Leunen op je volwassen ouders

blijfgewoonbianca schreef: ↑

15-09-2020 23:08

Je trok haar gedrag amper , je man vindt het / haar hatelijk ( ? ) , maar ze mocht wel geld storten ?
Over hatelijk gesproken.

Ik heb zelf nooit een cent gevraagd.

Het huis dat we kochten hadden we prima zonder hun hulp kunnen betalen.


Maar het is een soort "traditie" in de familie dat je geholpen wordt.
Dat het geld van vorige generaties doorgegeven wordt.

En die traditie wilden mijn ouders dus in ere houden.

Dan ga ik ook weer niet de moeilijke uithangen en zeggen "laat maar zitten".
Waarna ik een stel kwade ouders had gehad.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

15-09-2020 22:54

Omdat ze je niet dankbaar genoeg vindt, misschien ? Of omdat ze vinden dat jullie raar met geld om gaan ?

Hm nee dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen... Ik gedraag me altijd enthousiast en dankbaar. Gaan prima met geld om. Ik weet niet wat het is. Ze hadden toen wat kosten aan het huisje gehad, en dat was de aanleiding dat ze dat zei. We hebben ook weleens geld van ze geleend voor bv voor een studie of onze auto (en altijd netjes afbetaald), en dan zei ze ook: nou ik kan voorlopig niks kopen nu jullie van ons geleend hebben. Grappig bedoeld, maar niet fijn omdat je je dan toch bezwaard gaat voelen.

freekenkaat schreef: ↑

15-09-2020 23:07

Reuze zelfstandig opgevoed. Maar oh, wat mis ik het dat mijn moeder geen bloemetje en versgebakken cake meer neerzet als we van vakantie komen. En dat ik niet even kan bellen voor wat advies of tips. Is dat dan ‘leunen op’?
Of mis ik haar gewoon omdat ze er niet meer is?

Moeders zijn een soort van wandelende leundingen. Dus dat hele concept verdwijnt als je moeder er niet meer is. Je mist zowel je moeder, als zelf soms kind kunnen zijn.

appelientjex schreef: ↑

15-09-2020 23:10

Hm nee dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen... Ik gedraag me altijd enthousiast en dankbaar. Gaan prima met geld om. Ik weet niet wat het is. Ze hadden toen wat kosten aan het huisje gehad, en dat was de aanleiding dat ze dat zei. We hebben ook weleens geld van ze geleend voor bv voor een studie of onze auto (en altijd netjes afbetaald), en dan zei ze ook: nou ik kan voorlopig niks kopen nu jullie van ons geleend hebben. Grappig bedoeld, maar niet fijn omdat je je dan toch bezwaard gaat voelen.

Dan mag man vanaf nu de communicatie doen.

En zou ik de eerstvolgende 5 jaar toch écht geen geld / gratis huisje te leen meer moeten hebben van hen.
Of bij de volgende leen-beurt letterlijk vragen "Wat is mijn schuld?".

appelientjex schreef: ↑

15-09-2020 23:10

Hm nee dat kan ik me eigenlijk niet voorstellen... Ik gedraag me altijd enthousiast en dankbaar. Gaan prima met geld om. Ik weet niet wat het is. Ze hadden toen wat kosten aan het huisje gehad, en dat was de aanleiding dat ze dat zei. We hebben ook weleens geld van ze geleend voor bv voor een studie of onze auto (en altijd netjes afbetaald), en dan zei ze ook: nou ik kan voorlopig niks kopen nu jullie van ons geleend hebben. Grappig bedoeld, maar niet fijn omdat je je dan toch bezwaard gaat voelen.

Misschien zijn ze minder vermogend dan jij denkt.

Wissewis schreef: ↑

15-09-2020 23:10

Dan ga ik ook weer niet de moeilijke uithangen en zeggen "laat maar zitten".
.

Nee, gratis, he.

Ik heb werkelijk geen idee hoeveel geld mijn ouders hebben en hoeveel het huis waard is. Ik hoop dat ze het makkelijk hebben, genieten van wat ze hebben en nog lang leven en vooral het geld lekker zelf opmaken.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

15-09-2020 23:12

Moeders zijn een soort van wandelende leundingen. Dus dat hele concept verdwijnt als je moeder er niet meer is. Je mist zowel je moeder, als zelf soms kind kunnen zijn.

Dat dus! Thank you

blijfgewoonbianca schreef: ↑

15-09-2020 23:12

Moeders zijn een soort van wandelende leundingen. Dus dat hele concept verdwijnt als je moeder er niet meer is. Je mist zowel je moeder, als zelf soms kind kunnen zijn.

Ik zou het zo verschrikkelijk vinden als ze er niet meer is.

Wissewis schreef: ↑

15-09-2020 23:12

Dan mag man vanaf nu de communicatie doen.

En zou ik de eerstvolgende 5 jaar toch écht geen geld / gratis huisje te leen meer moeten hebben van hen.
Of bij de volgende leen-beurt letterlijk vragen "Wat is mijn schuld?".

Nee geld lenen hoeven we nu gelukkig niet meer te doen dus dat scheelt!
Dat huisje gaan al hun kinderen heen, en dat vinden ze volgensmij juist leuk. Klonk een beetje als een macht-dingetje. Laten merken dat het huisje van hun is. Of ze baalde dat ze kosten had gehad ofzo? Toen ik zei: nou dan gaan we niet meer heen als we ervoor moeten betalen, was het gelijk van: grapje!

appelientjex schreef: ↑

15-09-2020 23:24

Nee geld lenen hoeven we nu gelukkig niet meer te doen dus dat scheelt!
Dat huisje gaan al hun kinderen heen, en dat vinden ze volgensmij juist leuk. Klonk een beetje als een macht-dingetje. Laten merken dat het huisje van hun is. Of ze baalde dat ze kosten had gehad ofzo? Toen ik zei: nou dan gaan we niet meer heen als we ervoor moeten betalen, was het gelijk van: grapje!

Als iedereen ( hoeveel ? Hoevaak ? ) er gebruik van maakt, zou het kunnen zijn dat ze dan vinden dat de kinderen er ook weleens wat aan mogen bijdragen ( onderhoud, financieel , iets nieuws er voor kopen ) ?

LīlyRose schreef: ↑

15-09-2020 23:15

Ik heb werkelijk geen idee hoeveel geld mijn ouders hebben en hoeveel het huis waard is. Ik hoop dat ze het makkelijk hebben, genieten van wat ze hebben en nog lang leven en vooral het geld lekker zelf opmaken.

Dit hoop ik ook.

Ik hoef niks van mijn ouders.
Ik ben wel verwend omdat ik amper iets in het huishouden hoef bij te dragen en nooit kook. ( hier voel ik me wel soms schuldig over).

Ik snap niet hoe kinderen kunnen uitgaan ze later wel wat erven. Ik wil dat niet ik wil dat mijn ouders zelf leven en desnoods eerder stoppen met werken. Helaas denkt mijn moeder er anders over en wil ze ons later zo graag wat meegeven.

Maar ik wil juist heeeel graaag dat zij alles
Opleven geld is voor mij niet belangrijk als het om mensen draait die ik heel graag heb en die ik een goed leven hun. Betaal liever alles
Voor hun mjaaaa dat is niet altijd mogelijk.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

15-09-2020 23:28

Als iedereen ( hoeveel ? Hoevaak ? ) er gebruik van maakt, zou het kunnen zijn dat ze dan vinden dat de kinderen er ook weleens wat aan mogen bijdragen ( onderhoud, financieel , iets nieuws er voor kopen ) ?

Nee dat idee heb ik serieus niet....

blijfgewoonbianca schreef: ↑

15-09-2020 22:52

Hoezo ? Is toch lekker als je thuis komt in een schoon huis ? Scheelt je ook stress voor je weg gaat.

Ik ga - als zoons op vakantie zijn - laatste was ophalen, let op de plantjes en de post, vraag van te voren of ik bed soms nog moet verschonen, stof en stofzuig voor ze terugkomen en zet ‘n bloemetje neer. Deden mijn ( schoon) ouders ook voor ons. En mijn oma deed het ook voor mijn ouders.

Mijn huis is de plek waar ik mij thuis voel, en zie ik ook als een persoonlijke omgeving.
Ik zou me er alles behalve prettig bij voelen als mensen dan zomaar binnenkomen terwijl ik er niet ben. Daarnaast kan ik echt prima zelf mijn huis schoonhouden.

Bij mij zelf is dat niet aan de orde omdat we apart nog wonen maar als we gaan samenwonen is dat wel iets wat ik nog steeds niet wil hebben, tenzij ik er zelf om zou vragen, plantjes water geven oid.
Maar misschien dat andere mensen er geen problemen mee hebben dat kan, iedereen is anders.

Robinson schreef: ↑

16-09-2020 00:57

Mijn huis is de plek waar ik mij thuis voel, en zie ik ook als een persoonlijke omgeving.
Ik zou me er alles behalve prettig bij voelen als mensen dan zomaar binnenkomen terwijl ik er niet ben. Daarnaast kan ik echt prima zelf mijn huis schoonhouden.

Bij mij zelf is dat niet aan de orde omdat we apart nog wonen maar als we gaan samenwonen is dat wel iets wat ik nog steeds niet wil hebben, tenzij ik er zelf om zou vragen, plantjes water geven oid.
Maar misschien dat andere mensen er geen problemen mee hebben dat kan, iedereen is anders.

Ik denk dat dat is waarom ik juist zo goed met mijn ouders overweg kan, die voelen grenzen aan. Ze hebben een sleutel van mijn huis, maar de enige keer dat ze zonder dat ik het wist binnen zijn geweest, was toen ik na mijn bevalling nog in het ziekenhuis lag, en ze de boel versierd hadden. Ik vond het schattig, ze waren zo vreselijk trots dat ze niet wisten wat ze moesten doen. En toen ik thuis kwam met baby, hebben ze wel vijf keer gevraagd of ik het echt niet erg vond, want anders haalden ze het wel weg.

Maar ongevraagd mijn vloer gaan dweilen of de was opruimen als ik er niet ben, dat zouden ze echt nooit doen. En juist omdat ik dat weet, heb ik geen moeite met om hulp vragen als het wel nodig is (denk: eerste twee maanden Corona crisis ziek thuis en dus binnen gezeten, geen boodschappen te bezorgen te krijgen en ik moet toch eten. Dan is het fijn dat ze een tas boodschappen op de stoep willen zetten).

blijfgewoonbianca schreef: ↑

15-09-2020 23:12

Moeders zijn een soort van wandelende leundingen. Dus dat hele concept verdwijnt als je moeder er niet meer is. Je mist zowel je moeder, als zelf soms kind kunnen zijn.

Mijn moeder is nu dementerend en afhankelijk van mij als mantelzorger, ze heeft zelf jarenlang wekelijks op mijn kinderen gepast die nu dertigers zijn. Het is dat mijn kleinkinderen in het buitenland wonen, maar ik had hetzelfde gedaan. Wij hebben nooit verplichtingen gevoeld bij feestdagen, maar als de nood aan de man is sta je voor elkaar klaar. Ik geef elke overbodige cent aan mijn kinderen, hoef niet rijk het graf in te gaan.

Ik ben 33 en herken het niet zo. Vanaf mijn 18e financieel onafhankelijk. Wel hebben ze me een tijdje geld geleend toen ik als student heel krap zat, maar dat heb ik allemaal netjes terugbetaald.

Mijn vader en vader van vriend vinden het wel fijn om te kunnen helpen met evt klusjes en dergelijke, maar daarvoor roepen wij hun hulp niet zo vaak in.

Emotioneel klop ik wel regelmatig aan bij mijn ouders. Zij ook weleens bij mij. Ik ben blij dat dat kan en dat we een liefdevolle band hebben.

Man en ik hebben niet geërfd , en zullen ook niets erven. Mijn moeder heeft voor al haar klein kinderen geld gespaard voor een rijbewijs.
Man en ik zijn met opleiding op zak naar het buitenland vertrokken. Heb dus nooit opa/oma in de buurt gehad om op te passen. En dat laatste ga ik ook zeker niet doen, als er bij mij ooit kleinkinderen komen...

Voor onze kinderen betalen we de studie....Hier geen leensysteem of zoiets. En daarna krijgen ze eerst als we onder de grond liggen de rest.....

Wij zijn ook met niets begonnen.......dus kunnen ze zeker ook wel wachten....

Mijn vader en ik zijn 50/50 eigenaar van mijn appartement. Ik was in gesprek voor een hypotheek, maar toen wilde hij dat liever zo doen. Prima, ik zou zelf nooit om geld vragen.

En dat is dan ook het enige. Ik hoef echt bij niks op hulp van mijn vader te rekenen. Hij heeft mij misschien 1x helpen verhuizen toen ik op kamers ging. (Inmiddels ben ik in mijn eentje al 10x verder verhuisd.) Klussen doet hij niet. Oppassen doet hij niet. Ik ook lastig, aangezien hij nooit naar mij komt. ik moet altijd naar hem. Ik zie leeftijdgenoten om mij heen voor hun verjaardag complete weekendjes weg krijgen. De laatste keer dat ik wat voor mijn verjaardag kreeg weet ik geeneens meer. En zelfs toen was het wat briefgeld met de mededeling "zoek zelf maar wat uit". Ja, op die manier hoeft het van mij ook niet.

Ik leen nooit geld uit aan mijn kinderen, ze kunnen het vragen en ik mag zeggen of ik het geef of niet.

Hoe het bij ons gaat:
- geen financiële steun. Wellicht wel gekregen als ik er om had gevraagd maar mijn pa heeft mij al heel jong geleerd: wie betaalt, die bepaalt. En ik bepaal graag.
- mijn moeder is geen Nederlandse, het is een andere cultuur. Zij zal altijd de übermoeder zijn, ‘nee’ zeggen tegen mijn moeder is niet zonder risico’s. Zij vindt zichzelf al supermodern vergeleken met haar zussen en haar moeder. En dat is ook zo.
- mijn moeder heeft een aparte kinderkamer in haar woning voor onze zoon, ook een kamer voor mijn nichtje. Beide kinderen hebben bij oma een eigen gevulde kledingkast. En fietsen. En steppen. En vul maar in. Voor een logeerpartijtje hoeven alleen de knuffels mee te nemen, de rest heeft ze gewoon in huis. Ze was ook echt pislink dat ze ‘voor niets’ in deeltijd is gaan werken in de volle overtuiging minimaal drie werkdagen haar kleinkinderen in huis te hebben, wat zowel zus als ik niet hebben gedaan.
- mijn moeder heeft matching tracksuits gekocht om in stijl mij weer te leren lopen na een herseninfarct. Ik kreeg een soort starterspack botox en fillers cadeau om mijn scheve smoel weer kunstmatig recht te laten trekken (niet gedaan). Mijn moeder heeft een toegangsverbod gekregen voor de revalidatieafdeling omdat ze zich teveel bemoeide met de fysiotherapeuten (die niet genoeg aan ‘doorpakken’ deden naar haar smaak).
- mijn moeder zal nooit leunen op ons want dat is voor haar ‘tegennatuurlijk’. Ook niet toen mijn pa plotseling dood neerviel. Het ‘moederen’ was toen haar houvast denk ik.

Mijn schoonouders zijn heel anders. Die onderhouden naast het eigen huishouden nog twee gezinnen. Want het ene kiept om als pa en ma niet die leaseauto afbetalen of de kosten koper gaan financieren, de ander kan nog geen 48 uur aaneengesloten voor haar eigen kinderen zorgen. Ze lenen veel geld uit dat ze vervolgens nooit terugkrijgen. Als dank krijgen ze voor de voeten geworpen dat ze zich nergens mee mogen bemoeien. Niet dat ze dat doen maar een verbaasde blik van schoonmoeder is al voldoende voor een fittie. De aanhang van één van de ‘siblings’ van man heeft laatst nog verzucht ‘Ja het is dat we afhankelijk van ze zijn maar anders...pffff wéér een zaterdag naar de klote met een verjaardag’. En het ergste is dat schoonmoeder dat ook wel ergens weet.
Ik zou eindigen als NOS headline als ik mij zo opstelde naar mijn moeder. Of schoonmoeder, als mijn moeder erachter zou komen.

Wat ik vind:
- in een aantal situaties snap ik het leunen heel goed. Je zal er maar alleen voor staan met een lul de behanger van een ex, halve schuld, twee kleine kinderen, rotbaan en dan breek je ook nog eens je been. Of je hebt een heel zorgintensief kind en daarnaast nog een kind, dan is het wel heel fijn als er een achterwacht is die net zoveel van die kinderen houdt als jijzelf als je weer midden in de nacht de ambulance moet laten komen. Of je bent alleenstaande ouder met nachtdiensten en je durft te wonen buiten de Randstad. Dan moet je wel haast een fortuin verdienen om een nanny te bekostigen want nachtelijke kinderopvang is er bijna niet in de periferie.
- in een aantal situaties snap ik hoe het zo gegroeid is. Als je nooit ‘nee’ durft te zeggen als ouder bijvoorbeeld. Of kinderen die niet willen zien dat oma die stijf van de reuma staat op haar 71e het echt allang geen feestje meer vindt om het hele weekend vier jonge kinderen te entertainen. Of vinden dat opa en oma net zoveel moeten doen met en voor kleinkind nummer 8 als bij nummer 1, ook al zit daar 14 jaar tussen.
- het ondersteunen met geld bij de aankoop van een huis snap ik in de huidige markt ook heel goed. Dat zou ik zelf ook doen als ouder.
- vaak is er ook sprake van wederzijds voordeel, ook al is dat niet voor derden even zichtbaar.

Ik had graag kunnen leunen op ze... Al vanaf mijn 31e geen (schoon)ouders meer.

Ik heb financieel nooit (vanaf 18 in ieder geval) op mijn ouders geleund, dat kon gewoon niet. De afgelopen jaren hebben man en ik het een stuk ruimer gekregen qua salaris dus nu doen we af en toe wat voor mijn ouders (vakantie, uit eten, oid). Voor schoonouders (financieel gezien) niet nodig.

Wij hebben altijd gezegd dat geen van onze ouders structureel zou oppassen op onze kinderen maar we zitten nu even tijdelijk in de situatie dat onze eigen vaste oppas uitgevallen is dus nu passen ze behoorlijk veel op. Maar goed, dat is tijdelijk!

Dus ik herken het niet eigenlijk, bij mij is het eerder omgekeerd; mijn ouders leunen een beetje op mij/ons. Niet erg, ik ben als kind nooit iets te kort gekomen, nu kan ik iets terug doen.

Als ik het zo lees zien veel leuners niet dat ze leunen Eigen kamers bij oma, heel veel oppassen, financieel hulp, dat is allemaal leunen. Geen probleem als je er allebei blij van wordt; maar als er steken onder water zouden komen, zoals bij dat vakantiehuisje, zou ik wel vragen waarom oma die opmerkingen maakt. Als het haar allemaal toch niet lekker zit dat anderen haar huisje gratis gebruiken, dan kunnen we daar beter over praten, denk ik.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

15-09-2020 23:12

M oeders zijn een soort van wandelende leundingen. Dus dat hele concept verdwijnt als je moeder er niet meer is. Je mist zowel je moeder, als zelf soms kind kunnen zijn.

Wat fijn dat jij in een wereld leeft waar dat blijkbaar zo is. Ik heb die ervaring niet en sommige vriendinnen van mij ook niet. Ik zou enorm dankbaar zijn mijn moeder zo zorgzaam zou zijn.

Ik voel ook gestoken door veroordelende artikelen of columns over hoe kinderen 'leunen' en hoe onzelfstandig ze wel niet zijn bladiebla. Lijkt me juist fijn dat er warme, steunende familiebanden zijn!