Relaties
alle pijlers
Hoe omgaan met een gebrek aan bevestiging krijgen?
zondag 26 april 2009 om 12:30
Dag allemaal,
Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.
Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.
Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit.
Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.
Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.
Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.
En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.
Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.
Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.
Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.
Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.
Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.
Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.
Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?
Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.
Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.
Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit.
Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.
Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.
Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.
En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.
Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.
Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.
Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.
Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.
Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.
Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.
Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?
zondag 26 april 2009 om 16:47
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 16:38:
Voor die ruzie hadden we een periode waarin het goed ging.
Wat dit betreft, ik vind 5 weken al veel te lang duren. Nu wonen we niet samen, dus kunnen we 'leuk doen' tijdens het eten, en kan ik ontspannen in mijn eigen huis en hem ook de ruimte geven. Maar als je samenwoont, vind ik het afschuwelijk als hij dag in dag uit teruggetrokken of chagrijnig is, zonder dat ik me daarvoor af kan schermen.
Hier vallen mij twee dingen op.
Het eerste is dat je al een aantal keer hebt gezegt dat je je kunt ontspannen in je eigen woning. Ben je niet ontspannen in zijn woning dan? Ben je niet ontspannen met hem erbij?
Het tweede is dat je het over samenwonen hebt. Waarom zou je nadenken over hoe dat gaat als het nu al niet eens lekker loopt.
Ik zag je andere topics en vraag me werkelijk af waarom je zo blijft vasthouden aan iets waar je ongelukkig van wordt. Deze relatie maakt je ongelukkig, het is niet alleen dit. Waarom blijf je in deze relatie? Waarom? Vind je jezelf dan écht niet een leuke ontspannen, fijne, rustige en goede relatie waard?
En je kindje? Wil je die niet een ontspannen, rustige en stabiele jeugd geven. En bovenal een goed voorbeeld van hoe het wel kan (want zelfs alleen gelukkig zijn is beter dan samen ongelukkig zijn).
Voor die ruzie hadden we een periode waarin het goed ging.
Wat dit betreft, ik vind 5 weken al veel te lang duren. Nu wonen we niet samen, dus kunnen we 'leuk doen' tijdens het eten, en kan ik ontspannen in mijn eigen huis en hem ook de ruimte geven. Maar als je samenwoont, vind ik het afschuwelijk als hij dag in dag uit teruggetrokken of chagrijnig is, zonder dat ik me daarvoor af kan schermen.
Hier vallen mij twee dingen op.
Het eerste is dat je al een aantal keer hebt gezegt dat je je kunt ontspannen in je eigen woning. Ben je niet ontspannen in zijn woning dan? Ben je niet ontspannen met hem erbij?
Het tweede is dat je het over samenwonen hebt. Waarom zou je nadenken over hoe dat gaat als het nu al niet eens lekker loopt.
Ik zag je andere topics en vraag me werkelijk af waarom je zo blijft vasthouden aan iets waar je ongelukkig van wordt. Deze relatie maakt je ongelukkig, het is niet alleen dit. Waarom blijf je in deze relatie? Waarom? Vind je jezelf dan écht niet een leuke ontspannen, fijne, rustige en goede relatie waard?
En je kindje? Wil je die niet een ontspannen, rustige en stabiele jeugd geven. En bovenal een goed voorbeeld van hoe het wel kan (want zelfs alleen gelukkig zijn is beter dan samen ongelukkig zijn).
zondag 26 april 2009 om 16:49
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 16:41:
Dat is lief PW, dankjewel. Ik ben wel zo gewend geraakt aan deze manier van met elkaar omgaan, dat ik denk dat het niet reëel is me voor te stellen dat het anders kan.
Dat is wel reeël, dus probeer het eens.
Bedenk eens heel goed wat jij te bieden hebt in een relatie, en hoe die ander moet zijn zodat jij diegene het waard vindt om dat wat jij te bieden hebt aan te geven.
En bedenk wat je je kindje mee wilt geven.
Dat is lief PW, dankjewel. Ik ben wel zo gewend geraakt aan deze manier van met elkaar omgaan, dat ik denk dat het niet reëel is me voor te stellen dat het anders kan.
Dat is wel reeël, dus probeer het eens.
Bedenk eens heel goed wat jij te bieden hebt in een relatie, en hoe die ander moet zijn zodat jij diegene het waard vindt om dat wat jij te bieden hebt aan te geven.
En bedenk wat je je kindje mee wilt geven.
zondag 26 april 2009 om 17:08
Met deze man kan het denk ik niet heel anders. Jullie communiceren niet, het lijkt wel alsof je beiden een compleet andere taal spreekt, die de ander wel probeert te begrijpen, maar al 6 jaar lukt het niet.
Hij gaat niet veranderen, hij is zoals ie is, en als jij blijft verwachten dat je kikker een prins wordt als je m maar vaak genoeg kust, dan zul je telkens teleurgesteld zijn als ie toch weer kikker blijkt. Waarom doe je hem en jezelf dit aan? En idd warom geef je je kind dit voorbeeld van een relatie, waarin mamma en pappa elkaar onzeker maken en het slechtste in elkaar naar boven halen. Want ik denk dat jij je vriend ook heel onzeker maakt, omdat ie best aanvoelt dat ie niet aan je verwachtingen voldoet. net zoals zijn "afwijzingen" jou kapotmaken, zal jouw duidelijke teleurstelling hem wer raken, dat wat hij ook doet, het altijd verkeerd is. Als ik jou was zou ik je therapie weer oppakken, vooral voor jezelf; om weer te leren vertrouwen. Zodat je niet hoeft te blijven uit angst, omdat je anders alleen bent en je zoontje de helft van de tijd ergens anders is. Als je die angst kunt overwinnen ben je vrij om te bijven omdat je dat wilt en kunt accepteren dat hij afstandelijker is dan je eigenijk zou willen, of om te gaan, omdat deze relatie 3 mensen doodongelukkig maakt.
Hij gaat niet veranderen, hij is zoals ie is, en als jij blijft verwachten dat je kikker een prins wordt als je m maar vaak genoeg kust, dan zul je telkens teleurgesteld zijn als ie toch weer kikker blijkt. Waarom doe je hem en jezelf dit aan? En idd warom geef je je kind dit voorbeeld van een relatie, waarin mamma en pappa elkaar onzeker maken en het slechtste in elkaar naar boven halen. Want ik denk dat jij je vriend ook heel onzeker maakt, omdat ie best aanvoelt dat ie niet aan je verwachtingen voldoet. net zoals zijn "afwijzingen" jou kapotmaken, zal jouw duidelijke teleurstelling hem wer raken, dat wat hij ook doet, het altijd verkeerd is. Als ik jou was zou ik je therapie weer oppakken, vooral voor jezelf; om weer te leren vertrouwen. Zodat je niet hoeft te blijven uit angst, omdat je anders alleen bent en je zoontje de helft van de tijd ergens anders is. Als je die angst kunt overwinnen ben je vrij om te bijven omdat je dat wilt en kunt accepteren dat hij afstandelijker is dan je eigenijk zou willen, of om te gaan, omdat deze relatie 3 mensen doodongelukkig maakt.
zondag 26 april 2009 om 17:14
Ik denk dat rustige, liefdevolle ontspannen relaties voor de lange duur, iets is wat in sprookjes voorkomt. Of misschien, héél incidenteel in het echte leven.
Ik geloof dat ik mensen niet zo vertrouw. Vrienden wel. Maar iemand die van mij zal houden in een liefdesrelatie, waar ik voor altijd op kan bouwen, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die persoon bestaat. Ik hoop het wel. Maar denk van niet.
Ik begrijp dat je het zorgwekkend voor ons kindje vindt. Ik ook. Ik doe mijn uiterste best om hem buiten de spanningen te houden.
Samenwonen zou ik alleen doen nadat we dat hebben uitgeprobeerd, en dat toch goed blijkt te gaan.
Ik geloof dat ik mensen niet zo vertrouw. Vrienden wel. Maar iemand die van mij zal houden in een liefdesrelatie, waar ik voor altijd op kan bouwen, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die persoon bestaat. Ik hoop het wel. Maar denk van niet.
Ik begrijp dat je het zorgwekkend voor ons kindje vindt. Ik ook. Ik doe mijn uiterste best om hem buiten de spanningen te houden.
Samenwonen zou ik alleen doen nadat we dat hebben uitgeprobeerd, en dat toch goed blijkt te gaan.
zondag 26 april 2009 om 17:19
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 17:14:
Maar iemand die van mij zal houden in een liefdesrelatie, waar ik voor altijd op kan bouwen, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die persoon bestaat. Ik hoop het wel. Maar denk van niet.
Ik kan me voorstellen dat je dat denkt, want volgens mij is dit precies het beeld dat je relatie volgt. Dit is wat je ziet, dit is jouw realiteit. Als je het anders wilt, zul je de situatie zelf moeten veranderen.
De perfecte relatie bestaat niet, daar heb je gelijk in. Maar relaties met rust en vertrouwen bestaan wél en dat lijkt me een minimaal vereiste. Buikpijn omdat je vriend en je zoon terugkomen van een weekendje weg is geen goed teken. Het zouden kriebels of vlinders moeten zijn, of op z'n minst het gevoel: gezellig dat ze er straks weer zijn.
Maar iemand die van mij zal houden in een liefdesrelatie, waar ik voor altijd op kan bouwen, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die persoon bestaat. Ik hoop het wel. Maar denk van niet.
Ik kan me voorstellen dat je dat denkt, want volgens mij is dit precies het beeld dat je relatie volgt. Dit is wat je ziet, dit is jouw realiteit. Als je het anders wilt, zul je de situatie zelf moeten veranderen.
De perfecte relatie bestaat niet, daar heb je gelijk in. Maar relaties met rust en vertrouwen bestaan wél en dat lijkt me een minimaal vereiste. Buikpijn omdat je vriend en je zoon terugkomen van een weekendje weg is geen goed teken. Het zouden kriebels of vlinders moeten zijn, of op z'n minst het gevoel: gezellig dat ze er straks weer zijn.
zondag 26 april 2009 om 17:22
zondag 26 april 2009 om 17:33
Toch "krijg" je kennelijk wel iets uit deze relatie. Iets wat maakt dat je het blijft proberen, tegen beter weten in.
Als ik al jouw posts lees, kom je over als een vrouw die genoegen neemt met een beetje. Omdat ze denkt dat er niet meer inzit voor haar. En iedere keer hetzelfde doet en dan toch een ander resultaat verwacht.
Waar heeft jullie zoon recht op? Opgroeien in de veronderstelling dat er geen goede relaties bestaan? Dat je maar genoegen moet nemen met hoe het is? Dat je op je tenen moet lopen, want anders irriteer je mama of pappa en dan hebben ze buikpijn of worden ze boos.
Ingewikkeld.
Als ik al jouw posts lees, kom je over als een vrouw die genoegen neemt met een beetje. Omdat ze denkt dat er niet meer inzit voor haar. En iedere keer hetzelfde doet en dan toch een ander resultaat verwacht.
Waar heeft jullie zoon recht op? Opgroeien in de veronderstelling dat er geen goede relaties bestaan? Dat je maar genoegen moet nemen met hoe het is? Dat je op je tenen moet lopen, want anders irriteer je mama of pappa en dan hebben ze buikpijn of worden ze boos.
Ingewikkeld.
Everything you see I owe to spaghetti!
zondag 26 april 2009 om 17:35
Maar, in plaats van me zorgen maken over wat hij nu voor me voelt, en iedere gereserveerde reactie zien als een persoonlijke afwijzing, kan ik hem misschien ook vragen hoe we er voor staan. In de hoop dat hij iets geruststellends zegt, en ik ook, waar we verder mee kunnen.
Of is dat een slecht idee?
Vanmiddag had ik me juist voorgenomen om zijn gedrag aan te nemen voor wat het is. Te ontvangen wat hij geeft. Te meer, omdat hij niet van praten houdt. Hij wil liever 'gewoon doen' en dan gaan de problemen vanzelf weg.
Maar ik heb eigenlijk iets nodig om het vertrouwen te repareren. Zodat ikzelf ook weer kan bijdragen aan een warme wisselwerking.
Als ik niks doe heb ik zo'n onbestemd gevoel, dan weet ik eigenlijk niet goed hoe we ervoor staan. Ik wil niet doorgaan als hij zijn hart er niet in kan leggen.
Of is dat een slecht idee?
Vanmiddag had ik me juist voorgenomen om zijn gedrag aan te nemen voor wat het is. Te ontvangen wat hij geeft. Te meer, omdat hij niet van praten houdt. Hij wil liever 'gewoon doen' en dan gaan de problemen vanzelf weg.
Maar ik heb eigenlijk iets nodig om het vertrouwen te repareren. Zodat ikzelf ook weer kan bijdragen aan een warme wisselwerking.
Als ik niks doe heb ik zo'n onbestemd gevoel, dan weet ik eigenlijk niet goed hoe we ervoor staan. Ik wil niet doorgaan als hij zijn hart er niet in kan leggen.
zondag 26 april 2009 om 17:41
Hoewel ik er voor mezelf niet erg in geloof, bestaan voor mijn zoon wel goede relaties!! Vast. Het is mijns inziens voor iedereen moeilijk om de juiste persoon te vinden. En die relatie dan ook nog eens op peil te houden.
En hij mag mij irriteren, ik ben ook wel eens boos op hem, maar dat zijn de usual ouder-kind irritaties. Ik houd van hem en doe alles wat in mijn macht ligt om hem een goed leven te bieden, mét vertrouwen in zijn medemens.
Het liefste binnen het gezin. Als het echt niet anders kan, dan los van zijn vader.
En hij mag mij irriteren, ik ben ook wel eens boos op hem, maar dat zijn de usual ouder-kind irritaties. Ik houd van hem en doe alles wat in mijn macht ligt om hem een goed leven te bieden, mét vertrouwen in zijn medemens.
Het liefste binnen het gezin. Als het echt niet anders kan, dan los van zijn vader.
zondag 26 april 2009 om 17:53
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 17:14:
Ik denk dat rustige, liefdevolle ontspannen relaties voor de lange duur, iets is wat in sprookjes voorkomt. Of misschien, héél incidenteel in het echte leven.
Ik geloof dat ik mensen niet zo vertrouw. Vrienden wel. Maar iemand die van mij zal houden in een liefdesrelatie, waar ik voor altijd op kan bouwen, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die persoon bestaat. Ik hoop het wel. Maar denk van niet.
Ik begrijp dat je het zorgwekkend voor ons kindje vindt. Ik ook. Ik doe mijn uiterste best om hem buiten de spanningen te houden.
Samenwonen zou ik alleen doen nadat we dat hebben uitgeprobeerd, en dat toch goed blijkt te gaan.
Je spreekt jezelf hier tegen, hoe graag ik ook voor je zou willen dat dat niet zo is. Je kunt niet én "proberen" te samenwonen (wat al gedoemt is te mislukken als je er op die manier instapt) én je kind buiten de spanningen proberen te houden.
Daarnaast, je uiterste best doen om je kind buiten de spanning te houden doe je helemaal niet. Je kiest immers voor jezelf en je angst, en niet voor je kind door door te gaan met deze relatie. Het klinkt heel hard, dat weet ik, maar dat zijn wel de feiten.
En liefdevolle relaties voor de lange duur bestaan zeker wel. Meer dan je denkt. Het is alleen belangrijk dat beide personen voldoende van zichzelf houden en voldoende van de ander.
Bevestiging van een ander willen en bang zijn dat je niet goed genoeg bent ís geen liefde, dat is noodzaak die eigenlijk helemaal overbodig is. Van iemand houden is houden van de ander zoals die ander is, en niet van het plaatje dat je in je hoofd hebt, of van het idee hoe die ander zou kunnen of moeten zijn. En als je voldoende van jezelf houdt wil je ook alleen maar met iemand zijn die ook echt bij je past, waarbij je je verder kunt ontwikkelen en jezelf kunt zijn, waar je je veilig bij voelt en met wie het simpelweg nóg leuker is dan alleen.
Ik denk dat rustige, liefdevolle ontspannen relaties voor de lange duur, iets is wat in sprookjes voorkomt. Of misschien, héél incidenteel in het echte leven.
Ik geloof dat ik mensen niet zo vertrouw. Vrienden wel. Maar iemand die van mij zal houden in een liefdesrelatie, waar ik voor altijd op kan bouwen, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die persoon bestaat. Ik hoop het wel. Maar denk van niet.
Ik begrijp dat je het zorgwekkend voor ons kindje vindt. Ik ook. Ik doe mijn uiterste best om hem buiten de spanningen te houden.
Samenwonen zou ik alleen doen nadat we dat hebben uitgeprobeerd, en dat toch goed blijkt te gaan.
Je spreekt jezelf hier tegen, hoe graag ik ook voor je zou willen dat dat niet zo is. Je kunt niet én "proberen" te samenwonen (wat al gedoemt is te mislukken als je er op die manier instapt) én je kind buiten de spanningen proberen te houden.
Daarnaast, je uiterste best doen om je kind buiten de spanning te houden doe je helemaal niet. Je kiest immers voor jezelf en je angst, en niet voor je kind door door te gaan met deze relatie. Het klinkt heel hard, dat weet ik, maar dat zijn wel de feiten.
En liefdevolle relaties voor de lange duur bestaan zeker wel. Meer dan je denkt. Het is alleen belangrijk dat beide personen voldoende van zichzelf houden en voldoende van de ander.
Bevestiging van een ander willen en bang zijn dat je niet goed genoeg bent ís geen liefde, dat is noodzaak die eigenlijk helemaal overbodig is. Van iemand houden is houden van de ander zoals die ander is, en niet van het plaatje dat je in je hoofd hebt, of van het idee hoe die ander zou kunnen of moeten zijn. En als je voldoende van jezelf houdt wil je ook alleen maar met iemand zijn die ook echt bij je past, waarbij je je verder kunt ontwikkelen en jezelf kunt zijn, waar je je veilig bij voelt en met wie het simpelweg nóg leuker is dan alleen.
zondag 26 april 2009 om 19:00
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 15:54:
De loop van de recente gebeurtenissen:
ongeveer 5 weken geleden is het mis gegaan. Knállende ruzie gehad. Terwijl het de periode pal daarvoor juist heel goed ging. Voelde ik me wél lekker in de relatie. De dinsdag dat het fout ging zat ik overdag nog zo vol liefde en vol vertrouwen over de toekomst. Het is me nog steeds een raadsel hoe het die avond zo hoog op heeft kunnen lopen.
In ieder geval. Na die ruzie hebben we het wel weer goed gemaakt, gezegd: deze crisis overleven we ook wel weer. We doen op zich normaal tegen elkaar, maar er is afstand. Hij geeft aan dat hij het gevoel er nog wel zit, maar dat hij reserves voelt. Hij heeft mij om tijd gevraagd. Dat snap ik, dat iemand zich moet hervinden, dat heb ik ook. Maar vijf weken duurt wel lang.
Ik word nu nóg meer onrustig en angstig van zijn afstandelijke houding, omdat hij heeft aangegeven dat die ruzie zoveel kapot gemaakt heeft.Mijn vraag of hij ook weet dat jullie een relatie hebben was zo vreemd niet (en is nog niet beantwoord). Wat hebben jullie afgesproken over de tijd die hij nodig zegt te hebben?
De loop van de recente gebeurtenissen:
ongeveer 5 weken geleden is het mis gegaan. Knállende ruzie gehad. Terwijl het de periode pal daarvoor juist heel goed ging. Voelde ik me wél lekker in de relatie. De dinsdag dat het fout ging zat ik overdag nog zo vol liefde en vol vertrouwen over de toekomst. Het is me nog steeds een raadsel hoe het die avond zo hoog op heeft kunnen lopen.
In ieder geval. Na die ruzie hebben we het wel weer goed gemaakt, gezegd: deze crisis overleven we ook wel weer. We doen op zich normaal tegen elkaar, maar er is afstand. Hij geeft aan dat hij het gevoel er nog wel zit, maar dat hij reserves voelt. Hij heeft mij om tijd gevraagd. Dat snap ik, dat iemand zich moet hervinden, dat heb ik ook. Maar vijf weken duurt wel lang.
Ik word nu nóg meer onrustig en angstig van zijn afstandelijke houding, omdat hij heeft aangegeven dat die ruzie zoveel kapot gemaakt heeft.Mijn vraag of hij ook weet dat jullie een relatie hebben was zo vreemd niet (en is nog niet beantwoord). Wat hebben jullie afgesproken over de tijd die hij nodig zegt te hebben?
zondag 26 april 2009 om 19:51
Verder hebben we niets afgesproken over de tijd. Ik heb aangegeven dat ik het lang vind duren en dat ik er onzeker van word. En dat deze manier mij weinig vertrouwen in de toekomst geeft.
Enerzijds begrijpt hij dit, anderzijds zegt hij dat hij niets kan forceren. Hij kan er niet bij, zegt hij.
In de tussentijd is het niet héél slecht. Het is meer dat ik merk dat er reserve en afstand is. Aan de blik in de ogen, de houding, de fysieke afstandelijkheid.
Enerzijds begrijpt hij dit, anderzijds zegt hij dat hij niets kan forceren. Hij kan er niet bij, zegt hij.
In de tussentijd is het niet héél slecht. Het is meer dat ik merk dat er reserve en afstand is. Aan de blik in de ogen, de houding, de fysieke afstandelijkheid.
maandag 27 april 2009 om 11:55
Hey Windows!!!
Wat vervelend allemaal voor je meid!Ik heb zelf ook zoiets meegemaakt. Ik kan natuurlijk niet in julie relatie kijken en alleen maar uitgaan van wat ik hier lees maar zou het niet zo kunnen zijn dat er meer aan de hand is. Ik wil echt niet zomaar labelen, maar herken heel veel dingen. Ook ik heb in zo'n relatie gezeten. Het voelde altijd heel afstandelijk en koud. Weinig knuffelen en aaraken etc. En op moeilijke momenten ook geen idee hebben wat met de situatie aan te moeten, niet kunnen inleven of troosten. Ik zal je niet met alle details lastig vallen maar uiteindelijk bleek mijn (nu-ex)partner autistisch te zijn.(officiele diagnose)voor mij viel toen een hele boel op zijn plek. Ga eens een keer op een site kijken en misschien herken jij wel dingen. Nogmaals wil niet zeggen dat jouw vriend dit ook per definitie heeft maar klinkt toch bekend allemaal.
Wat vervelend allemaal voor je meid!Ik heb zelf ook zoiets meegemaakt. Ik kan natuurlijk niet in julie relatie kijken en alleen maar uitgaan van wat ik hier lees maar zou het niet zo kunnen zijn dat er meer aan de hand is. Ik wil echt niet zomaar labelen, maar herken heel veel dingen. Ook ik heb in zo'n relatie gezeten. Het voelde altijd heel afstandelijk en koud. Weinig knuffelen en aaraken etc. En op moeilijke momenten ook geen idee hebben wat met de situatie aan te moeten, niet kunnen inleven of troosten. Ik zal je niet met alle details lastig vallen maar uiteindelijk bleek mijn (nu-ex)partner autistisch te zijn.(officiele diagnose)voor mij viel toen een hele boel op zijn plek. Ga eens een keer op een site kijken en misschien herken jij wel dingen. Nogmaals wil niet zeggen dat jouw vriend dit ook per definitie heeft maar klinkt toch bekend allemaal.
maandag 27 april 2009 om 11:58
En ja hoor ; we hebben hem .............de label met autist erop . Ik vroeg me al of hoelang het zou duren
Delen we meteen ook de borderline label uit ? dan hebben we twee prachtige niet-passende labels bij elkaar ; de een waarbij elke bevestiging in een bodemloze punt verdwijnt en de ander die niet weet wat er te bevestigen valt ; laat staan hoe .
Delen we meteen ook de borderline label uit ? dan hebben we twee prachtige niet-passende labels bij elkaar ; de een waarbij elke bevestiging in een bodemloze punt verdwijnt en de ander die niet weet wat er te bevestigen valt ; laat staan hoe .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 27 april 2009 om 12:14
quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 17:14:
Ik denk dat rustige, liefdevolle ontspannen relaties voor de lange duur, iets is wat in sprookjes voorkomt. Of misschien, héél incidenteel in het echte leven.
Ik geloof dat ik mensen niet zo vertrouw. Vrienden wel. Maar iemand die van mij zal houden in een liefdesrelatie, waar ik voor altijd op kan bouwen, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die persoon bestaat. Ik hoop het wel. Maar denk van niet.
.
Windows, ik heb er jarenlang net zo in gestaan als jij. Tot ik op een gegeven moment besefte dat ik veel gelukkiger zou zijn zonder mijn toenmalige man, dan met hem. Ik ben dus gescheiden, met het idee nooit meer een echte relatie met iemand te willen. Want ik geloofde ook niet meer in liefdevolle relaties.
En precies op dat moment is zo'n relatie me 'overkomen'.
Het bestaat meer dan je denkt.
Ik denk dat rustige, liefdevolle ontspannen relaties voor de lange duur, iets is wat in sprookjes voorkomt. Of misschien, héél incidenteel in het echte leven.
Ik geloof dat ik mensen niet zo vertrouw. Vrienden wel. Maar iemand die van mij zal houden in een liefdesrelatie, waar ik voor altijd op kan bouwen, ik kan me werkelijk niet voorstellen dat die persoon bestaat. Ik hoop het wel. Maar denk van niet.
.
Windows, ik heb er jarenlang net zo in gestaan als jij. Tot ik op een gegeven moment besefte dat ik veel gelukkiger zou zijn zonder mijn toenmalige man, dan met hem. Ik ben dus gescheiden, met het idee nooit meer een echte relatie met iemand te willen. Want ik geloofde ook niet meer in liefdevolle relaties.
En precies op dat moment is zo'n relatie me 'overkomen'.
Het bestaat meer dan je denkt.
maandag 27 april 2009 om 12:38
Je zit met je hele energie en aandacht bij hem. Geen wonder dat je je zo labiel voelt als hij in de buurt is. Wel eens je afgevraagd wat er zou gebeuren als je je 100% kon focussen op jezelf? Dat het met die angst wel mee zal vallen, zolang je jezelf maar niet laat vallen? Angst weerhoudt je precies van datgene wat je diep in je hart wilt. Reiger heeft de stap genomen om een einde te maken aan het ongelukkig zijn in haar relatie en kijk hoe dat is afgelopen. Wens je jezelf echt zo weinig dat je genoegen neemt met pijn...en dat zes jaar lang?
maandag 27 april 2009 om 12:53
quote:Reiger100 schreef op 27 april 2009 @ 12:16:
Wat dat autisme-label betreft: maakt het iets uit of hij autist is of niet? Het is maar een naam, en het verandert niets aan het gedrag waar je het moeilijk mee hebt.
Voordeel van een label is dat je makkelijker kan leren hoe er mee om te gaan. Zonder diagnose is het als een antwoord willen hebben zonder de vraag te weten. Autisme kan de vraag zijn.
Persoonlijk dacht ik ook na het lezen van deze topic direct aan autisme. Vooral vanwege de moeite die vriend van to heeft met communiceren en de manier waarop hij dat wel doet.
Wat dat autisme-label betreft: maakt het iets uit of hij autist is of niet? Het is maar een naam, en het verandert niets aan het gedrag waar je het moeilijk mee hebt.
Voordeel van een label is dat je makkelijker kan leren hoe er mee om te gaan. Zonder diagnose is het als een antwoord willen hebben zonder de vraag te weten. Autisme kan de vraag zijn.
Persoonlijk dacht ik ook na het lezen van deze topic direct aan autisme. Vooral vanwege de moeite die vriend van to heeft met communiceren en de manier waarop hij dat wel doet.
maandag 27 april 2009 om 13:22
@ TO: hebben jullie ooit al eens samengewoond? Of is het al 6 jaar latten waarin zoontje geboren is?
Mijn verhaal is totaal anders dan dat van jou, maar door jouw verhaal realiseer ik me nu dat ik 6 jaar verkloot heb want ik begrijp nu dat mijn ex (waar ik dus 2 jaar mee samen ben geweest en nu 4 jaar mee aan het verder kloten ben, tot aan afgelopen weekend aan toe, dus ik ben al 4 jaar de "ex") dat ook mijn ex ook nooit zal veranderen, hij is geen relatiemateriaal.........(durf mijn verhaal hier ook niet te posten, want ik weet zelf ook wel dat ik verkeerd bezig ben, geen eigenwaarde heb etc en weet precies wat de goedbedoelde reacties van mijn medeforummers zullen zijn). Nu moet ik het hem alleen nog "even" melden en bij mijn beslissing blijven...... (heb die beslissing namelijk al vele malen vaker genomen......)
Als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat het bij jullie ook niet meer te redden is, ik vind tenminste dat jij je genoeg hebt aangepast en zie hem niet veranderen.... Ik ga (eindelijk) voor mezelf kiezen, ik hoop jij ook (en ook voor je zoontje in jouw geval)......You only get 1 life!
Mijn verhaal is totaal anders dan dat van jou, maar door jouw verhaal realiseer ik me nu dat ik 6 jaar verkloot heb want ik begrijp nu dat mijn ex (waar ik dus 2 jaar mee samen ben geweest en nu 4 jaar mee aan het verder kloten ben, tot aan afgelopen weekend aan toe, dus ik ben al 4 jaar de "ex") dat ook mijn ex ook nooit zal veranderen, hij is geen relatiemateriaal.........(durf mijn verhaal hier ook niet te posten, want ik weet zelf ook wel dat ik verkeerd bezig ben, geen eigenwaarde heb etc en weet precies wat de goedbedoelde reacties van mijn medeforummers zullen zijn). Nu moet ik het hem alleen nog "even" melden en bij mijn beslissing blijven...... (heb die beslissing namelijk al vele malen vaker genomen......)
Als ik jouw verhaal zo lees denk ik dat het bij jullie ook niet meer te redden is, ik vind tenminste dat jij je genoeg hebt aangepast en zie hem niet veranderen.... Ik ga (eindelijk) voor mezelf kiezen, ik hoop jij ook (en ook voor je zoontje in jouw geval)......You only get 1 life!
maandag 27 april 2009 om 16:55
Volgens mij ben ik autist. Ik ga mijn man geen knuffel geven als hij iets verteld over zijn zieke moeder. Zou hem zelf in zo'n situatie ook niet willen hebben. Ik ben iets aan het vertellen, knuffelen vind ik zelf niet direct goed luister-gedrag. Als mijn man voor zijn werk naar het buitenland vertrekt, geef ik hem een kus en zeg doei! Wat zijn die lieve woordjes?
Daaaaag poepiescheetjeallerliefstebillebolletje? Argh!
Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Mijn man en ik zijn allebei tevreden over onze communicatie. We zijn allebei niet zulke praters, tenminste niet over gevoelens. Maar TO als jij het anders wil of nodig hebt, moet je dat toch gewoon proberen? Ik denk dat je nu niet alleen jezelf maar ook je man en kind kwetst door in deze situatie te blijven hangen. Hetzelfde geldt voor je man hoor, had hij maar de ballen om te gaan. En misschien doet hij dat uiteindelijk ook, maar ik zou daar zelf niet op willen wachten als ik nu al zo ongelukkig was.
Daaaaag poepiescheetjeallerliefstebillebolletje? Argh!
Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Mijn man en ik zijn allebei tevreden over onze communicatie. We zijn allebei niet zulke praters, tenminste niet over gevoelens. Maar TO als jij het anders wil of nodig hebt, moet je dat toch gewoon proberen? Ik denk dat je nu niet alleen jezelf maar ook je man en kind kwetst door in deze situatie te blijven hangen. Hetzelfde geldt voor je man hoor, had hij maar de ballen om te gaan. En misschien doet hij dat uiteindelijk ook, maar ik zou daar zelf niet op willen wachten als ik nu al zo ongelukkig was.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
