Relaties
alle pijlers
Ik maak mijn eigen relatie stuk...
zondag 19 april 2009 om 18:37
Zoals de titel al zegt, het lijkt wel of ik mijn eigen relatie om zeep help.
We zijn ruim 3 jaar bij elkaar en wonen bijna twee jaar samen. Onze relatie heeft al veel te verduren gehad. Een ex waarmee mijn vriend nog een huis had (en de bijbhorende afwikkeling), die relatie is niet leuk beïndigd en mijn vriend heeft daar nog veel last van gahad (ook in het eerste jaar dat wij al samen waren). Ikzelf die ontzettend veel moeite bleek te hebben met veranderingen in alle vormen, maar er wel voor gekozen heb, mijn huis, baan en bekende omgeving te verlaten om 100 km verder opnieuw te beginnen. Een sterfgeval in de familie waarbij ik geen afscheid heb kunnen nemen van die persoon die mij zooo dierbaar was.
Het opnieuw beginnen ging niet van een leien dakje. Beloofde baan bleek k*t, weer op zoek, tijdelijk zonder werk, tijdelijke baan, nu weer een tijdelijk contract. Niet echt wat ik voor ogen had.
Mijn rooskleurige voorstelling van het samenwonen bleek ook niet te kloppen. Meerdere collega's van mijn vriend vertrokken rond de tijd dat wij gingen samenwonen. Gevolg: lange werkdagen, drukte, stress, veel irritaties en bijzonder weinig tijd voor mij. En als hij dan eens op tijd thuis was moest hij zijn aandacht verdelen tussen mij, zijn familie en zijn hobby's. Dat levert natuurlijk ook wrijving op, want ik had toch meer verwacht
Kleine irritaties werden grote issues. Ik emotieeter kwam kilo's aan, wat weer de nodige opmerkingen opleverde. Terrecht, maar emotieeter als ik ben, kan juist dan ook niet stoppen met snoepen. Dus visueuze cirkel, die ik niet kan doorbreken.
We hebben elkaar via het werk leren kennen en hebben al snel gemerkt dat we niet veel gemeenschappelijke interesses hebben. Voor mij niet zo'n probleem, hij vindt dat vaak wel vervelend, omdat we dan minder dingen samen kunnen doen die we beiden leuk vinden. Ik zelf vind het juist fijn dat we andere interesses hebben, zo ben je niet steeds samen. Anderzijds wil ik hem maar wat graag claimen, om samen leuke dingen te doen, als hij eenmaal thuis is...
Ik heb altijd gedacht dat ik volwassen was en alles goed deed. Maar als je 8 jaar single bent en alleen woont, dan is er ook niemand die zegt dat je iets misschien beter anders zou kunnen doen. Ik voelde me toen sterk, maar niet altijd even gelukkig.
Nu samenwonend loop ik tegen steeds meer dingen aan die ik graag anders zou willen, of waarvan ik niet begrijp waarom ik zo reageer of doe. Ik kan niet tegen kritiek, ben weer onzekerder, bang dat hij bij me weggaat, ben soms bijzonder negatief (ik noem het vaak ook realistisch). Waarom kan ik niet tegen verandering, waarom moet ik altijd zo kritisch zijn op mezelf, alles en iedereen? Ik zit mezelf soms enorm in de weg! Ik weet echt wel dat het een groot deel door mijn opvoeding komt. Ik ben nu een paar keer gaan praten bij Maatschappelijk Werk. Dat lucht voor dat moment wel op. Ik kan daar mijn verhaal doen, zonder mijn vriend daarmee te belasten en krijg ook feed back waar ik iets mee kan. Van de huisarts heb ik een telefoonnummer van een Psycholoog gekregen, die wil ik echt bellen, maar ik vind het doodeng.
Gemiddeld gezien gaat het ons niet echt slecht, maar het is en blijft een relatie van diepe dalen en hoge pieken. Waarbij momenteel de dalen toch erg overheersen. Hij zegt dat hij van me houdt en drie uur later is hij nors en naar binnengekeerd omdat ik er weer iets eruit geflapt heb wat niet goed gevallen is.
Zijn we nou zo anders dat we niet samen kunnen zijn? Op het moment ben ik zo bang dat hij er opeens een punt achter zet. Gevoelsmatig zou ik dat zo oneerlijk vinden. Ik heb een jaar geduld gehad toen zijn ex ons/hem nog aan het stalken was. En nu ik aan mezelf probeer te werken om het voor mezelf en ons samen makkelijker te maken heeft hij geen geduld voor mij? Ik weet echt wel dat ik niet altijd de gezelligste, leuke meid ben waar hij toen op viel, maar ik weet ook dat ik dat niet één twee drie kan veranderen. De 20% van de tijd dat ik niet leuk ben overheerst nu onze hele relatie. Daar baal ik zo van! Het is een visueuze cirkel. Als ik niet 'leuk' ben, sluit hij zich af, waardoor ik mezelf nog rotter voel, en daar wordt hij weer niet toegangelijker van...
Hij ligt nu op bed, wil met rust gelaten worden. Dat doe ik ook, hoe moeilijk ik het ook vind. Ik weet dat ik het anders erger maak. Maar ik zit nu jankend voor de PC en weet niet hoe ik dit op moet lossen...
We zijn ruim 3 jaar bij elkaar en wonen bijna twee jaar samen. Onze relatie heeft al veel te verduren gehad. Een ex waarmee mijn vriend nog een huis had (en de bijbhorende afwikkeling), die relatie is niet leuk beïndigd en mijn vriend heeft daar nog veel last van gahad (ook in het eerste jaar dat wij al samen waren). Ikzelf die ontzettend veel moeite bleek te hebben met veranderingen in alle vormen, maar er wel voor gekozen heb, mijn huis, baan en bekende omgeving te verlaten om 100 km verder opnieuw te beginnen. Een sterfgeval in de familie waarbij ik geen afscheid heb kunnen nemen van die persoon die mij zooo dierbaar was.
Het opnieuw beginnen ging niet van een leien dakje. Beloofde baan bleek k*t, weer op zoek, tijdelijk zonder werk, tijdelijke baan, nu weer een tijdelijk contract. Niet echt wat ik voor ogen had.
Mijn rooskleurige voorstelling van het samenwonen bleek ook niet te kloppen. Meerdere collega's van mijn vriend vertrokken rond de tijd dat wij gingen samenwonen. Gevolg: lange werkdagen, drukte, stress, veel irritaties en bijzonder weinig tijd voor mij. En als hij dan eens op tijd thuis was moest hij zijn aandacht verdelen tussen mij, zijn familie en zijn hobby's. Dat levert natuurlijk ook wrijving op, want ik had toch meer verwacht
Kleine irritaties werden grote issues. Ik emotieeter kwam kilo's aan, wat weer de nodige opmerkingen opleverde. Terrecht, maar emotieeter als ik ben, kan juist dan ook niet stoppen met snoepen. Dus visueuze cirkel, die ik niet kan doorbreken.
We hebben elkaar via het werk leren kennen en hebben al snel gemerkt dat we niet veel gemeenschappelijke interesses hebben. Voor mij niet zo'n probleem, hij vindt dat vaak wel vervelend, omdat we dan minder dingen samen kunnen doen die we beiden leuk vinden. Ik zelf vind het juist fijn dat we andere interesses hebben, zo ben je niet steeds samen. Anderzijds wil ik hem maar wat graag claimen, om samen leuke dingen te doen, als hij eenmaal thuis is...
Ik heb altijd gedacht dat ik volwassen was en alles goed deed. Maar als je 8 jaar single bent en alleen woont, dan is er ook niemand die zegt dat je iets misschien beter anders zou kunnen doen. Ik voelde me toen sterk, maar niet altijd even gelukkig.
Nu samenwonend loop ik tegen steeds meer dingen aan die ik graag anders zou willen, of waarvan ik niet begrijp waarom ik zo reageer of doe. Ik kan niet tegen kritiek, ben weer onzekerder, bang dat hij bij me weggaat, ben soms bijzonder negatief (ik noem het vaak ook realistisch). Waarom kan ik niet tegen verandering, waarom moet ik altijd zo kritisch zijn op mezelf, alles en iedereen? Ik zit mezelf soms enorm in de weg! Ik weet echt wel dat het een groot deel door mijn opvoeding komt. Ik ben nu een paar keer gaan praten bij Maatschappelijk Werk. Dat lucht voor dat moment wel op. Ik kan daar mijn verhaal doen, zonder mijn vriend daarmee te belasten en krijg ook feed back waar ik iets mee kan. Van de huisarts heb ik een telefoonnummer van een Psycholoog gekregen, die wil ik echt bellen, maar ik vind het doodeng.
Gemiddeld gezien gaat het ons niet echt slecht, maar het is en blijft een relatie van diepe dalen en hoge pieken. Waarbij momenteel de dalen toch erg overheersen. Hij zegt dat hij van me houdt en drie uur later is hij nors en naar binnengekeerd omdat ik er weer iets eruit geflapt heb wat niet goed gevallen is.
Zijn we nou zo anders dat we niet samen kunnen zijn? Op het moment ben ik zo bang dat hij er opeens een punt achter zet. Gevoelsmatig zou ik dat zo oneerlijk vinden. Ik heb een jaar geduld gehad toen zijn ex ons/hem nog aan het stalken was. En nu ik aan mezelf probeer te werken om het voor mezelf en ons samen makkelijker te maken heeft hij geen geduld voor mij? Ik weet echt wel dat ik niet altijd de gezelligste, leuke meid ben waar hij toen op viel, maar ik weet ook dat ik dat niet één twee drie kan veranderen. De 20% van de tijd dat ik niet leuk ben overheerst nu onze hele relatie. Daar baal ik zo van! Het is een visueuze cirkel. Als ik niet 'leuk' ben, sluit hij zich af, waardoor ik mezelf nog rotter voel, en daar wordt hij weer niet toegangelijker van...
Hij ligt nu op bed, wil met rust gelaten worden. Dat doe ik ook, hoe moeilijk ik het ook vind. Ik weet dat ik het anders erger maak. Maar ik zit nu jankend voor de PC en weet niet hoe ik dit op moet lossen...
zondag 19 april 2009 om 19:52
Je komt inderdaad heel gevoelig over met een te grote dosis zelfkritiek en dat is niet altijd zo makkelijk voor jezelf. Maar je kunt het leven ook te zwaar voor jezelf maken. Ik denk dat je met cognitieve therapie een heel eind kunt komen. Ook omdat je graag anders tegen de dingen aan wilt kijken en daar open voor staat. In die gevallen is deze vorm van therapie over het algemeen kansvol. Volgens mij kom jij er wel hoor!
zondag 19 april 2009 om 20:12
Het mooie van een opvoeding is dat je er als volwassene je niet er niet in hoeft te vinden en je eigen weg zoekt in de dingen die je geleerd zijn dan wel meegekregen hebt. Nog mooier is dat je dan ook als volwassene de dingen die niet zo goed zijn gegaan vroeger er nu aan kunt werken zodat ze wel goed gaan of in iedergeval beter. Je maakt het op dit moment denk ik zwaarder voor jezelf dan nodig is. En dat maakt dat je nog dieper in een negatieve spiraal gaat zitten. En dat is echt niet nodig. Ik lees dat je je al bij de psych gemeld hebt. Stap een van een verandering in je leven is: weten dat er dingen zijn waar aan je moet werken, stap 2 is er aan gaan werken, met behulp van professionals. En dat ga je doen. En stap 3 is de handvatten die je aangereikt krijgt tijdens de gesprekken ook toepassen.
Tot die tijd kun je misschien wat meer focussen op de dingen die wel goed gaan bij jou. (de pilates, de 4 weken mee doen met weightwatchers) en kijken naar de dingen die ook in jullie relatie goed gaan. Dat maakt je blik op dingen iets minder negatief. Zodat je in iedergeval zelf ook weer wat meer kunt genieten en blij kunt zijn. Het zal niet altijd meevallen maar je komt er wel, met hulp maar dat is echt geen schande!
Tot die tijd kun je misschien wat meer focussen op de dingen die wel goed gaan bij jou. (de pilates, de 4 weken mee doen met weightwatchers) en kijken naar de dingen die ook in jullie relatie goed gaan. Dat maakt je blik op dingen iets minder negatief. Zodat je in iedergeval zelf ook weer wat meer kunt genieten en blij kunt zijn. Het zal niet altijd meevallen maar je komt er wel, met hulp maar dat is echt geen schande!
maandag 20 april 2009 om 10:54
quote:pangolin schreef op 19 april 2009 @ 19:27:
@Wuiles
Dat is precies waarom ik hulp nodig heb en die verwijzing vrijdag gekregen heb van mijn huisarts. Ik weet dat ík er beter van zal worden en ik kan alleen maar hopen dat mijn vriend niet nu de handoek in de ring gooit terwijl bij mij nu eindelijk het kwartje gevallen is.
Als ie dat doet weet je meteen hoe laat het is, namelijk dat hij niet de man voor jou is. Een dooddoener, maar mi wel waar.
Wat zijn volgens jou btw negatieve/mindere kanten van je vriend? Zoals ik het nu lees komt het op mij over alsof hij zogenaamd mister Perfect is en jij de zogenaamde kluns, lijkt me niet reeel.
Wat vind je het moeilijkst in de relatie met je vriend?
@Wuiles
Dat is precies waarom ik hulp nodig heb en die verwijzing vrijdag gekregen heb van mijn huisarts. Ik weet dat ík er beter van zal worden en ik kan alleen maar hopen dat mijn vriend niet nu de handoek in de ring gooit terwijl bij mij nu eindelijk het kwartje gevallen is.
Als ie dat doet weet je meteen hoe laat het is, namelijk dat hij niet de man voor jou is. Een dooddoener, maar mi wel waar.
Wat zijn volgens jou btw negatieve/mindere kanten van je vriend? Zoals ik het nu lees komt het op mij over alsof hij zogenaamd mister Perfect is en jij de zogenaamde kluns, lijkt me niet reeel.
Wat vind je het moeilijkst in de relatie met je vriend?
