Kinderen
alle pijlers
Zoon (10) down ivm niet uitblinken in iets
zaterdag 8 februari 2020 om 17:54
Hallo
Ik zit met een situatie waar ik graag advies over wil.
Ik heb een leuke zoon van 10 jaar die down is omdat hij nergens in uitblinkt (vindt hij).
Op school hoort hij niet bij de besten in de klas, maar ook niet bij de slechtsten, gewoon een gemiddelde leerling.
Hij wil zo graag de beste zijn, maar gemiddelde cijfers is het meest haalbare voor hem. Ik geef regelmatig aan dat ik trots ben op zijn cijfers. Toch vergelijkt hij zich continu met de besten van de klas en voelt zich 'minder'.
Met sporten (voetbal) ook weer van dat, dan baalt hij er weer van dat hij niet uitblinkt of opvalt. Als ik hem op het veld zie spelen, zie ik een jongen die inderdaad niet elke wedstrijd de sterren van de hemel speelt, en soms juist weer wel, maar mij gaat het meer om zijn conditie en het spelen in een team. Hij is boos op de trainer dat hij niet op waarde wordt geschat, dat de trainer hem vaak aan de kant zet. Dat terwijl ik het soms logisch vind dat hij eruit moet gezien zijn bijdrage aan de wedstrijd op dat moment. Hij zegt zenuwachtig te worden van de trainer omdat hij bang is tijdens de wedstrijd er elk ogenblik weer uit te worden gezet.
Ik vind het moeilijk om hem hier feedback over te geven en laat dit toch aan de trainer over. Hij rent te langzaam is het vlg de trainer en ik ben het ermee eens. Maar hij is woedend, het ligt niet aan hem, hij krijgt de kans niet om zich te bewijzen, wil een andere club etc. Voetbal blijft zijn lust en zijn leven. Een andere sport is onbespreekbaar. Hij speelt trouwens wel in het beste team van de amateurclub (er is een A en een B team en hij speelt bij de A groep, de betere spelers).
Vandaag was hij weer down terug gekomen van de wedstrijd. Weer een paar keer aan de kant gezet. Het zou weer niet aan hem liggen maar aan de trainer die hem in de verdediging zet, terwijl hij een spits hoort te zijn etc etc. (hij speelt inderdaad veel beter in de spits dan in de verdediging, maar waarschijnlijk niet goed genoeg waardoor hij toch weer in de verdediging wordt gezet, maar ik hou me afzijdig).
Hij denkt dat hij in het voetbal gaat doorbreken en als ik voorzichtig aangeef dat dat maar voor heel weinig is weggelegd reageert hij daar best emotioneel op.
Hoe kan ik hiermee omgaan?
(ps zijn vader woont aan de andere kant van het land en ziet hij nauwelijks)
Ik zit met een situatie waar ik graag advies over wil.
Ik heb een leuke zoon van 10 jaar die down is omdat hij nergens in uitblinkt (vindt hij).
Op school hoort hij niet bij de besten in de klas, maar ook niet bij de slechtsten, gewoon een gemiddelde leerling.
Hij wil zo graag de beste zijn, maar gemiddelde cijfers is het meest haalbare voor hem. Ik geef regelmatig aan dat ik trots ben op zijn cijfers. Toch vergelijkt hij zich continu met de besten van de klas en voelt zich 'minder'.
Met sporten (voetbal) ook weer van dat, dan baalt hij er weer van dat hij niet uitblinkt of opvalt. Als ik hem op het veld zie spelen, zie ik een jongen die inderdaad niet elke wedstrijd de sterren van de hemel speelt, en soms juist weer wel, maar mij gaat het meer om zijn conditie en het spelen in een team. Hij is boos op de trainer dat hij niet op waarde wordt geschat, dat de trainer hem vaak aan de kant zet. Dat terwijl ik het soms logisch vind dat hij eruit moet gezien zijn bijdrage aan de wedstrijd op dat moment. Hij zegt zenuwachtig te worden van de trainer omdat hij bang is tijdens de wedstrijd er elk ogenblik weer uit te worden gezet.
Ik vind het moeilijk om hem hier feedback over te geven en laat dit toch aan de trainer over. Hij rent te langzaam is het vlg de trainer en ik ben het ermee eens. Maar hij is woedend, het ligt niet aan hem, hij krijgt de kans niet om zich te bewijzen, wil een andere club etc. Voetbal blijft zijn lust en zijn leven. Een andere sport is onbespreekbaar. Hij speelt trouwens wel in het beste team van de amateurclub (er is een A en een B team en hij speelt bij de A groep, de betere spelers).
Vandaag was hij weer down terug gekomen van de wedstrijd. Weer een paar keer aan de kant gezet. Het zou weer niet aan hem liggen maar aan de trainer die hem in de verdediging zet, terwijl hij een spits hoort te zijn etc etc. (hij speelt inderdaad veel beter in de spits dan in de verdediging, maar waarschijnlijk niet goed genoeg waardoor hij toch weer in de verdediging wordt gezet, maar ik hou me afzijdig).
Hij denkt dat hij in het voetbal gaat doorbreken en als ik voorzichtig aangeef dat dat maar voor heel weinig is weggelegd reageert hij daar best emotioneel op.
Hoe kan ik hiermee omgaan?
(ps zijn vader woont aan de andere kant van het land en ziet hij nauwelijks)
anoniem_387991 wijzigde dit bericht op 08-02-2020 18:00
8.44% gewijzigd
zondag 9 februari 2020 om 06:42
Mijn zoon vertelde mij dat Virgil van Dijk bewust zonder de achternaam van zijn vader speelt.
Zie dit artikel:
www.neveroffside.nl/waarom-virgil-dijk- ... rt-speelt/
zondag 9 februari 2020 om 07:01
Laat het hem nou eens zelf uitzoeken! Je hebt een kind dat graag speelt en gemotiveerd is. Hij is pas 10 dus hij heeft nog jaren om zich te ontwikkelen. Hij speelt in het beste team dus hij is sowieso geen slechte speler en zal over een beetje aanleg beschikkenElisa00 schreef: ↑08-02-2020 21:26Hij wil nu deelnemen aan een testdag bij een profclub. Ik weet nu al dat hij er niet doorkomt, er is zoveel talent aanwezig op zo een dag en hij is niet de beste bij zijn huidige club (wat hij moeilijk aanvaard).
Ik weet niet of deelname aan zo een testdag bij een profclub een goed idee is, want ik heb geen idee wat voor impact een afwijzing gaat hebben bij hem (zijn droom aan diggelen). Ik voorzie drama en tranen en nergens nog gemotiveerd voor willen zijn want het is toch niet goed genoeg.
Ik weet niet of ik dat trek.
In plaats van hier een (o zo Hollandse) les van te maken dat middelmatigheid de enige weg is, kan je ook juist heel andere lessen naar voren halen.
zondag 9 februari 2020 om 07:07
Jullie hebben beiden hetzelfde probleem: de afwezige vader.
Voor het sportdeel kan je het vrij simpel oplossen. Zoek ondersteuning van een goede coach hierin. Dat kan de eigen trainer van het team zijn, maar ook een andere senior figuur. Overleg eens met de club wat er mogelijk is aan begeleiding op dat vlak. Sport gaat niet alleen over het technische deel maar ook heel erg over het mentale. In andere takken van sport weet ik uit ervaring dat daar aandacht voor is dus dat zal er binnen de voetbalwereld ongetwijfeld ook zijn.
zondag 9 februari 2020 om 07:23
Mijn ouder pushte mij totaal niet, nergens toe.
Als ik ergens geen zin in had, hoefde ik het niet te doen.
Als ik op schoolkamp was en niet meer wilde, mocht ik naar huis.
Toen ik na de middelbare school niet verder wilde leren, stopte ik, en ging werken.
Dit kwam deels ook voort omdat er veel zorg uitging naar mijn broer en ze mij het niet te moeilijk wilde maken.
Ik heb daar later best last van gehad, dacht vaak dat ik iets niet kon, had niet geleerd door te zetten.
Nu ik zelf twee pubers heb zoek ik altijd de middenweg tussen pushen en motiveren.
Soms push ik idd om het beste uit henzelf te krijgen, nieuwe dingen te proberen, vertrouwen te geven dat ze iets wel kunnen en omgaan met teleurstelling hoort daarbij.
Als kinderen iets niet kennen beginnen ze er vaak niet aan. Zo hebben ze muziekles gekregen, we gaven ze een jaar om het te proberen.
We zijn nu bijna vier jaar verder en ze willen niet eens meer stoppen terwijl ze dat in het begin weleens geroepen hebben.
Kinderen haken vaak af als het lastig of moeilijk is.
Mijn dochter roept soms weleens dat een bepaald vak stom is als ze iets niet begrijpt maar als ze het wel snapt is het vak ineens wel weer leuk.
Ze moet dit jaar haar vakkenpakket kiezen en in het begin van het jaar riep ze dat ze cultuur en maatschappij wilde kiezen. Ze kon niet goed uitleggen waarom behalve dat haar dat wel een fijn/makkelijk pakket leek.
Door voorlichting op school en van ons als ouders wil ze toch liever natuur en gezondheid doen.
Dat zal best pittig voor haar zijn want ze valt onder categorie middenmoot maar wij steunen haar daarin en geven haar vertrouwen dat ze het wel kan.
Juist als het moeilijk is komt het op doorzettingsvermogen aan.
Mijn zoon droomde er ook van om profvoetballer te worden. Als ouder kun je voorlichting geven wat daar allemaal voor nodig en dat het maar voor een selecte groep haalbaar is.
Hij zit inmiddels in de tweede van het middelbaar onderwijs en die droom voor profvoetballer is inmiddels weggeëbd.
Nu droomt hij van het worden van voetbalcommentator.
Ik gun hem die 'droom' terwijl mijn man bv zegt dat er geen toekomst in is en dat maar voor weinig haalbaar is.
Het is inmiddels duidelijk waar zijn talenten liggen. Hij is een kei in communicatie en presenteren en werkt nu gericht naar een doel toe.
Tuurlijk is het worden van een bekende voetbalpresentator nier realistisch maar die droom helpt hem wel verder.
Wij lichten hem daarbij wel voor wat hij dan eventueel met een bepaalde studierichting nog meer kan worden.
Pushen is niet goed maar soms hebben kinderen wel een zetje nodig.
Teleurstelling en tegenslag hoort daar ook bij. Je kunt altijd weer een andere kant kiezen.
Als ik ergens geen zin in had, hoefde ik het niet te doen.
Als ik op schoolkamp was en niet meer wilde, mocht ik naar huis.
Toen ik na de middelbare school niet verder wilde leren, stopte ik, en ging werken.
Dit kwam deels ook voort omdat er veel zorg uitging naar mijn broer en ze mij het niet te moeilijk wilde maken.
Ik heb daar later best last van gehad, dacht vaak dat ik iets niet kon, had niet geleerd door te zetten.
Nu ik zelf twee pubers heb zoek ik altijd de middenweg tussen pushen en motiveren.
Soms push ik idd om het beste uit henzelf te krijgen, nieuwe dingen te proberen, vertrouwen te geven dat ze iets wel kunnen en omgaan met teleurstelling hoort daarbij.
Als kinderen iets niet kennen beginnen ze er vaak niet aan. Zo hebben ze muziekles gekregen, we gaven ze een jaar om het te proberen.
We zijn nu bijna vier jaar verder en ze willen niet eens meer stoppen terwijl ze dat in het begin weleens geroepen hebben.
Kinderen haken vaak af als het lastig of moeilijk is.
Mijn dochter roept soms weleens dat een bepaald vak stom is als ze iets niet begrijpt maar als ze het wel snapt is het vak ineens wel weer leuk.
Ze moet dit jaar haar vakkenpakket kiezen en in het begin van het jaar riep ze dat ze cultuur en maatschappij wilde kiezen. Ze kon niet goed uitleggen waarom behalve dat haar dat wel een fijn/makkelijk pakket leek.
Door voorlichting op school en van ons als ouders wil ze toch liever natuur en gezondheid doen.
Dat zal best pittig voor haar zijn want ze valt onder categorie middenmoot maar wij steunen haar daarin en geven haar vertrouwen dat ze het wel kan.
Juist als het moeilijk is komt het op doorzettingsvermogen aan.
Mijn zoon droomde er ook van om profvoetballer te worden. Als ouder kun je voorlichting geven wat daar allemaal voor nodig en dat het maar voor een selecte groep haalbaar is.
Hij zit inmiddels in de tweede van het middelbaar onderwijs en die droom voor profvoetballer is inmiddels weggeëbd.
Nu droomt hij van het worden van voetbalcommentator.
Ik gun hem die 'droom' terwijl mijn man bv zegt dat er geen toekomst in is en dat maar voor weinig haalbaar is.
Het is inmiddels duidelijk waar zijn talenten liggen. Hij is een kei in communicatie en presenteren en werkt nu gericht naar een doel toe.
Tuurlijk is het worden van een bekende voetbalpresentator nier realistisch maar die droom helpt hem wel verder.
Wij lichten hem daarbij wel voor wat hij dan eventueel met een bepaalde studierichting nog meer kan worden.
Pushen is niet goed maar soms hebben kinderen wel een zetje nodig.
Teleurstelling en tegenslag hoort daar ook bij. Je kunt altijd weer een andere kant kiezen.
zondag 9 februari 2020 om 09:49
Dit dus. Ik snap niet dat je maar zo “praktisch” door blijft neuzelen over die training terwijl je eigenlijk bevestigt dat er misschien heel wat anders speelt bij je zoon.m-april schreef: ↑08-02-2020 23:55Het gaat helemaal niet om het voetballen. Het gaat erom dat hij zijn vader mist en dat hij zich afgewezen voelt door zijn vader. Hij heeft begeleiding nodig om het feit dat zijn vader het laat afweten een plekje te geven. Ik zou als ik jou was echt hulp voor hem zoeken hiervoor.
Je zoon wil gezien worden. Dat gaat hij van zijn vader niet krijgen. Zorg dat JIJ dit wel ziet en zorg dat hij hulp krijgt i.p.v. je vast te bijten in het hele idee van voetbal als toekomstperspectief. Jouw zoon gaat nooit gelukkig worden met voetbal of welk doel hij zich ook stelt als hij daarmee vooral probeert om een bevestiging van zijn vader te krijgen.
Hij heeft hulp nodig om toch gelukkig te worden met zichzelf. Dat is veel groter dan of hij snapt dat een trainer een strategische keus maakt of niet.
Ik vind in jouw reactie dat je helemaal geen oog lijkt te hebben voor zijn daadwerkelijke behoefte. Dan wordt hij door jou ook niet gezien.
zondag 9 februari 2020 om 10:24
Maar dat is dan toch hét moment om te vragen of hij denkt dat zijn eigen vader ook zo zou reageren als hij erin slaagt om profvoetballer te worden?
De pijnlijke waarheid is dat voorwaardelijke liefde van een ouder betekenisloos is en dat hij in het geval van zijn eigen vader zelfs niet op voorwaardelijke extra aandacht en liefde hoeft te rekenen... Maar dat hoef je hem niet direct onder zijn neus te wrijven, je kan hem er wel vragen over stellen 'Hoeveel is de liefde waard van iemand die er alleen maar is als je succesvol bent?' Of 'Maar stel nou dat je vader ook dan nog niet geïnteresseerd is in voetballen?'
zondag 9 februari 2020 om 10:44
Ik heb niet alle reacties gelezen. Misschien dat dit al eerder ter sprake is gekomen. Je kind is in de steek gelaten door zijn vader. Hoe ben je daar mee omgegaan? Ik herken mezelf wel een beetje in je zoon. Ben ook op een andere manier in de steek gelaten door mn moeder en daar komt mijn eeuwige drang tot het zoeken naar erkenning en lastige omgang met afwijzing vandaan. Inmiddels ruimschoots volwassen en alles op orde maar had liever gewild dat hier in mijn jonge leven meer aandacht voor was geweest. Ik zeg niet dat dit bij je zoon speelt. Zelf dacht ik vroeger ook dat ik model, zangeres en kunstschaatster zou worden terwijl ik niet kan zingen, niet kan schaatsen en ook niet bijzonder knap ben. Het hoort er natuurlijk ook gewoon een beetje bij. Ik denk alleen wel dat het geen kwaad kan om ineens te onderzoeken in hoeverre de vader op afstand een rol speelt in dit waar hij nu tegenaan loopt.
zondag 9 februari 2020 om 11:47
Ik heb van een toptrainer die selecties bij jeugd moest doen wel eens gehoord dat het voor hem heel belangrijk is dat jonge voetballers zichzelf goed kunnen evalueren. Dus een keer een slechte dag is niet erg, als ze maar zelf ook beseffen dat ze een slechte dag hadden. En als ze maar realistisch kunnen benoemen wat wel en niet goed ging.
Dat zou ook een goede oefening kunnen zijn voor de rest van zijn leven. Niet perfect geeft niet, als je maar weet waar het mis ging. Dan kun je daar namelijk aan werken.
Dat zou ook een goede oefening kunnen zijn voor de rest van zijn leven. Niet perfect geeft niet, als je maar weet waar het mis ging. Dan kun je daar namelijk aan werken.
zondag 9 februari 2020 om 12:58
Geen woorden in de mond leggen, ik zei dat hij zich zo gedraagt omdat zij het toelaat.valentinamaria schreef: ↑09-02-2020 01:19.
Zo, wat een oordeel. En ja, ze moet iets oplossen, ze ontwijkt het, maar haar zoon heeft problemen. Zijn vader is vertrokken en zijn moeder emotioneel onbereikbaar, en hij is 10. Wil je hem nog steeds een schop onder zijn kont geven?
Het is allemaal vreselijk maar de huidige begripvolle aanpak werkt zó slecht dat moeder er een topic voor opent.
Verdriet en afwijzing mogen benoemd worden, maar hij is nu bezig om een patroon op te bouwen: Klagen en bevestigd worden.
Dat is korte-termijn bevrediging, en ik adviseer om daar mee te stoppen.
Dat vereist enige standvastigheid (namelijk niet meer ingaan op het geklaag) en als je dat een schop onder zijn kont wilt noemen dan is dat maar zo.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
zondag 9 februari 2020 om 15:03
Ah, maar hij is al goed, alleen de trainer is te blind om het te zien.
Wel +1 voor briljante reactie!
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
zondag 9 februari 2020 om 15:25
zondag 9 februari 2020 om 16:28
TO, waarom vertel je er niet bij dat je zoons niet alleen nooit aandacht van hun biologisch vader hebben gehad, maar dat je afgelopen november hebt gebroken met je vriend, met wie je weliswaar een lat-relatie had, maar die de afgelopen 8 jaar absoluut een vaderrol in het leven van je kinderen heeft vervuld? Je weet wel, die man die volgens jou niet genoeg deed voor je kinderen, maar van wie lopende het topic bleek dat hij ze leerde fietsen, naar sport bracht, naar hun wedstrijden kwam kijken, cadeaus voor ze kocht, etc.
Dit gaat helemaal niet over voetbal of de beste zijn in rekenen, dat snap je toch zelf ook wel? Gek hoor, dat je kind ernaar verlangt de beste te zijn in iets en genoeg op te vallen, goh, hoe zou dat nou komen?
Doe je zoon een lol en regel iemand met wie hij daarover kan praten. Iemand met diploma's daarvoor. En nadat ik je hele vorige topic heb gelezen, zou ik dat voor jezelf ook maar eens gaan doen. Al acht ik de kans groot dat je nu weer met 1001 excuses en sociaal wenselijke draaien gaat komen, want ook dat heb je in je andere topic nog stop gedaan.
Dit gaat helemaal niet over voetbal of de beste zijn in rekenen, dat snap je toch zelf ook wel? Gek hoor, dat je kind ernaar verlangt de beste te zijn in iets en genoeg op te vallen, goh, hoe zou dat nou komen?
Doe je zoon een lol en regel iemand met wie hij daarover kan praten. Iemand met diploma's daarvoor. En nadat ik je hele vorige topic heb gelezen, zou ik dat voor jezelf ook maar eens gaan doen. Al acht ik de kans groot dat je nu weer met 1001 excuses en sociaal wenselijke draaien gaat komen, want ook dat heb je in je andere topic nog stop gedaan.
zondag 9 februari 2020 om 17:32
Zoon is 10, dus dat is dan iemand die al vanaf zijn 2e een vaderfiguur was, meer dan zijn bio pa ooit voor hem is geweest..spuit_111 schreef: ↑09-02-2020 16:28TO, waarom vertel je er niet bij dat je zoons niet alleen nooit aandacht van hun biologisch vader hebben gehad, maar dat je afgelopen november hebt gebroken met je vriend, met wie je weliswaar een lat-relatie had, maar die de afgelopen 8 jaar absoluut een vaderrol in het leven van je kinderen heeft vervuld? Je weet wel, die man die volgens jou niet genoeg deed voor je kinderen, maar van wie lopende het topic bleek dat hij ze leerde fietsen, naar sport bracht, naar hun wedstrijden kwam kijken, cadeaus voor ze kocht, etc.
zondag 9 februari 2020 om 18:37
Precies dit.blijmetmij schreef: ↑09-02-2020 09:49Dit dus. Ik snap niet dat je maar zo “praktisch” door blijft neuzelen over die training terwijl je eigenlijk bevestigt dat er misschien heel wat anders speelt bij je zoon.
Je zoon wil gezien worden. Dat gaat hij van zijn vader niet krijgen. Zorg dat JIJ dit wel ziet en zorg dat hij hulp krijgt i.p.v. je vast te bijten in het hele idee van voetbal als toekomstperspectief. Jouw zoon gaat nooit gelukkig worden met voetbal of welk doel hij zich ook stelt als hij daarmee vooral probeert om een bevestiging van zijn vader te krijgen.
Hij heeft hulp nodig om toch gelukkig te worden met zichzelf. Dat is veel groter dan of hij snapt dat een trainer een strategische keus maakt of niet.
Ik vind in jouw reactie dat je helemaal geen oog lijkt te hebben voor zijn daadwerkelijke behoefte. Dan wordt hij door jou ook niet gezien.
zondag 9 februari 2020 om 20:19
Precies. En die relatie heeft TO eind november beëdigd. Dat mag natuurlijk, maar haar angst was toen dat de kinderen er last van zouden krijgen weer een vaderfiguur (of meer een vaderfiguur) te verliezen. Dus het verbaast me dat nu de gedachte zou zijn dat zoon down is omdat hij niet uitblinkt. Misschien is ie down omdat ie het gevoel heeft dat zn vaders steeds vertrekken en dat komt doordat hij niet goed genoeg is. Zou ook best een verklaring kunnen zijn voor het feit dat hij kritiek vd trainer zo moeilijk kan hebben. Die een mannelijk figuur is in zn leven.
zondag 9 februari 2020 om 20:55
Dat is heel aannemelijk inderdaad.spuit_111 schreef: ↑09-02-2020 20:19Precies. En die relatie heeft TO eind november beëdigd. Dat mag natuurlijk, maar haar angst was toen dat de kinderen er last van zouden krijgen weer een vaderfiguur (of meer een vaderfiguur) te verliezen. Dus het verbaast me dat nu de gedachte zou zijn dat zoon down is omdat hij niet uitblinkt. Misschien is ie down omdat ie het gevoel heeft dat zn vaders steeds vertrekken en dat komt doordat hij niet goed genoeg is. Zou ook best een verklaring kunnen zijn voor het feit dat hij kritiek vd trainer zo moeilijk kan hebben. Die een mannelijk figuur is in zn leven.
