Kinderen
alle pijlers
Kind en oogcontact, moet ik hier wat mee?
donderdag 17 december 2020 om 19:39
Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit topic zou openen maar ik merk dat het me bezig houdt dus toch maar wel.
Het valt me op dat mijn zoontje van twee af en toe ‘anders’ is dan andere kinderen. Met name dat hij wat minder oogcontact lijkt te maken. Hij doet het wel maar niet altijd en vaak vrij kort. Ook trekt hij soms zijn schouders op als een soort tic lijkt het wel.
Ik weet dat dit bekend staat als mogelijk wijzend op autisme en/of andere ontwikkelingsstoornissen (ADHD zit bij ons in de familie). En nu vraag ik me af of dit op zichzelf zorgelijk is of niet?
Zoon is verder qua ontwikkeling eerder vlot dan traag, loopt qua taal zelfs erg voor, eet goed, is knuffelig en heeft veel sociaal gevoel (grapjes, meeleven als iemand pijn heeft, emoties benoemen, op de juiste momenten uit zichzelf dankjewel en alsjeblieft zeggen, etc). Door COVID hebben we weinig sociale contacten dus ik zie hem niet vaak met andere kinderen spelen maar hij vertelt wel over zijn vriendjes van het kdv en met zijn neefje gaat het ook goed samen.
Er is dus op dit moment niet echt een probleem, het gaat thuis goed en op het kdv ook. Ik hoor alleen vaak verhalen over ouders die eigenlijk altijd al wisten dat er iets was en ik ben bang om achteraf spijt te krijgen dat we het hebben laten gaan als er toch iets blijkt te zijn.
Normaal gesproken zou ik dit bespreken op het kdv en/of consultatiebureau maar dat is door de lockdown wat lastiger. En door ervaringen met zorgen uit het verleden durf ik ook niet zo goed op mijn eigen gevoel te vertrouwen.
Heeft iemand herkenning of wijze raad? Wat doen we hiermee?
Edit: sorry voor het lange verhaal. Ik vind het iig al fijn om een keer van me af te schrijven.
Het valt me op dat mijn zoontje van twee af en toe ‘anders’ is dan andere kinderen. Met name dat hij wat minder oogcontact lijkt te maken. Hij doet het wel maar niet altijd en vaak vrij kort. Ook trekt hij soms zijn schouders op als een soort tic lijkt het wel.
Ik weet dat dit bekend staat als mogelijk wijzend op autisme en/of andere ontwikkelingsstoornissen (ADHD zit bij ons in de familie). En nu vraag ik me af of dit op zichzelf zorgelijk is of niet?
Zoon is verder qua ontwikkeling eerder vlot dan traag, loopt qua taal zelfs erg voor, eet goed, is knuffelig en heeft veel sociaal gevoel (grapjes, meeleven als iemand pijn heeft, emoties benoemen, op de juiste momenten uit zichzelf dankjewel en alsjeblieft zeggen, etc). Door COVID hebben we weinig sociale contacten dus ik zie hem niet vaak met andere kinderen spelen maar hij vertelt wel over zijn vriendjes van het kdv en met zijn neefje gaat het ook goed samen.
Er is dus op dit moment niet echt een probleem, het gaat thuis goed en op het kdv ook. Ik hoor alleen vaak verhalen over ouders die eigenlijk altijd al wisten dat er iets was en ik ben bang om achteraf spijt te krijgen dat we het hebben laten gaan als er toch iets blijkt te zijn.
Normaal gesproken zou ik dit bespreken op het kdv en/of consultatiebureau maar dat is door de lockdown wat lastiger. En door ervaringen met zorgen uit het verleden durf ik ook niet zo goed op mijn eigen gevoel te vertrouwen.
Heeft iemand herkenning of wijze raad? Wat doen we hiermee?
Edit: sorry voor het lange verhaal. Ik vind het iig al fijn om een keer van me af te schrijven.
positivevibes wijzigde dit bericht op 17-12-2020 19:43
4.41% gewijzigd
vrijdag 18 december 2020 om 11:26
Heb nu niet alles gelezen hoor maar ik kijk zelf mensen ook nooit lang aan. Ik wordt anders teveel afgeleid als ik aan het praten ben en als ik dan tegelijkertijd nadenk kijk ik het liefst naar een muur ofzo 
.
Volgens mijn baas zie je dat vaker bij intelligente mensen
. Volgens mijn baas zie je dat vaker bij intelligente mensen
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
vrijdag 18 december 2020 om 12:06
Maar dat is ook normaal. Iemand lang aan kijken is ook weer niet sociaal geaccepteerd, dat voelt bedreigend. Maar helemaal niet aankijken of ontwijken vindt men ook raar.
Blijmetmij, borsteltherapie krijg ik er bij dochter echt niet door. Ze vindt het vreselijk om aangeraakt te worden.
Bij haar vriendinnen (ze heeft een select groepje vriendinnen en daarmee is haar “vriendinnenhokje” in haar hoofd vol) accepteert ze dat wel, want “dat hoort zo”.
Toen ik voor het eerst zag dat ze haar knuffelden hing mijn kaak bijna op de grond.
Ze keek er verschrikkelijk ongemakkelijk bij, maar knuffelde terug. Als wij dat zouden proberen zou ze uit haar plaat gaan, knuffelen is vanaf haar derde taboe.
Blijmetmij, borsteltherapie krijg ik er bij dochter echt niet door. Ze vindt het vreselijk om aangeraakt te worden.
Bij haar vriendinnen (ze heeft een select groepje vriendinnen en daarmee is haar “vriendinnenhokje” in haar hoofd vol) accepteert ze dat wel, want “dat hoort zo”.
Toen ik voor het eerst zag dat ze haar knuffelden hing mijn kaak bijna op de grond.
Ze keek er verschrikkelijk ongemakkelijk bij, maar knuffelde terug. Als wij dat zouden proberen zou ze uit haar plaat gaan, knuffelen is vanaf haar derde taboe.
vrijdag 18 december 2020 om 18:04
Borsteltherapie moet echt uitgelegd en begeleid worden door een SI therapeut. Maar het wordt juist ingezet bij gevallen die enorm overgevoelig zijn voor aanraking. Bij hele heftige overgevoeligheid wordt het soms iedere 2 uur herhaald.LaFleurNoire schreef: ↑18-12-2020 12:06Maar dat is ook normaal. Iemand lang aan kijken is ook weer niet sociaal geaccepteerd, dat voelt bedreigend. Maar helemaal niet aankijken of ontwijken vindt men ook raar.
Blijmetmij, borsteltherapie krijg ik er bij dochter echt niet door. Ze vindt het vreselijk om aangeraakt te worden.
Bij haar vriendinnen (ze heeft een select groepje vriendinnen en daarmee is haar “vriendinnenhokje” in haar hoofd vol) accepteert ze dat wel, want “dat hoort zo”.
Toen ik voor het eerst zag dat ze haar knuffelden hing mijn kaak bijna op de grond.
Ze keek er verschrikkelijk ongemakkelijk bij, maar knuffelde terug. Als wij dat zouden proberen zou ze uit haar plaat gaan, knuffelen is vanaf haar derde taboe.
Het doet enorm veel op neurologisch gebied; er worden andere/betere verbindingen in je hersenen door gemaakt.
Bij mijn zoon moet de therapie het contact met zijn lichaam versterken zodat hij prikkels beter kan verwerken maar ook beter kan voelen dat hij bv honger heeft.
Hij was angstig aan het worden en had steeds meer nachtmerries: de borsteltherapie heeft daar zichtbaar verschil in gebracht. Hij wordt 2x per dag geborsteld; in de vakantie 3x (als het lukt). Wij hebben hoop dat dit na een maand of 3 ook kan leiden tot betere eten, ook omdat we nog meer oefeningen en tips hebben gekregen naast het borstelen.
Ik vroeg de therapeute of ik zelf ook baat bij borstelen zou kunnen hebben, en ze heeft uitgelegd hoe je jezelf kan behandelen. Nu had mijn man dat een avondje geprobeerd, en tot zijn grote verbazing kon hij op zijn smartwatch zien dat hij die nacht anderhalf uur diepe slaap had gehad, terwijl hij normaal veel te weinig diepe slaap heeft (hij heeft NAH). Hij is het vaker gaan proberen en zag steeds aantoonbaar effect.
Sluit het dus niet te snel uit voor je dochter. Ze is oud genoeg om zelf vragen te stellen, dus een therapeut kan uitleggen wat ze er misschien mee wint.
vrijdag 18 december 2020 om 18:04
Fijn om te lezen!Positivevibes schreef: ↑18-12-2020 11:20Biebeltje en blijmetmij, dank voor jullie uitgebreide reacties. Heb ik echt veel aan!
vrijdag 18 december 2020 om 18:15
Die Borsteltherapie klinkt wel fijn. Ik slaap ook heel slecht (veel dromen etc. nooit uitgerust wakker worden). Ik hoop binnenkort een smartwatch binnen te krijgen waarmee ik ook mijn slaap kan bijhouden...
Zoon vindt het juist heel fijn om aangeraakt te worden, maar alles kietelt wel heel snel. Maar hij komt graag knuffelen (beetje te hard naar mijn idee, maar goed) en hij vindt het fijn als je hem streelt of masseert.
Zoon vindt het juist heel fijn om aangeraakt te worden, maar alles kietelt wel heel snel. Maar hij komt graag knuffelen (beetje te hard naar mijn idee, maar goed) en hij vindt het fijn als je hem streelt of masseert.
biebeltje wijzigde dit bericht op 18-12-2020 21:03
9.01% gewijzigd
vrijdag 18 december 2020 om 18:49
Nope. Als TO met dit verhaal bij de huisarts komt wordt er echt niet doorverwezen.
En idd, een diagnose stellen met 2 jaar is lastig, dan moet er echt duidelijk meer problematiek zijn en de hulpverlening kan op zo’n jonge leeftijd heel lastig een diagnose stellen die stand houdt naarmate het kind zich verder ontwikkelt en ook eventuele behandeling is dan ook niet altijd de juiste.
Blijmetmij, ik ga de borsteltherapie eens ter sprake brengen bij dochters’ behandelaar.
vrijdag 18 december 2020 om 19:33
Bespreek SI therapie: daar is borsteltherapie een onderdeel van. Onze therapeute is heel terughoudend om er over te beginnen voordat je echt op consult komt om te voorkomen dat mensen zelf een borsteltje kopen en random aan de slag gaan.LaFleurNoire schreef: ↑18-12-2020 18:49(..)
Blijmetmij, ik ga de borsteltherapie eens ter sprake brengen bij dochters’ behandelaar.
Het past in een verhaal over je proprioceptie, wat simpel gezegd het zintuig is van binnenuit. Dat helpt je oriënteren wat onder en wat boven is, maar het beïnvloedt ook je alertheid (bij genoeg input zet je lichaam zelfdemping in om even bij te tanken) etc. Het helpt om van binnenuit in actie te komen voor iets (dus heeft ook te maken met executieve functies). Stress kan je beter reguleren met prikkels die je interne zintuigen stimuleren. Diepe druk helpt (verzwaringsdeken of drukvest); diepe druk activeert je gevoel voor geborgenheid of "even loslaten". Kauwen, knijpen met je handen, en wandelen geven ook prikkels om de proprioceptie te stimuleren.
Mijn zoon krijgt opdracht om juist voor het eten bewust te gaan bewegen omdat lichamelijke input helpt je werkgeheugen activeren en je focus. Als hij beweegt is hij heel krachtig, maar als hij stil zit, is alle spierspanning volledig weg en wordt hij een ingezakte pudding. Hij moet nu leren om meer spanning en contact te houden als hij stil zit. In theorie kan hij ook zijn honger beter uitfilteren als we dit een tijd vol houden, omdat andere prikkels niet meer alle aandacht vergen.
Bij ADD is het zoeken welke prikkels je moet uitfilteren uit de brei die binnen komt. Beweging helpt om dingen duidelijker waar te nemen. Hij krijgt voor thuis opdracht om dingen met meer aandacht te doen of tijdens beweging om te leren zijn focus te sturen. Hij krijgt bij de therapie uitdagende parcourtjes en andere opdrachten om gedachten en beweging te combineren.
De vorige keer moest hij met in iedere hand een bal om de beurt stuiteren. Bij de gele bal moest hij de tafel van 2 opzeggen, bij de rode bal moest hij een woord spellen. Het was een wonder dat hij dat kon, en na afloop liet ze hem zien dat hij hiermee al zijn aandacht succesvol had ingezet. Hij vind het wel leuke uitdagingen: het is geen praat therapie.
DaarNAAST stimuleren we hem met de borstels.
Ik ben zelf 8 jaar geleden naar een si therapeut gegaan, en dat was wel wat theoretischer. Heb toen ook niets over borstels gehoord. Mijn zoon krijgt echt een kinderbehandeling en wij moeten actief meedoen met dingen thuis veranderen of trainen.
