Relaties
alle pijlers
Jong en eenzaam
woensdag 8 januari 2020 om 20:52
Hi allemaal,
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
donderdag 9 januari 2020 om 15:38
Theresa is wel mijn tweede naam. Kan geen toeval zijn.Malinois schreef: ↑09-01-2020 13:16Wat me opvalt aan je reacties is dat je zo ontzettend vol van jezelf bent. Dat werkt me enorm op de zenuwen. Jij zet je volledig in, jij staat áltijd voor een ander klaar, jij kijkt niet op de klok, jij geeft en geeft en geeft en geeft. En dan verwacht je 1 keer iets terug...
Ik geloof er niets van. Als dit waar is dan is het bijzonder ongezond en grenzenloos. Je lijkt jezelf als een soort moeder Theresa neer te zetten, maar het is dus allemaal niet zo onbaatzuchtig en vrijblijvend. Het klinkt nogal grenzeloos.
Jammer dat mijn reacties je op je zenuwen werken. Het is best wel lastig om te bepalen wat je hier wel en niet neerzet. Ik wilde bij het openen van dit topic een volledig verhaal neerzetten zodat de reacties ook bruikbaar zouden kunnen zijn. Maar ik kon er ook geen essay van maken, dus moest ik ook weer dingen weglaten. Hierdoor kom ik wel op een bepaald manier over. Die stukken waren een reactie op anderen om 'mijn beeld' hier bij te sturen.
donderdag 9 januari 2020 om 15:43
Dat kan absoluut, maar voor mij zijn die concrete voorbeelden wat minder van belang. Geloof me, ik ben echt niet om elk wissewasje teleurgesteld en gekwetst.BabyGroot schreef: ↑09-01-2020 13:22Maar dat zou toch ook kunnen. Ik wil best veel doen voor mijn vrienden en familie, maar soms heb ik ook gewoon geen tijd. Werk je wel of doe je iets van een dagbesteding? Want als mensen fulltime werken, ook nog hun eigen huishouden hebben, hun hobbies en hun sociale cirkel, dan kun je niet verwachten dat ze altijd elk moment tijd hebben.
Waar ik mee aan de slag wil is mijn eigen patroon doorbreken, dus het stukje ervoor, en wat er bij mij gebeurt wanneer iemand 'mij teleurstelt'.
donderdag 9 januari 2020 om 15:45
Nee, ik vind niet dat je daarin hard bent; ik ben niet blij met de huidige situatie dus ik wil hier iets aan doen.Dymphnatam schreef: ↑09-01-2020 13:27Dat mensen nog steeds contact opnemen ligt misschien wel meer aan hen dan aan jou. Zou het kunnen zijn dat je jouw situatie door een andere bril bekijkt dan je omgeving?
Ik blijf het nog steeds bizar gedrag vinden en een vreemd wererldbeeld. Sorry als ik daarin hard overkom.
Maar je eerste zin snap ik niet helemaal.
donderdag 9 januari 2020 om 15:49
Klopt als een bus. Ik geloof ook erg in selffulfilling prophecy.Aristophanes schreef: ↑09-01-2020 13:45Zo waar.
Uitgaande van verwachtingen, bezorg je jezelf een selffullfillingprophesy..het loopt zoals je dacht dat het zou lopen.
Als je open naar de toekomst kijkt, zonder er een eigen oordeel/verwachting aan te koppelen, zul je zien dat je nog eens ergens komt waarvan je niet wist dat je dat kon bereiken.
Bij verwachtingen doe je jezelf tekort.
Het kan dat je gefixeerd bent op jouw verwachting, dus zoals jij het graag ziet, maar dat vertroebelt jouw waarneming en je ziet bijvoorbeeld de handreiking die anderen naar je doen niet.
Mooi wat je zegt over dat ik misschien door mij eigen verwachtingen niet goed kan waarnemen wat de ander doet. Daar zit absoluut wat in.
donderdag 9 januari 2020 om 15:51
Welke bedoel je precies? Ik lees alles namelijk even aandachtig en vind het fijn dat men de moeite neemt om een reactie te plaatsen. Ik doe mijn best om niks over te slaan.Dymphnatam schreef: ↑09-01-2020 15:37En ga je ook nog reageren op de reacties die je wat minder welgevallig zijn?
donderdag 9 januari 2020 om 16:12
Ik denk dat jij prima snapt wat ik met mijn eerste zin bedoel. Daar ga ik dus verder niet op in.
Dat gezegd hebbende: ik heb je in alle vier de pagina's nog niet één keer gehoord over de mensen die je allemaal tot nu toe hebt "gesnoeid". De mensen die jij het niet meer waard vond om contact mee te onderhouden. Heb jij je wel eens afgevraagd wat dit met hen heeft gedaan?
Het enige wat ik tot nu toe namelijk aan motivatie van jouw kant lees, is dat je wil voorkomen dat jij later eenzaam gaat worden. Het gaat dus uitsluitend om jou.
Dat gezegd hebbende: ik heb je in alle vier de pagina's nog niet één keer gehoord over de mensen die je allemaal tot nu toe hebt "gesnoeid". De mensen die jij het niet meer waard vond om contact mee te onderhouden. Heb jij je wel eens afgevraagd wat dit met hen heeft gedaan?
Het enige wat ik tot nu toe namelijk aan motivatie van jouw kant lees, is dat je wil voorkomen dat jij later eenzaam gaat worden. Het gaat dus uitsluitend om jou.
donderdag 9 januari 2020 om 18:39
Maar TO: je zegt een Chronische ziekte te hebben die Fysiek is, is daar ook een naam voor? Zo ja welke?
Je zegt namelijk duidelijk dat het fysiek is en niet mentaal en los daarvan herken je, zelf je eigen slechte patronen.
Waarom toch posten op dit forum als je de antwoorden zelf al hebt / of is dit stiekem een casus voor een Scriptie voor je opleiding?
Aan je berichtgeving te lezen short er niets aan je geestelijke gesteldheid, behalve het feit dat je neigt naar Biopolair gedrag.
Zoekhulp.
Minds are Like Parachutes, they Only Function when open #.
donderdag 9 januari 2020 om 18:53
Ik denk dat je te veel op jezelf gericht bent. Sowieso is dat een mankement van deze tijd hoor. Vroeger deed je nog weleens wat voor een ander, tegenwoordig moet je vooral zelf erg gelukkig zijn.
Anyway, ik krijg de indruk dat het in jouw wereld wel erg veel om jezelf draait. Dat kan als puber, maar als volwassene niet meer. Heb je ooit oprechte interesse voor andere mensen? In wat hen drijft? Heb je interesse voor de wereld, wat er speelt? Misschien is het een goed idee om je horizon te verbreden, dan merk je vanzelf dat de wereld groter is dan jijzelf.
Anyway, ik krijg de indruk dat het in jouw wereld wel erg veel om jezelf draait. Dat kan als puber, maar als volwassene niet meer. Heb je ooit oprechte interesse voor andere mensen? In wat hen drijft? Heb je interesse voor de wereld, wat er speelt? Misschien is het een goed idee om je horizon te verbreden, dan merk je vanzelf dat de wereld groter is dan jijzelf.
Such fun!1
donderdag 9 januari 2020 om 19:09
TO, goed dat je zelf erkent dat je beter kan veranderen. Erkenning is de eerste stap. Als ik je berichten en de reacties daarop zo lees, kan je zelf gelijk starten met je communicatie te veranderen. Je denkt dat je helder communiceert wat je wil, maar als je zo vaak teleur gesteld wordt, kan het zijn dat je niet duidelijk vraagt wat je nodig hebt. En dan nog kan het zijn dat iemand jou op dat moment niet kan geven wat je nodig hebt. Tot nu toe reken jij iedereen daar direct op af, ipv een open gesprek te voeren over hoe het op jou overkomt. Doorbreek je patroon door uit te spreken wat jouw verwachting was en dan te vragen waarom iemand daaraan niet kon voldoen. Zo kom je er achter dat het misschien helemaal niets met jou te maken heeft.
Ook kan je zelf eens stoppen met geven. Geef alleen als je het zelf graag wil geven. Niet om op een weegschaaltje te leggen en later als wisselgeld te gebruiken, maar gewoon omdat je er blij van wordt. Als je blij wordt van het geven, staat er geen rekening open en word jij niet gekwetst omdat iemand niets voor jou terug doet. Je werd er namelijk al blij van, dat is beloning genoeg.
Een goede psycholoog/coach kan je begeleiden jouw patronen om te draaien.
Ook kan je zelf eens stoppen met geven. Geef alleen als je het zelf graag wil geven. Niet om op een weegschaaltje te leggen en later als wisselgeld te gebruiken, maar gewoon omdat je er blij van wordt. Als je blij wordt van het geven, staat er geen rekening open en word jij niet gekwetst omdat iemand niets voor jou terug doet. Je werd er namelijk al blij van, dat is beloning genoeg.
Een goede psycholoog/coach kan je begeleiden jouw patronen om te draaien.
donderdag 9 januari 2020 om 19:36
Wow, dat had je ook iets anders kunnen verwoorden.Madeliefjees schreef: ↑08-01-2020 21:18Dus als iemand niet aan Jou verwachting voldoet, hup, contact verbreken?
Er moet toch echt heeeel veel gebeuren wil ik het contact met ouders, broers en zussen verbreken. Niemand is perfect hoor, en jij al helemaal niet.
En dan ga je nu janken dat je eenzaam bent.
Wat een rot reactie!
donderdag 9 januari 2020 om 21:57
Je kan toch gewoon een chronische ziekte (puur fysiek) hebben en los daarvan patronen hebben ontwikkeld in hoe je met bepaalde zaken om gaat? Misschien kan het één iets met het ander te maken hebben zonder dat je meteen ook een 'psychisch ziek' bent lijkt me.Olina schreef: ↑09-01-2020 18:39
Maar TO: je zegt een Chronische ziekte te hebben die Fysiek is, is daar ook een naam voor? Zo ja welke?
Je zegt namelijk duidelijk dat het fysiek is en niet mentaal en los daarvan herken je, zelf je eigen slechte patronen.
Waarom toch posten op dit forum als je de antwoorden zelf al hebt / of is dit stiekem een casus voor een Scriptie voor je opleiding?
Aan je berichtgeving te lezen short er niets aan je geestelijke gesteldheid, behalve het feit dat je neigt naar Biopolair gedrag.
Zoekhulp.
En hee, ze herkent een bepaald patroon bij zichzelf waar ze niet blij mee is, dat ze dat ziet bij zichzelf betekent niet dat ze geen hulp mag vragen of zoeken om dit te veranderen? Kun je dit uitleggen?
laaraa wijzigde dit bericht op 09-01-2020 22:09
4.04% gewijzigd
donderdag 9 januari 2020 om 22:31
Zal ik jou even veel geld en tijd besparen?
Een psycholoog gaat lekker met deze ontdekkingen aan de slag middels een G-schema (gebeurtenis-gedachte-gevoel-gedrag) en het grijsgedraaide ‘bevragen’ (Klopt mijn gevoel met de intentie van de ander? Is mijn gedrag adequaat? Etc.).
Als je echt de diepte in wil duiken (en veel geld ergens hebt liggen) ga je voor een psychoanalyticus.
Mijn boerenverstand zegt het volgende:
Je weet waartoe dit ‘systeem’ en gedrag zullen leiden (eenzaamheid). Dat wil je niet (wens om te veranderen). Je weet niet hoe je dit moet aanpakken (dat weet je wel maar dat wil je niet want dat vind jij zonde van de energie/niet rechtvaardig wegens teleurstelling en/of andere verwachting van het contact). Je vraagt naar de bekende weg en er is een rode draad in de reacties te lezen. Ik zou zeggen: neem die draad en begin daar. Want dat is na maanden bij een psycholoog of coach exact hetzelfde startpunt.
Een psycholoog gaat lekker met deze ontdekkingen aan de slag middels een G-schema (gebeurtenis-gedachte-gevoel-gedrag) en het grijsgedraaide ‘bevragen’ (Klopt mijn gevoel met de intentie van de ander? Is mijn gedrag adequaat? Etc.).
Als je echt de diepte in wil duiken (en veel geld ergens hebt liggen) ga je voor een psychoanalyticus.
Mijn boerenverstand zegt het volgende:
Je weet waartoe dit ‘systeem’ en gedrag zullen leiden (eenzaamheid). Dat wil je niet (wens om te veranderen). Je weet niet hoe je dit moet aanpakken (dat weet je wel maar dat wil je niet want dat vind jij zonde van de energie/niet rechtvaardig wegens teleurstelling en/of andere verwachting van het contact). Je vraagt naar de bekende weg en er is een rode draad in de reacties te lezen. Ik zou zeggen: neem die draad en begin daar. Want dat is na maanden bij een psycholoog of coach exact hetzelfde startpunt.
donderdag 9 januari 2020 om 23:08
lemoos2 schreef: ↑09-01-2020 22:31Zal ik jou even veel geld en tijd besparen?
Een psycholoog gaat lekker met deze ontdekkingen aan de slag middels een G-schema (gebeurtenis-gedachte-gevoel-gedrag) en het grijsgedraaide ‘bevragen’ (Klopt mijn gevoel met de intentie van de ander? Is mijn gedrag adequaat? Etc.).
Als je echt de diepte in wil duiken (en veel geld ergens hebt liggen) ga je voor een psychoanalyticus.
Mijn boerenverstand zegt het volgende:
Je weet waartoe dit ‘systeem’ en gedrag zullen leiden (eenzaamheid). Dat wil je niet (wens om te veranderen). Je weet niet hoe je dit moet aanpakken (dat weet je wel maar dat wil je niet want dat vind jij zonde van de energie/niet rechtvaardig wegens teleurstelling en/of andere verwachting van het contact). Je vraagt naar de bekende weg en er is een rode draad in de reacties te lezen. Ik zou zeggen: neem die draad en begin daar. Want dat is na maanden bij een psycholoog of coach exact hetzelfde startpunt.
Heb je slechte ervaringen met een coach/psycholoog gehad?
Denk dat je weinig hebt aan graven in het verleden en het beste kunt kijken naar de toekomst. Hoe je nu patronen kunt doorbreken en het anders aan kan pakken. Met een goede psycholoog kun je een hoop stappen zetten in een aantal maanden.
vrijdag 10 januari 2020 om 07:37
TO, herken jij je grenzen wel goed? Ik klinkt namelijk ook wel iets door in je verhaal van veel voor anderen over hebben en ze eigenlijk over je grenzen laten gaan en dat niet merken/voelen en dan bij 1 dingetje opeens helemaal genoeg ervan hebben. Voor die ander, die nooit signalen heeft gekregen dat hij of zij over je grens ging, is dat dan volkomen onverwacht. Die grenzen beter leren erkennen en aangeven kun je wel leren.
vrijdag 10 januari 2020 om 07:50
Sommige reacties vind ik wel hard hoor. Het is goed om verschillende perspectieven te bieden, maar woorden als 'egoistisch' hoeven niet. TO voelt zich eenzaam, herkent een patroon bij zichzelf, is heel eerlijk hier. Ze zoekt nu naar een manier om dat patroon te doorbreken - ja, dan ben je even met jezelf bezig en dat mag.
Misschien is mijn mening gekleurd door het feit dat ik wegens een relatiecrisis ook in een oud patroon herval - paniekaanvallen - en nu ook alle hulp moet zoeken die ik nodig heb en daarbij inderdaad heel erg om mezelf moet denken.
Het gaat er niet om dat je niet kritisch mag zijn, maar een beetje empathie kan geen kwaad.
Misschien is mijn mening gekleurd door het feit dat ik wegens een relatiecrisis ook in een oud patroon herval - paniekaanvallen - en nu ook alle hulp moet zoeken die ik nodig heb en daarbij inderdaad heel erg om mezelf moet denken.
Het gaat er niet om dat je niet kritisch mag zijn, maar een beetje empathie kan geen kwaad.
vrijdag 10 januari 2020 om 08:05
Enigszins herkenbaar, ik heb door ziekte en beperkte energie ook flink gesnoeid in kennissen/ vrienden en onderhoud alleen de liefste beste vriendschappen. Ik ben alleen maar blij met die keuze en vind het sterk. Maar bij familie en goede vriendschappen, zou je wel wat slecht weer moeten kunnen verduren, wat hobbels in de weg. Enige onvoorwaardelijkheid, dat is toch ook liefde? Misschien is het therapeutisch dat je bij wat van die verbroken contacten je ziel op tafel legt, duidelijk maakt wat je heeft pijn gedaan. Tot een gesprek komt dat misschien een eye opener is voor beiden.
Ziek zijn blijft wel een eenzaam proces, op lotgenoten na kan niemand het echt begrijpen. Zorg vooral dat je zelfredzaam bent met alle ondersteuning die beschikbaar is, dan hoef je niet teleurgesteld te zijn in anderen. Ik heb ook wel moeten huilen dat niemand ooit mijn afwas deed toen ik het zelf niet kon, maar eerlijk gezegd heb ik ook niet goed duidelijk gemaakt dat ik dat heel graag had gewild, en was ik ook wel weer blij dat men wel vaak op bezoek kwam, fuck die afwas dan maar. Nu heb ik een afwasmachine en schoonmaakster en hoef ik er helemaal niet aan te denken
Ziek zijn blijft wel een eenzaam proces, op lotgenoten na kan niemand het echt begrijpen. Zorg vooral dat je zelfredzaam bent met alle ondersteuning die beschikbaar is, dan hoef je niet teleurgesteld te zijn in anderen. Ik heb ook wel moeten huilen dat niemand ooit mijn afwas deed toen ik het zelf niet kon, maar eerlijk gezegd heb ik ook niet goed duidelijk gemaakt dat ik dat heel graag had gewild, en was ik ook wel weer blij dat men wel vaak op bezoek kwam, fuck die afwas dan maar. Nu heb ik een afwasmachine en schoonmaakster en hoef ik er helemaal niet aan te denken
vrijdag 10 januari 2020 om 11:09
Contacten verbreken, zelfs met je familie, daar kennelijk helemaal achter staan en nu de patronen heroverwegen vanwege eenzaamheid. Niet bezig met anderen, geen seconde, alleen met zichzelf. In ieder geval beschrijft TO het zo. Ik vind dat behoorlijk egocentrisch in ieder geval. Wel eerlijk. Maar ik vind dat TO zich niet kwetsbaar opstelt. Ik lees geen twijfel, geen overwegingen.LaFlamande schreef: ↑10-01-2020 07:50Sommige reacties vind ik wel hard hoor. Het is goed om verschillende perspectieven te bieden, maar woorden als 'egoistisch' hoeven niet. TO voelt zich eenzaam, herkent een patroon bij zichzelf, is heel eerlijk hier. Ze zoekt nu naar een manier om dat patroon te doorbreken - ja, dan ben je even met jezelf bezig en dat mag.
Misschien is mijn mening gekleurd door het feit dat ik wegens een relatiecrisis ook in een oud patroon herval - paniekaanvallen - en nu ook alle hulp moet zoeken die ik nodig heb en daarbij inderdaad heel erg om mezelf moet denken.
Het gaat er niet om dat je niet kritisch mag zijn, maar een beetje empathie kan geen kwaad.
vrijdag 10 januari 2020 om 11:17
Overigens zie ik in mijn werk veel (jong)volwassenen die met een chronische ziekte zijn opgegroeid en zie ik regelmatig egocentrisch/high maintenance gedrag. Als kind draaide alles altijd om hen en hun ziekte en alles wat daarbij kwam kijken. Zijn ook heel erg verwend op gebied van aandacht. Misschien dat dat meespeelt bij TO?
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
vrijdag 10 januari 2020 om 16:41
Dan heb je niet goed gelezen.Dymphnatam schreef: ↑09-01-2020 16:12Ik denk dat jij prima snapt wat ik met mijn eerste zin bedoel. Daar ga ik dus verder niet op in.
Dat gezegd hebbende: ik heb je in alle vier de pagina's nog niet één keer gehoord over de mensen die je allemaal tot nu toe hebt "gesnoeid". De mensen die jij het niet meer waard vond om contact mee te onderhouden. Heb jij je wel eens afgevraagd wat dit met hen heeft gedaan?
Het enige wat ik tot nu toe namelijk aan motivatie van jouw kant lees, is dat je wil voorkomen dat jij later eenzaam gaat worden. Het gaat dus uitsluitend om jou.
vrijdag 10 januari 2020 om 16:49
Bedankt voor je reactie. Dat is inderdaad wat ik wil leren; het blijven communiceren ipv diegene meteen af te schrijven. Open in zo'n gesprek stappen, en vragen stellen, en er achter komen hoe dingen kunnen gaan. En ik denk dat er vanuit mijn eigen communicatie al veel veranderd kan worden. Ik ben iemand die altijd zelf alles wil doen, en nooit om hulp vraagt. Mijn eerste reactie wanneer iemand hulp aanbiedt is standaard: nee joh, lukt wel. Sinds een paar maanden heb ik dwing ik mezelf om 'ja, fijn' te zeggen als iemand hulp aanbiedt. Voelt nog erg onnatuurlijk, maar het heeft mijn eerste automatische reactie al vervangen. De mensen die mij al langer kennen die kennen mij nog niet als iemand die hulp accepteert. Ik denk dat mensen na een aantal keer hulp aanbieden wat niet aangenomen wordt ook denken dat ze het niet meer hoeven te vragen.ramy72 schreef: ↑09-01-2020 19:09TO, goed dat je zelf erkent dat je beter kan veranderen. Erkenning is de eerste stap. Als ik je berichten en de reacties daarop zo lees, kan je zelf gelijk starten met je communicatie te veranderen. Je denkt dat je helder communiceert wat je wil, maar als je zo vaak teleur gesteld wordt, kan het zijn dat je niet duidelijk vraagt wat je nodig hebt. En dan nog kan het zijn dat iemand jou op dat moment niet kan geven wat je nodig hebt. Tot nu toe reken jij iedereen daar direct op af, ipv een open gesprek te voeren over hoe het op jou overkomt. Doorbreek je patroon door uit te spreken wat jouw verwachting was en dan te vragen waarom iemand daaraan niet kon voldoen. Zo kom je er achter dat het misschien helemaal niets met jou te maken heeft.
Ook kan je zelf eens stoppen met geven. Geef alleen als je het zelf graag wil geven. Niet om op een weegschaaltje te leggen en later als wisselgeld te gebruiken, maar gewoon omdat je er blij van wordt. Als je blij wordt van het geven, staat er geen rekening open en word jij niet gekwetst omdat iemand niets voor jou terug doet. Je werd er namelijk al blij van, dat is beloning genoeg.
Een goede psycholoog/coach kan je begeleiden jouw patronen om te draaien.
Ik probeer nu bewuster te zijn van het 'geven'. Waar ik aangeboden hulp vaak automatisch afsla, bied ik juist mijn hulp aan als ik iets hoor waar iemand hulp bij kan gebruiken. Ik ben dus sinds een aantal maanden aan het proberen hier balans in te krijgen.
vrijdag 10 januari 2020 om 16:53
Wat je zegt is helemaal waar. Een patroon ontwikkeld hebben door wat dan ook is niet gelijk een psychische stoornis. Je krijgt ook last van je rechterbeen als je linkerbeen in het gips is en je de rechterbeen dus overbelast. Mijn diagnose was erg ingrijpend, en heb het rouwproces een aantal keer moeten doorlopen omdat ik een aantal dingen heb moeten opgeven.laaraa schreef: ↑09-01-2020 21:57Je kan toch gewoon een chronische ziekte (puur fysiek) hebben en los daarvan patronen hebben ontwikkeld in hoe je met bepaalde zaken om gaat? Misschien kan het één iets met het ander te maken hebben zonder dat je meteen ook een 'psychisch ziek' bent lijkt me.
En hee, ze herkent een bepaald patroon bij zichzelf waar ze niet blij mee is, dat ze dat ziet bij zichzelf betekent niet dat ze geen hulp mag vragen of zoeken om dit te veranderen? Kun je dit uitleggen?
vrijdag 10 januari 2020 om 16:55
Haha bedankt! Ik weet niet of een professional nu helemaal overbodig is, maar goed om te weten hoe zo iets aangepakt zou kunnen worden.lemoos2 schreef: ↑09-01-2020 22:31Zal ik jou even veel geld en tijd besparen?
Een psycholoog gaat lekker met deze ontdekkingen aan de slag middels een G-schema (gebeurtenis-gedachte-gevoel-gedrag) en het grijsgedraaide ‘bevragen’ (Klopt mijn gevoel met de intentie van de ander? Is mijn gedrag adequaat? Etc.).
Als je echt de diepte in wil duiken (en veel geld ergens hebt liggen) ga je voor een psychoanalyticus.
Mijn boerenverstand zegt het volgende:
Je weet waartoe dit ‘systeem’ en gedrag zullen leiden (eenzaamheid). Dat wil je niet (wens om te veranderen). Je weet niet hoe je dit moet aanpakken (dat weet je wel maar dat wil je niet want dat vind jij zonde van de energie/niet rechtvaardig wegens teleurstelling en/of andere verwachting van het contact). Je vraagt naar de bekende weg en er is een rode draad in de reacties te lezen. Ik zou zeggen: neem die draad en begin daar. Want dat is na maanden bij een psycholoog of coach exact hetzelfde startpunt.
vrijdag 10 januari 2020 om 17:00
Goede vraag. Nee, grenzen herkennen en aangeven daar moet ik nog veel in leren. Ik heb geleerd dat je bij familie en je vrienden geen grenzen moet hebben en altijd voor elkaar klaar staat. Wat je hierboven zegt is echt iets waar ik niet goed in ben.aikidoka schreef: ↑10-01-2020 07:37TO, herken jij je grenzen wel goed? Ik klinkt namelijk ook wel iets door in je verhaal van veel voor anderen over hebben en ze eigenlijk over je grenzen laten gaan en dat niet merken/voelen en dan bij 1 dingetje opeens helemaal genoeg ervan hebben. Voor die ander, die nooit signalen heeft gekregen dat hij of zij over je grens ging, is dat dan volkomen onverwacht. Die grenzen beter leren erkennen en aangeven kun je wel leren.
