Relaties
alle pijlers
Ik voel me geclaimd
donderdag 9 februari 2023 om 18:14
Ik weet niet meer wat ik met mijn moeder aanmoet. Het is nooit goed, genoeg of goed genoeg, wat ik ook doe. Met als gevolg dat ik nog maar weinig voor haar doe, en als ik iets doe is het met tegenzin. Het gaat maar door, je moet even zus, je moet even zo, ik wil hierheen, ik wil daarheen. Urenlange telefoongesprekken waarin zij praat en ik luister en ze vertelt alles dubbel. En o wee als je haar tegenspreekt of eens waagt nee te zeggen, dan is het huis te klein. Ik ben er gewoon zo moe van.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:02
Niet slecht over voelen. Ze doet het zelf. Het is heel normaal dat jij je niet op die manier laat behandelen. Je voelt je alleen slecht omdat je moeder je dat aangeleerd heeft. Niet omdat het terecht is.MissionTen schreef: ↑10-02-2023 11:01Soms geniet ik stiekem ook een beetje van de rust in zo’n periode maar dan voel ik me dan ook weer slecht over.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:03
Ik herken het en voel met je mee. Het is heel erg lastig.
Mijn moeder was ook ontzettend claimend en op mijn schuldgevoel werkend. Mijn vader ging er helaas voor een groot deel in mee.
Het heeft mij vele jaren en een hele poos therapie gekost om me hier wat van los te weken en afstand te nemen. Zelfs letterlijk want op een gegeven moment ben ik er 3 maanden weggebleven. De paniek bij haar was enorm. En toen ik uiteindelijk een gesprek probeerde aan te gaan was het weer direct malheur. Daarna belde ze, ik denk op aandringen van mijn vader, de volgende dag om een soort van excuses aan te bieden.
Na die tijd ben ik op mij grenzen blijven letten en op mij strepen blijven staan.
Het was geen leuke en gezellige relatie meer.
Ik was hun enige kind en daarom ging ik 1 keer per week een uurtje langs. Ene oor in en andere oor weer uit.
Toen ze overleden was heb ik ook eigenlijk geen verdriet gevoeld, alleen om mijn vader want die man was helemaal kapot. Hij is 2 jaar later zelf uit het leven gestapt, om meerdere redenen en dat heeft mij wel enorm veel verdriet gedaan.
Mijn moeder was ook ontzettend claimend en op mijn schuldgevoel werkend. Mijn vader ging er helaas voor een groot deel in mee.
Het heeft mij vele jaren en een hele poos therapie gekost om me hier wat van los te weken en afstand te nemen. Zelfs letterlijk want op een gegeven moment ben ik er 3 maanden weggebleven. De paniek bij haar was enorm. En toen ik uiteindelijk een gesprek probeerde aan te gaan was het weer direct malheur. Daarna belde ze, ik denk op aandringen van mijn vader, de volgende dag om een soort van excuses aan te bieden.
Na die tijd ben ik op mij grenzen blijven letten en op mij strepen blijven staan.
Het was geen leuke en gezellige relatie meer.
Ik was hun enige kind en daarom ging ik 1 keer per week een uurtje langs. Ene oor in en andere oor weer uit.
Toen ze overleden was heb ik ook eigenlijk geen verdriet gevoeld, alleen om mijn vader want die man was helemaal kapot. Hij is 2 jaar later zelf uit het leven gestapt, om meerdere redenen en dat heeft mij wel enorm veel verdriet gedaan.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:07
vrijdag 10 februari 2023 om 11:07
Mooi zo!MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:58Ik heb toevallig vorige week weer een poging tot grenzen aangeven gedaan. Ik reageerde niet naar haar zin op een vraag en bam, ze ontplofte. Ik ben toen weggegaan en sindsdien is het weer stil.
Het wordt tijd dat je voor jezelf op gaat leren komen.
Je bent je moeder niets verplicht meer namelijk.
En dat is heel moeilijk. Ik heb zelf ook in dit proces gezeten.
Ze reageert nog steeds over je als je je schuldig blijft voelen.
En dat is echt niet ineens over.
Als ze opbelt en begint met verwijten richting jou, dan kap je die af.
"Mam ik doe hier niet aan mee."
En dan mag je best zeggen dat het misschien vreemd is voor haar dat je zo reageert.
Maar dat je in het vervolg geen dingen meer doet waar je niet achter staat.
En dit blijf je herhalen als dat nodig is.
Je zult merken dat je je echt sterker voelt.
Jij kunt dit!
vrijdag 10 februari 2023 om 11:10
En dan mag ze ook de consequenties van haar opmerkingen gaan aanvaarden. Als zij jou bewust zo hard mogelijk raakt, eigenlijk alleen om je eronder te krijgen, dan kan daar het gevolg van zijn, dat je afstand neemt. Veel afstand.MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:45Mijn moeder is verbaal heel sterk, als ze boos is kan ze echt heel kwetsend zijn.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:11
Door het te gaan doen, ga je vanzelf merken dat het helemaal niet zo moeilijk is als je nu denkt.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:12
Besef je ook, dat dit voor haar moeilijker is, dan voor jouMissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:58Ik heb toevallig vorige week weer een poging tot grenzen aangeven gedaan. Ik reageerde niet naar haar zin op een vraag en bam, ze ontplofte. Ik ben toen weggegaan en sindsdien is het weer stil.
en echt hoor, zoek hulp. Dat helpt ook voorkomen, dat je later "op je moeder gaat lijken"
vrijdag 10 februari 2023 om 11:19
allemaal waar, maar haar ga je niet veranderen. Je kunt wel aanpakken, waar je zelf tegenaan looptMissionTen schreef: ↑10-02-2023 11:17Ik besef dat het voor haar ook moeilijk moet zijn, maar ze maakt het zichzelf vooral moeilijk. Overal een mening over, haar wil is wet, altijd wantrouwend.
Bel vandaag nog een therapeut
vrijdag 10 februari 2023 om 11:22
vrijdag 10 februari 2023 om 11:25
Ik heb laatst onder een andere nick een aantal flinke posts geschreven over dit onderwerp in een ander topic. Misschien heb je daar wat aan. Mijn berichten zijn dus nu van anoniem. Eerste post is van vrijdag 27 januari 2023 om 00:46, pagina 2 en 3 --> psyche/onvervulde-emotionele-behoefte-d ... s/496224/2
vrijdag 10 februari 2023 om 11:27
En dan?MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:35Ik heb het allemaal al eens geprobeerd, de telefoon ophangen, opstappen als ik bij haar ben, het wordt gewoon afgestraft met een flinke bonje.
Gaat ze bonje voeren in haar eentje.
Jaja.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:29
vrijdag 10 februari 2023 om 11:36
Nou en?MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:35Ik heb het allemaal al eens geprobeerd, de telefoon ophangen, opstappen als ik bij haar ben, het wordt gewoon afgestraft met een flinke bonje.
Dan maar bonje. Daar hoef jij toch verder niks mee?
vrijdag 10 februari 2023 om 11:40
Zo'n moeder heb ik ook. Die voorwaardelijke liefde ken ik heel goed. Als kind leer je hoe je in de pas moet lopen om niet afgewezen te worden. Of in mijn geval, hoe je moet uitvogelen wat vandaag precies in de pas lopen inhoudt. Want het is elke keer weer anders. Eén zekerheid heb je, het is altijd jouw schuld als moeder ontevreden is.MissionTen schreef: ↑10-02-2023 10:58Ik heb toevallig vorige week weer een poging tot grenzen aangeven gedaan. Ik reageerde niet naar haar zin op een vraag en bam, ze ontplofte. Ik ben toen weggegaan en sindsdien is het weer stil.
Ik heb het weten te doorbreken (met coaching). Voor mij was de sleutel om niet meer mee te doen in het patroon. Voor bonje zijn 2 mensen nodig. Ik leerde om mezelf helemaal buiten die escalerende situatie te plaatsen. Door te benoemen wat er gebeurde in plaats van inhoudelijk te reageren.
Bij mij ging dat in de vorm van: "Ja, mam. Je kan nu het onderwerp x weer op tafel leggen. Je weet hoe ik er over denk dus alles wat je nu zegt, zeg je alleen maar om mij uit de tent te lokken zodat ik iets ga zeggen waar jij vervolgens heel boos over kan worden. Dat ga ik niet meer doen."
De eerste keer leverde dit de grootste mental break down op die ik ooit bij mijn moeder heb gezien. Ze ging helemaal door het lint terwijl ik rustig bleef zitten en niet inging op alle verwensen. Ik heb haar alleen maar gezegd hoe rot ik het voor haar vond dat ze zoveel woede en verdriet bij zich droeg en dat meende ik ook echt.
Daarna heb ik nog een paar keer een zelfde soort gesprek gevoerd, zonder de razernij. En toen was het klaar. Onvoorstelbaar snel. Alsof er iemand anders in haar hoofd was gekropen.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:42
Lieve MissionTen,
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder. Ik heb precies zo'n "strijd" gehad met mijn moeder. Het hielp heel erg (bij mij) om in therapie te gaan om mijn grenzen aan te geven en om mijn eigen ruimte in te nemen. Problemen bij anderen te laten en niet mijn verantwoordelijkheid te maken. Wat ook echt hielp is een brief schrijven aan mijn moeder met mijn onvrede en ook mijn voorwaarden voor verder contact, en daarna een tijdje het contact te verbreken. Op mijn eigen initiatief dan, dus. Plus ook dat, als ze iets wilde zeggen, ze een brief terug mocht schrijven. Dat heeft erg veel geholpen.
Veel succes! Ga dit aan: het zal ook andere relaties in je leven ten goede komen. Het komt echt goed, echt waar.
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je moeder. Ik heb precies zo'n "strijd" gehad met mijn moeder. Het hielp heel erg (bij mij) om in therapie te gaan om mijn grenzen aan te geven en om mijn eigen ruimte in te nemen. Problemen bij anderen te laten en niet mijn verantwoordelijkheid te maken. Wat ook echt hielp is een brief schrijven aan mijn moeder met mijn onvrede en ook mijn voorwaarden voor verder contact, en daarna een tijdje het contact te verbreken. Op mijn eigen initiatief dan, dus. Plus ook dat, als ze iets wilde zeggen, ze een brief terug mocht schrijven. Dat heeft erg veel geholpen.
Veel succes! Ga dit aan: het zal ook andere relaties in je leven ten goede komen. Het komt echt goed, echt waar.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:43
Precies.LuciFee2023 schreef: ↑10-02-2023 11:28Je weet zelf echt wel dat er maar 1 oplossing is. Jij zegt nee, kapt het af, bewaakt je grenzen.
Niest anders gaat helpen. Oneindig zeuren zonder acties kan je ding zijn, kan ook.
To, je maakt jezelf machteloos door in de rol van onderdanig kind te stappen. Je moeder weet precies hoe ze daar gebruik van kan maken. Zo houden jullie beiden deze situatie zoals die is. Het enige wat jij kunt doen is jouw eigen rol veranderen. Haar verander je niet. Je bent 40+. Tijd om een volwassen rol aan te nemen. Een psycholoog kan je daarmee helpen.
vrijdag 10 februari 2023 om 11:46
Wauw. Wat een prachtig voorbeeld van uit de boksring lopen en heel snel ervaren dat de wereld meeverandert. Wat ik vooral lees is je standvastigheid en je zelfvertrouwen, het benoemen dat je het rot voor haar vond en het echt kon menen, met mededogen kon kijken en kon zien dat ze niet anders kan/kon.kindrebel schreef: ↑10-02-2023 11:40Voor bonje zijn 2 mensen nodig. Ik leerde om mezelf helemaal buiten die escalerende situatie te plaatsen. Door te benoemen wat er gebeurde in plaats van inhoudelijk te reageren.
Bij mij ging dat in de vorm van: "Ja, mam. Je kan nu het onderwerp x weer op tafel leggen. Je weet hoe ik er over denk dus alles wat je nu zegt, zeg je alleen maar om mij uit de tent te lokken zodat ik iets ga zeggen waar jij vervolgens heel boos over kan worden. Dat ga ik niet meer doen."
De eerste keer leverde dit de grootste mental break down op die ik ooit bij mijn moeder heb gezien. Ze ging helemaal door het lint terwijl ik rustig bleef zitten en niet inging op alle verwensen. Ik heb haar alleen maar gezegd hoe rot ik het voor haar vond dat ze zoveel woede en verdriet bij zich droeg en dat meende ik ook echt.
Daarna heb ik nog een paar keer een zelfde soort gesprek gevoerd, zonder de razernij. En toen was het klaar. Onvoorstelbaar snel. Alsof er iemand anders in haar hoofd was gekropen.
Echt mooi.
anoniem_69302932269ed wijzigde dit bericht op 10-02-2023 11:47
Reden: Deel quote verwijderd
Reden: Deel quote verwijderd
14.20% gewijzigd
vrijdag 10 februari 2023 om 11:47
Dit is wat je uiteindelijk voor elkaar moet krijgen inderdaad, maar het probleem is dat daar een heel proces aan voorafgaat van pijnlijke separatie.
Als kind van een manipulatieve ouder (of dat nou expres is of niet) ben je je hele leven zo geprogrammeerd dat je het je ouder naar de zin maakt. Je hebt geleerd dat een ontevreden ouder voor jou hele nare gevolgen heeft. Als kind ben je immers afhankelijk van je ouder(s) voor je fysieke en emotionele veiligheid. Wanneer je als kind hebt geleerd dat je het veiligst bent wanneer je ouder tevreden is, streef je daar dus naar.
Anders gezegd; het voelt gevaarlijker en schadelijker om de behoeften van je ouder niet te vervullen, dan om die van jezelf te negeren. En dus krijgt ouder voorrang, waardoor de zorgverantwoordelijkheid van ouder naar kind wordt omgedraaid en ouder kind gebruikt voor diens eigen emotionele homeostase.
Eenmaal volwassen stap je niet zomaar uit die dynamiek, ookal ben je niet meer in letterlijke zin afhankelijk van je ouder(s). Bovendien loopt je eigen ontwikkeling echt onafhankelijk te leren worden een gigantische deuk op in zo'n ouder-kind relatie.
philó wijzigde dit bericht op 10-02-2023 11:54
0.04% gewijzigd
vrijdag 10 februari 2023 om 11:50
Ik las eerst het tweede deel van jouw bericht in Rooss' post en vroeg me af hoe je daar was gekomen, om dat te kunnen doen. In je eigen bericht lees ik dat je dat met coaching bereikt hebt. Voor mij werkte het inderdaad ook zo. Ik had een externe spiegel nodig voordat ik objectief naar de situatie kon kijken.kindrebel schreef: ↑10-02-2023 11:40Ik heb het weten te doorbreken (met coaching). Voor mij was de sleutel om niet meer mee te doen in het patroon. Voor bonje zijn 2 mensen nodig. Ik leerde om mezelf helemaal buiten die escalerende situatie te plaatsen. Door te benoemen wat er gebeurde in plaats van inhoudelijk te reageren.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
