Relaties
alle pijlers
In de war... wat als ik een fout heb gemaakt?
maandag 11 mei 2009 om 23:04
Altijd fijn om hier al die herkenbare berichten te lezen. Nu toch maar mijn eigen verhaal plaatsen want ik zit met een ontzettende knoop in m’n maag.
Eind januari heb ik een hele leuke jongen leren kennen. We spraken af en hebben een super avond gehad, sindsdien veel smsjes over en weer, steeds vaker afgesproken, elkaar verteld hoe leuk we elkaar wel niet vonden. Toch begon er ineens iets te knagen bij mij. Misschien was dit het toch niet helemaal voor mij. Kleine dingen begonnen me te irriteren. Heb hem wel al snel eerlijk over mijn twijfels verteld. Hij herkende het wel… zei dat we misschien niet zo goed bij elkaar pasten. Toen wilde ik de knoop al snel doorhakken. Als ik het gevoel heb dat iemand niet geheel voor mij wil gaan wil ik er mee stoppen voordat het te pijnlijk wordt. We hadden al een weekendje weg gepland voor de maand erna dus afgesproken dat we dat nog wel gingen doen en dat dat de laatste keer zou zijn. Op dat moment hadden we er allebei vrede mee. In de tussentijd elkaar nog wel gezien en gesproken, en het was altijd leuk.
Afgelopen weekend was het dan zover, ons laatste samenzijn. En het was net een film, zo geweldig als het tussen ons was. Helemaal romantisch, veel gelachen samen, geweldige sex… En toen naderde het einde. Stilzwijgend naast elkaar. Een voorzichtig: ‘het lijkt wel of het steeds leuker tussen ons wordt’. Maar ik wilde niet terugkrabbelen, we hadden dit nu eenmaal besloten. Toen ik thuis kwam en de deur achter me dichttrok kon ik alleen maar janken en als een zombie op de grond zitten. Een half uur later krijg ik een smsje van hem. Dat ie het er een stuk zwaarder mee heeft dan gedacht en zich afvraagt waarom we dit eigenlijk zo doen. Dat hij hoopt dat het snel beter met me zal gaan.
Ik moet er constant aan denken, word er knettergek van. Waarom stoppen we eigenlijk met iets dat nu zo mooi lijkt?
Misschien is het gewoon verlatingsangst? Zie ik het niet in het juiste perspectief en lijkt het alleen mooier omdat het nu voorbij is? Of maak ik een grote fout door hiermee te willen kappen?
Aan de ene kant zou ik nu op m’n fiets willen springen en naar hem toe gaan. Aan de andere kant vind ik dat we niet meer terug kunnen aangezien ik eerder met m’n nuchtere verstand heb besloten het te stoppen.
Hoop echt dat iemand een goede tip heeft of haar ervaringen met me wil delen want ik voel me ontzettend in de war.
Eind januari heb ik een hele leuke jongen leren kennen. We spraken af en hebben een super avond gehad, sindsdien veel smsjes over en weer, steeds vaker afgesproken, elkaar verteld hoe leuk we elkaar wel niet vonden. Toch begon er ineens iets te knagen bij mij. Misschien was dit het toch niet helemaal voor mij. Kleine dingen begonnen me te irriteren. Heb hem wel al snel eerlijk over mijn twijfels verteld. Hij herkende het wel… zei dat we misschien niet zo goed bij elkaar pasten. Toen wilde ik de knoop al snel doorhakken. Als ik het gevoel heb dat iemand niet geheel voor mij wil gaan wil ik er mee stoppen voordat het te pijnlijk wordt. We hadden al een weekendje weg gepland voor de maand erna dus afgesproken dat we dat nog wel gingen doen en dat dat de laatste keer zou zijn. Op dat moment hadden we er allebei vrede mee. In de tussentijd elkaar nog wel gezien en gesproken, en het was altijd leuk.
Afgelopen weekend was het dan zover, ons laatste samenzijn. En het was net een film, zo geweldig als het tussen ons was. Helemaal romantisch, veel gelachen samen, geweldige sex… En toen naderde het einde. Stilzwijgend naast elkaar. Een voorzichtig: ‘het lijkt wel of het steeds leuker tussen ons wordt’. Maar ik wilde niet terugkrabbelen, we hadden dit nu eenmaal besloten. Toen ik thuis kwam en de deur achter me dichttrok kon ik alleen maar janken en als een zombie op de grond zitten. Een half uur later krijg ik een smsje van hem. Dat ie het er een stuk zwaarder mee heeft dan gedacht en zich afvraagt waarom we dit eigenlijk zo doen. Dat hij hoopt dat het snel beter met me zal gaan.
Ik moet er constant aan denken, word er knettergek van. Waarom stoppen we eigenlijk met iets dat nu zo mooi lijkt?
Misschien is het gewoon verlatingsangst? Zie ik het niet in het juiste perspectief en lijkt het alleen mooier omdat het nu voorbij is? Of maak ik een grote fout door hiermee te willen kappen?
Aan de ene kant zou ik nu op m’n fiets willen springen en naar hem toe gaan. Aan de andere kant vind ik dat we niet meer terug kunnen aangezien ik eerder met m’n nuchtere verstand heb besloten het te stoppen.
Hoop echt dat iemand een goede tip heeft of haar ervaringen met me wil delen want ik voel me ontzettend in de war.
maandag 11 mei 2009 om 23:11
Volg je hart. En dan zal blijken of je verstand gelijk gaat krijgen of niet. Ik zou niet voet bij stuk houden omdat je dat nu eenmaal met jezelf hebt afgesproken. Als er van beide kanten een goed gevoel is na jullie samenzijn. Wat let je dan? Ben wel van mening, dat je intuitie je ook niet in de steek laat.
Geef het nog een kans zou ik zeggen. En zie wat sterker is gevoel óf verstand.
Geef het nog een kans zou ik zeggen. En zie wat sterker is gevoel óf verstand.
maandag 11 mei 2009 om 23:12
Misschien ben ik makkelijk, maar je kunt toch samen leuke dingen blijven doen zolang het leuk is. En als het niet leuk meer is, dan de knoop doorhakken om ermee te stoppen. Stoppen op een moment dat het leuk is, komt op mij nogal vreemd over.
Jezelf behoeden voor pijn, houdt ook in dat je jezelf behoedt voor de leuke dingen. Zonder dalen, geen pieken.
Jezelf behoeden voor pijn, houdt ook in dat je jezelf behoedt voor de leuke dingen. Zonder dalen, geen pieken.
maandag 11 mei 2009 om 23:16
maandag 11 mei 2009 om 23:17
Geef het een kans. Mocht het onverhoopt toch niet werken kunnen jullie er altijd nog een punt achter zetten. Maar wat als het gewoon wat startprobleempjes waren en je iets moois zo in de prullenbak gooit. Nee hoor, ik zou hem gewoon bellen en kijken waar het schip strand.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
maandag 11 mei 2009 om 23:31
Bedankt voor de reacties!
Goed iedereen is vrij unaniem... Misschien dan toch maar er achter aan gaan... Natuurlijk is het heel raar om te stoppen als het leuk is maar ik denk nu dat ik alles verromantiseer en dat het alleen maar mooi lijkt. Dat het in het 'dagelijkse' leven niet leuk genoeg is.
Hoopte misschien ook wel dat iemand zou zeggen dat ik het moet laten bezinken en het dan aankijken. Dat afscheid nemen nu eenmaal altijd pijnlijk is.
Ok. Besloten. Vrijdag ga ik bij hem langs. Kan ik het in ieder geval nog een paar dagen overdenken..
Goed iedereen is vrij unaniem... Misschien dan toch maar er achter aan gaan... Natuurlijk is het heel raar om te stoppen als het leuk is maar ik denk nu dat ik alles verromantiseer en dat het alleen maar mooi lijkt. Dat het in het 'dagelijkse' leven niet leuk genoeg is.
Hoopte misschien ook wel dat iemand zou zeggen dat ik het moet laten bezinken en het dan aankijken. Dat afscheid nemen nu eenmaal altijd pijnlijk is.
Ok. Besloten. Vrijdag ga ik bij hem langs. Kan ik het in ieder geval nog een paar dagen overdenken..
dinsdag 12 mei 2009 om 09:15
Doe je dat altijd zo? Met vriendjes? Dat als je denkt, nou, ik weet niet of het hem wel 100% is....dat je het dan meteen uitmaakt?
Dan kun je wel bezig blijven hoor. De kans dat je iemand vindt die meteen voor 100% bij je past is ongeveer net zo groot als de kans dat je 1 miljoen wint in de loterij.
Geef een relatie eens een kans om zich te ontwikkelen en laat het allemaal eens gebeuren. Ook relaties die 2 jaar duren zijn de moeite waard. Niet iedere relatie duurt 50 jaar, tot aan de dood.
Zonde als je wegloopt van de liefde......Uiteindelijk ga je daar meer op verliezen dan dat je er iets mee wint.
Dan kun je wel bezig blijven hoor. De kans dat je iemand vindt die meteen voor 100% bij je past is ongeveer net zo groot als de kans dat je 1 miljoen wint in de loterij.
Geef een relatie eens een kans om zich te ontwikkelen en laat het allemaal eens gebeuren. Ook relaties die 2 jaar duren zijn de moeite waard. Niet iedere relatie duurt 50 jaar, tot aan de dood.
Zonde als je wegloopt van de liefde......Uiteindelijk ga je daar meer op verliezen dan dat je er iets mee wint.
dinsdag 12 mei 2009 om 09:41
quote:Bbbloem schreef op 11 mei 2009 @ 23:04:
Altijd fijn om hier al die herkenbare berichten te lezen. Nu toch maar mijn eigen verhaal plaatsen want ik zit met een ontzettende knoop in m’n maag.
Eind januari heb ik een hele leuke jongen leren kennen. We spraken af en hebben een super avond gehad, sindsdien veel smsjes over en weer, steeds vaker afgesproken, elkaar verteld hoe leuk we elkaar wel niet vonden. Toch begon er ineens iets te knagen bij mij. Misschien was dit het toch niet helemaal voor mij. Kleine dingen begonnen me te irriteren. Heb hem wel al snel eerlijk over mijn twijfels verteld. Hij herkende het wel… zei dat we misschien niet zo goed bij elkaar pasten. Toen wilde ik de knoop al snel doorhakken. Als ik het gevoel heb dat iemand niet geheel voor mij wil gaan wil ik er mee stoppen voordat het te pijnlijk wordt. We hadden al een weekendje weg gepland voor de maand erna dus afgesproken dat we dat nog wel gingen doen en dat dat de laatste keer zou zijn. Op dat moment hadden we er allebei vrede mee. In de tussentijd elkaar nog wel gezien en gesproken, en het was altijd leuk.
Afgelopen weekend was het dan zover, ons laatste samenzijn. En het was net een film, zo geweldig als het tussen ons was. Helemaal romantisch, veel gelachen samen, geweldige sex… En toen naderde het einde. Stilzwijgend naast elkaar. Een voorzichtig: ‘het lijkt wel of het steeds leuker tussen ons wordt’. Maar ik wilde niet terugkrabbelen, we hadden dit nu eenmaal besloten. Toen ik thuis kwam en de deur achter me dichttrok kon ik alleen maar janken en als een zombie op de grond zitten. Een half uur later krijg ik een smsje van hem. Dat ie het er een stuk zwaarder mee heeft dan gedacht en zich afvraagt waarom we dit eigenlijk zo doen. Dat hij hoopt dat het snel beter met me zal gaan.
Ik moet er constant aan denken, word er knettergek van. Waarom stoppen we eigenlijk met iets dat nu zo mooi lijkt?
Misschien is het gewoon verlatingsangst? Zie ik het niet in het juiste perspectief en lijkt het alleen mooier omdat het nu voorbij is? Of maak ik een grote fout door hiermee te willen kappen?
Aan de ene kant zou ik nu op m’n fiets willen springen en naar hem toe gaan. Aan de andere kant vind ik dat we niet meer terug kunnen aangezien ik eerder met m’n nuchtere verstand heb besloten het te stoppen.
Hoop echt dat iemand een goede tip heeft of haar ervaringen met me wil delen want ik voel me ontzettend in de war.
Lieve TO,
volgens mij is het onmogelijk om een relatie te hebben (en dan bedoel ik niet alleen een liefdesrelatie) zonder kleine irritaties. De vraag is niet of ze er zijn, maar hoe je ermee omgaat.
Altijd fijn om hier al die herkenbare berichten te lezen. Nu toch maar mijn eigen verhaal plaatsen want ik zit met een ontzettende knoop in m’n maag.
Eind januari heb ik een hele leuke jongen leren kennen. We spraken af en hebben een super avond gehad, sindsdien veel smsjes over en weer, steeds vaker afgesproken, elkaar verteld hoe leuk we elkaar wel niet vonden. Toch begon er ineens iets te knagen bij mij. Misschien was dit het toch niet helemaal voor mij. Kleine dingen begonnen me te irriteren. Heb hem wel al snel eerlijk over mijn twijfels verteld. Hij herkende het wel… zei dat we misschien niet zo goed bij elkaar pasten. Toen wilde ik de knoop al snel doorhakken. Als ik het gevoel heb dat iemand niet geheel voor mij wil gaan wil ik er mee stoppen voordat het te pijnlijk wordt. We hadden al een weekendje weg gepland voor de maand erna dus afgesproken dat we dat nog wel gingen doen en dat dat de laatste keer zou zijn. Op dat moment hadden we er allebei vrede mee. In de tussentijd elkaar nog wel gezien en gesproken, en het was altijd leuk.
Afgelopen weekend was het dan zover, ons laatste samenzijn. En het was net een film, zo geweldig als het tussen ons was. Helemaal romantisch, veel gelachen samen, geweldige sex… En toen naderde het einde. Stilzwijgend naast elkaar. Een voorzichtig: ‘het lijkt wel of het steeds leuker tussen ons wordt’. Maar ik wilde niet terugkrabbelen, we hadden dit nu eenmaal besloten. Toen ik thuis kwam en de deur achter me dichttrok kon ik alleen maar janken en als een zombie op de grond zitten. Een half uur later krijg ik een smsje van hem. Dat ie het er een stuk zwaarder mee heeft dan gedacht en zich afvraagt waarom we dit eigenlijk zo doen. Dat hij hoopt dat het snel beter met me zal gaan.
Ik moet er constant aan denken, word er knettergek van. Waarom stoppen we eigenlijk met iets dat nu zo mooi lijkt?
Misschien is het gewoon verlatingsangst? Zie ik het niet in het juiste perspectief en lijkt het alleen mooier omdat het nu voorbij is? Of maak ik een grote fout door hiermee te willen kappen?
Aan de ene kant zou ik nu op m’n fiets willen springen en naar hem toe gaan. Aan de andere kant vind ik dat we niet meer terug kunnen aangezien ik eerder met m’n nuchtere verstand heb besloten het te stoppen.
Hoop echt dat iemand een goede tip heeft of haar ervaringen met me wil delen want ik voel me ontzettend in de war.
Lieve TO,
volgens mij is het onmogelijk om een relatie te hebben (en dan bedoel ik niet alleen een liefdesrelatie) zonder kleine irritaties. De vraag is niet of ze er zijn, maar hoe je ermee omgaat.
dinsdag 12 mei 2009 om 09:51
Vrijdag?? Wat is er mis met vanavond?! Laat het niet lopen, ga in ieder geval uitzoeken of er wat bijzonders is tussen jullie! Spring op je fiets, ga langs de appie voor een goeie fles bubbels, bel bij hem aan en zeg dat je spijt hebt, dat je het nog wilt proberen, een kans wilt geven!
Heb je wel op zijn smsje gereageerd? Je zou hem in ieder geval kunnen laten weten dat je dezelfde twijfel hebt. Anders geeft die jongen zich bloot tegenover jou en laat je hem bungelen, en dat voelt zo kut!
Heb je wel op zijn smsje gereageerd? Je zou hem in ieder geval kunnen laten weten dat je dezelfde twijfel hebt. Anders geeft die jongen zich bloot tegenover jou en laat je hem bungelen, en dat voelt zo kut!
I only get one shot at life - so I shoot to kill
dinsdag 12 mei 2009 om 10:32
quote:Spijker schreef op 12 mei 2009 @ 09:51:
Vrijdag?? Wat is er mis met vanavond?! Laat het niet lopen, ga in ieder geval uitzoeken of er wat bijzonders is tussen jullie! Spring op je fiets, ga langs de appie voor een goeie fles bubbels, bel bij hem aan en zeg dat je spijt hebt, dat je het nog wilt proberen, een kans wilt geven!
Heb je wel op zijn smsje gereageerd? Je zou hem in ieder geval kunnen laten weten dat je dezelfde twijfel hebt. Anders geeft die jongen zich bloot tegenover jou en laat je hem bungelen, en dat voelt zo kut!
Vrijdag?? Wat is er mis met vanavond?! Laat het niet lopen, ga in ieder geval uitzoeken of er wat bijzonders is tussen jullie! Spring op je fiets, ga langs de appie voor een goeie fles bubbels, bel bij hem aan en zeg dat je spijt hebt, dat je het nog wilt proberen, een kans wilt geven!
Heb je wel op zijn smsje gereageerd? Je zou hem in ieder geval kunnen laten weten dat je dezelfde twijfel hebt. Anders geeft die jongen zich bloot tegenover jou en laat je hem bungelen, en dat voelt zo kut!
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 12 mei 2009 om 20:42
Na al jullie berichten te hebben gelezen en nog maar weer eens een vriendin gebeld (die vindt dat ik altijd een grote schop onder mijn kont nodig heb...)
Inderdaad. Waarom wachten? Heb hem gesmst dat ik hem vanavond moet spreken. Helaas is ie laat thuis en moet hij morgen vroeg op dus ik kan niet langs met een fles wijn en op mijn rode pumps (die aromantische verstandige houding is oa wat mij irriteerde..).
Hij belt me rond tien uur en dan moet ik mijn verhaal maar over de telefoon doen. Ik ben misselijk van de zenuwen omdat ik bang ben dat ik het zelf verkloot heb.
Ik zeg altijd met mijn grote mond dat ik me niet wil laten leiden door mijn angsten maar doe het toch. Zo dom!
Inderdaad. Waarom wachten? Heb hem gesmst dat ik hem vanavond moet spreken. Helaas is ie laat thuis en moet hij morgen vroeg op dus ik kan niet langs met een fles wijn en op mijn rode pumps (die aromantische verstandige houding is oa wat mij irriteerde..).
Hij belt me rond tien uur en dan moet ik mijn verhaal maar over de telefoon doen. Ik ben misselijk van de zenuwen omdat ik bang ben dat ik het zelf verkloot heb.
Ik zeg altijd met mijn grote mond dat ik me niet wil laten leiden door mijn angsten maar doe het toch. Zo dom!
