Na 13,5 over?

How about een goed gesprek om de wederzijdse verwachtingen eens op een rij te zetten? Ik heb het gevoel dat er onderhuids bij beiden (!) irritaties leven, en het kan helpen om die eens uit te spreken, en op basis daarvan te kijken naar de rest van je leven.

Volgens mij wordt het tijd voor een goed, open gesprek. Want wat ik nu lees ik dat jouw vriend "alleen" maar werkt en dat de rest op jóuw schouders terecht komt! Dat lijkt me niet de bedoeling van sámen een huishouding runnen....

Misschien zou hij -om te beginnen- eens kunnen kijken naar een baan dichter in de buurt. Het is natuurlijk fijn dát hij een baan heeft, maar elke dag zo ver reizen sloopt een mens, dat blijkt dus wel. Het gevolg daarvan is dat de nadelen zwaarder wegend an de voordelen. Op deze manier kom jij dus niet aan jouw eigen werk toe.



Verder zou je kunnen overwegen om 1 x 2 weken een schoonmaakster te nemen, dan zijn die klussen tenminste gedaan en hoeft jouw energie -naast jouw werk en de hond- daar niet meer heen. Ik zou in elk geval 1 avond inlassen, waarop je alleen maar leuke dingen doet, met vriendinnen of met je vriend. Zodat je ook weer eens tijd aan elkaar besteedt.

Lay, je vriend reist veel voor zijn werk en is moe wanneer hij thuiskomt.

Jij doet een hoop dingen in huis en ziet dat ook als zware last.

Wanneer ik je posting zo lees, dan valt een ding direct op. Het ligt allemaal nogal aan hem, hij doet in jouw ogen niet echt veel goed. Daar zit ook de oorzaak van de spanning.

Wanneer je een aantal dingen als normaal zou gaan voelen. Bijv. de verzorging van de hond en niet de last van een hond. Dan zouden dingen misschien wel eens een stuk makkelijker kunnen voelen.

Verder doe je nogal veel. Wanneer je geen zwaar werk in de tuin wil doen, dan doe je dat gewoon niet. Wanneer je geen brood voor hem wil smeren 's ochtends, dan zeg je hem dat hij dat zelf maar moet doen. Waarom moet hij van jou zijn troep opruimen? Je zou die verantwoordelijkheid ook bij hem kunnen laten liggen en wachten tot hij het doet.

Voor een groot deel van jullie problemen ligt toch de oorzaak bij jou. Wanneer je anders met dingen gaat dan zal het allemaal vele malen makkelijker gaan.

Zou jij dat op kunnen brengen?



Een IVF poging is niet handig wanneer er al zulke spanningen in een relatie zijn.Het niet slagen van zo'n poging brengt ook enorme spanningen met zich mee. Voor jou zal dit mogelijk vele malen moeilijker zijn dan voor hem.

Praat je er wel over? Niet op verwijtende toon (jij hebt er geen notitie van wat dit met me doen), maar vanuit jezelf? Jouw verdriet hierom?

Maar nu zul je eerst in je relatie een goede basis moeten maken voor een kind, een relatie waar harmonie in is.

Wilde hij wel wonen waar jullie nu wonen ? Is dat in een andere plaats waar jullie samen hebben gewoond ?

Het komt over alsof jullie allebei niet blij zijn met je leven zoals het er op dit moment uitziet. Wat zou jij concreet anders willen dan zoals het nu gaat? Wat wil hij?

Het zijn trouwens best ingrijpende veranderingen in jullie leven. Nieuw werk/uitdaging voor jou, uitkijken naar nieuw werk voor hem, een verhuizing, de rompslomp van een koophuis, ivf (terwijl hij daar over is gaan twijfelen), nieuwe woonomgeving, nieuwe dagindeling en daardoor nieuwe taakverdeling in het huishouden... Neem je wel de tijd om daar rustig aan te wennen en allebei je draai in te vinden?



Misschien is de schoonmaakhulp echt geen gek idee, in elk geval zolang hij nog zoveel reistijd heeft en jij hard bezig bent om je eigen bedrijf op te starten.



Misschien kun je het er eens over hebben terwijl je samen een eind met de hond gaat lopen ?

Wat BGB ook zegt, lees ik ook 'n beetje uit jouw laatste reactie. En wat ik mij ook afvraag tijdens het lezen van de berichten is of hij wel zijn 'échte' gevoelens vertelt over de IVF poging. Doordat hij van jou verwacht dat jij helpt, lijkt het wel alsof hij 'het ontkent'. Bedoel dit niet verkeerd, maar voor jou is de ervaring heel anders als voor hem. Weet je wat de échte gevoelens zijn over het mislukken van de IVF?



En over de schoonmaakster: ik zou het gewoon doen! Ook al vind je het verwend, echt niet! Je helpt jezelf ermee en de persoon die je helpt is er ook mee geholpen. Dat geeft je iets meer ruimte om jouw bedrijf ook de aandacht te geven, dat is namelijk iets van jou! Ik werk fulltime, woon alleen, maar zou ook gráág een hulp willen, puur voor wat meer tijd voor mijzelf, dus probeer daar eens aan te denken!



Jullie hebben wel heel veel veranderingen in jullie leven, nieuw huis (andere verplichting -> hypotheek), je bent begonnen met een bedrijf, een hondje, het mislukken van de IVF, de tuin die gedaan moet worden... Dat is nogal wat! Heb net zelf mijn eerste eigen huis gekocht en er moet nog wel iets aan gebeuren, maar niet alles over één nacht ijs! Komt één voor één!



Ik vind het vervelend voor je dat je je zo voelt, je hebt zoveel om aan te denken / verwerken. Wat iedereen al eerder zei: een open, eerlijk gesprek moeten jullie echt hebben, het zou zonde zijn wanneer je uit elkaar groeit, terwijl er nooit écht rustig, open en eerlijk over gesproken is... De onderhuidse irritaties eens op tafel leggen en afspreken dat jullie allebei proberen om niet kwaad te worden, makkelijker gezegd dan gedaan, maar door kwaad te worden, sta je niet meer open voor het gesprek en dan blijf je in een cirkeltje ronddraaien..



Heel veel succes en sterkte!!

Dus hij denkt dat je het niet aan kunt met een baby?! Da's 'n rare gedachte, deze 'reis' nemen jullie toch samen?! En IVF, dat is al helemaal niet zomaar iets. Neem aan dat er gesprekken zijn geweest voordat de behandelingen begonnen?



Krijg een beetje kriebels als je zegt: 'Hij wil meer tijd voor zichzelf' en daardoor moet jij jezelf 3x in de ronde werken? Dat klopt niet, hè!



Jouw quote:

"Ik zie ook wel goed in dat ik rustig aan mezelf moet werken, maar dat is moeilijk. Heb al vaker hulp gehad, en om nu weer een psych in te schakelen"

Waarom niet? Het is geen schande en als jij je daar beter bij voelt?!



Mijn ex-vriend zei ook altijd: 'maar ik heb zo hard gewerkt' en dan stond ik op en zei: 'nou, staande ovatie voor jou! Jij denkt dat ik de hele dag uit mijn neus heb gegeten, maar krijg er wél voor betaald'... Dit ging een paar x zo door, alsof hij nog in de middeleeuwen leefde: man werken, vrouw alleen maar huishouden! Het voelt alsof je geen gelijkwaardig aandeel hebt in de relatie / huishouding. We hadden de afspraak dat hij zou koken (ben geen keukenprinses) en als hij moest overwerken, dan ging hij ervanuit dat ik wel had gekookt: ECHT NIET!! Ik zat wel te verhongeren op de bank (of nam een boteram), maar het ging mij om het principe... Ja, ben dan niet de makkelijkste (nu is het al 10 jaar uit...)



Hebben jullie het er wel goed over gehad wat jullie verwachtingen zijn van de relatie? Ook met zicht op het krijgen van een baby?! (misschien al eerder genoemd, sorry!)

Hoe was het geweest als je niet je eigen bedrijf had gestart, dan was je ook niet thuis geweest, had hij dan wel meer gedaan? Veel mensen denken dat je álle tijd van de wereld hebt als je thuiswerkt (al is het maar voor 1 dag in de week!)

Alles zo nalezende, is het niet verstandiger om even te stoppen met IVF totdat jullie alles weer op een rijtje hebben?

Het verbaast me niets dat er spanningen zijn in jullie relatie. Waar jullie allemaal mee bezig zijn: verbouwingen, grote tuin, jonge hond, vriend baan ver weg, jij nieuw bedrijfje opgestart, IVF... Ik denk dat veel mensen al lang ingestort zouden zijn..



Waarom moet er eigenlijk zoveel op hetzelfde moment? En van wie? Sommige dingen in het leven moet je aanpakken wanneer ze zich aandienen, maar andere dingen heb je zelf in de hand. Moesten jullie nu zonodig een hond nemen? Moet je een bedrijf opstarten wanneer je probeert zwanger te worden (of omgekeerd)? Pas verbouwingen achter de rug: kan die tuin nu niet even wachten?



Hou je er ook rekening mee dat stress tegen je werkt wanneer je probeert zwanger te worden? En als je dan eens zwanger bent is het ook beter teveel stress te vermijden.



Ik speel nu even advokaat van de duivel: kan het zijn dat je iemand bent die de lat enorm hoog hoog legt, tot op het punt dat het eigenlijk niet meer gezond is? Mensen die dat doen zijn vaak geen pretje om mee samen te leven omdat ze niet alleen (te)veel van zichzelf eisen maar ook (te)veel van hun partner.



Misschien is het allemaal al lang teveel voor je vriend?

Ik bergijp dat hij een baan heeft ver van huis. Ik kan me levendig voorstellen dat als hij dan 's avonds thuiskomt dat hij op is. Ik heb ook een tijd een baan gehad ver van huis en als dan nog eens de trein vertraging had gehad, of er was staking, of wat dan ook, dan was ik soms niet meer om aan te spreken bij thuiskomst. Als er dan ook nog verbouwingen op je wachten (van een huis waar je partner je voor heeft laten overstag gaan), of een tuin die aangelegd moet, en een hond die nog niet zindelijk is, een partner die zeurt, en een zwangerschap die niet wil lukken,.. Sorry hoor, maar er zijn grenzen aan wat een mens in zijn leven kan doen.



Ik voel een tegenstrijdigheid in jouw reacties: enerzijds geefje aan dat het je allemaal teveel is, maar anderzijds wil je bijvoorbeeld van geen schoonmaakhulp weten. Je zegt dat je je dan 'verwend' voelt. Dat is een teken dat je veel teveel van jezelf eist. Alles wijst erop dat je ver over je grenzen gaat, maar je wil dat niet weten en dus werk je het onbewust ondermeer uit op je vriend.



Kan je niet eens af en toe alles laten vallen waar je mee bezig bent? Zet een stap terug en besef dat je in het leven veel kan doen, maar wel alles op zijn tijd. En dat je daarbij moet luisteren naar jezelf, anders loop je jezelf voorbij. Leg niet zoveel druk op jezelf, dan kan je ook minder druk leggen op je vriend en gaat die zich vast ook beter voelen.



Veel sterkte.

Doen jullie - zowel samen als apart - ook nog weleens zomaar niets , of zomaar iets leuks , ipv dingen die " moeten " ?

First seek to understand, then to be understood.



Maw, praat met elkaar en probeer erachter te komen hoe hij deze hele situatie ervaart. Wat je allemaal schrijft is, zo komt het op mij over in ieder geval, heel erg vanuit jezelf geredeneerd. Niet lullig bedoelt. Sterkte.