alternatieven voor het contact verbreken bij teleurstelling. Dat leek kennelijk de meest logische oplossing vanwege je gebrek aan energie. Je kunt contacten echter ook op een laag pitje zetten en ze in je hoofd naar een andere categorie verplaatsen, bijvoorbeeld van 'vriend' naar 'gezellige kennis met een gedeelde interesse'. Dan investeer je dus zelf ook minder, jij bent niet de persoon in hun leven die met een pannetje soep op de stoep staat als ze ziek zijn, en zij hoeven dat ook niet bij jou.
Bij familie vind ik die methode persoonlijk nog belangrijker. Ook al stellen ze je teleur en kunnen persoonlijkheden enorm botsen, dat soort problemen wordt door veel mensen opgelost door mensen af en toe op hoogtijdagen te zien en wederom, verder er weinig in te investeren en van te verwachten. Je behoudt op die manier wel enige connectie met de mensen met wie je bent opgegroeid en die je genetische verwanten zijn. Dat is toch iets unieks. Misschien kan je niet heel goed met je broer door één deur, maar krijg je later een andere band als je ook de tante van zijn kinderen bent bijvoorbeeld. En misschien ook niet.
Ik zou je 'beslissing voor relaties' aanpassen van
X stelt mij teleur > ik verbreek het contact met X
Naar
X stelt mij teleur > ik investeer op emotioneel en praktisch niveau niet zoveel meer in X en verwacht dat daarom ook niet meer van X
Bij familie vind ik die methode persoonlijk nog belangrijker. Ook al stellen ze je teleur en kunnen persoonlijkheden enorm botsen, dat soort problemen wordt door veel mensen opgelost door mensen af en toe op hoogtijdagen te zien en wederom, verder er weinig in te investeren en van te verwachten. Je behoudt op die manier wel enige connectie met de mensen met wie je bent opgegroeid en die je genetische verwanten zijn. Dat is toch iets unieks. Misschien kan je niet heel goed met je broer door één deur, maar krijg je later een andere band als je ook de tante van zijn kinderen bent bijvoorbeeld. En misschien ook niet.
Ik zou je 'beslissing voor relaties' aanpassen van
X stelt mij teleur > ik verbreek het contact met X
Naar
X stelt mij teleur > ik investeer op emotioneel en praktisch niveau niet zoveel meer in X en verwacht dat daarom ook niet meer van X
-helena- wijzigde dit bericht op 09-01-2020 08:19
Reden: Schrijffout
Reden: Schrijffout
0.50% gewijzigd
donderdag 9 januari 2020 om 08:24
Het is echt wel anders dan hoe jij het hier stelt. De situaties waarin ik door mensen ben gekwetst en waarin ik dus ben teleurgesteld waren ook kwetsend en teleurstellend. Wat ik wil veranderen is dat ik dan niet hierna het contact verbreek. Het lijkt nu of ik aan het bijhouden ben of ik precies terugkrijg wat ik geef, maar het is eigenlijk zo, dat ik jarenlang geef, en één keer iets terugvraag/verwacht, en diegene geeft niet thuis. Dus in situaties waarin anderen zouden denken: goh, ik weet nu wat ik aan je heb, ik zet onze relatie op een laag pitje, verbreek ik definitief het contact.Iyanlavanzandt schreef: ↑08-01-2020 23:46Wat dacht je van jouw verwachtingen bijstellen?
Niemand kan jouw verwachtingen bijhouden, jijzelf ook niet.
En ik vind dat je ook wat egocentrisch overkomt: mi ben jij alleen maar bezig met wat anderen jou bieden (en op jouw voorwaarden in plaats van wat jij te bieden hebt aan anderen).
Op basis van egocentrisme, overleeft toch enkele relatie langdurig?
Wat ik met zekerheid kan zeggen, want ik hoor het nog, is dat al deze mensen zullen beamen dat ik altijd voor hen heb klaargestaan. En ik heb nog steeds een handvol vrienden die ik langer dan mijn halve leven ken, waar ik een hele open en gelijkwaardige relatie mee heb.
donderdag 9 januari 2020 om 08:31
Precies: het is bij mij zwart-wit. Zoals al eerder genoemd in de reacties, werd gesproken over meer oppervlakkige contacten waar je een gezellige tijd mee kan hebben, maar geen diepgaande vriendschap mee hoeft te hebben. Ik moet dit echt leren, en voor mij is dit super moeilijk. Wanneer buren of vreemden mij iets zouden vragen, dan help ik ook gelijk. Ik doe ook al jaren vrijwilligerswerk, en word daar enorm gewaardeerd omdat ik mij volledig inzet, en niet op mijn horloge kijk en vertrek wanneer de tijd om is. Dit is ook gelijk een antwoord op iemand die zich zorgen maakt om mijn empathische vermogen. Daar is echt niks mis meeLaFlamande schreef: ↑09-01-2020 07:24Je schreef ergens dat het voor jou alles of niets is; zoals iemand al zei, is dat ook een vorm van vluchten voor de dingen die wat moeilijker zijn in het leven. Het is namelijk bijna nooit zwart-wit. Het is geven en nemen, en een leerproces. En het is soms gewoon ook moeilijk, relaties. Op zich is het gezond om afstand te nemen van mensen die echt niet goed voor je zijn, maar zoals je zelf al inziet, sla jij daarin misschien wel door.
Je hebt echter de eerste stap al gezet: je ziet in en erkent dat het je niet gelukkig maakt. En je bent daar heel eerlijk over. Dat is echt heel goed! Ook ik kan, uit ervaring, een therapeut aanraden. Die kan met jou verdere stappen zetten, dat hoef je niet in je eentje te doen, dat kan bijna niemand en dat zou ook niemand hoeven te doen.
Ik begrijp dat het niet makkelijk is, leven met een chronische ziekte, dus sta jezelf toe kleine stappen te zetten. Volgens mij ben je al begonnen!
Dankjewel trouwens voor je lieve reactie
Ik geloof ook dat het erkennen van een probleem al een flinke stuk van de oplossing is.
donderdag 9 januari 2020 om 08:35
Ik heb je post gelezen, maar niet alle reactie gelezen.
Jong en eenzaam? Je bent 30. Dat is meer middelbaar he?
Maar goed.
Je kunt niet verwachten dat wat jij geeft je ook terug krijgt.
Ik geef (cadeau's, aandacht, tijd) omdat ik dat leuk vind.
Niet omdat ik dan verwacht hetzelde terug te krijgen.
Ik heb vrienden die ik maar zo'n 4x per jaar zie. En altijd is het contact leuk. Moet iemand meteen dat terug doen wat ik doe? Nee.
Tuurlijk mag je mensen verbannen en dan weer terug laten komen.
Ik snap niet dat mensen daar in teappen. 1x misschien. Daarna niet meer.
Mensen hebben vaak hun eigen leven. Hebben het ook druk met studie, hobbie, familie (en op jou leeftijd; gezin en werk). Ze zijn geen boemerang.
Misschien moet je, je visie bijstellen.
En lukt dat niet alleen, ga dan eens met een psycholoog praten.
Jong en eenzaam? Je bent 30. Dat is meer middelbaar he?
Maar goed.
Je kunt niet verwachten dat wat jij geeft je ook terug krijgt.
Ik geef (cadeau's, aandacht, tijd) omdat ik dat leuk vind.
Niet omdat ik dan verwacht hetzelde terug te krijgen.
Ik heb vrienden die ik maar zo'n 4x per jaar zie. En altijd is het contact leuk. Moet iemand meteen dat terug doen wat ik doe? Nee.
Tuurlijk mag je mensen verbannen en dan weer terug laten komen.
Ik snap niet dat mensen daar in teappen. 1x misschien. Daarna niet meer.
Mensen hebben vaak hun eigen leven. Hebben het ook druk met studie, hobbie, familie (en op jou leeftijd; gezin en werk). Ze zijn geen boemerang.
Misschien moet je, je visie bijstellen.
En lukt dat niet alleen, ga dan eens met een psycholoog praten.
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 9 januari 2020 om 08:37
Interessant wat je hier stelt. Ik trek inderdaad erg makkelijk mensen aan en ik hoor regelmatig dat iemand bepaalde stappen heeft gezet dankzij mijn motivatie. Ik kan wel zeggen dat ik een aantal vrienden verder heb geholpen. Niet alleen in motivatie (woorden), maar ook in ergens achteraan gaan, uitzoeken, regelen, meegaan..Geronimo2 schreef: ↑09-01-2020 08:07Ik heb gemerkt dat, als je zelf een open en positief persoon bent, je makkelijk mensen aantrekt, dat kan heel leuk zijn maar daar zitten ook veel mensen tussen die dat gebruiken om hun eigen leven een oppepper te geven. Dit zijn ook vaak mensen die, om wat voor reden ook, moeite hebben om zelf positief te blijven in het leven en dus makkelijker kunnen nemen dan geven.
Jij hebt blijkbaar het talent dat veel mensen zich tot je aangetrokken voelen, dat strijkt de ego maar niet als je eigenlijk de rol van motivator vervult i.p.v. gelijkwaardige vriendschap.
Wat meer selecteren aan de deur zou verstandig zijn, je hebt zelf weinig energie dus mensen met een flinke rugzak kan je beter op afstand houden en houdt de mensen die positief in het leven staan. Als je geeft kun je beter nooit iets terug verwachten, als je iemand helpt dan doe je dit voor de ander en niet voor je zelf en al helemaal geen balans bijhouden wie wat je verschuldigd is.
Je hebt geen psycholoog nodig als je gewoon zorgt dat je je vele contacten op plekken buiten je huis houdt maar in het café, sportclub enz. en die contacten ook daar houdt. Ben je niet op die plek, dan hoef je ze ook niet te zien, soms is het heel makkelijk.
Ken je dat uit eigen ervaring, wat je zegt aan het begin?
donderdag 9 januari 2020 om 08:40
Mooi gezegd. Dit is precies wat ik wil bereiken.-Helena- schreef: ↑09-01-2020 08:18Ik denk dat je moet nadenken over alternatieven voor het contact verbreken bij teleurstelling. Dat leek kennelijk de meest logische oplossing vanwege je gebrek aan energie. Je kunt contacten echter ook op een laag pitje zetten en ze in je hoofd naar een andere categorie verplaatsen, bijvoorbeeld van 'vriend' naar 'gezellige kennis met een gedeelde interesse'. Dan investeer je dus zelf ook minder, jij bent niet de persoon in hun leven die met een pannetje soep op de stoep staat als ze ziek zijn, en zij hoeven dat ook niet bij jou.
Bij familie vind ik die methode persoonlijk nog belangrijker. Ook al stellen ze je teleur en kunnen persoonlijkheden enorm botsen, dat soort problemen wordt door veel mensen opgelost door mensen af en toe op hoogtijdagen te zien en wederom, verder er weinig in te investeren en van te verwachten. Je behoudt op die manier wel enige connectie met de mensen met wie je bent opgegroeid en die je genetische verwanten zijn. Dat is toch iets unieks. Misschien kan je niet heel goed met je broer door één deur, maar krijg je later een andere band als je ook de tante van zijn kinderen bent bijvoorbeeld. En misschien ook niet.
Ik zou je 'beslissing voor relaties' aanpassen van
X stelt mij teleur > ik verbreek het contact met X
Naar
X stelt mij teleur > ik investeer op emotioneel en praktisch niveau niet zoveel meer in X en verwacht dat daarom ook niet meer van X
donderdag 9 januari 2020 om 08:41
Ik herken wel iets. Ik heb bijna 8 jaar geleden een kind met zeer veel zorgen gekregen. In een klap was mijn onbezorgde leven over en ik belandde in een soort rouwproces. En niemand begreep me echt. Ik ben ook veel mensen kwijt geraakt. Het was alsof we gewoon niet meer dezelfde taal spraken.
Ik heb ook een periode gehad dat ik vond dat eigenlijk niemand het goed deed. En dat heb ik leren accepteren. Dat is nou eenmaal zo. Niemand begrijpt helemaal hoe ons leven is, welke angsten en zorgen we hebben, welke beperkingen, etc.
Ik lees dat je chronisch ziek bent en ook minder belastbaar bent. Zit hem daar het probleem niet? Dat je zou willen dat mensen dat begrijpen terwijl ze dat nooit zullen kunnen op het niveau dat jij van hen verwacht?
Ik heb ook een periode gehad dat ik vond dat eigenlijk niemand het goed deed. En dat heb ik leren accepteren. Dat is nou eenmaal zo. Niemand begrijpt helemaal hoe ons leven is, welke angsten en zorgen we hebben, welke beperkingen, etc.
Ik lees dat je chronisch ziek bent en ook minder belastbaar bent. Zit hem daar het probleem niet? Dat je zou willen dat mensen dat begrijpen terwijl ze dat nooit zullen kunnen op het niveau dat jij van hen verwacht?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
donderdag 9 januari 2020 om 08:49
Ja, goed gezien. Ik ben door mijn ziekte en de ontwikkeling daarvan ook in een rouwproces beland. Wat je vertelt is inderdaad ook herkenbaar voor mij.boannan schreef: ↑09-01-2020 08:41Ik herken wel iets. Ik heb bijna 8 jaar geleden een kind met zeer veel zorgen gekregen. In een klap was mijn onbezorgde leven over en ik belandde in een soort rouwproces. En niemand begreep me echt. Ik ben ook veel mensen kwijt geraakt. Het was alsof we gewoon niet meer dezelfde taal spraken.
Ik heb ook een periode gehad dat ik vond dat eigenlijk niemand het goed deed. En dat heb ik leren accepteren. Dat is nou eenmaal zo. Niemand begrijpt helemaal hoe ons leven is, welke angsten en zorgen we hebben, welke beperkingen, etc.
Ik lees dat je chronisch ziek bent en ook minder belastbaar bent. Zit hem daar het probleem niet? Dat je zou willen dat mensen dat begrijpen terwijl ze dat nooit zullen kunnen op het niveau dat jij van hen verwacht?
Het "probleem" is dat ik wél volop ben blijven geven, en ondanks mijn fysieke beperkingen eigenlijk altijd alles zelf heb gedaan en mezelf heb onderhouden. Wat de teleurstelling des te groter maakt, dat wanneer je net die familielid of vriend iets vraagt (geen nierdonatie, maar om bijv iets voor je te halen omdat je op dat moment niks kan), diegene even geen tijd heeft. Die teleurstelling is dan zo groot dat ik er niet overheen kan komen.
Hoe ga jij er nu mee om? Kun je daar iets over vertellen?
donderdag 9 januari 2020 om 09:03
Ik wilde eigenlijk niet reageren op jou, omdat je bepaalde dingen niet zou zeggen als je de reacties wel had gelezen.thanx schreef: ↑09-01-2020 08:35Ik heb je post gelezen, maar niet alle reactie gelezen.
Jong en eenzaam? Je bent 30. Dat is meer middelbaar he?
Maar goed.
Je kunt niet verwachten dat wat jij geeft je ook terug krijgt.
Ik geef (cadeau's, aandacht, tijd) omdat ik dat leuk vind.
Niet omdat ik dan verwacht hetzelde terug te krijgen.
Ik heb vrienden die ik maar zo'n 4x per jaar zie. En altijd is het contact leuk. Moet iemand meteen dat terug doen wat ik doe? Nee.
Tuurlijk mag je mensen verbannen en dan weer terug laten komen.
Ik snap niet dat mensen daar in teappen. 1x misschien. Daarna niet meer.
Mensen hebben vaak hun eigen leven. Hebben het ook druk met studie, hobbie, familie (en op jou leeftijd; gezin en werk). Ze zijn geen boemerang.
Misschien moet je, je visie bijstellen.
En lukt dat niet alleen, ga dan eens met een psycholoog praten.
Mensen 'trappen nergens in'. Sterker nog, een deel nam zelf nog een aantal keer contact op omdat zij het contact wilden herstellen. Een aantal doet dat nog steeds regelmatig. En ik blijf zeggen: in dit topic leg ik mijn patroon voor die ik wil doorbreken, en hou ik de acties van de mensen even buiten beschouwing.
donderdag 9 januari 2020 om 09:24
Voer voor psychologen als je het mij vraagt. Goed in ieder geval dat je ermee aan de slag wilt.
Het lijkt of voor jou de wereld erg om jezelf draait. De manier waarop je met anderen omgaat doet me denken alsof het een eer moet zijn om met jou om te mogen gaan en een plekje in jou agenda te krijgen af en toe. Open je ogen, zo is het niet. In tegendeel; als je niet loyaal bent, willen mensen niet eens bevriend met je zijn. Dat je chronisch ziek bent is heel naar, maar versterkt het alleen nog maar. Ik denk dat je blij moet zijn met iedereen die nog bevriend met je wil zijn.
Dus ik zou zeggen stap van je voetstuk af en ga naar een psycholoog. En wellicht met hangende pootjes terug naar je familie. Want je noemt jezelf jong, maar je bent 30. Om je heen gaan mensen trouwen en krijgen ze kinderen. Zij hebben hun eigen leven en het feit dat jij eenzaam achterblijft zal steeds meer mensen een zorg zijn.
Het lijkt of voor jou de wereld erg om jezelf draait. De manier waarop je met anderen omgaat doet me denken alsof het een eer moet zijn om met jou om te mogen gaan en een plekje in jou agenda te krijgen af en toe. Open je ogen, zo is het niet. In tegendeel; als je niet loyaal bent, willen mensen niet eens bevriend met je zijn. Dat je chronisch ziek bent is heel naar, maar versterkt het alleen nog maar. Ik denk dat je blij moet zijn met iedereen die nog bevriend met je wil zijn.
Dus ik zou zeggen stap van je voetstuk af en ga naar een psycholoog. En wellicht met hangende pootjes terug naar je familie. Want je noemt jezelf jong, maar je bent 30. Om je heen gaan mensen trouwen en krijgen ze kinderen. Zij hebben hun eigen leven en het feit dat jij eenzaam achterblijft zal steeds meer mensen een zorg zijn.
donderdag 9 januari 2020 om 09:40
Fijn dat je toch reageerd! (Ik heb nu de helft van alle reacties gelezen).querine90 schreef: ↑09-01-2020 09:03Ik wilde eigenlijk niet reageren op jou, omdat je bepaalde dingen niet zou zeggen als je de reacties wel had gelezen.
Mensen 'trappen nergens in'. Sterker nog, een deel nam zelf nog een aantal keer contact op omdat zij het contact wilden herstellen. Een aantal doet dat nog steeds regelmatig. En ik blijf zeggen: in dit topic leg ik mijn patroon voor die ik wil doorbreken, en hou ik de acties van de mensen even buiten beschouwing.
Je moet gewoon niet van iedereen evenveel verwachten.
Jij denkt dan: ik heb het druk, ben ziek enz. En doe dat allemaal voor hun, maar andersom is dat er niet.
Nou, ik heb "vrienden" die niet of weinig werken/ single zijn/ geen kinderen enz. En toch geven hun minder in de vriendschap dan ik.
Probleem is dat ik niet kan bepalen wat voor iemand veel moeite is.
De 1 kan heel ceel, de ander zegt gemakkelijk dat hij niet kan (terwijl jij het zwaarder/ drukker hebt).
En voor hun gevoel hebben ze ook geen tijd.
Mindsetting. Je kunt niet voor iemand anders beoalen hoe druk hij het heeft of wat hij aan zou moeten kunnen. Net zo mun als voor een ander vepalen hoeveel pijn iemand kan hebben.
Ja, dat frustreerd. Ik heb zo'n mensen niet verbannen, maar sta ook niet te springen op contact.
Dus heb ik voor mijzelf besloten dat ik geniet van de momenten.
Kom ik ze tegen op een festival? Prima, hebben we dikwijls een leuke dag. En daarna slitsen onze wegen weer. No hard feelings.
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 9 januari 2020 om 09:47
Ik heb echt gewoon mijn verwachtingen bijgesteld en geleerd dat ik bepaalde dingen niet kan verwachten van mensen. En ik geef zeker niet meer alles maar dat heb ik nooit gedaan. Ben altijd wel geweest van 'het moet wel in verhouding zijn'.querine90 schreef: ↑09-01-2020 08:49Ja, goed gezien. Ik ben door mijn ziekte en de ontwikkeling daarvan ook in een rouwproces beland. Wat je vertelt is inderdaad ook herkenbaar voor mij.
Het "probleem" is dat ik wél volop ben blijven geven, en ondanks mijn fysieke beperkingen eigenlijk altijd alles zelf heb gedaan en mezelf heb onderhouden. Wat de teleurstelling des te groter maakt, dat wanneer je net die familielid of vriend iets vraagt (geen nierdonatie, maar om bijv iets voor je te halen omdat je op dat moment niks kan), diegene even geen tijd heeft. Die teleurstelling is dan zo groot dat ik er niet overheen kan komen.
Hoe ga jij er nu mee om? Kun je daar iets over vertellen?
Maar ik ben ook zeker mensen verloren hoor. Heel veel zelfs. Zelfs degenen die ik beschouwde als mijn beste vriendinnen. Helaas. Dat heeft wel pijn gedaan maar als een vriendschap je op een gegeven moment meer energie kost dan je oplevert (in negatieve zin) dan houdt het op.
Ik ben opnieuw begonnen in een nieuwe omgeving en heb nu een hele fijne nieuwe vriendengroep. Zij begrijpen absoluut niet wat wij allemaal hebben meegemaakt maar dat is ok. We hebben veel lol met hen en we doen veel leuke dingen. En ik denk dat als we straks weer in zwaar weer komen - er staan weer heftige operaties op de planning - dat ze er dan ook wel voor ons zullen zijn op hun manier.
Verwacht gewoon minder zou ik zeggen. En geef dan ook minder zodat het niet steekt.
En eenzaamheid en alleen zijn 2 verschillende dingen. Ik ben heel vaak eenzaam omdat maar zeer weinig mensen mijn pijn begrijpen. Maar ik ben gelukkig niet alleen.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
donderdag 9 januari 2020 om 13:16
Wat me opvalt aan je reacties is dat je zo ontzettend vol van jezelf bent. Dat werkt me enorm op de zenuwen. Jij zet je volledig in, jij staat áltijd voor een ander klaar, jij kijkt niet op de klok, jij geeft en geeft en geeft en geeft. En dan verwacht je 1 keer iets terug...
Ik geloof er niets van. Als dit waar is dan is het bijzonder ongezond en grenzenloos. Je lijkt jezelf als een soort moeder Theresa neer te zetten, maar het is dus allemaal niet zo onbaatzuchtig en vrijblijvend. Het klinkt nogal grenzeloos.
Ik geloof er niets van. Als dit waar is dan is het bijzonder ongezond en grenzenloos. Je lijkt jezelf als een soort moeder Theresa neer te zetten, maar het is dus allemaal niet zo onbaatzuchtig en vrijblijvend. Het klinkt nogal grenzeloos.
donderdag 9 januari 2020 om 13:22
Maar dat zou toch ook kunnen. Ik wil best veel doen voor mijn vrienden en familie, maar soms heb ik ook gewoon geen tijd. Werk je wel of doe je iets van een dagbesteding? Want als mensen fulltime werken, ook nog hun eigen huishouden hebben, hun hobbies en hun sociale cirkel, dan kun je niet verwachten dat ze altijd elk moment tijd hebben.querine90 schreef: ↑09-01-2020 08:49Ja, goed gezien. Ik ben door mijn ziekte en de ontwikkeling daarvan ook in een rouwproces beland. Wat je vertelt is inderdaad ook herkenbaar voor mij.
Het "probleem" is dat ik wél volop ben blijven geven, en ondanks mijn fysieke beperkingen eigenlijk altijd alles zelf heb gedaan en mezelf heb onderhouden. Wat de teleurstelling des te groter maakt, dat wanneer je net die familielid of vriend iets vraagt (geen nierdonatie, maar om bijv iets voor je te halen omdat je op dat moment niks kan), diegene even geen tijd heeft. Die teleurstelling is dan zo groot dat ik er niet overheen kan komen.
Hoe ga jij er nu mee om? Kun je daar iets over vertellen?
donderdag 9 januari 2020 om 13:27
donderdag 9 januari 2020 om 13:45
Zo waar.Gatekeeper* schreef: ↑08-01-2020 21:49Verwachting is de moeder van alle teleurstellingen. Je moet mag trouwens belangeloos geven, iets voor een ander doen omdat je hetzelfde terug verwacht is een berekende eigenschap.
Uitgaande van verwachtingen, bezorg je jezelf een selffullfillingprophesy..het loopt zoals je dacht dat het zou lopen.
Als je open naar de toekomst kijkt, zonder er een eigen oordeel/verwachting aan te koppelen, zul je zien dat je nog eens ergens komt waarvan je niet wist dat je dat kon bereiken.
Bij verwachtingen doe je jezelf tekort.
Het kan dat je gefixeerd bent op jouw verwachting, dus zoals jij het graag ziet, maar dat vertroebelt jouw waarneming en je ziet bijvoorbeeld de handreiking die anderen naar je doen niet.
anoniem_393629 wijzigde dit bericht op 09-01-2020 13:51
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
12.81% gewijzigd
donderdag 9 januari 2020 om 15:24
Wat je hier beschrijft, daar wil ik uiteindelijk naar toe; niks verwachten en in het moment het gezellig kunnen hebben. De sleutel is inderdaad minder verwachten, icm ook het minder geven.boannan schreef: ↑09-01-2020 09:47Ik heb echt gewoon mijn verwachtingen bijgesteld en geleerd dat ik bepaalde dingen niet kan verwachten van mensen. En ik geef zeker niet meer alles maar dat heb ik nooit gedaan. Ben altijd wel geweest van 'het moet wel in verhouding zijn'.
Maar ik ben ook zeker mensen verloren hoor. Heel veel zelfs. Zelfs degenen die ik beschouwde als mijn beste vriendinnen. Helaas. Dat heeft wel pijn gedaan maar als een vriendschap je op een gegeven moment meer energie kost dan je oplevert (in negatieve zin) dan houdt het op.
Ik ben opnieuw begonnen in een nieuwe omgeving en heb nu een hele fijne nieuwe vriendengroep. Zij begrijpen absoluut niet wat wij allemaal hebben meegemaakt maar dat is ok. We hebben veel lol met hen en we doen veel leuke dingen. En ik denk dat als we straks weer in zwaar weer komen - er staan weer heftige operaties op de planning - dat ze er dan ook wel voor ons zullen zijn op hun manier.
Verwacht gewoon minder zou ik zeggen. En geef dan ook minder zodat het niet steekt.
En eenzaamheid en alleen zijn 2 verschillende dingen. Ik ben heel vaak eenzaam omdat maar zeer weinig mensen mijn pijn begrijpen. Maar ik ben gelukkig niet alleen.
Eenzaamheid en alleen zijn zijn absoluut twee verschillende dingen, daarom heb ik bewust 'eenzaam' neergezet. Itt wat voor beeld er nu van misschien van mij is door dit topic, zijn er echt nog genoeg mensen om mij heen, vrienden die ik al 20 jaar ken en nog steeds contact mee heb. Maar ik begin me nu met momenten door dit eenzaam te voelen, en ik weet dat als ik NU de tij niet keer, dat het alleen maar erger wordt en ik een verbitterd persoon kan worden die én alleen is én eenzaam. En dat wil ik niet.
Bedankt trouwens voor je reacties hier. Vind het fijn om te horen dat je het herkent! En heel veel sterkte de komende tijd.
donderdag 9 januari 2020 om 15:27
DankjewelLaFlamande schreef: ↑09-01-2020 11:18Ik vind ook dat je de reacties hier goed oppakt, je denkt na over wat mensen zeggen, ook als het hard is, en je reageert genuanceerd. Als je dat kunt, kan je dat ook in 'het echte leven' leren. We moeten allemaal dingen leren!
die laatste jaren ben ik echt een stuk genuanceerder dan in mijn tienerjaren. Waarschijnlijk is het niet raar om in je tienerjaren erg zwart-wit te zijn, maar ik moest wel moeite doen om die bril kwijt te raken. Het gaat me steeds makkelijker af, hier én in het dagelijks leven. Maar ik ben er nog niet inderdaad.
