Relaties
alle pijlers
Jong en eenzaam
woensdag 8 januari 2020 om 20:52
Hi allemaal,
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
woensdag 8 januari 2020 om 21:53
Wat treurig dat je zo liefdeloos in het leven staat.
Het is geven en nemen, meeleven en meegaan.
Aai je wel eens een poes, die dan gaat spinnen.
Een plant water geven, die dan groeit.
Je hebt familie, ben jij er voor hen?
Dat harnas kun je uittrekken, hoor. Reik mensen je hand.
Of niet, dan ben je dus eenzaam.
Het is geven en nemen, meeleven en meegaan.
Aai je wel eens een poes, die dan gaat spinnen.
Een plant water geven, die dan groeit.
Je hebt familie, ben jij er voor hen?
Dat harnas kun je uittrekken, hoor. Reik mensen je hand.
Of niet, dan ben je dus eenzaam.
Alles sal reg kom
woensdag 8 januari 2020 om 21:54
De verwachtingen die ik had bij mijn familie zijn wel iets anders als bij de rest. Ik ben grootgebracht met: familie is alles, en zo heb ik altijd gegeven. Toen ik ernstig ziek was, heb ik niks teruggekregen van mijn familie. Dat heb ik nog steeds niet kunnen verwerken.Gatekeeper* schreef: ↑08-01-2020 21:49Verwachting is de moeder van alle teleurstellingen. Je moet trouwens belangeloos geven, iets voor een ander doen omdat je hetzelfde terug verwacht is een berekende eigenschap.
Vrienden waren er toen wel.
woensdag 8 januari 2020 om 21:55
Ik herken wat je zegt alleen in wat mindere mate maar heb ook een periode gehad waarin ik erg hard was. Ging altijd door het vuur voor vrienden en familie, als dat mijn inziens niet genoeg wederkerig was dan kon ik best hard zijn. Ondertussen geleerd dat ik veel aannames deed die ik niet uitsprak waardoor ik waarschijnlijk ook verwachtingen had die niet realistisch waren.
Hoor nu van vrienden van vroeger ook dat ik wat milder ben, niet zo snel boos ben omdat iemand mij kwetst oid. Probeer ook tegenwoordig als een situatie zich voordoet eerst even te wachten, er van een afstand naar te kijken en een dag of twee dagen later pas te reageren op de emotie. Dan kan het zijn dan ik alsnog aangeef dat ik iets niet leuk vond of het kwetste maar dan is de heftige emotie er vanaf. Dan kun je het gesprek aangaan en ga je niet uit van slechte bedoeling maar juist om een goede relatie te behouden en wel eerlijk te kunnen zijn over je gevoelens.
Ik heb in dit proces veel baat gehad aan een psycholoog. Het voordeel van milder naar anderen zijn dat je ook milder naar jezelf bent
Hoor nu van vrienden van vroeger ook dat ik wat milder ben, niet zo snel boos ben omdat iemand mij kwetst oid. Probeer ook tegenwoordig als een situatie zich voordoet eerst even te wachten, er van een afstand naar te kijken en een dag of twee dagen later pas te reageren op de emotie. Dan kan het zijn dan ik alsnog aangeef dat ik iets niet leuk vond of het kwetste maar dan is de heftige emotie er vanaf. Dan kun je het gesprek aangaan en ga je niet uit van slechte bedoeling maar juist om een goede relatie te behouden en wel eerlijk te kunnen zijn over je gevoelens.
Ik heb in dit proces veel baat gehad aan een psycholoog. Het voordeel van milder naar anderen zijn dat je ook milder naar jezelf bent
woensdag 8 januari 2020 om 21:56
Fijn dat je wat termen noemt die ik kan opzoeken. Ik ga eens kijken wat ik hierover kan vinden en of ik dat herken.
woensdag 8 januari 2020 om 21:57
Nee, dat zeker niet. Als ik ergens voor ga dan ga ik er voor. Ik begin steeds meer bewust te worden van mijn gedrag, juist omdat het nu beter met mij gaat en hier blijkbaar ruimte voor is, en dan ga ik er ook voor.
woensdag 8 januari 2020 om 21:59
woensdag 8 januari 2020 om 21:59
Dat vind ik verdrietig voor je en daarin mag je zeker teleurgesteld zijn, maar vergeven hoort ook bij het leven. Vaak weten mensen niet hoe om te gaan met mensen die ziek zijn. Het hoeft niet altijd bewust te zijn.querine90 schreef: ↑08-01-2020 21:54De verwachtingen die ik had bij mijn familie zijn wel iets anders als bij de rest. Ik ben grootgebracht met: familie is alles, en zo heb ik altijd gegeven. Toen ik ernstig ziek was, heb ik niks teruggekregen van mijn familie. Dat heb ik nog steeds niet kunnen verwerken.
Vrienden waren er toen wel.
woensdag 8 januari 2020 om 22:00
Snap dat je dat hoopt. Maar ik denk ook echt (deels uit eigen ervaring) dat een psycholoog veel kan doen. Ik vind dat je namelijk al behoorlijk helder hebt wat je vraag is en je durft en kan kritisch naar je zelf kijken. Stoer! Vrij analytisch ook waarbij je je 'zwaktes' durft bloot te geven in ieder geval op papier
. Er zijn ongetwijfeld boeken die je misschien op weg helpen. Maar ik kan me juist goed voorstellen dat als je een psycholoog treft waar je een goede klik mee hebt (kan even zoeken zijn) en die je kan uitdagen of de juiste vragen kan stellen, dit meer doet dan dat je nog meer gaat analyseren en snappen van hoe je precies in elkaar zit.
Net dat extra duwtje, die onverwachte invalshoek of een confrontatie met een gewoonte die bij jezelf zo is ingesleten dat het moeilijk is om te zien. Just my 2 cents...Veel succes in ieder geval!
laaraa wijzigde dit bericht op 08-01-2020 22:02
0.15% gewijzigd
woensdag 8 januari 2020 om 22:00
Dankjewel voor je reactie! Een succesverhaal dus dankzij de psycholoog.Arequipa schreef: ↑08-01-2020 21:55Ik herken wat je zegt alleen in wat mindere mate maar heb ook een periode gehad waarin ik erg hard was. Ging altijd door het vuur voor vrienden en familie, als dat mijn inziens niet genoeg wederkerig was dan kon ik best hard zijn. Ondertussen geleerd dat ik veel aannames deed die ik niet uitsprak waardoor ik waarschijnlijk ook verwachtingen had die niet realistisch waren.
Hoor nu van vrienden van vroeger ook dat ik wat milder ben, niet zo snel boos ben omdat iemand mij kwetst oid. Probeer ook tegenwoordig als een situatie zich voordoet eerst even te wachten, er van een afstand naar te kijken en een dag of twee dagen later pas te reageren op de emotie. Dan kan het zijn dan ik alsnog aangeef dat ik iets niet leuk vond of het kwetste maar dan is de heftige emotie er vanaf. Dan kun je het gesprek aangaan en ga je niet uit van slechte bedoeling maar juist om een goede relatie te behouden en wel eerlijk te kunnen zijn over je gevoelens.
Ik heb in dit proces veel baat gehad aan een psycholoog. Het voordeel van milder naar anderen zijn dat je ook milder naar jezelf bent
Waar ik benieuwd naar ben: ga jij nog steeds door het vuur of ben je daar ook milder in geworden?
woensdag 8 januari 2020 om 22:02
Aanvulling op mijn eerder post: leren dat er verschillende soorten vrienden en banden zijn. Vroeger vond ik dat lastig en nu heb ik een handjevol voor wie ik veel doe en andersom en andere vrienden/collega’s waarmee ik goed maar meer oppervlakkig contact. Ook erg waardevol maar elke band is weer anders dus ook de verwachtingen. Niet alles hoeft intens en groot te zijn qua vriendschap.
Oefening waar ik toentertijd veel aan heb gehad is het uitschrijven van situaties: wat was de situatie, wat was je gedachte, heb je direct gehandeld of heb je tijd genomen om tot een actie/reactie te komen en hoe kijk je daar na afloop op terug. Bekijk ook of er aannames in je gedachtes/gedrag zaten, waren deze juist of onjuist. Beter is om dit met een psycholoog te doen maar het kan een eerste stap zijn.
Snap dat je het zelf wil doen maar jezelf veranderen is een van de moeilijkste dingen om te doen en gaat niet over één nacht ijs.
Oefening waar ik toentertijd veel aan heb gehad is het uitschrijven van situaties: wat was de situatie, wat was je gedachte, heb je direct gehandeld of heb je tijd genomen om tot een actie/reactie te komen en hoe kijk je daar na afloop op terug. Bekijk ook of er aannames in je gedachtes/gedrag zaten, waren deze juist of onjuist. Beter is om dit met een psycholoog te doen maar het kan een eerste stap zijn.
Snap dat je het zelf wil doen maar jezelf veranderen is een van de moeilijkste dingen om te doen en gaat niet over één nacht ijs.
woensdag 8 januari 2020 om 22:02
Super lief dat je dat zegt. Dat motiveert! Als nog één reactie komt met dat ik naar de psycholoog moet, dan ga ik morgen beginnen met zoeken.laaraa schreef: ↑08-01-2020 22:00Snap dat je dat hoopt. Maar ik denk ook echt (deels uit eigen ervaring) dat een psycholoog veel kan doen. Ik vind dat je namelijk al behoorlijk helder hebt wat je vraag is en je durft en kan kritisch naar je zelf kijken. Stoer! Vrij analytisch ook waarbij je je 'zwaktes' durft bloot te geven in ieder geval op papier
Er zijn ongetwijfeld boeken die je misschien op weg helpen. Maar ik kan me juist goed voorstellen dat als je een psycholoog treft waar je een goede klik mee hebt (kan even zoeken zijn) en die je kan uitdagen of de juiste vragen kan stellen, dit meer doet dan dat je nog meer gaat analyseren en snappen van hoe je precies in elkaar zet.
Net dat extra duwtje, die onverwachte invalshoek of een confrontatie met een gewoonte die bij jezelf zo is ingesleten dat het moeilijk is om te zien. Just my 2 cents...Veel succes in ieder geval!
woensdag 8 januari 2020 om 22:04
Soms gaat het niet alleen om wat jij wil maar ook wat de ander kan geven.
En er zijn zoveel verschillende manieren van het tonen van liefde en ook voorkeuren voor het ontvangen daarvan.
Daarnaast heb je in uitzonderlijke situaties, of in jouw geval ziekte, meer nodig en in andere situaties minder. Het klinkt alsof je geeft wat je graag zelf wil krijgen.
En daarom misschien niet meer ziet wat mensen te geven hebben op andere gebieden.
Verder ben ik het ook een beetje gaan zien als deze vergelijking:
Wordt je door een miljonair uitgenodigd in zijn villa voor een diner dan ben je verdrietig en teleurgesteld als je een oude boterham krijgt.
Krijg je diezelfde boterham in een arm land dan ben je er zielsgelukkig mee, omdat jé weet dat deze boterham een enorme gift is voor diegene.
Soms heb je pech met de mensen om je heen en hebben ze ook gewoon niet veel te geven.
Dat hoeft niks te zeggen over de liefde die diegene voor jou voelt.
En als jijzelf ongezond te ver gaat voor mensen kun je niet verwachten dat mensen dat ook voor jou doen.
En er zijn zoveel verschillende manieren van het tonen van liefde en ook voorkeuren voor het ontvangen daarvan.
Daarnaast heb je in uitzonderlijke situaties, of in jouw geval ziekte, meer nodig en in andere situaties minder. Het klinkt alsof je geeft wat je graag zelf wil krijgen.
En daarom misschien niet meer ziet wat mensen te geven hebben op andere gebieden.
Verder ben ik het ook een beetje gaan zien als deze vergelijking:
Wordt je door een miljonair uitgenodigd in zijn villa voor een diner dan ben je verdrietig en teleurgesteld als je een oude boterham krijgt.
Krijg je diezelfde boterham in een arm land dan ben je er zielsgelukkig mee, omdat jé weet dat deze boterham een enorme gift is voor diegene.
Soms heb je pech met de mensen om je heen en hebben ze ook gewoon niet veel te geven.
Dat hoeft niks te zeggen over de liefde die diegene voor jou voelt.
En als jijzelf ongezond te ver gaat voor mensen kun je niet verwachten dat mensen dat ook voor jou doen.
woensdag 8 januari 2020 om 22:05
Wat betreft het vuur: zeker, dat zit en blijft in mijn persoonlijkheid. Alleen heb ik geleerd dat het niet altijd zo vurig hoeft te zijn en daarnaast als goede vrienden iets verkeerds doen dat ik probeer te beseffen dat het niet uit kwade wil was. Mensen maken fouten, vergeten soms voor de ander belangrijke dingen en kwetsen elkaar. Met goede vrienden/familie mag je er denk ik vanuit gaan dat het per ongeluk is, dan kun je dat aangeven en het bespreken.
Ook dit blijft voor mij soms lastig hoor maar ben wel een heel end gekomen al!
Ook dit blijft voor mij soms lastig hoor maar ben wel een heel end gekomen al!
woensdag 8 januari 2020 om 22:06
Klinkt als een proces dat je heel veel mooie en bruikbare inzichten heeft gegeven, nice hoor!Arequipa schreef: ↑08-01-2020 22:02Aanvulling op mijn eerder post: leren dat er verschillende soorten vrienden en banden zijn. Vroeger vond ik dat lastig en nu heb ik een handjevol voor wie ik veel doe en andersom en andere vrienden/collega’s waarmee ik goed maar meer oppervlakkig contact. Ook erg waardevol maar elke band is weer anders dus ook de verwachtingen. Niet alles hoeft intens en groot te zijn qua vriendschap.
Oefening waar ik toentertijd veel aan heb gehad is het uitschrijven van situaties: wat was de situatie, wat was je gedachte, heb je direct gehandeld of heb je tijd genomen om tot een actie/reactie te komen en hoe kijk je daar na afloop op terug. Bekijk ook of er aannames in je gedachtes/gedrag zaten, waren deze juist of onjuist. Beter is om dit met een psycholoog te doen maar het kan een eerste stap zijn.
Snap dat je het zelf wil doen maar jezelf veranderen is een van de moeilijkste dingen om te doen en gaat niet over één nacht ijs.
woensdag 8 januari 2020 om 22:07
Dat eerste wat je noemt, de oppervlakkige contacten, dat moest ik dus kwijtraken omdat ik zo bezig was met waar ik mijn energie wel en niet aan wilde besteden sinds ik ziek ben geworden. Het eerste waar ik toen afscheid van nam waren mijn uitgaansvrienden, omdat ik die alleen met het uitgaan zag. Tot nu, dus al mijn halve leven, ga ik voor alles of niets.Arequipa schreef: ↑08-01-2020 22:02Aanvulling op mijn eerder post: leren dat er verschillende soorten vrienden en banden zijn. Vroeger vond ik dat lastig en nu heb ik een handjevol voor wie ik veel doe en andersom en andere vrienden/collega’s waarmee ik goed maar meer oppervlakkig contact. Ook erg waardevol maar elke band is weer anders dus ook de verwachtingen. Niet alles hoeft intens en groot te zijn qua vriendschap.
Oefening waar ik toentertijd veel aan heb gehad is het uitschrijven van situaties: wat was de situatie, wat was je gedachte, heb je direct gehandeld of heb je tijd genomen om tot een actie/reactie te komen en hoe kijk je daar na afloop op terug. Bekijk ook of er aannames in je gedachtes/gedrag zaten, waren deze juist of onjuist. Beter is om dit met een psycholoog te doen maar het kan een eerste stap zijn.
Snap dat je het zelf wil doen maar jezelf veranderen is een van de moeilijkste dingen om te doen en gaat niet over één nacht ijs.
woensdag 8 januari 2020 om 22:10
Wat een mooie reacties en inzichten.
Het-groepje, ik ga morgen informeren en zoeken naar een psycholoog
woensdag 8 januari 2020 om 22:11
Lief, dankje!
Herinner me door dit topic ineens weer dat ik ooit van een vriendinnenweekend ben weg gegaan omdat ‘het me echt allemaal te oppervlakkig was en ik er wel klaar mee was’ . Buitensporige actie kan ik nu inzien
Een voorbeeld om maar te laten zien TO dat verandering best mogelijk is!
woensdag 8 januari 2020 om 22:12
Geeft me inderdaad hoopArequipa schreef: ↑08-01-2020 22:11Lief, dankje!
Herinner me door dit topic ineens weer dat ik ooit van een vriendinnenweekend ben weg gegaan omdat ‘het me echt allemaal te oppervlakkig was en ik er wel klaar mee was’ . Buitensporige actie kan ik nu inzien
Een voorbeeld om maar te laten zien TO dat verandering best mogelijk is!
woensdag 8 januari 2020 om 22:12
Ik vind zonder omkijken uit je leven gooien van mensen waar je een band mee had (je noemt ze namelijk vrienden en familie) en niet omkijken, ook nu niet, want je wil je patroon veranderen, om te voorkomen dat je straks eenzaam eindigt, niet omdat je dus die vrienden en familie mist of je afvraagt hoe het met hen gaat, of ze gekwetst zijn, dat vind ik dus behoorlijk bijzonder. Ik vraag me oprecht af of alles ok is met jou op het gebied van hechting, empathie etc. Ik zou hier zeker met een psycholoog over gaan praten. Wellicht schrijf je het nu kouder en afstandelijker op dan je het ervaart, en mede daarom zou ik hier met een persoon mee aan de slag gaan, niet met een boek.
woensdag 8 januari 2020 om 22:19
Het lijkt erop dat je liever alle confrontaties uit de weg gaat en daarom mensen uit je leven wist.
Waar loop je weg wanneer het erop aan komt in contact met anderen?
Een confrontatie zorgt er namelijk voor dat je gedwongen wordt naar jezelf te kijken.
Of heb je de dialoog gezocht met bijvoorbeeld je ouders, je vriendinnen etc.? En met dialoog bedoel ik of je je naar ze hebt geluisterd? Relaties aangaan betekent altijd investeren.
Verder ben ik het eens met de anderen: zoek psychologische hulp. Want wat je doet is pathologisch en het breekt je op.
Waar loop je weg wanneer het erop aan komt in contact met anderen?
Een confrontatie zorgt er namelijk voor dat je gedwongen wordt naar jezelf te kijken.
Of heb je de dialoog gezocht met bijvoorbeeld je ouders, je vriendinnen etc.? En met dialoog bedoel ik of je je naar ze hebt geluisterd? Relaties aangaan betekent altijd investeren.
Verder ben ik het eens met de anderen: zoek psychologische hulp. Want wat je doet is pathologisch en het breekt je op.
woensdag 8 januari 2020 om 22:31
Ik heb jouw reactie even over het hoofd gezien. Sorry! Mijn chronische ziekte is fysiek. Wil je meer vertellen over wat je herkent?Goldenlove schreef: ↑08-01-2020 21:59Jouw verhaal is zo herkenbaar voor mij! We zitten voor een deel in dezelfde situatie. Mag ik vragen of je gezondheidsproblemen lichamelijk, of psychisch gerelateerd zijn? Ik heb zelf namelijk ook beiden, waardoor goed functioneren erg moeilijk is
anoniem_638288debcb8f wijzigde dit bericht op 08-01-2020 22:43
1.30% gewijzigd
woensdag 8 januari 2020 om 22:37
Klopt, en ik denk dat dat aan de hand is.Gatekeeper* schreef: ↑08-01-2020 21:59Dat vind ik verdrietig voor je en daarin mag je zeker teleurgesteld zijn, maar vergeven hoort ook bij het leven. Vaak weten mensen niet hoe om te gaan met mensen die ziek zijn. Het hoeft niet altijd bewust te zijn.
