Kinderen
alle pijlers
wie twijfelde nog meer en hoe liep het af?
maandag 1 juni 2009 om 12:14
ik weet dat hier meer topics voorbij komen van vrouwen die twijfelen over al dan niet zwanger worden. het antwoord is meestal unaniem: als je twijfelt moet je het niet doen.
nu twijfel ik me natuurlijk een ongeluk (en ik weet al wat jullie advies zal zijn
. maar je hebt nou eenmaal mensen die altijd blijven twijfelen. denk ik dan. toch? of niet? in het diepste van je zelf kijken, je zelf voorstellen hoe je je leven ziet over 20 jaar, het helpt mij eigenlijk niet. wel weet ik dat ik als ik per ongeluk zwanger zou zijn, gewoon kinderen zou krijgen (en ik heb dat wel eens meer gelezen op het forum "wat fijn dat de beslissing voor me genomen is") maar ik weet ook dat als de huilbaby van de buren losgaat en ik een verre reis aan het boeken ben, dat ik dan liever niet er aan zou beginnen (het kind dan, wel de reis ). als kinderen bij hun moeder op de fiets naar me lachen, word ik blij. als ik vrienden van mij totaal bleek en uitgeput zie zijn, kan ik me niet voorstellen dat ik niet heel erg grumpy ga worden van die dagen dat ze gewoon niet leuk zijn
toch is het niet helemaal een kwestie van "er nog niet klaar voor zijn". denk ik. volgens mij ga ik niet de komende twee jaar veranderen. volgens mij blijf ik altijd twijfelen. het is eng om beslissingen te nemen. dat heb ik al met twee soorten thee. complicerende factor is dat de helft van ons toekomstige ouderschap wel weet wat hij wil en dat ik nu toch echt niet meer kan zeggen dat ik nog niet eens 30 ben 
lekker handig om een bericht als dit op een forum te zetten waar de grote meerderheid erg blij is met zijn kinderen of heel enthousiast probeert moeder te worden...
dan toch de vraag voor degene die er niet zo soepel met enorme oermoeder-kinderwens ingerold zijn: ik ben juist zo benieuwd of er hier forummers zijn (moeders danwel vaders) die ondanks de twijfel toch kinderen hebben gekregen en hoe zij het ouderschap nu ervaren. volgens mij is dit de meest bescheiden groep op het forum, maar ik hoop dat jullie me er wat over willen vertellen.
werd er toch op een gegeven moment duidelijk een knoop doorgehakt? twijfelden jij en je partner allebei, of alleen jij, of alleen de ander? hoe was jullie relatie onder het getwijfel? wat valt jullie nu mee, wat tegen? ben je nog steeds een twijfelaar?
wellicht dat dit topic alsnog een "jij moet nog geen kinderen krijgen" lading zal krijgen. maar dat risico neem ik maar even
nu twijfel ik me natuurlijk een ongeluk (en ik weet al wat jullie advies zal zijn
. maar je hebt nou eenmaal mensen die altijd blijven twijfelen. denk ik dan. toch? of niet? in het diepste van je zelf kijken, je zelf voorstellen hoe je je leven ziet over 20 jaar, het helpt mij eigenlijk niet. wel weet ik dat ik als ik per ongeluk zwanger zou zijn, gewoon kinderen zou krijgen (en ik heb dat wel eens meer gelezen op het forum "wat fijn dat de beslissing voor me genomen is") maar ik weet ook dat als de huilbaby van de buren losgaat en ik een verre reis aan het boeken ben, dat ik dan liever niet er aan zou beginnen (het kind dan, wel de reis ). als kinderen bij hun moeder op de fiets naar me lachen, word ik blij. als ik vrienden van mij totaal bleek en uitgeput zie zijn, kan ik me niet voorstellen dat ik niet heel erg grumpy ga worden van die dagen dat ze gewoon niet leuk zijn toch is het niet helemaal een kwestie van "er nog niet klaar voor zijn". denk ik. volgens mij ga ik niet de komende twee jaar veranderen. volgens mij blijf ik altijd twijfelen. het is eng om beslissingen te nemen. dat heb ik al met twee soorten thee. complicerende factor is dat de helft van ons toekomstige ouderschap wel weet wat hij wil
en dat ik nu toch echt niet meer kan zeggen dat ik nog niet eens 30 ben lekker handig om een bericht als dit op een forum te zetten waar de grote meerderheid erg blij is met zijn kinderen of heel enthousiast probeert moeder te worden...
dan toch de vraag voor degene die er niet zo soepel met enorme oermoeder-kinderwens ingerold zijn: ik ben juist zo benieuwd of er hier forummers zijn (moeders danwel vaders) die ondanks de twijfel toch kinderen hebben gekregen en hoe zij het ouderschap nu ervaren. volgens mij is dit de meest bescheiden groep op het forum, maar ik hoop dat jullie me er wat over willen vertellen.
werd er toch op een gegeven moment duidelijk een knoop doorgehakt? twijfelden jij en je partner allebei, of alleen jij, of alleen de ander? hoe was jullie relatie onder het getwijfel? wat valt jullie nu mee, wat tegen? ben je nog steeds een twijfelaar?
wellicht dat dit topic alsnog een "jij moet nog geen kinderen krijgen" lading zal krijgen. maar dat risico neem ik maar even
maandag 1 juni 2009 om 15:29
maandag 1 juni 2009 om 16:46
Vriend heeft er een jaar lang grapjes over gemaakt, toen ik zoiets had van; misschien moeten we eens serieus praten.
Door zijn grapjes was ik er al over aan het nadenken en sloeg bij mij de paniek regelmatig toe. (ik hou van uitslapen... dat kan dan nooooooooit meer. Kunnen we nog wel gaan uit eten... hoe moet ik dat in de ochtenden doen voor ik ga werken...) Kan ik nog al die kleding kopen die ik gewend was te kopen. Ja, het kan allemaal nog, blijkt nu, dus je leven is gelukkig niet over.
Toen ik me daaroverheen gezet heb, ben ik snel overstag gegaan. En het is allemaal goed gekomen (kind houdt ook van uitslapen, heeft ze toch nog íets van mij). Het verbaasde me ook hoe makkelijk je een kind inpast in je dagelijkse bestaan. Ik had geen acclimatiseringsverschijnselen, die had ik wel verwacht nl...
Grappig van dat buurjongetje.... Hopelijk houdt hij jullie interieur heel...
Door zijn grapjes was ik er al over aan het nadenken en sloeg bij mij de paniek regelmatig toe. (ik hou van uitslapen... dat kan dan nooooooooit meer. Kunnen we nog wel gaan uit eten... hoe moet ik dat in de ochtenden doen voor ik ga werken...) Kan ik nog al die kleding kopen die ik gewend was te kopen. Ja, het kan allemaal nog, blijkt nu, dus je leven is gelukkig niet over.
Toen ik me daaroverheen gezet heb, ben ik snel overstag gegaan. En het is allemaal goed gekomen (kind houdt ook van uitslapen, heeft ze toch nog íets van mij). Het verbaasde me ook hoe makkelijk je een kind inpast in je dagelijkse bestaan. Ik had geen acclimatiseringsverschijnselen, die had ik wel verwacht nl...
Grappig van dat buurjongetje.... Hopelijk houdt hij jullie interieur heel...
maandag 1 juni 2009 om 18:37
Boo,
het is dus niet dat ik zelf denk dat het zo hoort voor onze zoon, maar in deze ben ik helaas weer een twijfelaar. Ik wou dat ik vol trots en met mijn hoofd opgeheven kon zeggen: wij hebben 1 kind en dat is goed zo!! Maar ik voel me alsof ik me daar nog steeds voor moet verdedigen, zo bedoel ik dat het blijkbaar voor veel mensen nog zo hoort om meer dan 1 kind te krijgen.
het is dus niet dat ik zelf denk dat het zo hoort voor onze zoon, maar in deze ben ik helaas weer een twijfelaar. Ik wou dat ik vol trots en met mijn hoofd opgeheven kon zeggen: wij hebben 1 kind en dat is goed zo!! Maar ik voel me alsof ik me daar nog steeds voor moet verdedigen, zo bedoel ik dat het blijkbaar voor veel mensen nog zo hoort om meer dan 1 kind te krijgen.
maandag 1 juni 2009 om 19:45
haha ik twijfelde nog toen we het besluit al hadden genomen om er voor te gaan!
Zelfs tijdens de sex nog zo van: weet je zeker dat we geen condoom gebruiken... het KAN....
Haha. Nu 2 kids en 5 jaar verder is het een goed besluit geweest. Maar dat is achteraf gepraat natuurlijk.
Er is natuurlijk ook verschil in twijfel. Wat zijn de voors en wat de tegens?
Zelfs tijdens de sex nog zo van: weet je zeker dat we geen condoom gebruiken... het KAN....
Haha. Nu 2 kids en 5 jaar verder is het een goed besluit geweest. Maar dat is achteraf gepraat natuurlijk.
Er is natuurlijk ook verschil in twijfel. Wat zijn de voors en wat de tegens?
maandag 1 juni 2009 om 20:20
Ik was ook zo'n twijfelaar... ik was bang dat mijn leven voorbij zou zijn met kinderen. Maar nu...mijn eierstokken rammelen, ik ben 35 en wil er voor gaan. Ik zie mezelf in de toekomst toch ooit als moeder. Misschien geen doorsnee moeder met thee en koekjes om 16 uur maar toch een hele lieve en verantwoordelijke moeder met een tikje speelsheid.
maandag 1 juni 2009 om 21:27
thee en koekjes! samen koekjes bakken lijkt me wel heel leuk!
carla, jij vraagt naar voors en tegens... es kijken:
tegen: geen praktische bezwaren als huis, geld enz, maar gevoelsmatige "ben ik niet te veel op mezelf gericht om ineens een ander centraal te stellen?" en "ik maak me nu al heel veel zorgen, wordt dat niet te veel als ik ook nog zorgen om een kind heb?". "word ik er echt wel een gelukkiger mens van of kan ik beter mijn energie in iets anders stoppen waar de wereld ook echt beter van wordt?"
voor: ik heb dan antigeluid om tegenover de buurkinderen buiten te zetten nee hoor serieus: het lijkt me bijzonder om een kleine versie van mijn vriend of mij te zien opgroeien (liever van hem dan, want nog zo'n twijfelaar er bij is niet fijn )
carla, jij vraagt naar voors en tegens... es kijken:
tegen: geen praktische bezwaren als huis, geld enz, maar gevoelsmatige "ben ik niet te veel op mezelf gericht om ineens een ander centraal te stellen?" en "ik maak me nu al heel veel zorgen, wordt dat niet te veel als ik ook nog zorgen om een kind heb?". "word ik er echt wel een gelukkiger mens van of kan ik beter mijn energie in iets anders stoppen waar de wereld ook echt beter van wordt?"
voor: ik heb dan antigeluid om tegenover de buurkinderen buiten te zetten
nee hoor serieus: het lijkt me bijzonder om een kleine versie van mijn vriend of mij te zien opgroeien (liever van hem dan, want nog zo'n twijfelaar er bij is niet fijn )
maandag 1 juni 2009 om 23:12
quote:raarmaarwaar schreef op 01 juni 2009 @ 13:33:
sterk hoor, dat je tegen de norm in zou durven gaan. maar ik lees wel heel erg de twijfel ik benijd die mensen die niet zo twijfelen wel.
veel plezier buiten!
(zonder kinderen kan ik lekker binnen blijven kniezen - hoewel het beter zou zijn ook eens van het mooie weer te gaan genieten - plus 1 voor het hebben van een kind)
Raarmaarwaar, wat voor persoon bij zelf? Of je partner? Ben jij "geschikt" moedermateriaal? Met andere woorden, hoe ben jij nu en wat vind jij nu belangrijk? En waar denk je tegenaan te gaan lopen met kinderen? Hoe belangrijk zij die dingen?
Probeer je "probleem" anders gewoon wat schematischer aan te pakken. Breng jezelf als mens eens in kaart. Wie ben je, wie was je en wie wil je zijn/ En is dat wat je wil zijn ook wie er diep verborgen zit (om dat willen willen te kunnen vatten).
En jouw relatie? Hoe zit die in elkaar? Hebben jullie een goede basis samen? Redden jullie het ook door een wat heftigere periode wat een kind vaak met zich meebrengt. Hoe groot is de wens van je partner en wat voor persoon is hij? Vind je hem geschikt vadermateriaal? Kortom, héb je iets aan die man straks. Kan hij jouw mindere dingen beetje aanvullen en jij de zijne?
Niet om zo een perfect koppel te moeten zijn. Maar een kind vraagt gewoon een realistische blik vind ik. Dus als je even van je hormonen afstapt en als beschouwer naar jou/jullie gaat kijken, wat vind je er dan van?
sterk hoor, dat je tegen de norm in zou durven gaan. maar ik lees wel heel erg de twijfel
ik benijd die mensen die niet zo twijfelen wel. veel plezier buiten!
(zonder kinderen kan ik lekker binnen blijven kniezen - hoewel het beter zou zijn ook eens van het mooie weer te gaan genieten - plus 1 voor het hebben van een kind
)Raarmaarwaar, wat voor persoon bij zelf? Of je partner? Ben jij "geschikt" moedermateriaal? Met andere woorden, hoe ben jij nu en wat vind jij nu belangrijk? En waar denk je tegenaan te gaan lopen met kinderen? Hoe belangrijk zij die dingen?
Probeer je "probleem" anders gewoon wat schematischer aan te pakken. Breng jezelf als mens eens in kaart. Wie ben je, wie was je en wie wil je zijn/ En is dat wat je wil zijn ook wie er diep verborgen zit (om dat willen willen te kunnen vatten).
En jouw relatie? Hoe zit die in elkaar? Hebben jullie een goede basis samen? Redden jullie het ook door een wat heftigere periode wat een kind vaak met zich meebrengt. Hoe groot is de wens van je partner en wat voor persoon is hij? Vind je hem geschikt vadermateriaal? Kortom, héb je iets aan die man straks. Kan hij jouw mindere dingen beetje aanvullen en jij de zijne?
Niet om zo een perfect koppel te moeten zijn. Maar een kind vraagt gewoon een realistische blik vind ik. Dus als je even van je hormonen afstapt en als beschouwer naar jou/jullie gaat kijken, wat vind je er dan van?
maandag 1 juni 2009 om 23:17
quote:raarmaarwaar schreef op 01 juni 2009 @ 21:27:
"ben ik niet te veel op mezelf gericht om ineens een ander centraal te stellen?" en "ik maak me nu al heel veel zorgen, wordt dat niet te veel als ik ook nog zorgen om een kind heb?". "word ik er echt wel een gelukkiger mens van of kan ik beter mijn energie in iets anders stoppen waar de wereld ook echt beter van wordt?"
HELE BELANGRIJKE en GOEDE vragen!
Vooral dat van dat egocentrisme. Met een kind moet je echt in staat zijn om je ego aan de kant te parkeren. Jij bent niet per se minder belangrijk. Maar zeker niet meer dé belangrijkste in jouw eigen leven. Bij sommige voorvallen zal dit heel natuurlijk voelen. Maar bij andere voorvallen zul je wel echt 10 keer moeten kunnen slikken (nachtelijke huilpartijen, plannen die in het water vallen vanwege ziek kind, eigen tijd die je in moet leveren, etc.)
"ben ik niet te veel op mezelf gericht om ineens een ander centraal te stellen?" en "ik maak me nu al heel veel zorgen, wordt dat niet te veel als ik ook nog zorgen om een kind heb?". "word ik er echt wel een gelukkiger mens van of kan ik beter mijn energie in iets anders stoppen waar de wereld ook echt beter van wordt?"
HELE BELANGRIJKE en GOEDE vragen!
Vooral dat van dat egocentrisme. Met een kind moet je echt in staat zijn om je ego aan de kant te parkeren. Jij bent niet per se minder belangrijk. Maar zeker niet meer dé belangrijkste in jouw eigen leven. Bij sommige voorvallen zal dit heel natuurlijk voelen. Maar bij andere voorvallen zul je wel echt 10 keer moeten kunnen slikken (nachtelijke huilpartijen, plannen die in het water vallen vanwege ziek kind, eigen tijd die je in moet leveren, etc.)
dinsdag 2 juni 2009 om 07:31
Sluit me aan bij de laatste posting van schouderklopje.
Rmw:herken jouw twijfels omtrent het je zorgen maken. Ik ben ook een zorgelijk type, ben ook vaak een doemdenker. Maar dat is niet echt erger geworden nu zoon er is. In ieder geval niet zoveel erger dat ik beter geen kind had kunnen krijgen.
En wat dan de doorslag gegeven heeft om het toch te doen; ik denk inderdaad, wat al eerder gezegd is, dat je toch wel een beetje weet of je ooit een kind wilt en dat er dan op een gegeven moment eigenlijk geen reden meer is om het uit te stellen. En op dat moment was de twijfel niet weg, maar laat je het wel los en denk je meer: we zien wel hoe het loopt. Tenslotte kun je wel heel lang twijfelen en er dan voor gaan (of dat nou met of zonder twijfel is), maar dan moet je ook nog maar afwachten of het allemaal gaat lukken, he.
Rmw:herken jouw twijfels omtrent het je zorgen maken. Ik ben ook een zorgelijk type, ben ook vaak een doemdenker. Maar dat is niet echt erger geworden nu zoon er is. In ieder geval niet zoveel erger dat ik beter geen kind had kunnen krijgen.
En wat dan de doorslag gegeven heeft om het toch te doen; ik denk inderdaad, wat al eerder gezegd is, dat je toch wel een beetje weet of je ooit een kind wilt en dat er dan op een gegeven moment eigenlijk geen reden meer is om het uit te stellen. En op dat moment was de twijfel niet weg, maar laat je het wel los en denk je meer: we zien wel hoe het loopt. Tenslotte kun je wel heel lang twijfelen en er dan voor gaan (of dat nou met of zonder twijfel is), maar dan moet je ook nog maar afwachten of het allemaal gaat lukken, he.
dinsdag 2 juni 2009 om 08:45
Hét moment waarop de twijfel doorsloeg was ook dat we vonden dat we wel een heel oppervlakkig leven leidden. We waren alleen maar bezig met geld (verdienen en vooral veel uitgeven), met materialisme. Het was zo oppervlakkig, dat we ons afvroegen; waar doen we het voor...?
Ook dacht ik dat ik mezelf niet weg kon cijferen, en misschien geen lieve moeder kon zijn, maar (misschien een gek voorbeeld) we hebben ook dieren, en daar ben ik ook altijd heel lief voor geweest. Daarvoor ging (en ga) ik ook door het vuur, dus mijn vriend zei; waarom zou je dat voor je eigen vlees en bloed niet kunnen?
Wij hadden in ieder geval altijd heel veel argumenten om geen kinderen te willen. Maar toen we wel kinderen wilden, konden we daar ook weer geen glasharde argumenten voor vinden. Dat ging eigenlijk helemaal op gevoel. Dat zat ineens goed.
Ook dacht ik dat ik mezelf niet weg kon cijferen, en misschien geen lieve moeder kon zijn, maar (misschien een gek voorbeeld) we hebben ook dieren, en daar ben ik ook altijd heel lief voor geweest. Daarvoor ging (en ga) ik ook door het vuur, dus mijn vriend zei; waarom zou je dat voor je eigen vlees en bloed niet kunnen?
Wij hadden in ieder geval altijd heel veel argumenten om geen kinderen te willen. Maar toen we wel kinderen wilden, konden we daar ook weer geen glasharde argumenten voor vinden. Dat ging eigenlijk helemaal op gevoel. Dat zat ineens goed.
dinsdag 2 juni 2009 om 10:50
quote:lh1974 schreef op 02 juni 2009 @ 08:45:
Hét moment waarop de twijfel doorsloeg was ook dat we vonden dat we wel een heel oppervlakkig leven leidden. We waren alleen maar bezig met geld (verdienen en vooral veel uitgeven), met materialisme. Het was zo oppervlakkig, dat we ons afvroegen; waar doen we het voor...?
Komt mij voor als een hele goede reden om geen kinderen te nemen als je je eigen beleving belangrijk vindt. Oppervlakkig vind ik het niet, dat is zo'n waardeoordeel. Net alsof je opeens een beter mens wordt als je aan kinderen begint.
Geen kinderen is een andere levensinvulling, geen slechtere in mijn ogen.
TO: hier een bijna 40-jarige die bewust heeft gekozen voor een leven zonder kinderen. Ik heb een hele goede relatie, maar zou echt geen kinderen willen. Ondanks het feit dat ik het heerlijk vind om voor man en katten te zorgen, hoef ik de zorg voor een kind niet. Ik heb geen zin om me in bochten te wringen om te voldoen aan de wensen van een kind. Mijn leven is goed zoals het nu is en we genieten nu. Een kind brengt hectiek en drukte mee en daar kan ik niet goed tegen.
Ik denk dat je, als je echt geen kinderen wilt, gewoon eerlijk naar jezelf moet zijn (en naar je partner) en het gewoon ronduit moet zeggen. Het is een onderwerp waarop geen compromis mogelijk is. Je kunt niet een beetje een kind nemen.
Hét moment waarop de twijfel doorsloeg was ook dat we vonden dat we wel een heel oppervlakkig leven leidden. We waren alleen maar bezig met geld (verdienen en vooral veel uitgeven), met materialisme. Het was zo oppervlakkig, dat we ons afvroegen; waar doen we het voor...?
Komt mij voor als een hele goede reden om geen kinderen te nemen als je je eigen beleving belangrijk vindt. Oppervlakkig vind ik het niet, dat is zo'n waardeoordeel. Net alsof je opeens een beter mens wordt als je aan kinderen begint.
Geen kinderen is een andere levensinvulling, geen slechtere in mijn ogen.
TO: hier een bijna 40-jarige die bewust heeft gekozen voor een leven zonder kinderen. Ik heb een hele goede relatie, maar zou echt geen kinderen willen. Ondanks het feit dat ik het heerlijk vind om voor man en katten te zorgen, hoef ik de zorg voor een kind niet. Ik heb geen zin om me in bochten te wringen om te voldoen aan de wensen van een kind. Mijn leven is goed zoals het nu is en we genieten nu. Een kind brengt hectiek en drukte mee en daar kan ik niet goed tegen.
Ik denk dat je, als je echt geen kinderen wilt, gewoon eerlijk naar jezelf moet zijn (en naar je partner) en het gewoon ronduit moet zeggen. Het is een onderwerp waarop geen compromis mogelijk is. Je kunt niet een beetje een kind nemen.
dinsdag 2 juni 2009 om 18:48
quote:schouderklopje schreef op 01 juni 2009 @ 23:12:
[...]
Raarmaarwaar, wat voor persoon bij zelf? Of je partner? Ben jij "geschikt" moedermateriaal? Met andere woorden, hoe ben jij nu en wat vind jij nu belangrijk? En waar denk je tegenaan te gaan lopen met kinderen? Hoe belangrijk zij die dingen?
Probeer je "probleem" anders gewoon wat schematischer aan te pakken. Breng jezelf als mens eens in kaart. Wie ben je, wie was je en wie wil je zijn/ En is dat wat je wil zijn ook wie er diep verborgen zit (om dat willen willen te kunnen vatten).
En jouw relatie? Hoe zit die in elkaar? Hebben jullie een goede basis samen? Redden jullie het ook door een wat heftigere periode wat een kind vaak met zich meebrengt. Hoe groot is de wens van je partner en wat voor persoon is hij? Vind je hem geschikt vadermateriaal? Kortom, héb je iets aan die man straks. Kan hij jouw mindere dingen beetje aanvullen en jij de zijne?
Niet om zo een perfect koppel te moeten zijn. Maar een kind vraagt gewoon een realistische blik vind ik. Dus als je even van je hormonen afstapt en als beschouwer naar jou/jullie gaat kijken, wat vind je er dan van?
zo nou poe hee, fijn dat jullie er zo serieus op ingaan! (nee echt! )
ik ga hier eens even mee aan de slag en begin met de 'papa':
die heeft een duidelijke kinderwens. geen twijfel mogelijk. hij kan moeilijk omschrijven waarom, maar het lijkt hem zo leuk om een gezin te zijn. om meer inhoud aan zijn leven te geven. eerst dacht ik nog dat hij het wilde omdat het 'zo hoort'. maar het zit wel dieper. het is niet zo dat hij met alle kinderen meteen gaat spelen en kletsen (dat buurjongetje was een beetje een uitzondering), maar ik zie in zijn karakter wel degelijk goede vadermaterial-eigenschappen: hij is lief, zorgzaam, geduldig, gaat problemen niet uit de weg, kan heel goed voorlezen bij het papa hoofdstuk zit dus niets in de weg.
dan onze relatie. wij zijn al jaren bij elkaar en zijn denk ik een prima team. we vullen elkaar ook goed aan. natuurlijk zijn er wel onenigheden, maar die weten we goed uit te praten. over het algemeen staan we hetzelfde in het leven en houden we van dezelfde dingen. als ik eens geen beslissingen kan nemen, dan weet hij hoe daar mee om te gaan (alleen met het kinderding lukt het hem niet, maar dat zal komen omdat het voor hem ook zo belangrijk is) en komen we er alsnog uit. hij is wat onbezorgder dan ik, dat helpt mij goed relativeren. al ben ik dan gevoeliger, ik kan ook heel nuchter zijn. als wij het samen niet aankunnen, dan weet ik het ook niet. ook geen argumenten tegen een kind dus.
dan ikzelf. de moeilijkste natuurlijk. mezelf als mens... ik was erg onzeker. ben nu een stuk sterker in mijn schoenen. ik ben het grootste deel van de tijd een zelfverzekerd iemand. maar ik vind het heerlijk dat ik klein mag zijn bij mijn vriend (dat kan niet meer als je een kind bent he, dan moet je zelf altijd de baken zijn). ik heb ook het idee dat ik nog niet uitontwikkeld ben, maar misschien dat dat zowiezo een levenstaak is? het is niet zo dat ik nog ambities heb die een kind in de weg zouden staan. ik hoef niet perse naar het buitenland, ik heb mooie reizen gemaakt en ik ben er heilig van overtuigd dat ik mijn werkambities zou kunnen combineren met kinderen. heb genoeg goede voorbeelden in mijn omgeving. als ik nog nieuwe ambities zou krijgen waar ik nu nog geen weet van heb, dan pas ik die wel in. ik heb ook niet de wens om veel uit te gaan, sterker, ik ben best een huismus. ik ben ook lief voor mijn kat * ze springt bij het typen meteen op schoot * en kan dat vast ook zijn voor mijn eigen kind.
maar... ik ben niet verzorgend ingesteld, ik maak me zorgen om dingen. ik vraag me af of het mij remt in mijn ontwikkeling als ik me volledig op een kind moet focussen. niet de ontwikkeling qua carriere, maar qua gevoelsleven zeg maar. daar duikt het egocentrische weer op. ik wil niet voor een kind kiezen omdat het voor het kind zo leuk is. ik zou toch voor een kind willen kiezen omdat het mij blij maakt. dan draait het toch weer om mij maar kies je uiteindelijk neit altijd voor een kind voor jezelf?
praktisch gezien kijk ik natuurlijk op tegen slapeloze nachten, tegen pierebadvakanties met andere gezinnen ipv die mooie reizen die we maken samen. tegen ziektes, tegen zorgen, tegen tegenvallers in de opvoeding maar ik geloof best dat daar goed mee te leven is. het allerbelangrijkst is denk ik dat ik mezelf niet zo goed kan wegcijferen omdat ik vind dat je vooral je eigen leven mooi moet maken en daarna pas aan dat van anderen toekomt.
zo, wie is er nog niet afgehaakt?
[...]
Raarmaarwaar, wat voor persoon bij zelf? Of je partner? Ben jij "geschikt" moedermateriaal? Met andere woorden, hoe ben jij nu en wat vind jij nu belangrijk? En waar denk je tegenaan te gaan lopen met kinderen? Hoe belangrijk zij die dingen?
Probeer je "probleem" anders gewoon wat schematischer aan te pakken. Breng jezelf als mens eens in kaart. Wie ben je, wie was je en wie wil je zijn/ En is dat wat je wil zijn ook wie er diep verborgen zit (om dat willen willen te kunnen vatten).
En jouw relatie? Hoe zit die in elkaar? Hebben jullie een goede basis samen? Redden jullie het ook door een wat heftigere periode wat een kind vaak met zich meebrengt. Hoe groot is de wens van je partner en wat voor persoon is hij? Vind je hem geschikt vadermateriaal? Kortom, héb je iets aan die man straks. Kan hij jouw mindere dingen beetje aanvullen en jij de zijne?
Niet om zo een perfect koppel te moeten zijn. Maar een kind vraagt gewoon een realistische blik vind ik. Dus als je even van je hormonen afstapt en als beschouwer naar jou/jullie gaat kijken, wat vind je er dan van?
zo nou poe hee, fijn dat jullie er zo serieus op ingaan! (nee echt! )
ik ga hier eens even mee aan de slag en begin met de 'papa':
die heeft een duidelijke kinderwens. geen twijfel mogelijk. hij kan moeilijk omschrijven waarom, maar het lijkt hem zo leuk om een gezin te zijn. om meer inhoud aan zijn leven te geven. eerst dacht ik nog dat hij het wilde omdat het 'zo hoort'. maar het zit wel dieper. het is niet zo dat hij met alle kinderen meteen gaat spelen en kletsen (dat buurjongetje was een beetje een uitzondering), maar ik zie in zijn karakter wel degelijk goede vadermaterial-eigenschappen: hij is lief, zorgzaam, geduldig, gaat problemen niet uit de weg, kan heel goed voorlezen
bij het papa hoofdstuk zit dus niets in de weg.dan onze relatie. wij zijn al jaren bij elkaar en zijn denk ik een prima team. we vullen elkaar ook goed aan. natuurlijk zijn er wel onenigheden, maar die weten we goed uit te praten. over het algemeen staan we hetzelfde in het leven en houden we van dezelfde dingen. als ik eens geen beslissingen kan nemen, dan weet hij hoe daar mee om te gaan (alleen met het kinderding lukt het hem niet, maar dat zal komen omdat het voor hem ook zo belangrijk is) en komen we er alsnog uit. hij is wat onbezorgder dan ik, dat helpt mij goed relativeren. al ben ik dan gevoeliger, ik kan ook heel nuchter zijn. als wij het samen niet aankunnen, dan weet ik het ook niet. ook geen argumenten tegen een kind dus.
dan ikzelf. de moeilijkste natuurlijk. mezelf als mens... ik was erg onzeker. ben nu een stuk sterker in mijn schoenen. ik ben het grootste deel van de tijd een zelfverzekerd iemand. maar ik vind het heerlijk dat ik klein mag zijn bij mijn vriend (dat kan niet meer als je een kind bent he, dan moet je zelf altijd de baken zijn). ik heb ook het idee dat ik nog niet uitontwikkeld ben, maar misschien dat dat zowiezo een levenstaak is? het is niet zo dat ik nog ambities heb die een kind in de weg zouden staan. ik hoef niet perse naar het buitenland, ik heb mooie reizen gemaakt en ik ben er heilig van overtuigd dat ik mijn werkambities zou kunnen combineren met kinderen. heb genoeg goede voorbeelden in mijn omgeving. als ik nog nieuwe ambities zou krijgen waar ik nu nog geen weet van heb, dan pas ik die wel in. ik heb ook niet de wens om veel uit te gaan, sterker, ik ben best een huismus. ik ben ook lief voor mijn kat * ze springt bij het typen meteen op schoot * en kan dat vast ook zijn voor mijn eigen kind.
maar... ik ben niet verzorgend ingesteld, ik maak me zorgen om dingen. ik vraag me af of het mij remt in mijn ontwikkeling als ik me volledig op een kind moet focussen. niet de ontwikkeling qua carriere, maar qua gevoelsleven zeg maar. daar duikt het egocentrische weer op. ik wil niet voor een kind kiezen omdat het voor het kind zo leuk is. ik zou toch voor een kind willen kiezen omdat het mij blij maakt. dan draait het toch weer om mij maar kies je uiteindelijk neit altijd voor een kind voor jezelf?
praktisch gezien kijk ik natuurlijk op tegen slapeloze nachten, tegen pierebadvakanties met andere gezinnen ipv die mooie reizen die we maken samen. tegen ziektes, tegen zorgen, tegen tegenvallers in de opvoeding
maar ik geloof best dat daar goed mee te leven is. het allerbelangrijkst is denk ik dat ik mezelf niet zo goed kan wegcijferen omdat ik vind dat je vooral je eigen leven mooi moet maken en daarna pas aan dat van anderen toekomt.zo, wie is er nog niet afgehaakt?
dinsdag 2 juni 2009 om 20:26
Hoi,
ben nog niet afgehaakt, maar net toen mijn lange epistel klaar was begon zoonlief in bed te huilen, wat nooit voorkomt als hij net in bed ligt en had ik opeens een mooi voorbeeld van jezelf (even)moeten wegcijferen voor je kind. En nu hij weer in bed ligt en hopelijk stil blijft, heb ik een foutmedling en is mijn bericht weg. Grrr.
Nu nog even kort wat ik net had geschreven. Slapeloze nachten gaan over. We hebben er nog weleens een, maar die wegen niet op tegen de keren dat hij huilbaby was (dat was nl elke nacht). Hij slaapt zelfs weleens "uit", niet zoals dat in onze beleving is, maar het is ook niet zoi dat hij elke ochtend om 6.00 uur begint met de dag.
Pierebadvakanties kunnen best leuk zijn (ik vind het leuk om mijn kind te zien genieten en ik denk dat dat voor iedereen geldt) en misschien heb je de mogelijkheid om ook eens met je vriend alleen weg te gaan voor een ander soort (korte) vakantie.
Misschien is het ook wel juist een voordeel dat je vriend niet twijfelt. Als je dan in je zwangerschap eens het idee hebt van waar ben ik aan begonnen, of misschien zelfs als je kindje er is, dan kan hij je er juist doorheen slepen, omdat hij zelf wel de volle 100% overtuiging heeft dat het goed is dat jullie beslist hebben voor een kind te gaan. Geloof me, al ben je in de ogen van je kind een baken, je kunt zelf echt nog wel op momenten klein zijn bij je vriend, hoor! Dat weet ik uit ervaring. In je vriend ben je met een andere rol en die is niet opeens weg omdat je dan ook de rol vab moeder erbij hebt.
Dat je een goed team bent met je vriend is een goed uitgangspunt. Dan kun je waarschijnlijk ook de verandering die het hebben van een kind met zich meebrengt wel aan. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik met mijn man als partner een beter team was al hoe we nu al ouders zijn. We zijn zeker nog wel een team, maar er zitten wat deukjes in.Opgelopen in de moeilijke eerste maanden en niet meer helemaal weg gegaan. Komt waarschijnlijk omdat ik minder relaxt ben dan ik altijd dacht. Ik ben wat strakker in hoe dingen "horen"te gaan en word er soms kribbig van als ik dingen zie die moeten gebeuren, maar die hij dan niet of anders ziet. Maar gelukkig, als je een goed team bent, kun je wel wat tegenslagen hebben. Ik moet zeggen dat het nu ook minder wordt en misschien gaat het nog wel helemaal over ooit.
Dit lijkt een avond te worden die in het teken staat van een kind dat niet wil slapen, dus ik stop er mee, want echt concentreren hierop lukt dan niet. Nu zou ik het best lekker vinden om zonder kind, na een lange dag werken, even rustig tijd voor mezelf te hebben, maar dat zit er nu even niet in. Ook dat hoort erbij.
ben nog niet afgehaakt, maar net toen mijn lange epistel klaar was begon zoonlief in bed te huilen, wat nooit voorkomt als hij net in bed ligt en had ik opeens een mooi voorbeeld van jezelf (even)moeten wegcijferen voor je kind. En nu hij weer in bed ligt en hopelijk stil blijft, heb ik een foutmedling en is mijn bericht weg. Grrr.
Nu nog even kort wat ik net had geschreven. Slapeloze nachten gaan over. We hebben er nog weleens een, maar die wegen niet op tegen de keren dat hij huilbaby was (dat was nl elke nacht). Hij slaapt zelfs weleens "uit", niet zoals dat in onze beleving is, maar het is ook niet zoi dat hij elke ochtend om 6.00 uur begint met de dag.
Pierebadvakanties kunnen best leuk zijn (ik vind het leuk om mijn kind te zien genieten en ik denk dat dat voor iedereen geldt) en misschien heb je de mogelijkheid om ook eens met je vriend alleen weg te gaan voor een ander soort (korte) vakantie.
Misschien is het ook wel juist een voordeel dat je vriend niet twijfelt. Als je dan in je zwangerschap eens het idee hebt van waar ben ik aan begonnen, of misschien zelfs als je kindje er is, dan kan hij je er juist doorheen slepen, omdat hij zelf wel de volle 100% overtuiging heeft dat het goed is dat jullie beslist hebben voor een kind te gaan. Geloof me, al ben je in de ogen van je kind een baken, je kunt zelf echt nog wel op momenten klein zijn bij je vriend, hoor! Dat weet ik uit ervaring. In je vriend ben je met een andere rol en die is niet opeens weg omdat je dan ook de rol vab moeder erbij hebt.
Dat je een goed team bent met je vriend is een goed uitgangspunt. Dan kun je waarschijnlijk ook de verandering die het hebben van een kind met zich meebrengt wel aan. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik met mijn man als partner een beter team was al hoe we nu al ouders zijn. We zijn zeker nog wel een team, maar er zitten wat deukjes in.Opgelopen in de moeilijke eerste maanden en niet meer helemaal weg gegaan. Komt waarschijnlijk omdat ik minder relaxt ben dan ik altijd dacht. Ik ben wat strakker in hoe dingen "horen"te gaan en word er soms kribbig van als ik dingen zie die moeten gebeuren, maar die hij dan niet of anders ziet. Maar gelukkig, als je een goed team bent, kun je wel wat tegenslagen hebben. Ik moet zeggen dat het nu ook minder wordt en misschien gaat het nog wel helemaal over ooit.
Dit lijkt een avond te worden die in het teken staat van een kind dat niet wil slapen, dus ik stop er mee, want echt concentreren hierop lukt dan niet. Nu zou ik het best lekker vinden om zonder kind, na een lange dag werken, even rustig tijd voor mezelf te hebben, maar dat zit er nu even niet in. Ook dat hoort erbij.
dinsdag 2 juni 2009 om 22:47
Ik vind je omschrijvingen heel helder en ook heel juist, voor zover op dit gebied iets juist of niet juist kan zijn.
Over dat klein mogen voelen kan ik je gerust stellen. Dat kan ook heus dan nog wel hoor. Je bent nog steeds elkaars partners waar het kind niet 24/7 bovenop zit. Je zult dat soort momenten wel moeten opsparen voor de momenten dat het mogelijk is. Mijn ervaring is dat dit redelijk automatisch gaat, dus dat lukt waarschijnlijk wel.
Maar dat punt van egoisme (ik keur het niet af hoor, want herken het juist dus vind het heel eerlijk van je) is wel echt een ding dat de beleving van ouderschap sterk kan kleuren en dat moet je niet onderschatten. Wellicht dat je het niet supervaak tegenkomt als veel meezit. Maar zelfs dan nog ontkom je er niet aan om er ook voor iemand te zijn die een intensief (geestelijk) beroep op je doet, óók als je pet daar eigenlijk niet zo naar staat. Soms zelfs wel júist als je pet er niet naar staat. Want vaak is het ook zo dat het lijkt net op de momenten dat je het 't minst kunt gebruiken, je kind heel veel aandacht of zorg nodig heeft, dwars is en stronteigenwijs.
Je hebt een kat zeg je? Ik denk dat huisdieren niet helemaal te vergelijken zijn met kinderen. Maar ik denk wel dat stellen die intensieve honden hebben en dus gewend zijn hun leven redelijk te moeten richten naar honden, een redelijk beeld hebben van wat het is om altijd en altijd de zorg over iets te dragen. Qua intensiteit komt het nog niet in de buurt van kleine kinderen die veel aandacht vragen (tenzij je erg aandachtvragende honden hebt). Maar het vergelijkingsmateriaal is redelijk. Zou je voor zo'n passie kunnen gaan? Want dat moet je er wel overhebben. Zou het een passie kunnen zijn? Iets waar je volledig voor wilt gaan (ik heb het niet over werken in combi met kinderen)? Gewoon geestelijk voor wilt gaan. De offers voor wilt brengen, omdat je passie zo groot is. Kun je je zo'n dergelijke passie voorstellen dat je er veel voor aan de kant wilt zetten? Veel voor wilt laten?
Over dat klein mogen voelen kan ik je gerust stellen. Dat kan ook heus dan nog wel hoor. Je bent nog steeds elkaars partners waar het kind niet 24/7 bovenop zit. Je zult dat soort momenten wel moeten opsparen voor de momenten dat het mogelijk is. Mijn ervaring is dat dit redelijk automatisch gaat, dus dat lukt waarschijnlijk wel.
Maar dat punt van egoisme (ik keur het niet af hoor, want herken het juist dus vind het heel eerlijk van je) is wel echt een ding dat de beleving van ouderschap sterk kan kleuren en dat moet je niet onderschatten. Wellicht dat je het niet supervaak tegenkomt als veel meezit. Maar zelfs dan nog ontkom je er niet aan om er ook voor iemand te zijn die een intensief (geestelijk) beroep op je doet, óók als je pet daar eigenlijk niet zo naar staat. Soms zelfs wel júist als je pet er niet naar staat. Want vaak is het ook zo dat het lijkt net op de momenten dat je het 't minst kunt gebruiken, je kind heel veel aandacht of zorg nodig heeft, dwars is en stronteigenwijs.
Je hebt een kat zeg je? Ik denk dat huisdieren niet helemaal te vergelijken zijn met kinderen. Maar ik denk wel dat stellen die intensieve honden hebben en dus gewend zijn hun leven redelijk te moeten richten naar honden, een redelijk beeld hebben van wat het is om altijd en altijd de zorg over iets te dragen. Qua intensiteit komt het nog niet in de buurt van kleine kinderen die veel aandacht vragen (tenzij je erg aandachtvragende honden hebt). Maar het vergelijkingsmateriaal is redelijk. Zou je voor zo'n passie kunnen gaan? Want dat moet je er wel overhebben. Zou het een passie kunnen zijn? Iets waar je volledig voor wilt gaan (ik heb het niet over werken in combi met kinderen)? Gewoon geestelijk voor wilt gaan. De offers voor wilt brengen, omdat je passie zo groot is. Kun je je zo'n dergelijke passie voorstellen dat je er veel voor aan de kant wilt zetten? Veel voor wilt laten?
woensdag 3 juni 2009 om 22:14
quote:schouderklopje schreef op 02 juni 2009 @ 22:47:
Zou je voor zo'n passie kunnen gaan? Want dat moet je er wel overhebben. Zou het een passie kunnen zijn? Iets waar je volledig voor wilt gaan (ik heb het niet over werken in combi met kinderen)? Gewoon geestelijk voor wilt gaan. De offers voor wilt brengen, omdat je passie zo groot is. Kun je je zo'n dergelijke passie voorstellen dat je er veel voor aan de kant wilt zetten? Veel voor wilt laten?
nou fijn alvast om te horen dat je als je relatie goed blijft die rol van klein zijn gewoon kan houden. dat scheelt.
ik heb verder de hele dag nagedacht over 'zou je voor zo'n passie kunnen gaan'. ik vind het een beetje moeilijk. ik zou zeggen "ja, natuurlijk" want als je er nu eenmaal voor kiest, dan doe je dat omdat je dat heel heel heel graag wilt en dan is het geen opgave, maar deel van de positieve beleving. dat je je er helemaal in mag verliezen zeg maar. maar elke passie kan ook verwateren en dan geef je het op voor een andere passie. die vrijheid is er ook. in die zin kan ik het moeilijk met kinderen vergelijken: a) het is nou eenmaal niet mijn passie, dus waarom vergelijken we het? en b) kinderen raak je aan de straatstenen niet kwijt mocht je je interesse verliezen
ik probeer het verder zo nuchter mogelijk te bekijken, lees ook mee op het andere topic dat vandaag is geopend. heb nu ook mijn vriend er maar eens op een nuchtere manier bij mijn gedachten betrokken. normaal hebben we het er altijd net op een emotioneel moment over. ik heb hem nu de vragen gesteld: "stel je voor dat ik zeg: ja we nemen kinderen, omdat jij het wilt, en ik duidelijk wat minder. wat vind je daarvan?" en "zeg eens eerlijk, vind jij dat ik inderdaad te veel met mezelf bezig ben om ook echt mezelf op zij te zetten voor een kind en denk je dat ik daarin zou kunnen veranderen?" ik heb gezegd dat hij er op zijn eigen moment over na kan denken en dat ik wel hoor wat hij daar over denkt. ben wel benieuwd naar de eerlijke antwoorden. zo voorkomen we de emotionele reacties en kan hij misschien wat rustiger op mijn twijfels ingaan.
verder zat ik vandaag nog te denken: als ik per ongeluk zwanger zou zijn: dan zou ik het houden (ik ben niet tegen abortus) en zouden we gewoon een gezin gaan worden. waarom zou ik daar nou toch geen bezwaar tegen hebben? toch niet die sluimerende kinderwens denk ik... maar meer een "dan heeft het zo moeten zijn en dan maken we er maar het beste van"?
nog iets wat me beangstigt: die verantwoordelijkheid! ik denk serieus dat we het allemaal best zouden redden. maar het neemt volgens mij een stuk onbezorgdheid bij je weg. of ervaren jullie dat niet zo? (voor degene die kinderen hebben dan )
Zou je voor zo'n passie kunnen gaan? Want dat moet je er wel overhebben. Zou het een passie kunnen zijn? Iets waar je volledig voor wilt gaan (ik heb het niet over werken in combi met kinderen)? Gewoon geestelijk voor wilt gaan. De offers voor wilt brengen, omdat je passie zo groot is. Kun je je zo'n dergelijke passie voorstellen dat je er veel voor aan de kant wilt zetten? Veel voor wilt laten?
nou fijn alvast om te horen dat je als je relatie goed blijft die rol van klein zijn gewoon kan houden. dat scheelt.
ik heb verder de hele dag nagedacht over 'zou je voor zo'n passie kunnen gaan'. ik vind het een beetje moeilijk. ik zou zeggen "ja, natuurlijk" want als je er nu eenmaal voor kiest, dan doe je dat omdat je dat heel heel heel graag wilt en dan is het geen opgave, maar deel van de positieve beleving. dat je je er helemaal in mag verliezen zeg maar. maar elke passie kan ook verwateren en dan geef je het op voor een andere passie. die vrijheid is er ook. in die zin kan ik het moeilijk met kinderen vergelijken: a) het is nou eenmaal niet mijn passie, dus waarom vergelijken we het? en b) kinderen raak je aan de straatstenen niet kwijt mocht je je interesse verliezen
ik probeer het verder zo nuchter mogelijk te bekijken, lees ook mee op het andere topic dat vandaag is geopend. heb nu ook mijn vriend er maar eens op een nuchtere manier bij mijn gedachten betrokken. normaal hebben we het er altijd net op een emotioneel moment over. ik heb hem nu de vragen gesteld: "stel je voor dat ik zeg: ja we nemen kinderen, omdat jij het wilt, en ik duidelijk wat minder. wat vind je daarvan?" en "zeg eens eerlijk, vind jij dat ik inderdaad te veel met mezelf bezig ben om ook echt mezelf op zij te zetten voor een kind en denk je dat ik daarin zou kunnen veranderen?" ik heb gezegd dat hij er op zijn eigen moment over na kan denken en dat ik wel hoor wat hij daar over denkt. ben wel benieuwd naar de eerlijke antwoorden. zo voorkomen we de emotionele reacties en kan hij misschien wat rustiger op mijn twijfels ingaan.
verder zat ik vandaag nog te denken: als ik per ongeluk zwanger zou zijn: dan zou ik het houden (ik ben niet tegen abortus) en zouden we gewoon een gezin gaan worden. waarom zou ik daar nou toch geen bezwaar tegen hebben? toch niet die sluimerende kinderwens denk ik... maar meer een "dan heeft het zo moeten zijn en dan maken we er maar het beste van"?
nog iets wat me beangstigt: die verantwoordelijkheid! ik denk serieus dat we het allemaal best zouden redden. maar het neemt volgens mij een stuk onbezorgdheid bij je weg. of ervaren jullie dat niet zo? (voor degene die kinderen hebben dan )
donderdag 4 juni 2009 om 10:05
Ik lees van veel ouders dat ze een stuk bezorgdheid erbij hebben gekregen. Ik ervaar dat minder. Ten minste, niet op practische fronten. Want ik vind in principe dat we het goed geregeld hebben rondom ons gezin (zekerheden genoeg voor ons allemaal). Dus daar geen zorgen. En we zijn heus niet rijk ofzo.
Bezorgheid op geestelijk vlak herken ik dan weer wel, zelfs al ben ik helemaal geen bezorgd type (vrij nuchter eerlijk gezegd). Maar het gevoel dat er iets met je kind kan gebeuren is iets wat je denk ik vrij automatisch meekrijgt met de geboorte. Ik verdring die gedachten het liefst zo snel mogelijk, want dan ga ik alleen maar huilen. Ik ga die bezorgdheid niet zitten beleven. Ik heb er niks aan en kind ook niet. Zo moet je dat ook doen met de zorgen in het leven; daar gewoon niet al teveel bij stil willen staan, want dan durf je niks meer (of durf je je kind niet meer uit het oog te verliezen). Dat is een wijze les die voor veel mensen opgaat in alle situaties. Maar met kinderen ben je daar wel extra sterk bewust van.
Goed, dat je je vriend hebt gevraagd hoe hij tegen je aankijkt. Is misschien ook wel verfrissend om te horen.
Bezorgheid op geestelijk vlak herken ik dan weer wel, zelfs al ben ik helemaal geen bezorgd type (vrij nuchter eerlijk gezegd). Maar het gevoel dat er iets met je kind kan gebeuren is iets wat je denk ik vrij automatisch meekrijgt met de geboorte. Ik verdring die gedachten het liefst zo snel mogelijk, want dan ga ik alleen maar huilen. Ik ga die bezorgdheid niet zitten beleven. Ik heb er niks aan en kind ook niet. Zo moet je dat ook doen met de zorgen in het leven; daar gewoon niet al teveel bij stil willen staan, want dan durf je niks meer (of durf je je kind niet meer uit het oog te verliezen). Dat is een wijze les die voor veel mensen opgaat in alle situaties. Maar met kinderen ben je daar wel extra sterk bewust van.
Goed, dat je je vriend hebt gevraagd hoe hij tegen je aankijkt. Is misschien ook wel verfrissend om te horen.
donderdag 4 juni 2009 om 11:23
Ik heb niet alles gelezen, maar even een reactie voor TO.
Ik ben ook een twijfelaar en op het moment dat ik begon te twijfelen, wist ik dat ik het moest doen. De deur stond op een kier terwijl ik echt nooooit kinderen wilde en dat was voor mij genoeg.
Het duurde even voordat ik zwanger was, heb een miskraam bij 10 weken gekregen en het verdriet dat ik daar van had, maakte dat ik het zeker wist. Uiteindelijk duurde het 3 jaar voor ik een baby had en ik vind het geweldig.
Ik ben ook een twijfelaar en op het moment dat ik begon te twijfelen, wist ik dat ik het moest doen. De deur stond op een kier terwijl ik echt nooooit kinderen wilde en dat was voor mij genoeg.
Het duurde even voordat ik zwanger was, heb een miskraam bij 10 weken gekregen en het verdriet dat ik daar van had, maakte dat ik het zeker wist. Uiteindelijk duurde het 3 jaar voor ik een baby had en ik vind het geweldig.
donderdag 4 juni 2009 om 16:35
Ik heb ook nooit een volmondig ja (of nee) gehad en realiseerde me dat dat er ook nooit ging komen. Een leven met of een leven zonder kinderen staat bijna haaks op elkaar dus de voors- en tegens kon ik niet even tegen elkaar wegstrepen.
Ik las op een gegeven moment ook een artikel waar juist in stond ' bij twijfel...doen!' en dat vond ik wel een goeie. Ik realiseerde me dat mn eierstokken waarschijnlijk niet zouden gaan rammelen en dat ik dus, al twijfelend, een knoop moest doorhakken. Uiteindelijk ben ik gestopt met de pil en dan kan het nog steeds 2 kanten op, allebei met voor en nadelen en die zullen er altijd zijn...
Volgens mij is ' het zeker weten' niet weggelegd voor twijfelaars...
Ik las op een gegeven moment ook een artikel waar juist in stond ' bij twijfel...doen!' en dat vond ik wel een goeie. Ik realiseerde me dat mn eierstokken waarschijnlijk niet zouden gaan rammelen en dat ik dus, al twijfelend, een knoop moest doorhakken. Uiteindelijk ben ik gestopt met de pil en dan kan het nog steeds 2 kanten op, allebei met voor en nadelen en die zullen er altijd zijn...
Volgens mij is ' het zeker weten' niet weggelegd voor twijfelaars...
vrijdag 5 juni 2009 om 12:39
Hoi,
ik ben beide keren vrij impulsief gestopt met de pil. Ik heb een zoon van 1,5 en ben weer 20 weken zwanger. Omdat we beide keren meteen zwanger waren, sloeg (bij mij) het twijfelen pas toe tijdens de zwangerschap. God, wat heb ik me vaak afgevraagd waar we aan begonnen en ook nu betrap ik mezelf daar weer op. Maar op het moment dat mijn zoon op mijn buik gelegd werd, wist ik meteen dat het goed was. Dat intense geluk, die liefde die ik zo hevig voel dat het soms pijn doet, dat heb ik nooit eerder voor iemand gevoeld. Ik heb geen moment spijt gehad. En ik weet wel zeker dat het bij de tweede precies zo zal gaan.
ik ben beide keren vrij impulsief gestopt met de pil. Ik heb een zoon van 1,5 en ben weer 20 weken zwanger. Omdat we beide keren meteen zwanger waren, sloeg (bij mij) het twijfelen pas toe tijdens de zwangerschap. God, wat heb ik me vaak afgevraagd waar we aan begonnen en ook nu betrap ik mezelf daar weer op. Maar op het moment dat mijn zoon op mijn buik gelegd werd, wist ik meteen dat het goed was. Dat intense geluk, die liefde die ik zo hevig voel dat het soms pijn doet, dat heb ik nooit eerder voor iemand gevoeld. Ik heb geen moment spijt gehad. En ik weet wel zeker dat het bij de tweede precies zo zal gaan.
