Relaties
alle pijlers
Man gaat over mijn grens
zondag 2 mei 2021 om 14:54
Beste vivavrouwen,
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
Nooit gedacht dat ik ooit zo'n topic zou openen. Ik ben erg in de war en weet niet wat ik moet denken.
Een paar maanden geleden ben ik moeder geworden van een fantastisch kindje. We zijn erg trots en mijn man is een geweldige vader. Hij is wel prikkelbaar de laatste tijd, maar dat vond ik begrijpelijk. Hij kan minder goed tegen het slaapgebrek dan ik en hij heeft een paar weken geleden ook aangegeven de intimiteit tussen ons te missen. Mijn hoofd staat hier juist helemaal niet naar op het moment. Toch dacht ik hier niets van. Ik dacht dat het vanzelf wel weer goed zou komen. Alleen dan nu de reden dat ik dit topic open...
Gisteravond was mijn man voor het eerst sinds de bevalling een paar biertjes gaan drinken met een vriend. Toen hij thuis kwam lag ik al in bed. Ik voelde mij een beetje geïrriteerd toen hij boven kwam want ik had hem eerder thuis verwacht en hij rook heel erg naar drank. Maar mijn man gaf aan dat hij zin in mij had. Ik zei dat ik buikpijn had en wilde slapen, maar hij trok zich hier niets van aan en ging door. Ik zei nog een keer dat ik niet wilde, maar omdat hij toch door ging bevroor ik als het ware en toen heb ik het maar laten gebeuren. Daarna viel hij in slaap. Vanochtend heeft hij sorry gezegd en dat hij zich schaamt en toen heb ik gezegd dat het wel goed is. Maar het voelt helemaal niet goed als ik eerlijk ben.
Ik weet niet wat ik nu moet doen. Mijn man is nog nooit eerder over een grens van mij heengegaan. Ik was altijd heel erg blij met onze relatie en nu met ons gezinnetje. Ik wil het het liefst uit mijn hoofd zetten allemaal maar ik kan hem nauwelijks om mij heen verdragen nu.
Heeft iemand wel eens zoiets meegemaakt? Overdrijf ik?
woensdag 5 mei 2021 om 22:30
Ik kan niet voor Sjaantje spreken, maar wel mijn eigen ervaringen delen. Bij mij heeft het ruim 12 jaar geduurd voordat ik er over kon spreken. Beter gezegd: totdat ik er wel over moest spreken omdat ik vastliep.Zandblauwtjes schreef: ↑05-05-2021 12:36Dankjewel yette
Ik kan mij in één klap heel goed voorstellen nu dat mensen die zoiets mee maken ervoor kiezen om te zwijgen. Eerlijk gezegd denk ik dat ik zonder dit forum helemaal zou hebben geprobeerd om te doen alsof het allemaal niet gebeurd was, want dat is nog steeds wat ik het liefste wil. Terwijl ik me dat eerder nauwelijks kon voorstellen.
Sjaantje, als je het wil delen (maar ik begrijp het als je dat liever niet doet!) hoe is dat voor jou dan geweest tijdens die 8 stille jaren en daarna?
Ik merk dat ik nu een stem in mijn hoofd heb van kom op, schouders eronder en door. Niet teveel van maken. Ik heb die afspraak bij de psycholoog gemaakt als stok achter de deur voor mezelf vanwege de adviezen die ik verstandig vond klinken. Als ik nu op mijn eigen gevoel zou afgaan dan maakte ik het weg.
Ik wilde er niet over praten, want wilde niet dat mensen me als zwak, als slachtoffer of als ‘gebruikt’ zouden zien. De grootst mogelijke onzin natuurlijk. Vervolgens heb ik mijn leven ingericht volgens een beeld dat ik zelf had gecreeërd over hoe ik wilde/moest zijn. Totdat ik dat punt bereikt had en me realiseerde dat ik dat helemaal niet wilde. En toen kwam het trauma 10x zo hard terug. Het ergste vond ik nog dat het voelde alsof ik hem alsnog jaren controle over mijn leven had gegeven (terwijl dat juist alles was wat ik niet wilde).
Ik ben totaal ingestort en met therapie, EMDR en steun van heel veel lieve vrienden heb ik het uiteindelijk verwerkt en een plekje gegeven. Veel mensen om mij heen hadden al lang door dat er ooit iets gebeurd moest zijn en het verhaal verbaasde hen dan ook niet. Ze schrokken alleen omdat het veel heftiger was dan ze hadden kunnen voorstellen. Ik ben door een diep dal gegaan daarna, maar dat ik zoveel lieve mensen om me heen had (die me op alle manieren beschermden) heeft het wel iets draaglijker gemaakt.
Echt, draag het niet alleen, zoek hulp en praat met mensen die je vertrouwd. Je bent het echt waard. En onthoud dat jij de controle hebt over dit proces: jij bepaalt het tempo, jij bepaalt hoe je het wilt benoemen, jij bepaalt hoe het voor jou voelt, en jij bepaalt hoe nu verder. Niemand anders. En je man heeft daar maar op te wachten.
donderdag 6 mei 2021 om 08:06
Lees dit topic nu pas. Wat vreselijk TO! Wat een vertrouwensbreuk.
En schandalig nog maar 2 maanden na de bevalling! Je lijf nog vol hormonen waardoor het volstrekt normaal is dat je geen zin hebt. Dat duurt vaak wel tot 6 maanden voor je hoofd daar weer naar staat, puur door de hormonen, nog los van je slaapgebrek.
Daarbij: je lichaam (en vagina!) heeft nogal wat meegemaakt! Die eerste keer na een bevalling is spannend, vaak pijnlijk, gek. Het internet staat vol artikelen en blogs over hoe je dat rustig op kan bouwen.
En daar walst deze man zo overheen. Ik ben in shock. Vraag me af of een relatie hier echt overheen komt. Heel veel sterkte TO!
En schandalig nog maar 2 maanden na de bevalling! Je lijf nog vol hormonen waardoor het volstrekt normaal is dat je geen zin hebt. Dat duurt vaak wel tot 6 maanden voor je hoofd daar weer naar staat, puur door de hormonen, nog los van je slaapgebrek.
Daarbij: je lichaam (en vagina!) heeft nogal wat meegemaakt! Die eerste keer na een bevalling is spannend, vaak pijnlijk, gek. Het internet staat vol artikelen en blogs over hoe je dat rustig op kan bouwen.
En daar walst deze man zo overheen. Ik ben in shock. Vraag me af of een relatie hier echt overheen komt. Heel veel sterkte TO!
donderdag 6 mei 2021 om 08:15
zou het je helpen, om even met je huisarts te praten?Zandblauwtjes schreef: ↑05-05-2021 12:36
Ik merk dat ik nu een stem in mijn hoofd heb van kom op, schouders eronder en door. Niet teveel van maken. Ik heb die afspraak bij de psycholoog gemaakt als stok achter de deur voor mezelf vanwege de adviezen die ik verstandig vond klinken. Als ik nu op mijn eigen gevoel zou afgaan dan maakte ik het weg.
donderdag 6 mei 2021 om 09:15
Erkennen dat je een probleem hebt en eraan werken, is natuurlijk niet hetzelfde als er een probleem van maken. Dat probleem heb je namelijk al. Dat gaat helaas niet weg als je het wegstopt. Was het maar zo makkelijk.Zandblauwtjes schreef: ↑05-05-2021 12:36Dankjewel yette
Ik kan mij in één klap heel goed voorstellen nu dat mensen die zoiets mee maken ervoor kiezen om te zwijgen. Eerlijk gezegd denk ik dat ik zonder dit forum helemaal zou hebben geprobeerd om te doen alsof het allemaal niet gebeurd was, want dat is nog steeds wat ik het liefste wil. Terwijl ik me dat eerder nauwelijks kon voorstellen.
Sjaantje, als je het wil delen (maar ik begrijp het als je dat liever niet doet!) hoe is dat voor jou dan geweest tijdens die 8 stille jaren en daarna?
Ik merk dat ik nu een stem in mijn hoofd heb van kom op, schouders eronder en door. Niet teveel van maken. Ik heb die afspraak bij de psycholoog gemaakt als stok achter de deur voor mezelf vanwege de adviezen die ik verstandig vond klinken. Als ik nu op mijn eigen gevoel zou afgaan dan maakte ik het weg.
donderdag 6 mei 2021 om 09:45
Ja mijn gedachten zeggen dan van als je je er over heen kan zetten en sterk genoeg bent om er geen last van te hebben dan is er geen probleem. Maar ik weet ook wel dat de praktijk soms anders is.
Bedankt weer voor alle reacties, soms staat mijn hoofd niet naar reageren maar ik lees wel alles.
Ik weet niet meer wie het vroeg maar mijn man en ik ontwijken elkaar nu een beetje. We doen wel normaal tegen elkaar. Ik wil een beetje ruimte dus ik laat het even zo.
Steenbokje, bedankt voor het delen van je verhaal. Heftig wat je hebt meegemaakt. Ik ben blij dat je zoveel steun vanuit je omgeving hebt mogen krijgen.
donderdag 6 mei 2021 om 10:19
dat is een overlevingsstratgie. Het is namelijk de eenvoudigste weg. Je zelf wegcijferen en doen of alles normaal is, en er niks is gebeurd.Zandblauwtjes schreef: ↑06-05-2021 09:45Ja mijn gedachten zeggen dan van als je je er over heen kan zetten en sterk genoeg bent om er geen last van te hebben dan is er geen probleem. Maar ik weet ook wel dat de praktijk soms anders is.
het rotte is, dat het best een tijd goed kan gaan, maar ergens komt de klap
donderdag 6 mei 2021 om 10:24
Dank je wel dat jij je verhaal wilde delen, hier heeft TO denk ik veel aan. Ik kan het helaas niet, zit te diep ook omdat mijn moeder die mij had moeten beschermen mij nog een trap nagaf toentertijd. Zij is er niet meer dus daarom nog lastiger om erover te praten.Steenbokje79 schreef: ↑05-05-2021 22:30Ik kan niet voor Sjaantje spreken, maar wel mijn eigen ervaringen delen. Bij mij heeft het ruim 12 jaar geduurd voordat ik er over kon spreken. Beter gezegd: totdat ik er wel over moest spreken omdat ik vastliep.
Ik wilde er niet over praten, want wilde niet dat mensen me als zwak, als slachtoffer of als ‘gebruikt’ zouden zien. De grootst mogelijke onzin natuurlijk. Vervolgens heb ik mijn leven ingericht volgens een beeld dat ik zelf had gecreeërd over hoe ik wilde/moest zijn. Totdat ik dat punt bereikt had en me realiseerde dat ik dat helemaal niet wilde. En toen kwam het trauma 10x zo hard terug. Het ergste vond ik nog dat het voelde alsof ik hem alsnog jaren controle over mijn leven had gegeven (terwijl dat juist alles was wat ik niet wilde).
Ik ben totaal ingestort en met therapie, EMDR en steun van heel veel lieve vrienden heb ik het uiteindelijk verwerkt en een plekje gegeven. Veel mensen om mij heen hadden al lang door dat er ooit iets gebeurd moest zijn en het verhaal verbaasde hen dan ook niet. Ze schrokken alleen omdat het veel heftiger was dan ze hadden kunnen voorstellen. Ik ben door een diep dal gegaan daarna, maar dat ik zoveel lieve mensen om me heen had (die me op alle manieren beschermden) heeft het wel iets draaglijker gemaakt.
Echt, draag het niet alleen, zoek hulp en praat met mensen die je vertrouwd. Je bent het echt waard. En onthoud dat jij de controle hebt over dit proces: jij bepaalt het tempo, jij bepaalt hoe je het wilt benoemen, jij bepaalt hoe het voor jou voelt, en jij bepaalt hoe nu verder. Niemand anders. En je man heeft daar maar op te wachten.
donderdag 6 mei 2021 om 10:33
Wat erg SjaantjeSjaantje37 schreef: ↑06-05-2021 10:24Dank je wel dat jij je verhaal wilde delen, hier heeft TO denk ik veel aan. Ik kan het helaas niet, zit te diep ook omdat mijn moeder die mij had moeten beschermen mij nog een trap nagaf toentertijd. Zij is er niet meer dus daarom nog lastiger om erover te praten.
donderdag 6 mei 2021 om 10:56
Luister naar je eigen gevoel en laat je niets aanpraten. Niet door je man of onbekenden op een forum.Zandblauwtjes schreef: ↑05-05-2021 12:36Dankjewel yette
Ik kan mij in één klap heel goed voorstellen nu dat mensen die zoiets mee maken ervoor kiezen om te zwijgen. Eerlijk gezegd denk ik dat ik zonder dit forum helemaal zou hebben geprobeerd om te doen alsof het allemaal niet gebeurd was, want dat is nog steeds wat ik het liefste wil. Terwijl ik me dat eerder nauwelijks kon voorstellen.
Sjaantje, als je het wil delen (maar ik begrijp het als je dat liever niet doet!) hoe is dat voor jou dan geweest tijdens die 8 stille jaren en daarna?
Ik merk dat ik nu een stem in mijn hoofd heb van kom op, schouders eronder en door. Niet teveel van maken. Ik heb die afspraak bij de psycholoog gemaakt als stok achter de deur voor mezelf vanwege de adviezen die ik verstandig vond klinken. Als ik nu op mijn eigen gevoel zou afgaan dan maakte ik het weg.
Frankly my dear, I don"t give a damn
donderdag 6 mei 2021 om 11:12
Ik kan mijn ervaring delen to, maar dat hoeft natuurlijk niet op jou van toepassing te zijn.
Ik heb 7 jaar geen hulp gezocht en alleen mijn man weet 'iets'.
Ik dacht ook; wegstoppen en doorgaan. Dat zette zich verder door in mijn hele leven, alles was wegstoppen en doorgaan.
Nu zit ik alweer drie jaar in de ziektewet omdat het echt op was, doorgaan was geen optie en toen lukte wegstoppen ook niet meer.
Mijn situatie en wat ik heb meegemaakt is heel anders, wel o.a. seksueel geweld, en ik heb meerdere trauma's.
Je hoeft nu nog niks te beslissen, je gaat slechts praten met je psycholoog over wat je nu ervaart, je hoeft geen woorden te geven aan wat er gebeurd is, geen oordelen te vellen over je man of jezelf. Je gaat praten en kijken waar je behoefte aan hebt, misschien weet je het dan nog niet. Dat is allemaal ok, dit is jouw proces.
Ik heb 7 jaar geen hulp gezocht en alleen mijn man weet 'iets'.
Ik dacht ook; wegstoppen en doorgaan. Dat zette zich verder door in mijn hele leven, alles was wegstoppen en doorgaan.
Nu zit ik alweer drie jaar in de ziektewet omdat het echt op was, doorgaan was geen optie en toen lukte wegstoppen ook niet meer.
Mijn situatie en wat ik heb meegemaakt is heel anders, wel o.a. seksueel geweld, en ik heb meerdere trauma's.
Je hoeft nu nog niks te beslissen, je gaat slechts praten met je psycholoog over wat je nu ervaart, je hoeft geen woorden te geven aan wat er gebeurd is, geen oordelen te vellen over je man of jezelf. Je gaat praten en kijken waar je behoefte aan hebt, misschien weet je het dan nog niet. Dat is allemaal ok, dit is jouw proces.
donderdag 6 mei 2021 om 11:57
Wat heftig voor iedereen die zoiets heeft meegemaakt. Er was een aantal jaar geleden een topic geweest waarin de man ook zoiets had gedaan met geweld, hij was onder invloed van drugs en alcohol dacht ik......vond het toen ook zo heftig...volgens mij zijn ze toen uit elkaar gegaan. De dame toen heeft veel gehad aan de adviezen hier.
donderdag 6 mei 2021 om 12:10
Ik denk ook nog regelmatig aan dat topic.mamavanvier schreef: ↑06-05-2021 11:57Wat heftig voor iedereen die zoiets heeft meegemaakt. Er was een aantal jaar geleden een topic geweest waarin de man ook zoiets had gedaan met geweld, hij was onder invloed van drugs en alcohol dacht ik......vond het toen ook zo heftig...volgens mij zijn ze toen uit elkaar gegaan. De dame toen heeft veel gehad aan de adviezen hier.
donderdag 6 mei 2021 om 14:32
donderdag 6 mei 2021 om 15:00
Dat is als een bal die je onder water drukt om hem niet te zien. Zolang je dat doet, lijkt die bal er inderdaad niet te zijn en is alles 'normaal'.Zandblauwtjes schreef: ↑06-05-2021 09:45Ja mijn gedachten zeggen dan van als je je er over heen kan zetten en sterk genoeg bent om er geen last van te hebben dan is er geen probleem. Maar ik weet ook wel dat de praktijk soms anders is.
Maar vergeet niet dat je voortdurend je kracht moet gebruiken om die bal onder water te houden. Eén moment van verslapping en 'floep' daar is de bal weer! En hoe moe gaan je armen worden van het alsmaar onder water houden van die bal.
Jouw ervaring is niet iets om je 'overheen te zetten en sterk genoeg zijn' om er geen last van of probleem mee te hebben.
Jouw ervaring vraagt om aandacht, dialoog, doorvoelen en verwerking. Liefst met behulp van een therapeut.
Dan hoef je geen bal onder water te houden, maar laat je hem langzaam leeglopen. Of je legt hem weg.
Sterkte en wijsheid gewenst...
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
donderdag 6 mei 2021 om 17:03
Dat was een heel heftig topic, onder andere omdat die TO een heel traject in is gegaan met haar vriend, ze elkaar weer vonden...en hij het opnieuw flikte. Zoals een andere user ook zegt: ik denk nog vaak aan dat topic.mamavanvier schreef: ↑06-05-2021 11:57Wat heftig voor iedereen die zoiets heeft meegemaakt. Er was een aantal jaar geleden een topic geweest waarin de man ook zoiets had gedaan met geweld, hij was onder invloed van drugs en alcohol dacht ik......vond het toen ook zo heftig...volgens mij zijn ze toen uit elkaar gegaan. De dame toen heeft veel gehad aan de adviezen hier.
donderdag 6 mei 2021 om 17:09
In dat topic bleek de partner achteraf eigenlijk nooit oog te hebben gehad voor haar noden en behoeften, maar omdat zij altijd schikte en niet moeilijk deed, was het nooit tot een conflict gekomen.
Lieve TO, ik heb het topic over je zus gelezen. Ik zie veel parallellen in jullie situaties. Misschien iets om mee te nemen naar je psycholoog straks.
Lieve TO, ik heb het topic over je zus gelezen. Ik zie veel parallellen in jullie situaties. Misschien iets om mee te nemen naar je psycholoog straks.
donderdag 6 mei 2021 om 19:55
Omdat deze niet direct beschikbaar is, is het goed om alvast dit te bespreken met je huisarts. Al is het maar dat hij / zij op de hoogte is. En dan ben jij alvast je verhaal kwijt.Zandblauwtjes schreef: ↑06-05-2021 14:32Dankjewel voor het delen GreenLadyFern. Het doet mij wel wat om hier wat ervaringen te mogen lezen. Ik ga proberen om het gesprek met de psycholoog inderdaad op deze manier te benaderen, dat helpt wel om er wat minder tegenop te zien.
donderdag 6 mei 2021 om 23:30
Meen je dat? Er staat mij vaag nog wel iets bij van dat topic, maar dat was echt een ontzettend heftig verhaal...Thalas schreef: ↑06-05-2021 17:09In dat topic bleek de partner achteraf eigenlijk nooit oog te hebben gehad voor haar noden en behoeften, maar omdat zij altijd schikte en niet moeilijk deed, was het nooit tot een conflict gekomen.
Lieve TO, ik heb het topic over je zus gelezen. Ik zie veel parallellen in jullie situaties. Misschien iets om mee te nemen naar je psycholoog straks.
vrijdag 7 mei 2021 om 00:15
Zandblauwtjes schreef: ↑06-05-2021 23:30Meen je dat? Er staat mij vaag nog wel iets bij van dat topic, maar dat was echt een ontzettend heftig verhaal...
Ik vind jouw verhaal ook heel heftig. Je bent koud 2 maanden geleden bevallen!
