Kinderen
alle pijlers
Uit elkaar - en zoon is pas een half jaar
donderdag 7 mei 2009 om 13:05
Diep ademhalen, daar komtie:
Een week geleden kwam ik erachter dat mijn vriend verliefd is op een collega. Hij had helaas niet de guts om het me zelf te vertellen; ik moest er achterkomen door een mailtje van hem aan haar te vinden (I know, echt dieptreurig dat ik in zijn mail zat, maar wat hij deed is denk ik erger).
Toen ik de eerste regels las dacht ik nog dat het een mailtje aan mij was, tot het tot me doordrong dat dat niet zo was. Er blijkt uit dat hij heel verliefd is, maar dat zij ook een vriend heeft en juist twijfelt (wat misschien nog wel erger is dan als zij ook hoteldebotel zou zijn, waarom zou je alles op het spel zetten voor zoiets???), dat hij heel vaak tegen me gelogen heeft, nou ja, gewoon het ergste mailtje wat ik ooit gelezen heb.
Daarvoor ging het al een maandje niet goed omdat hij wél toegaf dat hij ''iets'' miste tussen ons, maar wat dat kon hij niet precies benoemen, zei hij. Hij heeft me nog een maand laten bungelen en ik was wel bereid hem bij te staan in die twijfels; ik wist dat ik oud met hem wilde worden en ik weet dat een relatie met ups en downs gaat. We zijn 8 jaar samen en we hebben wel eens eerder een crisis gehad omdat hij ook oneerlijk was geweest over gedoe met andere vrouwen, maar daar zijn we toen uitgekomen. Ik geloof wel in tweede kansen. Maar niet in derde, vierde. Ik kon niet anders dan het uitmaken, ook al hou ik nog heel veel van me. Daar ben ik ook zo kwaad over, dat hij mij de knoop door laat hakken terwijl hij weet hoeveel ik om hem geef.
Onze zoon is pas een half jaar oud. Hij is zo ontzettend mooi en lief en fantastisch, en altijd vrolijk, dat ik niet begrijp hoe hij dat kan laten schieten. Het aller- allerergste vind ik dat we al die dingen die ons prachtige jongetje nu gaat leren niet met elkaar zullen delen. Kruipen. Lopen. De eerste schelp vinden op het strand. De eerste woordjes. Kleine gesprekjes. Al die dingen wilde ik gewoon sámen met mijn vriend delen. En nu gaat ons ventje dat allemaal óf bij mij doen zonder dat ik het met iemand kan delen (dat kan natuurlijk wel met vrienden maar dat is toch anders) óf bij hem en ben ik er niet bij. Hoe verschrikkelijk!
Ik ben wel van plan alles zo goed mogelijk te gaan doen voor onze zoon. Dus: gewoon de zorg zoveel mogelijk delen, blijven communiceren, straks tegen mijn zoon zeggen "veel plezier bij papa" en hem niet zwart maken of wat dan ook. Maar mijn god. Hoe moeilijk gaat dat worden! Wie heeft dit meegemaakt en kan me helpen? Ik moet zoveel praktische en emotionele dingen regelen de komende tijd. Terwijl ik gewoon wil genieten van die kleine! Dit jaar zou alleen maar om hem moeten draaien!!!
En oja, wie herkent dit: ik ben een soort robot. Ik voel niet. Tenminste, ik kan nog gewoon redelijk functioneren en zelfs bijna gelukkig zijn als mijn zoon zijn zonnige lach lacht. Ik weet dat ik nog veel meer zou moeten voelen dan ik nu voel; mijn grote liefde wil een ander en ik zal hem altijd moeten blijven zien. Erger kan niet. Maar ik kan het (nog) niet voelen. Is dat normaal? Gaat de grote klap nog komen? Of zou dat een automatisme van de natuur zijn zodat ik op de been blijf voor mijn lieve zoon?
Sorrie voor die ellenlange verhaal.
Een week geleden kwam ik erachter dat mijn vriend verliefd is op een collega. Hij had helaas niet de guts om het me zelf te vertellen; ik moest er achterkomen door een mailtje van hem aan haar te vinden (I know, echt dieptreurig dat ik in zijn mail zat, maar wat hij deed is denk ik erger).
Toen ik de eerste regels las dacht ik nog dat het een mailtje aan mij was, tot het tot me doordrong dat dat niet zo was. Er blijkt uit dat hij heel verliefd is, maar dat zij ook een vriend heeft en juist twijfelt (wat misschien nog wel erger is dan als zij ook hoteldebotel zou zijn, waarom zou je alles op het spel zetten voor zoiets???), dat hij heel vaak tegen me gelogen heeft, nou ja, gewoon het ergste mailtje wat ik ooit gelezen heb.
Daarvoor ging het al een maandje niet goed omdat hij wél toegaf dat hij ''iets'' miste tussen ons, maar wat dat kon hij niet precies benoemen, zei hij. Hij heeft me nog een maand laten bungelen en ik was wel bereid hem bij te staan in die twijfels; ik wist dat ik oud met hem wilde worden en ik weet dat een relatie met ups en downs gaat. We zijn 8 jaar samen en we hebben wel eens eerder een crisis gehad omdat hij ook oneerlijk was geweest over gedoe met andere vrouwen, maar daar zijn we toen uitgekomen. Ik geloof wel in tweede kansen. Maar niet in derde, vierde. Ik kon niet anders dan het uitmaken, ook al hou ik nog heel veel van me. Daar ben ik ook zo kwaad over, dat hij mij de knoop door laat hakken terwijl hij weet hoeveel ik om hem geef.
Onze zoon is pas een half jaar oud. Hij is zo ontzettend mooi en lief en fantastisch, en altijd vrolijk, dat ik niet begrijp hoe hij dat kan laten schieten. Het aller- allerergste vind ik dat we al die dingen die ons prachtige jongetje nu gaat leren niet met elkaar zullen delen. Kruipen. Lopen. De eerste schelp vinden op het strand. De eerste woordjes. Kleine gesprekjes. Al die dingen wilde ik gewoon sámen met mijn vriend delen. En nu gaat ons ventje dat allemaal óf bij mij doen zonder dat ik het met iemand kan delen (dat kan natuurlijk wel met vrienden maar dat is toch anders) óf bij hem en ben ik er niet bij. Hoe verschrikkelijk!
Ik ben wel van plan alles zo goed mogelijk te gaan doen voor onze zoon. Dus: gewoon de zorg zoveel mogelijk delen, blijven communiceren, straks tegen mijn zoon zeggen "veel plezier bij papa" en hem niet zwart maken of wat dan ook. Maar mijn god. Hoe moeilijk gaat dat worden! Wie heeft dit meegemaakt en kan me helpen? Ik moet zoveel praktische en emotionele dingen regelen de komende tijd. Terwijl ik gewoon wil genieten van die kleine! Dit jaar zou alleen maar om hem moeten draaien!!!
En oja, wie herkent dit: ik ben een soort robot. Ik voel niet. Tenminste, ik kan nog gewoon redelijk functioneren en zelfs bijna gelukkig zijn als mijn zoon zijn zonnige lach lacht. Ik weet dat ik nog veel meer zou moeten voelen dan ik nu voel; mijn grote liefde wil een ander en ik zal hem altijd moeten blijven zien. Erger kan niet. Maar ik kan het (nog) niet voelen. Is dat normaal? Gaat de grote klap nog komen? Of zou dat een automatisme van de natuur zijn zodat ik op de been blijf voor mijn lieve zoon?
Sorrie voor die ellenlange verhaal.
donderdag 7 mei 2009 om 15:13
Zo hee, IvyRosa, jij durft!
Probeer je nou te zeggen dat Josie zichzelf en haar kind pas recht in de ogen kan kijken als ze relatietherapie heeft gevolgd?
Haar man is keihard over haar grenzen heen gewalst. En niet 1 keer, maar eerder al. Ik denk dat Josie, geemotioneerd als ze is, prima in staat is om conclusies aan het gedrag van haar man te verbinden en te kiezen voor zichzelf en haar zoon. Het is niet Josie die haar kind dit aan doet, het is haar man die daarvoor gekozen heeft.
Zoals jij het brengt is net een motie van wantrouwen waar het gaat om Josie's vermogen om een weloverwogen beslissing te nemen.
Welke keuze ze ook maakt, ik ben er van overtuigd dat zij die consequenties hiervan heus goed afweegt. En dat ze zichzelf en haar zoon daarbij recht in de ogen kan kijken.
Probeer je nou te zeggen dat Josie zichzelf en haar kind pas recht in de ogen kan kijken als ze relatietherapie heeft gevolgd?
Haar man is keihard over haar grenzen heen gewalst. En niet 1 keer, maar eerder al. Ik denk dat Josie, geemotioneerd als ze is, prima in staat is om conclusies aan het gedrag van haar man te verbinden en te kiezen voor zichzelf en haar zoon. Het is niet Josie die haar kind dit aan doet, het is haar man die daarvoor gekozen heeft.
Zoals jij het brengt is net een motie van wantrouwen waar het gaat om Josie's vermogen om een weloverwogen beslissing te nemen.
Welke keuze ze ook maakt, ik ben er van overtuigd dat zij die consequenties hiervan heus goed afweegt. En dat ze zichzelf en haar zoon daarbij recht in de ogen kan kijken.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
donderdag 7 mei 2009 om 15:16
Wat laf dat hij niet wil Josie, ik hoop van harte dat hij gaat inzien dat het niet alleen hem betreft maar zijn kind.
En nog meer hoop ik dat jullie tot een goede invulling van het ouderschap kunnen komen, ondanks dat jullie gescheiden zijn en er een hoop emoties meespelen.
Nog 1 advies: neem nooit wraak over de rug van je zoon, kijk naar wat voor hem het beste is en in hoeverre co-ouderschap mogelijk is, juist omdat hij zo jong is.
Dat vergt veel van jou als moeder, maar is wel het beste voor je zoon.
Heel veel sterkte!
En nog meer hoop ik dat jullie tot een goede invulling van het ouderschap kunnen komen, ondanks dat jullie gescheiden zijn en er een hoop emoties meespelen.
Nog 1 advies: neem nooit wraak over de rug van je zoon, kijk naar wat voor hem het beste is en in hoeverre co-ouderschap mogelijk is, juist omdat hij zo jong is.
Dat vergt veel van jou als moeder, maar is wel het beste voor je zoon.
Heel veel sterkte!
donderdag 7 mei 2009 om 15:18
quote:Winterdip schreef op 07 mei 2009 @ 15:13:
Zo hee, IvyRosa, jij durft!
Probeer je nou te zeggen dat Josie zichzelf en haar kind pas recht in de ogen kan kijken als ze relatietherapie heeft gevolgd?
Haar man is keihard over haar grenzen heen gewalst. En niet 1 keer, maar eerder al. Ik denk dat Josie, geemotioneerd als ze is, prima in staat is om conclusies aan het gedrag van haar man te verbinden en te kiezen voor zichzelf en haar zoon. Het is niet Josie die haar kind dit aan doet, het is haar man die daarvoor gekozen heeft.
Zoals jij het brengt is net een motie van wantrouwen waar het gaat om Josie's vermogen om een weloverwogen beslissing te nemen.
Welke keuze ze ook maakt, ik ben er van overtuigd dat zij die consequenties hiervan heus goed afweegt. En dat ze zichzelf en haar zoon daarbij recht in de ogen kan kijken.
Ik durf? Door te zeggen dat gelijk scheiden nu misschien de beste optie lijkt, maar over een tijdje niet meer?
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik weet waar ik het over heb. En in emotie een weloverwogen beslissing maken is soms moeilijk. Oók dat weet ik uit ervaring.
Dat ik niet meelul met de rest wil niet zeggen dat ik vind dat zij het niet goed doet, ik geef alleen mijn visie op het geheel. Uit ervaring ook nog.
Zo hee, IvyRosa, jij durft!
Probeer je nou te zeggen dat Josie zichzelf en haar kind pas recht in de ogen kan kijken als ze relatietherapie heeft gevolgd?
Haar man is keihard over haar grenzen heen gewalst. En niet 1 keer, maar eerder al. Ik denk dat Josie, geemotioneerd als ze is, prima in staat is om conclusies aan het gedrag van haar man te verbinden en te kiezen voor zichzelf en haar zoon. Het is niet Josie die haar kind dit aan doet, het is haar man die daarvoor gekozen heeft.
Zoals jij het brengt is net een motie van wantrouwen waar het gaat om Josie's vermogen om een weloverwogen beslissing te nemen.
Welke keuze ze ook maakt, ik ben er van overtuigd dat zij die consequenties hiervan heus goed afweegt. En dat ze zichzelf en haar zoon daarbij recht in de ogen kan kijken.
Ik durf? Door te zeggen dat gelijk scheiden nu misschien de beste optie lijkt, maar over een tijdje niet meer?
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik weet waar ik het over heb. En in emotie een weloverwogen beslissing maken is soms moeilijk. Oók dat weet ik uit ervaring.
Dat ik niet meelul met de rest wil niet zeggen dat ik vind dat zij het niet goed doet, ik geef alleen mijn visie op het geheel. Uit ervaring ook nog.
donderdag 7 mei 2009 om 15:20
Als je écht diep in je hart weet dat je relatie niet meer te redden is, dat het op is en er niets meer te vechten valt..dan raad ik je aan nu de knoop door te hakken.
Hoe ouder je zoontje wordt, hoe moeilijker.
Nu beseft hij er nog niets van, los van de spanningen die hij aanvoelt. Hij zal dan, hoe treurig ook, niet anders weten dan op te groeien met een vader en moeder die apart wonen.
Als je wacht tot hij bijvoorbeeld 4 is, is het mijns inziens veel en veel pijnlijker voor je kind.
Dat zag ik al aan mijn zoontje van toen 2 en een half. Hij begreep er niets van, kreeg ineens weer last van eczeem (wat hij alleen maar had tijdens zijn babyperiode) ging slechter eten en slapen en vroeg constant waar papa was. Drama's bij de 'overdracht', hij wilde zelfs ineens alleen maar papa en niet mij meer, etc. etc. Echt heel en heel zielig. En wat een tranen heb ik gelaten.
Gelukkig is dat nu wel voorbij, hij is wat dat betreft nu gewend na zes maanden. Hij weet dat hij de ene week bij 'papahuis' is en de andere week bij 'mamahuis' .
Maar ik weet gewoon dat het hem verdriet doet, dat hij het moeilijk heeft op sommige momenten. En vooral dat hij het nog steeds niet snapt.
Hoe ouder je zoontje wordt, hoe moeilijker.
Nu beseft hij er nog niets van, los van de spanningen die hij aanvoelt. Hij zal dan, hoe treurig ook, niet anders weten dan op te groeien met een vader en moeder die apart wonen.
Als je wacht tot hij bijvoorbeeld 4 is, is het mijns inziens veel en veel pijnlijker voor je kind.
Dat zag ik al aan mijn zoontje van toen 2 en een half. Hij begreep er niets van, kreeg ineens weer last van eczeem (wat hij alleen maar had tijdens zijn babyperiode) ging slechter eten en slapen en vroeg constant waar papa was. Drama's bij de 'overdracht', hij wilde zelfs ineens alleen maar papa en niet mij meer, etc. etc. Echt heel en heel zielig. En wat een tranen heb ik gelaten.
Gelukkig is dat nu wel voorbij, hij is wat dat betreft nu gewend na zes maanden. Hij weet dat hij de ene week bij 'papahuis' is en de andere week bij 'mamahuis' .
Maar ik weet gewoon dat het hem verdriet doet, dat hij het moeilijk heeft op sommige momenten. En vooral dat hij het nog steeds niet snapt.
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
donderdag 7 mei 2009 om 15:27
Wat ontzettend triest, voor jou en voor je zoontje. Ik heb gelukkig zelf geen ervaring hiermee maar ook ik wil je heel veel sterkte wensen. Je klinkt ontzettend sterk, verstandig, weloverwogen enzovoorts. Ik kan er alleen maar bewondering voor hebben dat je er zo genuanceerd over kunt schrijven.
Ik wil je 1 tip geven, ik weet natuurlijk op basis van het weinige wat je hier schrijft helemaal niet of het op jou van toepassing is, maar toch: Je hoeft je niet altijd sterk te houden. Hopelijk heb je vrienden en familie om je heen die voor je klaarstaan. Zoek hulp en steun bij hen als het even niet meer gaat. Zij zijn er voor jou, maar ze zullen nog meer klaarstaan als je ze toelaat om je bij te staan.
(Ik schrijf dit eigenlijk omdat ik zelf een vriendin heb die naar buiten toe altijd zo enorm sterk overkwam dat eigenlijk niemand doorhad hoe enorm kapot ze zat, tot ze dat eindelijk durfde vertellen. Op de een of andere manier moet ik aan haar denken als ik dit lees.)
Ik wil je 1 tip geven, ik weet natuurlijk op basis van het weinige wat je hier schrijft helemaal niet of het op jou van toepassing is, maar toch: Je hoeft je niet altijd sterk te houden. Hopelijk heb je vrienden en familie om je heen die voor je klaarstaan. Zoek hulp en steun bij hen als het even niet meer gaat. Zij zijn er voor jou, maar ze zullen nog meer klaarstaan als je ze toelaat om je bij te staan.
(Ik schrijf dit eigenlijk omdat ik zelf een vriendin heb die naar buiten toe altijd zo enorm sterk overkwam dat eigenlijk niemand doorhad hoe enorm kapot ze zat, tot ze dat eindelijk durfde vertellen. Op de een of andere manier moet ik aan haar denken als ik dit lees.)
mahna mahna tuduuuudududu
donderdag 7 mei 2009 om 15:29
@ Asset; ik probeer wel eerlijk te zijn naar mezelf, het is geen makkelijke beslissing en natuurlijk zijn er momenten dat ik twijfel. Want: ik hou nog van hem. Dat is niet zomaar over.
Aan de andere kant: ik vertrouw hem niet meer. Dat is denk ik niet meer terug te vinden. En dus zit er niets anders op.
Aan de andere kant: ik vertrouw hem niet meer. Dat is denk ik niet meer terug te vinden. En dus zit er niets anders op.
donderdag 7 mei 2009 om 15:31
quote:IvyRosa schreef op 07 mei 2009 @ 15:03:
Je relatie weggooien om ene verliefdheid, je kind in een gebroken gezin op laten groeien.
Ik zou dat werkelijk pas doen na intensieve relatietherapie. Je doet je kind nogal wat "aan".
Dit zal ze zich vast al goed beseffen. Echter, haar man doet dit zijn vrouw en kind aan.
Nu zit je in de emotie en ik kan me heel goed voorstellen hoe boos je bent, maar uit ervaring wil ik je aanraden om toch eerst voor die relatietherapie te kiezen. Dan kan je namelijk, mocht je over een jaar besluiten dat de therapie niet voldoende oplevert en weggaan, jezelf én je kind recht in de ogen kijken.
Klinkt in mijn oren als: "Pas als je na een jaar therapie besluit dat het niet voldoende oplevert kun je jezelf en kind recht in de ogen aankijken". Anders niet? Ik denk dat Josie prima in staat is om ook zonder therapie te volgen zichzelf en haar kind wel in de ogen kan kijken hoor.
Ik heb 2 jaar gevochten en gestreden om het nog werkbaar te maken, ondanks zijn buitenechtelijke relaties (met mijn vriendinnen). Mijn zoon was 1,5 toen we uit elkaar gingen, hij weet niet beter dan dat zijn vader en moeder niet samen wonen. En toch doet het nog elke dag pijn dat hij in 2 huishoudens op moet groeien, in 2 gescheiden werelden.
En misschien is dit laatste juist wat Josie wil voorkomen. Beter nu uit elkaar gaan als je er geen vertrouwen meer in hebt, dan nog zolang strijden en vechten met uiteindelijk dezelfde afloop. Vraag me af wat dan de beste keuze is voor jezelf en je kind.
Tuurlijk weet jij waar je het over hebt aangezien je ervaringsdeskundige bent. Al naar genoeg voor je. En top dat je er echt alles aan hebt gedaan om je relatie te redden. Maar ik vind de manier waarop je het stelt een beetje aanmatigend. Josie zal op haar manier ook voor het beste voor haar kind en zichzelf gaan. Met of zonder therapie.
Je relatie weggooien om ene verliefdheid, je kind in een gebroken gezin op laten groeien.
Ik zou dat werkelijk pas doen na intensieve relatietherapie. Je doet je kind nogal wat "aan".
Dit zal ze zich vast al goed beseffen. Echter, haar man doet dit zijn vrouw en kind aan.
Nu zit je in de emotie en ik kan me heel goed voorstellen hoe boos je bent, maar uit ervaring wil ik je aanraden om toch eerst voor die relatietherapie te kiezen. Dan kan je namelijk, mocht je over een jaar besluiten dat de therapie niet voldoende oplevert en weggaan, jezelf én je kind recht in de ogen kijken.
Klinkt in mijn oren als: "Pas als je na een jaar therapie besluit dat het niet voldoende oplevert kun je jezelf en kind recht in de ogen aankijken". Anders niet? Ik denk dat Josie prima in staat is om ook zonder therapie te volgen zichzelf en haar kind wel in de ogen kan kijken hoor.
Ik heb 2 jaar gevochten en gestreden om het nog werkbaar te maken, ondanks zijn buitenechtelijke relaties (met mijn vriendinnen). Mijn zoon was 1,5 toen we uit elkaar gingen, hij weet niet beter dan dat zijn vader en moeder niet samen wonen. En toch doet het nog elke dag pijn dat hij in 2 huishoudens op moet groeien, in 2 gescheiden werelden.
En misschien is dit laatste juist wat Josie wil voorkomen. Beter nu uit elkaar gaan als je er geen vertrouwen meer in hebt, dan nog zolang strijden en vechten met uiteindelijk dezelfde afloop. Vraag me af wat dan de beste keuze is voor jezelf en je kind.
Tuurlijk weet jij waar je het over hebt aangezien je ervaringsdeskundige bent. Al naar genoeg voor je. En top dat je er echt alles aan hebt gedaan om je relatie te redden. Maar ik vind de manier waarop je het stelt een beetje aanmatigend. Josie zal op haar manier ook voor het beste voor haar kind en zichzelf gaan. Met of zonder therapie.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
donderdag 7 mei 2009 om 15:39
Ik denk dat niemand zijn relatie zomaar opgeeft. Zeker niet als er kinderen in het spel zijn.
Als je dat besluit neemt, gaat er vaak al heel wat aan vooraf. Dat kunnen soms wel jaren zijn van je grenzen keer op keer verleggen, van strijden, van niet opgeven. Dat kan ook zonder relatietherapie..
Tja, totdat het punt echt is bereikt..
Als je dat besluit neemt, gaat er vaak al heel wat aan vooraf. Dat kunnen soms wel jaren zijn van je grenzen keer op keer verleggen, van strijden, van niet opgeven. Dat kan ook zonder relatietherapie..
Tja, totdat het punt echt is bereikt..
I`ve learned so much from my mistakes.. I`m thinking of making a few more.
donderdag 7 mei 2009 om 15:42
wat heftig voor je. Zeker als het niet van twee kanten komt en jij je gezing gewoon bij elkaar wilt houden.
Dat je niets voelt is logisch. Je raakt in een soort schocktoestand. Maak je niet druk, het komt er op een gegeven moment allemaal uit. Je mag jezelf heel zielig voelen, dat hoort erbij.
Wat je misschien, heel misschien kan helpen is het volgende advies;
Denk niet dat JIJ je zoon tekort gaat doen. Tuurlijk is het geen leuk idee (understatement) dat je het niet samen kunt doen. Zeker in het begin als het mannetje nog zo klein en kwetsbaar is.
Maar je kunt je gevoel sterken door te denken dat je er ALTIJD maar dan ook ALTIJD voor hem zal zijn ondanks alle situaties die zich ongetwijfeld nog gaan voor doen.
Jouw zoon is het belangrijkst.
Als jij, zoals je zegt gewoon normaal blijft communiceren en niet de vader zwart maakt waar je zoon bij is, moet dat lukken.
DENK; IK BEN ER ALTIJD VOOR MIJN KIND EN NIETS OF NIEMAND KAN DAT IN DE WEG STAAN..
Succes met de situatie! en blijf erover praten...
Dat je niets voelt is logisch. Je raakt in een soort schocktoestand. Maak je niet druk, het komt er op een gegeven moment allemaal uit. Je mag jezelf heel zielig voelen, dat hoort erbij.
Wat je misschien, heel misschien kan helpen is het volgende advies;
Denk niet dat JIJ je zoon tekort gaat doen. Tuurlijk is het geen leuk idee (understatement) dat je het niet samen kunt doen. Zeker in het begin als het mannetje nog zo klein en kwetsbaar is.
Maar je kunt je gevoel sterken door te denken dat je er ALTIJD maar dan ook ALTIJD voor hem zal zijn ondanks alle situaties die zich ongetwijfeld nog gaan voor doen.
Jouw zoon is het belangrijkst.
Als jij, zoals je zegt gewoon normaal blijft communiceren en niet de vader zwart maakt waar je zoon bij is, moet dat lukken.
DENK; IK BEN ER ALTIJD VOOR MIJN KIND EN NIETS OF NIEMAND KAN DAT IN DE WEG STAAN..
Succes met de situatie! en blijf erover praten...
donderdag 7 mei 2009 om 15:45
@ Feessie: ik snap wat je bedoelt met dat sterk houden. Het is niet iets wat ik expres doe, ik snap zelf ook wel dat mijn genuanceerdheid niet helemaal klopt met de situatie. Het liefst was ik gewoon alleen maar woest en zag ik die vent de komende jaren niet. Maar dat kan nu eenmaal niet. En je kan jezelf ook niet dwingen om in te storten denk ik.
Misschien gaat dat uberhaupt helemaal niet gebeuren omdat ik voor mijn jongetje moet zorgen.
Heb godzijdank wel fijne vrienden; ze hebben bedacht dat we morgen een vuur gaan maken (zoon is dan met zijn vader mee naar opa en oma) en dat ik daar dan iets symbolisch in moet gooien. Vond ik erg lief.
Misschien gaat dat uberhaupt helemaal niet gebeuren omdat ik voor mijn jongetje moet zorgen.
Heb godzijdank wel fijne vrienden; ze hebben bedacht dat we morgen een vuur gaan maken (zoon is dan met zijn vader mee naar opa en oma) en dat ik daar dan iets symbolisch in moet gooien. Vond ik erg lief.
donderdag 7 mei 2009 om 17:23
@Winterdip: Ik denk dat jij er meer van maakt dan dat ik schrijf.
In de OP lees ik dat TO ontdekt heeft dat haar partner verliefd is op iemand.
Door die verliefdheid weet hij niet meer wat hij nu met zijn relatie met TO aan moet. Begrijpelijk, want verliefdheid maakt je nogal in de war.
Als ik die info lees, dan vind ik scheiden idd een hele heftige beslissing. Verliefdheid gaat namelijk weer voorbij, en als je dan samen in therapie zit, denk ik dat het mogelijk is om je relatie te redden. Mits partner zich natuurlijk wel 100% inzet om zijn relatie te redden.
Verder spreek ik vanuit ik, dus mijn visie, mijn ervaringen. Nergens zeg ik dat TO minder is als zij besluit het anders te doen dan ik.
In de OP lees ik dat TO ontdekt heeft dat haar partner verliefd is op iemand.
Door die verliefdheid weet hij niet meer wat hij nu met zijn relatie met TO aan moet. Begrijpelijk, want verliefdheid maakt je nogal in de war.
Als ik die info lees, dan vind ik scheiden idd een hele heftige beslissing. Verliefdheid gaat namelijk weer voorbij, en als je dan samen in therapie zit, denk ik dat het mogelijk is om je relatie te redden. Mits partner zich natuurlijk wel 100% inzet om zijn relatie te redden.
Verder spreek ik vanuit ik, dus mijn visie, mijn ervaringen. Nergens zeg ik dat TO minder is als zij besluit het anders te doen dan ik.
donderdag 7 mei 2009 om 17:44
Josie, gewoon even een
het is niet nogal wat. je staat erbij en kijkt ernaar, want je hebt hier gewoon niets zelf aan/tegen kunnen doen.
Hij doet iets en je staat machteloos, hoezeer je het anders wilt.
Heb zelf ook iets gehad waarbij ik machteloos stond. De klap is bij mij pas na jaren gekomen. Had m eigenlijk niet meer verwacht.
Weet je, de keuze die je maakt, maak je vanuit je hart/hersens en sta je met de volle 100 % achter. Dan kan het nooit een foute keuze zijn, maar de juiste.
het is niet nogal wat. je staat erbij en kijkt ernaar, want je hebt hier gewoon niets zelf aan/tegen kunnen doen.
Hij doet iets en je staat machteloos, hoezeer je het anders wilt.
Heb zelf ook iets gehad waarbij ik machteloos stond. De klap is bij mij pas na jaren gekomen. Had m eigenlijk niet meer verwacht.
Weet je, de keuze die je maakt, maak je vanuit je hart/hersens en sta je met de volle 100 % achter. Dan kan het nooit een foute keuze zijn, maar de juiste.
koffie, zwart graag...
donderdag 7 mei 2009 om 19:15
Het is niet mijn bedoeling TO in twijfel te trekken , maar de hele relatiepijler is doordrenkt van postings in de trent van " als je gevoelens voor een ander hebt is je relatie toch echt niet goed oid " . En hier krijgt TO reacties als " als je maar weet dat het niet aan jou ligt " ....frappant .
Als je partner niet in therapie wil , gelaten jouw keuze accepteert , er niet voor wil vechten , jij heel stellig bent , ... dan houdt het op . Maar ik lees nog zoveel liefde in je berichten , Josie ....
Wat al eerder aanhaalde ; zo'' n eerste jaar ( en langer , vlak de zwangerschap niet uit ) is nou eenmaal erg heftig .
Als je partner niet in therapie wil , gelaten jouw keuze accepteert , er niet voor wil vechten , jij heel stellig bent , ... dan houdt het op . Maar ik lees nog zoveel liefde in je berichten , Josie ....
Wat al eerder aanhaalde ; zo'' n eerste jaar ( en langer , vlak de zwangerschap niet uit ) is nou eenmaal erg heftig .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 7 mei 2009 om 22:01
@ blijfgewoonbianca. Ja, er is ook nog heel veel liefde! Ik had echt oud met hem willen worden. Maar ik wil ook niet keer op keer mijn grenzen verleggen in wat ik accepteer. Ik dacht echt dat hij veranderd was. Het is niet alleen dat hij verliefd is, daar had ik eventueel nog overheen kunnen komen als hij het me eerlijk verteld had. Maar ik hem het hem in de afgelopen maand een paar keer op de man af gevraagd en toen ontkende hij. Nog los van andere dingen waarover hij gelogen heeft (daar wijd ik liever niet teveel over uit).
@ La Vie en Rose: wat rot dat je door hetzelfde bent gegaan en gaat. Ik denk idd dat het nog moeilijker is op de leeftijd van jouw zoontje: als je ziet hoe het hem raakt. MMaar ook jij bent sterk. Wij gaan hier gewoon uitkomen!
@ La Vie en Rose: wat rot dat je door hetzelfde bent gegaan en gaat. Ik denk idd dat het nog moeilijker is op de leeftijd van jouw zoontje: als je ziet hoe het hem raakt. MMaar ook jij bent sterk. Wij gaan hier gewoon uitkomen!
donderdag 7 mei 2009 om 22:12
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 mei 2009 @ 19:15:
Het is niet mijn bedoeling TO in twijfel te trekken , maar de hele relatiepijler is doordrenkt van postings in de trent van " als je gevoelens voor een ander hebt is je relatie toch echt niet goed oid " . En hier krijgt TO reacties als " als je maar weet dat het niet aan jou ligt " ....frappant .
Als je partner niet in therapie wil , gelaten jouw keuze accepteert , er niet voor wil vechten , jij heel stellig bent , ... dan houdt het op . Maar ik lees nog zoveel liefde in je berichten , Josie ....
Wat al eerder aanhaalde ; zo'' n eerste jaar ( en langer , vlak de zwangerschap niet uit ) is nou eenmaal erg heftig .
Hij is over haar grens gegaan en voor haar is het genoeg
Ze moet zichzelf èn haar zoon beschermen tegen nog meer teleurstelling
Het is niet mijn bedoeling TO in twijfel te trekken , maar de hele relatiepijler is doordrenkt van postings in de trent van " als je gevoelens voor een ander hebt is je relatie toch echt niet goed oid " . En hier krijgt TO reacties als " als je maar weet dat het niet aan jou ligt " ....frappant .
Als je partner niet in therapie wil , gelaten jouw keuze accepteert , er niet voor wil vechten , jij heel stellig bent , ... dan houdt het op . Maar ik lees nog zoveel liefde in je berichten , Josie ....
Wat al eerder aanhaalde ; zo'' n eerste jaar ( en langer , vlak de zwangerschap niet uit ) is nou eenmaal erg heftig .
Hij is over haar grens gegaan en voor haar is het genoeg
Ze moet zichzelf èn haar zoon beschermen tegen nog meer teleurstelling
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 7 mei 2009 om 22:14
quote:IvyRosa schreef op 07 mei 2009 @ 17:23:
@Winterdip: Ik denk dat jij er meer van maakt dan dat ik schrijf.
In de OP lees ik dat TO ontdekt heeft dat haar partner verliefd is op iemand.
Door die verliefdheid weet hij niet meer wat hij nu met zijn relatie met TO aan moet. Begrijpelijk, want verliefdheid maakt je nogal in de war.
Als ik die info lees, dan vind ik scheiden idd een hele heftige beslissing. Verliefdheid gaat namelijk weer voorbij, en als je dan samen in therapie zit, denk ik dat het mogelijk is om je relatie te redden. Mits partner zich natuurlijk wel 100% inzet om zijn relatie te redden.
Verder spreek ik vanuit ik, dus mijn visie, mijn ervaringen. Nergens zeg ik dat TO minder is als zij besluit het anders te doen dan ik.
Ik heb jouw posting op dezelfde manier gelezen als Winterdip.
Het gaat hier niet alleen over een verliefdheid, maar over bedrog wat hij blijkbaar al eerder in de relatie heeft gedaan.
Haar grens is bereikt
@Winterdip: Ik denk dat jij er meer van maakt dan dat ik schrijf.
In de OP lees ik dat TO ontdekt heeft dat haar partner verliefd is op iemand.
Door die verliefdheid weet hij niet meer wat hij nu met zijn relatie met TO aan moet. Begrijpelijk, want verliefdheid maakt je nogal in de war.
Als ik die info lees, dan vind ik scheiden idd een hele heftige beslissing. Verliefdheid gaat namelijk weer voorbij, en als je dan samen in therapie zit, denk ik dat het mogelijk is om je relatie te redden. Mits partner zich natuurlijk wel 100% inzet om zijn relatie te redden.
Verder spreek ik vanuit ik, dus mijn visie, mijn ervaringen. Nergens zeg ik dat TO minder is als zij besluit het anders te doen dan ik.
Ik heb jouw posting op dezelfde manier gelezen als Winterdip.
Het gaat hier niet alleen over een verliefdheid, maar over bedrog wat hij blijkbaar al eerder in de relatie heeft gedaan.
Haar grens is bereikt
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 7 mei 2009 om 23:33
quote:calvijn1 schreef op 07 mei 2009 @ 22:14:
[...]
Ik heb jouw posting op dezelfde manier gelezen als Winterdip.
Het gaat hier niet alleen over een verliefdheid, maar over bedrog wat hij blijkbaar al eerder in de relatie heeft gedaan.
Haar grens is bereiktDat las ik dus nergens in de OP, daar stond alleen iets over verliefdheid.
[...]
Ik heb jouw posting op dezelfde manier gelezen als Winterdip.
Het gaat hier niet alleen over een verliefdheid, maar over bedrog wat hij blijkbaar al eerder in de relatie heeft gedaan.
Haar grens is bereiktDat las ik dus nergens in de OP, daar stond alleen iets over verliefdheid.
donderdag 7 mei 2009 om 23:59
Dag Josie,
Wat een pijnlijk zaak zeg...tja hoe hier uit te komen, lastig. Denk dat jullie allebei open kaart moeten spelen wat betreft jullie gevoelens, jullie relatie, is de wil er, is het een bevlieging?
Soms is een relatie meer een gewoonte, of angst om het alleen te moeten doen. Hoe zit het precies tussen jullie?
En wat betreft je zoon alleen opvoeden. Ik heb in jou schoenen gestaan een bijna 6 geleden, mijn dochter was 2 maanden. Het gevoel van automatische piloot/ robot herken ik wel. Je eerste prioriteit is je kind, dus ga je dóór, ook al wil je je pijn van de daken afschreeuwen. In mijn geval kwam ik zeker wat kilo's aan (emo eter) en ging ik met de middagslaapjes mee naar bed. Alles om maar niet te hoeven voelen. Maar ook dat gaat over Josie, echt waar.
Jij gaat met je zoon er iets moois van maken, jij zult zijn eerste stapjes zien, zijn eerste woordjes, dat blijft iets unieks tussen jullie 2. Wat niet wegneemt dat als er iets gebeurd als eerste keer x (vul zelf een voorbeeld in) ik natuurlijk hartstikke blij en trots was maar even later ook verdrietig en als ze dan naar bed ging heb ik ook gerust tranen gelaten....niemand met wie je dit kan meemaken en delen.
Maar je bent niet verantwoordelijk dat jou ex (of misschien niet ex) dit meemaakt. Hij is al op een hele andere golflengte op dit moment en als ie dat niet beseft dan kom je er toch niet doorheen, hoe pijnlijk ook. Ik heb wel het eerste jaar een soort dagboekje gemaakt. Met dingen en gebeurtenissen ook voor haar later om terug te lezen. Nu denk ik niet dat hij het ooit te lezen krijgt, maar ik wilde het toch gewoon delen, dan maar op papier. Nu ben ik erover heen en heb sinds 4 jaar een relatie, toen zij net 2 was.
Ik heb er geen spijt van hoe het gelopen is allemaal, in mijn dochters beleving is mijn vriend er altijd geweest, ze weet niet beter dat haar papa en mama nooit samen zijn geweest.
Veel sterkte in ieder geval en dikke knuffels!
Wat een pijnlijk zaak zeg...tja hoe hier uit te komen, lastig. Denk dat jullie allebei open kaart moeten spelen wat betreft jullie gevoelens, jullie relatie, is de wil er, is het een bevlieging?
Soms is een relatie meer een gewoonte, of angst om het alleen te moeten doen. Hoe zit het precies tussen jullie?
En wat betreft je zoon alleen opvoeden. Ik heb in jou schoenen gestaan een bijna 6 geleden, mijn dochter was 2 maanden. Het gevoel van automatische piloot/ robot herken ik wel. Je eerste prioriteit is je kind, dus ga je dóór, ook al wil je je pijn van de daken afschreeuwen. In mijn geval kwam ik zeker wat kilo's aan (emo eter) en ging ik met de middagslaapjes mee naar bed. Alles om maar niet te hoeven voelen. Maar ook dat gaat over Josie, echt waar.
Jij gaat met je zoon er iets moois van maken, jij zult zijn eerste stapjes zien, zijn eerste woordjes, dat blijft iets unieks tussen jullie 2. Wat niet wegneemt dat als er iets gebeurd als eerste keer x (vul zelf een voorbeeld in) ik natuurlijk hartstikke blij en trots was maar even later ook verdrietig en als ze dan naar bed ging heb ik ook gerust tranen gelaten....niemand met wie je dit kan meemaken en delen.
Maar je bent niet verantwoordelijk dat jou ex (of misschien niet ex) dit meemaakt. Hij is al op een hele andere golflengte op dit moment en als ie dat niet beseft dan kom je er toch niet doorheen, hoe pijnlijk ook. Ik heb wel het eerste jaar een soort dagboekje gemaakt. Met dingen en gebeurtenissen ook voor haar later om terug te lezen. Nu denk ik niet dat hij het ooit te lezen krijgt, maar ik wilde het toch gewoon delen, dan maar op papier. Nu ben ik erover heen en heb sinds 4 jaar een relatie, toen zij net 2 was.
Ik heb er geen spijt van hoe het gelopen is allemaal, in mijn dochters beleving is mijn vriend er altijd geweest, ze weet niet beter dat haar papa en mama nooit samen zijn geweest.
Veel sterkte in ieder geval en dikke knuffels!
vrijdag 8 mei 2009 om 09:08
Meid wat vreselijk, de manier waarop je er achter moet komen lijkt me ook verschrikkelijk. Ik denk idd dat je meer kracht hebt dan je denkt, en het zal uiteindelijk allemaal goed komen, maar k-u-t is het natuurlijk wel. Zo had je het niet voor ogen..
Maar toch, iemand schrijft dat je relatie therapie enzo moet gaan doen, ik ben het daar niet mee eens, met iemand die je zo bedondert wil je toch ook geen relatie meer?
Het is idd niet leuk dat je zoon in een gebroken gezin zal opgroeien, maar JIJ bent ook belangrijk, je hoeft dit echt niet te accepteren uit liefde voor je kind hoor, jij bent echt veel meer waard dan zo'n bedriegende echtgenoot.
Daarbij ben ik van mening, maar goed, daar kan ik naast zitten, dat het belangrijker is dat een kind opgroeit in een veilige rustige omgeving, als jullie bij elkaar blijven ondanks de spanningen en wantrouwen, dan zal hij dat ook voelen.
Maar goed dat klinkt natuurlijk allemaal heel makkelijk uit mijn mond vandaan, jij zit er maar mooi mee. Ik kan niet in jouw hart kijken, maar vind het heel knap dat je wel je grens aan hebt gegeven. Dat is eigenlijk wat ik hiermee wil zeggen.
Om me heen hoor ik vaak dat een stel voor de kinderen bij elkaar blijft, en daar geloof ik niet zo in. Een kind voelt alles, en dan is het in mijn ogen minder erg om gescheiden ouders te hebben, dna op te groeien tussen ouders die kil en afstandelijk zijn naar elkaar.
Liever zo 2 ouders die na een moeilijke fase allebei hun plek wel zullen vinden en dat jouw zoon dan 2 fijne plekken heeft om op te groeien. Met een gelukkige moeder!
Maar nogmaals meid, laat je door niemand dwingen, luister goed naar je eigen intuitie.
Heel veel sterkte meid!!
Maar toch, iemand schrijft dat je relatie therapie enzo moet gaan doen, ik ben het daar niet mee eens, met iemand die je zo bedondert wil je toch ook geen relatie meer?
Het is idd niet leuk dat je zoon in een gebroken gezin zal opgroeien, maar JIJ bent ook belangrijk, je hoeft dit echt niet te accepteren uit liefde voor je kind hoor, jij bent echt veel meer waard dan zo'n bedriegende echtgenoot.
Daarbij ben ik van mening, maar goed, daar kan ik naast zitten, dat het belangrijker is dat een kind opgroeit in een veilige rustige omgeving, als jullie bij elkaar blijven ondanks de spanningen en wantrouwen, dan zal hij dat ook voelen.
Maar goed dat klinkt natuurlijk allemaal heel makkelijk uit mijn mond vandaan, jij zit er maar mooi mee. Ik kan niet in jouw hart kijken, maar vind het heel knap dat je wel je grens aan hebt gegeven. Dat is eigenlijk wat ik hiermee wil zeggen.
Om me heen hoor ik vaak dat een stel voor de kinderen bij elkaar blijft, en daar geloof ik niet zo in. Een kind voelt alles, en dan is het in mijn ogen minder erg om gescheiden ouders te hebben, dna op te groeien tussen ouders die kil en afstandelijk zijn naar elkaar.
Liever zo 2 ouders die na een moeilijke fase allebei hun plek wel zullen vinden en dat jouw zoon dan 2 fijne plekken heeft om op te groeien. Met een gelukkige moeder!
Maar nogmaals meid, laat je door niemand dwingen, luister goed naar je eigen intuitie.
Heel veel sterkte meid!!
vrijdag 8 mei 2009 om 09:22
Lieve Josie,
Herkenbaar.
Onze zoon was 5 maanden...
Probeer je de eerste tijd vooral op je kindje te richten. Ondanks dat er veel geregeld zal moeten worden moet je vooral rust nemen nu.
Regel de meest belangrijke dingen zoals woning, financieen en omgang en probeer met hulp van vrienden en familie op de been te blijven voor je kindje. Neem ook regelmatig tijd voor jezelf, om gewoon te huilen of boos te zijn op de situatie. Verstandelijk gezien weet je het allemaal wel, maar je gevoel moet er ook nog mee leren omgaan. Met het trieste feit dat je samen een kindje hebt en dat kindje nu niet samen gaat opvoeden.
Ik heb daar veel verdriet van gehad, en heel veel tijd voor nodig gehad.
Veel sterkte!
ps. Mijn zoontje is nu 2, ik ben weer gelukkig met een nieuwe vriend en ben blij dat ik destijds de keuze gemaakt heb om bij mijn ex weg te gaan.....Maar daar ben je nu nog niet mee geholpen natuurlijk!
Herkenbaar.
Onze zoon was 5 maanden...
Probeer je de eerste tijd vooral op je kindje te richten. Ondanks dat er veel geregeld zal moeten worden moet je vooral rust nemen nu.
Regel de meest belangrijke dingen zoals woning, financieen en omgang en probeer met hulp van vrienden en familie op de been te blijven voor je kindje. Neem ook regelmatig tijd voor jezelf, om gewoon te huilen of boos te zijn op de situatie. Verstandelijk gezien weet je het allemaal wel, maar je gevoel moet er ook nog mee leren omgaan. Met het trieste feit dat je samen een kindje hebt en dat kindje nu niet samen gaat opvoeden.
Ik heb daar veel verdriet van gehad, en heel veel tijd voor nodig gehad.
Veel sterkte!
ps. Mijn zoontje is nu 2, ik ben weer gelukkig met een nieuwe vriend en ben blij dat ik destijds de keuze gemaakt heb om bij mijn ex weg te gaan.....Maar daar ben je nu nog niet mee geholpen natuurlijk!
vrijdag 8 mei 2009 om 09:38
