Relaties
alle pijlers
contact verbroken met familie (ervaring/herkenning gezocht)
zaterdag 6 juni 2009 om 19:48
Hallo allemaal,
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.
zondag 7 juni 2009 om 15:52
quote:Propje39 schreef op 07 juni 2009 @ 15:35:
Ik vraag me toch af hoe sommige mensen, zoals die mensen reageerde in het begin van dit topic het van zich af kunnen zetten, ik blijf er toch wel mee bezig.
En ach dat Merci verhaal valt op zich ook wel mee, mijn ouders waren op zich wel lieve mensen maar toen ik 16 jaar was heb ik een tijdje in een opvangtehuis en begeleid wonen gezeten omdat ik het thuis echt niet meer uithield. Toen ik halverwege de 20 was heb ik dat eigenlijk achter me gelaten, mijn ouders waren ook maar mensen en hebben gewoon hun fouten gemaakt (er was zoals bij sommige van jullie geen sprake van drankmisbruik of mishandeling ofzo). Ik heb therapie gehad en mijn eigen houding verandert, dat scheelde een hele hoop, want als je in het woordenboek kijkt onder het kopje emotionele chantage vind je het potret van mijn Mams
Dat ik er nog zo mee bezig ben is ook wel mijn eigen 'schuld', hoewel ik al 5 jaar geen contact meer heb met mijn broer heb ik nog wel eens contact met mijn zusje en nichtje, eigenlijk denk ik dat het beter is om helemaal met de familie te breken, het blijft een beetje 'doorzeuren' op deze manier.
ik vraag me dat ook af hoor! misschien zijn zij al verder in hun proces. het ligt ook aan je situatie, aan je eigen persoon, de één kan bepaalde dingen makkelijker van zich af zetten dan een ander.
oh jeetje, dat lijkt me allemaal ook erg heftig. wel knap dat je door therapie je houding ten opzichte van die periode hebt kunnen veranderen!
weet je voor jezelf, waarom je het contact met je zusje & nichtje nog in stand houd?
Ik vraag me toch af hoe sommige mensen, zoals die mensen reageerde in het begin van dit topic het van zich af kunnen zetten, ik blijf er toch wel mee bezig.
En ach dat Merci verhaal valt op zich ook wel mee, mijn ouders waren op zich wel lieve mensen maar toen ik 16 jaar was heb ik een tijdje in een opvangtehuis en begeleid wonen gezeten omdat ik het thuis echt niet meer uithield. Toen ik halverwege de 20 was heb ik dat eigenlijk achter me gelaten, mijn ouders waren ook maar mensen en hebben gewoon hun fouten gemaakt (er was zoals bij sommige van jullie geen sprake van drankmisbruik of mishandeling ofzo). Ik heb therapie gehad en mijn eigen houding verandert, dat scheelde een hele hoop, want als je in het woordenboek kijkt onder het kopje emotionele chantage vind je het potret van mijn Mams
Dat ik er nog zo mee bezig ben is ook wel mijn eigen 'schuld', hoewel ik al 5 jaar geen contact meer heb met mijn broer heb ik nog wel eens contact met mijn zusje en nichtje, eigenlijk denk ik dat het beter is om helemaal met de familie te breken, het blijft een beetje 'doorzeuren' op deze manier.
ik vraag me dat ook af hoor! misschien zijn zij al verder in hun proces. het ligt ook aan je situatie, aan je eigen persoon, de één kan bepaalde dingen makkelijker van zich af zetten dan een ander.
oh jeetje, dat lijkt me allemaal ook erg heftig. wel knap dat je door therapie je houding ten opzichte van die periode hebt kunnen veranderen!
weet je voor jezelf, waarom je het contact met je zusje & nichtje nog in stand houd?
zondag 7 juni 2009 om 16:58
Ach, dat is toch de angst om helemaal niemand meer over te houden. Als ik alles op een rijtje zet, zonder de emoties erbij dan, had ik jaren geleden al moeten kappen met mijn zusje. Maar buiten mijn man en een handvol vrienden hou ik dan helemaal niemand meer over.
Stom he? Zoals de relatie tussen mij en mijn zusje de afgelopen jaren is geweest, dat zou ik echt van niemand pikken, bij een vriend of vriendin zou ik er echt allang mee gekapt hebben maar dan is ze opeens toch mijn kleine zusje en haal ik mijn hand over mijn hart.
Inmiddels heb ik al maanden geen contact meer en eigenlijk is dat beter, rustiger voor mij. Zachte heelmeesters maken echt stinkende wonden.
Ik ben misschien ook te streng voor mezelf hoor, mijn vader is een jaar na mijn moeder ook overleden, toen had ik dus ook al geen contact meer met mijn broer, dat ik toch nog stiekem de hoop had dat het tussen mijn zus en mij toch nog zou gaan lukken kan ik mezelf eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Als ik toen helemaal met haar gekapt had zou het me nu ook niet lekker zitten, nu weet ik dat ik er van mijn kant alles aan heb gedaan maar het er gewoon niet in zit.
Heb jij met je hele familie het contact verbroken of zijn er nog mensen die je spreekt?
Stom he? Zoals de relatie tussen mij en mijn zusje de afgelopen jaren is geweest, dat zou ik echt van niemand pikken, bij een vriend of vriendin zou ik er echt allang mee gekapt hebben maar dan is ze opeens toch mijn kleine zusje en haal ik mijn hand over mijn hart.
Inmiddels heb ik al maanden geen contact meer en eigenlijk is dat beter, rustiger voor mij. Zachte heelmeesters maken echt stinkende wonden.
Ik ben misschien ook te streng voor mezelf hoor, mijn vader is een jaar na mijn moeder ook overleden, toen had ik dus ook al geen contact meer met mijn broer, dat ik toch nog stiekem de hoop had dat het tussen mijn zus en mij toch nog zou gaan lukken kan ik mezelf eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Als ik toen helemaal met haar gekapt had zou het me nu ook niet lekker zitten, nu weet ik dat ik er van mijn kant alles aan heb gedaan maar het er gewoon niet in zit.
Heb jij met je hele familie het contact verbroken of zijn er nog mensen die je spreekt?
zondag 7 juni 2009 om 17:05
quote:newstylista schreef op 07 juni 2009 @ 14:02:
ah oke, hoelang is er nu geen contact meer? fijn dat je het nu beter kan relativeren. ik hoop ook voor je, dat die chantage-mails gaan stoppen op den duur. zijn er andere dingen waar je tegen aan loopt? ervaar je steun van anderen?
Begin mei is de bom gebarsten. Toen ben ik gaan aangeven dat ik rust wil en (voor voorlopig) geen contact wil. De redenen heb ik genoemd, ik wil erkenning over wat er vroeger is gebeurd. Zolang zij niet toegeven, hou ik ook mijn hand stijf.
Ik vind heel veel steun bij mijn psychologe, ik kan daar zonder mezelf te schamen keihard janken over het kleine meisje in mij en om die verschrikkelijke behoefte aan goedkeuring van mijn ouders. Eerst was het dat ik elke week daar een uur lang zat te janken, nu is dat eigenlijk al een paar weken niet meer voorgekomen (sinds de breuk). Het heeft mij rust gebracht. Mijn psychologe probeert objectief te blijven in de hele situatie, maar soms heb ik wel de behoefte aan die bevestiging van: 'Ja, vroeger was erg en heftig' maar dat moet ik blijkbaar meer in mezelf zoeken.
Gelukkig heb ik een hele lieve schoonfamilie die om me geeft en me zelfs mee op vakantie nemen (wat heel gezellig is) en heb ik een paar vrienden waarmee ik soms praat. Zij vinden allemaal dat ik er goed aan doe, en dat is altijd goed om te horen. Toch nog steeds op zoek naar bevestiging
ah oke, hoelang is er nu geen contact meer? fijn dat je het nu beter kan relativeren. ik hoop ook voor je, dat die chantage-mails gaan stoppen op den duur. zijn er andere dingen waar je tegen aan loopt? ervaar je steun van anderen?
Begin mei is de bom gebarsten. Toen ben ik gaan aangeven dat ik rust wil en (voor voorlopig) geen contact wil. De redenen heb ik genoemd, ik wil erkenning over wat er vroeger is gebeurd. Zolang zij niet toegeven, hou ik ook mijn hand stijf.
Ik vind heel veel steun bij mijn psychologe, ik kan daar zonder mezelf te schamen keihard janken over het kleine meisje in mij en om die verschrikkelijke behoefte aan goedkeuring van mijn ouders. Eerst was het dat ik elke week daar een uur lang zat te janken, nu is dat eigenlijk al een paar weken niet meer voorgekomen (sinds de breuk). Het heeft mij rust gebracht. Mijn psychologe probeert objectief te blijven in de hele situatie, maar soms heb ik wel de behoefte aan die bevestiging van: 'Ja, vroeger was erg en heftig' maar dat moet ik blijkbaar meer in mezelf zoeken.
Gelukkig heb ik een hele lieve schoonfamilie die om me geeft en me zelfs mee op vakantie nemen (wat heel gezellig is) en heb ik een paar vrienden waarmee ik soms praat. Zij vinden allemaal dat ik er goed aan doe, en dat is altijd goed om te horen. Toch nog steeds op zoek naar bevestiging
dinsdag 9 juni 2009 om 20:04
quote:Propje39 schreef op 07 juni 2009 @ 16:58:
Ach, dat is toch de angst om helemaal niemand meer over te houden. Als ik alles op een rijtje zet, zonder de emoties erbij dan, had ik jaren geleden al moeten kappen met mijn zusje. Maar buiten mijn man en een handvol vrienden hou ik dan helemaal niemand meer over. dat kan in mij voorstellen, dat dit erg moeilijk is. hoe is het contact dan tussen jou & je nichtje, erg oppervlakkig?
Stom he? Zoals de relatie tussen mij en mijn zusje de afgelopen jaren is geweest, dat zou ik echt van niemand pikken, bij een vriend of vriendin zou ik er echt allang mee gekapt hebben maar dan is ze opeens toch mijn kleine zusje en haal ik mijn hand over mijn hart. van familie pik je bewust/onbewust toch meer denk ik.
Inmiddels heb ik al maanden geen contact meer en eigenlijk is dat beter, rustiger voor mij. Zachte heelmeesters maken echt stinkende wonden.
Ik ben misschien ook te streng voor mezelf hoor, mijn vader is een jaar na mijn moeder ook overleden, toen had ik dus ook al geen contact meer met mijn broer, dat ik toch nog stiekem de hoop had dat het tussen mijn zus en mij toch nog zou gaan lukken kan ik mezelf eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Als ik toen helemaal met haar gekapt had zou het me nu ook niet lekker zitten, nu weet ik dat ik er van mijn kant alles aan heb gedaan maar het er gewoon niet in zit.
Heb jij met je hele familie het contact verbroken of zijn er nog mensen die je spreekt? ik heb met iedereen het contact verbroken.
Ach, dat is toch de angst om helemaal niemand meer over te houden. Als ik alles op een rijtje zet, zonder de emoties erbij dan, had ik jaren geleden al moeten kappen met mijn zusje. Maar buiten mijn man en een handvol vrienden hou ik dan helemaal niemand meer over. dat kan in mij voorstellen, dat dit erg moeilijk is. hoe is het contact dan tussen jou & je nichtje, erg oppervlakkig?
Stom he? Zoals de relatie tussen mij en mijn zusje de afgelopen jaren is geweest, dat zou ik echt van niemand pikken, bij een vriend of vriendin zou ik er echt allang mee gekapt hebben maar dan is ze opeens toch mijn kleine zusje en haal ik mijn hand over mijn hart. van familie pik je bewust/onbewust toch meer denk ik.
Inmiddels heb ik al maanden geen contact meer en eigenlijk is dat beter, rustiger voor mij. Zachte heelmeesters maken echt stinkende wonden.
Ik ben misschien ook te streng voor mezelf hoor, mijn vader is een jaar na mijn moeder ook overleden, toen had ik dus ook al geen contact meer met mijn broer, dat ik toch nog stiekem de hoop had dat het tussen mijn zus en mij toch nog zou gaan lukken kan ik mezelf eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Als ik toen helemaal met haar gekapt had zou het me nu ook niet lekker zitten, nu weet ik dat ik er van mijn kant alles aan heb gedaan maar het er gewoon niet in zit.
Heb jij met je hele familie het contact verbroken of zijn er nog mensen die je spreekt? ik heb met iedereen het contact verbroken.
vrijdag 12 juni 2009 om 19:37
Hey newstylista,
Heb je verhaal hier eens even helemaal gelezen. Heftig hoor!
Kan me goed voorstellen dat je behoefte hebt aan een soort 'onvoorwaardelijk thuis'. Niet dat ik er zelf ervaring mee heb, maar als ik zie hoe vaak ik toch kan terugvallen...
Vooral het gevoel dat je altijd energie ergens in moet steken om een feestdag bijv. niet alleen door te hoeven brengen, i.p.v. vanzelfsprekend ergens te worden verwacht.
Hoe ga je ermee om met anderen nu? Ervaar je ook die behoefte om bevestiging zoals een aantal hierboven beschreven?
Je beschreef iets over drankgebruik en onveiligheid als aanleiding... daaruit begrijp ik dat je zelf niet zo'n groot aandeel hebt gehad in het ontstaan? Of ervaar je zelf van wel?
Zou me voor kunnen stellen dat dit wel veel uitmaakt voor hoe je ermee om moet gaan, als het voor het grootste deel buiten je macht heeft gelegen er iets aan te doen.
Ik hoop in elk geval dat je wat aan dit forum hebt:)
Heb je verhaal hier eens even helemaal gelezen. Heftig hoor!
Kan me goed voorstellen dat je behoefte hebt aan een soort 'onvoorwaardelijk thuis'. Niet dat ik er zelf ervaring mee heb, maar als ik zie hoe vaak ik toch kan terugvallen...
Vooral het gevoel dat je altijd energie ergens in moet steken om een feestdag bijv. niet alleen door te hoeven brengen, i.p.v. vanzelfsprekend ergens te worden verwacht.
Hoe ga je ermee om met anderen nu? Ervaar je ook die behoefte om bevestiging zoals een aantal hierboven beschreven?
Je beschreef iets over drankgebruik en onveiligheid als aanleiding... daaruit begrijp ik dat je zelf niet zo'n groot aandeel hebt gehad in het ontstaan? Of ervaar je zelf van wel?
Zou me voor kunnen stellen dat dit wel veel uitmaakt voor hoe je ermee om moet gaan, als het voor het grootste deel buiten je macht heeft gelegen er iets aan te doen.
Ik hoop in elk geval dat je wat aan dit forum hebt:)
vrijdag 12 juni 2009 om 21:32
@nieuwsgierigmeisje, ik heb het er niet meer over. ik vind de reacties die ik krijg moeilijk. vaak weten mensen niet wat ze moeten zeggen, en blijft het bij "wat rot voor je" daardoor voel ik me niet begrepen/gesteund en dat doet me ook pijn.
ik vraag me trouwens af of ze wel weten wat dit voor mij betekend, voor hun is het zo vanzelfsprekend dat hun familie er wel is, daar staan ze niet bij stil
Ja die bevestiging ervaar ik ook wel.tja wat zal ik zeggen, de verkeerde combinatie denk ik. ik was niet de makkelijkste (hechtingsproblemen) en daar wisten zij niet mee om te gaan. ik geef mezelf daar de schuld wel van, anders begrijp ik het domweg niet, en is het nog pijnlijker.
ik vraag me trouwens af of ze wel weten wat dit voor mij betekend, voor hun is het zo vanzelfsprekend dat hun familie er wel is, daar staan ze niet bij stil
Ja die bevestiging ervaar ik ook wel.tja wat zal ik zeggen, de verkeerde combinatie denk ik. ik was niet de makkelijkste (hechtingsproblemen) en daar wisten zij niet mee om te gaan. ik geef mezelf daar de schuld wel van, anders begrijp ik het domweg niet, en is het nog pijnlijker.
vrijdag 12 juni 2009 om 22:22
quote:newstylista schreef op 12 juni 2009 @ 21:32:
ik was niet de makkelijkste (hechtingsproblemen) en daar wisten zij niet mee om te gaan. ik geef mezelf daar de schuld wel van, anders begrijp ik het domweg niet, en is het nog pijnlijker.
Je weet dat hechtingsproblemen niet aangeboren zijn he?;) Met andere woorden, dat zit niet ín jou, maar komt door je familie; 'zij' dus.
Vervolgens wisten zij daar niet mee om te gaan, wat niet gek is, want door hen is het uberhaupt ontstaan.
ik was niet de makkelijkste (hechtingsproblemen) en daar wisten zij niet mee om te gaan. ik geef mezelf daar de schuld wel van, anders begrijp ik het domweg niet, en is het nog pijnlijker.
Je weet dat hechtingsproblemen niet aangeboren zijn he?;) Met andere woorden, dat zit niet ín jou, maar komt door je familie; 'zij' dus.
Vervolgens wisten zij daar niet mee om te gaan, wat niet gek is, want door hen is het uberhaupt ontstaan.
vrijdag 12 juni 2009 om 22:57
Natuurlijk hebben ze zich machteloos gevoeld, dat kan niet anders, anders was de situatie nooit zo gelopen.
Maar dat ligt niet aan jou als persoon, als mens. Dat ligt aan de omstandigheden die hen hebben gevormd. Jij hoort daar niet bij, je kunt je kind niet kwalijk nemen gewoon kind te zijn (ik weet dat t veel gebeurt.. helaas... ken het zelf ook in mijn omgeving). Waarom ervaar je het pijnlijker als het niet aan jou zou hebben gelegen?
Als ik je verhaal zo lees zou ik me kunnen voorstellen dat dit stuk zwaar op je drukt.... vandaar dat ik er over begin. Het is maar een suggestie natuurlijk!
Maar dat ligt niet aan jou als persoon, als mens. Dat ligt aan de omstandigheden die hen hebben gevormd. Jij hoort daar niet bij, je kunt je kind niet kwalijk nemen gewoon kind te zijn (ik weet dat t veel gebeurt.. helaas... ken het zelf ook in mijn omgeving). Waarom ervaar je het pijnlijker als het niet aan jou zou hebben gelegen?
Als ik je verhaal zo lees zou ik me kunnen voorstellen dat dit stuk zwaar op je drukt.... vandaar dat ik er over begin. Het is maar een suggestie natuurlijk!
vrijdag 12 juni 2009 om 23:37
Ik lees net in je andere topic dat je geadopteerd bent, al heel jong. Heb je met je adoptiefamilie ook geen contact meer?
Het lijkt me heel moeilijk om hechtingsproblemen op te lossen als er geen mensen zijn om 'hechting' mee te ontwikkelen......
Dan kun je nog zo veel therapie hebben, maar op een gegeven moment zul je het gevoel van hechting ook gewoon moeten ervaren.
Je praat nog regelmatig met een psycholoog? Heeft hij/zij enig idee of er een bepaald hulp-type bestaat als pleegzorg voor volwassenen? Volgens mij bestaat zoiets in Vlaanderen wel..
Het punt is dat mensen in vriendschappen en dergelijke je nooit zoiets zullen kunnen geven, dan is de vriendschap namelijk niet gelijkwaardig. Dat ligt niet aan jou, dat ligt aan de definitie van vriendschap.
Het lijkt me heel moeilijk om hechtingsproblemen op te lossen als er geen mensen zijn om 'hechting' mee te ontwikkelen......
Dan kun je nog zo veel therapie hebben, maar op een gegeven moment zul je het gevoel van hechting ook gewoon moeten ervaren.
Je praat nog regelmatig met een psycholoog? Heeft hij/zij enig idee of er een bepaald hulp-type bestaat als pleegzorg voor volwassenen? Volgens mij bestaat zoiets in Vlaanderen wel..
Het punt is dat mensen in vriendschappen en dergelijke je nooit zoiets zullen kunnen geven, dan is de vriendschap namelijk niet gelijkwaardig. Dat ligt niet aan jou, dat ligt aan de definitie van vriendschap.
zaterdag 13 juni 2009 om 00:13
Breken met je familie, tja, zeer pijnlijk, elke dag voel ik pijn.
Dit gebeurt natuurlijk niet voor NIETS .
Ook al heeft het een reden, de pijn blijft ALTIJD. Bij verjaardagen en kerst, je schoonfamilie is altijd aanwezig, maar toch is er het gemis van je eigen familie.
De eenzaamheid die je voelt dat er GEEN familie van jou aanwezig is..... en wel van je vriend....
De leegte die je voelt, omdat je het gevoel hebt dat je niet belangrijk genoeg bent voor je eigen familie.
Op je eigen verjaardag zit allleen, met je schoonfamilie .......VRESELIJK, ben jaloers op mijn eigen vriend, van hem wordt wel gehouden.... van mij wordt NIET gehouden ....
Dat je niet geaccepteerd wordt hoe je bent......
Je stelt je schijnheilig op tegen de buitenwereld dat het je NIETS uit maakt.
Ik wens je allle goeds toe, maar weet uit ervaring dat de pijn nooit overgaat......STERKTE
Dit gebeurt natuurlijk niet voor NIETS .
Ook al heeft het een reden, de pijn blijft ALTIJD. Bij verjaardagen en kerst, je schoonfamilie is altijd aanwezig, maar toch is er het gemis van je eigen familie.
De eenzaamheid die je voelt dat er GEEN familie van jou aanwezig is..... en wel van je vriend....
De leegte die je voelt, omdat je het gevoel hebt dat je niet belangrijk genoeg bent voor je eigen familie.
Op je eigen verjaardag zit allleen, met je schoonfamilie .......VRESELIJK, ben jaloers op mijn eigen vriend, van hem wordt wel gehouden.... van mij wordt NIET gehouden ....
Dat je niet geaccepteerd wordt hoe je bent......
Je stelt je schijnheilig op tegen de buitenwereld dat het je NIETS uit maakt.
Ik wens je allle goeds toe, maar weet uit ervaring dat de pijn nooit overgaat......STERKTE
zaterdag 13 juni 2009 om 00:22
om het zo te bekijken dat het niet mijn schuld is lukt me echt niet 
ja ik ben idd geadopteerd, maar met mijn adoptiefamilie heb ik geen contact meer (dat is ook het gezin waar het zo onveilig was) over mijn biologische ouders weet ik niks, ik ga ze nooit vinden
als het niet aan mij ligt, snap ik er werkelijk waar niks van, dan is het zo wrang & oneerlijk. ik had hier een betere toekomst moeten hebben, een onbezonnen jeugd, nu is de adoptie in mijn ogen, voor niks geweest. ik ben er als ik heel eerlijk ben, woest over, maar het komt er niet uit, het zit te geblokkeerd in mij. teveel jaren het opgekropt.
ik heb momenteel geen therapie, ik ben in afwachting van, tja dit verdomde wachtlijsten!
pleegzorg voor volwassenen bestaat hier in NL naar mijn wete niet (wat had ik dat graag gewild!) voor kinderen en ouderen wel, maar daar tussenin ben je geacht jezelf te redden.
nee dat klopt ook, maar ik zou zo graag begrepen willen worden, even met bijvoorbeeld Kerst even een lief smsje ofzo. maar waarschijnlijk verwacht ik dan veel te veel.
dit is een probleem waar mensen vaak niet van weten wat ze er mee moeten, en dat maakt mij zo verdrietig. ik krop alles op, ik word er elke dag mee geconfronteerd. ik toon braaf interesse in anderen wat betreft hun familie, maar het is wel 10 keer slikken elke keer (en dan thuis vet janken natuurlijk)
ik wou ergens wel dat ik hun kon veranderen, klinkt heel arrogant ik weet het. maar als ik interesse kan tonen, waarom kunnen hun dat dan niet, ik snap het echt niet!
ja ik ben idd geadopteerd, maar met mijn adoptiefamilie heb ik geen contact meer (dat is ook het gezin waar het zo onveilig was) over mijn biologische ouders weet ik niks, ik ga ze nooit vinden als het niet aan mij ligt, snap ik er werkelijk waar niks van, dan is het zo wrang & oneerlijk. ik had hier een betere toekomst moeten hebben, een onbezonnen jeugd, nu is de adoptie in mijn ogen, voor niks geweest. ik ben er als ik heel eerlijk ben, woest over, maar het komt er niet uit, het zit te geblokkeerd in mij. teveel jaren het opgekropt.
ik heb momenteel geen therapie, ik ben in afwachting van, tja dit verdomde wachtlijsten!
pleegzorg voor volwassenen bestaat hier in NL naar mijn wete niet (wat had ik dat graag gewild!) voor kinderen en ouderen wel, maar daar tussenin ben je geacht jezelf te redden.
nee dat klopt ook, maar ik zou zo graag begrepen willen worden, even met bijvoorbeeld Kerst even een lief smsje ofzo. maar waarschijnlijk verwacht ik dan veel te veel.
dit is een probleem waar mensen vaak niet van weten wat ze er mee moeten, en dat maakt mij zo verdrietig. ik krop alles op, ik word er elke dag mee geconfronteerd. ik toon braaf interesse in anderen wat betreft hun familie, maar het is wel 10 keer slikken elke keer (en dan thuis vet janken natuurlijk)
ik wou ergens wel dat ik hun kon veranderen, klinkt heel arrogant ik weet het. maar als ik interesse kan tonen, waarom kunnen hun dat dan niet, ik snap het echt niet!
zaterdag 13 juni 2009 om 00:25
quote:ietjefietje schreef op 13 juni 2009 @ 00:13:
Breken met je familie, tja, zeer pijnlijk, elke dag voel ik pijn.
Dit gebeurt natuurlijk niet voor NIETS .
Ook al heeft het een reden, de pijn blijft ALTIJD. Bij verjaardagen en kerst, je schoonfamilie is altijd aanwezig, maar toch is er het gemis van je eigen familie.
De eenzaamheid die je voelt dat er GEEN familie van jou aanwezig is..... en wel van je vriend....
De leegte die je voelt, omdat je het gevoel hebt dat je niet belangrijk genoeg bent voor je eigen familie.
Op je eigen verjaardag zit allleen, met je schoonfamilie .......VRESELIJK, ben jaloers op mijn eigen vriend, van hem wordt wel gehouden.... van mij wordt NIET gehouden ....
Dat je niet geaccepteerd wordt hoe je bent......
Je stelt je schijnheilig op tegen de buitenwereld dat het je NIETS uit maakt.
Ik wens je allle goeds toe, maar weet uit ervaring dat de pijn nooit overgaat......STERKTE wat een heftig stuk! heb jij het er over met anderen? of loop je ook tegen een muur van onbegrip op?
Breken met je familie, tja, zeer pijnlijk, elke dag voel ik pijn.
Dit gebeurt natuurlijk niet voor NIETS .
Ook al heeft het een reden, de pijn blijft ALTIJD. Bij verjaardagen en kerst, je schoonfamilie is altijd aanwezig, maar toch is er het gemis van je eigen familie.
De eenzaamheid die je voelt dat er GEEN familie van jou aanwezig is..... en wel van je vriend....
De leegte die je voelt, omdat je het gevoel hebt dat je niet belangrijk genoeg bent voor je eigen familie.
Op je eigen verjaardag zit allleen, met je schoonfamilie .......VRESELIJK, ben jaloers op mijn eigen vriend, van hem wordt wel gehouden.... van mij wordt NIET gehouden ....
Dat je niet geaccepteerd wordt hoe je bent......
Je stelt je schijnheilig op tegen de buitenwereld dat het je NIETS uit maakt.
Ik wens je allle goeds toe, maar weet uit ervaring dat de pijn nooit overgaat......STERKTE wat een heftig stuk! heb jij het er over met anderen? of loop je ook tegen een muur van onbegrip op?
zaterdag 13 juni 2009 om 20:35
zondag 14 juni 2009 om 22:58
quote:newstylista schreef op 06 juni 2009 @ 19:48:
Hallo allemaal,
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.Ik heb het contact met mijn vader+familie verbroken. Het gemis valt wel mee, en het wordt vrij snel minder ook nog. Ik denk er weinig meer over, maar als er aanleiding is er over te denken, ben ik vooral blij dat ik die stap gezet heb. Het belang van familie wordt overdreven.
Hallo allemaal,
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.Ik heb het contact met mijn vader+familie verbroken. Het gemis valt wel mee, en het wordt vrij snel minder ook nog. Ik denk er weinig meer over, maar als er aanleiding is er over te denken, ben ik vooral blij dat ik die stap gezet heb. Het belang van familie wordt overdreven.
