Werk & Studie
alle pijlers
Aan het werk of niet aan het werk?
zaterdag 25 januari 2020 00:12
Ik lees al jaren mee op het forum en heel af en toe schrijf ik mee onder een andere Nick, maar nu wilde ik toch een topic openen.
Het onderwerp is een beetje controversieel, in de zin dat het vaak discussie uitlokt, maar dat is eigenlijk niet mijn bedoeling. Of althans niet in het algemeen over of je moet werken of dat de keus aan iemand gelaten moet worden. Want in mijn geval gaat het daar niet om. Bij mij ontbreekt het aan durf en daar gaat het me om.
De reden dat ik dit topic nu open is dat mijn man net thuis is gekomen van een heel mooie cursus voor zijn werk en dat ik nu stiekem best afgunstig ben. Ik zit inmiddels nl al vijf jaar thuis en daarvoor verliep mijn carrière verre van geweldig. Ik heb meerdere nare ervaringen opgedaan en kreeg daardoor steeds meer huiver om te werken, bang voor weer een knauw. Voor de buitenwereld ben ik een luxepaardje, thuisblijfmoeder, etc, maar wat ze niet zien is dat ik gewoon weg niet meer durf te werken. Echter, ergens wil ik wel.
Mijn vraag is zijn er hier anderen die dit herkennen? En/of willen jullie je ervaringen en tips delen om mij te helpen?
Het onderwerp is een beetje controversieel, in de zin dat het vaak discussie uitlokt, maar dat is eigenlijk niet mijn bedoeling. Of althans niet in het algemeen over of je moet werken of dat de keus aan iemand gelaten moet worden. Want in mijn geval gaat het daar niet om. Bij mij ontbreekt het aan durf en daar gaat het me om.
De reden dat ik dit topic nu open is dat mijn man net thuis is gekomen van een heel mooie cursus voor zijn werk en dat ik nu stiekem best afgunstig ben. Ik zit inmiddels nl al vijf jaar thuis en daarvoor verliep mijn carrière verre van geweldig. Ik heb meerdere nare ervaringen opgedaan en kreeg daardoor steeds meer huiver om te werken, bang voor weer een knauw. Voor de buitenwereld ben ik een luxepaardje, thuisblijfmoeder, etc, maar wat ze niet zien is dat ik gewoon weg niet meer durf te werken. Echter, ergens wil ik wel.
Mijn vraag is zijn er hier anderen die dit herkennen? En/of willen jullie je ervaringen en tips delen om mij te helpen?
zaterdag 25 januari 2020 06:53
Er zijn al heel veel goede tips gegeven, de beste is, ga hulp zoeken, alleen jijzelf kan dit veranderen.
Zelf ben ik al heel lang alleen met mijn kinderen, de meest nare flex banen gehad van baan naar baan hele nare werkgevers en van flex naar flexcontract gegaan, in de crisistijd.
Heb zo vaak minderwaardig gevoeld steeds niet goed genoeg voor een vast contract.
Maar ja ik moest wel slikken of stikken was het. Dus al stikkend van het slikken doorgegaan tegen mijn eigen gezondheid in. Maar wat moest ik? Ik had de zorg alleen voor toen 4 jonge kinderen, en niet de luxe om te bedenken dat ik niet meer kon, niet meer wilde.
Dát en alleen dat heeft me doorlaten gaan, het was dat of bijstand.
Die jaren hebben er ingehakt hebben echt wat met mij als persoon gedaan, mijn eigenwaarde, mijn zelfvertrouwen,maar daar aan toegeven kon niet, ik moest wel.
Dat moeten daar zit het verschil, ik had geen partner of wat dan ook die het kon opvangen zodat ik thuis kon gaan zitten.
Nu zoveel jaar verder vaste baan kinderen ouder, ben ik na jaren van bovenstaande, wel moe nu merk ik hoeveel impact die zorgen op mijn leven hebben gehad.
Ik ben aan het herstellen, niet door een ziektewet, maar door mijn vrije dagen zo min mogelijk te plannen, en alleen te doen wat ik leuk vind, en vaak is dat alleen maar een lege agenda hebben, uitrusten.
Los van bovenstaande, ben ik wel trots dat ik heb doorgezet, en ben waar ik nu ben, daar was ik met thuiszitten en toegeven aan de tegenslagen nooit gekomen.
Zoek hulp, ga een begin maken, bedenk hoe het zou zijn als je geen partner had die voor alles zorgt.
Bedenk dat jij in tegenstelling tot velen mag werken, je moet niet alleen daar zit al een verschil.
Je zal maar moeten en je zo voelen
Zelf ben ik al heel lang alleen met mijn kinderen, de meest nare flex banen gehad van baan naar baan hele nare werkgevers en van flex naar flexcontract gegaan, in de crisistijd.
Heb zo vaak minderwaardig gevoeld steeds niet goed genoeg voor een vast contract.
Maar ja ik moest wel slikken of stikken was het. Dus al stikkend van het slikken doorgegaan tegen mijn eigen gezondheid in. Maar wat moest ik? Ik had de zorg alleen voor toen 4 jonge kinderen, en niet de luxe om te bedenken dat ik niet meer kon, niet meer wilde.
Dát en alleen dat heeft me doorlaten gaan, het was dat of bijstand.
Die jaren hebben er ingehakt hebben echt wat met mij als persoon gedaan, mijn eigenwaarde, mijn zelfvertrouwen,maar daar aan toegeven kon niet, ik moest wel.
Dat moeten daar zit het verschil, ik had geen partner of wat dan ook die het kon opvangen zodat ik thuis kon gaan zitten.
Nu zoveel jaar verder vaste baan kinderen ouder, ben ik na jaren van bovenstaande, wel moe nu merk ik hoeveel impact die zorgen op mijn leven hebben gehad.
Ik ben aan het herstellen, niet door een ziektewet, maar door mijn vrije dagen zo min mogelijk te plannen, en alleen te doen wat ik leuk vind, en vaak is dat alleen maar een lege agenda hebben, uitrusten.
Los van bovenstaande, ben ik wel trots dat ik heb doorgezet, en ben waar ik nu ben, daar was ik met thuiszitten en toegeven aan de tegenslagen nooit gekomen.
Zoek hulp, ga een begin maken, bedenk hoe het zou zijn als je geen partner had die voor alles zorgt.
Bedenk dat jij in tegenstelling tot velen mag werken, je moet niet alleen daar zit al een verschil.
Je zal maar moeten en je zo voelen
zaterdag 25 januari 2020 07:42
Rijkdom en luxe?! Nou wat jij omschrijft vind ik eerder armoe: je hebt jezelf afhankelijk gemaakt van je man, je bent niet zelfstandig, je krijgt geen uitdaging en je ontwikkelt je niet. Ik zou van minder doodongelukkig worden.
Ik vind het ook wel een beetje een sneeuwvlokjes millennial instelling: het was niet altijd leuk dus nu ben ik bang en ermee gestopt. Kom op vrouw, een beetje power hoor! Nee het is niet altijd leuk, en dan bedenk je: is dit een fase/onderdeel van het werk en bijt ik even door of is dit inherent aan het werk/de organisatie en ga ik wat anders zoeken?
Want geen enkele baan is altijd leuk en geweldig en het bestaat niet dat al je collega’s je beste vrienden zijn. Maar er zijn echt hele leuke werkomgevingen natuurlijk. Of je je voldoening nou uit de inhoud van je werk haalt (als je doet waar je voor geleerd hebt) of uit de omgang met collega’s of zelfs uit het simpele feit dat je je eigen broek ophoudt en een nuttige bijdrage levert: ik geloof echt dat werk iets essentieels toevoegt aan je leven.
Dus ga solliciteren! Wat heb je te verliezen?
Ik vind het ook wel een beetje een sneeuwvlokjes millennial instelling: het was niet altijd leuk dus nu ben ik bang en ermee gestopt. Kom op vrouw, een beetje power hoor! Nee het is niet altijd leuk, en dan bedenk je: is dit een fase/onderdeel van het werk en bijt ik even door of is dit inherent aan het werk/de organisatie en ga ik wat anders zoeken?
Want geen enkele baan is altijd leuk en geweldig en het bestaat niet dat al je collega’s je beste vrienden zijn. Maar er zijn echt hele leuke werkomgevingen natuurlijk. Of je je voldoening nou uit de inhoud van je werk haalt (als je doet waar je voor geleerd hebt) of uit de omgang met collega’s of zelfs uit het simpele feit dat je je eigen broek ophoudt en een nuttige bijdrage levert: ik geloof echt dat werk iets essentieels toevoegt aan je leven.
Dus ga solliciteren! Wat heb je te verliezen?
zaterdag 25 januari 2020 08:02
Dit.ClumsyNinja schreef: ↑25-01-2020 07:42Rijkdom en luxe?! Nou wat jij omschrijft vind ik eerder armoe: je hebt jezelf afhankelijk gemaakt van je man, je bent niet zelfstandig, je krijgt geen uitdaging en je ontwikkelt je niet. Ik zou van minder doodongelukkig worden.
Ik vind het ook wel een beetje een sneeuwvlokjes millennial instelling: het was niet altijd leuk dus nu ben ik bang en ermee gestopt. Kom op vrouw, een beetje power hoor! Nee het is niet altijd leuk, en dan bedenk je: is dit een fase/onderdeel van het werk en bijt ik even door of is dit inherent aan het werk/de organisatie en ga ik wat anders zoeken?
Want geen enkele baan is altijd leuk en geweldig en het bestaat niet dat al je collega’s je beste vrienden zijn. Maar er zijn echt hele leuke werkomgevingen natuurlijk. Of je je voldoening nou uit de inhoud van je werk haalt (als je doet waar je voor geleerd hebt) of uit de omgang met collega’s of zelfs uit het simpele feit dat je je eigen broek ophoudt en een nuttige bijdrage levert: ik geloof echt dat werk iets essentieels toevoegt aan je leven.
Dus ga solliciteren! Wat heb je te verliezen?
zaterdag 25 januari 2020 08:12
Ik zit ook in een luxe situatie (maar dan met een uitkering van de overheid) maar ik moet zeggen dat ik de meeste banen die ik gehad heb, best leuk vond.
Ik denk dat bij noINSEAD iets meer aan de hand is, omdat ze steeds uit huizen weggestemd is (een rare zaak trouwens: geen huurbescherming?) en bij eerdere banen iets verkeerd ging.
Het kan natuurlijk ook gewoon dat ze op vervelende plekken werkte.
Ik denk dat bij noINSEAD iets meer aan de hand is, omdat ze steeds uit huizen weggestemd is (een rare zaak trouwens: geen huurbescherming?) en bij eerdere banen iets verkeerd ging.
Het kan natuurlijk ook gewoon dat ze op vervelende plekken werkte.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
zaterdag 25 januari 2020 08:22
TO ik lees heel veel vaste gedachtes en schema's. Het boek Patronen doorbreken lijkt mij echt een aanrader voor jou.
Je bent eerder in je leven erg gekwetst en dat beïnvloed nu nog hoe je je voelt en gedraagt. Je voelt je op dergelijke momenten haast weer die onveilige studente die benadeeld wordt.
Ik zou eerst dit aanpakken met behulp van een psycholoog. Misschien is schematherapie een idee?
Pas als je de schema's hebt aangepakt kun je vanuit een veilig en gezonder zelfbeeld beslissen wat je wilt/kan
Je bent eerder in je leven erg gekwetst en dat beïnvloed nu nog hoe je je voelt en gedraagt. Je voelt je op dergelijke momenten haast weer die onveilige studente die benadeeld wordt.
Ik zou eerst dit aanpakken met behulp van een psycholoog. Misschien is schematherapie een idee?
Pas als je de schema's hebt aangepakt kun je vanuit een veilig en gezonder zelfbeeld beslissen wat je wilt/kan
zaterdag 25 januari 2020 08:30
zaterdag 25 januari 2020 08:58
Goede coaches hebben vaak wel degelijk een opleiding en zijn prima in staat om hun klanten te helpen.GreenLadyFern schreef: ↑25-01-2020 08:30Ik denk ook dat het goed is om met een professional te gaan praten. Psycholoog, geen coach. Een coach heeft vaak geen opleiding oid gehad en als er dan diepere problemen worden aangestipt die niet goed worden opgepakt ben je nóg verder van huis.
Goed dat je het aan wil pakken.
Maar er is wel degelijk een verschil in het soort kennis en de werkwijze:
- Een psycholoog kijkt met je naar het verleden en helpt je om dingen goed te verwerken zodat je van daaruit weer verder te kunnen. De psych heeft jaren gestudeerd aan de universiteit om dit te mogen doen.
- Een coach is toekomst- en actiegericht, en helpt je bij het nemen van actie en doorpakken. Coach is geen beschermd beroep en opleiding is niet verplicht, en verschilt daardoor per coach.
Bij TO lijkt er een hoop oud zeer te zitten, wat invloed heeft op haar zelfbeeld en zelfvertrouwen en daardoor op de acties die zij (niet) onderneemt. In haar geval is het dus zaak om eerst dat oud zeer te verwerken, en de psycholoog is de aangewezen professional om haar daarbij te helpen.
In een later stadium, als TO echt weer toe is aan solliciteren en werken, dan zou juist een (goede!) coach haar kunnen helpen om een fijne start in het werk te maken. De coach is dan iemand waarmee je bespreekt wat je zoal op de werkplek en bij jezelf tegenkomt, en die jou goed kan helpen om daar constructief mee om te gaan. Maar of een coach dan nog nodig is of waarde toevoegt, zal mede afhangen van hoe TO tegen die tijd in haar vel zit.
zaterdag 25 januari 2020 09:00
Psychologen en therapeuten, echt? Ik zou gewoon lekker aan het werk gaan, en wat minder hoge eisen aan jezelf stellen. Waarom benadruk je in dit topic je academische titel en noem je jezelf naar een business school die je kennelijk niet gedaan hebt? Boeiend. Ik heb ook geen business school gedaan. Ik heb 2 onafgemaakte BA's en een onafgemaakte MA. Moet ik mezelf nu NoUNIVERSITEIT noemen? Je bent een ding niet, maar je bent zo veel dingen wel.
Tegelijkertijd, als je gestudeerd hebt en je zit met deze gevoelens dan ben je vast al googelend wel eens uitgekomen op het imposter syndrome:
https://www.youtube.com/watch?v=ZQUxL4Jm1Lo
Ze noemen het wel syndroom maar zoals dat filmpje ook uitlegt: het is geen afwijking en het is ontzéttend veel voorkomend. En het is iets waarmee je zelf aan de slag kan. Je bent al goed begonnen door er nu over te praten.
Nog meer mooie inspiratie: https://www.youtube.com/watch?v=whyUPLJZljE en https://leanin.org/
Tegelijkertijd, als je gestudeerd hebt en je zit met deze gevoelens dan ben je vast al googelend wel eens uitgekomen op het imposter syndrome:
https://www.youtube.com/watch?v=ZQUxL4Jm1Lo
Ze noemen het wel syndroom maar zoals dat filmpje ook uitlegt: het is geen afwijking en het is ontzéttend veel voorkomend. En het is iets waarmee je zelf aan de slag kan. Je bent al goed begonnen door er nu over te praten.
Nog meer mooie inspiratie: https://www.youtube.com/watch?v=whyUPLJZljE en https://leanin.org/
zaterdag 25 januari 2020 09:15
In tegenstelling tot iedereen ben ik niet zo positief. Denk echt goed na voor je terug aan de slag gaat. Doe je het niet omdat het zo hoort of omdat iedereen gaat werken en je erbij wil horen?
Financieel van je man afhankelijk zijn is natuurlijk niet super als het dan scheef loopt. Maar dan heb je geen andere keuze dan te gaan werken.
Ik herken je angsten om te gaan werken. Maar ik heb mij er ondertussen bij neergelegd. Ik heb jaren geleden besloten om nooit nog te gaan werken.
Voor mij hoeft het niet meer collega's, bazen, klanten, ....
Financieel van je man afhankelijk zijn is natuurlijk niet super als het dan scheef loopt. Maar dan heb je geen andere keuze dan te gaan werken.
Ik herken je angsten om te gaan werken. Maar ik heb mij er ondertussen bij neergelegd. Ik heb jaren geleden besloten om nooit nog te gaan werken.
Voor mij hoeft het niet meer collega's, bazen, klanten, ....
zaterdag 25 januari 2020 09:24
Ik herken wat je schrijft.
Ook ik had altijd het idee dat ik door de mand ging vallen, dat ze er nog wel achter kwamen dat ik er eigenlijk niks van kon.
Ik ben gestopt met vrijwilligerswerk omdat ik me steeds zo schuldig voelde, dat ik die mensen aan het bedonderen was.
Uiteindelijk overal mee gestopt behalve betaald werk, die luxe heb ik niet.
Maarja alles ontwijken is natuurlijk niet de oplossing en toen er iets gebeurde wat ik niet kon ontwijken kwam ik mezelf weer zo hard tegen dat ik hulp ben gaan zoeken.
Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en alles gaat nu zoveel beter. Het blijft hard werken hoor want het negatieve zelfbeeld zat diep maar ik heb zoveel voor mijzelf veranderd. Mijn werk heb ik uitdagender gemaakt en ik begin binnenkort zelfs voor mijzelf. En nu denk ik niet meer ik kan het eigenlijk niet, nu denk ik ik kan het eigenlijk best heel goed!
Om een lang verhaal kort te maken: hup naar de dokter
Ook ik had altijd het idee dat ik door de mand ging vallen, dat ze er nog wel achter kwamen dat ik er eigenlijk niks van kon.
Ik ben gestopt met vrijwilligerswerk omdat ik me steeds zo schuldig voelde, dat ik die mensen aan het bedonderen was.
Uiteindelijk overal mee gestopt behalve betaald werk, die luxe heb ik niet.
Maarja alles ontwijken is natuurlijk niet de oplossing en toen er iets gebeurde wat ik niet kon ontwijken kwam ik mezelf weer zo hard tegen dat ik hulp ben gaan zoeken.
Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en alles gaat nu zoveel beter. Het blijft hard werken hoor want het negatieve zelfbeeld zat diep maar ik heb zoveel voor mijzelf veranderd. Mijn werk heb ik uitdagender gemaakt en ik begin binnenkort zelfs voor mijzelf. En nu denk ik niet meer ik kan het eigenlijk niet, nu denk ik ik kan het eigenlijk best heel goed!
Om een lang verhaal kort te maken: hup naar de dokter
zaterdag 25 januari 2020 09:42
Waarom zou je haar dit aan willen raden dan?Poker schreef: ↑25-01-2020 09:15In tegenstelling tot iedereen ben ik niet zo positief. Denk echt goed na voor je terug aan de slag gaat. Doe je het niet omdat het zo hoort of omdat iedereen gaat werken en je erbij wil horen?
Financieel van je man afhankelijk zijn is natuurlijk niet super als het dan scheef loopt. Maar dan heb je geen andere keuze dan te gaan werken.
Ik herken je angsten om te gaan werken. Maar ik heb mij er ondertussen bij neergelegd. Ik heb jaren geleden besloten om nooit nog te gaan werken.
Voor mij hoeft het niet meer collega's, bazen, klanten, ....
zaterdag 25 januari 2020 09:53
Omdat ze vraagt naar ervaringen. Mijn eigen ervaring is dat het makkelijker is om je erbij neer te leggen en nog lang en gelukkig te leven. Dan steeds maar te proberen en dieper te vallen.
Ik zeg niet dat ik aanraad, maar dat ze goed moet nadenken of het echt is wat ze wil.
zaterdag 25 januari 2020 11:10
zaterdag 25 januari 2020 11:11
Even bot, maar weet je dat je zelf doet, wat je anderen verwijt, nl heel veel veroordelen? Begint met je username (No insead. Wat voor waarde heeft dat om te melden. Ik ben totaal gefaald op mijn motor rijbewijs - ik noem mezelf toch ook niet NOdrivingA).
Je oordeelt over vroegere collega’s, huisgenoten en werk (het was niet goed of het deugt niet) en in je vrijwilligerswerk hebben ‘de werkenden’ het ook niet goed gedaan.
En zo oordeel je ook over jezelf. Dat helpt niet, want je zult het nooit helemaal goed doen.
Mijn tip? Begin eens met blij zijn met wat goed gaat. Zoek een klein baantje (zonder titel of spannende cursussen), maar ben trots op jezelf als je merkt dat het lukt om dat te doen en te combineren met je gezin. Dan kun je van daaruit vanzelf gaan zoeken en ontwikkelen in de richting die bij je past. Mijn ervaring is dat wat je echt ligt dan wel naar je toekomt.
Maar ga niet wachten tot je je zeker genoeg voelt en dat dan ineens de ideale baan op je pad komt, met topcollega’s en een MBA opleiding. Want zolang dat je
maatstaf is stel je nog steeds jezelf teleur. En als je merkt dat je eigen negativiteit of onzekerheid je zo in de weg zitten, dan is dat wat waarmee je naar de huisarts kunt.
Je oordeelt over vroegere collega’s, huisgenoten en werk (het was niet goed of het deugt niet) en in je vrijwilligerswerk hebben ‘de werkenden’ het ook niet goed gedaan.
En zo oordeel je ook over jezelf. Dat helpt niet, want je zult het nooit helemaal goed doen.
Mijn tip? Begin eens met blij zijn met wat goed gaat. Zoek een klein baantje (zonder titel of spannende cursussen), maar ben trots op jezelf als je merkt dat het lukt om dat te doen en te combineren met je gezin. Dan kun je van daaruit vanzelf gaan zoeken en ontwikkelen in de richting die bij je past. Mijn ervaring is dat wat je echt ligt dan wel naar je toekomt.
Maar ga niet wachten tot je je zeker genoeg voelt en dat dan ineens de ideale baan op je pad komt, met topcollega’s en een MBA opleiding. Want zolang dat je
maatstaf is stel je nog steeds jezelf teleur. En als je merkt dat je eigen negativiteit of onzekerheid je zo in de weg zitten, dan is dat wat waarmee je naar de huisarts kunt.
zaterdag 25 januari 2020 11:25
Aangezien je veel ervaringen hebt opgedaan waarbij je niet werd geaccepteerd, denk ik dat het zinvol is om met een psycholoog samen uit te zoeken waardoor dat komt en of je hier wat aan kunt veranderen. En dan hopelijk weer iets op gaan bouwen, op een betere basis, met gerichte coaching op zaken waar je dan tegenaan loopt. Ik denk als je zonder iets te veranderen weer aan de slag gaat, dat de volgende nare ervaring redelijk snel op gaat treden. En dat is dan mogelijk helemaal funest. Ik zou echt met een professional samen kijken naar wat er gebeurt en waarom, voor je weer aan de slag gaat.
zaterdag 25 januari 2020 13:25
zaterdag 25 januari 2020 13:44
Ik zou niet teveel naar de Viva leden luisteren, en vooral doen waar je zelf gelukkig van wordt. Vrijwilligerswerk doen is ook een hele waardevolle bijdrage aan de maatschappij. Zonder vrijwilligers zouden er een heleboel dingen die Nederland leefbaar maken wegvallen. Het is echt onzin dat je er alleen maar toe doet of mag zijn als je betaald wordt. Als je dat loslaat, wil je dan nog steeds (betaald) werken?
Zo ja, dan zou ik inderdaad naar een psycholoog stappen om aan die specifieke blokkade te werken. Het klinkt alsof je het niet makkelijk gehad hebt. En je bent helemaal niet zwak dat je niet hebt doorgepakt, of een lekker makkelijk luxe-paardje. Geluk heb je wel gehad met je partner, want er zijn zat mensen met jouw ervaringen en langdurig pestverleden die of in de bijstand belanden, of arbeidsongeschikt raken wegens (geestelijke) gezondheidsklachten.
Zo ja, dan zou ik inderdaad naar een psycholoog stappen om aan die specifieke blokkade te werken. Het klinkt alsof je het niet makkelijk gehad hebt. En je bent helemaal niet zwak dat je niet hebt doorgepakt, of een lekker makkelijk luxe-paardje. Geluk heb je wel gehad met je partner, want er zijn zat mensen met jouw ervaringen en langdurig pestverleden die of in de bijstand belanden, of arbeidsongeschikt raken wegens (geestelijke) gezondheidsklachten.
en dan zelf een halve pagina mening geven
zaterdag 25 januari 2020 14:26
Eens. Je werkt al. Je krijgt er geen geld voor, maar geld is niet het enige criterium.Adelaide schreef: ↑25-01-2020 13:44Ik zou niet teveel naar de Viva leden luisteren, en vooral doen waar je zelf gelukkig van wordt. Vrijwilligerswerk doen is ook een hele waardevolle bijdrage aan de maatschappij. Zonder vrijwilligers zouden er een heleboel dingen die Nederland leefbaar maken wegvallen. Het is echt onzin dat je er alleen maar toe doet of mag zijn als je betaald wordt. Als je dat loslaat, wil je dan nog steeds (betaald) werken?
zaterdag 25 januari 2020 17:26
Late reactie, maar ik was dus aan het werknoINSEAD schreef: ↑25-01-2020 06:33Dat gezin heb ik natuurlijk ook, maar ik hoef me idd niet tot de avonden en weekenden te beperken. Ik vind het knap en bewonderenswaardig hoe jij het hebt aangepakt!!
Welke stappen heb je vervolgens gezet? Heb je nog iets gedaan aan keuzehulp om te kijken wat wel bij je past? Of ben je op andere wijze gaan oriënteren in de nieuwe sector?
Wat je eerder schreef over al die kleine kutbaantjes die je eerder had, dat herken ik. Zo is het bij mij gelopen tot ik thuis kwam te zitten.
Mijn werk toentertijd ging reorganiseren en daarbij moesten er veel mensen weg. Als onderdeel van het sociaal plan kregen de vertrekkers een heroriëntatie- en sollicitatiecursus aangeboden.
Daardoor ben ik in mijn huidige werk begonnen (zorg).
Door de jaren heen wat uitstapjes binnen de sector gemaakt (gehandicaptenzorg, dementerenden, dagbesteding) en nu alweer een tijdje gelukkig op een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking.
Het was niet altijd makkelijk. Zeker niet dat je weer bij 0 moet beginnen en begeleid wordt door mensen die jonger zijn. Genoegen nemen met een leerlingensalaris. Werken, school en een gezin, maar ik ben zo blij dat ik heb doorgezet.
En nu is echt de tijd. Overal is een personeelstekort dus ze nemen makkelijker mensen aan die eigenlijk wat op hun cv tekort komen. Er wordt veel intern opgeleid en je krijgt nu kansen die je anders nooit kreeg.
Ga ervoor. Stoppen kan altijd nog.
zaterdag 25 januari 2020 17:58
Ik herken het wel wat je schrijft. Ik heb ook een aantal keren in de situatie gezeten dat ik niet in een team paste. In mijn geval was het omdat ik een pleaser ben, niet omdat ik zo aardig ben, maar omdat ik bang ben. Bang om er niet bij te horen, bang voor wat ze van me vinden. Is dat een beetje wat ik bij jou ook tussen de regels door lees? Ik heb een aantal keer noodgedwongen thuis gezeten en ik trok dat niet. Ook daar weer: bang voor wat anderen denken: klaploper, profiteur… ik had het idee dat het op mijn voorhoofd geschreven stond dat ik werkeloos was. Maar dat zat vooral in mijn hoofd!
Omdat ik thuiszitten nog erger vond, heb ik me wel steeds uit dat moeras weten te trekken. Op de een of andere manier lukt het om dan toch m’n mindset weer een beetje positief te krijgen… en dan gaat het balletje rollen. Je hebt een leuk gesprek, daar volgt weer wat uit, krijg je toch weer energie van. Ik had mezelf ook een coach gegund en voor mij hielp dat enorm. Je moet het nog steeds zelf doen, maar iemand kan je wel helpen met doelen stellen en de keer dat je daar weer heen moet, is het een stok achter de deur om te kunnen vertellen dat je het ook gedáán hebt wat er is afgesproken. Het blijft wel een worsteling. Ik ben zelf van branche veranderd… van een snelle jonge extraverte omgeving naar een introverte rustige omgeving (op het autistische af…
. Daar word ik af en toe ook niet zo blij van, van de onverschilligheid bedoel ik dan… maar ik weet wat het alternatief kan zijn. Inderdaad: geroddel, bondjesvorming, ellebogenwerk… daar ben ik gewoon niet tegen opgewassen.
Ik heb mezelf ook lang opgetrokken aan mijn gezin. Was het niet fijn dat ik als stabiele factor voor de kinderen kon zorgen? Het was ook een risicomijdende gedachte, als ik eerlijk tegen mezelf was!! Maar die rol houdt een keer op en dan kun je het thuiszitten niet meer verkopen voor jezelf. Je weet het en ik denk dat je het ook voelt, dat je, als het zo ver is toch iets moet en dan ook weer bang bent dat al je mogelijkheden dan zijn vervlogen.
Ik herken ook wat je zegt over vrijwilligerswerk. Dat heb ik ook een tijdje gedaan toen ik in een uitkering zat en ik merkte dat er veel onvrede was onder de vrijwilligers. Eigenlijk waren die met z’n allen bezig om de twee betalende krachten in het zadel te houden. Nee, dat voelde niet okee.
Ik denk dat je vooral positieve ervaringen nodig hebt nu. Succeservaringen. En dat je een manier moet zoeken om dat te organiseren voor jezelf, hetzij met een coach, hetzij met een psycholoog.
Omdat ik thuiszitten nog erger vond, heb ik me wel steeds uit dat moeras weten te trekken. Op de een of andere manier lukt het om dan toch m’n mindset weer een beetje positief te krijgen… en dan gaat het balletje rollen. Je hebt een leuk gesprek, daar volgt weer wat uit, krijg je toch weer energie van. Ik had mezelf ook een coach gegund en voor mij hielp dat enorm. Je moet het nog steeds zelf doen, maar iemand kan je wel helpen met doelen stellen en de keer dat je daar weer heen moet, is het een stok achter de deur om te kunnen vertellen dat je het ook gedáán hebt wat er is afgesproken. Het blijft wel een worsteling. Ik ben zelf van branche veranderd… van een snelle jonge extraverte omgeving naar een introverte rustige omgeving (op het autistische af…
. Daar word ik af en toe ook niet zo blij van, van de onverschilligheid bedoel ik dan… maar ik weet wat het alternatief kan zijn. Inderdaad: geroddel, bondjesvorming, ellebogenwerk… daar ben ik gewoon niet tegen opgewassen.Ik heb mezelf ook lang opgetrokken aan mijn gezin. Was het niet fijn dat ik als stabiele factor voor de kinderen kon zorgen? Het was ook een risicomijdende gedachte, als ik eerlijk tegen mezelf was!! Maar die rol houdt een keer op en dan kun je het thuiszitten niet meer verkopen voor jezelf. Je weet het en ik denk dat je het ook voelt, dat je, als het zo ver is toch iets moet en dan ook weer bang bent dat al je mogelijkheden dan zijn vervlogen.
Ik herken ook wat je zegt over vrijwilligerswerk. Dat heb ik ook een tijdje gedaan toen ik in een uitkering zat en ik merkte dat er veel onvrede was onder de vrijwilligers. Eigenlijk waren die met z’n allen bezig om de twee betalende krachten in het zadel te houden. Nee, dat voelde niet okee.
Ik denk dat je vooral positieve ervaringen nodig hebt nu. Succeservaringen. En dat je een manier moet zoeken om dat te organiseren voor jezelf, hetzij met een coach, hetzij met een psycholoog.
zaterdag 25 januari 2020 18:30
Ach, zolang ze ervoor betalen...vivinnetje schreef: ↑25-01-2020 17:58Eigenlijk waren die met z’n allen bezig om de twee betalende krachten in het zadel te houden. Nee, dat voelde niet okee.
