De kracht van de inbeelding (!/?) and how I lost my head

Tja, en dan zet je eindelijk die stap, he. Je loopt al een tijdje rond met gevoelens voor je (single) leidinggevende, en je denkt duidelijk te merken dat er bij hem ook in ieder geval iets van wederzijdse aantrekkingskracht is. Bloody obvious signs ook, in mijn beleving.



Op het werk was er nooit echt de gelegenheid om hem dat te vertellen, want dat wilde ik na een aantal maanden, waarin de gevoelens steeds sterker werden, echt wel, het hield me teveel bezig. En hij begon ook nergens over. Dus spreek je met 'm af, buiten werktijd, gewoon even koffie drinken. Beseffend uiteraard dat het niet wederzijds zou kunnen zijn, maar eigenlijk best wel overtuigd van het tegenovergestelde, met als worst case scenario dat hij er niks mee zou willen doen wegens zijn positie. Anders had ik het ook niet gedurfd denk ik. Maar helaas...



Gisterenmiddag trof ik hem in het Vondelpark. Ik op van de zenuwen, maar ook wel weer rustig. Na wat prietpraat hem, kort samengevat, verteld dat ik hem een leuke vent vond, die ik graag wat beter zou leren kennen, maar dat ik het lastig vond wat hier mee te doen, gezien de werksituatie, en ik ook vond dat ik het niet op kantoor kon bespreken.

Hij reageerde relaxed, en zei dat hij al dacht dat dit om zoiets ging. Hij begin te zeggen werk en privé strikt gescheiden te houden. Hij had eerder iets met een collega, en dat is nogal verkeerd afgelopen, zij vertrokken, alles kapot, dat wil hij nooit meer. Je krijgt dan nooit meer terug wat je hebt, zegt ie, en hij is nu heel strikt: geen collega's meer, teveel op het spel, en afstand houden, het moet niet te gezellig worden (en dat merk ik inderdaad ook in de praktijk). Zelfs met een mannelijke collega, die als vriend is binnengekomen, daar heeft hij geen vriendschappelijk contact meer mee, want hij wil die afstand hebben, zo zegt hij met volle overtuiging.



Ik al luisterend natuurlijk al een ernstig gevoel van, nou, niet echt een enthousiast veelbelovend begin. Boehoeh! Maar nog de volle hoop op scenario 2: ik vind je ook leuk, maar gezien de verhoudingen kan ik er niks mee. Maar nee, ook deze was te optimistisch. Want, wat blijkt nu: de gevoelens zijn helemaal niet wederzijds. En als dat wel zo zou zijn, zei hij, zou hij dat zeker ook zeggen, want gevoelens zijn niet tegen te houden. Hij vindt het lullig voor mij, en vraagt zich af hoe ik er bij kwam dat het mogelijk wederzijds was. En lijkt zich van geen kwaad bewust te zijn. Zegt dat hij gewoon een sociale jongen is, en dat ik dat wellicht verkeerd heb opgevat.



Afsluitend zegt hij, nogal serieus: je kent me niet (mijn naam).



Na mijn reactie, maar jij kent mij ook nog niet, bladie bla, praten we wat door, ik hem ervan overtuigend dat het okay is, en dat ik blij ben dat ik het nu weet. En dat alles goed is, en dat ik hoop dat we normaal met elkaar blijven omgaan. Hij geeft aan dat als ik behoefte heb om er over te praten, of als ik wil dat hij wat afstand neemt, dat hij tot beiden bereid is.

Ik beeindig de meeting, en we lopen weg. Geen zoenen (doen we altijd, maar nu dus..niet), en ik met een wazig gevoel. Niet eens verdrietig, maar wel in een soort van lichte emotionele shock ofzo...



Want: ik had dit echt nooit verwacht en baal erg van de misinschatting die ik heb gemaakt, ben ik niet gewend van mezelf. Voor het eerst in mijn leven een gevoelsmatige 100% complete misser, nou, dan ga je wel even twijfelen aan jezelf hoor..

Doet mijn hoofd ineens geheimzinnige dingen met me als ik de kriebels hebt, waardoor ik ga ijlen en dingen zie die er niet zijn. Kan je dingen zien als je ze wilt zien? Ik kan roepen wat ik wil over mijn gevoel en intuitie en al dat gereutel, maar hij kwam toch echt oprecht over, dus moet ik hem op zijn woord geloven, en mag ik niet daaraan twijfelen. Ik zat dus, al met al, finaal mis. En dat is waar ik me nu vooral mee bezig houd:



hoe heb ik e.e.a. zo fout in kunnen schatten? Ik was zo overtuigd dat ik het risico heb genomen het te vertellen, and that was a first by the way (and probably a last



Dit is overigens geen grote cry om advies hoor d ff de behoefte om het 'op papier' te zetten, en hoop maar dat het boeiend leesmateriaal is . Al kan ik nog steeds niet geloven dat ik mis zit, ik zie ook wel dat het een pretty obvious office blauwtje is, dus ja, wat is daar nu nog op de adviseren

Wel benieuwd naar ervaringen van anderen met het je eigen kop op hol brengen syndroom (en uiteraard smacht ik naar wetenschappelijke verklaringen hiervoor)



PS: Mijn moeder had een gouden reactie. Ze sms-te zojuist (en ik citeer) “ Hij is toch niet toevallig gay?” Toch lief he, van die mensen die zo blind van je houden dat hij toch echt wel homo moet zijn Dat zou toch wel een hilarysche ontknoping zijn want dit verder natuurlijk dieptrieste verhaal...

Dank voor jullie reacties



En Return of Kreng, ik denk dat je gelijk hebt, het gevoel zal gewoon wel niet sterk genoeg zijn bij hem, als het er al is. Al zal de eerdere slechte ervaring (binnen hetzelfde kantoor) ook niet echt meewerken.

Ga vandaag naar kantoor, dus ben benieuwd hoe dat gaat! Niet echt zenuwachtig ofzo, en voel me eigenlijk best okay, dus da's een meevaller. Geen dramatische huilbuien, en goed geslapen, gewoon wel een relaxed gevoel. Hoop dat dat zo blijft na vandaag...

Gniffel..



Ik vandaag gewoon stoer naar kantoor, zelfs zonder knikkende knieeen, en wat denk je: heeft meneer spontaan besloten vandaag thuis te werken ... wat ie dus echt nooit doet..



Nou ja.... met mij alles wel verder, nogmaals dank voor jullie berichten, very much appreciated...

30 .... Maar neem van mij aan, ik durfde dit ook niet hoor in het verleden. en nu heb ik het gewoon gedaan, en voel ik me er nog krachtig door ook, ondanks de afwijzing. Dat is voor mij ook nog een beetje wennen, dit goede gevoel ipv hysterie en paniek (bij wijze van), en heeft denk ik toch te maken met eigenwaarde die ik nu inene blijk te hebben.



Maar goed, wellicht zie ik hem later deze week nog, en stort ik alsnog in, en klopt van bovenstaande weinig meer

Ach ja, het is wel duidelijk wie de ballen heeft in dit verhaal



En de zoenkwestie, tja, dat is ook raar.... zeker voor iemand die e.e.a zo wil scheiden. Maar nogmaals, niet op kantoor hoor, maar we verkeren toevallig in dezelfde sociale kringen dus komen elkaar gewoon vaak tegen buiten werk....

Ha Bombshell,



Thnx voor je berichtje (-:



Tja, weinig gebeurd/veranderd. We werken gewoon weer samen, en dat loopt eigenlijk best goed. Toen we vorige week een paar uurtjes alleen op kantoor zaten was het wel even 'gek', en voelde ik mij bijzonder verlegen, en hij volgens mij ook. Maar verder gaan we 'normaal' met elkaar om, al probeer ik hem niet meer te lang in de ogen te kijken (want dan was altijd erg intens en langdurig, en daar raak ik nu alleen nog maar ongewenst van van slag)



Of hij nu wel of niet de waarheid heeft gesproken, daar houd ik me niet meer mee bezig, redelijk zinloos. Met mij gaat het goed. Al is er altijd een steekje als ik hem weer voor het eerst zie in de week op kantoor, maar dat beheerst me verder niet. Dat ik sterke gevoelens voor hem heb is nog niet veranderd. Hopen maar dat dat snel een beetje slijt...

Dag Zanevi,



Ik merk wel dat hij wat meer afstand neemt, me niet meer aanraakt bijvoorbeeld, maar dat lijkt me logisch, er zit nu toch en lading op, zeg maar. Maar we hebben nog wel onze gesprekjes, hij is nog steeds lief, vrolijk en geinteresseerd. Maar er is zeker iets veranderd, er wordt niet meer geflirt, dus gewoon 'rust in de tent'.



De dame in jouw verhaal zal zich wellicht wat ongemakkelijk voelen. Weet niet hoe lang geleden je haar hebt opgebiecht dat je haar meer dan leuk vind, en hoe ze in de regel met 'ongemakkelijke' situaties omgaat... k zal er in ieder geval geen hoop uit gaan putten, ik ken die gedachtekronkel (van goh, ze heeft het er moeilijk mee, misschien heeft ze spijt van haar antwoord). Dan houd je denk ik alleen jezelf voor de gek