Mijn vriend is / was een nerd...

Ja heel makkelijk. Ik denk dat iedereen die gedachten-gang weleens heeft. Niemand is nl. perfect! En bij iedereen tref je wel weer wat. Wees gelukkig met wat je hebt en dat hij jou gelukkig kan maken en jij hem! Iets mooiers kan ik niet bedenken!

Ik vind het wel raar om zo te denken. Je zegt dat jullie beiden boven de 30 zijn? Kom op, laat dat pubergedrag een varen.

[quote]Mozzarella schreef op 26 juni 2009 @ 17:32:

Beetje stom om hierover een topic te starten misschien maar soms houdt het me bezig...

Mijn vriend (nu 8 maanden aan) is echt bestwel een nerd in sommige dingen. Belabberd gevoel voor kleding, overal kabels en veeeel troep in huis, soms sociaal wat 'onvolwassen', chaotisch... maar zo'n ontzettende lieverd voor mij!

Vroeger was hij ook echt zo'n type dat uitgelachen werd als 'ie op een meisje verliefd was. Wegkroop in boeken of computers en daarna ontzettend aan het feesten is gegaan toen 'ie wat ouder werd.



Ik ben ontzettend blij met hem, we hebben het heel erg leuk, maar soms die gedachte: 'ik heb de nerd van de klas gescoord' zit me dan dwars. Enorm rete-verliefd ben ik niet constant. Vaak van die momenten dat hij me aangenaam verrast met hoe hij is, wat hij doet of wat hij zegt, maar dan zie ik 'm weer stuntelen met het een of ander en dan denk ik: sjezus, je bent écht nog steeds een beetje de klasse-sukkel. En toch, of misschien juist daardoor, voel ik me heel erg mezelf bij hem. Hoef niet tegen een populairder iemand op te boksen, hoef me niet leuker voor te doen dan ik ben.



Hij is ook zo blij met mij... heeft het al over samenwonen en kinderen krijgen over een tijdje (ok, we hebben wel een beetje de leeftijd, net boven de 30 allebei), maar dan denk ik weleens: misschien wil 'ie dat alleen maar zo graag omdat 'ie nou eindelijk eens een 'normaal' meisje heeft. (hij had hiervoor nogal wat vreemde, geschifte of gewoon 'aparte' meisjes als vriendinnetje) en ik ben (volgens hem) veel normaler en gezonder en lekkerder in mijn vel...



En ik... sja... ik weet het allemaal soms niet.

Ik heb al vaker relaties gehad met jongens die vroeger het buitenbeentje waren. Blijkbaar is dat iets in mij. Maar waarom? Ik ben zelf niet zo'n buitenbeentje, eerder middenmoot zeg maar, maar ik wilde vroeger nooooooit met de sukkel van de klas (hoewel ik het presteerde altijd juist van hen liefdesbrieven te krijgen) en nou heb ik er al 3 op een rij gehad (lange relaties) en nu dus weer!

Vind ik hem dan alleen maar leuk omdat hij mij zo leuk vind, zo lief is, me die fijne aandacht geeft?



Kijk, je zou zeggen: je bent gelukkig, wat zeur je dan?

Maar ik kan het idee soms niet loslaten dat ik 'later als ik groot ben' eens een het 'alfamannetje' wil scoren. Heb best aandacht van 'dat soort' mannen (om maar even te generaliseren), maar durf het nooit aan. Word verlegen, onzeker etc... en dan ben ik niet meer mij. En dat voelt kut. Dit voelt beter, gemakkelijker, maar mentaal vind ik het soms alsof ik met 'minder' genoegen neem, hoe lief hij ook is. Is dat heel raar om zo te denken?



Sorry voor mijn lange gebrabbel... soms raakt mijn kop wat oververhit van dit soort waardeloos gepieker.

Maar ben toch benieuwd of jullie dit herkennen, wat jullie ervan vinden etc...

En ik moest het gewoon even kwijt.







Je zegt het zelf al...

quote:Artemis schreef op 26 juni 2009 @ 17:40:

Ik vind het wel raar om zo te denken. Je zegt dat jullie beiden boven de 30 zijn? Kom op, laat dat pubergedrag een varen.



Nou inderdaad.



Je vriend is een nerd en jij bent middenmoot. Grow up!!!

Dertigers noemen dat trouwens downdaten.

Hai Mozarella,



Ten eerste: ik vind het helemaal niet raar wat je denkt en ervaart! Ik herken het ook wel in zekere zin: ik heb nu ook een relatie met iemand die erg technisch en sociaal soms wat onhandig is, dus daar zou je de stempel 'nerd' op kunnen plakken. Verder ben ik ook onzeker bij van die 'alfamannetjes' , die ook wel erg interessant kunnen zijn voor mij , of lijken.



Volgens mij is het onmogelijk om wat je ziet in de ander te kunnen loskoppelen van je zelfgevoel. Dus als je onzeker bent,voel je je wellicht meer op je gemak bij mensen die ook onzeker zijn of kwetsbare kanten hebben en laten zien. En als je veeleisend en kritisch bent naar jezelf, dan zul je dat ook zijn naar anderen, etc etc.



Hoe ik er nu insta: ik vind het het belangrijkst dat ik me op mijn gemak voel in een relatie. En dat voel ik me eerder bij iemand die ook menselijke kwetsbare kanten laat zien, dan bij een stoere, arrogante man.

Genoegen nemen met minder..ja, ik snap die gedachte. Alleen, even rationeel benaderd: wat is minder? Is iemand die je kunt typeren als nerd minder dan een 'alfamannetje' ? Of heeft dat alfamannetje ook enorm vreemde eigenschappen wanneer je hem beter leert kennen?



Ik denk wel dat het mogelijk is dat je, als je je onzeker voelt, het niet aanduft om op bepaalde mensen af te stappen die je aanspreken en je vanuit veiligheid zou kunnen blijven 'hangen' aan de eerste de beste. Alleen denk ik dat dingen niet zwart-wit zijn, het gaat erom wat overheerst. En als het idee overheerst dat je 'beter' niet kan krijgen en daarom maar blijft bij je huidige 'nerd' boven de liefde en het fijne gevoel wat je bij hem hebt, dan zal dat gaan knagen. En ook gaan veranderen naarmate je zelfgevoel verandert. En dat zie je dan wel weer.



Probeer niet te veel te piekeren en te labelen, daarmee doe je denk ik jezelf, de werkelijkheid en jullie relatie tekort!

hoe kan je nog steeds zo denken? En wat maakt het uit. Minder bezig zijn met wat hoort, wat stoer klinkt, meer met wat je wilt in een relatie.

Je kan dus jezelf zijn bij hem.... nou, ME een probleem...

Ik snap het niet zo. Ik zou mezelf in m'n handjes knijpen met iemand die mij accepteert om wie ik ben, zou ook leuk zijn als jij dat voor hem kan voelen. Ik vind het ook echt iets voor een meisje van hooguit 17 om dit te denken. "Met minder' genoegen nemen is denk ik iemand die niet het sukkeltje is, maar je wel als stront behandeld.

ik begrijp het echt niet!



je hebt iemand waar je je honder procent jezelf bij kan zijn, waar je niet onzeker van wordt, iemand die zegt goe gek hij op je is, en wil samenwonen en kindjes. wat wil je nog meer?!!!



ik vind het niet echt aardig overkomen hoe je over je vriend praat...hoezo neem je genoegen met minder? omdat hij vroeger niet de populairste van de klas was? come on...

waarom zou je een man willen die je onzeker maakt? waar je jezelf niet bij kan zijn?



laat het los, geniet van elkaar

Nerds zijn juist leuk! Ik ga even heel erg generaliseren hier maar dat is omdat ik jou weer even op zijn kostbare kanten wil wijzen!



Nerds zijn oprecht, hebben zelden een verborgen agenda. Ze zijn zichzelf en veel minder bezig met of ze wel de goede (dure) spullen/merken hebben in andersmans ogen. Ze zijn lief, zachtaardig voor hun omgeving (jou, kinderen, dieren). Ze manipuleren niet want daar denken ze te rechtlijnig voor. En ze weten veel van computers, mobiele telefoons, digitale televisie en draadloze netwerken, erg handig!

En dat wil jij inruilen voor een egoïstisch, playerig alphamannetje waar je alleen maar onzeker van wordt? Ben jij gek!

Denk jij, terwijl je de 30 al gepasseerd bent, nog in middelbare school termen? 'Hij is gelukkig niet populairder'... 'de nerd van de klas'... of, nog lulliger 'de klasse-sukkel'.



En jij wilt ook weleens een 'alfa-mannetje'?!



Hou toch op met die stereotyperingen en geef om jezelf en om hem gewoon om wie jullie zijn. (Nu, niet op de middelbare school.)

Weet je vriend dat je zo over hem denkt?

"Maar ik kan het idee soms niet loslaten dat ik 'later als ik groot ben' eens een het 'alfamannetje' wil scoren. Heb best aandacht van 'dat soort' mannen (om maar even te generaliseren), maar durf het nooit aan."



Je vriend heeft het probleem een onzekere vriendin te hebben. Wie moet nu aan de slag dan, denk je?...

Het komt een beetje over alsof jij eigenlijk een alfamannetje wilt scoren, maar daar (nog) te onzeker voor bent en dus genoegen neemt met een nerd.



Niet zo leuk voor je vriend. Heb je hem dit al verteld?



(En: overigens geen flauw idee wat een alfamannetje is, maar zal wel het tegenovergestelde van een nerd zijn. Zo'n vent met haar op zijn rug die op zaterdag de auto wast?)

jij klinkt een stuk sneuer dan hij.

Ik vind het ook raar dat je nog in die termen denkt. Als je volwassen bent, maakt het toch niks meer uit of je op de middelbare school populair was of niet? Waar ben je bang voor, dat vrouwen van jouw leeftijd jou nu stiekem uitlachen omdat je een nerd als vriend hebt? Denk je nou echt dat ze zich daar überhaupt mee bezighouden?



Wat ik me ook afvraag is of je überhaupt weet of hij vroeger een nerd was of dat je dat gewoon zelf hebt ingevuld? Misschien vonden ze hem op school wel een hele leuke vent.

Heel bijzondere gedachtengang. Voor een volwassene. Jammer ook, dat je daar energie aan besteedt.



Laat het los, laat het vallen, laat het gaan. En geniet van het leuke!

Wees blij met wat je hebt, ik sluit me helemaal aan bij Haley. Hij is lief en goed voor je, wat wil je nog meer? Je bent verliefd op hem geworden zoals hij is, met de kleren en onhandigheden.



En aan die kleren kan je zelf wat doen, als hij dat wil.



En dan maar niet hopen dat ie in een keer het licht ziet, veranderd in dat alphamannetje wat stiekem wil, jou in de steek laat en er met een jong mokkel vandoor gaat.

Zie nu pas je laatste post. En mijn motto past daar goed bij

Ik heb ook een nerd. Heel sukkelig met alles waar je twee handen voor nodig hebt. Daarbij heeft hij soms een raar loopje (dat dacht ik aan het begin, nu zie ik het niet meer). Hij heeft geen vrienden, heeft er vroeger een nogal nerdachtig hobby op na gehouden, tot zijn 29e thuis gewoond.

En ik zit er totaal niet mee. Heel in het begin dacht ik dat er nog een paar lijken uit de kast zouden komen en hij heel vreemd zou gaan doen, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn.

Wij zijn nu twee jaar samen, wonen samen alles is super. Hij is een laatbloeier wat relaties en zelfstandigheid betreft, maar dat staat onze relatie NU toch niet in de weg? Hij is nu leuk voor mij en dat is het enige dat telt.

Sluit me helemaal aan bij Haley, ik heb veel vrienden die vroeger nerds waren, die zijn nu juist uitgegroeid tot de leukste mannen!

Misschien moet je eens verder kijken dan dat nerd label, en zijn er andere dingen (jij wilt settelen, hij is er nog niet aan toe) die je dwars zitten.

Nou, ik heb heel wat van die "alfamannetjes" versleten, en werd er bepaald niet gelukkig door. (Juist het tegenovergestelde).

Mijn vriend wil ik absoluut niet omschrijven als nerd. Maar hij had weinig / geen ervaring met vrouwen, en was erg onzeker.

Who cares? Hij heeft een geweldig karakter, is superlief, en houdt vreselijk veel van me.

Ik weet voor honderdduizend procent zeker dat ik de rest van mijn leven bij hem wil blijven.

Ik heb maar geboft met mijn lieverd.

Ik hoop voor hem dat jij ook in gaat zien dat je met je vriend boft, en dat je hem anders aan iemand anders gunt!

Wat is een alfamannetje? Is dat zo'n arrogant type wiens grootste verdienste z'n strakke kontje is? Zo'n giga flirt die een beetje sneu rn opdringerig wordt als hij 40+ nog steeds zonnebankbruin met een te jong chickie staat te sjansen?

verdient jouw vriend jou?