Moederschap: hoe ervaren jullie het?

Een roze wolk wordt zwaar overschat, denk ik. Het is inderdaad niet altijd alleen maar koek en ei.



Maar ik vraag me af, zit je zelf goed in je vel of heb je het gevoel dat er iets is?



En wat bedoel je met de zin dat je niet zeker weet of je genoeg van haar houdt?



Ik denk dat de meeste moeders vol met onzekerheden zitten. Juist die onzekerheid is in mijn ogen ook weer een teken van liefde, je wilt het allemaal zo goed mogelijk doen.



Ik wil niet voorbarig zijn, maar heb het gevoel dat er bij jou iets meer speelt. Excuses als ik het bij het verkeerde eind heb!

Herkenbaar hoor! Ik vind het ook heerlijk als zoonlief s'middags op bed gaat. Even tijd voor mezelf, is niks mis mee naar mn idee. En zoon vind het ook geen probleem, want die ligt lekker te slapen!

En sja, die roze wolk is wel een beetje weg gedreven. Maar met een flinke peuterpuber is dat ook niet zo raar. Maar ach als hij dan weer es zo lief zegt: "mama is mooi!"Nou ja dat snap je wel he?

En volgens mij vraagt iedere moeder zich wel eens af of ze het wel goed doet.

Maar juist doordat je het je afvraagt ben je er heel bewust mee bezig. Tuurlijk zal het eens voorkomen dat je bij jezelf denkt...hmm volgende keer maar even anders doen. Maar dat is toch juist goed?



Nou lang verhaal, is het nog te snappen?



Groetjes Inniemama

Hoi Cha,

Ik denk toevallig de afgelopen dagen ook veel na over dit onderwerp. Ik herken veel in de gevoelens die je omschrijft. Mijn dochtertje is 19 maanden en ik heb een postnatale depressie gehad na haar geboorte. Het duurde heel erg lang voordat ik uberhaupt van haar ging houden, en nog steeds heb ik het gevoel dat ik geen 'normale' moeder ben en dat mijn moedergevoelens niet optimaal zijn.

Wij hebben net 5 maanden meer dan fulltime in een verbouwing gezeten, en heb haar elke dag weggebracht naar familie om te kunnen klussen. Vriendinnen vroegen mij of ik haar niet vreselijk miste...nee dus. Ik vond het wel heerlijk om haar aan het einde van de dag weer op te halen, maar missen, nee dat niet.

Nu zijn we vorige week verhuisd en ik moet weer erg wennen aan haar de hele dag om me heen te hebben.

Het is een dubbel gevoel, want ik doe natuurlijk hartstikke leuk met haar, alleen voel ik me vaak niet zoals ik doe, alsof ik een toneelstukje opvoer in de rol van gezellige moeder.

Ik vind het trouwens wel moeilijk om dit zo op te schrijven. Knap dat je hier een topic over opent.

Cha, ik heb de eerste maanden wel op een roze wolk gezeten. Maar het tweede half jaar vond ik het heel zwaar en kwam toch ook wel in een soort depressie (misschien al wel iets eerder).



Na een jaar begon het langzaam weer beter te gaan. Vanaf 1,5 geniet ik steeds meer van mijn dochter. Nu is ze bijna 2,5 en vind ik het geweldig. Ze is echt helemaal geweldig en lief en mooi, en, .... Ik vind deze leeftijd echt veel leuker en zit zelf veel beter in mijn vel. Ik heb momenten gehad dat ik me afvroeg waar ik aan begonnen was. Waarom ik al zo jong moeder wilde worden, het gevoel dat ik nog meer wilde leven, me beklemd gevoeld.



Maar nu vind ik het heerlijk en denk stiekem weer over een tweede. Ok dit is al wat langer zo. Sinds ze 1,5 is dus weer echt aan het genieten (eerder ook wel momenten hoor, maar toch een bepaalde druk in me) en sinds ze 2 is vind ik het zo leuk. Ik denk dat ik zo lang nodig heb gehad om mezelf weer te worden en de balans weer te vinden of zo. Ik heb zeker 1 tot 1,5 jaar nodig gehad om van de hormonen af te komen en lichamelijk te herstellen (weer op gewoon gezond gewicht te komen ipv eronder).



Het moederschap is gewoon soms zwaar. En ik heb echt wel eens gedacht ik wou dat ik je weer naar bed kon brengen. En nu ben ik nog blij dat ze tussen de middag slaapt (nou ja soms niet, want het is soms wel heel handig als ze op zou kunnen blijven). Maar juist door de rust momenten ben ik nu weer opgeladen voor daarna. Eerder niet, ik was zoooo moe. Dat scheelt denk ik ook een hoop.



Mijn meisje gaat naar het kdv en nu ben ik thuis om te studeren, maar ik vind het wel even lekker zo. Ook vind ik het heerlijk om even weg te gaan naar vrienden zonder haar. Maar samen met haar leuke dingen doen vind ik ook geweldig. Het leven bestaat uit meer dan moeder zijn. Die balans moest ik weer even vinden (niet vluchten en ook niet schuldig voelen) en nu vind ik het heerlijk. Nu voel ik me eindelijk de moeder die ik dacht te zijn (ook al ben ik in bepaalde opzichten heel anders). Ik ben ook makkelijker geworden. Ik was veel te perfectionistisch en wilde alles goed doen en volgens de regeltjes. Nu ben ik makkelijker geworden (bijv. met eten) en het is voor ons allebei veel leuker zo.

Die van ons is inmiddels drie en het is een moppie hoor, maar ik kan het ook niet opbrengen om elke vrij minuut spelletjes te doen enzo. Ik voel me ook wel eens schuldig als ze zich een uurtje (of twee) zelf moet vermaken, wat ze overigens prima kan. Die roze wolk, dat zijn momenten, geen hele weken.

Als ik zie hoe ze geniet van de aandacht die ze bij oma krijgt, denk ik wel eens: "Waarom kan ik dat niet!"

Maar thuis wacht er nog een huishouden, aardappels die gekookt moeten worden, was die niet uit zich zelf schoon en glad wordt. En dat nog naast je werk bij de baas.

Ze hebben het wel eens over dat het moeilijk is om werk en moederschap te combineren. Ik vind de combinatie van het werk met het moederscahp niet zo lastig. Opvang is prima geregeld, dus ik kan met een gerust hart naar het werk.

Ik vind vooral het huishouden moeilijk te combineren met het moederschap. Zit er dan ook hard aan te denken om meer te gaan werken (28 ipv 24 uur) en een hulp in de huishouding aan te schaffen. Lijkt me ideaal.

Cha, ook dat hoort erbij. Ik voel ook niet altijd zo`n overweldigend warm gevoel. Soms kan ik me zelfs even goed ergeren aan haar (peuterpuber). Ook dat hoort erbij. Er is toch niets wat je altijd een warm gevoel geeft (ja een glas warme thee )? En ik vind het ook niet altijd leuk om iets samen te doen. heb soms ook helemaal geen zin om samen te kleuren of te knutselen of te spelen of wat dan ook. Gelukkig kan mijn meisje goed zelf spelen en kan ik tussendoor best even een blaadje op de bank lezen en anders gaan we meestal naar buiten. Daar genieten we meestal allebei van. Daar is niets mis mee. Al heb ik me er wel schuldig over gevoeld. Zeker in de periode dat ik wat depressief was (En daarna, omdat ik toen niet genoeg genoten had en er niet genoeg voor haar was geweest voor mijn gevoel. Nu kan ik dat eindelijk loslaten. Can`t change the past, kan het alleen nu anders doen. Maar dat gaat me nu eigenlijk vanzelf. Al blijven mindere momenten er bij horen. Dat is toch het leven, dat is niet alleen mooi. Niets is alleen zwart of wit. Dus voel je niet te schuldig en geef jezelf de kans om de balans te vinden en accepteer dat je je zo voelt.

Als je echt het idee hebt dat het niet goed is vraag dan om hulp. Misschien dat je dan toch depressief bent of zo. Is helaas voor mij ook herkenbaar.

He Cha,

Mijn kindje zit nog in mijn buik. Ben dus nog geen moeder, maar als ik je verhaal lees denk ik: Joh, blijf wat dichter bij jezelf. Ga uit van wat je voelt en niet van wat je zou moeten voelen. Dat je je afvraagt of je het wel goed doet is een teken dat je een goede moeder bent. Je wil je meisje het beste bieden.

Het irritante aan pas moeder zijn is dat iedereeen wel een mening lijkt te hebben over wat je moet voelen, hoe je je moet gedragen enz. Moeders lijken elkaar soms te willen overtroeven met hun 'geluk'. Ik ken bijvoorbeeld iemand die iedere dag nieuwe foto's van haar dochtertje op haar Hyves plaatst en bijna iedere dag een berichtje rondstuurt over wat ze nu weer voor ontzettend leuks heeft gedaan (ze is nog maar een paar maanden oud) of wat voor ontzettend leuke kleertjes ze weer heeft gekocht... Maar toen ik haar laatst aan de telefoon had biechte ze op dat ze zich best eenzaam voelde zo thuis en dat ze best in de put zat. Ze schaamde zich hier echter enorm voor en naar buiten toe doet ze daarom zo romantisch. Denk dat dit (in minder extreme mate) vaker zo gaat.

ik ben blij dat het moederschap mij zo ontzettend veel oplevert. Het kost mij namelijk ook ontzettend veel.



Ben niet een oermoeder geloof ik, zoals je weleens in de boekjes leest. Ach, kan me er inmiddels niet meer druk om maken. Ik hou ontzettend veel van mijn zoon, en vind het steeds leuker worden. Hij is nu bijna 2,5. Echt een enorm grappig en lief mannetje met een grote eigen wil.

Ik had nog best een paar jaar willen wachten met kinderen krijgen. Als ik heel eerlijk ben was ik nu liever gewoon een leuke vent tegengekomen dan dat ik een (ongelukje cadeautje) kind had gekregen van zomaar iemand.

Ik denk dat ik mét een man namelijk een veel leukere moeder zou zijn omdat niet alles op mij zou neerkomen.



Met de kennis die ik nu heb zou ik in deze situatie nooit een kind hebben gekregen... maar aangezien terugstoppen niet echt zal lukken moet ik er nu maar het beste van maken.



Maar de 'perfecte' moeder, altijd in jubelstemming over haar kind ben ik niet.

Ik was heel, heel blij met mijn kinderen.....roze wolk ook, zeer zeker in de kraamtijd.....neemt niet weg dat het bij tijden heel zwaar is, en je hondsmoe bent. Later gaan ze ook nog puberen en wil je ze wel eens achter het behang plakken. hoort er allemaal bij toch?!

Ik ben moeder van 3 kinderen en zit ook zelden op mijn roze wolk.



Vaak vind ik het kindergekakel overweldigend, het geruzie, het gezeur... Heerlijk dat ze naar school gaan en dat ik maar 3 middagen met ze puzzeltjes etc. hoef te doen. Ik ben ook tijdenlang full time moeder geweest, fuhuhuck wat duren die dagen dan lang zeg.



Voor mij is het fifty fifty qua leukheid. Ik loop regelmatig te mopperen op het moederschap en even zo vaak zit ik heerlijk met ze te knuffelen of over ze op te scheppen of dingen van het leven aan ze uit te leggen.

quote:cha schreef op 05 mei 2009 @ 12:12:

Hallo allemaal,



sinds 16 maanden ben ik moeder van een mooie dochter. Het verloopt allemaal niet zonder horten of stoten qua ontwikkeling, maar het is zeker weten een ontzettend lief en leuk meisje wat inmiddels blakend door het leven gaat.

Maar ik ben en blijf zelf best wel onzeker of het ik het goed doe, genoeg van haar houd, vraag me wel eens af of ik écht wel moeder ben in hart en nieren. Ik ben trots op haar maar voel niet elke keer een enorme golf van liefde zeg maar... Vind het fijn als ze op het kdv is of ligt te slapen, heb ik even tijd voor mezelf. Ik heb niet echt een roze wolk gezien, ben daar ook te nuchter voor denk ik.

Mijn vraag is eigenlijk: hoe ervaren jullie het? Waar lopen jullie tegenaan van jezelf en hoe gaan jullie er mee om?

Ik lees een beetje tussen de regels door dat je er best wel mee worstelt.....niet doen!



Mijn oudste is van juli 06 en was een voorbeeldbaby Hij sliep vrijwel gelijk hele nachten (van 12 tot 8/9). Een heel rustig, verlegen, afwachtend jongetje. Qua karakter lijkt hij heel veel op mij. Als baby kon hij zich altijd heel goed zelf vermaken, slapen ed is nooit een probleem geweest. Mede daardoor hebben we snel gekozen voor een tweede. Van Sarahmeisje beviel ik in maart 08, en het jaar wat er op volgde vond ik superzwaar.

Slapen? Ho maar. (achteraf ook deels terug te voeren naar oorontstekingen). Pas vanaf een maand of 10 (nadat ze geholpen is aan buisjes) begon ze beter te slapen en gelukkig ook overdag weer. Het eten is niet aan te slepen geweest, ze ontwikkelde zich supersnel en was enorm gefrustreerd.

Nu is ze inmiddels een jaar geweest en begint ze ein-de-lijk wat rustiger te worden. Ook de hoeveelheid qua eten stabiliseert zich naar het normale nu.

Ik heb het gevoel dat ik continu haar aan het vermaken was, aan het voeren, aan het troosten of aan het slapen proberen te krijgen.

Nu slapen ze beiden van 12 tot half 3 smiddags, en snachts van half 8 tot half 8. De tijd overdag is ook echt ff Sarahtijd. Ben dan enorm gelukkig met de rust in huis

Ze gaan ook 2 dagen naar de creche. Ik werk vanuit huis een paar uur per week en voor mijn gevoel zitten ze dus "onrechtmatig" 2 dagen op de creche. Ik zet me daar echter over heen, en inmiddels geniet ik van die 2 dagen Wat een ander daar verder van vindt zal me echt een worst wezen.

Vanwege het eerste jaar had ik zelf het idee dat ik ook niet genoeg van Sarahmeisje hield. De eerste tijd na de bevalling was dat trouwens anders (de eerste weken sliep ze ook wel goed). Maar na verloop van tijd vond ik haar dus ook op momenten gewoon écht niet leuk. Ze kon me tot waanzin drijven met haar driftbuien en gekrijs. Inmiddels is ook dat helemaal goed gekomen en geniet ik elke dag van mijn kindjes Ze kunnen heel goed met elkaar spelen, maken ook vaak ruzie (om de auto's.... ) en ik twijfel er niet meer aan of ik het allemaal wel goed doe.

Vertrouwen in jezelf als mama moet ook groeien.

Nouja, die roze wolk heb ik dus alleen bij de eerste gehad eigenlijk. Pas bij de tweede kwam ik er achter dat het ook anders kon

Ik vind het niet raar hoor die gedachtes. Ik heb 2 kinderen, vind het moederschap leuk en geniet enorm van de kinderen maar ik ben ook even zo vaak blij als ze lekker op bed liggen. Vind het ook heerlijk als ik zelf even weg ben zonder ze, ik mis ze dan niet. En na een dag werken is het des te leuker om ze weer te zien! En de ene dag kan ik meer hebben dan de andere dag. Er zijn dagen dat ik alleen maar lijk te mopperen en niet echt kan genieten maar er zijn gelukkig meer dagen dat ik wel geniet van de kinderen.



Kortom, heel herkenbaar!

Ik weet niet of ik nu te zwaar op de hand word, maar mijn gevoelens zijn toch iets anders dan de meesten van jullie omschrijven. Maar ik vind het moeilijk om uit te leggen.

Ik vind het moederschap juist niet zwaar, dochter heeft vanaf maand of 4 doorgeslapen (vanaf 19 tot 8 uur), kan goed zelf spelen, is ook nog niet heel erg aan het peuteren. Heb moeder+schoonmoeder die altijd kunnen en willen oppassen en dichtbij wonen, dus combinatie met werk is ook geen probleem.

Ik voel gewoon juist zo weinig. Ik voel me meestal niet echt betrokken, alsof het ook het kind van iemand anders zou kunnen zijn. Als ze 20 keer de keukenkastjes leegtrekt zet ik haar 20 keer weg, het doet me zo weinig. Als ze iets niet wil, ook prima. Ik weet ook niet of mensen dit aan mij merken (kan erg goed toneelspelen, heb m'n postnatale depressie ook lang 'verborgen' weten te houden, wat natuurlijk erg stom is geweest). Ik weet echter wel dat ik nu niet depressief ben, aangzien ik het verschil dondersgoed voel. Dus ik vraag me af of ik me ten opzicht van m'n dochtertje nu zo onverschillig zal blijven voelen of dat die moederliefde nog komt (ze is 19 maanden). Ik heb heus wel momentjes hoor, maar zo weinig...

Ik ben zo blij om te lezen dat ik niet de enige ben die het heerlijk vind als mijn zoon van 7 maanden op bed ligt.

Ik heb die tijd voor mijzelf ook erg nodig.

De omschakeling van 'alleen' naar samen is voor mij erg groot.



Op dit moment zit ik ook met een depressie thuis, maar hij gaat toch 1 a 2x per week naar een van de opa's+oma's.

Heerlijk zo'n dag voor mezelf, maar kan me wel schuldig voelen.

Cha, in enige mate is je gevoel dus wel herkenbaar. Heb je het net zoals bij Cameo? In dat geval denk ik dat er meer aan de hand is en de moeite van het uitzoeken waard.

Cameo, heb je dat zelf niet dat je hiervan af wilt? Heb je dat ook met/naar andere mensen (gehad) of alleen met je kind?

Met zo'n sterk 'niks' gevoel zou ik er alles aan willen doen om daarvan af te komen en dus...hulp inschakelen daarvoor.



Heb je geen schuldgevoel dat je je zo voelt? Niet dat ik daarmee impliceer dat je een slechte moeder of slechte vrouw bent, want ik neem ook maar aan dat je je best doet. Maar als het gevoel/niet gevoel zo sterk afwijkt van het gemiddelde, zou ik toch gaan twijfelen aan mezelf.

Oh, zo herkenbaar! Ik vind het leven met kind leuk, maar verveel me af en toe: door het steeds dezelfde spelletjes spelen, het beperkte kleine wereldje, het altijd mama-zijn. Ik snak soms naar tijd voor mezelf, en op mijn mama-dagen is die tijd zeldzaam. Ik geniet enorm van zijn uurtjes slapen overdag, die tijd is even voor mij! Dan kan ik daarna weer volop met hem bezig en heb ik weer energie. Hij heeft periodes gehad dat hij nauwelijks alleen kon spelen, nu gaat het gelukkig beter, maar ik vind de dagen thuis met hem intensiever dan werken Ik ben dan ook blij met mijn 2 doordeweekse dagen thuis en 3 dagen werken. Zou niet meer dan dat thuis willen zijn. Mijn wereld wordt zo klein en steeds op pad zijn(naar familie, vrienden, speelkameraadjes) is ook niet altijd goed voor ons...



Wat ik merkte na de bevalling: de verantwoordelijkheid!!! In mijn hoofd was ik altijd op een of andere manier alert, hij zit altijd ergens in mijn hoofd en gaat (gelukkig) nooit meer weg. Maar het voelde vooral in het begin ook alsof er continu een beroep op me werd gedaan, zelfs als dat niet zo was. Nu is dat gevoel een stuk minder (hij is bijna 3), maar het verantwoordelijkheidsgevoel blijft. Kan het niet zo goed uitleggen hoe ik dat voel, misschien is het herkenbaar voor anderen?

Zo ervaar ik het moederschap.. zal vast herkenbaar zijn!

quote:schouderklopje schreef op 05 mei 2009 @ 20:25:

Cameo, heb je dat zelf niet dat je hiervan af wilt? Heb je dat ook met/naar andere mensen (gehad) of alleen met je kind?

Met zo'n sterk 'niks' gevoel zou ik er alles aan willen doen om daarvan af te komen en dus...hulp inschakelen daarvoor.



Heb je geen schuldgevoel dat je je zo voelt? Niet dat ik daarmee impliceer dat je een slechte moeder of slechte vrouw bent, want ik neem ook maar aan dat je je best doet. Maar als het gevoel/niet gevoel zo sterk afwijkt van het gemiddelde, zou ik toch gaan twijfelen aan mezelf.



Ja ik zou me graag anders willen voelen, maar weet niet wat voor hulp ik hierbij zou moeten inschakelen. Het is niet alsof iemand mijn gevoel kan veranderen. Ben ook erg slecht in praten over mezelf, ten tijde van postnatale depressie aantal keer bij psycholoog geweest. Ik had overal een mooi rationeel antwoord op, maar echt bij mijn gevoel komen wilde toen ook al niet lukken.

Ik doe zeker mijn best, doe alles wat een moeder met een peuter doet, ben leuk en vrolijk, knuffel en zeg dat ik van haar hou, dus echt schuldig voel ik me niet, want denk niet dat ze er iets van merkt dat ik me een beetje raar voel. Vraag me alleen af of het zo blijft voelen, alsof ik een rol speel. Weet gewoon niet hoe ik dit kan veranderen.

Ik ben wel echt moedertje denk ik. Maar wel duidelijk 1 die tijd voor haarzelf nodig heeft en een leuke baan.



Ik kan me zeker storen aan mijn kinderen en ook heerlijk vinden als ze op bed liggen of er eventjes niet zijn. Maar het storen aan ze is eigenlijk altijd als ik niet lekker in mijn vel zit. Doe ik dat wel, dan kan ik ook goed de ruzies aan. (het is ook een wisselwerking, als ik niet lekker in mijn vel zit straalt dat door op de kinderen)



Maar ik voel wel de supertrots en warmte. Ik ben echt gek op ze.

quote:Cameo schreef op 05 mei 2009 @ 20:09:

Ik weet niet of ik nu te zwaar op de hand word, maar mijn gevoelens zijn toch iets anders dan de meesten van jullie omschrijven. Maar ik vind het moeilijk om uit te leggen.

Ik vind het moederschap juist niet zwaar, dochter heeft vanaf maand of 4 doorgeslapen (vanaf 19 tot 8 uur), kan goed zelf spelen, is ook nog niet heel erg aan het peuteren. Heb moeder+schoonmoeder die altijd kunnen en willen oppassen en dichtbij wonen, dus combinatie met werk is ook geen probleem.

Ik voel gewoon juist zo weinig. Ik voel me meestal niet echt betrokken, alsof het ook het kind van iemand anders zou kunnen zijn. Als ze 20 keer de keukenkastjes leegtrekt zet ik haar 20 keer weg, het doet me zo weinig. Als ze iets niet wil, ook prima. Ik weet ook niet of mensen dit aan mij merken (kan erg goed toneelspelen, heb m'n postnatale depressie ook lang 'verborgen' weten te houden, wat natuurlijk erg stom is geweest). Ik weet echter wel dat ik nu niet depressief ben, aangzien ik het verschil dondersgoed voel. Dus ik vraag me af of ik me ten opzicht van m'n dochtertje nu zo onverschillig zal blijven voelen of dat die moederliefde nog komt (ze is 19 maanden). Ik heb heus wel momentjes hoor, maar zo weinig...



Je hebt een slechte start gehad zo te horen met een depressie en nu voel je niets. Ik ga iets heel raars zeggen waarvan ik niet bepaald weet of het goed advies is. Slechts gevoelsmatig.



Stel dat je accepteert dat je niets tot weinig voelt en even geniet van die rust in je hoofd. Zou dat geen ruimte kunnen scheppen op de langere duur? Zit je geest niet nu in zelfbeschermingsmodus puur omdat je het schijnbaar nodig hebt?