Kinderen
alle pijlers
Kind en oogcontact, moet ik hier wat mee?
donderdag 17 december 2020 om 19:39
Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit topic zou openen maar ik merk dat het me bezig houdt dus toch maar wel.
Het valt me op dat mijn zoontje van twee af en toe ‘anders’ is dan andere kinderen. Met name dat hij wat minder oogcontact lijkt te maken. Hij doet het wel maar niet altijd en vaak vrij kort. Ook trekt hij soms zijn schouders op als een soort tic lijkt het wel.
Ik weet dat dit bekend staat als mogelijk wijzend op autisme en/of andere ontwikkelingsstoornissen (ADHD zit bij ons in de familie). En nu vraag ik me af of dit op zichzelf zorgelijk is of niet?
Zoon is verder qua ontwikkeling eerder vlot dan traag, loopt qua taal zelfs erg voor, eet goed, is knuffelig en heeft veel sociaal gevoel (grapjes, meeleven als iemand pijn heeft, emoties benoemen, op de juiste momenten uit zichzelf dankjewel en alsjeblieft zeggen, etc). Door COVID hebben we weinig sociale contacten dus ik zie hem niet vaak met andere kinderen spelen maar hij vertelt wel over zijn vriendjes van het kdv en met zijn neefje gaat het ook goed samen.
Er is dus op dit moment niet echt een probleem, het gaat thuis goed en op het kdv ook. Ik hoor alleen vaak verhalen over ouders die eigenlijk altijd al wisten dat er iets was en ik ben bang om achteraf spijt te krijgen dat we het hebben laten gaan als er toch iets blijkt te zijn.
Normaal gesproken zou ik dit bespreken op het kdv en/of consultatiebureau maar dat is door de lockdown wat lastiger. En door ervaringen met zorgen uit het verleden durf ik ook niet zo goed op mijn eigen gevoel te vertrouwen.
Heeft iemand herkenning of wijze raad? Wat doen we hiermee?
Edit: sorry voor het lange verhaal. Ik vind het iig al fijn om een keer van me af te schrijven.
Het valt me op dat mijn zoontje van twee af en toe ‘anders’ is dan andere kinderen. Met name dat hij wat minder oogcontact lijkt te maken. Hij doet het wel maar niet altijd en vaak vrij kort. Ook trekt hij soms zijn schouders op als een soort tic lijkt het wel.
Ik weet dat dit bekend staat als mogelijk wijzend op autisme en/of andere ontwikkelingsstoornissen (ADHD zit bij ons in de familie). En nu vraag ik me af of dit op zichzelf zorgelijk is of niet?
Zoon is verder qua ontwikkeling eerder vlot dan traag, loopt qua taal zelfs erg voor, eet goed, is knuffelig en heeft veel sociaal gevoel (grapjes, meeleven als iemand pijn heeft, emoties benoemen, op de juiste momenten uit zichzelf dankjewel en alsjeblieft zeggen, etc). Door COVID hebben we weinig sociale contacten dus ik zie hem niet vaak met andere kinderen spelen maar hij vertelt wel over zijn vriendjes van het kdv en met zijn neefje gaat het ook goed samen.
Er is dus op dit moment niet echt een probleem, het gaat thuis goed en op het kdv ook. Ik hoor alleen vaak verhalen over ouders die eigenlijk altijd al wisten dat er iets was en ik ben bang om achteraf spijt te krijgen dat we het hebben laten gaan als er toch iets blijkt te zijn.
Normaal gesproken zou ik dit bespreken op het kdv en/of consultatiebureau maar dat is door de lockdown wat lastiger. En door ervaringen met zorgen uit het verleden durf ik ook niet zo goed op mijn eigen gevoel te vertrouwen.
Heeft iemand herkenning of wijze raad? Wat doen we hiermee?
Edit: sorry voor het lange verhaal. Ik vind het iig al fijn om een keer van me af te schrijven.
positivevibes wijzigde dit bericht op 17-12-2020 19:43
4.41% gewijzigd
donderdag 17 december 2020 om 19:44
Je kan je afvragen wat het je oplevert als dit een aanwijzing ZOU zijn. Je verandert niets aan je kind.
Ik zou gewoon je kind nemen zoals het is, en als er problemen komen (thuis of op school), dan is er reden voor onderzoek. En dan krijg je advies voor aanpassingen die helpen bij de problemen die je benoemd hebt.
Niet op dingen vooruit lopen als dat niets oplevert.
Ik zou gewoon je kind nemen zoals het is, en als er problemen komen (thuis of op school), dan is er reden voor onderzoek. En dan krijg je advies voor aanpassingen die helpen bij de problemen die je benoemd hebt.
Niet op dingen vooruit lopen als dat niets oplevert.
donderdag 17 december 2020 om 19:48
Mijn zoon had ook wat 'eigenaardigheden', waaronder het vermijden van oogcontact. Maar alles bij elkaar ontwikkelde hij zich prima en zag ik verder geen reden om er iets mee te moeten.
Ook op school had hij zijn 'eigenaardigheden', maar dat werd door de juf opgemerkt en vervolgens werd hij op die gebieden wat meer begeleid (bijvoorbeeld z'n motoriek, hoe je met klasgenootjes om gaat).
Pas toen hij (op school) probleemgedrag liet zien zijn we echt iets gaan ondernemen. Dat was even een moeilijke periode, maar alles werd goed aangepakt en het gaat nu al weer een hele tijd uitstekend.
Hij heeft wel de diagnose autisme gekregen, maar ik wist al wel dat hij dat zou krijgen, net als z'n moeder
.
Ik had vooral angst dat hij misschien anders behandeld zou worden met een diagnose, vanwege de diagnose. Zo lang hij het, op zijn eigen manier, prima deed zag ik dus geen reden om aan de bel te trekken en hem door een heel traject heen te sleuren. En ook niet over een vermoeden van autisme te praten met zijn leraren etc. Om hun blik niet te beinvloeden.
Ook op school had hij zijn 'eigenaardigheden', maar dat werd door de juf opgemerkt en vervolgens werd hij op die gebieden wat meer begeleid (bijvoorbeeld z'n motoriek, hoe je met klasgenootjes om gaat).
Pas toen hij (op school) probleemgedrag liet zien zijn we echt iets gaan ondernemen. Dat was even een moeilijke periode, maar alles werd goed aangepakt en het gaat nu al weer een hele tijd uitstekend.
Hij heeft wel de diagnose autisme gekregen, maar ik wist al wel dat hij dat zou krijgen, net als z'n moeder
.Ik had vooral angst dat hij misschien anders behandeld zou worden met een diagnose, vanwege de diagnose. Zo lang hij het, op zijn eigen manier, prima deed zag ik dus geen reden om aan de bel te trekken en hem door een heel traject heen te sleuren. En ook niet over een vermoeden van autisme te praten met zijn leraren etc. Om hun blik niet te beinvloeden.
biebeltje wijzigde dit bericht op 17-12-2020 19:50
5.46% gewijzigd
donderdag 17 december 2020 om 19:49
Dus alles gaat in principe goed of zelfs bovengemiddeld goed, het enige wat je opmerkt is dat hij korter oogcontact maakt en af en toe met zijn schouders trekt en je bent eigenlijk ook een beetje bang dat het feit dat jij je daar zorgen om maakt al min of meer zegt dat het ook echt iets is, omdat ouders het 'altijd al wisten', klopt dat?
Als hij zich zo goed ontwikkelt dan zou ik me om dat vluchtige oogcontact nu niet direct heel druk maken. Eventueel zou je het na de lockdown eens kunnen aankaarten, mocht het toch iets zijn, dan ben je er echt wel vroeg genoeg bij, want dat zal echt geen half jaar gaan duren en hij is nog heel jong.
Maar ik denk dat de kans heel aanwezig is dat er niks aan de hand is.
Overigens heb ik een kind dat een behoorlijk zware vorm van autisme bleek te hebben, maar ik heb het niet vanaf zijn geboorte al aangevoeld of zoiets. Het ging pas opvallen toen zijn taalontwikkeling niet op gang kwam en toen heb ik nog een tijd gehoopt dat het een andere oorzaak was. Andersom komt het ook echt wel voor, dat ouders zich zorgen maken en dat het niks blijkt te zijn. Ik zou oppassen dat je het feit dat je je zorgen maakt niet te veel gaat zien als bewijs op zich/iets waar je bang van wordt.
Als hij zich zo goed ontwikkelt dan zou ik me om dat vluchtige oogcontact nu niet direct heel druk maken. Eventueel zou je het na de lockdown eens kunnen aankaarten, mocht het toch iets zijn, dan ben je er echt wel vroeg genoeg bij, want dat zal echt geen half jaar gaan duren en hij is nog heel jong.
Maar ik denk dat de kans heel aanwezig is dat er niks aan de hand is.
Overigens heb ik een kind dat een behoorlijk zware vorm van autisme bleek te hebben, maar ik heb het niet vanaf zijn geboorte al aangevoeld of zoiets. Het ging pas opvallen toen zijn taalontwikkeling niet op gang kwam en toen heb ik nog een tijd gehoopt dat het een andere oorzaak was. Andersom komt het ook echt wel voor, dat ouders zich zorgen maken en dat het niks blijkt te zijn. Ik zou oppassen dat je het feit dat je je zorgen maakt niet te veel gaat zien als bewijs op zich/iets waar je bang van wordt.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 17 december 2020 om 19:55
Hoe jonger je het weet, hoe beter de hulpblijmetmij schreef: ↑17-12-2020 19:44Je kan je afvragen wat het je oplevert als dit een aanwijzing ZOU zijn. Je verandert niets aan je kind.
Ik zou gewoon je kind nemen zoals het is, en als er problemen komen (thuis of op school), dan is er reden voor onderzoek. En dan krijg je advies voor aanpassingen die helpen bij de problemen die je benoemd hebt.
Niet op dingen vooruit lopen als dat niets oplevert.
En hoe beter je je kind kunt begeleiden
donderdag 17 december 2020 om 19:57
Als het verder goed met hem gaat hoef je er niks mee. Hou het gewoon in je achterhoofd, voor als er problemen gaan voordoen.
Onze oudste is gediagnosticeerd op jonge leeftijd, verder nooit iets mee gedaan.
De derde had wat hulp nodig wat zonder diagnose ook wel te regelen was. Als we hem zouden laten onderzoeken weet ik inmiddels zeker dat er iets uitkomt. Maar vervolgens veranderd er niks. Medicatie is niet nodig, passend of speciaal onderwijs ook niet. Therapie heeft hij gehad ...
Ik zou geen dingen gaan of laten zoeken als er geen problemen zijn. Iedereen heeft wel wat eigenaardigs.
Onze oudste is gediagnosticeerd op jonge leeftijd, verder nooit iets mee gedaan.
De derde had wat hulp nodig wat zonder diagnose ook wel te regelen was. Als we hem zouden laten onderzoeken weet ik inmiddels zeker dat er iets uitkomt. Maar vervolgens veranderd er niks. Medicatie is niet nodig, passend of speciaal onderwijs ook niet. Therapie heeft hij gehad ...
Ik zou geen dingen gaan of laten zoeken als er geen problemen zijn. Iedereen heeft wel wat eigenaardigs.
donderdag 17 december 2020 om 19:59
Herkenbaar. Was geen verlegenheid. Lang verhaal kort: gesprekken met kinderpsycholoog, begeleiding op school en veel 1 op 1 tijd met kind. En ik moest heel rustig blijven herhalen op een vriendelijke toon: Ik vind het fijn als je me aankijkt als we samen praten. En voordoen dat je met je ogen emoties kon uitdrukken. Duurde best lang maar uiteindelijk kwam het goed. Nu totaal geen probleem meer.
Laat in de herfst blaadjes in de tuin gewoon liggen of veeg ze op een hoop: goed voor insecten, vogels, eekhoorns en egels.
donderdag 17 december 2020 om 20:00
Dat is niet waar. Een kind dat nog gewoon meekomt, daar valt niet zoveel aan te begeleiden. Mijn zoon heeft de diagnose vanaf zijn 8e ofzo, en we hadden echt niets anders kunnen doen dan we gedaan hebben de jaren ervoor. Je moet ze niet allemaal op 1 hoop gooien.
Begeleiding is pas nodig als dingen gaan wringen. Als je dat niet zo ervaart, dan heb je ook geen hulp nodig.
donderdag 17 december 2020 om 20:00
Lastig om er nu al iets over te zeggen. Ik heb vroeger als jong kind eens de diagnose pdd nos gehad. Mede vanwege oogcontact vermijden. Maar ik functioneer echt prima zelfstandig, met een hbo opleiding, werk en een eigen bedrijf. Niemand weet of hoeft ook te weten dat ik ooit die diagnose hebt gehad, want het voegt werkelijk niks toe. Diverse psychologen hebben daarna ook gezegd dat ze denken dat ik het niet heb. Het is zo'n vaag etiket waar je niks aan hebt dus ik zou je daar niet te veel aan vasthouden.
donderdag 17 december 2020 om 20:14
Ik heb 2 kinderen met autisme. Ik heb bij beide vanaf baby geroepen dat er wat anders was. Maar beide hebben we pas met 7 jaar laten testen. Ze zijn beide naar regulier onderwijs gegaan en testen na groep 3 was vroeg genoeg.
De jongste speelt ook met kinderen op school en kdv/bso, maar in haar vrije tijd vraagt ze er niet om. Zij maakt ook oogcontact, maar kort en ze zegt zelf inmiddels (nu 7 jaar) dat ze het niet zo fijn vindt om te doen. Ze heeft ook een tic, met schouder bewegen en keelschrapen, maar de oudste heeft ook tics en heeft nu met 12 jaar pas therapie ervoor omdat je rond die leeftijd pas op het hoogtepunt zit. Ze kon met 2 jaar al zinnen van 20 woorden praten, maar kruipen / lopen en leren fietsen en rennen en zwemles e.d. gaat langzamer.
Zo te horen heeft het geen haast, maar ik zou het de volgende afspraak bij consultatiebureau of oudergesprek op kdv aangeven. Dan staat het in ieder geval ergens genoteerd.
De jongste speelt ook met kinderen op school en kdv/bso, maar in haar vrije tijd vraagt ze er niet om. Zij maakt ook oogcontact, maar kort en ze zegt zelf inmiddels (nu 7 jaar) dat ze het niet zo fijn vindt om te doen. Ze heeft ook een tic, met schouder bewegen en keelschrapen, maar de oudste heeft ook tics en heeft nu met 12 jaar pas therapie ervoor omdat je rond die leeftijd pas op het hoogtepunt zit. Ze kon met 2 jaar al zinnen van 20 woorden praten, maar kruipen / lopen en leren fietsen en rennen en zwemles e.d. gaat langzamer.
Zo te horen heeft het geen haast, maar ik zou het de volgende afspraak bij consultatiebureau of oudergesprek op kdv aangeven. Dan staat het in ieder geval ergens genoteerd.
donderdag 17 december 2020 om 20:18
[...]blijmetmij schreef: ↑17-12-2020 20:00Dat is niet waar. Een kind dat nog gewoon meekomt, daar valt niet zoveel aan te begeleiden.
Je kunt het gerust niet met me eens zijn,maar het afdoen met "het is niet waar", is te stellig
Het komt vaak voor, dat ouders pas later inzien, dat het al veel langer duidelijk was. Maar dat ze toen de signalen niet zagen
moderatorviva wijzigde dit bericht op 17-12-2020 20:47
Reden: Op de man
Reden: Op de man
6.51% gewijzigd
donderdag 17 december 2020 om 20:33
Fijn jullie reacties, dankjewel.
Jullie beschrijven ook precies de twijfel. Als het goed gaat, wat maken dan die eigenaardigheidjes uit? Mijn zoontje is sowieso ontzettend leuk en lief
En aan de andere kant dus de angst om achteraf spijt te krijgen.
Jammer dat je niet in de toekomst kan kijken
Misschien moet ik voor nu vooral op zoek naar een manier voor mezelf om het los te laten. Ik zit nogal snel op standje heel-erg-overbezorgd terwijl dat op dit moment helemaal niet nodig is.
Jullie beschrijven ook precies de twijfel. Als het goed gaat, wat maken dan die eigenaardigheidjes uit? Mijn zoontje is sowieso ontzettend leuk en lief
En aan de andere kant dus de angst om achteraf spijt te krijgen.
Jammer dat je niet in de toekomst kan kijken
Misschien moet ik voor nu vooral op zoek naar een manier voor mezelf om het los te laten. Ik zit nogal snel op standje heel-erg-overbezorgd terwijl dat op dit moment helemaal niet nodig is.
donderdag 17 december 2020 om 20:37
Je slaat hier denk ik wel een beetje de spijker op zijn kop. Ik ga dit even laten bezinken.Susan schreef: ↑17-12-2020 19:49Dus alles gaat in principe goed of zelfs bovengemiddeld goed, het enige wat je opmerkt is dat hij korter oogcontact maakt en af en toe met zijn schouders trekt en je bent eigenlijk ook een beetje bang dat het feit dat jij je daar zorgen om maakt al min of meer zegt dat het ook echt iets is, omdat ouders het 'altijd al wisten', klopt dat?
Als hij zich zo goed ontwikkelt dan zou ik me om dat vluchtige oogcontact nu niet direct heel druk maken. Eventueel zou je het na de lockdown eens kunnen aankaarten, mocht het toch iets zijn, dan ben je er echt wel vroeg genoeg bij, want dat zal echt geen half jaar gaan duren en hij is nog heel jong.
Maar ik denk dat de kans heel aanwezig is dat er niks aan de hand is.
Overigens heb ik een kind dat een behoorlijk zware vorm van autisme bleek te hebben, maar ik heb het niet vanaf zijn geboorte al aangevoeld of zoiets. Het ging pas opvallen toen zijn taalontwikkeling niet op gang kwam en toen heb ik nog een tijd gehoopt dat het een andere oorzaak was. Andersom komt het ook echt wel voor, dat ouders zich zorgen maken en dat het niks blijkt te zijn. Ik zou oppassen dat je het feit dat je je zorgen maakt niet te veel gaat zien als bewijs op zich/iets waar je bang van wordt.
donderdag 17 december 2020 om 20:39
Maar dan zou je dus op iedere twijfel meteen actie moeten ondernemen, zeker als je van nature toch al onzeker bent, maak je jezelf dan al gauw helemaal gek. Sowieso, als je het al aan wil kaarten maken een paar weken of maanden echt niet het verschil, dus voor nu zou ik het even laten rusten, je kunt er op dit moment waarschijnlijk toch helemaal niks mee.Positivevibes schreef: ↑17-12-2020 20:33
En aan de andere kant dus de angst om achteraf spijt te krijgen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 17 december 2020 om 20:44
Wat een nare opmerking.lilalinda schreef: ↑17-12-2020 20:18Haha, autisme zit zeker in de familie bij jullie,?
Je kunt het gerust niet met me eens zijn,maar het afdoen met "het is niet waar", is te stellig
Het komt vaak voor, dat ouders pas later inzien, dat het al veel langer duidelijk was. Maar dat ze toen de signalen niet zagen
Helaas geen raad of herkenning. Sterkte ermee TO
donderdag 17 december 2020 om 21:20
blijmetmij schreef: ↑17-12-2020 19:44Je kan je afvragen wat het je oplevert als dit een aanwijzing ZOU zijn. Je verandert niets aan je kind.
Ik zou gewoon je kind nemen zoals het is, en als er problemen komen (thuis of op school), dan is er reden voor onderzoek. En dan krijg je advies voor aanpassingen die helpen bij de problemen die je benoemd hebt.
Niet op dingen vooruit lopen als dat niets oplevert.
Dit. En het eerstvolgende bezoek aan het cb kun je het eens ter sprake brengen.
vrijdag 18 december 2020 om 09:20
Ik zag in een quote verderop dat je je reactie achteraf wat aanpaste. Dat is netjes. Maar autisme zit inderdaad in de familie; ik weet waar ik het over heb. En ik heb me bij mijn zoon ook afgevraagd of ik al eerder signalen zag.
En dus zeg ik uit ERVARING dat het idee heel fijn lijkt om het meteen te weten bij een jong kind, maar dat het dus geen ene klap uitmaakt. Dat heb ik de afgelopen 10 jaar geleerd.
Als je het bij een kleuter nodig hebt om al nadrukkelijk aanpassingen te maken op basis van de diagnose, dan heb je dus problemen, en dan is onderzoek nuttig. Als je kleutertje gewoon een beetje gevoelig is, maar jij daar in je gezin prima omheen kan leven, dan voegt een diagnose op dat moment niets toe.
De kans is groot dat je dan ook niet in aanmerking komt voor onderzoek: een van de criteria in de DSM is dat je er hinder van moet hebben bij het functioneren.
Er is vooraf NIETS dat je kan doen om te voorkomen dat je kind later tegen dingen met autisme aanloopt. Je kan de problemen pas aanpakken als ze er zijn.
Er is zelfs een risico dat je gaat aansturen op het wegnemen van belemmeringen omdat je verwacht dat dat met autisme moeilijk wordt, terwijl je kind er gewoon toch omheen had kunnen buigen. Daarmee belemmer je zijn/haar ontwikkeling. Niet alle beperkingen zijn op ieder kind van toepassing.
Ik heb bij de schoolkeus van mijn zoon getwijfeld tussen een echt grote basisschool met een creatieve insteek, veel aandacht voor natuur en aandacht voor omgangsvormen, of een heel klein overzichtelijk schooltje met maar 1 klas per leerjaar en dus 8 jaar lang voorspelbare gezichten om je heen.
Als mijn zoon eerder de diagnoses had gekregen (ASS en ADD), dan had ik wellicht het kleine schooltje gekozen. Maar wat een bagage doet hij op op de grootschalige school waar hij nu zit! En hij is er niet vastgelopen; doet het met de ADD medicatie (sinds 1 jaar) op school juist alleen maar beter, en is dolgelukkig met een vriendengroep waar hij nu bij zit (de meeste vrienden zitten in groep 8 van zijn combinatieklas). Hij is iedere 2 jaar weer in een andere klas gekomen, en krijgt nu les van 5 leraren (meestal zelfs duo's) die allemaal een groep 7/8 hebben: ieder bestiert een klas, maar bij rekenen en taal zijn alle kinderen naar niveau ingedeeld en krijgen ze dus van een van die leraren instructie en begeleiding.
Dat zou je mogelijk uit de weg gaan als je alleen naar de diagnose kijkt. Maar hij kan het, en het is een hele goede voorbereiding voor het VO.
anoniem_327275 wijzigde dit bericht op 18-12-2020 10:21
31.51% gewijzigd
vrijdag 18 december 2020 om 10:19
Mee eens. Behalve dan dat Lilalinda niet zelf die volkomen onnodige sneer heeft aangepast, maar een mod dat heeft gedaan.blijmetmij schreef: ↑18-12-2020 09:20Ik zag in een quote verderop dat je je reactie achteraf wat aanpaste. Dat is netjes. Maar autisme zit inderdaad in de familie; ik weet waar ik het over heb.
En DUS zeg ik uit ERVARING dat het idee heel fijn lijkt om het meteen te weten bij een jong kind, maar dat het dus geen ene klap uitmaakt.
Als je het bij een kleuter nodig hebt om al nadrukkelijk aanpassingen te maken op basis van de diagnose, dan heb je dus al problemen. Als je kleutertje gewoon een beetje gevoelig is, maar jij daar in je gezin prima omheen kan leven, dan voegt een diagnose op dat moment niets toe. De kans is groot dat je dan ook niet in aanmerking komt voor onderzoek: een van de criteria in de DSM is dat je er hinder van moet hebben bij het functioneren.
Er is op dat moment NIETS dat je kan doen om te voorkomen dat je kind later tegen dingen met autisme aanloopt. Je kan de problemen pas aanpakken als ze er zijn.
Er is zelfs een risico dat je gaat aansturen op het wegnemen van belemmeringen omdat je verwacht dat dat met autisme moeilijk wordt, terwijl je kind er gewoon toch omheen had kunnen buigen. Daarmee belemmer je zijn/haar ontwikkeling. Niet alles is op ieder kind van toepassing.
Ik heb twee kinderen met autisme. De oudste keek als baby dwars door ons heen, dat was het eerste dat ons op viel. Maar naarmate hij ouder werd werden er steeds meer dingen zichtbaar waardoor er inderdaad problemen ontstonden waar we echt iets mee moesten. Hij is gediagnosticeerd toen hij 2,5 was en rond zijn 10e is die diagnose een keer aangepast. Omdat op een dergelijke jonge leeftijd een diagnose vaak niet helemaal accuraat te stellen is omdat ze zich zo snel ontwikkelen. En onjuiste diagnose is hulp die niet aansluit.
Wij hebben bijvoorbeeld een ouder-kind-therapie in een huiskamersetting gehad, omdat ze er van uitgingen dat daar een probleem zat, de hechting. Dat was echt heel vreselijk en had ook totaal geen effect. Een medisch kinderdagverblijf heeft echter wonderen gedaan voor hem.
Hij is nu 18 en studeert.
Bij onze dochter was een eet, of beter gezegd, drinkprobleem wat als eerste opviel. Vanaf haar geboorte dronk ze slecht, ondanks voortdurend aan de bel trekken kregen we nul op het rekest tot ze uiteindelijk uitgedroogd in het ziekenhuis terecht kwam en anderhalf jaar met een sonde heeft rondgelopen.
Ze was een erg aanhankelijke baby, maakte veel en graag contact. Waar zoon altijd wat teruggetrokken was en bijvoorbeeld een spraakprobleem had, kletste zij al heel snel de oren van je hoofd.
Het drinkprobleem, dat overging in een algeheel eetprobleem, was dus het eerste, daarna kwamen er steeds meer dingen bij. En net zoals bij het hulp zoeken voor het drinkprobleem hebben we jaren moeten leuren om hulp voor haar te krijgen. Autisme bij meisjes wordt vaak niet herkend en dat was bij ons ook zo. Het lag aan de “gezinsdynamiek” werd voortdurend gezegd.
Op haar 11de kreeg ze de diagnose. Het heeft 7 jaar geduurd voordat een vervangende huisarts wel zag wat wij aan jaren aangaven.
Ze heeft een aantal jaar therapie gehad. Waar haar broer zich steeds verder ontwikkelde is zij op sociaal-emotioneel vlak echt achtergebleven.
Ze wil niet aangeraakt worden bijvoorbeeld, alleen als het functioneel is en heeft er een verschrikkelijke hekel aan als ze aangekeken wordt.
Maar, dat is allemaal binnenshuis. Buitenshuis merk je niets van dan al. Ze weet exact hoe ze zich naar de heersende norm dient te gedragen om niet buiten de boot te vallen.
vrijdag 18 december 2020 om 10:33
Mijn zoon heeft trekjes van jouw dochter. Een grote plakkert die thuis emotioneel best zwaar op ons leunt en relatief onzelfstandig is. Op school is hij totaal anders! Hij heeft een enorme woordenschat. Daarom waken we ervoor dat hij niet overschat wordt; het is wel even zoeken met zijn nieuwe lerares...LaFleurNoire schreef: ↑18-12-2020 10:19Mee eens. Behalve dan dat Lilalinda niet zelf die volkomen onnodige sneer heeft aangepast, maar een mod dat heeft gedaan.
Ik heb twee kinderen met autisme. De oudste keek als baby dwars door ons heen, dat was het eerste dat ons op viel. Maar naarmate hij ouder werd werden er steeds meer dingen zichtbaar waardoor er inderdaad problemen ontstonden waar we echt iets mee moesten. Hij is gediagnosticeerd toen hij 2,5 was en rond zijn 10e is die diagnose een keer aangepast. Omdat op een dergelijke jonge leeftijd een diagnose vaak niet helemaal accuraat te stellen is omdat ze zich zo snel ontwikkelen. En onjuiste diagnose is hulp die niet aansluit.
Wij hebben bijvoorbeeld een ouder-kind-therapie in een huiskamersetting gehad, omdat ze er van uitgingen dat daar een probleem zat, de hechting. Dat was echt heel vreselijk en had ook totaal geen effect. Een medisch kinderdagverblijf heeft echter wonderen gedaan voor hem.
Hij is nu 18 en studeert.
Bij onze dochter was een eet, of beter gezegd, drinkprobleem wat als eerste opviel. Vanaf haar geboorte dronk ze slecht, ondanks voortdurend aan de bel trekken kregen we nul op het rekest tot ze uiteindelijk uitgedroogd in het ziekenhuis terecht kwam en anderhalf jaar met een sonde heeft rondgelopen.
Ze was een erg aanhankelijke baby, maakte veel en graag contact. Waar zoon altijd wat teruggetrokken was en bijvoorbeeld een spraakprobleem had, kletste zij al heel snel de oren van je hoofd.
Het drinkprobleem, dat overging in een algeheel eetprobleem, was dus het eerste, daarna kwamen er steeds meer dingen bij. En net zoals bij het hulp zoeken voor het drinkprobleem hebben we jaren moeten leuren om hulp voor haar te krijgen. Autisme bij meisjes wordt vaak niet herkend en dat was bij ons ook zo. Het lag aan de “gezinsdynamiek” werd voortdurend gezegd.
Op haar 11de kreeg ze de diagnose. Het heeft 7 jaar geduurd voordat een vervangende huisarts wel zag wat wij aan jaren aangaven.
Ze heeft een aantal jaar therapie gehad. Waar haar broer zich steeds verder ontwikkelde is zij op sociaal-emotioneel vlak echt achtergebleven.
Ze wil niet aangeraakt worden bijvoorbeeld, alleen als het functioneel is en heeft er een verschrikkelijke hekel aan als ze aangekeken wordt.
Maar, dat is allemaal binnenshuis. Buitenshuis merk je niets van dan al. Ze weet exact hoe ze zich naar de heersende norm dient te gedragen om niet buiten de boot te vallen.
Eetproblemen beginnen nu op te komen, ook ivm de medicatie die het hongergevoel onderdrukt. Speelde voorheen niet, maar het heeft volgens mij ook te maken met prikkelverwerking van alles waar hij op school misschien meer voor op zijn tenen loopt dan zij aflezen.
Wij hebben heel veel baat bij een SI therapeut die ons ook op borsteltherapie heeft gezet. Klinkt als iets waar jou dochter ook baat bij kan hebben: zowel qua eten als qua aanraken. Mijn zoon is nog niet eens een zwaar geval, maar hij heeft dit nu wel nodig om in balans te blijven; op je 10/11e moet je gewoon veel meer presteren en aanpassen dan op je 6e en dat loopt natuurlijk verder op in de pubertijd.
vrijdag 18 december 2020 om 11:06
Ik sluit mij helemaal aan bij jouw post. Zo stond (en sta) ik er ook in.blijmetmij schreef: ↑18-12-2020 09:20
En dus zeg ik uit ERVARING dat het idee heel fijn lijkt om het meteen te weten bij een jong kind, maar dat het dus geen ene klap uitmaakt. Dat heb ik de afgelopen 10 jaar geleerd.
Als je het bij een kleuter nodig hebt om al nadrukkelijk aanpassingen te maken op basis van de diagnose, dan heb je dus problemen, en dan is onderzoek nuttig. Als je kleutertje gewoon een beetje gevoelig is, maar jij daar in je gezin prima omheen kan leven, dan voegt een diagnose op dat moment niets toe.
De kans is groot dat je dan ook niet in aanmerking komt voor onderzoek: een van de criteria in de DSM is dat je er hinder van moet hebben bij het functioneren.
Er is vooraf NIETS dat je kan doen om te voorkomen dat je kind later tegen dingen met autisme aanloopt. Je kan de problemen pas aanpakken als ze er zijn.
Er is zelfs een risico dat je gaat aansturen op het wegnemen van belemmeringen omdat je verwacht dat dat met autisme moeilijk wordt, terwijl je kind er gewoon toch omheen had kunnen buigen. Daarmee belemmer je zijn/haar ontwikkeling. Niet alle beperkingen zijn op ieder kind van toepassing.
...
Ik wilde geen slapende honden wakker maken met mijn "vermoeden". Gelukkig kon ik deze zaken bespreken met mijn eigen psycholoog.
Ik had liever dat zijn leraren etc. hem zouden zien zoals hij is. En als zij vanuit hun professie van mening waren dat er "iets" aan de hand was, dat ze dan zelf wel aan de bel zouden trekken. Vanuit een neutrale blik dus en niet vanuit een gedachte die ik al in hun hoofd geplant had (self fulfilling prophecy).
En dat is ook zo gegaan:
- Bij de kinderopvang werd opgemerkt dat hij kinderen beet, met name als hij gefrustreerd of moe was. Daar probeerden ze adequaat op in te spelen.
- In de kleuterklas/groep 3 werd opgemerkt dat zijn motoriek wat achter liep. We hebben hem op advies van school door een kinderfysio laten testen die vaststelde dat er inderdaad een flink gat zat tussen begrip en lichamelijke uitvoering. Speciaal gripmiddel op zijn potlood, wat extra laten oefenen en lekker spelen/sporten hielpen hem uitstekend.
Ook in de sociale interactie werd het een en ander opgemerkt. Daar werd hij ook actief bij begeleid door hem meer handvaten te geven hoe met andere kinderen om te gaanm en wat zijn gedrag soms voor verkeerde indruk kon geven bij andere kinderen.
- In groep 4 liep het uiteindelijk de spuigaten uit met "lichamelijk geweld" en heeft school gekeken of hij met plusklasjes minder frustraties zou hebben (want hij is altijd zo boos, kijkt zo donker etc.) Uiteindelijk wilde school zijn IQ laten testen om te zien of hij misschien hoogbegaafd was. Met daarna het advies om hem toch verder te laten onderzoeken of er niet iets anders, achterliggends, aan de hand was.
Halverwege groep 4 is hij overgeplaatst naar een andere klas. Kleinere groep, andere locatie, andere manier van les krijgen... En hij bloeide helemaal op, als een plantje wat eindelijk de aandacht kreeg die hij nodig had.
Ondertussen zit hij in groep 6. Doet het prima en is super enthousiast over alles wat met school te maken heeft. De zomervakantie duurt hem veels te lang. Zijn oogcontact is ook erg vooruitgegaan. Hij kijkt niet meer zo donker de hele tijd. Hij is opgewekt en vertelt honderd uit...
We coachen hem bij dingen die hij eigenlijk niet wil/durft (bij de McDonalds vragen of hij z'n speeltje kan ruilen bijvoorbeeld) in plaats van het voor hem over te nemen (ik laat hem juist heel veel dingen doen die ik zelf 'eng' vind, zoals pakjes halen bij de buren
)Natuurlijk is het belangrijk om de juiste hulp te krijgen wanneer deze nodig is. Maar ik zou dus eerst (net als onze geweldige school gedaan heeft) sec kijken naar waar je dan tegenaan loopt, in plaats van gelijk een label naar voren te halen die een objectieve blik sterk kan vertroebelen...
