Relaties
alle pijlers
Hoe omgaan met een gebrek aan bevestiging krijgen?
zondag 26 april 2009 om 12:30
Dag allemaal,
Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.
Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.
Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit.
Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.
Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.
Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.
En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.
Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.
Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.
Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.
Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.
Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.
Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.
Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?
Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.
Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.
Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit.
Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.
Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.
Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.
En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.
Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.
Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.
Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.
Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.
Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.
Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.
Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?
maandag 29 juni 2009 om 09:38
Goh, wat vind ik jou helder en duidelijk.....
Heerlijk om met iemand te forummen die ik echt helemaal begrijp.
Ja, ik herken je gevoel. Erg is dat he? Ook wel grappig ergens. (misschien als een boer met kiespijn grappig maar wel ironisch in ieder geval) Kijk jij nou teleurgesteld zijn in iets wat je zou kunnen verwachten van iemand die niet eens een arm om je heen slaat als je moeder slecht gaat. Maar die hoop he, die stomme, heerlijke, lieve, vaak zo onterechte positiviteit en hoop op een ándere reactie. De kikker wil maar geen prins worden en jij zou 'm eigenlijk willen blijven kussen als je je hart haar gang zou laten gaan.
Maar je deed het niet! Want je leest mee bij Olivia en het is juist helemaal niet gek dat haar verhaal jou sterkt in je standpunt. Want Olivia is nog niet zo ver als jij en misschien komt ze nooit zo ver of (hopelijk voor haar) hóeft ze ook niet zo ver te komen maar jij zit nu op een punt waarop je (hoewel je hart protesteert) inziet dat dit! niet! gaat! werken!
Er wordt niet van je gehouden zoals jij het zou willen. Het líjkt er niet eens op en sommige ravijnen zijn niet te overbruggen. Haarscheurtjes kun je aanpakken, dichtplamuren, met een liefdesmantel bedekken, ravijnen niet. En hoeveel pijn het ook doet, het je bewust worden van dát feit is gaande!
Het doet zeer, het is vreselijk moeilijk, vooral ook omdat je elkaar moet blijven zien maar meid, een hart wat smacht naar iets anders dan wat er aangeboden wordt is óók heel pijnlijk en eenzaam zijn terwijl je samen bent, dat is echt het armoedigste wat er is......
Heerlijk om met iemand te forummen die ik echt helemaal begrijp.
Ja, ik herken je gevoel. Erg is dat he? Ook wel grappig ergens. (misschien als een boer met kiespijn grappig maar wel ironisch in ieder geval) Kijk jij nou teleurgesteld zijn in iets wat je zou kunnen verwachten van iemand die niet eens een arm om je heen slaat als je moeder slecht gaat. Maar die hoop he, die stomme, heerlijke, lieve, vaak zo onterechte positiviteit en hoop op een ándere reactie. De kikker wil maar geen prins worden en jij zou 'm eigenlijk willen blijven kussen als je je hart haar gang zou laten gaan.
Maar je deed het niet! Want je leest mee bij Olivia en het is juist helemaal niet gek dat haar verhaal jou sterkt in je standpunt. Want Olivia is nog niet zo ver als jij en misschien komt ze nooit zo ver of (hopelijk voor haar) hóeft ze ook niet zo ver te komen maar jij zit nu op een punt waarop je (hoewel je hart protesteert) inziet dat dit! niet! gaat! werken!
Er wordt niet van je gehouden zoals jij het zou willen. Het líjkt er niet eens op en sommige ravijnen zijn niet te overbruggen. Haarscheurtjes kun je aanpakken, dichtplamuren, met een liefdesmantel bedekken, ravijnen niet. En hoeveel pijn het ook doet, het je bewust worden van dát feit is gaande!
Het doet zeer, het is vreselijk moeilijk, vooral ook omdat je elkaar moet blijven zien maar meid, een hart wat smacht naar iets anders dan wat er aangeboden wordt is óók heel pijnlijk en eenzaam zijn terwijl je samen bent, dat is echt het armoedigste wat er is......
dinsdag 30 juni 2009 om 12:21
Bij mij heerst verwarring. Ex stuurde een emotioneel mailtje, kort samengevat dat hij niet begrijpt dat hij erin heeft toegestemd dat het geen zin meer heeft, dat het zo snel is gegaan en dat hij zich afvraagt of we lang genoeg nagedacht hebben.
Verder haakt hij wel in op de praktische oplossingen die ik voorgesteld heb mbt zoontje. Dat dan weer wel.
Wat me het meest raakt is dat hij beaamt dat het inderdaad onbeschrijfelijk moeilijk is om zoontje op deze manier los te moeten laten, 'zijn gezin af te pakken'.
Dat hakt erin.
Ik zie het niet meer helder. Heb hem gesmst 'Kunnen we dan écht leuk op vakantie?'
Nog niets teruggehoord. Ik ben helemaal zenuwachtig, zit te zweten.
Helder: als hij nu weer zegt, 'nee, dat kunnen we niet', dan kan ik weer verder. Geen man overboord. Heb al plannen gemaakt voor de vakantie.
Als hij zegt, ja, 'dat kunnen we', moet ik me hard afvragen of ik instem, en met welke motieven. En of het haalbaar is dat het écht leuk wordt.
Of dat het gewoon een gezellige vakantie wordt, terwijl het daarna uitblijft.
Verder haakt hij wel in op de praktische oplossingen die ik voorgesteld heb mbt zoontje. Dat dan weer wel.
Wat me het meest raakt is dat hij beaamt dat het inderdaad onbeschrijfelijk moeilijk is om zoontje op deze manier los te moeten laten, 'zijn gezin af te pakken'.
Dat hakt erin.
Ik zie het niet meer helder. Heb hem gesmst 'Kunnen we dan écht leuk op vakantie?'
Nog niets teruggehoord. Ik ben helemaal zenuwachtig, zit te zweten.
Helder: als hij nu weer zegt, 'nee, dat kunnen we niet', dan kan ik weer verder. Geen man overboord. Heb al plannen gemaakt voor de vakantie.
Als hij zegt, ja, 'dat kunnen we', moet ik me hard afvragen of ik instem, en met welke motieven. En of het haalbaar is dat het écht leuk wordt.
Of dat het gewoon een gezellige vakantie wordt, terwijl het daarna uitblijft.
dinsdag 30 juni 2009 om 12:55
Het is zo ellendig als het gezin in stukken uit elkaar valt. Ik voel me door zijn mail in stukken uit elkaar vallen.
De bewoording die hij gebruikt, 'afpakken', impliceert dat ik dat doe. Dat ik het gezin van mijn zoontje afpak. Immers, ex wilde toch wél samenwonen, en wél op vakantie.
Hoe kan ik daar in mee gaan, als hij eerst zijn twijfels uit, en dingen roept als 'maar dan móeten we wel bij elkaar blijven'. Om daar later weer op terug te komen. En zegt dat hij het moeilijk vindt de overtuiging te voelen, dat hij gewoon een grote twijfelaar is, maar het tóch wil.
En hij smst nu net. Het is een 'ja, ik denk dat we het heel leuk kunnen hebben.'
Help!!
Is het slecht voor mijn zoontje als we op vakantie gaan, gewoon omdat dat leuk kan zijn, en dat we daarna toch uit elkaar gaan??
De bewoording die hij gebruikt, 'afpakken', impliceert dat ik dat doe. Dat ik het gezin van mijn zoontje afpak. Immers, ex wilde toch wél samenwonen, en wél op vakantie.
Hoe kan ik daar in mee gaan, als hij eerst zijn twijfels uit, en dingen roept als 'maar dan móeten we wel bij elkaar blijven'. Om daar later weer op terug te komen. En zegt dat hij het moeilijk vindt de overtuiging te voelen, dat hij gewoon een grote twijfelaar is, maar het tóch wil.
En hij smst nu net. Het is een 'ja, ik denk dat we het heel leuk kunnen hebben.'
Help!!
Is het slecht voor mijn zoontje als we op vakantie gaan, gewoon omdat dat leuk kan zijn, en dat we daarna toch uit elkaar gaan??
dinsdag 30 juni 2009 om 16:20
windowsvista, luister eens naar je lijf. Je zweet en wordt zenuwachtig als het over doorgaan met de relatie gaat en je weet precies wat je moet doen als het uit blijft en jullie niet samen op vakantie gaan. Luister nou eens daarnaar: ga lekker op vakantie, kom terug bij jezelf. Maak plannen, geniet van je zoontje en bouw je eigen leven op.
Je ex bespeelt je (bewust of onbewust) door zijn woordkeuze. Jij haalt allemaal aannames uit die mail. Je kunt nog een keer een gesprek met hem aangaan en proberen of je een beter gevoel kunt krijgen bij zijn bedoelingen. Ik denk dat je gevoel eerder niet loog en nu ook niet. Je hersenen en schuldgevoel trekken je uit die wijsheid, maar je weet het best.
Volgens mij denk jij al 6 jaar na of deze relatie wel OK is. Dat geeft niet hoor, ik heb er ooit eens 7 jaar over gedaan over dat nadenken. Het is duidelijk geen juichend ja, zelfs geen hartelijk ja. Het is een nee.
Je ex bespeelt je (bewust of onbewust) door zijn woordkeuze. Jij haalt allemaal aannames uit die mail. Je kunt nog een keer een gesprek met hem aangaan en proberen of je een beter gevoel kunt krijgen bij zijn bedoelingen. Ik denk dat je gevoel eerder niet loog en nu ook niet. Je hersenen en schuldgevoel trekken je uit die wijsheid, maar je weet het best.
Volgens mij denk jij al 6 jaar na of deze relatie wel OK is. Dat geeft niet hoor, ik heb er ooit eens 7 jaar over gedaan over dat nadenken. Het is duidelijk geen juichend ja, zelfs geen hartelijk ja. Het is een nee.
dinsdag 30 juni 2009 om 16:44
Ik ben niet goed snik denk ik.
Waarom kan de één na de ander op dit forum en om me heen hun partner gedag zeggen en daar vastberaden in zijn, en ik laat me steeds verleiden tot twijfel, aarzeling om vervolgens weer toe te geven?
Ja, ik vind het een hel dat wij als gezin uit elkaar vallen. Dat maakt dat ik me in stukken uiteen voel vallen.
Ik vind het bijna niet te doen om mijn zoontje een halve week niet te zien.
Dit zijn een paar redenen waarom ik toegeef. Het is zo zwaar te dragen, dan is het heel verleidelijk om toe te geven als ex voorstelt om het beter te maken / beter na te denken.
Het lijkt wel biochemisch. Alles in mij schreeuwt om reparatie. De redenen waarom ik denk dat het niet werkt ban ik als vanzelf uit mijn gedachten.
In plaats daarvan twijfels; heb ik te snel gehandeld? Ben ik te negatief? Heb ik me teveel laten leden door de toon waarop ex dingen zei? Had ik ondanks de toon, de inhoud van de boodschap beter op waarde moeten schatten? Als hij boos zegt: ik wil er voor gaan, ik wil samenwonen, ik wil op vakantie,
maar dit gezeur moet afgelopen zijn!, heeft hij ook wel een punt.
Opheffen van de cogniteve dissonatie, onbewust ben ik mezelf aan het overtuigen, recht aan het breien wat krom is. Zelfs nu ik deze zin schrijf denk ik: is het krom, of dacht ik krom?
Ik snak naar zoete vergetelheid. Niet kiezen, op vakantie gaan samen en het op z'n beloop laten, lijkt voor nu een heerlijke optie.
Ik denk: uit elkaar kan altijd nog. Waarom nog niet even van elkaar genieten? Het is geen verloren tijd, want ik ben dan ook in de buurt van mijn zoontje.
Waarom kan de één na de ander op dit forum en om me heen hun partner gedag zeggen en daar vastberaden in zijn, en ik laat me steeds verleiden tot twijfel, aarzeling om vervolgens weer toe te geven?
Ja, ik vind het een hel dat wij als gezin uit elkaar vallen. Dat maakt dat ik me in stukken uiteen voel vallen.
Ik vind het bijna niet te doen om mijn zoontje een halve week niet te zien.
Dit zijn een paar redenen waarom ik toegeef. Het is zo zwaar te dragen, dan is het heel verleidelijk om toe te geven als ex voorstelt om het beter te maken / beter na te denken.
Het lijkt wel biochemisch. Alles in mij schreeuwt om reparatie. De redenen waarom ik denk dat het niet werkt ban ik als vanzelf uit mijn gedachten.
In plaats daarvan twijfels; heb ik te snel gehandeld? Ben ik te negatief? Heb ik me teveel laten leden door de toon waarop ex dingen zei? Had ik ondanks de toon, de inhoud van de boodschap beter op waarde moeten schatten? Als hij boos zegt: ik wil er voor gaan, ik wil samenwonen, ik wil op vakantie,
maar dit gezeur moet afgelopen zijn!, heeft hij ook wel een punt.
Opheffen van de cogniteve dissonatie, onbewust ben ik mezelf aan het overtuigen, recht aan het breien wat krom is. Zelfs nu ik deze zin schrijf denk ik: is het krom, of dacht ik krom?
Ik snak naar zoete vergetelheid. Niet kiezen, op vakantie gaan samen en het op z'n beloop laten, lijkt voor nu een heerlijke optie.
Ik denk: uit elkaar kan altijd nog. Waarom nog niet even van elkaar genieten? Het is geen verloren tijd, want ik ben dan ook in de buurt van mijn zoontje.
dinsdag 30 juni 2009 om 16:58
Windowsvista, in het topic van Christiane geef je aan dat je ex inderdaad wel vooral naar de korte termijn kijkt met dat praten wordt vrijen, maar je doet het zelf nu ook. Want nu weer toegeven is op de korte termijn weer leuk, het is weer goed, hij belooft alles, samen zijn, samen met je kind, sex etc. Maar op de ook maar iets langere termijn geeft hij je niet wat je nodig hebt, blijf jij dus onbevredigd, ongelukkig achter, voel je je rot, zenuwachtig, loop je op je tenen en mis je van alles dat je wel wilt en waar je wel behoefte aan hebt (en allemaal geen rare dingen of onmogelijke eisen).
Je moet door dat dal van liefdesverdriet, van afscheid, van een nieuwe manier van met elkaar omgaan opbouwen. Van frustraties en missen en twijfels en had ik maars. En dan aan de andere kant, is daar de groene vallei met alle mogelijkheden, met jij, die jezelf een geweldig leven gaat bieden, met alle vrijheid, met je zoontje. Om er te komen is doorzetten is niet leuk, gaat zeer doen en je moet buffelen. Dat is ook een lange termijnoptie. Even niet leuk en daarna wel heel mooi volgens mij.
Of je kiest ervoor om nu weer in zijn armen te vallen en dat dal nog een poosje uit te stellen. Dan krijg je nu een topje en dan weer het dal van het gemis in de relatie. En dat dal wordt steeds dieper. En daar moet je dan eerst uit klimmen en dan nog door het dal van het liefdesverdriet heen, terwijl je al energie had opgemaakt aan het uit het relatiedal klimmen.
Ik zou zeggen, diep adenhalen, rugzak om en alleen door het liefdesverdriet dal heen. Je hebt er nu energie voor, het gaat je lukken.
Je moet door dat dal van liefdesverdriet, van afscheid, van een nieuwe manier van met elkaar omgaan opbouwen. Van frustraties en missen en twijfels en had ik maars. En dan aan de andere kant, is daar de groene vallei met alle mogelijkheden, met jij, die jezelf een geweldig leven gaat bieden, met alle vrijheid, met je zoontje. Om er te komen is doorzetten is niet leuk, gaat zeer doen en je moet buffelen. Dat is ook een lange termijnoptie. Even niet leuk en daarna wel heel mooi volgens mij.
Of je kiest ervoor om nu weer in zijn armen te vallen en dat dal nog een poosje uit te stellen. Dan krijg je nu een topje en dan weer het dal van het gemis in de relatie. En dat dal wordt steeds dieper. En daar moet je dan eerst uit klimmen en dan nog door het dal van het liefdesverdriet heen, terwijl je al energie had opgemaakt aan het uit het relatiedal klimmen.
Ik zou zeggen, diep adenhalen, rugzak om en alleen door het liefdesverdriet dal heen. Je hebt er nu energie voor, het gaat je lukken.
dinsdag 30 juni 2009 om 17:16
Het dal een poosje uitstellen, daar komt het naar alle waarschijnlijkheid op neer. Kan ik daar mee leven? Ja.
Want ik kan verder met mijn eigen leven, als ik zeker weet dat het voorbij is. Dat weet ik. Ik zie het zitten voor mezelf, als het uit is.
Zolang ex kans ziet voor herstel en dat ook voorstelt, heeft dat een enorm zuigende werking. Haalt de zin die ik had in de plannen die ik voor mezelf had gemaakt, onderuit.
Ik ben sterk, als het duidelijk is. Het is nu niet duidelijk. Als ik in de relatie zit, is het ook niet duidelijk. Ik kom tot een besluit, ik kom tot duidelijkheid. En daarin moet ik met ex overeenkomen.
Want ik kan verder met mijn eigen leven, als ik zeker weet dat het voorbij is. Dat weet ik. Ik zie het zitten voor mezelf, als het uit is.
Zolang ex kans ziet voor herstel en dat ook voorstelt, heeft dat een enorm zuigende werking. Haalt de zin die ik had in de plannen die ik voor mezelf had gemaakt, onderuit.
Ik ben sterk, als het duidelijk is. Het is nu niet duidelijk. Als ik in de relatie zit, is het ook niet duidelijk. Ik kom tot een besluit, ik kom tot duidelijkheid. En daarin moet ik met ex overeenkomen.
dinsdag 30 juni 2009 om 17:19
dinsdag 30 juni 2009 om 17:20
dinsdag 30 juni 2009 om 18:13
quote:windowsvista schreef op 30 juni 2009 @ 17:16:
Ik ben sterk, als het duidelijk is. Het is nu niet duidelijk. Als ik in de relatie zit, is het ook niet duidelijk. Ik kom tot een besluit, ik kom tot duidelijkheid. En daarin moet ik met ex overeenkomen.
Nou, dan kun je nog heel lang wachten, want hij levert in de relatie heel wat minder in dan jij. Jij leeft wel voornamelijk op zijn voorwaarden, op zijn manier. Dat wordt nog heel veel jaren door het relatiedal gaan.
Waarom moeten jullie het eens zijn? Waarom kun je niet bij jezelf, sterk genoeg zijn om te weten, dit is genoeg? Waarom moet hij het daar perse 100% mee eens zijn en ook nog eens het zo verwoorden dat het voor jou precies goed is en je leest dat het het er niet zo 100% mee eens is als jij? Dat is niet eerlijk van je want jij legt het besluit in zijn handen. Jij mag wel twijfelen en volgt dan wat hij besluit? Maar hij moet 100% zeker weten dat het nooit meer gaat werken, want anders moeten jullie toch door, want dat is zo bestemt? Ik kan er werkelijk niet bij dat je je eigen leven, je eigen toekomst, waar je zelf veranwoordelijk voor bent. Waar je er volgens mij maar 1 van hebt, waar je zelf iets moois van kunt maken, zo in handen legt van een ander. Waar je zulke eisen aan stelt. Die het zo absoluut zeker moet weten, terwijl je voor jezelf hele andere eisen stelt. Je kan een ander niet verantwoordelijk houden voor jouw leven en jouw geluk, maar op deze manier doe je wel een beste poging om het een ander heel gemakkelijk te maken om je ongelukkig te maken. Mijn god, ik word hier gewoon pissig van. Dus ik ga ophouden en afsluiten.
Succes ermee.
Ik ben sterk, als het duidelijk is. Het is nu niet duidelijk. Als ik in de relatie zit, is het ook niet duidelijk. Ik kom tot een besluit, ik kom tot duidelijkheid. En daarin moet ik met ex overeenkomen.
Nou, dan kun je nog heel lang wachten, want hij levert in de relatie heel wat minder in dan jij. Jij leeft wel voornamelijk op zijn voorwaarden, op zijn manier. Dat wordt nog heel veel jaren door het relatiedal gaan.
Waarom moeten jullie het eens zijn? Waarom kun je niet bij jezelf, sterk genoeg zijn om te weten, dit is genoeg? Waarom moet hij het daar perse 100% mee eens zijn en ook nog eens het zo verwoorden dat het voor jou precies goed is en je leest dat het het er niet zo 100% mee eens is als jij? Dat is niet eerlijk van je want jij legt het besluit in zijn handen. Jij mag wel twijfelen en volgt dan wat hij besluit? Maar hij moet 100% zeker weten dat het nooit meer gaat werken, want anders moeten jullie toch door, want dat is zo bestemt? Ik kan er werkelijk niet bij dat je je eigen leven, je eigen toekomst, waar je zelf veranwoordelijk voor bent. Waar je er volgens mij maar 1 van hebt, waar je zelf iets moois van kunt maken, zo in handen legt van een ander. Waar je zulke eisen aan stelt. Die het zo absoluut zeker moet weten, terwijl je voor jezelf hele andere eisen stelt. Je kan een ander niet verantwoordelijk houden voor jouw leven en jouw geluk, maar op deze manier doe je wel een beste poging om het een ander heel gemakkelijk te maken om je ongelukkig te maken. Mijn god, ik word hier gewoon pissig van. Dus ik ga ophouden en afsluiten.
Succes ermee.
dinsdag 30 juni 2009 om 18:58
Niet boos worden Aikidoka, zonde....Ik snap je wel hoor maar soms bén je gewoon niet zo ver om echt weg te lopen bij iets wat niet klopt. Moet je het eerst nog een keer doormaken, zeker weten dat je er alles aan gedaan hebt.
Windowsje, ik begrijp je best. Ik ben zelf drie keer teruggegaan naar een man die me in elkaar sloeg, dus ik ben wel de laatste die tegen jou zal gaan zeggen dat je het niet nog een kans moet geven.
Wat ik geleerd heb van teruggaan naar een relatie met iemand die je niet liefheeft zoals je zou willen, is dat je na een paar wittebroodsweken (hooguit maanden) weer terug bent op het punt waarop je besloot om er de vorige keer een eind aan te breien. Maar omdat bijvoorbeeld ik dat meegemaakt hebt, wil dat niet zeggen dat jij het daarom niet nog eens moet gaan proberen. Want jij maakt je eigen proces door.
Wat ik wel hoop, is dat je eerlijk bent en blijft tegen jezelf. Dat je geen mantel der liefde op zaken gaat leggen die niet ok zijn, dat je geen blinddoek voordoet omdat je zo graag wil dat het lukt. Het is natuurlijk een riskante onderneming omdat je het nou niet om niks hebt uitgemaakt. Maar ik denk dat je dat allemaal oprecht zelf ook wel weet.
Ik zou het leuk vinden als je mee bleef posten, als ik je tegen bleef komen en als je het laat weten als het toch niet goed gaat. Dan hebben we het er gewoon weer over.
(f)
Windowsje, ik begrijp je best. Ik ben zelf drie keer teruggegaan naar een man die me in elkaar sloeg, dus ik ben wel de laatste die tegen jou zal gaan zeggen dat je het niet nog een kans moet geven.
Wat ik geleerd heb van teruggaan naar een relatie met iemand die je niet liefheeft zoals je zou willen, is dat je na een paar wittebroodsweken (hooguit maanden) weer terug bent op het punt waarop je besloot om er de vorige keer een eind aan te breien. Maar omdat bijvoorbeeld ik dat meegemaakt hebt, wil dat niet zeggen dat jij het daarom niet nog eens moet gaan proberen. Want jij maakt je eigen proces door.
Wat ik wel hoop, is dat je eerlijk bent en blijft tegen jezelf. Dat je geen mantel der liefde op zaken gaat leggen die niet ok zijn, dat je geen blinddoek voordoet omdat je zo graag wil dat het lukt. Het is natuurlijk een riskante onderneming omdat je het nou niet om niks hebt uitgemaakt. Maar ik denk dat je dat allemaal oprecht zelf ook wel weet.
Ik zou het leuk vinden als je mee bleef posten, als ik je tegen bleef komen en als je het laat weten als het toch niet goed gaat. Dan hebben we het er gewoon weer over.
(f)
woensdag 1 juli 2009 om 09:44
Eleonora, je hebt natuurlijk helemaal gelijk. En ik hoop ook dat windows blijft posten. En ik zal niet meer boos worden.
Ik herken in windows hoofd en redeneringen wel heel wat van mezelf toen ik mijn 7-jarige relatie ging uitmaken. Twijfelen, alles 100duizend kanten opdraaien. Op een gegeven moment weet je niet meer wat recht en krom is en kun je alles overal heen lullen. Soms helpt het dan heel goed als een ander je laat zien waar de fouten in je redenaties zitten. Afstand en overzicht en zo.
Ik herken in windows hoofd en redeneringen wel heel wat van mezelf toen ik mijn 7-jarige relatie ging uitmaken. Twijfelen, alles 100duizend kanten opdraaien. Op een gegeven moment weet je niet meer wat recht en krom is en kun je alles overal heen lullen. Soms helpt het dan heel goed als een ander je laat zien waar de fouten in je redenaties zitten. Afstand en overzicht en zo.
woensdag 1 juli 2009 om 16:57
quote:aikidoka schreef op 30 juni 2009 @ 18:13:
[...]
Nou, dan kun je nog heel lang wachten, want hij levert in de relatie heel wat minder in dan jij. Jij leeft wel voornamelijk op zijn voorwaarden, op zijn manier. Dat wordt nog heel veel jaren door het relatiedal gaan.
Waarom moeten jullie het eens zijn? Waarom kun je niet bij jezelf, sterk genoeg zijn om te weten, dit is genoeg? Waarom moet hij het daar perse 100% mee eens zijn en ook nog eens het zo verwoorden dat het voor jou precies goed is en je leest dat het het er niet zo 100% mee eens is als jij? Dat is niet eerlijk van je want jij legt het besluit in zijn handen. Jij mag wel twijfelen en volgt dan wat hij besluit? Maar hij moet 100% zeker weten dat het nooit meer gaat werken, want anders moeten jullie toch door, want dat is zo bestemt? Ik kan er werkelijk niet bij dat je je eigen leven, je eigen toekomst, waar je zelf veranwoordelijk voor bent. Waar je er volgens mij maar 1 van hebt, waar je zelf iets moois van kunt maken, zo in handen legt van een ander. Waar je zulke eisen aan stelt. Die het zo absoluut zeker moet weten, terwijl je voor jezelf hele andere eisen stelt. Je kan een ander niet verantwoordelijk houden voor jouw leven en jouw geluk, maar op deze manier doe je wel een beste poging om het een ander heel gemakkelijk te maken om je ongelukkig te maken. Mijn god, ik word hier gewoon pissig van. Dus ik ga ophouden en afsluiten.
Succes ermee.
Aikidoka, je post maakt dat ik schaamtevol in een hoekje weg wil kruipen. Gisteren voelde ik me zwak en laf en gefrustreerd. Ik vind mezelf zwak.
De vraag die je stelt; waarom blijf je niet bij je beslissing, blijft ook zonder je post in mijn hoofd rondzingen.
Hoe is het mogelijk van hem te eisen wat ik zelf niet kan bieden? Absolute zekerheid, geen twijfels, bevestiging.
Het is te verklaren, maar niet goed te praten, hoe dat is gegroeid.
In de relatie ben ik schuw geworden, angstig. Vaak de deksel op m'n neus gekregen.
En schuw was ik al. Mijn fundament is niet stevig aangelegd (jeugd). Tot mijn 32ste voelde de wereld om me heen sowieso min of meer onveilig aan.
Voor mij is deze relatie waarbij mijn partner zich van me afkeert, afstand houdt, me kwetst, bekend. Wat ik tegenkom, het gevoel er alleen voor te staan, in de steek gelaten worden, dat ken ik van hoe ik ben opgegroeid.
Gebrek aan zelfvertrouwen, dus zeer gevoelig voor bevestiging. Zonder die bevestiging voel ik me verdwijnen, minderwaardig.
Goed, in de afgelopen jaren daar sterker in geworden. Op m'n 32ste voor het eerst ervaren he het voelt om me vrij te voelen, het gevoel 'ik ben alleen maar ik red het!', blij zijn met wie ik ben en hoe mijn leven eruit ziet. Het gevoel met te landen, stevig in mijn schoenen te staan. Mán, wat een goed gevoel.
Het is voor mij dus al heel wat de relatie te beëindigen en te geloven in mezelf en mijn leven zonder hem.
In de relatie is de hang naar bevestiging ingegeven door dit gebrek aan zelfvertrouwen en de feitelijke gebrekkige wisselwerking tussen ons.
Ik voel me rustiger zonder deze relatie, maar het blijft lonken. Nogmaals, wens het gezin zo graag toçh compleet, behoefte aan een warm nest (vermoedelijk ook omdat mijn gezin vroeger zo onveilig was), in het leven alleen geloof ik wel, maar voelt vaak ook leeg, zoontje iedere dag zien.
Het blijkt heel moeilijk voor mij om vastberaden te blijven, als er een sprankje hoop is dat het toch goedkomt.
Zoals Eleonora schrijft, ik moet zeker weten dat ik alles eraan gedaan heb, nog meer bewijs verzamelen om het zeker te weten.
Ik leg mijn leven niet in zijn handen, als ik er echt niet meer tegen kan, stop ik met hem. Overeenstemming dat het niet werkt, weerhoudt ons ervan het tóch weer te proberen. Daarom wil ik graag overeenstemming.
Voor mijn partner is het niet eerlijk als ik van hem absolute zekerheid eis, als ik hem dat niet kan geven. Ik stel me inderdaad zo op, dat hij zich eerst moet bewijzen, en dat ik dan over de brug kom, waarbij ik ook nog een nooduitgang vrij houd.
Het is niet eerlijk. Toch is het te verklaren, het is te begrijpen als je meer weet van wat er tussen ons is voorgevallen, maar het belangrijkste is: met deze instelling zal de relatie sowieso nooit werken.
Aikidoka, als ik terugkijk heb ik al zo'n proces doorgemaakt. De kluwen ontwart zich stap voor stap. Daar heb jij me ook bij geholpen. Je houdt me een spiegel voor die me verder helpt. Het spijt me dat mijn berichten je pissig maken. Ik vind het heel lief van je dat je vandaag nog een lief berichtje stuurt.
En Eleonora, je bent zo lief. Je bent in staat om een val in wanhoop te stoppen met je lieve, bemoedigende berichten boordevol gezond verstand. Waar ik me zwak, stom en laf voel, laat jij me voelen dat ik desondanks welkom en gewenst ben.
[...]
Nou, dan kun je nog heel lang wachten, want hij levert in de relatie heel wat minder in dan jij. Jij leeft wel voornamelijk op zijn voorwaarden, op zijn manier. Dat wordt nog heel veel jaren door het relatiedal gaan.
Waarom moeten jullie het eens zijn? Waarom kun je niet bij jezelf, sterk genoeg zijn om te weten, dit is genoeg? Waarom moet hij het daar perse 100% mee eens zijn en ook nog eens het zo verwoorden dat het voor jou precies goed is en je leest dat het het er niet zo 100% mee eens is als jij? Dat is niet eerlijk van je want jij legt het besluit in zijn handen. Jij mag wel twijfelen en volgt dan wat hij besluit? Maar hij moet 100% zeker weten dat het nooit meer gaat werken, want anders moeten jullie toch door, want dat is zo bestemt? Ik kan er werkelijk niet bij dat je je eigen leven, je eigen toekomst, waar je zelf veranwoordelijk voor bent. Waar je er volgens mij maar 1 van hebt, waar je zelf iets moois van kunt maken, zo in handen legt van een ander. Waar je zulke eisen aan stelt. Die het zo absoluut zeker moet weten, terwijl je voor jezelf hele andere eisen stelt. Je kan een ander niet verantwoordelijk houden voor jouw leven en jouw geluk, maar op deze manier doe je wel een beste poging om het een ander heel gemakkelijk te maken om je ongelukkig te maken. Mijn god, ik word hier gewoon pissig van. Dus ik ga ophouden en afsluiten.
Succes ermee.
Aikidoka, je post maakt dat ik schaamtevol in een hoekje weg wil kruipen. Gisteren voelde ik me zwak en laf en gefrustreerd. Ik vind mezelf zwak.
De vraag die je stelt; waarom blijf je niet bij je beslissing, blijft ook zonder je post in mijn hoofd rondzingen.
Hoe is het mogelijk van hem te eisen wat ik zelf niet kan bieden? Absolute zekerheid, geen twijfels, bevestiging.
Het is te verklaren, maar niet goed te praten, hoe dat is gegroeid.
In de relatie ben ik schuw geworden, angstig. Vaak de deksel op m'n neus gekregen.
En schuw was ik al. Mijn fundament is niet stevig aangelegd (jeugd). Tot mijn 32ste voelde de wereld om me heen sowieso min of meer onveilig aan.
Voor mij is deze relatie waarbij mijn partner zich van me afkeert, afstand houdt, me kwetst, bekend. Wat ik tegenkom, het gevoel er alleen voor te staan, in de steek gelaten worden, dat ken ik van hoe ik ben opgegroeid.
Gebrek aan zelfvertrouwen, dus zeer gevoelig voor bevestiging. Zonder die bevestiging voel ik me verdwijnen, minderwaardig.
Goed, in de afgelopen jaren daar sterker in geworden. Op m'n 32ste voor het eerst ervaren he het voelt om me vrij te voelen, het gevoel 'ik ben alleen maar ik red het!', blij zijn met wie ik ben en hoe mijn leven eruit ziet. Het gevoel met te landen, stevig in mijn schoenen te staan. Mán, wat een goed gevoel.
Het is voor mij dus al heel wat de relatie te beëindigen en te geloven in mezelf en mijn leven zonder hem.
In de relatie is de hang naar bevestiging ingegeven door dit gebrek aan zelfvertrouwen en de feitelijke gebrekkige wisselwerking tussen ons.
Ik voel me rustiger zonder deze relatie, maar het blijft lonken. Nogmaals, wens het gezin zo graag toçh compleet, behoefte aan een warm nest (vermoedelijk ook omdat mijn gezin vroeger zo onveilig was), in het leven alleen geloof ik wel, maar voelt vaak ook leeg, zoontje iedere dag zien.
Het blijkt heel moeilijk voor mij om vastberaden te blijven, als er een sprankje hoop is dat het toch goedkomt.
Zoals Eleonora schrijft, ik moet zeker weten dat ik alles eraan gedaan heb, nog meer bewijs verzamelen om het zeker te weten.
Ik leg mijn leven niet in zijn handen, als ik er echt niet meer tegen kan, stop ik met hem. Overeenstemming dat het niet werkt, weerhoudt ons ervan het tóch weer te proberen. Daarom wil ik graag overeenstemming.
Voor mijn partner is het niet eerlijk als ik van hem absolute zekerheid eis, als ik hem dat niet kan geven. Ik stel me inderdaad zo op, dat hij zich eerst moet bewijzen, en dat ik dan over de brug kom, waarbij ik ook nog een nooduitgang vrij houd.
Het is niet eerlijk. Toch is het te verklaren, het is te begrijpen als je meer weet van wat er tussen ons is voorgevallen, maar het belangrijkste is: met deze instelling zal de relatie sowieso nooit werken.
Aikidoka, als ik terugkijk heb ik al zo'n proces doorgemaakt. De kluwen ontwart zich stap voor stap. Daar heb jij me ook bij geholpen. Je houdt me een spiegel voor die me verder helpt. Het spijt me dat mijn berichten je pissig maken. Ik vind het heel lief van je dat je vandaag nog een lief berichtje stuurt.
En Eleonora, je bent zo lief. Je bent in staat om een val in wanhoop te stoppen met je lieve, bemoedigende berichten boordevol gezond verstand. Waar ik me zwak, stom en laf voel, laat jij me voelen dat ik desondanks welkom en gewenst ben.
woensdag 1 juli 2009 om 17:05
Lief Raampje,
Je bent niet zwak, stom en laf. Je bent een werker. Een romanticus, een hoper, iemand die niet opgeeft bij tegenslag. Je wil je nest bewaken, je gezin bij elkaar houden, blijven geloven in dat liefde overwint en dat mág jij.
Ik geloof dat jij hier veel van hebt geleerd en ik hoop dat je zoals ik eerder postte, open naar je eigen situatie blijft kijken. Niet dat je bij elke minimale tegenslag de handdoek in de ring moet werpen maar wel dat je de komende tijd, wanneer je vriend en jij het weer proberen, ook af en toe eerlijk bij jezelf kunt bekijken of het is geworden wat je er van hoopte en dat als dat niet zo is, je voor jezelf kunt kiezen. Wat dat mag jij namelijk ook.
Wees je eigen beste vriendin en wees er voor jou als jij jou nodig hebt. Dat bedoel ik niet zweverig (daar ben ik namelijk niet van) maar juist heel realistisch. Blijf aan jezelf denken en realiseer je dat je met jou het langste door moet en dat is echt het fijnst wanneer je jezelf recht in de spiegel aan kunt kijken.
Ik vind jou ook lief!
(f)
Je bent niet zwak, stom en laf. Je bent een werker. Een romanticus, een hoper, iemand die niet opgeeft bij tegenslag. Je wil je nest bewaken, je gezin bij elkaar houden, blijven geloven in dat liefde overwint en dat mág jij.
Ik geloof dat jij hier veel van hebt geleerd en ik hoop dat je zoals ik eerder postte, open naar je eigen situatie blijft kijken. Niet dat je bij elke minimale tegenslag de handdoek in de ring moet werpen maar wel dat je de komende tijd, wanneer je vriend en jij het weer proberen, ook af en toe eerlijk bij jezelf kunt bekijken of het is geworden wat je er van hoopte en dat als dat niet zo is, je voor jezelf kunt kiezen. Wat dat mag jij namelijk ook.
Wees je eigen beste vriendin en wees er voor jou als jij jou nodig hebt. Dat bedoel ik niet zweverig (daar ben ik namelijk niet van) maar juist heel realistisch. Blijf aan jezelf denken en realiseer je dat je met jou het langste door moet en dat is echt het fijnst wanneer je jezelf recht in de spiegel aan kunt kijken.
Ik vind jou ook lief!
(f)
zondag 5 juli 2009 om 11:13
quote:eleonora schreef op 04 juli 2009 @ 08:15:
Chrissie, zie je posting nu pas, sorry.
Kun je zeggen waarom je moet huilen? Of eigenlijk moet ik vragen of je het wel wíl vertellen
Ik ben gewoon erg emotioneel nu. Heb mijn eigen relatie verbroken en zit met de pijn en verdriet daarvan.
Jouw bijdragen aan mensen zijn altijd zo waardevol. Ik ken weinig mensen (IRL en op het forum) die zich zo kunnen inleven in een ander. Wat je schreef aan Windowsvista is op mij niet van toepassing, maar het raakte me - omdat ik zo emo en wankel ben nu - wel. En toen moest ik huilen.
Chrissie, zie je posting nu pas, sorry.
Kun je zeggen waarom je moet huilen? Of eigenlijk moet ik vragen of je het wel wíl vertellen
Ik ben gewoon erg emotioneel nu. Heb mijn eigen relatie verbroken en zit met de pijn en verdriet daarvan.
Jouw bijdragen aan mensen zijn altijd zo waardevol. Ik ken weinig mensen (IRL en op het forum) die zich zo kunnen inleven in een ander. Wat je schreef aan Windowsvista is op mij niet van toepassing, maar het raakte me - omdat ik zo emo en wankel ben nu - wel. En toen moest ik huilen.
zondag 5 juli 2009 om 14:15
quote:Christiane04 schreef op 05 juli 2009 @ 11:13:
[...]
Ik ben gewoon erg emotioneel nu. Heb mijn eigen relatie verbroken en zit met de pijn en verdriet daarvan.
Jouw bijdragen aan mensen zijn altijd zo waardevol. Ik ken weinig mensen (IRL en op het forum) die zich zo kunnen inleven in een ander. Wat je schreef aan Windowsvista is op mij niet van toepassing, maar het raakte me - omdat ik zo emo en wankel ben nu - wel. En toen moest ik huilen.
Snap ik.
Wat naar dat je zo verdrietig bent. Ik kom even bij je lezen.
[...]
Ik ben gewoon erg emotioneel nu. Heb mijn eigen relatie verbroken en zit met de pijn en verdriet daarvan.
Jouw bijdragen aan mensen zijn altijd zo waardevol. Ik ken weinig mensen (IRL en op het forum) die zich zo kunnen inleven in een ander. Wat je schreef aan Windowsvista is op mij niet van toepassing, maar het raakte me - omdat ik zo emo en wankel ben nu - wel. En toen moest ik huilen.
Snap ik.
Wat naar dat je zo verdrietig bent. Ik kom even bij je lezen.
