Hoe omgaan met een gebrek aan bevestiging krijgen?

Poeh, knap hoe je het doet!

Ik zou niet op deze manier kunnen leven, dat de papa van mijn kind niet bij ons woont en we toch gewoon een relatie hebben...

* Pakt lampje erbij*quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 12:30:

Dag allemaal,



Vanavond komt mijn partner bij mij om ons zoontje langs te brengen. We wonen niet samen, 6 jaar relatie, met vallen en opstaan. Ze zijn een weekend weg geweest. Sinds gisteren zit ik met een knoop in mijn maag; ik ben heel zenuwachtig voor zijn komst.

Ik ben bang dat hij niet blij is om mij te zien, of dit niet kan uiten. Dit komt regelmatig voor en heeft een groot effect op mij; ik raak hierdoor van slag, ben verward en verdrietig.



Hij geeft als verklaring dat hij gepreoccupeerd is; ofwel niet zo lekker in zijn vel zit; ofwel dat hij wel blij is om mij te zien, maar dit niet zo uit. Vaak vindt hij dat ik teveel verwacht; hij doet genoeg moeite om lekker eten te koken, gezellig te doen, aardig te blijven.



Hij wordt snel boos. Dat vinden we beiden een probleem. Hij doet nu erg zijn best om zich in te houden. Dit 'aardig' doen, kost hem zoveel moeite, dat hij het schijnbaar niet kan opbrengen nóg meer affectie te tonen (knuffelen, omhelzen, stralende ogen.) Buiten dat houdt hij ook niet zo van die vorm van intimiteit.



Mijn vriend is vaak wat in zichzelf gekeerd / afwezig. Hij heeft in de basis een gereserveerde houding, maar kan ook heel lief zijn. Opeens wél heel enthousiast thuiskomen. Omhelzen met stralende ogen.

En vaak, als hij merkt dat ik iets niet leuk vind, toont hij initiatief dat goed te maken.



Hij doet dus wel zijn best om het mij naar de zin te maken, ik heb steeds het idee dat ik op mijn hoede moet blijven. Want als hij enthousiast is, word ik dat ook. Dan zit ik vol liefde, en wil ik dat delen. Maar dan is hij weer in zichzelf gekeerd, beantwoordt mijn enthousiasme niet.

Ik heb het gevoel dat ik het beste afstand kan bewaren en geen verwachtingen kan hebben. Me op dingen buiten de relatie richten. Blij te zijn met wat hij me geeft. En wanneer hij op afstand blijft, zelf rustig blijven en denken dat hij gewoon zo is, dat het niets zegt over zijn liefde voor mij. Ik probeer mijzelf daarin te trainen, maar vind het lastig dit vol te houden.



Heb nu dus ook weer een knoop in mijn maag. Ik weet dat het me veel zal doen als hij weg rijdt zonder veel aandacht aan mij te schenken. Dat moet ik dan wegslikken. En heeft effect op de verhouding de komende dagen; ik vind het lastig mijn verwarring de baas te blijven, stabiel te blijven, en me op te stellen zoals ik ook van hem verwacht.



Ik vind dit mechanisme eigenlijk helemaal niet kloppen. Ik vind dat je beide moet laten zien dat je de ander leuk vindt. Maar naar zijn capaciteiten doet hij dus wel zijn best. We hebben het met vlagen wél heel leuk. En we hebben een zoontje samen. Dat samen weerhoudt me van het beëindigen van de relatie.



Ik houd wel van knuffelen, warme belangstelling tonen, praten, lieve dingen zeggen. Ik heb veel behoefte aan aanhankelijkheid en bevestiging. Maar ik weet niet meer hoe ik dat samen met hem moet doen, ik durf niet zo goed, bang voor het niet beantwoorden. Met als resultaat dat we beide op afstand blijven. Na zoveel tijd trek ik dat niet meer en krijgen we ruzie. Dan gaat het vaak weer iets beter, om daarna weer af te vlakken.



Ik wil leren accepteren dat zijn gedrag is zoals het is, zonder daar zoveel last van te hebben / onzeker en verdrietig van te worden.



Wie wil zijn licht hierover laten schijnen of heeft hier ervaring mee?



Oke, mijn lampje heb ik snel uitgedaan. Ik kan hier niet veel licht over laten schijnen. Dan zie ik namelijk allerlei dingen die pijn doen aan mijn ogen. Dit is geen leuke relatie, dit lijkt me een vreselijke mislukte poging tot een relatie die het nooit gaat worden.



Hij is vaak boos, heeft of neemt geen tijd voor je, toont geen affectie of moet daar zoveel moeite voor doen dat hij daarna gesloopt is en lijkt niet blij met je te zijn. Jij stelt je afhankelijk op, laat je beinvloeden door zijn buien en hebt zelfs moeite om stabiel en normaal te blijven doen. Je voelt je verdrietig en verward en heel duidelijk niet lekker in je relatie. Het effect hiervan merk je al voordat je hem ziet, nadat je hem ziet en al helemaal terwijl je hem ziet.



Ben je nu al 6 jaar op je tenen aan het lopen en aan het leren dat hij anders is? Of ben je al 6 jaar bezig om in te zien dat dit niet gaat werken omdat jullie behoeften/gevoelens te verschillend zijn.

Beweer jij ( of hij ) nou eigenlijk dat hij al zes jaar niet zo lekker in zijn vel zit ?

Wat wil hij hieraan gaan doen ? Nog zes jaar zo dooremmeren of eens professionele hulp zoeken ?

Jeetje Windowsvista, wat een ellende...

Ik heb helaas geen tips voor je. Het eerste wat ik dacht toen ik je verhaal las, is dat jullie niet bij elkaar passen en dat jullie moeite doen voor iets (jullie relatie) wat helaas niet (meer) bestaat.

Wat denk je zelf over deze relatie ? Wil je zo door gaan ? Hebben jullie weleens samengewoond of niet ? Denk je dat je vriend kan veranderen ? Denk je dat jij dit kan accepteren in de toekomst ?

En kan je het voorstellen dat jullie relatie over is je alleen verder gaat ?

Ik wil je heel veel succes wensen en een dikke

Weet je partner dat jullie een relatie hebben?

Hallo Windowvista,



Het komt op mij over alsof je voelt dat je geen recht hebt op een gezonde normale relatie en al blij bent met een kruimeltje geluk. Als hij niet boos is tenminste, of depressief, of ongelukkig, of geen zin heeft in gedoe.



Waarom zou je moeten leren accepteren dat je elke dag je ongelukkig gemaakt wordt. Da's niet hoe gezonde relaties in elkaar zitten hoor!



Hoe komt het dat je dit idee hebt dat 5% geluk genoeg voor je is?



En wat denk je wat je je zoon meegeeft voor boodschap over relaties, liefde en mannen?

Weetje,

ik denk dat jij meer een relatie ziet dan dat de vader van je kind dat doet. En dat jij jou zelf te kort doet.

Of te wel jij houd meer van hem dan hij van jou. Zo komt het op mij over. Een man met bindingsangst die het liefst zijn vrijgezellen bestaan wilt behouden, maar wel een kind heeft en een soort van relatie.

In een relatie hoor je niet op je tenen te lopen en continu bezig te zijn met hoe je je moet gedragen ten opzichte van elkaar. Jij niet en hij niet. Dat je in sommige opzichten anders bent zal je moeten accepteren, maar dit kunnen toch geen dingen zijn die je 6 jaar geleden niet van elkaar wist? Je geeft verder geen informatie over hoe het verder tussen jullie loopt, wat maakt dat het nu een issue is geworden? En,waarom was jij dat weekendje weg eigenlijk niet leuk mee?

Jouw verwachtingen over een relatie en wat hij je kan geven, sporen niet met elkaar. Je kunt jouw verwachtingen aanpassen. Niks verwachten en blij zijn met ieder geschenkje wat hij je geeft. Aan kleine tekenen van liefde (zoals naar je werk komen met je zoontje) moet je je dan voeden.



Of je besluit dat jij en je partner niet dezelfde taal spreken in de liefde. Dit lijkt me erg frustrerend. Als de frustraties groter zijn dan de energie en het warme gevoel dat je van de relatie krijgt, kun je besluiten om hiermee te stoppen...



Het klinkt trouwens alsof het een wisselwerking is: als jij hem hard nodig hebt, aandacht van hem vraagt, kan hij je dat niet geven. Als je het niet verwacht, omdat het goed met je gaat, kan hij wel liefdevol reageren. Klopt dat?

Ik lees totaal verschillende behoeftes en verwachtingen.

Doet hij is zijn ogen zijn best, dan vind jij het niet goed genoeg en misschien krijgt hij dat ook regelmatig te horen, dus wordt het voor hem moeilijker zijn best te doen omdat hij het niet goed is in jouw ogen.

En vooral: heeft hij dus die behoefte niet.

Dat hij wel naar je werk komt voor de lunch samen geeft wel aan dat hij aan je denkt.



Ik kreeg zelf wel eens de tip: wat doet hij WEL goed? Zoek het in de kleine dingen! Ik dacht voorheen ook altijd: ik krijg nooit een kaartje of bloemetje blablabla, maar nu zie ik veel meer in dat mijn vriend wel allerlei klusjes zonder mopperen voor mij doet. Rekening houdt dat hij naast zijn hobby veel tijd voor mij vrijmaakt en mij geheel accepteerd zoals ik ben.

En vooral dat laatste: daar kan ik zelf heel veel van leren...........

Is het onwil , of onkunde van hem ?

Is hij ooit , in het prille begin , wél een warme persoonlijkheid geweest , een knuffelkont , een prater ?

Misschien verwacht jij meer van de relatie, dan dat hij jou ooit zou kunnen(willen) geven.

Het is niet zo vreemd dat mensen verschillen in het tonen van intimiteit. Sommige mensen zijn aanrakeriger dan andere mensen. Maar als jij aangeeft dat je je de helft van de tijd niet geborgen, warm en veilig voelt bij hem, vind ik dat best veel. Vooral als je weet dat je in moeilijke tijden niet voor troost en warmte bij hem terecht kunt.



Jullie voelen elkaar daarin niet aan en hij is minder 'aanrakerig' dan jij, klinkt het. En als je het rechtuit aan hem vraagt: ik ben nu verdrietig en ik zou graag willen dat je je armen om me heen slaat? Werkt dat wel?

He Windows, je weet al heel lang dat deze relatie je niet geeft wat je nodig hebt.



Je kan blijven trekken aan hem om toch te krijgen wat je wil (afdwingen, dan is het inderdaad slechts een handeling wat je krijgt) of je kan je conclusies gaan trekken.



Of hem accepteren zoals hij is en daar genoegen mee nemen, of er een punt achter zetten.



Sorry meid, kan er niets mooiers van maken. Hij kan niet geven wat hij niet heeft...

Je was zo goed op weg met voor jezelf kiezen. Probeer dat weer te hervatten. Herlees je andere topic anders nog eens

quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 14:04:

Zonder in de val van het relativeren te willen stappen; een andere kerel met een warme persoonlijkheid gaat misschien wel vreemd. Of houdt niet van sex. Of wil naar verloop van tijd ook liever met rust gelaten worden.





Of een andere kerel kan niet van je afblijven, voelt goed aan wanneer jij behoefte hebt aan een lekkere knuffel, geeft je de ruimte én de aandacht die jij nodig hebt om te groeien en jullie relatie voelt als een warm bad, zo comfortabel, zo welkom, zo vertrouwd.



Dat kan natuurlijk ook, want ze bestaan hoor: mannen waar niks mis mee is en mensen die een goede relatie hebben.

quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 13:08:

Hij beweert niet dat hij al 6 jaar niet lekker in zijn vel zit. Over het algemeen zegt hij dat hij zijn best doet, en dat de relatie is wat hij wil. Ik zie ook dat hij zijn best doet. Zijn uitingen daarvanzij alleen, in mijn ogen, zo grillig.



Voorbeeld: donderdag kreeg ik slecht nieuws over mijn moeder (die is ziek). Hij vraagt met zijn rug naar me toe hoe het er nu voor staat. Hij zit dan achter de computer. Ik boos gezegd 'ik praat niet tegen een rug'. Iets later komt hij wel achter me aan om nog te vragen, maar blijft fysiek erg op afstand, 3 meter. Dat is wmb niet de warme belangstelling waar ik op zit te wachten. Daarna afscheid genomen omdat ze het weekend weggaan. Voor hem is een kus en 'doeg' genoeg. Hij wil dan gewoon weer achter de computer. Ik wil graag een omhelzing, wat lieve woordjes, zoiets. Zeker omdat dat gesprekje over mijn moeder ook zo op afstand verloopt.

De volgende dag komt hij wel helemaal naar mijn werk met onz zoontje, voor de lunch. Terwijl hij eerder aangaf daar geen zin in te hebben. Dat waardeer ik dan weer wel heel erg. Hier laat hij dus wel zien dat ik belangrijk voor hem ben.



In de afgelopen 6 jaar hebben we een ontwikkeling doorgemaakt, meer naar elkaar toegegroeid.



Maar het voelt inderdaad met vlagen als aanmodderen. Ik voel dan geen basis.



Professionele hulp hebben we al gehad. Maar ik heb dat stopgezet, omdat ik vond dat het eerder werkte als uitlaatklep, zodat de noodzaak iets structureel (meer respect, meer begrip, meer intimiteit) te veranderen, verdween.



Doordat jullie hulp hebben gehad neem ik even aan dat jij steeds uitsprak wat je van hem verwacht. Communicatie is een groot iets.

Toch heb ik het idee (door je voorbeelden) dat jij weinig uitspreekt, maar wel heel veel vraagt. Dat jij continu bevestiging en aandacht wil. Dat jij wilt dat hij alles laat vallen op het moment dat jij zijn aandacht vraagt, dat je wilt dat hij dingen aanvoelt, maar het is en blijft een normaal mens natuurlijk. Ook het feit dat hij het vermoeiend vindt, en dat kan ik me voorstellen. Als mijn partner continu bevestiging van me wil krijgen zou ik daar gillend gek en doodmoe van worden. Alsjeblieft zeg, je bent toch zeker geen invulling voor de ander. Die bevestiging hoor je uit jezelf te krijgen en met je partner hoor je het leuk te hebben.



Een arm om je heen willen is een normale behoefte, maar wát is er mis met een kus en doeg bij het weggaan? Waarom moeten er allemaal lieve woorden bij komen? Daden zijn veel belangrijker!



Hij geeft die arm niet om je heen op de momenten dat jij die wilt. Mensen zijn daar verschillend in. Als hij niet zo intiem is, moet je misschien je (eigen)verwachtingen en idee van hoe hij zich moet opstellen tegen over jou bijstellen, of ermee stoppen. Je kunt er niet uithalen wat er niet inzit.

Maar ergens krijg ik dus ook heel sterk de indruk dat jij teveel wilt, dat het daarbij voor jou nooit genoeg is.



Anderzijds vind ik ook dat jij dit lang hebt toegelaten, en dat je daarmee ook verantwoordelijk bent voor hoe dit gaat. In een relatie zit je met zijn tweeën en als jij dingen pikt die je niet bevallen ben je daar zelf schuldig aan. Als jij al 6 jaar lang meer intimiteit wilt met je partner en na 6 jaar nog steeds die bevestiging wilt dan vraag ik me af waarom je steeds zo doormodderde. Waarom genoegen nemen met minder?

Kom ik weer op het; verwachtingen bijstellen, of besluiten dat hij je niet kan geven wat jij nodig hebt. Of dat nodig hebben nu extreem veel is of niet staat daar dan los van.

quote:windowsvista schreef op 26 april 2009 @ 14:04:

Als ik iemand ben die veel bevestiging nodig heeft, en hij is iemand die dat niet aanvoelt, en geen behoefte heeft aan aanhankelijkheid, meer intimiteit, dan passen we op dat vlak helemaal niet bij elkaar.



Het levert me dus ook veel kopzorgen en een rotgevoel op. Maar ik wil zo graag dat het wél beter gaat. En ja, ik ben al zes jaar bezig hiermee om te leren gaan. Heb het meerdere malen uitgemaakt. Daarna toch weer samen geprobeerd er iets van te maken.



Zonder in de val van het relativeren te willen stappen; een andere kerel met een warme persoonlijkheid gaat misschien wel vreemd. Of houdt niet van sex. Of wil naar verloop van tijd ook liever met rust gelaten worden.



Ik bedoel; wat ik nu heb is een ingewikkeld pakket. Maar wat ik krijg als ik deze relatie verbreek zal óók ingewikkeld worden, maar dan op een andere manier. Bovendien verschaft deze relatie me natuurlijk de volledige toegang tot mijn zoontje.



Waarom verschaft de relatie de toegang tot je zoontje?

Je kiest dus voor hem uit angst.