Relaties
alle pijlers
Jong en eenzaam
woensdag 8 januari 2020 om 20:52
Hi allemaal,
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
Enig focus is wel nodig, omdat ik mijn verhaal zo compleet en correct mogelijk wil neerzetten. Ik heb keuzes gemaakt in mijn leven, die, hoe begrijpelijk misschien ook voor dat moment, mij hier gebracht hebben. Met 'hier' bedoel ik: bijna 30 en eenzaam. Nu heb ik besloten om hier iets aan te doen, en dat is op zichzelf al een uitdaging, maar niet de grootste. Zolang ik blijf terugvallen in oude patronen, zal ik binnen de kortste keren wéér met lege handen staan.
Ik ben opgegroeid met een grote familie om me heen, en genoeg sociale contacten. Een aantal goede vrienden, en veel activiteiten. Vanwege een verhuizing toen ik jong was, kwamen we ver weg bij de rest van mijn familie te wonen, waardoor het 'even' langsgaan bij familie wat moeilijker werd. Gelukkig kwam toen social media, en op die leeftijd onderhield ik al mijn contacten via deze weg. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eenzaam ben geweest. Sterker nog, het werd me soms te veel. Op de middelbare school is er een chronische ziekte vastgesteld bij mij wat mij enorm heeft beperkt. Het had invloed op alles, want ik moest opeens mijn activiteiten halveren omdat het niet meer ging. Om school, stage en bijbaantje nog te kunnen trekken begon ik te snoeien in mijn sociale contacten. Toen begon ik ook het idee te ontwikkelen: mijn energie is beperkt, dus ik moet die alleen besteden aan een aantal mensen die het ook waard zijn. Even een toelichting: met dat iemand het waard is bedoel ik dat het contact prettig is en dat diegene net zoveel voor mij over heeft als andersom.
Zo begon ik te snoeien en snoeien in mijn contacten. In de tussentijd verhuisde ik naar de grote stad om te studeren. Daar kende ik eigenlijk niemand, maar binnen een jaar had ik daar ook wel een bescheiden netwerkje opgebouwd. Het gaat dan vanzelf. Maar icm met mijn gezondheid raakte ik overbelast. Ik kon mijn telefoon, met tientallen meldingen, smsjes, telefoontjes etc.op een dag niet meer aan, en heb op een gegeven moment alle social media verwijderd. Mijn overbelasting werd erger, en kwam op een gegeven moment terecht in het ziekenhuis vanwege uitputting. Hierna heb ik overal mee moeten stoppen. Tijdens mijn herstel voldeed mijn familie niet aan mijn verwachting, en verbrak ik het contact met mijn ouders, zus en broers. Voor mijn gevoel waren ze er niet voor mij, zoals ik altijd jaren voor hun ben geweest (in mijn termen: ze zijn mijn beperkte energie niet waard). Ik ben erg makkelijk geworden in het verbreken van contact. Iemand stelt me teleur, en ik verbreek het contact. Soms denk ik na een tijdje dat diegene het niet heeft verdiend, en dan neem ik weer contact op. Maar bij de volgende teleurstelling is het definitief klaar. Achteraf gezien is het dan ook een uitgemaakte zaak; het is wachten op de volgende misstap, en diegene hoef ik nooit meer te spreken.
Dit is nu mijn patroon geworden. Ik geef veel, en ga voor mijn dierbaren door het vuur. Maar ik vergeef niet wanneer iemand een fout maakt. Ik verwacht hetzelfde van diegene als wat ik diegene geef, en wat ik bereid ben om te doen. En daar voldoen erg weinig mensen aan. Ik ben oprecht, probeer zo min mogelijk te oordelen met vinger te wijzen, en wil gelijkwaardigheid in geven en nemen. Ik ben super perfectionistisch en mijn latten liggen altijd torenhoog. Nu weet ik dus dat dit niet alleen voor mijzelf geldt, maar ook voor mijn omgeving.
Op dit moment gaat het goed met mij. Ik probeer te leven met mijn ziekte, en sta al met één been in de arbeidsmarkt. Social media mis ik nog steeds als kiespijn, en verveel me nooit omdat ik altijd wel wat te doen heb. Ik heb geweldige collega's, contacten, en een paar vrienden die ik al langer dan mijn halve leven ken. Men vindt mij vaak een leuk en gezellig mens, en ik lach graag. Waarom ik dit probleem nu voorleg: ik ben nu op deze leeftijd, en voel me zo één keer per week eenzaam. Het lijkt wel alsof de behoefte aan contact weer groeit, nu ik weer een balans heb gevonden. Maar ik ben dus bang dat als ik nu niks doe, niks verander aan mijn patroon (te hoge verwachtingen hebben, definitief contacten verbreken), dat ik mij straks continu eenzaam zal voelen, en het alleen maar moeilijker wordt om er iets aan te doen. En wanneer ik nu contact heb met iemand, word ik al gelijk terughoudend omdat ik al weet hoe het zal eindigen. Dus zolang ik dit niet heb opgelost, wil ik geen nieuwe vriendschappen aangaan. Niet alleen om mezelf, maar ook om diegene zelf.
*zucht* Dit is nu dus mijn verhaal. Ik heb het zo compleet en correct (én samenhangend!) mogelijk neergezet, omdat ik hóóp dat iemand mij tips of adviezen kan geven. Hoe dan ook, bedankt voor het lezen.
vrijdag 10 januari 2020 om 17:04
Ik lees al een tijdje mee op het forum, en was al een beetje voorbereid dat ik zeker harde reacties zou krijgen. Het is ook onvermijdelijk omdat ik geen compleet beeld kan neerzetten van mezelf, waardoor men een negatiever beeld van mij zal krijgen dan hoe ik werkelijk ben. Maar gelukkig zijn er een aantal hele bruikbare reacties gekomen, en daar ben ik super blij mee.LaFlamande schreef: ↑10-01-2020 07:50Sommige reacties vind ik wel hard hoor. Het is goed om verschillende perspectieven te bieden, maar woorden als 'egoistisch' hoeven niet. TO voelt zich eenzaam, herkent een patroon bij zichzelf, is heel eerlijk hier. Ze zoekt nu naar een manier om dat patroon te doorbreken - ja, dan ben je even met jezelf bezig en dat mag.
Misschien is mijn mening gekleurd door het feit dat ik wegens een relatiecrisis ook in een oud patroon herval - paniekaanvallen - en nu ook alle hulp moet zoeken die ik nodig heb en daarbij inderdaad heel erg om mezelf moet denken.
Het gaat er niet om dat je niet kritisch mag zijn, maar een beetje empathie kan geen kwaad.
Vervelend van jouw situatie, en goed dat jij het als 'oude patroon' herkent en er gelijk hulp voor zoekt. Ik begrijp dat je er dus een keer van af bent gekomen? Was dat ook met hulp?
vrijdag 10 januari 2020 om 17:11
Dat lijkt me dan echt een belangrijke oorzaak van je huidige situatie en zeker iets wat je kunt leren. Moet je zelf even zien of je dat met hulp wil doen of zelf mee gaat oefenen.
vrijdag 10 januari 2020 om 17:19
Wat mijn gedachte toen was: Ik ben een persoon die pas om hulp vraagt als het écht écht écht niet anders kan. Dat is ook wel bekend. Wanneer ik op dat moment zo hard iemand nodig heb, en diegene geeft dat niet, dan zit ik met de teleurstelling in die persoon plus de frustratie van de situatie waarin ik hulp nodig heb.tigri schreef: ↑10-01-2020 08:05Enigszins herkenbaar, ik heb door ziekte en beperkte energie ook flink gesnoeid in kennissen/ vrienden en onderhoud alleen de liefste beste vriendschappen. Ik ben alleen maar blij met die keuze en vind het sterk. Maar bij familie en goede vriendschappen, zou je wel wat slecht weer moeten kunnen verduren, wat hobbels in de weg. Enige onvoorwaardelijkheid, dat is toch ook liefde? Misschien is het therapeutisch dat je bij wat van die verbroken contacten je ziel op tafel legt, duidelijk maakt wat je heeft pijn gedaan. Tot een gesprek komt dat misschien een eye opener is voor beiden.
Ziek zijn blijft wel een eenzaam proces, op lotgenoten na kan niemand het echt begrijpen. Zorg vooral dat je zelfredzaam bent met alle ondersteuning die beschikbaar is, dan hoef je niet teleurgesteld te zijn in anderen. Ik heb ook wel moeten huilen dat niemand ooit mijn afwas deed toen ik het zelf niet kon, maar eerlijk gezegd heb ik ook niet goed duidelijk gemaakt dat ik dat heel graag had gewild, en was ik ook wel weer blij dat men wel vaak op bezoek kwam, fuck die afwas dan maar. Nu heb ik een afwasmachine en schoonmaakster en hoef ik er helemaal niet aan te denken
Wat ik nu achteraf denk is dat ik liever had gewild dat ik bepaalde contacten gedowngraded had ipv helemaal verbreken. Maar dat denk ik nu. Misschien omdat ik nu meer kan hebben, waardoor ik meer kan verdragen van 'slecht weer'.
vrijdag 10 januari 2020 om 17:24
Ik begrijp wat je bedoelt, maar dat is niet aan de orde. In een eerdere reactie heb ik hier al iets over gezegd maar later toch verwijderd. Hoe anoniem dit ook is, te veel hierover uitweiden is toch niet erg fijn.boannan schreef: ↑10-01-2020 11:17Overigens zie ik in mijn werk veel (jong)volwassenen die met een chronische ziekte zijn opgegroeid en zie ik regelmatig egocentrisch/high maintenance gedrag. Als kind draaide alles altijd om hen en hun ziekte en alles wat daarbij kwam kijken. Zijn ook heel erg verwend op gebied van aandacht. Misschien dat dat meespeelt bij TO?
vrijdag 10 januari 2020 om 18:31
Ja, dat was met hulp van een psychologe, later nog een gespecialiseerde therapeut en medicatie. Dat laatste was in mijn geval wegens de hevige angsten. Ik heb heel veel geleerd en vooral: dit soort dingen hoef je niet in je eentje op te lossen. Hulp daarbij is fijn.querine90 schreef: ↑10-01-2020 17:04Ik lees al een tijdje mee op het forum, en was al een beetje voorbereid dat ik zeker harde reacties zou krijgen. Het is ook onvermijdelijk omdat ik geen compleet beeld kan neerzetten van mezelf, waardoor men een negatiever beeld van mij zal krijgen dan hoe ik werkelijk ben. Maar gelukkig zijn er een aantal hele bruikbare reacties gekomen, en daar ben ik super blij mee.
Vervelend van jouw situatie, en goed dat jij het als 'oude patroon' herkent en er gelijk hulp voor zoekt. Ik begrijp dat je er dus een keer van af bent gekomen? Was dat ook met hulp?
vrijdag 10 januari 2020 om 19:13
Mensen hoeven je niet te komen helpen. Dat jij anderen kan helpen en graag wil helpen betekent niet dat andere mensen dat ook kunnen of willen. Het komt op mij meer over dat je iemand wil die je helpt (met wat dan ook), en niet dat je eenzaam bent. Ik vind het vrij ongezond klinken hoe je ermee bezig bent en ik denk dat een psycholoog je echt beter kan helpen dan een forum.
zondag 12 januari 2020 om 14:42
Heb hier een antwoord op getypt, maar uiteindelijk niet verstuurd. Volgens mij is deze vraag maar één keer gesteld. Als ik het goed heb.
De reden waarom ik hier dus uiteindelijk niet op heb geantwoord is omdat er steeds op kleine elementen wordt gereageerd, uit context wordt getrokken, geoordeeld of alles tegelijk. En ik had graag veel meer willen vertellen (en dus bovenstaande vraag beantwoord), en gelezen hoe anderen er over dachten of wat zij zouden doen, maar ik neem genoegen met de voldoende aantal betrokken reacties op mijn oorspronkelijke vraag die niet oordeelden, maar echt behulpzaam waren en mee dachten.
Ik begrijp dat een aantal benieuwd naar zijn, en dat zou voldoende reden zijn geweest voor mij om daarop te reageren. Maar ik hoop dat jullie mijn reden ook snappen om het niet te doen.
