Zorg

Hallo iedereen, ik ga even mijn nickname eer aandoen. Bij afkeer van zeikverhalen is het aan te bevelen snel weg te klikken.



Pfff. Ik heb een heel lief vriendje. Hartstikke gezellig, ik ben een jaar geleden verhuisd naar een heel leuk (studenten) appartementje en sindsdien wonen we onofficieel samen.



Maar goed, het volgende: Hij heeft nogal een kutjeugd gehad en daarna verliep het allemaal ook niet vlekkeloos qua studie (verkeerde keuze) en andere zaken (veel werken, zorgen voor ex-dinnetje, niet praten over aantal zaken), dus hij zit nu een beetje in een psychologische dip. Dat is natuurlijk logisch, en hij heeft daar nu ook hulp voor gezorgd, wat ik heel goed vind.



Hij is nu echter ook een beetje overspannen en is daardoor nogal passief in de dingen die moeten worden gedaan. Hij is "lichamelijk helemaal op" en komt in zijn vrije tijd niet heel veel verder dan wat hangen op de bank en wat leuke dingetjes doen voor hemzelf met eventueel vrienden. En hij wil eigenlijk dat ik hem daarin steun, zodat hij even bij kan tanken, want hij zit er dus helemaal doorheen.



En dan nu mijn kant: toen we verkering kregen deed ik meer voor "ons", eten koken en zo (en al vrij snel z'n was want zijn wasmachine was stuk) want hij sportte toen heel veel. Na zijn sportseizoen ging 'ie ineens meer werken, want hij wilde wat mooie spulletjes voor een cursus kopen.Kon ik naast mijn 50urige werkweek (sparen voor studie) ook alles in en om huis doen. Maar, zo hadden we afgesproken, als ik zou gaan studeren zou hij wat meer taken gaan doen.

Ik heb me de hele vorige zomer dus kapot gewerkt om collegegeld bij elkaar te sprokkelen én om "ons" huis (op mijn naam, met mijn huurgeld) netjes te houden. Begon heftig overspannen aan mijn (heel zware) opleiding. Als in: thuiskomen en niet meer kunnen lopen, omdat mijn benen het niet meer deden. Gewoon, deden niets meer. Wel weer over na een kwartier, ik ben fysiek ook niet sterk dus ik reageer soms wat heftiger op zware belasting. Maar toch, vond het niet leuk, huisarts bezorgd, en... uh.. oh ja, ik kreeg af en toe een knuffel van mijn vriendje. En hij stofzuigde een keer per week. Wat een begrip!

Inmiddels ben ik er weer een beetje bovenop. Ik heb het afgelopen jaar voor twee aan studiepunten gehaald, 15 uur in de week gewerkt en grotendeels het huishouden gedaan, met alle regeldingen er naast (zijn fiets laten fixen want hij stond al twee maanden stil, dat soort dingen). Want hij deed vrij weinig. En steun van hem kwam niet veel verder dan een kus of een aai. Hij had het natuurlijk ook druk, met z'n 34urige werkweek en maar 3 vrije dagen in de week (ik had er 1. Voor huiswerk.) En nu wil 'ie dat ik hém een beetje ga ondersteunen, want hij heeft het zo zwaar.



Ja, hállo! Ik heb heel hard gewerkt om én mijn school én mijn huis op orde te krijgen én heb mijn relatie er zo min mogelijk onder laten lijden door daar alle restenergie in te stoppen. Hij heeft echt geen fuck gedaan, alleen van de zijlijn staan kijken hoe ik onderuitging en er weer bovenop probeerde te krabbelen.Nu is hij overspannen en moet ik maar even wat meer voor hem zorgen, net nu ik mezelf weer op orde heb.



En aan de andere kant voel ik me daar heel schuldig over, want ik weet ook wel dat ik op dit moment niet alles meer helemaal helder zie en hij het ook wel zwaar heeft, met zichzelf. En misschien denk ik soms ook wel een beetje vanuit mezelf en houd ik te weinig rekening met hem, dat het ook niet leuk is om een gestresste vriendin die even geen sex meer wil en kan hebben om je heen. Oh, ik voel me ook zo'n zeikerd. Maar ik vind het zo oneerlijk. Ik ben er als 'ie zich kut voelt, ik regel alles in en rond huis, ik ben lief en begripvol (ja echt ). Hoe kan ik in godsnaam nog meer voor 'm doen? Ik ben zélf amper weer op orde!



Oh, zwelg. Ik voel me kut omdat de situatie kut is en omdat ik mezelf zo'n zeikerd vind. Als iemand even een nuchtere reactie kan geven, heel graag. ik zie het even niet helemaal recht meer, geloof ik.

quote:nlies schreef op 10 juni 2009 @ 13:31:

Jij neemt n jaar een dubbele taak op je, alles moet netjes , schoon afgehandeld zijn, en niks mag er onder lijden.

Dan kom je vroeg of laat in de knel, en of die vriend nu wel of ggeen rotjeugd heeft gehad maakt weinig uit vo;gens mij.

Hij heft iig geen zin in jouw idee van hoe het moet.

Misschien eens n voorbeeld aan nemen en ook de oel op zn beloop laten, vooral als het zijn kapotte fiets is.

Dus niet "hoe kan ik meer voor hem doen", maar laat hem meer voor zichzerlf doen.

zal hij van schrikken, maar misschien brengt t deze keer wel n paar verstandige keuzesBeen there, done that... Na een half jaar zelf maar de statiegeldflessen weggebracht, na twee maanden stond z'n fiets er nog en zo zijn er meer voorbeelden. Hij vind me te netjes, nouja ok over opruimen doe ik dan ook niet meer zo moeilijk, dat is an mijn pakkie-an. Wat me vooral stoort is dat hij nu piept over hoe zwaar hij het heeft, terwijl ik al zoveel doe. DAT ik veel doe, nouja alla, daar heb ik me bij neergelegd, zo erg is dat normaal gesproken ook niet en als dit een normaal jaar was geweest had ik het allemaal wel getrokken. Ik baal er alleen zo van dat ' ie nu niet ziet dat ik aan mijn tax zit, ofzo.quote:quote:Borgier schreef op 10 juni 2009 @ 13:33:

Nou volgens mij doe jij je nick geen eer aan, dit zie ik niet zozeer als zeiken als wel eens de situatie goed in kaart brengen.Dank je...quote:Je wordt wel een zeikert als je deze ongein voort laat duren. Eind van het liedje is dat hij, nadat jij totaal leeggezogen bent, een helder moment krijgt, eventjes wat begint te doen en vervolgens besluit dat hij eigenlijk geen "uitgeblust wijf" om zich heen wil hebben. En nou niet meteen weer roepen, maar ik hou wel van hem, want probeer je dan voor de geest te halen wanneer de laatste keer is geweest dat jij terwijl je naar hem keek en hij zich onbespied waande, that warm fuzzy feeling in je buik en hartstreek voelde ...Hm. Nouja, dat is er dus nog wel. Hoewel je zo te horen ook wel eens met dit bijltje hebt gehakt, je zegt het wel een beetje zoals ik het nu voel.

Prima69 schreef op 10 juni 2009 @ 13:35:

Ik snap dit niet, waarom ben je nog samen met zo iemand?Omdat ' ie pas van de week begon met piepen dat hij meer tijd voro zichzelf wilde en dat het 'm allemaal teveel werd.... Daarvoor dacht ik vooral "nog een paar weken, dan is het vakantie, dan ben ik weer rustig en komt het wel goed". Ik vind een niet-helemaal eerlijke huishoudverdeling niet zo erg, maar nu komt dit er ineens ook nog bij. En het is verder een van de weinige figuren waarvan ik echt denk: zelfde humor, zelfde smaak, zelfde interesse, zelfde nerderigheid, check, dat lijkt me nou knus met jou. Sja. Dat is ook lastig.

quote:Madhe schreef op 10 juni 2009 @ 14:05:

Wat zei je tegen hem toen hij geen fuck stond te doen aan die zijlijn en alleen maar stond te kijken? Waarom accepteerde je dat toen wel en kom je daar nu ineens op terug?Ik zei: help me! Hij zei: Ga ik doen! Toen gebeurde er weinig, zei ik het nog een paar keer, en het ging uiteindelijk beter ondanks dat hij niet heel veel meer inspande.quote:Wil je veranderingen, dan moet je die voorstellen. Dus maak samen een nieuwe verdeling van de dingen die moeten gebeuren of ga ieder een eigen huishouden regelen. Beide opties zorgen voor rust Klopt, dat zouden we ook moeten doen en vooral het onderdeel "je er aan houden". Die verdelingen hebben we namelijk al vaker gemaakt.quote:Madhe schreef op 10 juni 2009 @ 14:09:

Op mij komt ze over als iemand die al het werk uit handen nam. Zij wilde alles perfect in orde hebben, hij staat blijkbaar anders in het leven. Nu kan ze hem toch niet gaan kwalijk nemen dat zij zichzelf voorbij rent?



Niet slim van to om dat zo te doen, maar zo is het nu eenmaal wel gebeurt. Dus vooruit kijken en veranderingen toebrengen. In sommige gevallen is dat genoeg om sámen goed verder te kunnen met een gelijkwaardige verdeling.het is niet zo zwart-wit gegaan als jij het schetst, maar er zit wel een kern van in. Ik doe graag veel, ik heb het netjes, hij had het zeker in het begin minder door. Maar ik heb dat ook echt wel aangegeven toen ik merkte dat hij het niet doorhad! En verdelingen gemaakt, die niet werkten. En dat is niet alleen mijn fout, dat zijn ook de loze beloften van hem geweest.quote:Madhe schreef op 10 juni 2009 @ 14:11:

Hij komt er ineens mee? Dus jij zag het niet aankomen, voelde het niet aankomen, wist niet dat dit ging gebeuren, etc etc? Waarom verwacht je dan wel van hem dat hij aanziet dat jij het nu even niet meer trekt? Praten jullie nooit ofzo? Uh... omdat ik het hem heb verteld? Vanaf oktober? heel vaak? gevraagd of ie me kon helpen? dat ik het niet meer trek? Dat het misschien beter is als we even met onszelf apart op de bank zouden zitten en niet samen? Maar dat vond hij geen oplossing, en ik dacht ook dat het wel anders zou kunnen. En wat betreft het aan zien komen dat hij het nu niet meer trekt: Ik denk dat dat al maanden zo is, en dat hij daar nu mee komt. Dat dat ook de reden is waarom ie zo laks is (want dat is hij niet altijd geweest). Maar dan heb je dus twee overspannen figuren die langs elkaar de schade proberen te beperken, wat dus bepaald niet is gelukt.



Ik vroeg me in het begin vooral af waarom de verdelingen niet werkten, en waarom hij in godsnaam niet even wat meer deed of nadacht of zorgde voor, en daarna trek je dan de conclusie dat het met hem ook niet heel erg soepel gaat. Toen ik dat meldde, zei hij dat dat allemaal wel meeviel, en nu komt hij er mee dat ie even wat rustiger aan wil. (overigens niet alleen naar mij toe.) ja, dat vind ik dus kut. Had het dan eerder gezegd. Ik snap er niks van.



Je komt overigens wel met goede adviezen, die we zelf al hebben geprobeerd maar die ik vanavond of morgen toch weer even van stal haal. Kijken of de boodschap nu wel aankomt, of ik het nu wel goed kan brengen. Ofzo.

quote:return_of_kreng schreef op 10 juni 2009 @ 14:31:

Kennelijk zitten jullie er op dit moment allebei even "helemaal doorheen".



De meeste mensen die een burnout hebben of overspannen zijn, geven achteraf aan dat ze inderdaad helemaal op waren, en alleen maar sliepen en aten, omdat ze verder nergens energie voor hadden. Dat maakt iemaqnd niet direct slappe hap of een luie donder, ik denk dat niemand er op zit te wachten om zo weinig energie te hebben, en dat vriendlief ook liever niet overspannen was geweest. Dat is ook helemaal waar. Maar even voor de record: Ik heb heel vaak aangeboden te helpen, gepraat, wat er aan de hand was, waarom er geen klap gebeurde.. Als iemand dan heel hard wegrent, dan houd het op.quote:



Omgekeerd ben jij de afgelopen tijd ook veel te veel over je eigen gren gegaan, en heb jij jezelf ook een beetje in een burnout gewerkt. heeft je vriend je gevraagd om al die dingen voor m te doen te regelen en te betalen de afgelopen tijd? Of heb je er zelf voor kekozen en had hij net zo lief nog tussen de lege flessen en de zooi in studentenhok te zitten? Als dat laatste het geval is, moet jij hem niet verwijten dat jij je energie verkeerd verdeeld hebt en jezelf daardoor overvraagd.



Wel kun je duidelijk ook aan je vriend aangeven dat jij het allemaal ook iet meer trekt en dat je het niet meer kunt en wilt opbrengen om ook zijn huissloof te zijn. Praat met hem, vertel hem hoe jij de afgelopen periode hebt ervaren.Heb ik gedaan, dat ik me de sloof voelde, en dan is het sorry, sorry, ik ga meer doen, ik maak het goed.... en niks hoor En nu ik er zo over nadenk, komt dat denk ik ook echt vooral omdat hij er ook helemaal doorheen is. Dat vind ik ook intens kut, ik zie m ook graag gelukkig. Maar ik kan echt niet nog meer gaan doen om dat te regelen, en hij doet er zelf niets aan. Ik word er zo moedeloos van, hij is leuk, ik ben leuk, maar we zitten alletwee helemaal door alles heen en elkaar alleen maar in de weg

quote:Madhe schreef op 10 juni 2009 @ 14:53:

[...]

Effe heel simpel hoor, maar zeg je nu echt dat je hem wél aansprakelijk kunt stellen voor iets wat jij zelf doet? Voor iets wat jij zelf toelaat? Toegegeven, hij is degene die de loze beloftes deed, maar jij bent zelf degene die dat toeliet! Wat had jij gedaan dan? Ik kan het er over hebben, heel boos worden, vertellen dat ik teleurgesteld ben en dat ik dit niet pik. En ik kan het uitmaken. Dat laatste vind ik op dit moment geen optie, de rest heb ik allemaal al gedaan. En dan komen de spijtbetuigingen, voelt hij zich helemaal niets, belooft een goedmaakactie of beterschap, en een maand later herhaalt de geschiedenis zich. En dan hebben we het niet eens zozeer over het huishouden, maar over de randaangelegenheden. Denk aan vriend die mijn fiets laat jatten, ik die daar laaiend over wordt en een nieuwe fiets regel, hij verdrietig omdat hij dat nu niet meer kan doen (na een maand de kans te hebben gekregen), belooft het op een andere manier goed te maken.... en naast heel knuffelig zijn weinig doet. Denk een beetje in die richting, dan zit je aardig in de buurt van de situaties die zich voordoen. (Arg, REGEL iets! Grrrrrrrr)quote:Hij vindt het geen goede oplossing? Kan natuurlijk. Vertel, wat vindt hij dan wél een goede oplossing? Ga ik m vanavond vragen, meestal komt ie niet met een duidelijk iets.quote:Ga niet als een dolle stier door want dat brengt je helemaal nergens naartoe. Probeer je prioriteiten te stellen, je zult zien dat je je dan al meteen een stuk beter gaat voelen. Was ik mee bezig, en nu dit. Argh.



Bedankt voor de reacties, iets met dingen even wat beter door zien en zo...

quote:Elenas schreef op 10 juni 2009 @ 15:04:

Overigens is ex toen flink op zijn bek gegaan nadat het uit was. Ik regelde alles voor hem, nam gewoon de moederrol op me. Zijn leven was echt een puinhoop, hij zakte voor tentamens, vergat rekeningen te betalen, verzoop bijna in zijn eigen zooi en vuil... En is nu een hele leuke verantwoordelijke gozer geworden (alleen voor mij niet meer iemand om een relatie mee te hebben ).Ja, hier dus omgekeerd, zo was ' ie eerst en nu dus niet meer. Overigens probeert hij er wel te zijn, op zijn eigen manier, hij is niet zoals je je ex omschrijft. Misschien eis ik ook wel teveel, dat kan ook. Denk ik soms teveel van AAAAAAAHAAA help ik ben sneu doe lief voor mij dat ben ik voor jou ook terwijl hij in de knoop zit en dat wel probeert, maar dat het niet lukt. Of zo. Omdat ' ie met zijn eigen sores zit, net als ik.



Maar goed, dan moeten we daar ook weer uit zien te komen.

Pfffffffff. Ik ga even boodschappen doen. Wie weet doe ik daar nog heldere inzichten op.