Kinderen
alle pijlers
Uit elkaar - en zoon is pas een half jaar
donderdag 7 mei 2009 om 13:05
Diep ademhalen, daar komtie:
Een week geleden kwam ik erachter dat mijn vriend verliefd is op een collega. Hij had helaas niet de guts om het me zelf te vertellen; ik moest er achterkomen door een mailtje van hem aan haar te vinden (I know, echt dieptreurig dat ik in zijn mail zat, maar wat hij deed is denk ik erger).
Toen ik de eerste regels las dacht ik nog dat het een mailtje aan mij was, tot het tot me doordrong dat dat niet zo was. Er blijkt uit dat hij heel verliefd is, maar dat zij ook een vriend heeft en juist twijfelt (wat misschien nog wel erger is dan als zij ook hoteldebotel zou zijn, waarom zou je alles op het spel zetten voor zoiets???), dat hij heel vaak tegen me gelogen heeft, nou ja, gewoon het ergste mailtje wat ik ooit gelezen heb.
Daarvoor ging het al een maandje niet goed omdat hij wél toegaf dat hij ''iets'' miste tussen ons, maar wat dat kon hij niet precies benoemen, zei hij. Hij heeft me nog een maand laten bungelen en ik was wel bereid hem bij te staan in die twijfels; ik wist dat ik oud met hem wilde worden en ik weet dat een relatie met ups en downs gaat. We zijn 8 jaar samen en we hebben wel eens eerder een crisis gehad omdat hij ook oneerlijk was geweest over gedoe met andere vrouwen, maar daar zijn we toen uitgekomen. Ik geloof wel in tweede kansen. Maar niet in derde, vierde. Ik kon niet anders dan het uitmaken, ook al hou ik nog heel veel van me. Daar ben ik ook zo kwaad over, dat hij mij de knoop door laat hakken terwijl hij weet hoeveel ik om hem geef.
Onze zoon is pas een half jaar oud. Hij is zo ontzettend mooi en lief en fantastisch, en altijd vrolijk, dat ik niet begrijp hoe hij dat kan laten schieten. Het aller- allerergste vind ik dat we al die dingen die ons prachtige jongetje nu gaat leren niet met elkaar zullen delen. Kruipen. Lopen. De eerste schelp vinden op het strand. De eerste woordjes. Kleine gesprekjes. Al die dingen wilde ik gewoon sámen met mijn vriend delen. En nu gaat ons ventje dat allemaal óf bij mij doen zonder dat ik het met iemand kan delen (dat kan natuurlijk wel met vrienden maar dat is toch anders) óf bij hem en ben ik er niet bij. Hoe verschrikkelijk!
Ik ben wel van plan alles zo goed mogelijk te gaan doen voor onze zoon. Dus: gewoon de zorg zoveel mogelijk delen, blijven communiceren, straks tegen mijn zoon zeggen "veel plezier bij papa" en hem niet zwart maken of wat dan ook. Maar mijn god. Hoe moeilijk gaat dat worden! Wie heeft dit meegemaakt en kan me helpen? Ik moet zoveel praktische en emotionele dingen regelen de komende tijd. Terwijl ik gewoon wil genieten van die kleine! Dit jaar zou alleen maar om hem moeten draaien!!!
En oja, wie herkent dit: ik ben een soort robot. Ik voel niet. Tenminste, ik kan nog gewoon redelijk functioneren en zelfs bijna gelukkig zijn als mijn zoon zijn zonnige lach lacht. Ik weet dat ik nog veel meer zou moeten voelen dan ik nu voel; mijn grote liefde wil een ander en ik zal hem altijd moeten blijven zien. Erger kan niet. Maar ik kan het (nog) niet voelen. Is dat normaal? Gaat de grote klap nog komen? Of zou dat een automatisme van de natuur zijn zodat ik op de been blijf voor mijn lieve zoon?
Sorrie voor die ellenlange verhaal.
Een week geleden kwam ik erachter dat mijn vriend verliefd is op een collega. Hij had helaas niet de guts om het me zelf te vertellen; ik moest er achterkomen door een mailtje van hem aan haar te vinden (I know, echt dieptreurig dat ik in zijn mail zat, maar wat hij deed is denk ik erger).
Toen ik de eerste regels las dacht ik nog dat het een mailtje aan mij was, tot het tot me doordrong dat dat niet zo was. Er blijkt uit dat hij heel verliefd is, maar dat zij ook een vriend heeft en juist twijfelt (wat misschien nog wel erger is dan als zij ook hoteldebotel zou zijn, waarom zou je alles op het spel zetten voor zoiets???), dat hij heel vaak tegen me gelogen heeft, nou ja, gewoon het ergste mailtje wat ik ooit gelezen heb.
Daarvoor ging het al een maandje niet goed omdat hij wél toegaf dat hij ''iets'' miste tussen ons, maar wat dat kon hij niet precies benoemen, zei hij. Hij heeft me nog een maand laten bungelen en ik was wel bereid hem bij te staan in die twijfels; ik wist dat ik oud met hem wilde worden en ik weet dat een relatie met ups en downs gaat. We zijn 8 jaar samen en we hebben wel eens eerder een crisis gehad omdat hij ook oneerlijk was geweest over gedoe met andere vrouwen, maar daar zijn we toen uitgekomen. Ik geloof wel in tweede kansen. Maar niet in derde, vierde. Ik kon niet anders dan het uitmaken, ook al hou ik nog heel veel van me. Daar ben ik ook zo kwaad over, dat hij mij de knoop door laat hakken terwijl hij weet hoeveel ik om hem geef.
Onze zoon is pas een half jaar oud. Hij is zo ontzettend mooi en lief en fantastisch, en altijd vrolijk, dat ik niet begrijp hoe hij dat kan laten schieten. Het aller- allerergste vind ik dat we al die dingen die ons prachtige jongetje nu gaat leren niet met elkaar zullen delen. Kruipen. Lopen. De eerste schelp vinden op het strand. De eerste woordjes. Kleine gesprekjes. Al die dingen wilde ik gewoon sámen met mijn vriend delen. En nu gaat ons ventje dat allemaal óf bij mij doen zonder dat ik het met iemand kan delen (dat kan natuurlijk wel met vrienden maar dat is toch anders) óf bij hem en ben ik er niet bij. Hoe verschrikkelijk!
Ik ben wel van plan alles zo goed mogelijk te gaan doen voor onze zoon. Dus: gewoon de zorg zoveel mogelijk delen, blijven communiceren, straks tegen mijn zoon zeggen "veel plezier bij papa" en hem niet zwart maken of wat dan ook. Maar mijn god. Hoe moeilijk gaat dat worden! Wie heeft dit meegemaakt en kan me helpen? Ik moet zoveel praktische en emotionele dingen regelen de komende tijd. Terwijl ik gewoon wil genieten van die kleine! Dit jaar zou alleen maar om hem moeten draaien!!!
En oja, wie herkent dit: ik ben een soort robot. Ik voel niet. Tenminste, ik kan nog gewoon redelijk functioneren en zelfs bijna gelukkig zijn als mijn zoon zijn zonnige lach lacht. Ik weet dat ik nog veel meer zou moeten voelen dan ik nu voel; mijn grote liefde wil een ander en ik zal hem altijd moeten blijven zien. Erger kan niet. Maar ik kan het (nog) niet voelen. Is dat normaal? Gaat de grote klap nog komen? Of zou dat een automatisme van de natuur zijn zodat ik op de been blijf voor mijn lieve zoon?
Sorrie voor die ellenlange verhaal.
donderdag 7 mei 2009 om 13:20
Ik heb er wel ervaring mee. Mijn Draak was toen net 4. Inmiddels 6,5
Het enige wat ik je wil meegeven is om goed voor jezelf te zorgen. Als jij goed voor jezelf zorgt kan je goed voor je kleine man zorgen. Geniet van al die kleine momentjes.
Echt je komt er wel doorheen. Ga je het financieel allemaal redden? En met wonen?
Misschien fijn om even naar de praktische kant te gaan kijken. Dat haalt meestal veel zorgen weg.
Het enige wat ik je wil meegeven is om goed voor jezelf te zorgen. Als jij goed voor jezelf zorgt kan je goed voor je kleine man zorgen. Geniet van al die kleine momentjes.
Echt je komt er wel doorheen. Ga je het financieel allemaal redden? En met wonen?
Misschien fijn om even naar de praktische kant te gaan kijken. Dat haalt meestal veel zorgen weg.
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
donderdag 7 mei 2009 om 13:22
Wat een drama , meid !
Zo'n eerste jaar is vaak een jaar van enorme pieken maar ook vaak van dalen . ( onbegrip , vermoeidheid , combineren van verschillende " rollen " , etc )
Jammer dat het zo is gelopen .
Ook een knuffel van deze kant .
Zo'n eerste jaar is vaak een jaar van enorme pieken maar ook vaak van dalen . ( onbegrip , vermoeidheid , combineren van verschillende " rollen " , etc )
Jammer dat het zo is gelopen .
Ook een knuffel van deze kant .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 7 mei 2009 om 13:23
Je zoon heeft een fantastisch voorbeeld, hij heeft een moeder die voor zichzelf op kan komen en eigenwaarde toont, zonder daarbij door te slaan in wrok en wraakzucht.
Dat is geweldig voor hem.
Dat je die momenten die je beschrijft niet meer met de vader kan delen is erg, dat wordt je afgenomen buiten jouw schuld. Dat zul je moeten accepteren.
Dat is geweldig voor hem.
Dat je die momenten die je beschrijft niet meer met de vader kan delen is erg, dat wordt je afgenomen buiten jouw schuld. Dat zul je moeten accepteren.
donderdag 7 mei 2009 om 13:57
donderdag 7 mei 2009 om 14:19
Och hemel meid
Ja ik denk dat je nu even geen tijd hebt om in elkaar te storten. Je kindje is nu belangrijker en daarvoor blijf je op de been.
Ik snap wel waarom je vriend niets heeft gezegd. Wat voor een vent zou zeggen dat hij verliefd is op een ander terwijl hij net een kindje met jou samen heeft van een half jaar.
Ik denk dat hij de verliefdheid misschien wilde uitzitten?
Of heeft hij er wel iets mee gedaan? Dat zou verkeerd zijn.
Wat er ook gaat gebeuren ik wens je veel wijsheid toe. En volgens mij gaat dat wel goedkomen, je klinkt wel nuchter ondanks alles.
Ja ik denk dat je nu even geen tijd hebt om in elkaar te storten. Je kindje is nu belangrijker en daarvoor blijf je op de been.
Ik snap wel waarom je vriend niets heeft gezegd. Wat voor een vent zou zeggen dat hij verliefd is op een ander terwijl hij net een kindje met jou samen heeft van een half jaar.
Ik denk dat hij de verliefdheid misschien wilde uitzitten?
Of heeft hij er wel iets mee gedaan? Dat zou verkeerd zijn.
Wat er ook gaat gebeuren ik wens je veel wijsheid toe. En volgens mij gaat dat wel goedkomen, je klinkt wel nuchter ondanks alles.
donderdag 7 mei 2009 om 14:23
Josie, wat een ellende, maar meid wat klink je sterk. Ik vind het dapper dat je voor je eigenwaarde en zelfrespect gekozen hebt. En je red het wel. Echt!
Waar deuren dicht gaan, gaan anderen open.
Ik ben (schuldig) gescheiden toen mijn oudste één jaar was. Het was zwaar, maar goed te doen.
Koppie erbij houden en vooral de momenten met je kind blijven pakken!
Veel sterkte!
Waar deuren dicht gaan, gaan anderen open.
Ik ben (schuldig) gescheiden toen mijn oudste één jaar was. Het was zwaar, maar goed te doen.
Koppie erbij houden en vooral de momenten met je kind blijven pakken!
Veel sterkte!
donderdag 7 mei 2009 om 14:33
Meid, wat erg! Maar je klinkt heel sterk. En wat je schrijft over iemand een tweede kans geven....maar 3e en 4e kansen?
De maat is een keer vol vermoed ik zo.
Tja, het is niet te begrijpen van je partner dat hij zoveel van je knulletje wil opgeven.....misschien is dat ook nog niet helemaal tot hem doorgedrongen, dat dat allemaal op het spel staat?
De maat is een keer vol vermoed ik zo.
Tja, het is niet te begrijpen van je partner dat hij zoveel van je knulletje wil opgeven.....misschien is dat ook nog niet helemaal tot hem doorgedrongen, dat dat allemaal op het spel staat?
donderdag 7 mei 2009 om 14:49
donderdag 7 mei 2009 om 14:54
Het is vreselijk, onbegrijpelijk en kei- en keihard.
Mijn relatie is sinds 6 maanden ook verbroken en onze zoon is bijna 3 jaar. Het voelt voor mij nog erg vers allemaal en ik heb nog steeds erg veel moeite om me aan te passen aan mijn nieuwe situatie. Ik vind het ook zó zielig voor mijn zoontje dat hij niet kan opgroeien met zijn vader en moeder samen. Hij heeft ook erg moeten wennen, en nog steeds. Vreselijk vind ik het, het gaat door merg en been.
Ik kan er niets anders van maken, het is gewoon loeizwaar en dat zal nog wel even zo blijven. Ik denk dat de grote klap nog gaat komen ja. Je zit nu in een soort twighlight zone, een onwerkelijk iets. Bij mij kwam die ook pas toen ik eenmaal goed en wel in mijn nieuwe woning zat. Toen het klussen, verven en schuren (wekenlang) voorbij was en ik alles op orde had. Een prachtig huis, maar was ik blij? Nee, ik was kapot van binnen, moegestreden, diep ongelukkig.
Nou was mijn situatie iets anders als de jouwe dus ook niet helemaal vergelijkbaar, maar toch.
Het enige wat ik je kan adviseren is om gewoon door te gaan. Desnoods op de automatische piloot. Maar ga door. Beetje bij beetje wordt het draaglijker en makkelijker. Dit heeft echt veel tijd nodig..
Sterkte en hou je taai!
Mijn relatie is sinds 6 maanden ook verbroken en onze zoon is bijna 3 jaar. Het voelt voor mij nog erg vers allemaal en ik heb nog steeds erg veel moeite om me aan te passen aan mijn nieuwe situatie. Ik vind het ook zó zielig voor mijn zoontje dat hij niet kan opgroeien met zijn vader en moeder samen. Hij heeft ook erg moeten wennen, en nog steeds. Vreselijk vind ik het, het gaat door merg en been.
Ik kan er niets anders van maken, het is gewoon loeizwaar en dat zal nog wel even zo blijven. Ik denk dat de grote klap nog gaat komen ja. Je zit nu in een soort twighlight zone, een onwerkelijk iets. Bij mij kwam die ook pas toen ik eenmaal goed en wel in mijn nieuwe woning zat. Toen het klussen, verven en schuren (wekenlang) voorbij was en ik alles op orde had. Een prachtig huis, maar was ik blij? Nee, ik was kapot van binnen, moegestreden, diep ongelukkig.
Nou was mijn situatie iets anders als de jouwe dus ook niet helemaal vergelijkbaar, maar toch.
Het enige wat ik je kan adviseren is om gewoon door te gaan. Desnoods op de automatische piloot. Maar ga door. Beetje bij beetje wordt het draaglijker en makkelijker. Dit heeft echt veel tijd nodig..
Sterkte en hou je taai!
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
donderdag 7 mei 2009 om 14:57
De situatie is enorm klote, verdrietig, rot en ellendig....
Maar het is nooit verkeerd om voor jezelf te kiezen. Denk dat je jezelf (en je zoon) op de lange termijn een grote dienst bewijst.
Het zal een tijd duren...en waarschijnlijk bloed, zweet en tranen kosten...Maar succes met het hervinden van een nieuwe balans!
Maar het is nooit verkeerd om voor jezelf te kiezen. Denk dat je jezelf (en je zoon) op de lange termijn een grote dienst bewijst.
Het zal een tijd duren...en waarschijnlijk bloed, zweet en tranen kosten...Maar succes met het hervinden van een nieuwe balans!
donderdag 7 mei 2009 om 15:03
Je relatie weggooien om ene verliefdheid, je kind in een gebroken gezin op laten groeien.
Ik zou dat werkelijk pas doen na intensieve relatietherapie. Je doet je kind nogal wat "aan".
Nu zit je in de emotie en ik kan me heel goed voorstellen hoe boos je bent, maar uit ervaring wil ik je aanraden om toch eerst voor die relatietherapie te kiezen. Dan kan je namelijk, mocht je over een jaar besluiten dat de therapie niet voldoende oplevert en weggaan, jezelf én je kind recht in de ogen kijken.
Ik heb 2 jaar gevochten en gestreden om het nog werkbaar te maken, ondanks zijn buitenechtelijke relaties (met mijn vriendinnen). Mijn zoon was 1,5 toen we uit elkaar gingen, hij weet niet beter dan dat zijn vader en moeder niet samen wonen. En toch doet het nog elke dag pijn dat hij in 2 huishoudens op moet groeien, in 2 gescheiden werelden.
Ik zou dat werkelijk pas doen na intensieve relatietherapie. Je doet je kind nogal wat "aan".
Nu zit je in de emotie en ik kan me heel goed voorstellen hoe boos je bent, maar uit ervaring wil ik je aanraden om toch eerst voor die relatietherapie te kiezen. Dan kan je namelijk, mocht je over een jaar besluiten dat de therapie niet voldoende oplevert en weggaan, jezelf én je kind recht in de ogen kijken.
Ik heb 2 jaar gevochten en gestreden om het nog werkbaar te maken, ondanks zijn buitenechtelijke relaties (met mijn vriendinnen). Mijn zoon was 1,5 toen we uit elkaar gingen, hij weet niet beter dan dat zijn vader en moeder niet samen wonen. En toch doet het nog elke dag pijn dat hij in 2 huishoudens op moet groeien, in 2 gescheiden werelden.
donderdag 7 mei 2009 om 15:08
@ IvyRosa: ja relatietherapie. Dat heb ik wel voorgesteld toen ik nog dacht dat het allemaal alleen maar ging om ''íets missen'' (gewoon het Doe Maar's 'Is-dit-alles-gevoel'') maar mijn vriend wilde dat niet. Hij vindt dat een therapeut niets kan zeggen wat we niet zelf kunnen bedenken. En tja, ik kan moeilijk in mijn eentje naar therapie gaan.
Daarbij zegt het feit dat hij weer in de fout is gegaan én weer gelogen heeft mij ook dat ik hem echt niet meer ga kunnen vertrouwen. Mijn vertrouwen in hem was zorgvuldig weer opgebouwd en nu ik het wéér verloren ben denk ik dat het maar beter is als we nu uit elkaar gaan, dan dat het goedkomt en hij over twee jaar, of vijf, of tien weer hetzelfde doet. Want dan krijgt Zoon het nog veel erger mee.
Maar je hebt wel gelijk dat het feit dat mijn zoon nooit beter zal weten dan die gescheiden werelden enorm pijnlijk is. Nog los van het feit dat ik niet ineens kan stoppen met van hem houden.
@ Squirrel: Hij reageerde een beetje apathisch. Ik was zo kwaad dat ik echt agressief werd, met schoenen gooien en al. Hij zat het maar een beetje te ondergaan. Hij zegt dat het hem spijt en dat hij zichzelf ook niet te vertrouwen vindt. Maar ja, wat heb ik daaraan?
Daarbij zegt het feit dat hij weer in de fout is gegaan én weer gelogen heeft mij ook dat ik hem echt niet meer ga kunnen vertrouwen. Mijn vertrouwen in hem was zorgvuldig weer opgebouwd en nu ik het wéér verloren ben denk ik dat het maar beter is als we nu uit elkaar gaan, dan dat het goedkomt en hij over twee jaar, of vijf, of tien weer hetzelfde doet. Want dan krijgt Zoon het nog veel erger mee.
Maar je hebt wel gelijk dat het feit dat mijn zoon nooit beter zal weten dan die gescheiden werelden enorm pijnlijk is. Nog los van het feit dat ik niet ineens kan stoppen met van hem houden.
@ Squirrel: Hij reageerde een beetje apathisch. Ik was zo kwaad dat ik echt agressief werd, met schoenen gooien en al. Hij zat het maar een beetje te ondergaan. Hij zegt dat het hem spijt en dat hij zichzelf ook niet te vertrouwen vindt. Maar ja, wat heb ik daaraan?
