Relaties
alle pijlers
verschil bindingsangst en onvoldoende liefde bij jezelf
zondag 21 juni 2009 om 13:15
Ik zit met het volgende: ik heb nu bijna 3 jaar een relatie. Voor mij is het de eerste serieuze relatie. Hiervoor viel ik altijd op onbereikbare mannen en rommelde ik maar wat aan, maar had ik nooit een vaste relatie met iemand.
Over mijn huidige vriend twijfel ik of mijn gevoelens 'genoeg' zijn. Ik weet dat ik van hem houd, maar ik heb het idee dat mijn gevoel van houden van niet is zoals het maximaal kan zijn. Als ik bv denk aan trouwen, dan krijg ik het redelijk benauwd. Ik vraag me dan af: hoe kun je beloven dat je de rest van je leven bij iemand blijft, ongeacht wat er gebeuren zal (ziekte, ruzies, moeilijke dingen, verliefdheden)? In het begin van onze relatie wilde ik niets liever dan van hem horen dat hij met me wilde trouwen en dat hij altijd bij me zou blijven. Ik was zelfs overmatig angstig en bezig met dat ik verlaten zou kunnen worden. Nu wil ik hem nog steeds niet kwijt, maar voel ik niet dat ik zelf onvoorwaardelijk voor hem kan kiezen.
Ik weet niet of dit ligt aan mijn liefde voor hem, is die misschien niet genoeg? Ik heb immers geen vergelijkingsmateriaal. De mannen waar ik hiervoor iets mee had, die waren ongrijpbaar, dus was ik meer bezig met hoe ik hun aandacht kon houden dan met de vraag of ik zelf wel verder met hen wilde.
Of heb ik toch een soort bindingsangst en ligt dit gevoel daaraan? Ik heb therapie (al langere tijd) en daarin is wel naar voren gekomen dat ik onveilig gehecht ben.
Of is het misschien zelfs reeel dat het niet onvoorwaardelijk voelt? Maar als dat zo is, wat voel je dan als je weet dat je met iemand wilt trouwen?
Hoe denken jullie hierover? Ik snap dat je niet bij mij kunt vaststellen wat het probleem is, maar ben benieuwd naar ervaringen van anderen.
Over mijn huidige vriend twijfel ik of mijn gevoelens 'genoeg' zijn. Ik weet dat ik van hem houd, maar ik heb het idee dat mijn gevoel van houden van niet is zoals het maximaal kan zijn. Als ik bv denk aan trouwen, dan krijg ik het redelijk benauwd. Ik vraag me dan af: hoe kun je beloven dat je de rest van je leven bij iemand blijft, ongeacht wat er gebeuren zal (ziekte, ruzies, moeilijke dingen, verliefdheden)? In het begin van onze relatie wilde ik niets liever dan van hem horen dat hij met me wilde trouwen en dat hij altijd bij me zou blijven. Ik was zelfs overmatig angstig en bezig met dat ik verlaten zou kunnen worden. Nu wil ik hem nog steeds niet kwijt, maar voel ik niet dat ik zelf onvoorwaardelijk voor hem kan kiezen.
Ik weet niet of dit ligt aan mijn liefde voor hem, is die misschien niet genoeg? Ik heb immers geen vergelijkingsmateriaal. De mannen waar ik hiervoor iets mee had, die waren ongrijpbaar, dus was ik meer bezig met hoe ik hun aandacht kon houden dan met de vraag of ik zelf wel verder met hen wilde.
Of heb ik toch een soort bindingsangst en ligt dit gevoel daaraan? Ik heb therapie (al langere tijd) en daarin is wel naar voren gekomen dat ik onveilig gehecht ben.
Of is het misschien zelfs reeel dat het niet onvoorwaardelijk voelt? Maar als dat zo is, wat voel je dan als je weet dat je met iemand wilt trouwen?
Hoe denken jullie hierover? Ik snap dat je niet bij mij kunt vaststellen wat het probleem is, maar ben benieuwd naar ervaringen van anderen.
zondag 21 juni 2009 om 13:23
quote:levenenlatenleven schreef op 21 juni 2009 @ 13:15:
Ik zit met het volgende: ik heb nu bijna 3 jaar een relatie. Voor mij is het de eerste serieuze relatie. Hiervoor viel ik altijd op onbereikbare mannen en rommelde ik maar wat aan, maar had ik nooit een vaste relatie met iemand.
Over mijn huidige vriend twijfel ik of mijn gevoelens 'genoeg' zijn. Ik weet dat ik van hem houd, maar ik heb het idee dat mijn gevoel van houden van niet is zoals het maximaal kan zijn. Als ik bv denk aan trouwen, dan krijg ik het redelijk benauwd. Ik vraag me dan af: hoe kun je beloven dat je de rest van je leven bij iemand blijft, ongeacht wat er gebeuren zal (ziekte, ruzies, moeilijke dingen, verliefdheden)? In het begin van onze relatie wilde ik niets liever dan van hem horen dat hij met me wilde trouwen en dat hij altijd bij me zou blijven. Ik was zelfs overmatig angstig en bezig met dat ik verlaten zou kunnen worden. Nu wil ik hem nog steeds niet kwijt, maar voel ik niet dat ik zelf onvoorwaardelijk voor hem kan kiezen.
Ik weet niet of dit ligt aan mijn liefde voor hem, is die misschien niet genoeg? Ik heb immers geen vergelijkingsmateriaal. De mannen waar ik hiervoor iets mee had, die waren ongrijpbaar, dus was ik meer bezig met hoe ik hun aandacht kon houden dan met de vraag of ik zelf wel verder met hen wilde.
Of heb ik toch een soort bindingsangst en ligt dit gevoel daaraan? Ik heb therapie (al langere tijd) en daarin is wel naar voren gekomen dat ik onveilig gehecht ben.
Of is het misschien zelfs reeel dat het niet onvoorwaardelijk voelt? Maar als dat zo is, wat voel je dan als je weet dat je met iemand wilt trouwen?
Hoe denken jullie hierover? Ik snap dat je niet bij mij kunt vaststellen wat het probleem is, maar ben benieuwd naar ervaringen van anderen.
Geen flauw idee.
Wuilesman en ik wonen al jaren naar wederzijdse tevredenheid samen, zijn gelukkig met elkaar én zijn van plan dat nog heel lang te laten voortduren. Maar om ons moverende redenen zulen we niet trouwen. Wél hebben we ook de zakelijke kant van onze relatie heel goed geregeld. In al je romantische overwegingen hoor ik je niet over de zakelijke consequenties van trouwen. Die zouden best eens minder gunstig kunnen zijn dan je misschien voorziet. Ik kan je in elk geval verzekeren dat het feit dat wij ongehuwd samenleven niets zegt over de kwaliteit of inhoud van onze relatie.
Ik zit met het volgende: ik heb nu bijna 3 jaar een relatie. Voor mij is het de eerste serieuze relatie. Hiervoor viel ik altijd op onbereikbare mannen en rommelde ik maar wat aan, maar had ik nooit een vaste relatie met iemand.
Over mijn huidige vriend twijfel ik of mijn gevoelens 'genoeg' zijn. Ik weet dat ik van hem houd, maar ik heb het idee dat mijn gevoel van houden van niet is zoals het maximaal kan zijn. Als ik bv denk aan trouwen, dan krijg ik het redelijk benauwd. Ik vraag me dan af: hoe kun je beloven dat je de rest van je leven bij iemand blijft, ongeacht wat er gebeuren zal (ziekte, ruzies, moeilijke dingen, verliefdheden)? In het begin van onze relatie wilde ik niets liever dan van hem horen dat hij met me wilde trouwen en dat hij altijd bij me zou blijven. Ik was zelfs overmatig angstig en bezig met dat ik verlaten zou kunnen worden. Nu wil ik hem nog steeds niet kwijt, maar voel ik niet dat ik zelf onvoorwaardelijk voor hem kan kiezen.
Ik weet niet of dit ligt aan mijn liefde voor hem, is die misschien niet genoeg? Ik heb immers geen vergelijkingsmateriaal. De mannen waar ik hiervoor iets mee had, die waren ongrijpbaar, dus was ik meer bezig met hoe ik hun aandacht kon houden dan met de vraag of ik zelf wel verder met hen wilde.
Of heb ik toch een soort bindingsangst en ligt dit gevoel daaraan? Ik heb therapie (al langere tijd) en daarin is wel naar voren gekomen dat ik onveilig gehecht ben.
Of is het misschien zelfs reeel dat het niet onvoorwaardelijk voelt? Maar als dat zo is, wat voel je dan als je weet dat je met iemand wilt trouwen?
Hoe denken jullie hierover? Ik snap dat je niet bij mij kunt vaststellen wat het probleem is, maar ben benieuwd naar ervaringen van anderen.
Geen flauw idee.
Wuilesman en ik wonen al jaren naar wederzijdse tevredenheid samen, zijn gelukkig met elkaar én zijn van plan dat nog heel lang te laten voortduren. Maar om ons moverende redenen zulen we niet trouwen. Wél hebben we ook de zakelijke kant van onze relatie heel goed geregeld. In al je romantische overwegingen hoor ik je niet over de zakelijke consequenties van trouwen. Die zouden best eens minder gunstig kunnen zijn dan je misschien voorziet. Ik kan je in elk geval verzekeren dat het feit dat wij ongehuwd samenleven niets zegt over de kwaliteit of inhoud van onze relatie.
zondag 21 juni 2009 om 13:33
@Wuiles: bedankt voor je reactie. Je hebt gelijk, over de zakelijke kanten van trouwen heb ik het idd niet eens gehad. Ik zou niet precies weten wat de zakelijke consequenties zijn, maar heb altijd het idee dat het zakelijk voornamelijk gunstig is (als je maar bij elkaar blijft).
Wat mooi om te lezen dat jij en jouw vriend niet zijn getrouwd, maar dat je wel een kwalitatief goede relatie hebt! Mag ik vragen wat voor jullie de redenen zijn om niet te trouwen?
Ik vind het zelf echt nogal wat: beloven dat je voor altijd, in voor- en tegenspoed, bij elkaar zult blijven en dat beloven ten aanzien van de wet en al je vrienden en familie.
Hoewel ik eerst steeds hoopte dat iemand dat met mij zou willen, vraag ik me nu echt af of ik zo'n belofte zelf wel durf te maken! Ergens vind ik het reeeler om van het hier en nu uit te gaan. Dan kun je wel de intentie hebben om een relatie voort te laten duren, maar hoe weet ik of ik die intentie over 10 jaar nog steeds heb? Maar misschien voelt dat wel heel zeker zo, als je erg veel van iemand houdt..
Wat mooi om te lezen dat jij en jouw vriend niet zijn getrouwd, maar dat je wel een kwalitatief goede relatie hebt! Mag ik vragen wat voor jullie de redenen zijn om niet te trouwen?
Ik vind het zelf echt nogal wat: beloven dat je voor altijd, in voor- en tegenspoed, bij elkaar zult blijven en dat beloven ten aanzien van de wet en al je vrienden en familie.
Hoewel ik eerst steeds hoopte dat iemand dat met mij zou willen, vraag ik me nu echt af of ik zo'n belofte zelf wel durf te maken! Ergens vind ik het reeeler om van het hier en nu uit te gaan. Dan kun je wel de intentie hebben om een relatie voort te laten duren, maar hoe weet ik of ik die intentie over 10 jaar nog steeds heb? Maar misschien voelt dat wel heel zeker zo, als je erg veel van iemand houdt..
zondag 21 juni 2009 om 13:50
quote:levenenlatenleven schreef op 21 juni 2009 @ 13:33:
@Wuiles: bedankt voor je reactie. Je hebt gelijk, over de zakelijke kanten van trouwen heb ik het idd niet eens gehad. Ik zou niet precies weten wat de zakelijke consequenties zijn, maar heb altijd het idee dat het zakelijk voornamelijk gunstig is (als je maar bij elkaar blijft).
Wat mooi om te lezen dat jij en jouw vriend niet zijn getrouwd, maar dat je wel een kwalitatief goede relatie hebt! Mag ik vragen wat voor jullie de redenen zijn om niet te trouwen?
Ik vind het zelf echt nogal wat: beloven dat je voor altijd, in voor- en tegenspoed, bij elkaar zult blijven en dat beloven ten aanzien van de wet en al je vrienden en familie.
Hoewel ik eerst steeds hoopte dat iemand dat met mij zou willen, vraag ik me nu echt af of ik zo'n belofte zelf wel durf te maken! Ergens vind ik het reeeler om van het hier en nu uit te gaan. Dan kun je wel de intentie hebben om een relatie voort te laten duren, maar hoe weet ik of ik die intentie over 10 jaar nog steeds heb? Maar misschien voelt dat wel heel zeker zo, als je erg veel van iemand houdt..Wij hebben zowel om zakelijke redenen (zijn allebei ondernemer) als om persoonlijke redenen (willen geen beloften doen die we later misschien niet na willen of kunnen nakomen) besloten om te gaan samenwonen. Vanuit zakelijk perspectief is trouwen zeker niet altijd gunstiger dan samenwonen, vanuit persoonlijk perspectief overigens ook niet. Over de zakelijke aspecten kun je je laten informeren door een notaris, over de persoonlijke aspecten zou ik met je partner gaan praten. Als jullie allebei gelukkig kunnen zijn met samenwonen zonder boterbriefje, dan doen jullie dat toch gewoon? De mogelijkheid bestaat niet voor niets.
@Wuiles: bedankt voor je reactie. Je hebt gelijk, over de zakelijke kanten van trouwen heb ik het idd niet eens gehad. Ik zou niet precies weten wat de zakelijke consequenties zijn, maar heb altijd het idee dat het zakelijk voornamelijk gunstig is (als je maar bij elkaar blijft).
Wat mooi om te lezen dat jij en jouw vriend niet zijn getrouwd, maar dat je wel een kwalitatief goede relatie hebt! Mag ik vragen wat voor jullie de redenen zijn om niet te trouwen?
Ik vind het zelf echt nogal wat: beloven dat je voor altijd, in voor- en tegenspoed, bij elkaar zult blijven en dat beloven ten aanzien van de wet en al je vrienden en familie.
Hoewel ik eerst steeds hoopte dat iemand dat met mij zou willen, vraag ik me nu echt af of ik zo'n belofte zelf wel durf te maken! Ergens vind ik het reeeler om van het hier en nu uit te gaan. Dan kun je wel de intentie hebben om een relatie voort te laten duren, maar hoe weet ik of ik die intentie over 10 jaar nog steeds heb? Maar misschien voelt dat wel heel zeker zo, als je erg veel van iemand houdt..Wij hebben zowel om zakelijke redenen (zijn allebei ondernemer) als om persoonlijke redenen (willen geen beloften doen die we later misschien niet na willen of kunnen nakomen) besloten om te gaan samenwonen. Vanuit zakelijk perspectief is trouwen zeker niet altijd gunstiger dan samenwonen, vanuit persoonlijk perspectief overigens ook niet. Over de zakelijke aspecten kun je je laten informeren door een notaris, over de persoonlijke aspecten zou ik met je partner gaan praten. Als jullie allebei gelukkig kunnen zijn met samenwonen zonder boterbriefje, dan doen jullie dat toch gewoon? De mogelijkheid bestaat niet voor niets.
zondag 21 juni 2009 om 13:57
@Wuiles: ik ga me idd eens laten informeren over de zakelijke kant. Ik maakte me vooralsnog veel zorgen over de persoonlijke kant (dat ik dus voel dat ik die belofte nu niet wil maken) maar jouw reactie helpt me daarbij. Ik denk dat ik te veel uitga van romantische liefde en hoe dat zou moeten voelen. Terwijl als ik jouw reactie lees kun je een prima relatie hebben, zonder dat je elkaar van alles belooft voor de toekomst.
Tnx!
Tnx!
zondag 21 juni 2009 om 14:15
quote:levenenlatenleven schreef op 21 juni 2009 @ 13:57:
@Wuiles: ik ga me idd eens laten informeren over de zakelijke kant. Ik maakte me vooralsnog veel zorgen over de persoonlijke kant (dat ik dus voel dat ik die belofte nu niet wil maken) maar jouw reactie helpt me daarbij. Ik denk dat ik te veel uitga van romantische liefde en hoe dat zou moeten voelen. Terwijl als ik jouw reactie lees kun je een prima relatie hebben, zonder dat je elkaar van alles belooft voor de toekomst.
Tnx!Vergis je niet: we hebben elkaar allerlei beloften gedaan en zullen die beloften ook nakomen. Dan kun je denken aan eerlijk en open zijn, samen ons uiterste best doen om problemen op te lossen, goed voor elkaar zorgen etcetera. We hebben elkaar alleen niet beloofd tot het einde der dagen bij elkaar te blijven.
@Wuiles: ik ga me idd eens laten informeren over de zakelijke kant. Ik maakte me vooralsnog veel zorgen over de persoonlijke kant (dat ik dus voel dat ik die belofte nu niet wil maken) maar jouw reactie helpt me daarbij. Ik denk dat ik te veel uitga van romantische liefde en hoe dat zou moeten voelen. Terwijl als ik jouw reactie lees kun je een prima relatie hebben, zonder dat je elkaar van alles belooft voor de toekomst.
Tnx!Vergis je niet: we hebben elkaar allerlei beloften gedaan en zullen die beloften ook nakomen. Dan kun je denken aan eerlijk en open zijn, samen ons uiterste best doen om problemen op te lossen, goed voor elkaar zorgen etcetera. We hebben elkaar alleen niet beloofd tot het einde der dagen bij elkaar te blijven.
zondag 21 juni 2009 om 14:24
@Wuiles: ja, helder. Mijns inziens zijn de beloften die jullie naar elkaar toe gemaakt hebben een stuk reeeler dan te beloven dat je bij elkaar blijft tot de dood je scheidt.
Maar ik vraag me echt af of ik dat goed zie. Wat moet je voor de ander voelen wil je die belofte wel maken? Misschien voelen sommigen zo'n sterk houden van dat ze durven beloven dat ze nooit meer van de ander weg zullen willen, wat er ook gebeurt.
Ik kan me niet zo veel bij dat gevoel voorstellen. Andersom kan ik me wel voorstellen dat mijn liede voor hem zou bekoelen als... (hij me zou slaan, hij vreemd zou gaan, etc etc). Ik vraag me af of dat reeel en gezond is, of dat mijn liefde dan niet sterk genoeg is..Zou ik het bij iemand anders wel hebben of zit ik zo niet in elkaar om wat voor reden dan ook?
Maar ik vraag me echt af of ik dat goed zie. Wat moet je voor de ander voelen wil je die belofte wel maken? Misschien voelen sommigen zo'n sterk houden van dat ze durven beloven dat ze nooit meer van de ander weg zullen willen, wat er ook gebeurt.
Ik kan me niet zo veel bij dat gevoel voorstellen. Andersom kan ik me wel voorstellen dat mijn liede voor hem zou bekoelen als... (hij me zou slaan, hij vreemd zou gaan, etc etc). Ik vraag me af of dat reeel en gezond is, of dat mijn liefde dan niet sterk genoeg is..Zou ik het bij iemand anders wel hebben of zit ik zo niet in elkaar om wat voor reden dan ook?
zondag 21 juni 2009 om 14:28
quote:levenenlatenleven schreef op 21 juni 2009 @ 14:24:
@Wuiles: ja, helder. Mijns inziens zijn de beloften die jullie naar elkaar toe gemaakt hebben een stuk reeeler dan te beloven dat je bij elkaar blijft tot de dood je scheidt.
Maar ik vraag me echt af of ik dat goed zie. Wat moet je voor de ander voelen wil je die belofte wel maken? Misschien voelen sommigen zo'n sterk houden van dat ze durven beloven dat ze nooit meer van de ander weg zullen willen, wat er ook gebeurt.
Ik kan me niet zo veel bij dat gevoel voorstellen. Andersom kan ik me wel voorstellen dat mijn liede voor hem zou bekoelen als... (hij me zou slaan, hij vreemd zou gaan, etc etc). Ik vraag me af of dat reeel en gezond is, of dat mijn liefde dan niet sterk genoeg is..Zou ik het bij iemand anders wel hebben of zit ik zo niet in elkaar om wat voor reden dan ook?Dat zou heel goed kunnen. Wel jammer dat zovelen uiteindelijk alsnog voor een echtscheiding kiezen. Ik ben dus niet onder de indruk van dat soort beloftes. Mocht Wuilesman het overigens ooit in zijn hoofd halen om mij te slaan dan is 'bekoelen van de liefde' nogal een understatement. Hoe lang we dan ook bij elkaar zouden zijn dan is de relatie daar en dan voorgoed verbroken. Ik mag hopen dat zoiets ook geldt voor getrouwde vrouwen.
@Wuiles: ja, helder. Mijns inziens zijn de beloften die jullie naar elkaar toe gemaakt hebben een stuk reeeler dan te beloven dat je bij elkaar blijft tot de dood je scheidt.
Maar ik vraag me echt af of ik dat goed zie. Wat moet je voor de ander voelen wil je die belofte wel maken? Misschien voelen sommigen zo'n sterk houden van dat ze durven beloven dat ze nooit meer van de ander weg zullen willen, wat er ook gebeurt.
Ik kan me niet zo veel bij dat gevoel voorstellen. Andersom kan ik me wel voorstellen dat mijn liede voor hem zou bekoelen als... (hij me zou slaan, hij vreemd zou gaan, etc etc). Ik vraag me af of dat reeel en gezond is, of dat mijn liefde dan niet sterk genoeg is..Zou ik het bij iemand anders wel hebben of zit ik zo niet in elkaar om wat voor reden dan ook?Dat zou heel goed kunnen. Wel jammer dat zovelen uiteindelijk alsnog voor een echtscheiding kiezen. Ik ben dus niet onder de indruk van dat soort beloftes. Mocht Wuilesman het overigens ooit in zijn hoofd halen om mij te slaan dan is 'bekoelen van de liefde' nogal een understatement. Hoe lang we dan ook bij elkaar zouden zijn dan is de relatie daar en dan voorgoed verbroken. Ik mag hopen dat zoiets ook geldt voor getrouwde vrouwen.
zondag 21 juni 2009 om 14:34
@wuilesman: daar heb je ook weer gelijk in. Daden zeggen meer dan woorden..
@elninjoo: ja, dat is waar! Ik zelf ben erg op mijn vrijheid gesteld en ben ook altijd alleen geweest, hoefde met niemand rekening te houden. Ik vind het soms ook gewoon echt balen om concessies te doen. Maar blijf me dan afvragen: is het niet zo dat als de liefde en binding maar sterk genoeg is, je uiteindelijk alles voor die ander overhebt en niets liever wilt dan trouwen en samenwonen en de hele handel?
@elninjoo: ja, dat is waar! Ik zelf ben erg op mijn vrijheid gesteld en ben ook altijd alleen geweest, hoefde met niemand rekening te houden. Ik vind het soms ook gewoon echt balen om concessies te doen. Maar blijf me dan afvragen: is het niet zo dat als de liefde en binding maar sterk genoeg is, je uiteindelijk alles voor die ander overhebt en niets liever wilt dan trouwen en samenwonen en de hele handel?
! Ik bedoelde dus wuiles!
zondag 21 juni 2009 om 15:18
Ik heb me ooit eens voor een ander verdiept in hechtingsstoornissen. En opeens herkende ik karaktereigenschappen bij mezelf. (Terugredenerend kon ik ook wel de vermoedelijke oorzaak aanwijzen).
Je niet afhankelijk willen maken van anderen is daar een onderdeel van. Alsof er altijd een stukje afstand blijft. Misschien is het de moeite waard om wat meer te lezen over hechtingsstoornissen om meer inzicht in je eigen psyche te krijgen. En misschien moet je het idee van 'tot de dood ons scheidt' helemaal los laten en genieten van het geluk dat je nu hebt. Hoe het dan verder loopt, zie je wel.
Je niet afhankelijk willen maken van anderen is daar een onderdeel van. Alsof er altijd een stukje afstand blijft. Misschien is het de moeite waard om wat meer te lezen over hechtingsstoornissen om meer inzicht in je eigen psyche te krijgen. En misschien moet je het idee van 'tot de dood ons scheidt' helemaal los laten en genieten van het geluk dat je nu hebt. Hoe het dan verder loopt, zie je wel.
zondag 21 juni 2009 om 15:25
@thatinka: dank je voor je reactie! Ik ga er idd eens meer over lezen, goed advies. Heb je nog adviezen qua boeken?
En het idee dat ik niet hoef te weten of mijn vriend degene is bij wie ik blijf tot de dood ons scheidt, geeft me opluchting. Anderzijds ook wel angst, omdat ik zo graag 'veilig' wil zijn andersom (zeker wil weten dat hij niet af zal haken), maar rationeel snap ik dat dat niet kan. Hoe kan ik van hem verwachten dat hij zeker is over iets waar ik zelf andersom niet eens zeker van ben?
Thakinka: hoe is jouw liefdessituatie? Ben jij verliefd/verloofd/getrouwd? En hoe ga jij om met de aspecten van hechtingsstoornis die je bij jezelf ontdekt hebt? Uiteraard snap ik het als deze vragen te persoonlijk zijn en je hier geen antwoord op wilt geven..
En het idee dat ik niet hoef te weten of mijn vriend degene is bij wie ik blijf tot de dood ons scheidt, geeft me opluchting. Anderzijds ook wel angst, omdat ik zo graag 'veilig' wil zijn andersom (zeker wil weten dat hij niet af zal haken), maar rationeel snap ik dat dat niet kan. Hoe kan ik van hem verwachten dat hij zeker is over iets waar ik zelf andersom niet eens zeker van ben?
Thakinka: hoe is jouw liefdessituatie? Ben jij verliefd/verloofd/getrouwd? En hoe ga jij om met de aspecten van hechtingsstoornis die je bij jezelf ontdekt hebt? Uiteraard snap ik het als deze vragen te persoonlijk zijn en je hier geen antwoord op wilt geven..
zondag 21 juni 2009 om 17:49
Ik heb (denk ik) een beperkte hechtingsstoornis. Vermoedelijk voortgekomen uit een postnatale depressie van mijn moeder. Ik ben ooit eens gaan googelen voor een geadopteerde vriendin en vond toen informatie waarvan ik vond dat die op mij van toepassing was. Dus ik heb mijn info van het internet. Veel heb ik er niet mee gedaan. Meer had ik iets van: Hé, dit zou wel eens heel goed kunnen verklaren waarom ik zo ben. Ik kan je dan ook geen boek tippen, maar misschien kun je ook eens beginnen met googelen.
Ik trouwde op mijn 28e, na een relatie van anderhalf jaar, maar had daarvoor geen serieuze relaties gehad. Inmiddels is deze langdurige relatie recent op mijn initiatief beeindigd en ben ik weer alleen. Meer kan en wil ik er nu niet over kwijt. Mijn ervaring is iig dat als je jezelf beter begrijpt, je ook beter kan relativeren en de dingen minder zwaar ziet.
Overigens is bindingsangst vaak verlatingsangst:omdat je bang bent om verlaten te worden, wil je je niet binden, want als je je bindt kun je verlaten en dus gekwetst worden.
Wat je nu voor je vriend voelt zul je zelf moeten uitzoeken. er kan bijvoorbeeld een muurtje zitten waar niemand en ook hij niet doorheen komt. Dan moet je dus wat aan het muurtje doen. Het zou ook kunnen zijn dat hij in de afgelopen drie jaar een bepaalde 'functie' in je leven heeft gehad en dat jij bent doorgegroeid, waardoor hij een minder belangrijke rol in je leven speelt. Het kan zijn dat er helemaal niets aan de hand is en dat dit gewoon even een tijdelijke dip is.
Ik trouwde op mijn 28e, na een relatie van anderhalf jaar, maar had daarvoor geen serieuze relaties gehad. Inmiddels is deze langdurige relatie recent op mijn initiatief beeindigd en ben ik weer alleen. Meer kan en wil ik er nu niet over kwijt. Mijn ervaring is iig dat als je jezelf beter begrijpt, je ook beter kan relativeren en de dingen minder zwaar ziet.
Overigens is bindingsangst vaak verlatingsangst:omdat je bang bent om verlaten te worden, wil je je niet binden, want als je je bindt kun je verlaten en dus gekwetst worden.
Wat je nu voor je vriend voelt zul je zelf moeten uitzoeken. er kan bijvoorbeeld een muurtje zitten waar niemand en ook hij niet doorheen komt. Dan moet je dus wat aan het muurtje doen. Het zou ook kunnen zijn dat hij in de afgelopen drie jaar een bepaalde 'functie' in je leven heeft gehad en dat jij bent doorgegroeid, waardoor hij een minder belangrijke rol in je leven speelt. Het kan zijn dat er helemaal niets aan de hand is en dat dit gewoon even een tijdelijke dip is.
zondag 21 juni 2009 om 18:48
quote:levenenlatenleven schreef op 21 juni 2009 @ 14:34:
@elninjoo: ja, dat is waar! Ik zelf ben erg op mijn vrijheid gesteld en ben ook altijd alleen geweest, hoefde met niemand rekening te houden. Ik vind het soms ook gewoon echt balen om concessies te doen. Maar blijf me dan afvragen: is het niet zo dat als de liefde en binding maar sterk genoeg is, je uiteindelijk alles voor die ander overhebt en niets liever wilt dan trouwen en samenwonen en de hele handel?Ik heb die gedachte vroeger ook gehad, maar dat is denk ik toch voornamelijk 'n maatschappelijke indoctrinatie omdat het toch nog door het merendeel van de mensen wordt gedaan, maar nu ben ik vooral blij dat 't nooit iets serieus is geworden waardoor ik een deel van mijn dingen had op moeten geven. Relaties zijn daar gewoon niet belangrijk genoeg voor, om eigen wensen weg te cijferen. Mocht ik nu nog ooit tegen de/een ware aan lopen, dan weet ik in elk geval zeker dat ik wil blijven latten.
@elninjoo: ja, dat is waar! Ik zelf ben erg op mijn vrijheid gesteld en ben ook altijd alleen geweest, hoefde met niemand rekening te houden. Ik vind het soms ook gewoon echt balen om concessies te doen. Maar blijf me dan afvragen: is het niet zo dat als de liefde en binding maar sterk genoeg is, je uiteindelijk alles voor die ander overhebt en niets liever wilt dan trouwen en samenwonen en de hele handel?Ik heb die gedachte vroeger ook gehad, maar dat is denk ik toch voornamelijk 'n maatschappelijke indoctrinatie omdat het toch nog door het merendeel van de mensen wordt gedaan, maar nu ben ik vooral blij dat 't nooit iets serieus is geworden waardoor ik een deel van mijn dingen had op moeten geven. Relaties zijn daar gewoon niet belangrijk genoeg voor, om eigen wensen weg te cijferen. Mocht ik nu nog ooit tegen de/een ware aan lopen, dan weet ik in elk geval zeker dat ik wil blijven latten.
