einde relatie en niet verdrietig

Veel topics hier gaan over het eindigen van een relatie en het verdriet daarom... Het kan ook anders....



Sinds 2 maanden is mijn relatie van bijna 4 jaar voorbij. 1 Maand heeft hij nog hier gewoond, dat was een hele zware maand. Tijdens de relatie had ik al het gevoel dat het verstikkend was, maar die laatste maand was helemaal heftig. 't Leek net of er in het hele huis geen plekje was waar ik vrij kon ademen... pffff...

En toen kwam de dag van de verhuizing, ik zag er tegen op, heb gehuild, zelfs nog geknufd met hem. Maar vooral vond ik het idee dat hij in mijn huis, met een hulp, aan het struinen ging, erg naar.

De dag van de verhuizing kwam ik uit mn werk, in huis deed het kaal en leeg aan en ik had een echo gevoel. Ik heb 10 minuten gehuild, vervolgens mn tranen geveegd en als een waanzinnige aan het poetsen boenen en schuiven gegaan. 3 uur later was het mijn huis. Een zucht van verlichting...

Wat me verbaasd is dat die zucht van verlichting er nog steeds is... Nog geen seconde heb ik hem gemist... Was het dan zo erg? vraag ik mezelf wel af... Ik zou hem toch na ruim 3 jaar samenwonen minimaal moeten missen voor de praktische dingen?

Maar ik mis hem gewoon helemaal niet... Geniet alle dagen weer van de rust en ruimte die ik, door het verbreken van de relatie, weer voor mezelf heb gecreëerd... En toch verbaas ik me er over...



Ik schrijf dit stuk, omdat ik wil laten weten dat het dus ook anders kan, maar ook om jullie ideeën te horen over hoe het kan dat ik hem totaal niet mis...

En vandaag, ruim 3,5 maand later, voelde ik weer wat verdriet. We hadden afgesproken een bakkie te doen bij hem thuis. Ik had hem niet meer gezien sinds hij het pand verlaten heeft. Voordat ik bij hem was vond ik het wel spannend, wat zou ik voelen? Het was heel vreemd, onwennig, maar tegelijk ook zo vertrouwd. Wat over koetjes en kalfjes gepraat, en hoe het nou ging... Hij kreeg het net weer op de rails zei hij, mist me nog. Ik heb gezegd dat ik hem geen seconde heb gemist en dat ik genoot van mn vrijheid... (dat is echt zo, ik zei het niet om te klieren). Het was best gezellig, we waren allebei vriendelijk, maar toch voelde ik weer die dreiging, een aggresieve toon in zn stem. Ik heb meerdere malen gedacht: gelukkig hoef ik dat niet meer dagelijks te horen.

't is goed dat ik geweest ben, een eerste stap naar een vriendschappelijke omgang. Maar toen ik naar huis reed, glipten er toch wat tranen uit mn ogen... verdrietig om t vertrouwde gevoel er nog was. Maar ook verdriet om hoe duidelijk ik die toon weer hoorde en hoe die er altijd is geweest, zelfs in vriendelijke normale gesprekken. Ik vraag me af hoe ik die ooit niet heb kunnen horen en hoe ik het zolang met hem heb volgehouden.

Inmiddels weet ik ook dat het goed is dat we wel die relatie hadden. Het is mij duidelijk geworden dat ik geneigd ben mezelf te verliezen in een relatie en dat wil ik nooit meer. Dat heb ik ervan geleerd en dat ik bij mezelf moet blijven en mn gevoel kan vertrouwen...



Ik schrijf dit nu om het even te delen en toch ook even de emoties van me af te schrijven, merk dat ik nog steeds wel wat uit mn lood ben. Maar wel erg blij dat ik nu mn eigen leven heb..

Dank weer voor t lezen

@Lankie

Als jij zeker weet dat deze relatie niet goed voor je is komt er vanzelf een dag dat, zo heb ik dat ervaren en hoor ik van anderen, de nadelen niet meer opwegen tegen de voordelen. Al je angsten zijn er dan nog wel, maar tellen niet meer, zijn minder belangrijk, minder groot geworden. En in de praktijk zul je dan zien dat jij het ook zelf kan, net als al die anderen die ons voor zijn gegaan en al die anderen die nog zullen volgen...

Lankie, voor jou geluk, eigen wijsheid en veel sterkte

misschien Lankie, dat als je zover bent het wel helemaal niet meer uitmaakt waar je moet wonen... In de praktijk komt daar wel weer een oplossing voor.

Voor ons was t huis geen punt... t was mijn huis, maar ik kon me verschrikkelijk druk maken om futiliteiten als het mooie bankstel en de afwasmachine...

Achteraf belachelijk, want wie maakt zich daar nou druk om... Toen ik eenmaal besloot (en t heeft echt wel 1,5 jaar geduurd) om te stoppen was dat niet belangrijk.

Met een vorige relatie woonde ik op een boerderij, had ik kinderen, paarden en ander kleinvee en dacht ik daar niet zonder te kunnen. Ook een reden om dan toch maar te blijven. Nu woon ik in een, wat ik eens dacht zo verschrikkelijk rijtjeshuis, en blijkt het allemaal mee te vallen.

Echt, je kan met minder spullen meer vrijheid ervaren en als jij je vrij voelt maakt het niet uit waar je woont....

Hoi Luxaflex, dank, ik voel me ook sterk... ik weet wat ik niet wil (een relatie met hem) en weet wat ik wel wil, een relatie waarin respect en wederzijds vertrouwen en vrijheid een grote rol spelen.

Daarnaast was hij wel een hele tijd mn maatje en hebben we behalve ellende ook leuke dingen meegemaakt... en behalve de aggressie is hij meer... en dat leuke stukje wil ik houden... en dat kan in een vriendschap. al bestaat die vriendschap uit 1 x per jaar samen eten en bijkletsen...

Ja, hij is een deel van mn geschiedenis, maar blijft ook een deel van mn toekomst... ook zijn inbreng in onze relatie (al was die soms nog zo rot) heeft mij gevormd tot wie ik nu ben... en daarom zal ik hem altijd op een bepaalde manier blijven koesteren... Hoe beroerd hij ook heeft gedaan...



Door dit schrijven merk ik dat het echt een plekje krijgt en dat t (t voelde al goed) nog beter wordt...



Nogmaals dank daarvoor