Relaties
alle pijlers
contact verbroken met familie (ervaring/herkenning gezocht)
zaterdag 6 juni 2009 om 19:48
Hallo allemaal,
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.
Zijn er mensen die het contact met hun familie verbroken hebben? hoe gaat jij met dit gemis om?, wat ervaar jij wel/niet als steunend/helpend. waar loop je tegen aan? word dit gevoel minder, of is dit een blijvend iets?
ik stel deze vraag, omdat ik zelf het contact met familie heb verbroken en hier graag ervaringen over wil uitwisselen. ook ben ik op zoek naar een stukje herkenning.
alvast bedankt voor jullie reacties.
dinsdag 16 juni 2009 om 20:35
precies cliches gaan lang niet altijd in elke situatie op! en ik vraag me af of ze door hebben hoe zeer die cliches mij kwetsen. ik heb altijd het gevoel dat er dan over mijn gevoel word heengewalst. het word van tafel geschoven met zo'n cliche.
zwaar eh al dat geregel, je moet inderdaad alles zelf doen, ondanks dat er mensen zijn die je daar wat sturing ingeven.
wow wat stoer van je dat je een maand weggaat! dat lijkt mij best wel eng, helemaal op jezelf aangewezen te zijn (dat ben je nu ook wel, maar in een vreemd land is dat toch anders lijkt mij) heb je er zin in?
ik heb wle hulp mbt regelen van dingen, maar heb geen therapie, er is een lange wachtlijst en eind augustus kan ik pas terecht voor een intake. ik weet niet goed hoe ik de komende maanden kan "overleven" (zo voelt het namelijk echt)
zwaar eh al dat geregel, je moet inderdaad alles zelf doen, ondanks dat er mensen zijn die je daar wat sturing ingeven.
wow wat stoer van je dat je een maand weggaat! dat lijkt mij best wel eng, helemaal op jezelf aangewezen te zijn (dat ben je nu ook wel, maar in een vreemd land is dat toch anders lijkt mij) heb je er zin in?
ik heb wle hulp mbt regelen van dingen, maar heb geen therapie, er is een lange wachtlijst en eind augustus kan ik pas terecht voor een intake. ik weet niet goed hoe ik de komende maanden kan "overleven" (zo voelt het namelijk echt)
dinsdag 16 juni 2009 om 22:51
Ben ik weer. Wat vreemd dat je op zo'n wachtlijst staat! Ik ben toen het echt niet goed met me ging naar de huisarts gegaan, die wel doorhad dat ik hulp nodig had en die heeft me doorverwezen. Ik kon dezelfde week terecht. Ben jij ook bij je huisarts geweest? Anders zou ik terug gaan en tegen hem/haar zeggen dat je niet meer weet welke kant je op moet en je nú hulp nodig hebt. Echt, dan valt er zoveel van je af, in zo'n eerste gesprek! Bij mij tenminste, je kunt je verhaal even kwijt en dan nog aan iemand die er verstand van heeft en je direct een aantal dingen kan aanwijzen, al is het maar een intake. Echt doen meis, naar je huisarts en duidelijk aangeven dat je nú hulp wilt!
En wat betreft die clichés, ik snap zó wat je bedoelt! Er wordt zwaar over je heen gewalst, mensen die zulke dingen roepen, hebben vooor mijn idee niet eens echt geluisterd naar wat je zei en doen dat dan af met zo'n vreselijke dooddoener. Dat je maar zus of zo moet denken, of je moet gewoon zo doen. Als het echt zo eenvoudig was, had ik dat al lang gedaan en dit verhaal nu niet hoeven vertellen! Als je hulp krijgt, luistert er tenminste iemand naar je die er letterlijk in is afgestudeerd wat dingen met je doen. Mijn psycholoog zegt echt niet tegen mij dat het toch mijn vader blijft. Die luistert naar wat ík voel en kan en stuurt me daarin verder. Hij geeft me wel adviezen hoe ik met dingen om kan gaan, want omdat mijn vader biologisch mijn vader blijft (daar kan ik helaas niet onderuit ) kom ik hem nog wel tegen. Maar inmiddels heb ik die dingen geprobeerd en gevoeld dat het niet de juiste dingen voor mij zijn, dus verbreek ik alle contact. Mag maandag weer naar mijn therapeut, dus dan kan ik dat met hem gaan bespreken.
Ik ga naar bed, morgen lees ik verder.
Beetje lang verhaal geworden, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. En nou morgenvroeg de dokter bellen!
En wat betreft die clichés, ik snap zó wat je bedoelt! Er wordt zwaar over je heen gewalst, mensen die zulke dingen roepen, hebben vooor mijn idee niet eens echt geluisterd naar wat je zei en doen dat dan af met zo'n vreselijke dooddoener. Dat je maar zus of zo moet denken, of je moet gewoon zo doen. Als het echt zo eenvoudig was, had ik dat al lang gedaan en dit verhaal nu niet hoeven vertellen! Als je hulp krijgt, luistert er tenminste iemand naar je die er letterlijk in is afgestudeerd wat dingen met je doen. Mijn psycholoog zegt echt niet tegen mij dat het toch mijn vader blijft. Die luistert naar wat ík voel en kan en stuurt me daarin verder. Hij geeft me wel adviezen hoe ik met dingen om kan gaan, want omdat mijn vader biologisch mijn vader blijft (daar kan ik helaas niet onderuit ) kom ik hem nog wel tegen. Maar inmiddels heb ik die dingen geprobeerd en gevoeld dat het niet de juiste dingen voor mij zijn, dus verbreek ik alle contact. Mag maandag weer naar mijn therapeut, dus dan kan ik dat met hem gaan bespreken.
Ik ga naar bed, morgen lees ik verder.
Beetje lang verhaal geworden, maar ik hoop dat je er wat aan hebt. En nou morgenvroeg de dokter bellen!
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
woensdag 17 juni 2009 om 11:01
hallo bonny,
aan die wachtlijst kan ik niks doen, dat heb je soms bij instellingen. ik zal moeten wachten tot eind augustus, het is de instelling waar ik met mijn problemen op de juiste plek zit. heel frustrerend, maar het is niet anders.
fijn dat jou psycholoog wel naar jou luisterd en je de hulp biedt die je nodig hebt.
een dapper maar moeilijk besluit van je! is dit de 1e keer dat je het daar met je therapeut over gaat hebben?
wow gelijk ook naar Thailand, dat is een eind weg, maar volgens mij wel een heel mooi land. ik kan mij voorstellen dat je het heel eng vind. lukt het een beetje qua voorbereidingen? wanneer ga je? ik hoop voor je dat de zin nog gaat komen!
aan die wachtlijst kan ik niks doen, dat heb je soms bij instellingen. ik zal moeten wachten tot eind augustus, het is de instelling waar ik met mijn problemen op de juiste plek zit. heel frustrerend, maar het is niet anders.
fijn dat jou psycholoog wel naar jou luisterd en je de hulp biedt die je nodig hebt.
een dapper maar moeilijk besluit van je! is dit de 1e keer dat je het daar met je therapeut over gaat hebben?
wow gelijk ook naar Thailand, dat is een eind weg, maar volgens mij wel een heel mooi land. ik kan mij voorstellen dat je het heel eng vind. lukt het een beetje qua voorbereidingen? wanneer ga je? ik hoop voor je dat de zin nog gaat komen!
woensdag 17 juni 2009 om 14:27
Ja, dat wachtlijstprobleem heeft het instituut waar ik heen ga ook, maar ik mocht er langs, omdat ik via de huisarts doorverwezen werd. Ik weet natuurlijk niet precies welke hulp jij nodig hebt, of wat voor instelling het is, maar als het precies is waar je met jouw problemen op de juiste plek zit, is het het wachten wellicht waard. Voor de tussentijd zou ik toch zeker naar de huisarts gaan, aangeven dat je weet waar je terecht kunt en je dat ook al in gang hebt gezet, maar dat er een wachtlijst is en dat je het nú moeilijk hebt en je ook voor nú een tussenoplossing nodig hebt. Je huisarts kent natuurlijk veel meer hulpverleners dan jij, dus wellicht heeft hij/zij een idee.
Dit is inderdaad de 1e keer dat ik met mijn therapeut ga besprken dat ik volledig met mijn vader breek, ik bne gewoon tot de conclusie gekomen dat dat voor mij het beste is, en inmiddels dusdanig sterk, dat het schuldgevoel echt nog maar minimaal is. Er zijn momenten dat ik het moeilijk heb, maar dat zijn momenten, de rest van de tijd voel ik me er echt goed bij.
Wat betreft Thailand, inderdaad een eind weg, maar het lijkt me goed om eens letterlijk echt afstand te nemen. Voorbereiden gaat aardig, heb al veel info over tickets ed, een goede reisgids, ervaringsdeskundigen hier op het forum en een afspraak voor vaccinatie. Daarnaast heb ik dan nog een broertje dat heel hard lachte dat ik dan wel mijn parelketting niet om mocht, als ik met een rugzak ging, want dat gaat niet samen Het plan is om tussen de 25e en de 28e te vertrekken. Zou zoiets niet ook een idee voor jou zijn? Je leven een beetje in perspectief krijgen?
Dit is inderdaad de 1e keer dat ik met mijn therapeut ga besprken dat ik volledig met mijn vader breek, ik bne gewoon tot de conclusie gekomen dat dat voor mij het beste is, en inmiddels dusdanig sterk, dat het schuldgevoel echt nog maar minimaal is. Er zijn momenten dat ik het moeilijk heb, maar dat zijn momenten, de rest van de tijd voel ik me er echt goed bij.
Wat betreft Thailand, inderdaad een eind weg, maar het lijkt me goed om eens letterlijk echt afstand te nemen. Voorbereiden gaat aardig, heb al veel info over tickets ed, een goede reisgids, ervaringsdeskundigen hier op het forum en een afspraak voor vaccinatie. Daarnaast heb ik dan nog een broertje dat heel hard lachte dat ik dan wel mijn parelketting niet om mocht, als ik met een rugzak ging, want dat gaat niet samen Het plan is om tussen de 25e en de 28e te vertrekken. Zou zoiets niet ook een idee voor jou zijn? Je leven een beetje in perspectief krijgen?
Mi zo zo\'n meid, dor kande joare mi veuruit
zaterdag 20 juni 2009 om 07:24
hey, wat fijn dat je voorrang hebt gekregen. ik ben door mijn voormalige therapeut doorverwezen, ik heb denk ik gewoon pech.
die optie heb ik ook overwogen, het nadeel is gewoon dat er bij meerdere hulpverleners wachttijden bestaan. tegen de tijd dat ik daar terecht zou kunnen, kan ik misschien nog een paar keer een gesprek hebben en dan is het al eind augustus.
lijkt mij heel spannend om het daar voor een 1e keer over te hebben. sterkte maandag! de 25e van deze maand, dat is al heel snel!
financieel gezien is het voor mij niet haalbaar om zo'n verre reis te maken. mocht het ooit wel financieel haalbaar zijn, dan wil ik naar mijn land van herkomst reizen.
die optie heb ik ook overwogen, het nadeel is gewoon dat er bij meerdere hulpverleners wachttijden bestaan. tegen de tijd dat ik daar terecht zou kunnen, kan ik misschien nog een paar keer een gesprek hebben en dan is het al eind augustus.
lijkt mij heel spannend om het daar voor een 1e keer over te hebben. sterkte maandag! de 25e van deze maand, dat is al heel snel!
financieel gezien is het voor mij niet haalbaar om zo'n verre reis te maken. mocht het ooit wel financieel haalbaar zijn, dan wil ik naar mijn land van herkomst reizen.
zaterdag 20 juni 2009 om 20:56
Hi NS,
Heb niet ál je pagina`s van je topic gelezen, dus kan zijn dat ik een mosterd vraag stel.
Heb je wel een leuke baan waar je je ei een beetje kwijt kunt? Ik las dat je een kleine sociale kring hebt. Is sporten niet een optie om op die manier wat nieuwe mensen te leren kennen?
Of een andere leuke hobby zoeken waar je zodoende mensen leert kennen. Is er niet een leuke skeeler club bij jullie in de buurt. Hier hebben we zo`n club en kost niets. Ben daar zelf ook een jaar bij geweest en leuke, nieuwe, mensen leren kennen. Je bent lekker bezig én buiten en je leert er weer mensen kennen. Ben je een introvert type of juist extravert. Dit scheelt namelijk ontzettend in het aanboren van nieuwe contacten.
Je klinkt erg verbitterd en daardoor zit je in een visieuze cirkel waar je maar moeilijk uit komt in je eentje. Je blik ergens anders op richten is dan niet zo`n slecht idee. Anders blijf je met die boosheid zitten en daar word je helemaal niet gelukkig van meis. Probeer een beetje anders te gaan denken. Al is dat erg moeilijk als je met de gevoelens en het gemis zit waar jij mee zit.
Er zijn tegenwoordig zoveel mensen singel en alleen en heel veel die zich binnen bepaalde aktiviteiten verenigen. Probeer eens op internet te achterhalen of het iets voor jou is, bij jou in de buurt.
Als je geen familie hebt in je nabijheid, kan ik me voorstellen dat je in een gat valt. Andere medemensen kunnen dat niet opvullen, gewoonweg omdat het geen bloedverwanten zijn. Maar ze kunnen het gemis en het verdriet wat je daarvan hebt wel verzachten.
En ja, veel mensen leven in hun eigen wereldje en vergeten dan soms dat het voor jou juist zo belangrijk is, dat ze eens op hun initiatief jou vragen te komen met de kerstdagen of whatever wat voor een feestdag.
Heb dat ook jaren geleden ervaren; ik was het zo beu mijn benen bij een ander onder tafel te steken, hoe lief en aardig ook bedoeld. Ik heb toen zélf mensen uitgenodigd, dat gaf me toch een heel fijn en sterk gevoel.
Heb niet ál je pagina`s van je topic gelezen, dus kan zijn dat ik een mosterd vraag stel.
Heb je wel een leuke baan waar je je ei een beetje kwijt kunt? Ik las dat je een kleine sociale kring hebt. Is sporten niet een optie om op die manier wat nieuwe mensen te leren kennen?
Of een andere leuke hobby zoeken waar je zodoende mensen leert kennen. Is er niet een leuke skeeler club bij jullie in de buurt. Hier hebben we zo`n club en kost niets. Ben daar zelf ook een jaar bij geweest en leuke, nieuwe, mensen leren kennen. Je bent lekker bezig én buiten en je leert er weer mensen kennen. Ben je een introvert type of juist extravert. Dit scheelt namelijk ontzettend in het aanboren van nieuwe contacten.
Je klinkt erg verbitterd en daardoor zit je in een visieuze cirkel waar je maar moeilijk uit komt in je eentje. Je blik ergens anders op richten is dan niet zo`n slecht idee. Anders blijf je met die boosheid zitten en daar word je helemaal niet gelukkig van meis. Probeer een beetje anders te gaan denken. Al is dat erg moeilijk als je met de gevoelens en het gemis zit waar jij mee zit.
Er zijn tegenwoordig zoveel mensen singel en alleen en heel veel die zich binnen bepaalde aktiviteiten verenigen. Probeer eens op internet te achterhalen of het iets voor jou is, bij jou in de buurt.
Als je geen familie hebt in je nabijheid, kan ik me voorstellen dat je in een gat valt. Andere medemensen kunnen dat niet opvullen, gewoonweg omdat het geen bloedverwanten zijn. Maar ze kunnen het gemis en het verdriet wat je daarvan hebt wel verzachten.
En ja, veel mensen leven in hun eigen wereldje en vergeten dan soms dat het voor jou juist zo belangrijk is, dat ze eens op hun initiatief jou vragen te komen met de kerstdagen of whatever wat voor een feestdag.
Heb dat ook jaren geleden ervaren; ik was het zo beu mijn benen bij een ander onder tafel te steken, hoe lief en aardig ook bedoeld. Ik heb toen zélf mensen uitgenodigd, dat gaf me toch een heel fijn en sterk gevoel.
zaterdag 20 juni 2009 om 21:21
Die vraag over je werk kan je dus negeren, mosterd las ik net dus toch. Sorry daarvoor.
Nog even terugkomende op de reactie van andere mensen, waar je wel eens teleurgesteld in bent.
Hoe goed bedoeld ook allemaal, als mensen niet meemaken wat jij meemaakt is het erg moeilijk inleven wat jij voelt en bedoeld. Het is een gevoel van jou. Een voorstelling kunnen ze er allicht van maken, maar nooit voelen wat jij voelt. En daarom is het zo moeilijk om dat een ander uit te leggen.
Nog even terugkomende op de reactie van andere mensen, waar je wel eens teleurgesteld in bent.
Hoe goed bedoeld ook allemaal, als mensen niet meemaken wat jij meemaakt is het erg moeilijk inleven wat jij voelt en bedoeld. Het is een gevoel van jou. Een voorstelling kunnen ze er allicht van maken, maar nooit voelen wat jij voelt. En daarom is het zo moeilijk om dat een ander uit te leggen.
maandag 22 juni 2009 om 23:29
Oostvogel, ik ben daar wel mee bezig, om dingen te zoeken waar ik meer mensen kan leren kennen. maar uit ervaring weet ik dat het voor mij wel vaak op een teleurstelling uitloopt ivm te hoge verwachtingen. ik moet dus op zoek gaan naar activiteiten die ik zelf leuk vind, nieuwe contacten op doen is dan meer bijzaak.
ik ben erg introvert, ik vind het wel moeilijk om nieuwe contacten aan te gaan. hoe bedoel je dat precies met mijn blik ergens anders op richten/anders te gaan denken?
dat idee heb ik niet dat anderen mijn verdriet kunnen verzachten, maar goed wie weet dat ik mensen tegenkom die dat wel kunnen.
dat snap ik dat zij niet kunnen voelen wat ik voel, maar je kunt wel proberen om je in te leven. dat inlevingsvermogen mis ik bij mensen in het algemeen. en aan de ene kant snap ik dat wek, een ver van je bed show. maar aan de andere kant snap ik het ook niet, zo moeilijk kan dat toch niet zijn, lijkt me.
ik ben erg introvert, ik vind het wel moeilijk om nieuwe contacten aan te gaan. hoe bedoel je dat precies met mijn blik ergens anders op richten/anders te gaan denken?
dat idee heb ik niet dat anderen mijn verdriet kunnen verzachten, maar goed wie weet dat ik mensen tegenkom die dat wel kunnen.
dat snap ik dat zij niet kunnen voelen wat ik voel, maar je kunt wel proberen om je in te leven. dat inlevingsvermogen mis ik bij mensen in het algemeen. en aan de ene kant snap ik dat wek, een ver van je bed show. maar aan de andere kant snap ik het ook niet, zo moeilijk kan dat toch niet zijn, lijkt me.
dinsdag 23 juni 2009 om 18:52
Hey newstylista, hoe is het vandaag?
Denk wel dat er een verschil zit in inlevingsvermogen en begrip. Tuurlijk kunnen mensen zich proberen in iemand te verplaatsen, en ze kunnen begrip tonen en alles, maar een ander écht begrijpen doen maar heel weinig mensen. Dat even in het algemeen.
Daarbij denk ik dat je niet moet onderschatten dat jouw situatie wel dusdanig ernstig is dat er maar weinig mensen zullen zijn die zich ook maar enigszins kunnen voorstellen hoe het zou zijn.
Dat wil niet zeggen dat zelfmedelijden alles zou oplossen, dat helpt natuurlijk ook weer niet.
Als ik het zo lees zijn je verwachtingen inderdaad te hoog, niet omdat jij dingen niet zou mogen of kunnen verwachten van mensen, maar omdat de dingen die jij zo nodig hebt helaas nauwelijks door vrienden geboden kunnen worden.
Denk wel dat er een verschil zit in inlevingsvermogen en begrip. Tuurlijk kunnen mensen zich proberen in iemand te verplaatsen, en ze kunnen begrip tonen en alles, maar een ander écht begrijpen doen maar heel weinig mensen. Dat even in het algemeen.
Daarbij denk ik dat je niet moet onderschatten dat jouw situatie wel dusdanig ernstig is dat er maar weinig mensen zullen zijn die zich ook maar enigszins kunnen voorstellen hoe het zou zijn.
Dat wil niet zeggen dat zelfmedelijden alles zou oplossen, dat helpt natuurlijk ook weer niet.
Als ik het zo lees zijn je verwachtingen inderdaad te hoog, niet omdat jij dingen niet zou mogen of kunnen verwachten van mensen, maar omdat de dingen die jij zo nodig hebt helaas nauwelijks door vrienden geboden kunnen worden.
dinsdag 23 juni 2009 om 20:01
[quote]newstylista schreef op 22 juni 2009 @ 23:29:
Oostvogel, ik ben daar wel mee bezig, om dingen te zoeken waar ik meer mensen kan leren kennen. maar uit ervaring weet ik dat het voor mij wel vaak op een teleurstelling uitloopt ivm te hoge verwachtingen. ik moet dus op zoek gaan naar activiteiten die ik zelf leuk vindt, nieuwe contacten op doen is dan meer bijzaak.
Leg de lat minder hoog, een te hoge verwachting mondt altijd uit in teleurstellingen. Tuurlijk moet je op zoek gaan naar activiteiten die jij leuk vind, maar nieuwe contacten hoeft dan geen bijzaak te zijn, want dan maak je dat weer ondergeschikt het zou een en/en situatie moeten worden, dát maakt het juist leuk en maakt je sociale kring juist gevarieerder.
ik ben erg introvert, ik vind het wel moeilijk om nieuwe contacten aan te gaan. hoe bedoel je dat precies met mijn blik ergens anders op richten/anders te gaan denken?
Zoals ik het hier onder een beetje probeer uit te leggen. Zie het zéker niet als een aanval, maar als een advies, zoals ik denk dat het je beter zal vergaan. Misschien raak je dan minder opgesloten in jezelf en als je daar wat zekerder door wordt, sta je meer open voor een ander en schroom je ook niet om eerder contacten te leggen.
dat idee heb ik niet dat anderen mijn verdriet kunnen verzachten, maar goed wie weet dat ik mensen tegenkom die dat wel kunnen.
Als je de juiste mensen tégenkomt lukt dat zeker, maar sta er ook voor open en geef het de tijd, maar gooi niet direct de 'ik-verwacht-van-jou-meer-begrip' in de strijd. En leg ook daar de lat wat lager: in het verwachtingspatroon naar anderen toe. Als een vriendschap meer vastigheid krijgt mag je uiteraard meer verwachten.
dat snap ik dat zij niet kunnen voelen wat ik voel, maar je kunt wel proberen om je in te leven. dat inlevingsvermogen mis ik bij mensen in het algemeen. en aan de ene kant snap ik dat wek, een ver van je bed show. maar aan de andere kant snap ik het ook niet, zo moeilijk kan dat toch niet zijn, lijkt me.
Dat kun jij niet bepalen voor een ander, of het wel of niet moeilijk is te begrijpen. Je mag het aannemen omdat je waarschijnlijk zelf anders in elkaar zit. Maar nogmaals te hoge verwachtingen brengen alleen maar teleurstellingen. Verwacht gewoon in 1e instantie niets van een ander, dan kan het ook niet tegenvallen.
Laat het water vloeien, laat het zijn weg zoeken en ga daar in mee. Je gaat teveel tegen de stroom in, om te vinden wat je zoekt. En dan vind je het waarschijnlijk nooit, die veilige haven.
Oostvogel, ik ben daar wel mee bezig, om dingen te zoeken waar ik meer mensen kan leren kennen. maar uit ervaring weet ik dat het voor mij wel vaak op een teleurstelling uitloopt ivm te hoge verwachtingen. ik moet dus op zoek gaan naar activiteiten die ik zelf leuk vindt, nieuwe contacten op doen is dan meer bijzaak.
Leg de lat minder hoog, een te hoge verwachting mondt altijd uit in teleurstellingen. Tuurlijk moet je op zoek gaan naar activiteiten die jij leuk vind, maar nieuwe contacten hoeft dan geen bijzaak te zijn, want dan maak je dat weer ondergeschikt het zou een en/en situatie moeten worden, dát maakt het juist leuk en maakt je sociale kring juist gevarieerder.
ik ben erg introvert, ik vind het wel moeilijk om nieuwe contacten aan te gaan. hoe bedoel je dat precies met mijn blik ergens anders op richten/anders te gaan denken?
Zoals ik het hier onder een beetje probeer uit te leggen. Zie het zéker niet als een aanval, maar als een advies, zoals ik denk dat het je beter zal vergaan. Misschien raak je dan minder opgesloten in jezelf en als je daar wat zekerder door wordt, sta je meer open voor een ander en schroom je ook niet om eerder contacten te leggen.
dat idee heb ik niet dat anderen mijn verdriet kunnen verzachten, maar goed wie weet dat ik mensen tegenkom die dat wel kunnen.
Als je de juiste mensen tégenkomt lukt dat zeker, maar sta er ook voor open en geef het de tijd, maar gooi niet direct de 'ik-verwacht-van-jou-meer-begrip' in de strijd. En leg ook daar de lat wat lager: in het verwachtingspatroon naar anderen toe. Als een vriendschap meer vastigheid krijgt mag je uiteraard meer verwachten.
dat snap ik dat zij niet kunnen voelen wat ik voel, maar je kunt wel proberen om je in te leven. dat inlevingsvermogen mis ik bij mensen in het algemeen. en aan de ene kant snap ik dat wek, een ver van je bed show. maar aan de andere kant snap ik het ook niet, zo moeilijk kan dat toch niet zijn, lijkt me.
Dat kun jij niet bepalen voor een ander, of het wel of niet moeilijk is te begrijpen. Je mag het aannemen omdat je waarschijnlijk zelf anders in elkaar zit. Maar nogmaals te hoge verwachtingen brengen alleen maar teleurstellingen. Verwacht gewoon in 1e instantie niets van een ander, dan kan het ook niet tegenvallen.
Laat het water vloeien, laat het zijn weg zoeken en ga daar in mee. Je gaat teveel tegen de stroom in, om te vinden wat je zoekt. En dan vind je het waarschijnlijk nooit, die veilige haven.
woensdag 24 juni 2009 om 23:38
@nieuwsgierigmeisje: ik bedoel idd dat ik het fijn zou vinden als zij zich een keer in mij verplaatsen. ik ben dus weer een uitzondering, het is allemaal zo ernstig met mij, dat niemand zich om mij hoeft te bekommeren, wat ontzettend opbeurend
@oostvogel: dat en/en vind ik lastig, onbewust heb ik op zo'n moment toch hoge verwachtingen en dan haak ik waarschijnlijk vroegtijdig af.
ik vind het erg lastig, ik doe ook mijn best voor anderen, waarom zij dan niet voor mij? ik snap dat echt niet. ik mag dus niks verwachten. dan heeft het voor mij geen nut om nieuwe contacten aan te gaan, ik word dan ook weer geconfronteerd dat zij wel weer alles hebben wat ik niet heb, en dat kan ik niet aan, dat doet teveel pijn.
huidige vriendschappen kan ik dus ook wel opdoeken, ze zullen er toch niet voor me kunnen zijn, schijnbaar ben ik geniegd om het allemaal maar alleen te moeten doen in dit leven. en zo wil ik niet leven, zo hoeft het voor mij niet.
@oostvogel: dat en/en vind ik lastig, onbewust heb ik op zo'n moment toch hoge verwachtingen en dan haak ik waarschijnlijk vroegtijdig af.
ik vind het erg lastig, ik doe ook mijn best voor anderen, waarom zij dan niet voor mij? ik snap dat echt niet. ik mag dus niks verwachten. dan heeft het voor mij geen nut om nieuwe contacten aan te gaan, ik word dan ook weer geconfronteerd dat zij wel weer alles hebben wat ik niet heb, en dat kan ik niet aan, dat doet teveel pijn.
huidige vriendschappen kan ik dus ook wel opdoeken, ze zullen er toch niet voor me kunnen zijn, schijnbaar ben ik geniegd om het allemaal maar alleen te moeten doen in dit leven. en zo wil ik niet leven, zo hoeft het voor mij niet.
donderdag 25 juni 2009 om 10:15
quote:newstylista schreef op 24 juni 2009 @ 23:38:
@nieuwsgierigmeisje: ik bedoel idd dat ik het fijn zou vinden als zij zich een keer in mij verplaatsen. ik ben dus weer een uitzondering, het is allemaal zo ernstig met mij, dat niemand zich om mij hoeft te bekommeren, wat ontzettend opbeurend
huidige vriendschappen kan ik dus ook wel opdoeken, ze zullen er toch niet voor me kunnen zijn, schijnbaar ben ik geniegd om het allemaal maar alleen te moeten doen in dit leven. en zo wil ik niet leven, zo hoeft het voor mij niet.
Je kunt toch eerst eens beginnen met gewoon leuke dingen doen met mensen (volgens mij doe je dat al wel, toch?)? Zonder direct al van mensen te verwachten dat ze er voor je zijn en dat ze alles haarfijn begrijpen?
Nog los van jouw situatie; NIEMAND heeft vrienden die direct hun hele leven, persoonlijkheid en verleden kent en begrijpt. Dat moet groeien! Bij iedereen.
Dat heeft tijd nodig. En dan, na jaren, mag je misschien een keertje hopen dat iemand er voor je is als je opbelt met 'het gaat even niet'.
Je kunt toch niet bij het eerste beste signaal dat iemand je even niet lijkt te begrijpen of zich (nog) niet goed genoeg in je kan verplaatsen de stekker er maar uit trekken? Dan geef je mensen geen kans. En volgens mij is dat juist wat je wel wilt en ook wel doet, dus geef het dan ook tijd!
Ik weet zeker dat er uiteindelijk mensen zullen zijn die om je geven, die je missen als je er niet bent, die jou nodig hebben, die zich oprecht in je proberen te verplaatsen (ook al zal dat laatste dan misschien niet altijd 100% lukken)!!!
Maar helaas ben je daar niet van de een op de andere dag.. dat geldt voor iedereen. En dat dat ontzettend zwaar is kan ik me erg goed indenken! Helemaal als je eigenlijk van begin moet beginnen... Maar je kunt er komen, dat weet ik zeker! Ik heb al wel zo veel van je gelezen dat ik weet dat je een sterke, leuke meid bent, je redt t wel!
Voor nu eerst een
@nieuwsgierigmeisje: ik bedoel idd dat ik het fijn zou vinden als zij zich een keer in mij verplaatsen. ik ben dus weer een uitzondering, het is allemaal zo ernstig met mij, dat niemand zich om mij hoeft te bekommeren, wat ontzettend opbeurend
huidige vriendschappen kan ik dus ook wel opdoeken, ze zullen er toch niet voor me kunnen zijn, schijnbaar ben ik geniegd om het allemaal maar alleen te moeten doen in dit leven. en zo wil ik niet leven, zo hoeft het voor mij niet.
Je kunt toch eerst eens beginnen met gewoon leuke dingen doen met mensen (volgens mij doe je dat al wel, toch?)? Zonder direct al van mensen te verwachten dat ze er voor je zijn en dat ze alles haarfijn begrijpen?
Nog los van jouw situatie; NIEMAND heeft vrienden die direct hun hele leven, persoonlijkheid en verleden kent en begrijpt. Dat moet groeien! Bij iedereen.
Dat heeft tijd nodig. En dan, na jaren, mag je misschien een keertje hopen dat iemand er voor je is als je opbelt met 'het gaat even niet'.
Je kunt toch niet bij het eerste beste signaal dat iemand je even niet lijkt te begrijpen of zich (nog) niet goed genoeg in je kan verplaatsen de stekker er maar uit trekken? Dan geef je mensen geen kans. En volgens mij is dat juist wat je wel wilt en ook wel doet, dus geef het dan ook tijd!
Ik weet zeker dat er uiteindelijk mensen zullen zijn die om je geven, die je missen als je er niet bent, die jou nodig hebben, die zich oprecht in je proberen te verplaatsen (ook al zal dat laatste dan misschien niet altijd 100% lukken)!!!
Maar helaas ben je daar niet van de een op de andere dag.. dat geldt voor iedereen. En dat dat ontzettend zwaar is kan ik me erg goed indenken! Helemaal als je eigenlijk van begin moet beginnen... Maar je kunt er komen, dat weet ik zeker! Ik heb al wel zo veel van je gelezen dat ik weet dat je een sterke, leuke meid bent, je redt t wel!
Voor nu eerst een
donderdag 25 juni 2009 om 10:28
Is dit niet wat om contact mee te zoeken?
Het lijkt erg gericht op zelfstandig wonen enz, maar misschien kun je in een gesprek wel duidelijk maken dat je feitelijk gewoon een levensgezel nodig hebt... (of hoe je het zelf dan ook maar zou willen noemen).
Limor
Ik hoop dat je niet al te erg overstuur bent geraakt gisteren...
Het lijkt erg gericht op zelfstandig wonen enz, maar misschien kun je in een gesprek wel duidelijk maken dat je feitelijk gewoon een levensgezel nodig hebt... (of hoe je het zelf dan ook maar zou willen noemen).
Limor
Ik hoop dat je niet al te erg overstuur bent geraakt gisteren...
donderdag 25 juni 2009 om 14:46
de vriendschappen die ik nu heb, zijn er nu zo'n 4 á 5 jaar, dat vind ik al best een geruime tijd. Ik verwacht heus niet dat iemand bij het 1e contact gelijk mij al begrijpt!
maar ik vind het wel een teleurstelling dat het er nu nog niet is, jij hebt makkelijk praten. in de tussentijd moet ik het dus allemaal alleen doen, en ik doe het al zo lang alleen! ik heb het moeilijk en ik voel mij eenzaam, dat is ontzettend kut!!!! kun jij je dat voorstellen?
maar ik vind het wel een teleurstelling dat het er nu nog niet is, jij hebt makkelijk praten. in de tussentijd moet ik het dus allemaal alleen doen, en ik doe het al zo lang alleen! ik heb het moeilijk en ik voel mij eenzaam, dat is ontzettend kut!!!! kun jij je dat voorstellen?
vrijdag 26 juni 2009 om 11:44
cliché's kwetsen...
Jij hebt makkelijk praten...
kun jij je dat voorstellen?...
Als ik het me probeer voor te stellen is het echt verschrikkelijk, maar die voorstelling komt waarschijnlijk nog niet eens in de buurt van hoe het echt moet zijn.
Maar ik probeer het tenminste. Net als dat ik probeer mee te leven, oplossingen aandraag, vraag hoe het met je gaat...
Zoals wel meer mensen op dit forum..
Wat verwacht je nou precies wél van ons?
Jij hebt makkelijk praten...
kun jij je dat voorstellen?...
Als ik het me probeer voor te stellen is het echt verschrikkelijk, maar die voorstelling komt waarschijnlijk nog niet eens in de buurt van hoe het echt moet zijn.
Maar ik probeer het tenminste. Net als dat ik probeer mee te leven, oplossingen aandraag, vraag hoe het met je gaat...
Zoals wel meer mensen op dit forum..
Wat verwacht je nou precies wél van ons?
vrijdag 26 juni 2009 om 11:56
Las net je berichtje op de andere pijler...
Ga langs de huisarts!! Haal ff wat verzachtends.. je zult die tijd tot aug (dan begon je therapie toch?) moeten zien door te komen, kan beter met iets minder pijn en boosheid...!!
Die website die ik gaf geeft ook crisisopvang...
Ik bedoel te zeggen; zoek iemand die je kan helpen deze tijd door te komen! Ik vrees dat dit forum daar niet genoeg voor zal zijn..
!!!
Ga langs de huisarts!! Haal ff wat verzachtends.. je zult die tijd tot aug (dan begon je therapie toch?) moeten zien door te komen, kan beter met iets minder pijn en boosheid...!!
Die website die ik gaf geeft ook crisisopvang...
Ik bedoel te zeggen; zoek iemand die je kan helpen deze tijd door te komen! Ik vrees dat dit forum daar niet genoeg voor zal zijn..
!!!
donderdag 9 juli 2009 om 23:33
