Relaties
alle pijlers
29 en nog steeds single
donderdag 11 juni 2009 om 17:43
Ben net 29 geworden en nog steeds single. Heb wel wat jongens de afgelopen jaren ontmoet, vooral op internet (lekker safe) maar elke keer als ze te close worden/ op een date willen, haak ik af. Met als gevolg dat ik nog steeds alleen ben.
Ik wil heel graag een relatie; huisje, boompje, beestje en kinderen, maar hoe ouder ik wordt hoe moeilijker het ook wordt. Leg maar eens aan een jongen uit waarom ik met 29 jaar nog nooit verkering gehad heb.
De oorzaak ligt denk ik in het feit dat mijn ouders gescheiden zijn toen ik jong was en allebei altijd alleen gebleven zijn, heb geen goed voorbeeld gehad. Maar aan de andere kant, dat is misschien ook geen excuus.
Ik begin bijna te geloven dat ik de rest van mijn leven single blijf en dat ik de enige ben die dit 'overkomt'. En daar baal ik behoorlijk van.
Iemand ervaring of tips, hoe kom ik over mijn angst heen?
Ik wil heel graag een relatie; huisje, boompje, beestje en kinderen, maar hoe ouder ik wordt hoe moeilijker het ook wordt. Leg maar eens aan een jongen uit waarom ik met 29 jaar nog nooit verkering gehad heb.
De oorzaak ligt denk ik in het feit dat mijn ouders gescheiden zijn toen ik jong was en allebei altijd alleen gebleven zijn, heb geen goed voorbeeld gehad. Maar aan de andere kant, dat is misschien ook geen excuus.
Ik begin bijna te geloven dat ik de rest van mijn leven single blijf en dat ik de enige ben die dit 'overkomt'. En daar baal ik behoorlijk van.
Iemand ervaring of tips, hoe kom ik over mijn angst heen?
maandag 22 juni 2009 om 16:42
Erg interessant om de verhalen van anderen te lezen.
Ik weet inmiddels ook (een deel) van mijn probleem. Volgens een therapeute heb ik over de jaren geen een muur om me hart heen gebouwd waardoor ik geen gevoelens in mijn leven van anderen en van mijzelf toe laat. Ik moet nu van haar mijn hart open zetten, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan!
Wat ik mij nou afvraag, zitten jongens van 30+ er nu wel op te wachten om een relatie te starten met een groentje? Moet je wel of niet je onervarenheid vertellen en zo ja, wanneer doe je dat dan?
Ik weet inmiddels ook (een deel) van mijn probleem. Volgens een therapeute heb ik over de jaren geen een muur om me hart heen gebouwd waardoor ik geen gevoelens in mijn leven van anderen en van mijzelf toe laat. Ik moet nu van haar mijn hart open zetten, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan!
Wat ik mij nou afvraag, zitten jongens van 30+ er nu wel op te wachten om een relatie te starten met een groentje? Moet je wel of niet je onervarenheid vertellen en zo ja, wanneer doe je dat dan?
maandag 22 juni 2009 om 17:07
quote:krista1980 schreef op 22 juni 2009 @ 16:42:
Erg interessant om de verhalen van anderen te lezen.
Ik weet inmiddels ook (een deel) van mijn probleem. Volgens een therapeute heb ik over de jaren geen een muur om me hart heen gebouwd waardoor ik geen gevoelens in mijn leven van anderen en van mijzelf toe laat. Ik moet nu van haar mijn hart open zetten, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan!
Wat ik mij nou afvraag, zitten jongens van 30+ er nu wel op te wachten om een relatie te starten met een groentje? Moet je wel of niet je onervarenheid vertellen en zo ja, wanneer doe je dat dan?
Ik zou niet weten waarom niet, als het klikt gaat het toch bijna vanzelf zijn gang ?
Het zou mij in ieder geval niet boeien
Erg interessant om de verhalen van anderen te lezen.
Ik weet inmiddels ook (een deel) van mijn probleem. Volgens een therapeute heb ik over de jaren geen een muur om me hart heen gebouwd waardoor ik geen gevoelens in mijn leven van anderen en van mijzelf toe laat. Ik moet nu van haar mijn hart open zetten, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan!
Wat ik mij nou afvraag, zitten jongens van 30+ er nu wel op te wachten om een relatie te starten met een groentje? Moet je wel of niet je onervarenheid vertellen en zo ja, wanneer doe je dat dan?
Ik zou niet weten waarom niet, als het klikt gaat het toch bijna vanzelf zijn gang ?
Het zou mij in ieder geval niet boeien
maandag 22 juni 2009 om 19:55
quote:krista1980 schreef op 22 juni 2009 @ 16:42:
Erg interessant om de verhalen van anderen te lezen.
Ik weet inmiddels ook (een deel) van mijn probleem. Volgens een therapeute heb ik over de jaren geen een muur om me hart heen gebouwd waardoor ik geen gevoelens in mijn leven van anderen en van mijzelf toe laat. Ik moet nu van haar mijn hart open zetten, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan!
Wat ik mij nou afvraag, zitten jongens van 30+ er nu wel op te wachten om een relatie te starten met een groentje? Moet je wel of niet je onervarenheid vertellen en zo ja, wanneer doe je dat dan?
Naar mijn gevoel vinden mannen dat geen probleem, stiekem misschien juist wel leuk. Geen verhalen over exen enzo haha.
Maar mag ik vragen, je bent bij een therapeute geweest en die geeft aan dat je een muur om je hart hebt. Heeft ze ook handvaten gegeven hoe je jezelf dan kan openstellen voor andere?
En waar je het inderdaad over moet hebben Geen idee!! Als ik met een man praat in de kroeg of op een feest ben ik heel snel uitgepraat, kan dan gewoon echt niets meer bedenken. Met als gevolg dat hij het ook niet meer interessant vind en weer verdwijnt.
Erg interessant om de verhalen van anderen te lezen.
Ik weet inmiddels ook (een deel) van mijn probleem. Volgens een therapeute heb ik over de jaren geen een muur om me hart heen gebouwd waardoor ik geen gevoelens in mijn leven van anderen en van mijzelf toe laat. Ik moet nu van haar mijn hart open zetten, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan!
Wat ik mij nou afvraag, zitten jongens van 30+ er nu wel op te wachten om een relatie te starten met een groentje? Moet je wel of niet je onervarenheid vertellen en zo ja, wanneer doe je dat dan?
Naar mijn gevoel vinden mannen dat geen probleem, stiekem misschien juist wel leuk. Geen verhalen over exen enzo haha.
Maar mag ik vragen, je bent bij een therapeute geweest en die geeft aan dat je een muur om je hart hebt. Heeft ze ook handvaten gegeven hoe je jezelf dan kan openstellen voor andere?
En waar je het inderdaad over moet hebben Geen idee!! Als ik met een man praat in de kroeg of op een feest ben ik heel snel uitgepraat, kan dan gewoon echt niets meer bedenken. Met als gevolg dat hij het ook niet meer interessant vind en weer verdwijnt.
maandag 22 juni 2009 om 20:27
dinsdag 23 juni 2009 om 15:06
dinsdag 23 juni 2009 om 15:35
Ik ben 27 en heb nu alweer anderhalfjaar lang een relatie! Voordat ik mijn huidige vriende leerde kennen was ik ook al een tijdje single (4 jaar). Had soms ook mijn momenten dat ik dacht, blijf toch mijn hele leven alleen. Maar eerlijk gezegd was ik erg gelukkig tijdens mijn vrijgezelle leven dus maakte mij er niet erg druk om.
Mijn vriend heb ik leren kennen via internet. Heb voor hem een paar dates gehad maar dat was elke keer 10 keer niks. Dus wilde er mee stoppen, totdat ik hem zag. Toch maar gereageerd, met in gedachte (dit is echt de laatste keer). Onze date was fantastisch. Na deze date ging het heel snel allemaal. Binnen een half jaar woonden we samen en ik kan je wel vertellen dat het niet altijd leuk was. Heb ook een paar keer op het punt gestaan om mijn relatie te beeindigen. Wilde niet uit mijn eigen huisje, wilde niet verhuizen. Maar toch heb ik er voor gekozen om weg te gaan. Nu na een paar maanden is onze relatie steeds sterker en leuker geworden!
Dus met andere woorden; soms is het ook best goed om dingen los te laten. Gewoon ervoor gaan, wat heb je te verliezen. Het is belangrijk dat je op je eigen gevoel af gaat maar soms moet je die angst (rotgevoel) ook even aan de kant schuiven!
Mijn vriend heb ik leren kennen via internet. Heb voor hem een paar dates gehad maar dat was elke keer 10 keer niks. Dus wilde er mee stoppen, totdat ik hem zag. Toch maar gereageerd, met in gedachte (dit is echt de laatste keer). Onze date was fantastisch. Na deze date ging het heel snel allemaal. Binnen een half jaar woonden we samen en ik kan je wel vertellen dat het niet altijd leuk was. Heb ook een paar keer op het punt gestaan om mijn relatie te beeindigen. Wilde niet uit mijn eigen huisje, wilde niet verhuizen. Maar toch heb ik er voor gekozen om weg te gaan. Nu na een paar maanden is onze relatie steeds sterker en leuker geworden!
Dus met andere woorden; soms is het ook best goed om dingen los te laten. Gewoon ervoor gaan, wat heb je te verliezen. Het is belangrijk dat je op je eigen gevoel af gaat maar soms moet je die angst (rotgevoel) ook even aan de kant schuiven!
dinsdag 23 juni 2009 om 15:46
Mannen (lees; liefde) ontmoeten kan op de meest onverwachte momenten, de disco is helemaal niet zo ideaal net zo min als de kroeg. Voor sommigen is internetdaten niet hun ding. Wat wel helpt is een 'open uitstraling' hebben. Vriendelijk lachen, niet met armen over elkaar staan, mensen aankijken, gewoonweg goede morgen zeggen...etc. Mijn vriend heb ik ontmoet in het vliegtuig. We zaten naast elkaar. Ik kon niet zien wat hij las omdat er een lege stoel tussen zat en ik heb aan hem gevraagd 'Spreek je Nederlands?" en bij de bagageband heeft hij gevraagd of ik het leuk zou vinden om een kopje koffie te gaan drinken..de leukste vlucht ooit!
dinsdag 23 juni 2009 om 16:10
quote:krista1980 schreef op 23 juni 2009 @ 15:06:
Bij deze een tip :
Vroeger had ik een hekel aan trouwfeesten met familie. Elke keer weer kwamen er ooms en tantes op me af die me een por in m'n zij gaven en dan zeiden: "En nu jij nog, hè?"
Ze zijn ermee opgehouden toen ik hetzelfde bij hen begon te doen...
op begrafenissen.Oh wat ontzettend goed!! Hahahaha!!
Bij deze een tip :
Vroeger had ik een hekel aan trouwfeesten met familie. Elke keer weer kwamen er ooms en tantes op me af die me een por in m'n zij gaven en dan zeiden: "En nu jij nog, hè?"
Ze zijn ermee opgehouden toen ik hetzelfde bij hen begon te doen...
op begrafenissen.Oh wat ontzettend goed!! Hahahaha!!
dinsdag 23 juni 2009 om 18:40
quote:krista1980 schreef op 23 juni 2009 @ 15:06:
Bij deze een tip :
Vroeger had ik een hekel aan trouwfeesten met familie. Elke keer weer kwamen er ooms en tantes op me af die me een por in m'n zij gaven en dan zeiden: "En nu jij nog, hè?"
Ze zijn ermee opgehouden toen ik hetzelfde bij hen begon te doen...
op begrafenissen.Whahahahahahahahaha
Bij deze een tip :
Vroeger had ik een hekel aan trouwfeesten met familie. Elke keer weer kwamen er ooms en tantes op me af die me een por in m'n zij gaven en dan zeiden: "En nu jij nog, hè?"
Ze zijn ermee opgehouden toen ik hetzelfde bij hen begon te doen...
op begrafenissen.Whahahahahahahahaha
zaterdag 27 februari 2010 om 21:28
quote:krista1980 schreef op 22 juni 2009 @ 16:42:
Erg interessant om de verhalen van anderen te lezen.
Ik weet inmiddels ook (een deel) van mijn probleem. Volgens een therapeute heb ik over de jaren geen een muur om me hart heen gebouwd waardoor ik geen gevoelens in mijn leven van anderen en van mijzelf toe laat. Ik moet nu van haar mijn hart open zetten, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan!
Wat ik mij nou afvraag, zitten jongens van 30+ er nu wel op te wachten om een relatie te starten met een groentje? Moet je wel of niet je onervarenheid vertellen en zo ja, wanneer doe je dat dan?
Hey Krista, hier de mening van een jongen van 30+. Als ik iemand écht leuk vindt, dan maakt het mij echt niet uit of je wel of geen relatie-ervaring hebt, dat is ook helemaal niet belangrijk. Je hoeft het ook niet gelijk op tafel te gooien, je onervarenheid is toch niet je meest karakteristieke eigenschap? Het is een onderdeel van jou en dat zal iemand die je leuk vindt helemaal niet als vervelend zien. Misschien juist wel als aandoenlijk, alhoewel dat voor jou natuurlijk helemaal niet zo aanvoelt. Je kunt het terloops melden of in volgende afspraken ontmoetingen beetje bij beetje 'onthullen'. Maar maak er vooral geen al te groot issue van, het zal al spannend genoeg zijn zonder!
Ik ben zelf trouwens ook een laatbloeier met relaties. Had op mijn 16e een relatie van een paar maanden, maar in de 12 jaar erna op een aantal avondjes na niks voor langere tijd. Beschouwde mezelf ook niet als relatiemateriaal, had een erg laag zelfbeeld, dan kun je jezelf echt van alles wijsmaken Tot ik gekoppeld werd aan een vriendin van een collega. Dat werd zeker geen succesvolle relatie, maar in die 3 maanden en de tijd erna heb ik een hoop geleerd over mezelf. Daarna heb ik nog 3 relaties gehad, variërend van 4 weken tot een jaar.
Ik heb overigens nog steeds moeite om vrouwen in het "wild" aan te spreken, ben absoluut geen flirter en zou eigenlijk niet weten hoe dat moet. En ik heb echt wel een goede babbel en krijg regelmatig te horen dat ik er leuk en altijd goed gekleed uit zie, sociaal ben en humor heb, dus daar ligt t niet aan. Kan alleen maar concluderen zeggen dat ik zelf degene ben die ervoor gezorgd heeft dat ik jarenlang geen relaties heb gehad. Als je jezelf maar voor houdt dat je niet interessant genoeg bent, ga je het zelf geloven. Ik ga nu ook deelnemen aan een assertiviteitscursus, wordt heel pittig, maar ik weet zeker dat ik er als persoon beter van ga worden (had ik eigenlijk al 10 jaar geleden willen / moeten doen).
Dat van die muur om je hart om gevoelens uit te bannen, dat herken ik wel van ex-vriendinnen. Die konden hun gevoelens ook niet uiten en ik wist dus ook niet wat er bij ze speelde, dat konden ze niet onder woorden brengen. Neem dat hen niet kwalijk hoor, het is waarschijnlijk een manier van zelfbescherming (zullen bij hen en wellicht ook bij jou dingen zijn gebeurd die dat nodig hebben gemaakt). Ik ben iemand die juist probeert zijn gevoelens zoveel mogelijk te uiten en daardoor een goede plek te geven, maar dat is lang niet altijd makkelijk en lukt ook niet altijd, zeker bij zwaardere emotionele dingen als een break-up. Er is wat dat betreft geen waarheid. Als je iemand tegenkomt die je echt durft te vertrouwen, dan kun je er langzaam aan werken om dat muurtje te slopen. Maar ik denk dat het handiger is als je vanuit jezelf leert toestaan om jezelf te laten voelen, in je eigen tempo en op je eigen manier. Zal niet makkelijk zijn, maar het zal je zeker helpen.
Veel succes!
Erg interessant om de verhalen van anderen te lezen.
Ik weet inmiddels ook (een deel) van mijn probleem. Volgens een therapeute heb ik over de jaren geen een muur om me hart heen gebouwd waardoor ik geen gevoelens in mijn leven van anderen en van mijzelf toe laat. Ik moet nu van haar mijn hart open zetten, maar dat is makkelijker gezegd dat gedaan!
Wat ik mij nou afvraag, zitten jongens van 30+ er nu wel op te wachten om een relatie te starten met een groentje? Moet je wel of niet je onervarenheid vertellen en zo ja, wanneer doe je dat dan?
Hey Krista, hier de mening van een jongen van 30+. Als ik iemand écht leuk vindt, dan maakt het mij echt niet uit of je wel of geen relatie-ervaring hebt, dat is ook helemaal niet belangrijk. Je hoeft het ook niet gelijk op tafel te gooien, je onervarenheid is toch niet je meest karakteristieke eigenschap? Het is een onderdeel van jou en dat zal iemand die je leuk vindt helemaal niet als vervelend zien. Misschien juist wel als aandoenlijk, alhoewel dat voor jou natuurlijk helemaal niet zo aanvoelt. Je kunt het terloops melden of in volgende afspraken ontmoetingen beetje bij beetje 'onthullen'. Maar maak er vooral geen al te groot issue van, het zal al spannend genoeg zijn zonder!
Ik ben zelf trouwens ook een laatbloeier met relaties. Had op mijn 16e een relatie van een paar maanden, maar in de 12 jaar erna op een aantal avondjes na niks voor langere tijd. Beschouwde mezelf ook niet als relatiemateriaal, had een erg laag zelfbeeld, dan kun je jezelf echt van alles wijsmaken
Tot ik gekoppeld werd aan een vriendin van een collega. Dat werd zeker geen succesvolle relatie, maar in die 3 maanden en de tijd erna heb ik een hoop geleerd over mezelf. Daarna heb ik nog 3 relaties gehad, variërend van 4 weken tot een jaar. Ik heb overigens nog steeds moeite om vrouwen in het "wild" aan te spreken, ben absoluut geen flirter en zou eigenlijk niet weten hoe dat moet. En ik heb echt wel een goede babbel en krijg regelmatig te horen dat ik er leuk en altijd goed gekleed uit zie, sociaal ben en humor heb, dus daar ligt t niet aan. Kan alleen maar concluderen zeggen dat ik zelf degene ben die ervoor gezorgd heeft dat ik jarenlang geen relaties heb gehad. Als je jezelf maar voor houdt dat je niet interessant genoeg bent, ga je het zelf geloven. Ik ga nu ook deelnemen aan een assertiviteitscursus, wordt heel pittig, maar ik weet zeker dat ik er als persoon beter van ga worden (had ik eigenlijk al 10 jaar geleden willen / moeten doen).
Dat van die muur om je hart om gevoelens uit te bannen, dat herken ik wel van ex-vriendinnen. Die konden hun gevoelens ook niet uiten en ik wist dus ook niet wat er bij ze speelde, dat konden ze niet onder woorden brengen. Neem dat hen niet kwalijk hoor, het is waarschijnlijk een manier van zelfbescherming (zullen bij hen en wellicht ook bij jou dingen zijn gebeurd die dat nodig hebben gemaakt). Ik ben iemand die juist probeert zijn gevoelens zoveel mogelijk te uiten en daardoor een goede plek te geven, maar dat is lang niet altijd makkelijk en lukt ook niet altijd, zeker bij zwaardere emotionele dingen als een break-up. Er is wat dat betreft geen waarheid. Als je iemand tegenkomt die je echt durft te vertrouwen, dan kun je er langzaam aan werken om dat muurtje te slopen. Maar ik denk dat het handiger is als je vanuit jezelf leert toestaan om jezelf te laten voelen, in je eigen tempo en op je eigen manier. Zal niet makkelijk zijn, maar het zal je zeker helpen.
Veel succes!
