Kinderen
alle pijlers
Moederschap: hoe ervaren jullie het?
dinsdag 5 mei 2009 om 12:12
Hallo allemaal,
sinds 16 maanden ben ik moeder van een mooie dochter. Het verloopt allemaal niet zonder horten of stoten qua ontwikkeling, maar het is zeker weten een ontzettend lief en leuk meisje wat inmiddels blakend door het leven gaat.
Maar ik ben en blijf zelf best wel onzeker of het ik het goed doe, genoeg van haar houd, vraag me wel eens af of ik écht wel moeder ben in hart en nieren. Ik ben trots op haar maar voel niet elke keer een enorme golf van liefde zeg maar... Vind het fijn als ze op het kdv is of ligt te slapen, heb ik even tijd voor mezelf. Ik heb niet echt een roze wolk gezien, ben daar ook te nuchter voor denk ik.
Mijn vraag is eigenlijk: hoe ervaren jullie het? Waar lopen jullie tegenaan van jezelf en hoe gaan jullie er mee om?
sinds 16 maanden ben ik moeder van een mooie dochter. Het verloopt allemaal niet zonder horten of stoten qua ontwikkeling, maar het is zeker weten een ontzettend lief en leuk meisje wat inmiddels blakend door het leven gaat.
Maar ik ben en blijf zelf best wel onzeker of het ik het goed doe, genoeg van haar houd, vraag me wel eens af of ik écht wel moeder ben in hart en nieren. Ik ben trots op haar maar voel niet elke keer een enorme golf van liefde zeg maar... Vind het fijn als ze op het kdv is of ligt te slapen, heb ik even tijd voor mezelf. Ik heb niet echt een roze wolk gezien, ben daar ook te nuchter voor denk ik.
Mijn vraag is eigenlijk: hoe ervaren jullie het? Waar lopen jullie tegenaan van jezelf en hoe gaan jullie er mee om?
donderdag 7 mei 2009 om 10:26
Ik vind het deels wel herkenbaar hoor Cameo. Wat dapper dat je dit zo helder opschrijft. Ik heb zelf inmiddels hulp gezocht bij een psycholoog. Het uitspreken van dit luchtte eigenlijk al op. Samen met de psych ga ik kijken naar wat er allemaal goed gaat qua moeder zijn. Ik denk zelf dat juist doordat ik haar zo goed verzorg, troost, voed enz dat daar mijn liefde ook in zit.
Ik ben wel heel blij met de opmerking van iemand hierboven, dat juist doordat ik me dit afvraag, ik het goed doe: omdat je eigenlijk alleen het beste wilt voor je kind.
Wel merk ik dat als ik onder stress sta, of druk of niet lekker in mijn vel zit door mijn werk, er veel minder ruimte is voor mijn gevoel. Alsof ik er niet bij kan zeg maar. Wat niet betekent dat het gevoel weg is, maar het is wat onbenaderbaar geworden waardoor ik erg onzeker wordt.
Ik ben wel heel blij met de opmerking van iemand hierboven, dat juist doordat ik me dit afvraag, ik het goed doe: omdat je eigenlijk alleen het beste wilt voor je kind.
Wel merk ik dat als ik onder stress sta, of druk of niet lekker in mijn vel zit door mijn werk, er veel minder ruimte is voor mijn gevoel. Alsof ik er niet bij kan zeg maar. Wat niet betekent dat het gevoel weg is, maar het is wat onbenaderbaar geworden waardoor ik erg onzeker wordt.
donderdag 7 mei 2009 om 14:26
quote:domnaiefmutsje schreef op 06 mei 2009 @ 15:16:
[...]
Stel dat je accepteert dat je niets tot weinig voelt en even geniet van die rust in je hoofd. Zou dat geen ruimte kunnen scheppen op de langere duur? Zit je geest niet nu in zelfbeschermingsmodus puur omdat je het schijnbaar nodig hebt?
Ik heb gisteravond veel over je reactie nagedacht, en ik denk dat je gelijk hebt. Als ik zo de reacties van andere moeders lees, voel ik me toch erg anders dan de meesten. Het lijkt me dat ik blijkbaar toch nog niet 'klaar' ben met mijn postnatale depressie, ondanks dat ik niet meer depressief ben, ben ik blijkbaar ook nog niet echt mezelf, hoe graag ik dat ook zou willen geloven.
Ik weet namelijk zeker dat die gevoelens er wel zijn, ik ben geen ongevoelig monster ofzo. Het is net wat Cha zegt: het is alsof ik er niet bij kan.
Nou ben ik niet het type om heel erg over gevoelens te praten (joh ) dus het laten rusten vind ik wel een mooi plan. Het is namelijk niet zo dat ik of mijn dochter hier dagelijks onder lijden. Meer van die momenten dat ik aan mezelf ga twijfelen, of ik gek ben dat ik me niet zo voel als de meeste moeders. Aan de ene kant is het confronterend om alle reacties hier te lezen, maar aan de andere kant ook wel fijn omdat ik er nu bewuster mee bezig ben. De momentjes dat ik wel een vlaag van moedergevoelens heb koester ik des te bewuster.
[...]
Stel dat je accepteert dat je niets tot weinig voelt en even geniet van die rust in je hoofd. Zou dat geen ruimte kunnen scheppen op de langere duur? Zit je geest niet nu in zelfbeschermingsmodus puur omdat je het schijnbaar nodig hebt?
Ik heb gisteravond veel over je reactie nagedacht, en ik denk dat je gelijk hebt. Als ik zo de reacties van andere moeders lees, voel ik me toch erg anders dan de meesten. Het lijkt me dat ik blijkbaar toch nog niet 'klaar' ben met mijn postnatale depressie, ondanks dat ik niet meer depressief ben, ben ik blijkbaar ook nog niet echt mezelf, hoe graag ik dat ook zou willen geloven.
Ik weet namelijk zeker dat die gevoelens er wel zijn, ik ben geen ongevoelig monster ofzo. Het is net wat Cha zegt: het is alsof ik er niet bij kan.
Nou ben ik niet het type om heel erg over gevoelens te praten (joh ) dus het laten rusten vind ik wel een mooi plan. Het is namelijk niet zo dat ik of mijn dochter hier dagelijks onder lijden. Meer van die momenten dat ik aan mezelf ga twijfelen, of ik gek ben dat ik me niet zo voel als de meeste moeders. Aan de ene kant is het confronterend om alle reacties hier te lezen, maar aan de andere kant ook wel fijn omdat ik er nu bewuster mee bezig ben. De momentjes dat ik wel een vlaag van moedergevoelens heb koester ik des te bewuster.
donderdag 7 mei 2009 om 16:13
Ja, zeker... Maar te lezen dat het niet allemaal leuk en geweldig is, of dat het de helft wel/niet leuk is of daaromtrent, relativeert ook en helpt om de lat qua gevoel wat lager te leggen. Ik denk dat ik af en toe ook een wat irreeel beeld heb van het moederschap. Vandaar dit topic omdat het ook niet iets is wat je even snel bespreekt met iemand.
maandag 11 mei 2009 om 17:25
Klopt Cha, ik moet zeggen dat het inderdaad behoorlijk relativeert. In real life heb ik het niet zo snel over m'n gevoelens, dus het hier eens uitspreken heeft me al enorm geholpen, ik hoop jou ook, want vind het stoer dat je het ter sprake brengt.
Want het helpt een hoop om te lezen dat anderen het ook niet altijd leuk vinden.
Want het helpt een hoop om te lezen dat anderen het ook niet altijd leuk vinden.
