Kinderen
alle pijlers
School en privacy kind
woensdag 13 mei 2020 om 22:03
Even een karakterbeschrijving: Puber (ADD/ASS) heeft al vanaf jongs of aan een vrij pessimistisch karakter en blijft snel hangen in negatieve emoties. Dit gecombineerd met de hormonen van een 15-jarige maakt van hem een chronisch neerslachtig persoon. Hij vindt deze gemoedstoestand helemaal prima, heeft het geaccepteerd en mij, en de nodige professionals, verzekerd dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Dezelfde professionals zagen er geen verdere problematiek in behalve een wat extremere neerslachtigheid.
Nu moest Zoon laatst naar de leerplichtambtenaar; Hij kreeg een tik op zijn vingers omdat ie te vaak te laat op school was gekomen. Ik wist van dit gesprek, Zoon kwam ook met een formulier waarop wat gegevens stonden, het probleem en de oplossing.
Ik had vandaag een gesprek met de mentor omdat ik belde voor een heads up, en nu bleek dat Zoon met zijn sterke karakter in gesprek is geweest met die leerplichtambtenaar en dat was dusdanig zorgwekkend voor haar dat ze de mentor heeft gevraagd of er actie op ondernomen moet worden. De mentor heeft gezegd dat ze mij kent en dat dit Zoon zijn karakter is.
Ik wist dit dus niet en ik schrok hier best wel van. En ik hoef echt niet alles van mijn zoon te weten, als hij klaagt over zijn zeurende moeder bij zijn mentor hoef ik dat heus niet te horen. Maar dat er vanuit een externe partij zorgen uit worden gesproken had ik toch wel graag willen weten.
Vinden jullie dit onder de privacy van mijn zoon vallen of had ik hier van op de hoogte gehouden moeten worden volgens jullie?
Nu moest Zoon laatst naar de leerplichtambtenaar; Hij kreeg een tik op zijn vingers omdat ie te vaak te laat op school was gekomen. Ik wist van dit gesprek, Zoon kwam ook met een formulier waarop wat gegevens stonden, het probleem en de oplossing.
Ik had vandaag een gesprek met de mentor omdat ik belde voor een heads up, en nu bleek dat Zoon met zijn sterke karakter in gesprek is geweest met die leerplichtambtenaar en dat was dusdanig zorgwekkend voor haar dat ze de mentor heeft gevraagd of er actie op ondernomen moet worden. De mentor heeft gezegd dat ze mij kent en dat dit Zoon zijn karakter is.
Ik wist dit dus niet en ik schrok hier best wel van. En ik hoef echt niet alles van mijn zoon te weten, als hij klaagt over zijn zeurende moeder bij zijn mentor hoef ik dat heus niet te horen. Maar dat er vanuit een externe partij zorgen uit worden gesproken had ik toch wel graag willen weten.
Vinden jullie dit onder de privacy van mijn zoon vallen of had ik hier van op de hoogte gehouden moeten worden volgens jullie?
donderdag 14 mei 2020 om 00:44
Voor diegenen die nog niet helemaal snappen dat het me dus echt niet uitmaakt dat Zoon zijn/onze problemen met externe partijen bespreekt zal ik het even illustreren met een voorbeeld.
Stel je nou voor dat die keer dat hij, toen hij in mijn kasten aan neuzen was, die gevonden vibo dusdanig traumatisch vindt dat hij nachtmerries heeft, alleen maar onvoldoendes haalt en de behoefte heeft om 24/7 in een foetushouding op de grond te gaan liggen en hij bespreekt dat met zijn mentor of een leerplichtambtenaar dan zou ik daar 0 problemen mee hebben. Ik ben blij dat hij dan verteld heeft wat hem zo dwars zit en handvatten krijgt bij de verwerking ervan.
Stel je nou voor dat die keer dat hij, toen hij in mijn kasten aan neuzen was, die gevonden vibo dusdanig traumatisch vindt dat hij nachtmerries heeft, alleen maar onvoldoendes haalt en de behoefte heeft om 24/7 in een foetushouding op de grond te gaan liggen en hij bespreekt dat met zijn mentor of een leerplichtambtenaar dan zou ik daar 0 problemen mee hebben. Ik ben blij dat hij dan verteld heeft wat hem zo dwars zit en handvatten krijgt bij de verwerking ervan.
donderdag 14 mei 2020 om 05:17
Ik vind eerlijk gezegd dat je zoon zijn privacy geschonden is. Hij vertelt iemand iets in vertrouwen, en nadat jij toevallig gehoord hebt wat je zoon tegen iemand zei, ga je verhaal halen bij de mentor, die uiteindelijk iets daarover vertelt. Dát vind ik niet kunnen.
Je zoon heeft recht op zijn privacy. Het praat vaak nou eenmaal makkelijker met iemand die neutraal is, dan met moeders.
Neem hem serieus. Als hij zegt dat jullie veel ruzie hebben, probeer je te verdiepen in zijn gevoel, en ga het niet bagatelliseren dat het mee valt.
Je zoon heeft recht op zijn privacy. Het praat vaak nou eenmaal makkelijker met iemand die neutraal is, dan met moeders.
Neem hem serieus. Als hij zegt dat jullie veel ruzie hebben, probeer je te verdiepen in zijn gevoel, en ga het niet bagatelliseren dat het mee valt.
donderdag 14 mei 2020 om 08:49
Ik snap je wel, want je wil iets kunnen doen met de problemen die je zoon ervaart, ze oplossen als het kan. Zeker als je er zelf een aandeel in hebt waar je iets mee kunt.
Máár het is fijn als je zoon ergens terecht kan waar hij kan ventileren. En dat die persoon waar hij tegen ventileert hem een frisse blik kan bieden en hem kan laten nadenken. Als dat allemaal rechtstreeks bij mams terecht komt, zal hij waarschijnlijk stoppen met ventileren en dan ben je verder van huis, want dan deelt hij het nog steeds niet met jou maar kropt het in zichzelf op en hoort hij geen andere perspectieven en ervaringen. Dus dat is niet handig. Ik denk dat het fijn is dat hij die gesprekken kan hebben en dat je het beter zo kan laten.
Het zou denk ik beter zijn als mentor hem handvatten geeft om die ruzies met jou op te lossen en hem perspectief geeft hoe ruzies bij andere pubers gaan (om servies bijvoorbeeld). Om hem te horen, maar ook te delen hoe 'ouders' ergens in staan. Dat helpt hem meer dan als jij nu er heel hard aan gaat werken in je eentje. Soms komt het veel beter aan van een buitenstaander.
Ondertussen kun jij wel werken aan jullie vertrouwensband als die niet optimaal is, aan dingen bespreken met elkaar en zeker ook aan het bewust creeren van fijne momenten/tradities met elkaar, die ook tegenwicht bieden aan de minder leuke momenten.
Ik weet niet of het al met zoon besproken is nu, maar ik zou uitkijken met vertellen wat mentor heeft gezegd en dat voorzichtig aanpakken om hun vertrouwensband niet het raam uit te gooien.
En wat betreft kritiek op jou, dat kan je toch niet vermijden. Als hij zich kut voelt en jij staat zo dichtbij en je maakt fouten net als iedereen, dan kun je hoe dan ook kritiek verwachten.
.
Máár het is fijn als je zoon ergens terecht kan waar hij kan ventileren. En dat die persoon waar hij tegen ventileert hem een frisse blik kan bieden en hem kan laten nadenken. Als dat allemaal rechtstreeks bij mams terecht komt, zal hij waarschijnlijk stoppen met ventileren en dan ben je verder van huis, want dan deelt hij het nog steeds niet met jou maar kropt het in zichzelf op en hoort hij geen andere perspectieven en ervaringen. Dus dat is niet handig. Ik denk dat het fijn is dat hij die gesprekken kan hebben en dat je het beter zo kan laten.
Het zou denk ik beter zijn als mentor hem handvatten geeft om die ruzies met jou op te lossen en hem perspectief geeft hoe ruzies bij andere pubers gaan (om servies bijvoorbeeld). Om hem te horen, maar ook te delen hoe 'ouders' ergens in staan. Dat helpt hem meer dan als jij nu er heel hard aan gaat werken in je eentje. Soms komt het veel beter aan van een buitenstaander.
Ondertussen kun jij wel werken aan jullie vertrouwensband als die niet optimaal is, aan dingen bespreken met elkaar en zeker ook aan het bewust creeren van fijne momenten/tradities met elkaar, die ook tegenwicht bieden aan de minder leuke momenten.
Ik weet niet of het al met zoon besproken is nu, maar ik zou uitkijken met vertellen wat mentor heeft gezegd en dat voorzichtig aanpakken om hun vertrouwensband niet het raam uit te gooien.
En wat betreft kritiek op jou, dat kan je toch niet vermijden. Als hij zich kut voelt en jij staat zo dichtbij en je maakt fouten net als iedereen, dan kun je hoe dan ook kritiek verwachten.
.
donderdag 14 mei 2020 om 08:53
Ik vind het juist heel erg logisch. Ik ken genoeg pubers (incl mezelf) die als er ook maar een vinger aangereikt werd als excuus dat meteen aangrepen. En ik heb een hele goede relatie met mijn moeder maar zeker weten dat ik zonder problemen ruzie thuis zou hebben gebruikt om ergens onderuit te komen.Dubbeljus schreef: ↑14-05-2020 00:21Dat lijkt me heel onlogisch. Kinderen zijn heel erg loyaal naar hun ouders.
Ik leed zelf als puber ook erg onder de slechte sfeer thuis en vele ruzies met mijn moeder maar ik heb daar nooit wat over gezegd naar buiten, zelfs niet bij bezorgde vragen van de mentor en later nog eens een docent. Ik voelde aam dat het niet gewaardeerd zou worden als ik de vuile was zou buitenhangen en eerlik gezegd was het voor mij natuurlijk ook soort van normaal en gaf ik mezelf ook de schuld (wat heel vaak het geval is bij kinderen!). Dus je kan blij zijn dat je zoon iemand vertrouwde.
Sorry als ik je beledig maar Jouw posts triggerden mij onmiddellijk. Ik kreeg gelijk de vibes die ik bij mijn moeder ook altijd kreeg. Misschien kan het geen kwaad je wat minder druk te maken over hoe je iets te weten bent gekomen en je wat meer te verdiepen in wat jouw aandeel is in de beleving en neerslachtigheid van je zoon.
Juist dat TOs zoon tegen een wildvreemde zo deed vind ik daar extra voor spreken. Precies om wat jij zegt: als er veel speelt moet je het er eerder volledig uittrekken.
Maar goed, wij zijn allebei TOs zoon niet
Ik wil alleen maar aangeven dat het niet zo heel gek gedacht is.
donderdag 14 mei 2020 om 09:00
Na dit topic, en er een nachtje over slapen, ben ik wat rustiger en rationeler.
Ik ga straks met zoonlief in gesprek en mijn excuses aanbieden dat ik contact heb gezocht met zijn mentor adhv wat ik hoorde. Ik ga wel benoemen dat ik soms die noodzaak voel vanwege zijn neerslachtigheid en dat dat voor mij een chronisch punt van zorgen voor mij is. Daarnaast moet ik maar gaan vertrouwen dat hij écht wel bij me komt als er iets ernstigs is en dat de mentor bij grote zorgen me ook wel weet te vinden.
Ik vind het soms moeilijk, moeder van een puberzoon.
Ik ga straks met zoonlief in gesprek en mijn excuses aanbieden dat ik contact heb gezocht met zijn mentor adhv wat ik hoorde. Ik ga wel benoemen dat ik soms die noodzaak voel vanwege zijn neerslachtigheid en dat dat voor mij een chronisch punt van zorgen voor mij is. Daarnaast moet ik maar gaan vertrouwen dat hij écht wel bij me komt als er iets ernstigs is en dat de mentor bij grote zorgen me ook wel weet te vinden.
Ik vind het soms moeilijk, moeder van een puberzoon.
donderdag 14 mei 2020 om 09:02
Oh, dit zou dan écht niet de eerste keer zijn, hoor. Hij heeft het vaker gedaan en mij zelfs weleens op de hoogte gesteld van het feit dat ie iets had uitgebuit om onder bijv. nablijven uit te komen.Positivevibes schreef: ↑14-05-2020 08:53Ik vind het juist heel erg logisch. Ik ken genoeg pubers (incl mezelf) die als er ook maar een vinger aangereikt werd als excuus dat meteen aangrepen. En ik heb een hele goede relatie met mijn moeder maar zeker weten dat ik zonder problemen ruzie thuis zou hebben gebruikt om ergens onderuit te komen.
Juist dat TOs zoon tegen een wildvreemde zo deed vind ik daar extra voor spreken. Precies om wat jij zegt: als er veel speelt moet je het er eerder volledig uittrekken.
Maar goed, wij zijn allebei TOs zoon niet
donderdag 14 mei 2020 om 09:13
Bij mij halen medicatie en gesprekken ook niks uit. Ik heb uiteindelijk geaccepteerd dat het bij me hoort (als soort donkere wolk in mijn achterhoofd, niet als onderdeel van mijn karakter, dat weiger ik ;p ), maar niet dat het normaal is. En pas als ik echt weer in een gat stort vraag ik hulp. Anders heeft het geen zin.Plopper schreef: ↑13-05-2020 23:29Wat raad jij aan? Hij heeft sessies gehad, ik heb 'm naar de dokter gesleept en als er een professional met hem bezig gaat, laat ie ze gewoon lullen tot het voorbij is en laat alles links in-rechts uit gaan.
Hij lijkt die zwaarmoedigheid ook echt als deel van zijn identiteit te zien en zijn best te doen omdat vol te blijven houden. Zijn vrienden zijn ook zo, dit versterkt dit dus alleen maar. En ik kan een 15-jarige niet dwingen om andere vrienden te zoeken.
Hij is nu actief op zoek naar een bijbaantje, ik hoop dat dit wat andere inzichten geeft bij hem.
donderdag 14 mei 2020 om 09:26
Bedankt.shala91 schreef: ↑14-05-2020 09:13Bij mij halen medicatie en gesprekken ook niks uit. Ik heb uiteindelijk geaccepteerd dat het bij me hoort (als soort donkere wolk in mijn achterhoofd, niet als onderdeel van mijn karakter, dat weiger ik ;p ), maar niet dat het normaal is. En pas als ik echt weer in een gat stort vraag ik hulp. Anders heeft het geen zin.
Ik denk, om heel eerlijk te zijn, dat zoonlief zijn gemoedstoestand heeft geaccepteerd, maar ik degene ben die er moeite mee heeft.
Vooral dat rumineren wat hij doet, dat hij al vanaf kleins of aan. En vroegah kon ik hem helpen relativeren en naar positieve dingen kijken, maar nu ben ik de zeikende, naïeve moeder die niet in wil zien dat de wereld naar de klote gaat. #anarchie
donderdag 14 mei 2020 om 20:46
Plopper schreef: ↑14-05-2020 09:00Na dit topic, en er een nachtje over slapen, ben ik wat rustiger en rationeler.
Ik ga straks met zoonlief in gesprek en mijn excuses aanbieden dat ik contact heb gezocht met zijn mentor adhv wat ik hoorde. Ik ga wel benoemen dat ik soms die noodzaak voel vanwege zijn neerslachtigheid en dat dat voor mij een chronisch punt van zorgen voor mij is. Daarnaast moet ik maar gaan vertrouwen dat hij écht wel bij me komt als er iets ernstigs is en dat de mentor bij grote zorgen me ook wel weet te vinden.
Ik vind het soms moeilijk, moeder van een puberzoon.
Waarom ga je er een punt van maken om je kind vertellen dat jij chronisch zorgen hebt over hem? En dat je weliswaar spijt hebt dat je de mentor hebt gebeld maarrrrrr.... dat is eigenlijk zijn schuld want hij is neerslachtig.
Heel bijzonder hoe je hier een topic opent, hoe je hier reageert en wat je tegen je zoon zegt te gaan zeggen. Heb je zelf therapie? Meen ik serieus. Als de relatie met je kind verstoord is en je je chronisch zorgen maakt dan zou ik toch wens uit gaan zoeken wat het in jou is dat bijdraagt aan deze dynamiek tussen moeder en kind. Het afdoen als puberteit is wel erg makkelijk. Een relatie bestaat uit 2 mensen.
donderdag 14 mei 2020 om 22:23
Heel bijzonder dat jij erop blijft hameren dat onze relatie verstoord is, zeker gezien alle professionals die we de afgelopen jaren gesproken en gezien hebben anders beweren.
Nee, ik heb de schuld niet bij hem gelegd. Ik heb uitgelegd dat ik soms domme dingen doe omdat ik me dan getriggerd voel en me zorgen maak vanwege zijn neerslachtigheid. Ook dat ik het snap als hij voelt dat ik in zijn privacy heb zitten wroeten en dat ik hoop dat hij zich ondanks mijn fout zich nog wel vrij genoeg voelt om zich te uiten bij derden en dat ik mijn best ga doen om op zijn eigen oordeel af zal gaan en dat ik het wel hoor als er actie nodig is.
En we hebben therapie gehad. Hij gaf mij een hoger cijfer voor mijn moederschap dan ikzelf, maar zag nog wel verbeterpunten. Ook heeft hij tijdens die sessies aangegeven makkelijker over zijn gevoel te kunnen praten als ik dat ook doe en hem help zijn emoties te ordenen. Oh, en dat ik te ongeduldig ben en hem soms te weinig ruimte geef voor zijn gevoel. Wél heeft ie het gevoel dat ik onvoorwaardelijk van hem hou en dat ik hem ongeacht wat dan ook altijd zal accepteren als persoon.
Hij durft ook gewoon keihard met mij een discussie aan te gaan als ie vindt dat ik onredelijk ben.
Nee, ik heb de schuld niet bij hem gelegd. Ik heb uitgelegd dat ik soms domme dingen doe omdat ik me dan getriggerd voel en me zorgen maak vanwege zijn neerslachtigheid. Ook dat ik het snap als hij voelt dat ik in zijn privacy heb zitten wroeten en dat ik hoop dat hij zich ondanks mijn fout zich nog wel vrij genoeg voelt om zich te uiten bij derden en dat ik mijn best ga doen om op zijn eigen oordeel af zal gaan en dat ik het wel hoor als er actie nodig is.
En we hebben therapie gehad. Hij gaf mij een hoger cijfer voor mijn moederschap dan ikzelf, maar zag nog wel verbeterpunten. Ook heeft hij tijdens die sessies aangegeven makkelijker over zijn gevoel te kunnen praten als ik dat ook doe en hem help zijn emoties te ordenen. Oh, en dat ik te ongeduldig ben en hem soms te weinig ruimte geef voor zijn gevoel. Wél heeft ie het gevoel dat ik onvoorwaardelijk van hem hou en dat ik hem ongeacht wat dan ook altijd zal accepteren als persoon.
Hij durft ook gewoon keihard met mij een discussie aan te gaan als ie vindt dat ik onredelijk ben.
donderdag 14 mei 2020 om 22:44
Waaruit haal jij nou dat hun relatie verstoord is?Dubbeljus schreef: ↑14-05-2020 20:46Waarom ga je er een punt van maken om je kind vertellen dat jij chronisch zorgen hebt over hem? En dat je weliswaar spijt hebt dat je de mentor hebt gebeld maarrrrrr.... dat is eigenlijk zijn schuld want hij is neerslachtig.
Heel bijzonder hoe je hier een topic opent, hoe je hier reageert en wat je tegen je zoon zegt te gaan zeggen. Heb je zelf therapie? Meen ik serieus. Als de relatie met je kind verstoord is en je je chronisch zorgen maakt dan zou ik toch wens uit gaan zoeken wat het in jou is dat bijdraagt aan deze dynamiek tussen moeder en kind. Het afdoen als puberteit is wel erg makkelijk. Een relatie bestaat uit 2 mensen.
Kind van TO vertelt haar wss meer dan de gemiddelde puber doet.
donderdag 14 mei 2020 om 22:48
Dank je. Dat kreeg ik ook te horen van onze IPG'er. Hij verteld zeker niet alles, dat hoeft ook helemaal niet. Wel vertelde hij over zijn vriendinnetje en het reilen en zeilen daarom heen (ook dingen die ik niet wilde horen als moeder, maar als hij een vraag stelt doe je natuurlijk supercool).
