De kracht van de inbeelding (!/?) and how I lost my head

Tja, en dan zet je eindelijk die stap, he. Je loopt al een tijdje rond met gevoelens voor je (single) leidinggevende, en je denkt duidelijk te merken dat er bij hem ook in ieder geval iets van wederzijdse aantrekkingskracht is. Bloody obvious signs ook, in mijn beleving.



Op het werk was er nooit echt de gelegenheid om hem dat te vertellen, want dat wilde ik na een aantal maanden, waarin de gevoelens steeds sterker werden, echt wel, het hield me teveel bezig. En hij begon ook nergens over. Dus spreek je met 'm af, buiten werktijd, gewoon even koffie drinken. Beseffend uiteraard dat het niet wederzijds zou kunnen zijn, maar eigenlijk best wel overtuigd van het tegenovergestelde, met als worst case scenario dat hij er niks mee zou willen doen wegens zijn positie. Anders had ik het ook niet gedurfd denk ik. Maar helaas...



Gisterenmiddag trof ik hem in het Vondelpark. Ik op van de zenuwen, maar ook wel weer rustig. Na wat prietpraat hem, kort samengevat, verteld dat ik hem een leuke vent vond, die ik graag wat beter zou leren kennen, maar dat ik het lastig vond wat hier mee te doen, gezien de werksituatie, en ik ook vond dat ik het niet op kantoor kon bespreken.

Hij reageerde relaxed, en zei dat hij al dacht dat dit om zoiets ging. Hij begin te zeggen werk en privé strikt gescheiden te houden. Hij had eerder iets met een collega, en dat is nogal verkeerd afgelopen, zij vertrokken, alles kapot, dat wil hij nooit meer. Je krijgt dan nooit meer terug wat je hebt, zegt ie, en hij is nu heel strikt: geen collega's meer, teveel op het spel, en afstand houden, het moet niet te gezellig worden (en dat merk ik inderdaad ook in de praktijk). Zelfs met een mannelijke collega, die als vriend is binnengekomen, daar heeft hij geen vriendschappelijk contact meer mee, want hij wil die afstand hebben, zo zegt hij met volle overtuiging.



Ik al luisterend natuurlijk al een ernstig gevoel van, nou, niet echt een enthousiast veelbelovend begin. Boehoeh! Maar nog de volle hoop op scenario 2: ik vind je ook leuk, maar gezien de verhoudingen kan ik er niks mee. Maar nee, ook deze was te optimistisch. Want, wat blijkt nu: de gevoelens zijn helemaal niet wederzijds. En als dat wel zo zou zijn, zei hij, zou hij dat zeker ook zeggen, want gevoelens zijn niet tegen te houden. Hij vindt het lullig voor mij, en vraagt zich af hoe ik er bij kwam dat het mogelijk wederzijds was. En lijkt zich van geen kwaad bewust te zijn. Zegt dat hij gewoon een sociale jongen is, en dat ik dat wellicht verkeerd heb opgevat.



Afsluitend zegt hij, nogal serieus: je kent me niet (mijn naam).



Na mijn reactie, maar jij kent mij ook nog niet, bladie bla, praten we wat door, ik hem ervan overtuigend dat het okay is, en dat ik blij ben dat ik het nu weet. En dat alles goed is, en dat ik hoop dat we normaal met elkaar blijven omgaan. Hij geeft aan dat als ik behoefte heb om er over te praten, of als ik wil dat hij wat afstand neemt, dat hij tot beiden bereid is.

Ik beeindig de meeting, en we lopen weg. Geen zoenen (doen we altijd, maar nu dus..niet), en ik met een wazig gevoel. Niet eens verdrietig, maar wel in een soort van lichte emotionele shock ofzo...



Want: ik had dit echt nooit verwacht en baal erg van de misinschatting die ik heb gemaakt, ben ik niet gewend van mezelf. Voor het eerst in mijn leven een gevoelsmatige 100% complete misser, nou, dan ga je wel even twijfelen aan jezelf hoor..

Doet mijn hoofd ineens geheimzinnige dingen met me als ik de kriebels hebt, waardoor ik ga ijlen en dingen zie die er niet zijn. Kan je dingen zien als je ze wilt zien? Ik kan roepen wat ik wil over mijn gevoel en intuitie en al dat gereutel, maar hij kwam toch echt oprecht over, dus moet ik hem op zijn woord geloven, en mag ik niet daaraan twijfelen. Ik zat dus, al met al, finaal mis. En dat is waar ik me nu vooral mee bezig houd:



hoe heb ik e.e.a. zo fout in kunnen schatten? Ik was zo overtuigd dat ik het risico heb genomen het te vertellen, and that was a first by the way (and probably a last



Dit is overigens geen grote cry om advies hoor d ff de behoefte om het 'op papier' te zetten, en hoop maar dat het boeiend leesmateriaal is . Al kan ik nog steeds niet geloven dat ik mis zit, ik zie ook wel dat het een pretty obvious office blauwtje is, dus ja, wat is daar nu nog op de adviseren

Wel benieuwd naar ervaringen van anderen met het je eigen kop op hol brengen syndroom (en uiteraard smacht ik naar wetenschappelijke verklaringen hiervoor)



PS: Mijn moeder had een gouden reactie. Ze sms-te zojuist (en ik citeer) “ Hij is toch niet toevallig gay?” Toch lief he, van die mensen die zo blind van je houden dat hij toch echt wel homo moet zijn Dat zou toch wel een hilarysche ontknoping zijn want dit verder natuurlijk dieptrieste verhaal...

Dat is zo lastig om op papier te zetten, het is toch vaak een gevoel dat je hebt in het contact. Zaken als net iets te intens en lang oogcontact, de gesprekjes die je hebt, net even te dichtbij je staan altijd, je in de gaten houden en opzoeken voor ieder excuus (zag m vroeger nooit), in een onbewaakt moment zomaar je hand pakken, ineens veel interesse tonen voor mijn persoontje, dat soort dingen Maar vooral toch het gevoel dat je niet kan omschrijven, als we elkaar aankeken en bij elkaar waren. Dat gevoel dat ik al wel vaker heb gehad, en eigenlijk altijd klopte, behalve nu dan dus



Qua 'arbeidsverhouding' zit het wel goed. Over nagedacht natuurlijk, maar ik vertrouw hem daarin wel. En anders ben ik de lul, en hij een eikel!!

Sha_la en anderen: dank voor de stoere complimenten, dat doet mij echt goed, en schijnt weer een heel ander, positief licht op de zaak. Dat ik als mens dus wel gegroeid ben de afgelopen jaren, vroeger had ik dit nooit gedurfd.



en zanevi: dat zou op zich kunnen, maar dan is het wel een verdomd goede leugenaar , hij was bijzonder overtuigend en relaxed. Ik zou over zoiets nooit kunnen liegen, maar misschien werkt dat anders bij mannen



en Iris: ik schat hem niet in als een playerachtig typje, die graag aandacht wil. Maar ja, die inschatting is misschien ook wel weinig waard. Dus heb je waarschijnlijk hartstikke gelijk

Tammetuk,



Zo, dat is er uit ! Dank voor je berichtje. Verschillende inzichten toch hier op het forum. Wat kan je toch op veel verschillende manieren tegen iets aankijken



Ik las onlangs een artikel over hoe vrouwen omgaan met de afwijzing van een vriendin. Ze gaan allemaal excuses verzinnen waarom hij haar heeft afgewezen. Net als de vriendin zelf uiteraard, al doet zij, stoer als ze is, ernstig haar best vage theorievorming te voorkomen. Daar moest ik aan denken bij een aantal reacties. Uiteraard is het graag wat ik wil horen, en het zou misschien zo kunnen zijn, maar hij was evengoed heel stellig in zijn woorden, en dat is niet voor niks denk ik dan maar.



Heb natuurlijk mijn melancholische avond, en denk dan bijvoorbeeld aan een feestje waar ik toevallig ook was. (Nog 1 keer meiden, dan houd ik erover op ... dat gezoek naar bevestiging ook altijd) Hij is in gesprek, ziet me staan, komt gelijk naar me toe, drie zoenen, heel leuk gesprek. De hele dag in mijn buurt gebleven, staan flirten met elkaar (tenminste, ik noem dat flirten), en maar liefst twee zoensessies toen hij wegging (alsof hij vergeten was dat ie me net gezoend had), een zwoele blik bij het afscheid waar geen einde aan komt. 2 minuten later staat hij weer voor mijn neus met een vaag excuus, om vervolgens een uur lang zeer regelmatig mijn naam te noemen zodat hij mijn aandacht trekt (goh, wat zou (mijn naam) daarvan vinden, en, niet tegen (mijn naam) zeggen hoor, terwijl ik met anderen sta te praten. En na een uur weer drie zoenen, en een handkus voor mijn vriendin (met de ogen op mij gericht). Tja, daar raakte ik dus een beetje van in de war. Maar het lijkt toch verbeelding, of misschien doet hij wel zo met alle vrouwen, en heb ik het me niet ingebeeld, maar het gewoon verkeerd geintepreteerd.. Okay...klaarrrrrrrrr..

Dat zoenen, ja, ook een redelijk recente ontwikkeling trouwens, en op zijn initiatief. Nooit zo over nagedacht. Maar had daar zelf zeker nooit het initiatief toegenomen, is eigenlijk ongepast.



Om het allemaal nog intrigerender te maken: nu ik erover nadenk, besef ik me dat hij de andere vrouwen op de afdeling nooit zoent, behalve als ze jarig zijn .... Dit gebeurt overigens niet op kantoor hoor, dan zeggen we gewoon goedemorgen , maar buiten werktijd, als ik m tegenkom (regelmatig), of bij een borrel die we met zijn allen regelmatig buiten werk hebben: schmack schmack schmack. Sociale jongen toch!

Zie hem van de week weer, werk parttime. Wel benieuwd hoe dat gaat. Ik voel me geen gekrenkt vogeltje ofzo, maar het is wel een beetje een lastige situatie zo. Maar dat geldt voor hem ook denk ik, en gaat wel weer over....

Madiken, Dat gevoel heb ik dus ook heel sterk. Maar durf ik niet meer op te vertrouwen, en voelt toch als excuus zoeken. Jullie lezen immers ook mijn interpretatie. Maar als het zo zou zijn, dan vind ik dat wel zwak. En ook wel weer begrijpelijk in zijn situatie. Maar nogmaals, hij was errug overtuigend hoor, deed er niet weifelend over ofzo..



En Pelikaan, die handkus, haha, inderdaad,. Nu zie ik hem verder weinig handkussen hoor, dus dat was denk ik meer een geintje in het moment. Maar toch, op zich onvergeeflijk gedrag!