Psyche
alle pijlers
Het rouwtopic
donderdag 13 april 2023 om 16:45
Beste medeforummers,
Het ergste denkbare is gebeurd. Mijn broer van 38 is dood.
Dit was het dan. Niets is ooit meer hetzelfde. Nu begint het rouwen.
Ik lig op bed en ben moe en misselijk.
Vanmiddag was ik ineens weer erf actief en had ik zin in dingen. Keihard huilen Doe ik nog niet. Dat komt nog?
We hebben goed afscheid kunnen nemen, dat scheelt. Maar het besef moet nog komen.
Ik dacht ik open een rouwtopic. Er zijn vast meer mensen die iemand verloren zijn en rouwen. Misschien vinden we steun en herkenning bij elkaar.
Het ergste denkbare is gebeurd. Mijn broer van 38 is dood.
Dit was het dan. Niets is ooit meer hetzelfde. Nu begint het rouwen.
Ik lig op bed en ben moe en misselijk.
Vanmiddag was ik ineens weer erf actief en had ik zin in dingen. Keihard huilen Doe ik nog niet. Dat komt nog?
We hebben goed afscheid kunnen nemen, dat scheelt. Maar het besef moet nog komen.
Ik dacht ik open een rouwtopic. Er zijn vast meer mensen die iemand verloren zijn en rouwen. Misschien vinden we steun en herkenning bij elkaar.
zaterdag 29 april 2023 om 17:48
Uitvaart is inmiddels meer dan een week geleden. En stilletjes aan gaat het leven weer een beetje door.
Ik voel me zo vreemd. De wereld staat stil maar alles gaat ook door. Over twee dagen is het alweer mei.
Nog steeds lukt het me niet echt om te huilen. Vraag me af of dat wel normaal is?
Ben vooral snel moe. Al wisselt het ook per dagdeel en soms zelfs per uur.
Ben alweer een keer op het werk geweest. Was wel fijn. De komende twee weken sta ik nog niet ingepland. Ik kom boventallig dingen doen. Merk toch ook wel, hoe stom ook, schuldgevoel richting werk. Ik zit bijvoorbeeld nu even op een terrasje met een colaatje. Even eruit. Maar dan denk ik toch: ik had nu eigenlijk moeten werken. Daar moet ik me toch overheen zetten. Tegelijkertijd is m'n huishouden bijhouden momenteel een opgave.
Ook heb ik in m'n hoofd dat ik over twee weken wel weer volledig hoor te werken. Wil niet te lang hier in zitten. Misschien een soort ontkenning?
Tegelijkertijd zie ik nu al op tegen de zomerperiode waarin veel vaste collega's met vakantie zijn en ik weer veel met invalkrachten zal staan. (Werk in de zorg)
En zo gaan er heel veel dingen door me heen.
Merk dat vooral fysiek bezig zijn: sportschool, fietsen en wandelen, me goed doet. Dus dat is fijn.
Benieuwd wat de komende maanden me gaan brengen.
Ik voel me zo vreemd. De wereld staat stil maar alles gaat ook door. Over twee dagen is het alweer mei.
Nog steeds lukt het me niet echt om te huilen. Vraag me af of dat wel normaal is?
Ben vooral snel moe. Al wisselt het ook per dagdeel en soms zelfs per uur.
Ben alweer een keer op het werk geweest. Was wel fijn. De komende twee weken sta ik nog niet ingepland. Ik kom boventallig dingen doen. Merk toch ook wel, hoe stom ook, schuldgevoel richting werk. Ik zit bijvoorbeeld nu even op een terrasje met een colaatje. Even eruit. Maar dan denk ik toch: ik had nu eigenlijk moeten werken. Daar moet ik me toch overheen zetten. Tegelijkertijd is m'n huishouden bijhouden momenteel een opgave.
Ook heb ik in m'n hoofd dat ik over twee weken wel weer volledig hoor te werken. Wil niet te lang hier in zitten. Misschien een soort ontkenning?
Tegelijkertijd zie ik nu al op tegen de zomerperiode waarin veel vaste collega's met vakantie zijn en ik weer veel met invalkrachten zal staan. (Werk in de zorg)
En zo gaan er heel veel dingen door me heen.
Merk dat vooral fysiek bezig zijn: sportschool, fietsen en wandelen, me goed doet. Dus dat is fijn.
Benieuwd wat de komende maanden me gaan brengen.
zaterdag 29 april 2023 om 19:51
muts87,het is normaal dat het vreemd voelt. De fase van besef moet nog komen en het is allemaal nog zo vers. Dat je niet kunt huilen betekent niet dat je geen verdriet voelt. Ik kon ook niet meteen huilen toen mijn schoonmoeder is overleden. Het is erg goed om te sporten,fietsen en te wandelen. Dat heeft mij toen ook veel geholpen om met mijn verdriet om te gaan. Maar ook erover te praten. Ook dat je moe bent is normaal. Je hebt een hoop meegemaakt. Hoe is de uitvaart gegaan? Veel sterkte voor de komende tijd! 
Je pense donc je suis
vrijdag 5 mei 2023 om 11:41
Wat is dit verdriet en deze rouw toch ontzettend eenzaam. Voel me momenteel zo ontzettend klote en slecht.
Het besef is ingedaald. En de wereld draait door. De eerste week was er nog veel aandacht voor me. Vrienden wilden afspreken, stonden in de rij iets voor me te doen. En nu, nog geen maand verder, is dat allemaal voorbij. Het leven gaat door. De tendens vanuit vrienden lijkt te zijn als ze me een keer gezien hebben: en door. De interesse lijkt er nu niet meer. Ze hebben me gezien en daarna hoor ik amper nog wat. Geen hoe is het ? Appjes meet, geen voorstellen meer om af te spreken. Het leven gaat weer door. Terwijl ik me kutter dan kut voel. 1 vriendin appt me nog bijna dagelijks. Dat was het dan. Wil niet te veel in die negatieve gevoelens blijven hangen. Maar vind het wel lastig. Tegelijkertijd besef ik me ook dat het voor hen niet te begrijpen is hoe ik me voel. En dat voor hen het leven doorgaat.
Wel wordt er veel gepraat en gevraagd over de baby van een vriendin. Logisch maar ook confronterend. Mijn verdriet en rouw hoort net zoveel bij het leven als het krijgen van een baby. Maar daar is toch minder aandacht voor. Zo voel ik het.
En dan m'n werk.... weer stilletjes aan begonnen. Sommige collega's zeggen niks. Ongemak denk ik.... maar het voelt zo naar. Geen gecondoleerd of niks. Een grote rose olifant in de kamer. Ik word er niet goed van.
Mijn moeder en schoonzus krijgen veel aandacht. Vanzelfsprekend. Een moeder die haar kind verliest is vreselijk, een vrouw die haar man verliest even goed. Als zus van zijnde voel ik me toch wat aan de zijlijn staan.
Nogmaals ik wil niet te veel in een negatieve stemming blijven hangen en verbitterd raken. Maar dit is hoe ik me nu voel. Gewoon verdomde eenzaam. Gelukkig heb ik een lieve vriend die er voor me is en alles voor me doet. Dat scheelt.
Maar ik voel me zo alleen, zo naar en zo rot.
Zijn er mensen die dit herkennen vanuit hun rouwproces ?
Het besef is ingedaald. En de wereld draait door. De eerste week was er nog veel aandacht voor me. Vrienden wilden afspreken, stonden in de rij iets voor me te doen. En nu, nog geen maand verder, is dat allemaal voorbij. Het leven gaat door. De tendens vanuit vrienden lijkt te zijn als ze me een keer gezien hebben: en door. De interesse lijkt er nu niet meer. Ze hebben me gezien en daarna hoor ik amper nog wat. Geen hoe is het ? Appjes meet, geen voorstellen meer om af te spreken. Het leven gaat weer door. Terwijl ik me kutter dan kut voel. 1 vriendin appt me nog bijna dagelijks. Dat was het dan. Wil niet te veel in die negatieve gevoelens blijven hangen. Maar vind het wel lastig. Tegelijkertijd besef ik me ook dat het voor hen niet te begrijpen is hoe ik me voel. En dat voor hen het leven doorgaat.
Wel wordt er veel gepraat en gevraagd over de baby van een vriendin. Logisch maar ook confronterend. Mijn verdriet en rouw hoort net zoveel bij het leven als het krijgen van een baby. Maar daar is toch minder aandacht voor. Zo voel ik het.
En dan m'n werk.... weer stilletjes aan begonnen. Sommige collega's zeggen niks. Ongemak denk ik.... maar het voelt zo naar. Geen gecondoleerd of niks. Een grote rose olifant in de kamer. Ik word er niet goed van.
Mijn moeder en schoonzus krijgen veel aandacht. Vanzelfsprekend. Een moeder die haar kind verliest is vreselijk, een vrouw die haar man verliest even goed. Als zus van zijnde voel ik me toch wat aan de zijlijn staan.
Nogmaals ik wil niet te veel in een negatieve stemming blijven hangen en verbitterd raken. Maar dit is hoe ik me nu voel. Gewoon verdomde eenzaam. Gelukkig heb ik een lieve vriend die er voor me is en alles voor me doet. Dat scheelt.
Maar ik voel me zo alleen, zo naar en zo rot.
Zijn er mensen die dit herkennen vanuit hun rouwproces ?
vrijdag 5 mei 2023 om 18:12
Ja, herkenbaar. Maar ik voelde me niet minder eenzaam als mensen wel vroegen hoe het met me ging ofzo. Ik vatte (gebrek aan) aandacht van anderen helemaal niet persoonlijk op: mensen hebben het druk met zichzelf en weten zich vaak geen houding te geven. Ze zijn bang dat je ineens begint te huilen (God forbid) als ze vragen hoe het met je gaat. Onze maatschappij is ingericht om een week te rouwen ofzo, en dan ga je verder en daarom weten mensen daarna ook niet hoe ze zich zouden moeten gedragen. Het is echt niet persoonlijk!
En eenzaam is het toch, vond ik, ook als mensen voor je klaar staan: jij bent degene die een naaste is verloren en niemand voelt zich zoals jij!! Rouw en gemis is ook gewoon een vreselijk, hartverscheurend kutgevoel. Maar het wordt iets lichter mettertijd!
En eenzaam is het toch, vond ik, ook als mensen voor je klaar staan: jij bent degene die een naaste is verloren en niemand voelt zich zoals jij!! Rouw en gemis is ook gewoon een vreselijk, hartverscheurend kutgevoel. Maar het wordt iets lichter mettertijd!
vrijdag 5 mei 2023 om 18:57
Vorig jaar mijn moeder te vroeg overleden. Week thuisgeweesr en daarna aan werk gegaan. Ondertussen mij. Vader overeind houden die zwaar depressief werd. Ik voelde verdriet en pijn maar kon er toen niet aan toegeven. Voelde me ook schuldig dat ik niet de hele dag jankend in bed lig. Het verdriet kwam uiteindelijk vooral op bijzondere momenten of gewoontes die we ineens niet meer hadden. Uiteindelijk ben ik paar weken geleden tijdelijk uitgevallen op werk. Nu kon ik pas echt ruimte maken voor verwerking. Doe waar jij je t beste bij voelt. Ik heb wel kaart gestuurd maar geen collega’s gevraagd. Ik zou me daar zeer ongemakkelijk bij voelen.
vrijdag 5 mei 2023 om 20:55
Ik denk dat het helemaal niet ongezond is als je niet (veel) huilt, mits je je verdriet ook niet onderdrukt. Het komt wanneer en hoe het komt.
Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het proces wel niet moet zijn als je je vader ook nog overeind moet houden. Dan worden er natuurlijk wat emoties onderdrukt (niet bewust maar er is dan natuurlijk nauwelijks ruimte voor) en dat zal er wel uit moeten. Superrot, Gizz, dat je bent uitgevallen, maar ook 'fijn' dat er nu even tijd en ruimte komt voor de verwerking. Het is niet niks allemaal.
Ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het proces wel niet moet zijn als je je vader ook nog overeind moet houden. Dan worden er natuurlijk wat emoties onderdrukt (niet bewust maar er is dan natuurlijk nauwelijks ruimte voor) en dat zal er wel uit moeten. Superrot, Gizz, dat je bent uitgevallen, maar ook 'fijn' dat er nu even tijd en ruimte komt voor de verwerking. Het is niet niks allemaal.
vrijdag 5 mei 2023 om 22:37
Dat is ook zwaar, rouwen en je vader overeind houden.Gizz1979 schreef: ↑05-05-2023 18:57Vorig jaar mijn moeder te vroeg overleden. Week thuisgeweesr en daarna aan werk gegaan. Ondertussen mij. Vader overeind houden die zwaar depressief werd. Ik voelde verdriet en pijn maar kon er toen niet aan toegeven. Voelde me ook schuldig dat ik niet de hele dag jankend in bed lig. Het verdriet kwam uiteindelijk vooral op bijzondere momenten of gewoontes die we ineens niet meer hadden. Uiteindelijk ben ik paar weken geleden tijdelijk uitgevallen op werk. Nu kon ik pas echt ruimte maken voor verwerking. Doe waar jij je t beste bij voelt. Ik heb wel kaart gestuurd maar geen collega’s gevraagd. Ik zou me daar zeer ongemakkelijk bij voelen.
Merk dat ik het ook zwaar vindt. Ik heb m'n eigen verdriet maar ook nog m'n moeder waar ik zorgen om heb.
Daarnaast draait de wereld gewoon verder door. Ik probeer weer op te bouwen op werk. Maar ik heb een behoorlijke pittige baan in de zorg, unclusief personeelstekort en de zomerperiode die we in gaan met tekorten. Ik denk dat op m'n eigen plek werken voorlopig nog niet reëel is. Tenzij ik een burn out wil.
Komende week weer een gesprek met m'n leidinggevende. Dus dan bespreken we de opties.
vrijdag 5 mei 2023 om 22:40
Ik snap ook wel dat het niet persoonlijk is en dat voor anderen de wereld gewoon doordraait.Mia schreef: ↑05-05-2023 18:12Ja, herkenbaar. Maar ik voelde me niet minder eenzaam als mensen wel vroegen hoe het met me ging ofzo. Ik vatte (gebrek aan) aandacht van anderen helemaal niet persoonlijk op: mensen hebben het druk met zichzelf en weten zich vaak geen houding te geven. Ze zijn bang dat je ineens begint te huilen (God forbid) als ze vragen hoe het met je gaat. Onze maatschappij is ingericht om een week te rouwen ofzo, en dan ga je verder en daarom weten mensen daarna ook niet hoe ze zich zouden moeten gedragen. Het is echt niet persoonlijk!
En eenzaam is het toch, vond ik, ook als mensen voor je klaar staan: jij bent degene die een naaste is verloren en niemand voelt zich zoals jij!! Rouw en gemis is ook gewoon een vreselijk, hartverscheurend kutgevoel. Maar het wordt iets lichter mettertijd!
Maar had van 1 van mijn beste vriendinnen toch wel wat meer verwacht. Een hoe is het appje tussendoor of zon
En ja, er is weinig plaats in de maatschappij voor rouw. Dat merk ik nu al. Wat ik zeg: als ik nu getrouwd of zwanger was, was het heel anders geweest.
vrijdag 5 mei 2023 om 23:08
Ja, inderdaad! Terwijl je het juist nu extra kunt gebruiken... Ik heb van mijn rouwproces iig geleerd om mensen om me heen wél te blijven steunen! Ik weet nu hoe fijn dat is en hoe belachelijk het is om binnen een week of maand alweer te doen alsof alles oké is.
zaterdag 6 mei 2023 om 12:41
inderdaad. Ik heb gemerkt dat er maar heel weinig mensen zijn die het echt boeit. Zelfs een beste vriendin zei twee weken na overlijden van mijn moeder, tja ze is toch dood, gewoon verder gaan hoor. Meeste begrip kwam bij mij uit onverwachte hoek op mijn werk, van een collega die haar vader vrij jong had verloren, die wist hoe ik me ongeveer voelde.
zaterdag 6 mei 2023 om 17:43
Herkenbaar dit. Van vage kennissen heb ik mee begrip en steun dan van sommige vriendinnen.Gizz1979 schreef: ↑06-05-2023 12:41inderdaad. Ik heb gemerkt dat er maar heel weinig mensen zijn die het echt boeit. Zelfs een beste vriendin zei twee weken na overlijden van mijn moeder, tja ze is toch dood, gewoon verder gaan hoor. Meeste begrip kwam bij mij uit onverwachte hoek op mijn werk, van een collega die haar vader vrij jong had verloren, die wist hoe ik me ongeveer voelde.
Ik probeer het niet te persoonlijk op te vatten zoals iemand hier al schreef. Maar mede daardoor heb ik het momenteel erg zwaar.
Ook ongesteld geworden en daar veel meer last van dan normaal: migraine, buikpijn en echt depri gevoelens. Alsof dat ook allemaal erger is dan normaal.
zaterdag 6 mei 2023 om 18:19
Het lijkt ook gewoon (of misschien is het ook wel zo) dat mensen die ook een dierbare verloren zijn, hier veel attenter mee zijn. Zij weten hoe het voelt en hoe belangrijk het is dat je interesse blijft tonen, en het er gewoon over durft te hebben. Ik merk dat dat bij mijzelf ook veranderd is: alsof er een drempel wegvalt of iig lager is. En zoals TO hierboven schrijft: een vage kennis met eenzelfde ervaring kan hier meer mee dan een beste vriendin die dat niet heeft. Dat is deels iets menselijks, maar misschien toch ook iets maatschappelijks.
En ja, pms/menstruatie helpt ook niet... Ik voel voor je, TO!
En ja, pms/menstruatie helpt ook niet... Ik voel voor je, TO!
zaterdag 6 mei 2023 om 18:50
Nu in dubio. Heb al heel lang een kaartje voor een theaterstuk voor vanavond. Maar ik ben zo moe, en zo geen zin om door de regen naar de stad te fietsen. En in de drukte zitten heb ik ook geen zin in. Vandaag ook al geprobeerd te sporten maar dat lukte me ook niet. Slecht geslapen vannacht.
Eigenlijk ga ik liever niet. Maar misschien doet het me juist goed
Heb aan m'n broer beloofd vooral door te gaan met leven. Dus voelt ook alsof ik moet gaan. Ergens hoor ik zijn stem dat ook zeggen.
Twijfel dus.
Eigenlijk ga ik liever niet. Maar misschien doet het me juist goed
Heb aan m'n broer beloofd vooral door te gaan met leven. Dus voelt ook alsof ik moet gaan. Ergens hoor ik zijn stem dat ook zeggen.
Twijfel dus.
zaterdag 6 mei 2023 om 20:48
muts87,heel veel sterkte! Ik kan me goed voorstellen dat het erg moeilijk is en eenzaam voelt. En als je niet kunt huilen dan wil dat niet zeggen dat je geen verdriet hebt. De een huilt wat makkelijker dan de andere. Ik huis ook zelden maar dat wil niet zeggen dat ik niet verdrietig ben en forceren helpt niets maar je eigen inhouden ook niet. Als het komt laat het gaan en zo niet dan niet. Sporten en wandelen is een goede manier om je hoofd leeg te krijgen,misschien met een vriendin? Ik hoop dat het je gauw gaat lukken om het sporten weer op te pakken.
Je pense donc je suis
zaterdag 6 mei 2023 om 21:15
Mooi verwoord!Mia schreef: ↑05-05-2023 18:12Ja, herkenbaar. Maar ik voelde me niet minder eenzaam als mensen wel vroegen hoe het met me ging ofzo. Ik vatte (gebrek aan) aandacht van anderen helemaal niet persoonlijk op: mensen hebben het druk met zichzelf en weten zich vaak geen houding te geven. Ze zijn bang dat je ineens begint te huilen (God forbid) als ze vragen hoe het met je gaat. Onze maatschappij is ingericht om een week te rouwen ofzo, en dan ga je verder en daarom weten mensen daarna ook niet hoe ze zich zouden moeten gedragen. Het is echt niet persoonlijk!
En eenzaam is het toch, vond ik, ook als mensen voor je klaar staan: jij bent degene die een naaste is verloren en niemand voelt zich zoals jij!! Rouw en gemis is ook gewoon een vreselijk, hartverscheurend kutgevoel. Maar het wordt iets lichter mettertijd!
Je pense donc je suis
vrijdag 19 mei 2023 om 12:04
Het gaat best redelijk nu. Maar merk dat ik snel boos ben om dingen.
Zoals nu weer. Vriendin gaat trouwen. Ze heeft een vrijgezellenfeest inclusief cadeau gehad. Leuk, fijn. Nu stelt het vriendinnengroepje voor om namens ons als vriendinnen op de dag van het trouwen (ze trouwt op een maandagochtend bij de gemeente) zo'n ballon te laten bezorgen.
Ik merk dat ik, hoe erg ik het ook van mezelf vind, daar boos om word. Want alle aandacht gaat naar haar trouwen en dat gun ik haar. Maar ondertussen wordt er door niemand van dat zelfde groepje, op een enkeling na, meer aan mij gevraagd : hoe gaat het nu met je ? Terwijl ik het zwaar heb. De uitvaart is geweest. Die week wilden mensen nog afspreken. Nu lijkt het voorbij. Het leven gaat door. Er is geen plaats voor rouw en verdriet. Het moet vooral allemaal maar leuk zijn en gaan over de vriendin die gaat trouwen. Ik vind dat werkelijk waar zo stom.
En dan nu moet er ook nog zo'n kutballon heen alsof er nog niet genoeg aandacht voor is geweest. Ik wil niet zuur worden, maar voel het wel even zo.
Zoals nu weer. Vriendin gaat trouwen. Ze heeft een vrijgezellenfeest inclusief cadeau gehad. Leuk, fijn. Nu stelt het vriendinnengroepje voor om namens ons als vriendinnen op de dag van het trouwen (ze trouwt op een maandagochtend bij de gemeente) zo'n ballon te laten bezorgen.
Ik merk dat ik, hoe erg ik het ook van mezelf vind, daar boos om word. Want alle aandacht gaat naar haar trouwen en dat gun ik haar. Maar ondertussen wordt er door niemand van dat zelfde groepje, op een enkeling na, meer aan mij gevraagd : hoe gaat het nu met je ? Terwijl ik het zwaar heb. De uitvaart is geweest. Die week wilden mensen nog afspreken. Nu lijkt het voorbij. Het leven gaat door. Er is geen plaats voor rouw en verdriet. Het moet vooral allemaal maar leuk zijn en gaan over de vriendin die gaat trouwen. Ik vind dat werkelijk waar zo stom.
En dan nu moet er ook nog zo'n kutballon heen alsof er nog niet genoeg aandacht voor is geweest. Ik wil niet zuur worden, maar voel het wel even zo.
vrijdag 19 mei 2023 om 15:21
Ja, zo treurig, en helemaal mee eens: alles moet altijd maar leuk, gezellig en vrolijk zijn. Alsof rouw besmettelijk is, via woord overdraagbaar.
Het enige wat je kunt doen ligt bij jezelf: pay it forward. Wees niet zo iemand en maak contact, als je daar tzt klaar voor bent, met mensen die ook rouwen. En verder: van mij zou je dit best mogen uitspreken als je mijn vriendin was.
Het enige wat je kunt doen ligt bij jezelf: pay it forward. Wees niet zo iemand en maak contact, als je daar tzt klaar voor bent, met mensen die ook rouwen. En verder: van mij zou je dit best mogen uitspreken als je mijn vriendin was.
zaterdag 10 juni 2023 om 11:43
We zijn weer een paar weken verder.
Rouw is een raar en grillig en iets ben ik al achter gekomen. Er is geen pijl op te trekken. Het ene moment voel ik me oké, het andere moment word ik overspoeld door verdriet. Het gaat niet superslecht, maar het verdriet en gemis is er eigenlijk continu en overal. Wat ik ook doe.
Het leven gaat door, maar ook weer niet. Ik leef nog, maar niet meer zoals ik deed. De glans van het leven is er ook af. Niets is meer zo leuk als het was. Ik neem aan dat dat echt wel weer beter wordt, maar realiseer me ook dat ik en m'n leven voorgoed anders zijn.
Vrienden hoor ik nauwelijks. Dat doet me nog steeds pijn. Maar het is voor hen natuurlijk ook niet te vatten en begrijpen hoe ik me voel. Zij hebben nog nooit iemand zo dichtbij verloren. Hebben allemaal zelfs hun ouders nog. Gelukkig maar. Maar pijn doet het me wel. Stuurde iemand me maar een keer: hoe gaat het met je ? Of: ik denk aan je. Maar het is wat het is.
Ik werk inmiddels 3 dagen therapeutisch op een rustigere groep dan mijn eigen. En dat gaat goed en doet me ook goed. Maar het voelt ook anders dan voor heen. Het is maar werk. Ik ben niet meer de bevlogen medewerker die ik eerst was. Maar ook dat zal wel weer terugkomen.
Ik ben ook benieuwd hoe het met me gaat over een jaar. Kan ik dan m'n leven weer meer oppakken? Word ik weer de versie van mezelf die ik was? Of blijf ik voor altijd de veranderde Muts?
De tijd gaat het leren.
Voor nu voelt gewoon alles zwaar en klote.
Rouw is een raar en grillig en iets ben ik al achter gekomen. Er is geen pijl op te trekken. Het ene moment voel ik me oké, het andere moment word ik overspoeld door verdriet. Het gaat niet superslecht, maar het verdriet en gemis is er eigenlijk continu en overal. Wat ik ook doe.
Het leven gaat door, maar ook weer niet. Ik leef nog, maar niet meer zoals ik deed. De glans van het leven is er ook af. Niets is meer zo leuk als het was. Ik neem aan dat dat echt wel weer beter wordt, maar realiseer me ook dat ik en m'n leven voorgoed anders zijn.
Vrienden hoor ik nauwelijks. Dat doet me nog steeds pijn. Maar het is voor hen natuurlijk ook niet te vatten en begrijpen hoe ik me voel. Zij hebben nog nooit iemand zo dichtbij verloren. Hebben allemaal zelfs hun ouders nog. Gelukkig maar. Maar pijn doet het me wel. Stuurde iemand me maar een keer: hoe gaat het met je ? Of: ik denk aan je. Maar het is wat het is.
Ik werk inmiddels 3 dagen therapeutisch op een rustigere groep dan mijn eigen. En dat gaat goed en doet me ook goed. Maar het voelt ook anders dan voor heen. Het is maar werk. Ik ben niet meer de bevlogen medewerker die ik eerst was. Maar ook dat zal wel weer terugkomen.
Ik ben ook benieuwd hoe het met me gaat over een jaar. Kan ik dan m'n leven weer meer oppakken? Word ik weer de versie van mezelf die ik was? Of blijf ik voor altijd de veranderde Muts?
De tijd gaat het leren.
Voor nu voelt gewoon alles zwaar en klote.
zaterdag 10 juni 2023 om 12:04
muts87,je zit nu in de fase van besef en je bent in rouw. Geef het tijd! Wat je voelt is heel normaal. Je gevoelens mogen er zijn. Ik zou het vooral niet negeren want dat hoort bij het rouwproces en iedereen rouwt anders. Je schrijft dat het je pijn doet dat je vrienden nauwelijks hoort. Is het een idee om met iemand te gaan praten? En verder veel sterkte toegewenst! 
Je pense donc je suis
zaterdag 10 juni 2023 om 12:09
Ja ik weet dat het er allemaal bij hoort. En dat accepteer ik. Ik hield en hou veel van mijn broer. En dit is de prijs die ik ervoor betaal. Zou raar zijn als dit er allemaal niet was.MadameBijoux schreef: ↑10-06-2023 12:04muts87,je zit nu in de fase van besef en je bent in rouw. Geef het tijd! Wat je voelt is heel normaal. Je gevoelens mogen er zijn. Ik zou het vooral niet negeren want dat hoort bij het rouwproces en iedereen rouwt anders. Je schrijft dat het je pijn doet dat je vrienden nauwelijks hoort. Is het een idee om met iemand te gaan praten? En verder veel sterkte toegewenst!
Bedoel je om met vrienden te praten ? Of een prof ?
Gelukkig wel 1 lieve vriendin die me meerdere keren per week appt/belt. En vaak kaartjes stuurt. Dat doet me dan extra goed.
zaterdag 10 juni 2023 om 12:17
zaterdag 10 juni 2023 om 12:26
Muts, ik dacht de eerste weken/maanden ook dat ik nooit meer écht plezier zou kunnen hebben. Toen die momentjes er af en toe toch kwamen, voelde ik me soms zelfs schuldig. Terwijl ik weet dat mijn vader dat nooit gewild zou hebben.muts87 schreef: ↑10-06-2023 11:43We zijn weer een paar weken verder.
Rouw is een raar en grillig en iets ben ik al achter gekomen. Er is geen pijl op te trekken. Het ene moment voel ik me oké, het andere moment word ik overspoeld door verdriet. Het gaat niet superslecht, maar het verdriet en gemis is er eigenlijk continu en overal. Wat ik ook doe.
Het leven gaat door, maar ook weer niet. Ik leef nog, maar niet meer zoals ik deed. De glans van het leven is er ook af. Niets is meer zo leuk als het was. Ik neem aan dat dat echt wel weer beter wordt, maar realiseer me ook dat ik en m'n leven voorgoed anders zijn.
Vrienden hoor ik nauwelijks. Dat doet me nog steeds pijn. Maar het is voor hen natuurlijk ook niet te vatten en begrijpen hoe ik me voel. Zij hebben nog nooit iemand zo dichtbij verloren. Hebben allemaal zelfs hun ouders nog. Gelukkig maar. Maar pijn doet het me wel. Stuurde iemand me maar een keer: hoe gaat het met je ? Of: ik denk aan je. Maar het is wat het is.
Ik werk inmiddels 3 dagen therapeutisch op een rustigere groep dan mijn eigen. En dat gaat goed en doet me ook goed. Maar het voelt ook anders dan voor heen. Het is maar werk. Ik ben niet meer de bevlogen medewerker die ik eerst was. Maar ook dat zal wel weer terugkomen.
Ik ben ook benieuwd hoe het met me gaat over een jaar. Kan ik dan m'n leven weer meer oppakken? Word ik weer de versie van mezelf die ik was? Of blijf ik voor altijd de veranderde Muts?
De tijd gaat het leren.
Voor nu voelt gewoon alles zwaar en klote.
Het nummer 'Grijs', gezongen door Jaap Reesema beschrijft goed hoe ik me het eerste halfjaar heb gevoeld. En zelfs nu, 2 jaar na zijn dood, voelt het soms nog steeds zo. Ik probeer dat maat te accepteren en te bedenken dat het betekent dat de liefde groot was/is....
zaterdag 10 juni 2023 om 12:27
Misschien een idee om met beiden te praten? Uiteraard alleen als je er zelf behoefte aan hebt.muts87 schreef: ↑10-06-2023 12:09Ja ik weet dat het er allemaal bij hoort. En dat accepteer ik. Ik hield en hou veel van mijn broer. En dit is de prijs die ik ervoor betaal. Zou raar zijn als dit er allemaal niet was.
Bedoel je om met vrienden te praten ? Of een prof ?
Gelukkig wel 1 lieve vriendin die me meerdere keren per week appt/belt. En vaak kaartjes stuurt. Dat doet me dan extra goed.
In september dit jaar is het 8 jaar geleden dat mijn broer is overleden. Hij werd ook maar 31 jaar. Het begin van rouw was ook erg heftig. Ik deed ook gewoon mijn ding en het voelde raar. Soms kan het verdriet nog de kop opsteken. Dat accepteer ik hoewel het ook op dit moment dan heftig is. Het gemis blijft en het mag er zijn. Praten erover helpt mij en uiteraard heb ik ook een luisterend oor voor anderen die iemand zijn verloren.
Ik heb een tatoeage op mijn rechter onderarm met zijn naam in kinderschrift erop. Het geeft me het gevoel dat hij altijd bij me is en dat ook altijd
zal zijn.
madamebijoux wijzigde dit bericht op 10-06-2023 12:30
10.94% gewijzigd
Je pense donc je suis
zaterdag 10 juni 2023 om 12:28
Sterrenstof74 schreef: ↑10-06-2023 12:26Muts, ik dacht de eerste weken/maanden ook dat ik nooit meer écht plezier zou kunnen hebben. Toen die momentjes er af en toe toch kwamen, voelde ik me soms zelfs schuldig. Terwijl ik weet dat mijn vader dat nooit gewild zou hebben.
Het nummer 'Grijs', gezongen door Jaap Reesema beschrijft goed hoe ik me het eerste halfjaar heb gevoeld. En zelfs nu, 2 jaar na zijn dood, voelt het soms nog steeds zo. Ik probeer dat maat te accepteren en te bedenken dat het betekent dat de liefde groot was/is....
Je pense donc je suis
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
