Kinderen
alle pijlers
Dochter anders?
maandag 24 februari 2020 om 18:24
Ik heb meer kinderen die ouder zijn. Mijn dochter van 4 is anders. Ik begrijp haar niet altijd goed. Maak me steeds meer zorgen. Op school gaat het ook niet goed, vooral op sociaal gebied. Ik zeg altijd tegen mezelf en mijn man ieder kind is anders niks aan de hand als geruststelling voor mezelf vooral. Laatst een gesprek met praktijkondersteuner en die zei dat ik mijn gevoel niet moet negeren. Dat veel moeders het altijd al wisten als er iets met hun kind is.
Is dat zo gebleken bij jullie dat je al vanaf jongs af aan voelde dat er iets was en het bleek wel of niet zo te zijn?
Is dat zo gebleken bij jullie dat je al vanaf jongs af aan voelde dat er iets was en het bleek wel of niet zo te zijn?
maandag 24 februari 2020 om 20:30
Het is heel dapper dat je het durft toe te geven en accepteert.
Mijn moeder accepteert dat nog steeds niet en probeert nog altijd om vrienden voor me te fixen en probeert me te stimuleren om dingen te doen die zij leuk vindt (en blijft zeuren dat ik normaal moet worden).
Daarom heb ik ook eigenlijk geen contact meer met haar.
Let’s go Brandon!
maandag 24 februari 2020 om 20:39
Mijn oudste was vanaf zijn geboorte duidelijk anders, mijn jongste was 'normaal'.
Inmiddels hebben ze allebei een diagnose, zijn in het dagelijks leven fors beperkt.
Maar dat voelde ik dus maar bij één van de twee aan.
Inmiddels hebben ze allebei een diagnose, zijn in het dagelijks leven fors beperkt.
Maar dat voelde ik dus maar bij één van de twee aan.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 24 februari 2020 om 20:41
Autisme staat wel in het psychiatrisch handboek.....havermout1 schreef: ↑24-02-2020 19:13Autisme is natuurlijk geen psychische aandoening of verstandelijke beperking maar ben het wel met je eens.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
maandag 24 februari 2020 om 21:21
Mijn moeder had op mijn 4e al het gevoel dat ik anders was. In de kleuterklas. Ik was langzamer, verlegen, motorisch onhandig, angstig, dromerig. De juf begreep dat niet en vond mij maar lastig. Thuis kregen mijn ouders geen/moeilijk contact met me. Als peuter nog wel. Volgens mijn ouders was ik toen een veel vrolijker kind. Ze vermoedden Autisme. Maar daar was nog weinig over bekend toen, al die vormen. Je was Autist of niet. Omdat de school verder, afgezien van die juf, geen problemen met mij had, werd het niet herkend. Maar ik had het wel. Alleen extreme faalangst, werd gezegd. Daar heb ik ook jaren therapie voor gehad. Wat niet lang hielp. Diagnose ASS kwam op mijn 20e na vaak vastgelopen te zijn op stages en veel gepest te zijn in mijn puberteit.
maandag 24 februari 2020 om 22:26
Ik ben ook moeder van een kind waarvan ik vanaf de kraamweek al wist dat er iets niet helemaal klopt. Nergens op gebaseerd toen nog, maar gaandeweg het eerste jaar werd het steeds duidelijker. Cb en kinderarts zeiden dat ze niks geks konden ontdekken, ja wat traag met alles maar dat komt wel goed.
Nu 8 jaar later, speciaal basisonderwijs, emotioneel een achterstand van enkele jaren, faalangst en onbegrepen gedrag vertonen. Hij leert langzaam, op zijn eigen manier, door observeren en dan bang zijn om het fout te doen, tenzij 1 op 1 met de juf of mij bv.
Zoveel therapieën en onderzoeken gehad, maar niemand kan er de vinger op leggen. Het is duidelijk dat er iets is, maar zo van alles wat dat hij niet een label kan krijgen. Zou ik vroeger ook niet gewild hebben maar zou het nu verdomde handig vinden als er een diagnose was en we dus gericht konden helpen.
Ik denk zelf iets van zuurstofgebrek bij geboorte of iets mis met de placenta want kind kwam er bij een voldragen zwangerscjap vel over been uit.
Nu 8 jaar later, speciaal basisonderwijs, emotioneel een achterstand van enkele jaren, faalangst en onbegrepen gedrag vertonen. Hij leert langzaam, op zijn eigen manier, door observeren en dan bang zijn om het fout te doen, tenzij 1 op 1 met de juf of mij bv.
Zoveel therapieën en onderzoeken gehad, maar niemand kan er de vinger op leggen. Het is duidelijk dat er iets is, maar zo van alles wat dat hij niet een label kan krijgen. Zou ik vroeger ook niet gewild hebben maar zou het nu verdomde handig vinden als er een diagnose was en we dus gericht konden helpen.
Ik denk zelf iets van zuurstofgebrek bij geboorte of iets mis met de placenta want kind kwam er bij een voldragen zwangerscjap vel over been uit.
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
dinsdag 25 februari 2020 om 00:19
Dit inderdaad. Hetzelfde gebeurt bv bij mensen met reuma die zeggen dat ze regen voelen aankomen in hun botten. Dat houden ze echt hardnekkig vol, maar als er een onderzoek gedaan wordt waarbij ze voorspellingen moeten opschrijven, hebben ze het precies zo vaak goed als je met puur gokken zou verwachten. Oftewel: als ze pijn voelen, denken ze: oh, misschien het weer. Als het dan gaat regenen, denken ze: zie je wel! Als het niet gaat regenen, vergeten ze dat ze er überhaupt over gedacht hebben en slaan het dus niet op als ‘die keer dat ik het niet goed had’. Mensen houden dan echt bij hoog en bij laag vol dat het bij heb écht zo is, hoeveel tests er ook laten zien dat dat niet waar is.Lorelai schreef: ↑24-02-2020 19:51Ik denk dat de meeste ouders veel nadenken over hun kinderen, alert zijn op hun gedrag en gevoelens en daarmee geneigd zijn zich dingen af te vragen over hun kinderen. Blijkt er dan later iets ‘mis’ te zijn, dan heb je dat aangevoeld. Is er niks ‘mis’, dan vergeet je dat weer.
dinsdag 25 februari 2020 om 01:12
Ik kreeg wel een diagnose, rond mijn 6e denk ik, ook al was die niet helemaal juist.hondenmens schreef: ↑24-02-2020 21:21Mijn moeder had op mijn 4e al het gevoel dat ik anders was. In de kleuterklas. Ik was langzamer, verlegen, motorisch onhandig, angstig, dromerig. De juf begreep dat niet en vond mij maar lastig. Thuis kregen mijn ouders geen/moeilijk contact met me. Als peuter nog wel. Volgens mijn ouders was ik toen een veel vrolijker kind. Ze vermoedden Autisme. Maar daar was nog weinig over bekend toen, al die vormen. Je was Autist of niet. Omdat de school verder, afgezien van die juf, geen problemen met mij had, werd het niet herkend. Maar ik had het wel. Alleen extreme faalangst, werd gezegd. Daar heb ik ook jaren therapie voor gehad. Wat niet lang hielp. Diagnose ASS kwam op mijn 20e na vaak vastgelopen te zijn op stages en veel gepest te zijn in mijn puberteit.
Toen ik heel jong was had ik wel allemaal therapietjes, die natuurlijk overigens nergens bij hielpen. Ook werd mijn moeder aangeraden om een kindje uit te nodigen, en dan moest ze naast me zitten en me “leren spelen”. Dat natuurlijk ook niet hielp.
Maar ik denk dat dat haar toch het idee gaf dat zij me wel even kon leren om normaal te zijn. Denk ook dat dit het het idee gaf dat ze mij wel even kon fixen. Dat ik wel gewoon even “normaal” kan worden zoals iedereen zolang ik maar hard genoeg probeer. En als dat niet lukt dat dat dan komt omdat ik niet hard genoeg probeer of koppig ben.
Ze kan of wil niet begrijpen dat ik simpelweg niet “gewoon” kán “worden”. Dat ik zo bén.
Dan zegt ze: over 20 jaar ben je 50 en ben je nog zo. Ik zei, ik zal altijd zo blijven. Zo bén ik. Mijn hersenen werken anders.
Haar houding heeft me heel veel last gegeven, waarschijnlijk meer dan mijn vorm van autisme zelf. Na veel hard werken heb ik mezelf inmiddels volledig geaccepteerd. Iets dat mijn moeder nooit zal kunnen. Daarom is ons contact er eigenlijk niet meer.
Een van de laatste woorden van mijn oma (met wie ik wél een goede band had omdat ze wist dat ik anders was en ondanks dat mij volledig accepteerde en me niet probeerde te veranderen) waren: “het zou zo leuk zijn voor je moeder als je wat vriendinnen had.” Au.
Let’s go Brandon!
dinsdag 25 februari 2020 om 09:30
Ooh wat een verdrietig verhaal. Gelukkig dat je jezelf wel helemaal accepteert, dat kunnen veel mensen met of zonder label niet zeggen!havermout1 schreef: ↑25-02-2020 01:12Haar houding heeft me heel veel last gegeven, waarschijnlijk meer dan mijn vorm van autisme zelf. Na veel hard werken heb ik mezelf inmiddels volledig geaccepteerd. (...)
Een van de laatste woorden van mijn oma (met wie ik wél een goede band had omdat ze wist dat ik anders was en ondanks dat mij volledig accepteerde en me niet probeerde te veranderen) waren: “het zou zo leuk zijn voor je moeder als je wat vriendinnen had.” Au.
Ik heb ook wel eens die gedachte bij mijn dochter dat ze anders is, maar ik denk nu steeds vaker dat ze gewoon zichzelf is en dat we haar voorlopig gewoon lekker volgen. Ze is erg expressief in tekeningen en gebaren maar tegelijk heel erg rustig met een zacht stemmetje. Op het kinderdagverblijf kruipt ze sommige ochtenden op de bank met 2 boekjes en blijft daar rustig uren zitten observeren en lezen.
dinsdag 25 februari 2020 om 10:10
Het is heel frustrerend geweest en heb me jaren niet goed genoeg gevoeld, fout en heeft me veel last gegeven. Was ook niet fijn voor mijn gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen. Maar ik weet nu dat het niet mijn fout of mijn keuze is dat ik autistisch ben. Zo bén ik. Dat ben ik. En dat is prima. Ik hoef me niet in bochten te wringen om andere mensen blij te maken.Molligpaard schreef: ↑25-02-2020 09:30Ooh wat een verdrietig verhaal. Gelukkig dat je jezelf wel helemaal accepteert, dat kunnen veel mensen met of zonder label niet zeggen!
Ik heb geen medelijden met mezelf. Ik vind het eigenlijk vooral zielig voor mijn moeder. Haar oudste zus was waarschijnlijk ook autistisch (weet het niet officieel, maar ze was net zoals ik). Mijn hele leven was ze altijd aan het klagen en afgeven op haar zus, ze had echt een hekel aan haar. Ze had het er ook altijd over hoe alleen ze was, hoe erg haar gedrag was, ruzies op haar werk etc etc
Ik denk dat ze een hekel aan haar had en niet wilde dat haar eigen dochter ook zo zou worden (dacht ze dat ze dat zo zou kunnen voorkomen?). En ze blijft er op gefocust. Stopt me ook altijd als ik aan het praten ben, en zegt dat ik van alles fout doe/zeg wat ik totaal niet in de gaten heb... en als ik iets goed zeg zegt ze in een kleutertoon dat ik het goed doe (huh?)... Zwaar irritant en ongewenst. Het zou zo fijn voor haar zijn als ze zou beseffen en accepteren dat ik zo ben. Zou ze zelf ook veel gelukkiger van worden.
Ik heb twee studies afgerond, een kind, een huisje, een baan, een man en ik vind het prima en ben heel tevreden over mijn leven.
Let’s go Brandon!
dinsdag 25 februari 2020 om 10:41
Oei, in de relatie tussen jou en je moeder zit veel oud en zeer ongezond zeer. Zolang zij niet inziet en/of accepteert zal daarin niets veranderen. Kies voor jezelf en je gezin. Je bent goed zoals je bent. Je hoeft niet te veranderen.havermout1 schreef: ↑25-02-2020 10:10Het is heel frustrerend geweest en heb me jaren niet goed genoeg gevoeld, fout en heeft me veel last gegeven. Was ook niet fijn voor mijn gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen. Maar ik weet nu dat het niet mijn fout of mijn keuze is dat ik autistisch ben. Zo bén ik. Dat ben ik. En dat is prima. Ik hoef me niet in bochten te wringen om andere mensen blij te maken.
Ik heb geen medelijden met mezelf. Ik vind het eigenlijk vooral zielig voor mijn moeder. Haar oudste zus was waarschijnlijk ook autistisch (weet het niet officieel, maar ze was net zoals ik). Mijn hele leven was ze altijd aan het klagen en afgeven op haar zus, ze had echt een hekel aan haar. Ze had het er ook altijd over hoe alleen ze was, hoe erg haar gedrag was, ruzies op haar werk etc etc
Ik denk dat ze een hekel aan haar had en niet wilde dat haar eigen dochter ook zo zou worden (dacht ze dat ze dat zo zou kunnen voorkomen?). En ze blijft er op gefocust. Stopt me ook altijd als ik aan het praten ben, en zegt dat ik van alles fout doe/zeg wat ik totaal niet in de gaten heb... en als ik iets goed zeg zegt ze in een kleutertoon dat ik het goed doe (huh?)... Zwaar irritant en ongewenst. Het zou zo fijn voor haar zijn als ze zou beseffen en accepteren dat ik zo ben. Zou ze zelf ook veel gelukkiger van worden.
Ik heb twee studies afgerond, een kind, een huisje, een baan, een man en ik vind het prima en ben heel tevreden over mijn leven.
dinsdag 25 februari 2020 om 10:45
Als gevolg van eigen problematiek heb ik een behoorlijk poos "naast mezelf gestaan" in het leven. Ik was er, echter ik was er ook niet.
Van oudsher heb ik een vrij goed ontwikkelde intuïtie. Die was zoek. Voelen lukte ook niet meer. Ik sloot me af voor gevoel, emotie en intuïtie.
Inmiddels merk ik dat een en ander weer in werking is getreden en merk ik ook weer dat ik bepaalde zaken aanvoel.
Ik ben er van overtuigt dat een moeder de meest intense binding met haar kind heeft die er kan zijn. Of de moeder dat waar heeft of wil waar hebben is een tweede.
Luister naar je gevoel.
Van oudsher heb ik een vrij goed ontwikkelde intuïtie. Die was zoek. Voelen lukte ook niet meer. Ik sloot me af voor gevoel, emotie en intuïtie.
Inmiddels merk ik dat een en ander weer in werking is getreden en merk ik ook weer dat ik bepaalde zaken aanvoel.
Ik ben er van overtuigt dat een moeder de meest intense binding met haar kind heeft die er kan zijn. Of de moeder dat waar heeft of wil waar hebben is een tweede.
Luister naar je gevoel.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 26-02-2020 07:31
0.17% gewijzigd
dinsdag 25 februari 2020 om 11:19
Ttroeteltje schreef: ↑25-02-2020 10:41Oei, in de relatie tussen jou en je moeder zit veel oud en zeer ongezond zeer. Zolang zij niet inziet en/of accepteert zal daarin niets veranderen. Kies voor jezelf en je gezin. Je bent goed zoals je bent. Je hoeft niet te veranderen.
Dankje, dat is precies wat ik doe. Het geeft me veel rust. Niet meer de constante correcties van dingen die ik zeg, kritiek op wat ik doe, hoe ik ben, vriendinnen voor me fixen etc etc
Ik wil haar haar enigste kleinkind niet ontnemen dus stuur wel foto’s/video’s en hij gaat ook wel eens op bezoek met zijn vader, maar daar houdt het mee op.
Let’s go Brandon!
donderdag 5 maart 2020 om 11:25
Dit raakt en snaar bij me. Ik vind het soms lastig om me zoontje te begrijpen. In sommige dingen is hij zo anders dan ik. Vroeger maakte ik me een beetje zorgen, nu niet meerAsteraceae schreef: ↑25-02-2020 11:01Mijn moeder dacht ook dat er iets anders was aan mij. Het enige wat er anders is aan mij is dat ik anders ben dan zij. En dat is niet per se negatief.
hij is anders dan ik en dat is niet verkeerd
donderdag 5 maart 2020 om 20:02
MooiAsteraceae schreef: ↑25-02-2020 11:01Mijn moeder dacht ook dat er iets anders was aan mij. Het enige wat er anders is aan mij is dat ik anders ben dan zij. En dat is niet per se negatief.
dinsdag 10 maart 2020 om 10:48
Ze is een temperamentvolle meid. Ze kan ontploffen en dan zelfs zichzelf slaan op haar hoofd. Thuis is ze ook erg druk. Praat non stop en heel bewegelijk. Op school is ze rustig, verlegen en vind ze het moeilijk om met kinderen te spelen. De juf noemde haar ook dromerig. Bij het brengen is het altijd nog aan mij vastklampen en moet ik haar in de kring zetten en probeert ze me te volgen. Tranen. Bij het ophalen is ze meestal vrolijk soms zie ik het al aan haar gezicht en zodra we de school uit lopen tranen.
Verder kan ze dan thuis ontploffen en een driftbui krijgen. Bepaalde kinderen uit de klas is ze dan heel boos op. Als ik probeer te achterhalen wat er gebeurd is krijg ik verschillende verhalen. Ze heeft een hele grote fantasie met denkbeeldige vriendjes waar ze mee speelt in de pauze. De juf zegt dat ze rondjes loopt in de pauze alleen. Dat breekt mijn hart. Ze plast vaker in haar broek. Nooit eerder gedaan vanaf 2 jaar dat ze zindelijk was. Begonnen toen ze naar school ging. Ze geeft soms aan dat ze gepest word. Volgens de juf is daar geen sprake van.
Ik merk gewoon dat ze sinds school niet lekker in haar vel.zit
Wat zouden jullie hiermee doen? Wat is de eerste stap? Met de school kom ik niet verder die zien geen problemen.
dinsdag 10 maart 2020 om 11:01
Ik sluit me aan bij je praktijkondersteuner, luister naar je moedergevoel. Als jij je zorgen maakt is dat voldoende reden om dingen te laten onderzoeken.
Een goede eerste stap is de huisarts. Of integrale vroeghulp, zij kijken heel breed.
Bij onze oudste zoon zei ik al met 6 weken dat ik me zorgen om hem maakte. Hij is nu 5, en na veel omzwervingen kwamen we op de juiste plek. Diagnose: autisme spectrum stoornis en vermoeden van dcd. Met deze diagnose gingen de deuren naar de juiste begeleiding open, dat helpt thuis en op school (regulier onderwijs gaat tot nu toe goed).
Onze jongste zoon praat niet en verder waren veel dingen herkenbaar van de oudste. De onderzoeken bij de ggz gaan binnenkort starten en er wordt overlegd voor een plek op een behandelgroep. Vooral voor zijn tos, in zijn geval niet spreken maar taal ook niet begrijpen, is dat hard nodig. Hij is 2.5 dus bij hem zijn we er vroeg bij.
Een goede eerste stap is de huisarts. Of integrale vroeghulp, zij kijken heel breed.
Bij onze oudste zoon zei ik al met 6 weken dat ik me zorgen om hem maakte. Hij is nu 5, en na veel omzwervingen kwamen we op de juiste plek. Diagnose: autisme spectrum stoornis en vermoeden van dcd. Met deze diagnose gingen de deuren naar de juiste begeleiding open, dat helpt thuis en op school (regulier onderwijs gaat tot nu toe goed).
Onze jongste zoon praat niet en verder waren veel dingen herkenbaar van de oudste. De onderzoeken bij de ggz gaan binnenkort starten en er wordt overlegd voor een plek op een behandelgroep. Vooral voor zijn tos, in zijn geval niet spreken maar taal ook niet begrijpen, is dat hard nodig. Hij is 2.5 dus bij hem zijn we er vroeg bij.
dinsdag 10 maart 2020 om 11:16
Asteraceae schreef: ↑25-02-2020 11:01Mijn moeder dacht ook dat er iets anders was aan mij. Het enige wat er anders is aan mij is dat ik anders ben dan zij. En dat is niet per se negatief.
dinsdag 10 maart 2020 om 11:28
Deze korte info klinkt in mijn oren niet zo heel veel als “anders”, meer misschien onzeker. Er zijn trainingen waarin kinderen hun weerbaarheid kunnen vergroten. Ik mag denk ik geen link plaatsen, maar zoek eens op weerbaarheidstraining apetrotsekinderen.
Daarnaast herken je misschien wel iets in hoogsensitieve kinderen..? Misschien ook wel helemaal niet hoor, daarvoor heb ik te weinig info, maar het zou kunnen dat je er wel iets in herkent.
Daarnaast herken je misschien wel iets in hoogsensitieve kinderen..? Misschien ook wel helemaal niet hoor, daarvoor heb ik te weinig info, maar het zou kunnen dat je er wel iets in herkent.
