Relaties
alle pijlers
contact verbroken met familie (ervaring/herkenning gezocht)
zaterdag 6 juni 2009 om 19:48
Hallo allemaal,
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:08
Ja er zijn meer mensen die het contact met familie hebben verbroken. Ik ben zelf ook één van die mensen.
Gemis is er niet, als ze iets hadden toegevoegd had ik het contact niet verbroken. Van mijn kant is er vooral opluchting omdat het geen energie meer opslurpt. Maar ik ben ook vrij hard in deze dingen blijkbaar.
Ik kan je dus geen tips geven, en weet ook niet of het na een tijd minder wordt voor je. Vast wel, het moet nu gewoon nog even een plekje krijgen.
Gemis is er niet, als ze iets hadden toegevoegd had ik het contact niet verbroken. Van mijn kant is er vooral opluchting omdat het geen energie meer opslurpt. Maar ik ben ook vrij hard in deze dingen blijkbaar.
Ik kan je dus geen tips geven, en weet ook niet of het na een tijd minder wordt voor je. Vast wel, het moet nu gewoon nog even een plekje krijgen.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:20
heb je 't contact pas geleden verbroken of al een tijdje geleden? ik vind 't sowieso een dappere beslissing van je!
ik zelf heb deze situatie niet, maar mijn vriend wel. hij heeft jaren geleden, voordat wij elkaar leerden kennen, 't contact met z'n moeder (ouders zijn gescheiden) en 5 van z'n broers en zussen verbroken. met zijn vader maakt hij alleen uit beleefdheid een praatje als hij 'm op straat echt niet meer kan ontlopen. we wonen nl. in dezelfde buurt, maar zijn vader weet niet eens waar wij wonen.
hij heeft nog wel contact met 1 zus. en dat is een heel goed contact, die zus is eigenlijk als een moeder, ook al schelen ze maar 6 jaar.
ik weet wel dat 't voor mijn vriend een verademing is, dat hij 't contact met het grootste deel van de familie verbroken heeft. echt een opluchting.
ik wens je veel succes!
hopelijk gaan er meer mensen reageren waarmee je echt ervaringen kan uitwisselen.
ik zelf heb deze situatie niet, maar mijn vriend wel. hij heeft jaren geleden, voordat wij elkaar leerden kennen, 't contact met z'n moeder (ouders zijn gescheiden) en 5 van z'n broers en zussen verbroken. met zijn vader maakt hij alleen uit beleefdheid een praatje als hij 'm op straat echt niet meer kan ontlopen. we wonen nl. in dezelfde buurt, maar zijn vader weet niet eens waar wij wonen.
hij heeft nog wel contact met 1 zus. en dat is een heel goed contact, die zus is eigenlijk als een moeder, ook al schelen ze maar 6 jaar.
ik weet wel dat 't voor mijn vriend een verademing is, dat hij 't contact met het grootste deel van de familie verbroken heeft. echt een opluchting.
ik wens je veel succes!
hopelijk gaan er meer mensen reageren waarmee je echt ervaringen kan uitwisselen.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:23
Ik heb ook gebroken met mijn familie, alleen mijn nichtje zie ik nog. Ik heb ook een zus die ik niet meer zie. Ik voel me opgelucht omdat ik me vrij voel maar er zijn natuurlijk evengoed dingen die ik mis. Gezellig een kopje thee kunnen drinken bij mijn ouders zit er niet in. De zussen en broers van mijn man gaan trouwen en krijgen kinderen, dat is fijn, maar t voelt lang niet zo bijzonder denk ik dan wanneer je eigen broer/zus een kindje zou krijgen, of gaat trouwen oid.
Op mijn eigen bruiloft en bij de geboorte van mijn kinderen was er geen familie, ik voelde me toen met de neus op de feiten gedrukt dat ik alleen ben.
Ik mis het wanneer er momenten zijn dat ik leuk nieuws van de daken zou willen schreeuwen. Ik mis absoluut niet mijn familie, maar ik mis het wel om familie te hebben.
Op mijn eigen bruiloft en bij de geboorte van mijn kinderen was er geen familie, ik voelde me toen met de neus op de feiten gedrukt dat ik alleen ben.
Ik mis het wanneer er momenten zijn dat ik leuk nieuws van de daken zou willen schreeuwen. Ik mis absoluut niet mijn familie, maar ik mis het wel om familie te hebben.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:23
quote:newstylista schreef op 06 juni 2009 @ 20:20:
misschicken, bedankt voor je reactie, ja idd op verjaardagen is het wel erg stil. en qua feestdagen hoe vind je dat? of heb je een gezin/vrienden, waar je steun aan hebt.
dit is bij mij niet het geval.
Feestdagen doen we niet aan. En ik heb een gezin, en vrienden.
Mijn kinderen hebben nog wel contact met hun opa en oma, maar buiten mij om. En tja, die verjaardagen...het is niet anders.
misschicken, bedankt voor je reactie, ja idd op verjaardagen is het wel erg stil. en qua feestdagen hoe vind je dat? of heb je een gezin/vrienden, waar je steun aan hebt.
dit is bij mij niet het geval.
Feestdagen doen we niet aan. En ik heb een gezin, en vrienden.
Mijn kinderen hebben nog wel contact met hun opa en oma, maar buiten mij om. En tja, die verjaardagen...het is niet anders.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:26
quote:indonees schreef op 06 juni 2009 @ 20:23:
Ik heb ook gebroken met mijn familie, alleen mijn nichtje zie ik nog. Ik heb ook een zus die ik niet meer zie. Ik voel me opgelucht omdat ik me vrij voel maar er zijn natuurlijk evengoed dingen die ik mis. Gezellig een kopje thee kunnen drinken bij mijn ouders zit er niet in. De zussen en broers van mijn man gaan trouwen en krijgen kinderen, dat is fijn, maar t voelt lang niet zo bijzonder denk ik dan wanneer je eigen broer/zus een kindje zou krijgen, of gaat trouwen oid.
Op mijn eigen bruiloft en bij de geboorte van mijn kinderen was er geen familie, ik voelde me toen met de neus op de feiten gedrukt dat ik alleen ben.
Ik mis het wanneer er momenten zijn dat ik leuk nieuws van de daken zou willen schreeuwen. Ik mis absoluut niet mijn familie, maar ik mis het wel om familie te hebben.indonees, zo ervaar ik het ook. ik kan mij voorstellen dat op zulke momenten je inderdaad met de neus op de feiten word gedrukt. die momenten moeten voor mij nog komen, maar ik zie er nu al tegenop, omdat ik weet dat het moeilijk gaat worden.
Ik heb ook gebroken met mijn familie, alleen mijn nichtje zie ik nog. Ik heb ook een zus die ik niet meer zie. Ik voel me opgelucht omdat ik me vrij voel maar er zijn natuurlijk evengoed dingen die ik mis. Gezellig een kopje thee kunnen drinken bij mijn ouders zit er niet in. De zussen en broers van mijn man gaan trouwen en krijgen kinderen, dat is fijn, maar t voelt lang niet zo bijzonder denk ik dan wanneer je eigen broer/zus een kindje zou krijgen, of gaat trouwen oid.
Op mijn eigen bruiloft en bij de geboorte van mijn kinderen was er geen familie, ik voelde me toen met de neus op de feiten gedrukt dat ik alleen ben.
Ik mis het wanneer er momenten zijn dat ik leuk nieuws van de daken zou willen schreeuwen. Ik mis absoluut niet mijn familie, maar ik mis het wel om familie te hebben.indonees, zo ervaar ik het ook. ik kan mij voorstellen dat op zulke momenten je inderdaad met de neus op de feiten word gedrukt. die momenten moeten voor mij nog komen, maar ik zie er nu al tegenop, omdat ik weet dat het moeilijk gaat worden.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:27
zaterdag 6 juni 2009 om 20:27
quote:misschicken schreef op 06 juni 2009 @ 20:23:
[...]
Feestdagen doen we niet aan. En ik heb een gezin, en vrienden.
Mijn kinderen hebben nog wel contact met hun opa en oma, maar buiten mij om. En tja, die verjaardagen...het is niet anders.dat maakt het waarschijnlijk wat makkelijker voor je? of zou je in het geval dat je geen gezin/vrienden had het ook moeilijk vinden?
[...]
Feestdagen doen we niet aan. En ik heb een gezin, en vrienden.
Mijn kinderen hebben nog wel contact met hun opa en oma, maar buiten mij om. En tja, die verjaardagen...het is niet anders.dat maakt het waarschijnlijk wat makkelijker voor je? of zou je in het geval dat je geen gezin/vrienden had het ook moeilijk vinden?
zaterdag 6 juni 2009 om 20:28
Ah, ik schrik me altijd rot als ik dit soort topics zie. Ik zie mijn familie nauwelijks meer, mijn ouders zijn overleden, met mijn broer heb ik gebroken en mijn zus,ach dat is zo'n lang verhaal, we hebben geen ruzie maar ik heb inmiddels wel besloten om geen energie in haar steken. Ik heb het gevoel dat ik min of meer ge-excommuniceerd ben. Bij mijn zusje ben ik alleen nog welkom op verjaardagen als mijn broer niet kan. En, ja, ik zit er wel mee. Soms heel erg zelfs, zeker rond de Kerstdagen of mijn verjaardag.
Nou is het contact met broer (vooral door schoonzus) goed verziekt even na het overlijden van mijn moeder en heb soms ook wel het gevoel dat ik 'vroeger' mis, toen mijn ouders nog leefde en dat ik 'de familie' groter en romantischer maak door dat gemis. Als ik het echt op een rijtje zet wil ik mijn broer en mijn schoonzus niet terug in mijn leven, maar 'mis' het hebben van een familie wel. Ik hoop dat er hier meer mensen reageren, bedankt voor het open van dit topic. Voor mij is het vaak nog zo'n beladen onderwerp dat ik nooit de moed heb kunnen opbrengen om zelf een dergelijk topic te openen.
Kan je iets meer vertellen over wat er in jouw familie is gebeurd?
Nou is het contact met broer (vooral door schoonzus) goed verziekt even na het overlijden van mijn moeder en heb soms ook wel het gevoel dat ik 'vroeger' mis, toen mijn ouders nog leefde en dat ik 'de familie' groter en romantischer maak door dat gemis. Als ik het echt op een rijtje zet wil ik mijn broer en mijn schoonzus niet terug in mijn leven, maar 'mis' het hebben van een familie wel. Ik hoop dat er hier meer mensen reageren, bedankt voor het open van dit topic. Voor mij is het vaak nog zo'n beladen onderwerp dat ik nooit de moed heb kunnen opbrengen om zelf een dergelijk topic te openen.
Kan je iets meer vertellen over wat er in jouw familie is gebeurd?
zaterdag 6 juni 2009 om 20:30
quote:Diem schreef op 06 juni 2009 @ 20:27:
[...]
Kun je vertellen waar je tegen aan loopt? Ik heb ook het contact met mijn familie verbroken en dat is in meerdere opzichten zowel een voordeel als een nadeel.zoals indonees ook al zei, leuke dingen doen, zoals thee drinken, even bellen. dit kan met vrienden ook, maar dit is toch anders. met feestdagen & verjaardagen vind ik het ook moeilijk, je hebt (sowieso) geen plek waar je terecht kan. voor veel mensen in het vanzelfsprekend dat ze die dagen bij familie doorbrengen, ik moet rond die dagen vanalles regelen, omdat ik anders alleen thuis zit. je bent altijd te gast, nooit ergens thuis.
[...]
Kun je vertellen waar je tegen aan loopt? Ik heb ook het contact met mijn familie verbroken en dat is in meerdere opzichten zowel een voordeel als een nadeel.zoals indonees ook al zei, leuke dingen doen, zoals thee drinken, even bellen. dit kan met vrienden ook, maar dit is toch anders. met feestdagen & verjaardagen vind ik het ook moeilijk, je hebt (sowieso) geen plek waar je terecht kan. voor veel mensen in het vanzelfsprekend dat ze die dagen bij familie doorbrengen, ik moet rond die dagen vanalles regelen, omdat ik anders alleen thuis zit. je bent altijd te gast, nooit ergens thuis.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:32
Ja met mijn vader en zijn hele familie.
Deze keuze heb ik op mn 13e gemaakt en nu bijna 10 jaar later, sta ik er nog steeds voor 100% achter en ik weet gewoon dat ik beter af ben zonder hem/ze. Ik mis hem niet ik mis hun niet en ik hoef hem ook nooit meer te zien.
MAAR dat wil niet zeggen dat ik op dit moment voor 100% gelukkig ben. Ja tuurlijk ben ik zonder hém beter af, maar ik merk wel dat ik nu ik ouder word, steeds vaker met mezelf in de knoop zit voor wat betreft mannen, jongens en relaties. Ik heb vanaf mn 13e geen vaderfiguur meer in mn leven gehad...en soms voel ik gewoon een bepaalde leegte, hopeloosheid, eenzaamheid...soms doet t heel erg pijn.
Dan kom je in bepaalde periodes/gebeurtenissen in je leven die je ook graag met je vader zou willen delen en ook graag had gewild dat hij erbij was...maarja met zo'n iemand als mijn vader wil ik nooit meer wat te maken hebben.
Ik merk wel dat ik vaak op zoek ben naar aandacht/bevestiging van mannen om me beter te voelen en die leegte op te vullen en het idee te krijgen dat een man ook van mij kan houden...maar wannneer het fout gaat en ik de foute personen ontmoet, wordt die leegte groter en voel ik me nóg hopelozer en wanhopiger en is de pijn soms niet te verdragen.En geloof me het is vaker fout gegaan dan goed... Eigenlijk is die wanhoop en de eenzame weg naar bevestiging en aandacht van mannen ook een soort geheimpje van me, want van de buitenkant zien mensen een hele mooie jonge vrouw met een hoge opleiding, veel vrienden, veel kansen en iemand die mannen om haar vinger zou kunnen winden....
Maar de werkelijkheid is echt heel anders en ik voel me eigenlijk een wrak van binnen....al dat gepieker of mannen me accepteren zoals ik ben, al die onzekerheden en al die vragen die ik mijzelf stel of een man ooit van mij zou kunnen houden en of ik ooit een relatie kan krijgen, maken me diep ongelukkig. Ik lig er zelfs nachten wakker van....
Met mensen heb ik het er niet over want die nemen me toch niet serieus...."je bent een mooi meisje dus wat mannen betreft heb je toch niets te klagen"...
Werkte het maar zo...soms kan ik me ook echt heel druk maken om mannen die het niet eens waard zijn om zelfs een seconde aan te denken....zie een van mn topics...maar het is gewoon dat gemis aan een mannelijk persoon in mijn jeugd, die mijn liefde en affectie had moeten geven en die dat op zo'n belangrijk en gevoelig ontwikkelingsmoment in mijn jeugd, niet heeft gedaan.
En dan zoek je t soms bij de verkeerde personen,,,
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal gehad, iig veel succes en knuffel van mij,
Deze keuze heb ik op mn 13e gemaakt en nu bijna 10 jaar later, sta ik er nog steeds voor 100% achter en ik weet gewoon dat ik beter af ben zonder hem/ze. Ik mis hem niet ik mis hun niet en ik hoef hem ook nooit meer te zien.
MAAR dat wil niet zeggen dat ik op dit moment voor 100% gelukkig ben. Ja tuurlijk ben ik zonder hém beter af, maar ik merk wel dat ik nu ik ouder word, steeds vaker met mezelf in de knoop zit voor wat betreft mannen, jongens en relaties. Ik heb vanaf mn 13e geen vaderfiguur meer in mn leven gehad...en soms voel ik gewoon een bepaalde leegte, hopeloosheid, eenzaamheid...soms doet t heel erg pijn.
Dan kom je in bepaalde periodes/gebeurtenissen in je leven die je ook graag met je vader zou willen delen en ook graag had gewild dat hij erbij was...maarja met zo'n iemand als mijn vader wil ik nooit meer wat te maken hebben.
Ik merk wel dat ik vaak op zoek ben naar aandacht/bevestiging van mannen om me beter te voelen en die leegte op te vullen en het idee te krijgen dat een man ook van mij kan houden...maar wannneer het fout gaat en ik de foute personen ontmoet, wordt die leegte groter en voel ik me nóg hopelozer en wanhopiger en is de pijn soms niet te verdragen.En geloof me het is vaker fout gegaan dan goed... Eigenlijk is die wanhoop en de eenzame weg naar bevestiging en aandacht van mannen ook een soort geheimpje van me, want van de buitenkant zien mensen een hele mooie jonge vrouw met een hoge opleiding, veel vrienden, veel kansen en iemand die mannen om haar vinger zou kunnen winden....
Maar de werkelijkheid is echt heel anders en ik voel me eigenlijk een wrak van binnen....al dat gepieker of mannen me accepteren zoals ik ben, al die onzekerheden en al die vragen die ik mijzelf stel of een man ooit van mij zou kunnen houden en of ik ooit een relatie kan krijgen, maken me diep ongelukkig. Ik lig er zelfs nachten wakker van....
Met mensen heb ik het er niet over want die nemen me toch niet serieus...."je bent een mooi meisje dus wat mannen betreft heb je toch niets te klagen"...
Werkte het maar zo...soms kan ik me ook echt heel druk maken om mannen die het niet eens waard zijn om zelfs een seconde aan te denken....zie een van mn topics...maar het is gewoon dat gemis aan een mannelijk persoon in mijn jeugd, die mijn liefde en affectie had moeten geven en die dat op zo'n belangrijk en gevoelig ontwikkelingsmoment in mijn jeugd, niet heeft gedaan.
En dan zoek je t soms bij de verkeerde personen,,,
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal gehad, iig veel succes en knuffel van mij,
zaterdag 6 juni 2009 om 20:33
quote:newstylista schreef op 06 juni 2009 @ 20:27:
[...]
dat maakt het waarschijnlijk wat makkelijker voor je? of zou je in het geval dat je geen gezin/vrienden had het ook moeilijk vinden?
Ik reageer hier ook even op:
Ik vind het evengoed moeilijk. Want hoe erg mijn man en mijn vriendinnen me overal in steunen, ze kunnen gewoonweg niet begrijpen hoe ik me voel omdat ze zelf zo'n breuk nooit hebben meegemaakt. Ik praat er daarom ook liever niet met mijn vriendinnen over, ze bedoelen het goed met hun steun maar ik krijg dan heel snel het gevoel dat ze medelijden krijgen en dat wil ik niet.
[...]
dat maakt het waarschijnlijk wat makkelijker voor je? of zou je in het geval dat je geen gezin/vrienden had het ook moeilijk vinden?
Ik reageer hier ook even op:
Ik vind het evengoed moeilijk. Want hoe erg mijn man en mijn vriendinnen me overal in steunen, ze kunnen gewoonweg niet begrijpen hoe ik me voel omdat ze zelf zo'n breuk nooit hebben meegemaakt. Ik praat er daarom ook liever niet met mijn vriendinnen over, ze bedoelen het goed met hun steun maar ik krijg dan heel snel het gevoel dat ze medelijden krijgen en dat wil ik niet.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:33
zaterdag 6 juni 2009 om 20:34
quote:Propje39 schreef op 06 juni 2009 @ 20:28:
Ah, ik schrik me altijd rot als ik dit soort topics zie. Ik zie mijn familie nauwelijks meer, mijn ouders zijn overleden, met mijn broer heb ik gebroken en mijn zus,ach dat is zo'n lang verhaal, we hebben geen ruzie maar ik heb inmiddels wel besloten om geen energie in haar steken. Ik heb het gevoel dat ik min of meer ge-excommuniceerd ben. Bij mijn zusje ben ik alleen nog welkom op verjaardagen als mijn broer niet kan. En, ja, ik zit er wel mee. Soms heel erg zelfs, zeker rond de Kerstdagen of mijn verjaardag.
Nou is het contact met broer (vooral door schoonzus) goed verziekt even na het overlijden van mijn moeder en heb soms ook wel het gevoel dat ik 'vroeger' mis, toen mijn ouders nog leefde en dat ik 'de familie' groter en romantischer maak door dat gemis. Als ik het echt op een rijtje zet wil ik mijn broer en mijn schoonzus niet terug in mijn leven, maar 'mis' het hebben van een familie wel. Ik hoop dat er hier meer mensen reageren, bedankt voor het open van dit topic. Voor mij is het vaak nog zo'n beladen onderwerp dat ik nooit de moed heb kunnen opbrengen om zelf een dergelijk topic te openen.
Kan je iets meer vertellen over wat er in jouw familie is gebeurd?wat vervelend voor je dat je hier zo van schrikt
en wat naar dat jou ouders zijn overleden, had je met hun wel goed contact? tja er is een hoop gebeurd. er hing vaak een dreigende sfeer. door teveel drank & depressie was het niet gezellig (en dat is zwak uitgedrukt)
Ah, ik schrik me altijd rot als ik dit soort topics zie. Ik zie mijn familie nauwelijks meer, mijn ouders zijn overleden, met mijn broer heb ik gebroken en mijn zus,ach dat is zo'n lang verhaal, we hebben geen ruzie maar ik heb inmiddels wel besloten om geen energie in haar steken. Ik heb het gevoel dat ik min of meer ge-excommuniceerd ben. Bij mijn zusje ben ik alleen nog welkom op verjaardagen als mijn broer niet kan. En, ja, ik zit er wel mee. Soms heel erg zelfs, zeker rond de Kerstdagen of mijn verjaardag.
Nou is het contact met broer (vooral door schoonzus) goed verziekt even na het overlijden van mijn moeder en heb soms ook wel het gevoel dat ik 'vroeger' mis, toen mijn ouders nog leefde en dat ik 'de familie' groter en romantischer maak door dat gemis. Als ik het echt op een rijtje zet wil ik mijn broer en mijn schoonzus niet terug in mijn leven, maar 'mis' het hebben van een familie wel. Ik hoop dat er hier meer mensen reageren, bedankt voor het open van dit topic. Voor mij is het vaak nog zo'n beladen onderwerp dat ik nooit de moed heb kunnen opbrengen om zelf een dergelijk topic te openen.
Kan je iets meer vertellen over wat er in jouw familie is gebeurd?wat vervelend voor je dat je hier zo van schrikt
en wat naar dat jou ouders zijn overleden, had je met hun wel goed contact? tja er is een hoop gebeurd. er hing vaak een dreigende sfeer. door teveel drank & depressie was het niet gezellig (en dat is zwak uitgedrukt)
zaterdag 6 juni 2009 om 20:36
quote:indonees schreef op 06 juni 2009 @ 20:33:
[...]
Ik reageer hier ook even op:
Ik vind het evengoed moeilijk. Want hoe erg mijn man en mijn vriendinnen me overal in steunen, ze kunnen gewoonweg niet begrijpen hoe ik me voel omdat ze zelf zo'n breuk nooit hebben meegemaakt. Ik praat er daarom ook liever niet met mijn vriendinnen over, ze bedoelen het goed met hun steun maar ik krijg dan heel snel het gevoel dat ze medelijden krijgen en dat wil ik niet.dat kan ik me voorstellen dat het evengoed moeilijk is, maar praat je er dan nooit over? ook niet met je man?
[...]
Ik reageer hier ook even op:
Ik vind het evengoed moeilijk. Want hoe erg mijn man en mijn vriendinnen me overal in steunen, ze kunnen gewoonweg niet begrijpen hoe ik me voel omdat ze zelf zo'n breuk nooit hebben meegemaakt. Ik praat er daarom ook liever niet met mijn vriendinnen over, ze bedoelen het goed met hun steun maar ik krijg dan heel snel het gevoel dat ze medelijden krijgen en dat wil ik niet.dat kan ik me voorstellen dat het evengoed moeilijk is, maar praat je er dan nooit over? ook niet met je man?
zaterdag 6 juni 2009 om 20:38
Ook hier nog eentje die gebroken heeft met een familielid. Ik spreek mijn broer en zijn gezin niet meer. Blij... nee. Ik had het liever anders gezien, maar het geeft me zo ontzettend veel rust dat ik er wel achter sta.
Mijn broer en ik zijn veel te verschillend. Onoverkomelijk verschillend. Dus echt missen doe ik hem niet. Ik mis meer een broer die bij me past.
Mijn broer en ik zijn veel te verschillend. Onoverkomelijk verschillend. Dus echt missen doe ik hem niet. Ik mis meer een broer die bij me past.
zaterdag 6 juni 2009 om 20:39
Ah, joh, ik bedoelde het niet zo heftig hoor, alleen dat soort dingen komt altijd wel even binnen bij mij, dat komt ook omdat ik er nog altijd erg mee bezig kan zijn.
Met mijn ouders heb ik in de puberteit vreselijk overhoop gelegen maar later is dat wel goed gekomen gelukkig.
Als ik je goed begrijp ben jij dus in een zeer onveilige situatie opgegroeid?
Met mijn ouders heb ik in de puberteit vreselijk overhoop gelegen maar later is dat wel goed gekomen gelukkig.
Als ik je goed begrijp ben jij dus in een zeer onveilige situatie opgegroeid?
zaterdag 6 juni 2009 om 20:41
Oh Samni, dat herken ik wel hoor, ik wil een broer, maar niet deze
En Indonees, als ik het niet zelf had meegemaakt had ik geen idee gehad hoeveel impact het heeft op je leven, ik vind het inderdaad moeilijk zoals jij ook schrijft om er met mensen over te praten, iedereen heeft wel een broer of zus die hem of haar niet ligt maar een echte breuk is toch anders.
En Indonees, als ik het niet zelf had meegemaakt had ik geen idee gehad hoeveel impact het heeft op je leven, ik vind het inderdaad moeilijk zoals jij ook schrijft om er met mensen over te praten, iedereen heeft wel een broer of zus die hem of haar niet ligt maar een echte breuk is toch anders.
