Ik twijfel, wat moet ik hiermee doen?

Zijn uitmaken was niet "echt", het duurde nooit meer dan een dag. Bv smorgens "uitgemaakt", dan savonds naar zn werk en dag erna belde hij me op "je weet heel goed dat ik dat niet volhoud". Ik herkende vooral je zin: alsof hij maar wat dreigt zodat de ruzie op houdt". In mijn geval zou het zijn: alsof hij gewoon dreigt/me bang maakt zodat ik de volgende keer anders reageer/handel. Het is een beetje moeilijk uit te leggen. Overigens heeft mn vriend nooit gezegd dat hij misschien ooit zou willen vreemdgaan. Hij heeft genoeg meisjes gehad, van zn jonge jaren geprofiteerd. Met mij wil hij iets serieus opbouwen,een "beter" man worden zeg maar, maar is soms wel moeilijk voor hem als hij in zn oude karaktertrekjes terugvalt. Maar dan beseft hij snel genoeg dat hij me zeker niet kwijt wilt en dat dit niet iets luchtigs is , maar iets dat hij moet onderhouden. Ik heb hem al meerdere keren gezegd dat hij onze relatie niet moet kapotmaken met lelijke woorden. Dat er elke keer weer een stukje van het speciale afgaat, als hij me nodeloos kwetst. En weet je, op den duur trek je dat niet meer. Vooral ook omdat ik nu mn eigen leven heb, onafhankelijker ben/ blijer ben met mezelf. En dat merkt hij ook denk ik. Wat hier ook gezegd is geweest: je moet vooral blij zijn met jezelf en jezelf niet zo afhankelijk opstellen. Tonen dat je best zonder hem kan. Als hij dan van gedrag verandert, weet je genoeg. Laat hem los en zie wat er gebeurt. Want als hij weggaat, dan weet je ook genoeg. We zijn nooit meerdere dagen uit elkaar gegaan, dus helaas kan ik je daarbij niet helpen, want ik weet niet hoe dat voelt. Hij kon zelfs tijdens de ergste ruzies , het niet laten aan me te denken en smsjes te sturen. Wel heb ik veel meegemaakt dat hij bv het huis uitging om "af te koelen" en vele uren hoorde ik niets. In het begin maakte me dat wel bang natuurlijk, maar nu wéét ik gewoon dat hij zeker bijdraait en van zich laat horen. Maar ja, veel moet het niet gebeuren natuurlijk. Na een tijdje merk je zelf wel dat je dat gedrag niet zomaar zonder meer wilt accepteren. En je bereikt je grens sowieso. Bij onze laatste ruzie was ik zoooo boos, had ik echt nooit gehad. En dat heeft hij ook gevoeld. Ik heb mn grens nog niet bereikt, maar hij weet dat hij zn rotkaraktertrekjes moet beheersen anders is hij me op een dag kwijt...

Sterkte!

mopje, ik weet niet hoe dat gaat, met die pm dingen en vriend dingen haha. Heb ik nooit gehad.



Hoe ik hem dat heb afgeleerd... wel gewoon, door ervaring en de tijd en het feit dat ik hem veel beter heb leren kennen. Ik accepteerde alles in het begin, de tijd heeft ons door de ups en downs veel closer gemaakt...Hij is gewoon een beetje dramatisch soms, daar moet je ofwel mee kunnen leven of mee leren leven, ofwel is het niets voor jou. Omdat ik zelf ook wel een beetje dramaqueen ben (niet heel veel maar toch een beetje) kon ik het accepteren. Ieder mens is anders. Het is misschien niet zo gezond, maar de een heeft meer issues dan de ander. Maakt ons toch niet slechter dan een ander? Wat ik wel weet, is dat ,onze liefde enorm sterk is, ondanks alle drama die het gekend heeft . In tegenstelling tot wat velen misschien zullen denken, die zweren bij "gezonde" relaties" (wat zijn dat trouwens, zelfs een gezonde relatie kan op de klippen lopen, mensen zijn gewoon mensen, en die heb je in alle aarden, iedereen is anders en op elk mens reageer je ook anders! Daar geloof ik in)

Ik weet inmiddels, omdat ik heb leren leven met zijn karakter, omdat ik hem zooo goed heb leren kennen, dat hij door het vuur zou gaan voor me, dat hij me nooit kwijt wil. En soms drukt hij dat onhandig uit ja, maar ik weet dat hij altijd terugkomt/bijdraait/het anders bedoelt dan hij soms zegt, met zn driftkarakter soms. Want hij is zooo ontzettend lief en toegewijd. Hij heeft gewoon zn verleden mee en moet elke dag beseffen dat het deze keer anders is, dat hij het deze keer anders moet aanpakken. Maar omdat deze gevoelens nieuw zijn voor hem, is het toch overweldigend. Daar komt bij dat we van in het begin heel veel problemen hadden (kan ik niks over zeggen) buiten onze macht om...

@ Mopjee:



ik heb niet alles gelezen, maar 1 ding komt me bekent voor, het dreigen om het uit te maken. Dat heeft mijn vriend in het begin van onze relatie ook gedaan, en dat was eigenlijk zijn manier om me af te leiden van dat waar we echt ruzie om hadden en als een raar soort van zelfbescherming. Heeft gewerkt tot ik het door kreeg.

Toen heb ik het patroon doorbroken door bij de eerst volgende ruzie te reageren met: "Weet je heel zeker dat je wilt dat ik wegga? Dan moet je het nu zeggen en dan pak ik mijn spullen en ben ik weg, voor altijd, omdat JIJ dat wilt. Dus denk heel goed na voor je dat ooit weer zegt". Hij heeft het nooit meer gezegd en ik wist (en weet) waar ik aan toe ben. We zijn nu trouwens al bijna 6 jaar bij elkaar en heel gelukkig samen

als hij bijvoorbeeld iets vraagt, (kom niet op een voorbeeld), en jij reageert wat stress-achtig boos, of als jullie serieus praten en het komt weer uit op een kleine ruzie met veel conflicten. Is hij misschien bang dat het dan weer gebeurd, Of als hij iets wil duidelijk maken dat jij dan boos of stressachtig reageert. maar dit heeft dan ook weer te maken met de situati. Ik weet zelf heeeeel goed wat ik bedoel omdat het ook met mijn stiefvader is.. maar damm ik kan het niet zo goed uitleggen als ik het begrijp. nouajh.. ik ga ook slapen het is al haast 1 uur 0.0

slaap lekker.

kenny

Actions speak louder than words, dus tja, mensen zeggen zoveel, je kan beter kijken naar wat ze doen.



Volgens mij wil je persé dat het gaat werken en dat siert je, ik hoop alleen niet dat je achteraf terugkijkend ziet hoe jij je hele hebben en houwen geinvesteerd hebt in een moeizame relatie, dat lijkt me gewoon zonde van de energie die het je gekost heeft.



Sterkte!

Ow en dat over het niet zelf willen uitmaken en liever afwachten tot de ander het voor je doet is iets uit mijn eigen ervaringen op relatiegebied, heb aan beide kanten ervan gestaan.

okee tijger. ik dacht in 1e instanstie vooroodeel. maar ik snap het nu. Sorry Voor mijn VoorOordeel

quote:mopjee schreef op 01 juni 2009 @ 10:44:

Ow en wat vinden jullie nou eigenlijk van dat dreigement dat ie misschien zichzelf niet in de hand kant houden met vreemdgaan, dat heeft me zó geschokkeerd.. Als ie dat niet had gezegd was t allemaal een stuk makkelijker.. Aan de ene kant denk ik dat hij dat zegt zodat ik het serieus neem en het hem niet af ga praten, maar aan de andere kant weet ik het niet en ben ik daar echt heel onzeker over..Dat is geen dreigement, dat is een mededeling. Die jongen wil niet meer, is erg geschrokken van jouw reacties, probeert daardoor wat krom is nu weer recht te praten en zal uiteindelijk doen wat hij je heeft medegedeeld.

quote:mopjee schreef op 01 juni 2009 @ 11:16:

Wuiles hoezo? Welke reacties is hij van geschrokken? Ik snap dat je dit zegt, maar we hebben sinds vrijdag avond ruzie en sindsdien is dat vreemdgaan de derde reden waarom we tijdelijk uit elkaar willen gaan, de eerste twee redenen heb ik weten te ontkrachten, maar dit is natuurlijk iets waar ik niks van kan zeggen. Daarom kan hij hiermee wel doordringen op een (tijdelijke) break-up. Ik wil dit ook, en eigenlijk vooral omdat hij dat van dat vreemdgaan heeft gezegd.

Eigenlijk was deze vraag wel voor Lily en Dreamchild bedoelt omdat zij allebei zeggen deze situatie te herkennen. Maarja alle advies is welkom natuurlijk.



Jij hebt zelf geschreven:



"Ik vroeg hem: ben je vreemd gegaan, of wil je dat gaan doen? Hij zei dat hij dat hij niet vreemd was gegaan maar dat hij bang was dat hij niet sterk genoeg in zijn schoenen stond om dat vol te houden. Ik schrok hier ontzettend van en begon te huilen.



"En hij wil dus een tijdje pauze. Ik krijg het al benauwd bij de gedachte en ik wil dit helemaal niet. En dat heb ik dus gezegd."



"Maar we hebben sinds vrijdag avond ruzie."



Ik kan me dus voorstellen dat hij van jouw reacties geschrokken is. Geloof jij trouwens echt dat het mogelijk is iemand te overtuigen van het feit dat zijn relatie wél goed is en hem wél gelukkig maakt? Ik wil best aannemen dat je iemand verbaal in de hoek kunt zetten maar het ligt niet voor de hand dat iemand zich laat overtuigen van zijn eigen geluk als hij daar zelf anders over denkt.



Hoe je wendt of keert, het ligt niet in jouw handen. Je kunt hooguit beslissen dat jij er een punt achter zet. Wat hij zal doen bepaalt hij helemaal zelf en, gebaseerd op zijn uitlatingen en gedrag, ben je in mijn ogen bezig aan een kansloze missie.

quote:mopjee schreef op 01 juni 2009 @ 11:34:

Wuiles, ja maar dat huilen en everything was nádat hij had gezegd dat hij twijfelde of hij al dan niet vreemd zou gaan. Hij wil dus echt aandringen op een break up, geloof ik. En ja ik ga hem er ook niet van overtuigen dat hij bij mij moet blijven. Maar zoals ik al eerder heb gemerkt wil hij uiteindelijk toch bij me terug, ook als we een tijdje uit elkaar zijn geweest komt hij met hangende pootjes terug, en daarom denk ik dat dit gewoon weer een dreigement is en dat hij het allemaal niet meent, en daarom heb ik geen zin om er tijdelijk mee te stoppen. Dat vreemdgaan heeft ie, althans volgens mij, aangehaald zodat ik het niet kon ontkrachten en we wel even een time-out moeten nemen. Ik moet dat patroon doorbreken zoals vele hier al zeggen, ben alleen nog even aan het bedenken hoe.. alle tips zijn welkom (en nee ik wil het niet voorgoed uitmaken)...



Jij trekt de conclusie dat jullie bij elkaar passen omdat hij steeds nadat hij het heeft uitgemaakt, weer bij je terugkomt.



Ik trek de conclusie dat jullie het slechtste uit elkaar halen door steeds weer uit elkaar te gaan. Jullie zijn pas zes maanden bij elkaar!



Goede tips heb je volop gekregen.

Mopjee, het is heel erg duidelijk dat je alleen open staat voor mensen die hetzelfde zeggen als jij, en dat je toch gaat doen zoals je het zelf wilt. Logisch hoor, dat heeft bijna iedereen wel. Zo zitten mensen in elkaar. Je vraagt advies maar eigenlijk wil je dat niet, je wilt bevestiging.

Ik denk dat het gedoemd is te mislukken. Misschien dat je hem nu met trucjes en emotionele toestanden en door hem te 'overtuigen' zover krijgt dat het weer een tijdje aan blijft. Maar het is zo duidelijk als wat dat dit op termijn niet gaat werken. Of het klapt een keer echt en hij laat zich niet meer overhalen of hij gaat vreemd met alle pijn voor jou. En dat zal allemaal niet zo lang duren. Maar daar zul je toch zelf achter moeten komen.

Het zal wel aan mij liggen hoor, maar als je na 6 maanden als zoveel gedoe hebt, lijkt me de basis niet echt sterk van die relatie. Als je dan al gaat denken over eventueel vreemdgaan (wel of niet dronken), kun je beter alleen zijn. Juist in het begin van een relatie als je verliefd bent, dénk je toch helemaal niet aan vreemdgaan???

En zéker zeggen dat je niet vreemd zult gaan: In het leven bestaat geen enkele zekerheid, behalve die ene: je verlaat dit leven ooit een keer. Als je zekerheden wilt, moet je geen relatie aangaan. Ook jij kunt iemand tegen het lijf lopen en vreemdgaan. Je kan altijd zeggen: Ik heb niet de intentie om vreemd te gaan, maar zekerheid? Nee.....

quote:mopjee schreef op 31 mei 2009 @ 16:24:

Hee iedereen



Ik lees al heel lang mee, en ik weet hoe jullie waarschijnlijk zullen reageren, maar toch wil het hier voorleggen omdat ik er echt mee zit en ik hoop dat er ook serieuze reacties gaan komen.



Mijn vriend twijfelt. Hij twijfelt aan zichzelf, of hij wel goed genoeg is voor mij. Hij is bang dat hij me ongelukkig gaat maken. Ik vroeg hem: ben je vreemd gegaan, of wil je dat gaan doen? Hij zei dat hij dat hij niet vreemd was gegaan maar dat hij bang was dat hij niet sterk genoeg in zijn schoenen stond om dat vol te houden. Ik schrok hier ontzettend van en begon te huilen. Uiteindelijk legde hij uit dat hij niet per definitie vreemd zou willen gaan, in tegendeel, maar dat vreemdgaan, samen met andere dingen die mij pijn zouden doen, iets was waar hij over twijfelde of hij daar wel sterk genoeg voor was. Ik weet niet wat dit betekent en ik snap ook niet waar dit vandaan komt. We zijn nu een half jaar samenen we zijn zo gelukkig! Natuurlijk hebben we onze ups en downs, en al vaker hebben we getwijfelt of we het wel aankonden samen, maar telkens zijn we doorgegaan, en de laatste maand gaat het zo goed. Ik had zoveel vertrouwen erin. Dit zei ik ook tegen hem, en hij zei dat hij ook gelukkig was met onze relatie, maar hij wist niet of hij het nog kon. Ik snapte niet waar het vandaan komt. Hij zegt dat het gewoon een gevoel is. En hij wil dus een tijdje pauze. Ik krijg het al benauwd bij de gedachte en ik wil dit helemaal niet. En dat heb ik dus gezegd. We hadden niet veel tijd om te praten vandaag want ik moest weg, maar uiteindelijk hebben we besloten dat we het samen op gaan lossen en dat we de komende tijd in ieder geval heel veel gaan praten.



Eerder zijn er al van deze momenten geweest, dat we erover twijfelden maar dat we het uiteindelijk niet wilden. Vaak ben ik wel degene die erop aandringt dat we samen verder blijven gaan. De eerste keer betekende dit dat ik niet me zin kreeg en toen hebben we elkaar 2 dagen niet gesproken, en daarna belde hij me op dat hij echt niet zonder me wilde. De tweede keer heb ik gewoon doorgedrongen totdat hij toegaf dat we niet uit elkaar zouden gaan en sindsdien gaat het super, tot nu toe dan.



Is dit weer zo’n situatie, waar we wel weer uitkomen? Hoe moet ik dit aanpakken? Ergens denk ik dat ik hem misschien dan ook de tijd en ruimte moet geven, maar misschien duurt het nu wel geen twee dagen, maar duurt het oneindig voort, en ik wil niet zonder hem! Dat we nu hebben besloten samen eruit te komen voelt heel goed, maar ergens zit het me toch niet helemaal lekker.



Wat vinden jullie?

(ik hoop op serieuze reacties want ik heb echt geen behoefte in vervelende opmerkingen, ik vraag hier om hulp)



Dus als ik het goed begrijp zijn jullie op jouw aandringen nog samen, terwijl hij twijfelt over zijn gevoel voor jou, of hij jou wel leuk genoeg vindt (om niet met anderen te gaan of willen rommelen) en hebben jullie in de korte 6 maanden dat jullie samenzijn steeds dit gedoe, twijfels én ups & downs gehad?

En jij noemt dít gelukkig zijn samen?



Jouw aandringen maakt het hem erg makkelijk om toch nog de lusten te hebben, maar zoals je merkt gaat hij er bij de lasten liever vandoor.



Wat wil jij?

Past hij in dat plaatje als je realistisch kijkt (en dan bedoel ik niet, als die twijfels, en die gevoelens, en dat gedoe en die downs weg zijn)

Waarom wil je niet zonder iemand die het zo speelt? Want dit is gewoon een spelletje.

Wordt je hier nou echt gelukkig van?

quote:mopjee schreef op 01 juni 2009 @ 12:24:

Nee Nammma dat weet ik, maar ik wil niet dat we opnieuw de relatie beginnen terwijl hij nog twijfels heeft, dat bedoelde ik daarmee. En over de problemen na 6 maanden, tja elke relatie is anders, maar ik denk dat mijn relatie net zoveel kans heeft tot slagen als elke andere relatie, dat is namelijk altijd 50-50 volgens mij..



Puur theoretisch wel ja. Maar echt, geloof de ervaringsdeskundigen (waaronder ikzelf): als je in de eerste 6 maanden al zoveel 'gedoe' hebt, dan belooft dat weinig goeds.



Het allerbelangrijkste is dat je doet wat JIJ wilt. Ik lees nu telkens dat je van alles bedenkt en vervolgens gaat speculeren over hoe hij mogelijk gaat reageren. Veel te afhankelijk, veel te veel bezig met dat het hoe dan ook niet uit mag gaan. Laat die controledrift in godsnaam los want die controle heb je niet. Punt. Als hij wil gaan, zal hij gaan, ongeacht jouw handelingen of woorden. Hoe langer je je zo opstelt als nu, hoe groter de kans is dat het langer duurt voor hij gaat maar ALS jullie relatie dan klapt is het hoe dan ook onherstelbaar. Oftewel: geef hem en jezelf de ruimte, laat elkaar echt los en ontdek of jullie bij elkaar horen. Als de liefde echt zo goed is, meldt hij zich weer, vroeger of later.



Maar ik denk dat dit niet is wat je wilt horen.... Sterkte.