Is het jaloezie?

quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 09:44:

Hier dan mijn verhaal waar ik best veel over pieker...



Ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vriend ook. Wij zijn al iets meer dan 6 jaar bij elkaar.

We wonen ongeveer 3 jaar samen nu. Daarvoor was de relatie met mijn ouders iets minder.

Ik heb ook nog een broertje. Hij heeft sinds een paar maanden een vriendin. Ik was erg 'gelukkig' met zijn vorige vriendin, en dacht toch ook wel weer een klik te krijgen met zijn nieuwe vriendin. In eerste instantie had ik dat ook..



Ik heb mij altijd al geergerd aan mijn broertjes respectloosheid en luiheid naar mijn ouders toe. Hij woont nog thuis, maar brengt (voor zover ik weet..) maar weinig in. Kortom ik, en mijn vriend ook, heb eerder het idee dat hij hun gebruikt als hotel.

Daardoor zijn er ook best weleens ruzies ouders en hem geweest. Maar nooit kwam er veel verandering.



Eerder kwamen wij geregeld langs bij mijn ouders. Wij wonen er vrij ver vandaan, maar toch waren we er vaker dan 1 x in de week en bleven dan ook weleens mee eten. Sinds mijn broertje zijn vriendin introduceerde is dat alleen heel anders geworden.

Mijn ouders trekken voor mijn gevoel enorm naar hun kant. Wij worden veel minder uitgenodigd.

Het lijkt wel of wij ineens niet meer interessant zijn, terwijl wij toch altijd wel (ook al zeg ik het zelf) de positiviteit komen brengen.

Daartegenover staat dat mijn broertje soms gewoon dingen verziekt.

Ik heb deze gevoelens weleens geuit naar mijn moeder, maar zij zegt dat ze meer rekening houden met mijn broertje, omdat hij gewoon nog thuis woont. Terwijl mij opvalt dat voordat hij dit vriendinnetje kreeg, mijn ouders meer houding aan namen om zijn slechte gedrag te negeren en dus minder rekening hielden met hem, want hij deed/doet het immers ook niet met hun.



Hierdoor voel ik me een beetje achtergesteld. Mijn moeder zegt dat ik jaloers ben, terwijl ik van binnen niet echt precies voel dat het jaloezie is??



Hierdoor ontstaat er een heel naar gevoel naar mijn broertje en zijn vriendin. Mijn broertje is zowiezo iemand die maar weinig hoogte geeft, dus die nare gevoelens waren ook al wel een beetje aanwezig. Het ene moment vind hij je lief, het volgende moment behandeld hij je letterlijk als stront. Dit bevestigt iedereen (vriendinnen, familie, zijn vrienden) al mijn hele leven tegen mij.

Sinds ik dat zo zat ben, probeer ik een muur naar hem op te bouwen. Maar ook naar zijn vriendin.

En in mijn gedrag naar hun toe bouw ik daadwerkelijk een muur, maar in mijn hoofd kan ik het op een of andere manier niet los laten.



Daarbij komt dat mijn moeder altijd zo overdreven vrolijk doet als hun of als zijn vriendin er is/zijn. Ze doet zich dan leuker voor, dan dat ze in werkelijkheid is (niet zeggende dat ze helemaal niet leuk is hoor). Wat mij nog meer mateloos irriteert is dat ze soms, wanneer ik haar roep in gezelschap, ze gewoon net doet alsof ze me niet hoort Ik heb dit pas eens getest, omdat ik 100% zeker wist dat ze me wel hoort. Ik riep haar een paar keer, maar kreeg geen reactie terwijl mijn geroep verstaanbaar was, want ik zat tegen over haar. Toen ik geen reactie kreeg, maakte ik een vieze opmerking waarvan ze wel opmoest kijken!En ja hoor, ik kreeg reactie! Dus ik zei; Oh ja nu hoor je me wel?

Waarop ik weer geen reactie kreeg. Terwijl ze wel alle aandacht vestigt naar hun?? Ik heb nog nooit gezien dat ze mijn broertje of zijn vriendin 'niet hoorde'....

Kortom, sinds de komst van mijn broertjes nieuwe vriendin is er zo veel veranderd. In negatieve zin voor mij.

En zelf bedenk ik me maar, bij mijn broertjes vorige vriendin vond ik het heerlijk als zij er was. Dan ging alle aandacht naar haar toe maar daar heb ik nooit een probleem mee gehad. Waarom zou het dan nu wel jaloezie zijn?



Ik ben ook wat dingen te weten gekomen over dit nieuwe vriendinnetje die bij mij niet door de beugel kunnen. Ik ben daardoor ook anders naar haar gaan kijken. Sinsdien heb ik dus voor mijn gevoel die klik niet echt meer.

Maar toch houdt het me elke keer weer bezig als we daarvandaan komen of ik niet lullig ben overgekomen met bepaalde woorden.. (Ben zelf ook best onzeker hoor, goh? )



Ik wil zo graag dat ik het kan loslaten.. Dat ik écht een muur om me heen kan bouwen waar dit soort gevoelens geen kans meer hebben om doorheen te komen.



Misschien vinden jullie me wel een enorme aansteller, maar ik wil graag weten of mijn gevoelens gegrond zijn. Is het daadwerkelijk jaloezie? Wat kan ik hier nu tegen doen?

Ik snap alleen gewoon niet waarom je zelf zo moet verloochenen alleen maar omdat mijn broertje nu deze vriendin heeft...

Hoe zouden jullie dit vinden als jullie in mijn plaats zouden staan..??



Ik hoop dat het een samenhangend en duidelijk verhaal is, zo niet; vraag maar raak!!



De normale grenzen tussen ouders en kinderen lijken hier behoorlijk overschreden te worden. Jouw ouders bepalen uiteraard zelf hoe zij met hun zoon omgaan en zijn jou geen verantwoording schuldig. Dat zij proberen zijn negatieve gedrag te negeren en het positieve (zijn vriendin) uitgebreid prijzen lijkt mij een verstandige opvoedingstrategie. Jouw moeder doet hetzelfde als jij tegenover haar zit en jij haar 'roept' . Zij negeert jou omdat zij op dat moment misschien even in gesprek is met een ander of omdat zij niet geroepen wil worden of... vul verder maar in.



Het beeld wat uit je OP opdoemt is dat je nogal dwingend met je familieleden omgaat. Het moet zoals jij dat wilt en anders niet. Bij volwassen worden hoort ook dat je anderen de ruimte leert geven, je gaat realiseren dat we allemaal anders zijn en dat we niet voor een ander kunnen denken.

Tjeej wat een lap....



Ehm, het eerste wat ik denk, kén je haar wel? Praat eens met haar, ga een stuk wandelen ofzo.



Kan me voorstellen dat als je zo tegen haar of hun bent, dat je ouders die negatieve gevoelens oppikken en zich daarom minder op jou richten. Herken je daar iets van?



Over dat broertje ouders gebruikt, dat kan jij wel vinden, maar je ouders zijn volwassen mensen, dat is niet aan jou om dat te beoordelen.



En als laatste, ik ben heel hecht met mijn ouders, maar zie ze misschien 1x per 3/4 weken. Wellicht is het een idee dat je niet elke week naar ze toe gaat? Even wat afstand kan geen kwaad denk ik

Het is hún zoon, hún opvoeding, hún huis, dus hún zaak en niet die van jou.



En misschien vonden je ouders dat het tijd werd dat jíj je eens met je eigen leven ging bemoeien in plaats van een aantal keren per week langskomen en kritiek geven op je broertje? Ik weet natuurlijk niet hoe je doet als je daar bent, maar als de sfeer hetzelfde is als die je over weet te brengen in je post dan snap ik dat ze je niet zo vaak meer uitnodigen. Je vindt je broertje vervelend, je bent jaloers (dat spat er vanaf) je vindt zijn vriendin vervelend en zijn vorige vriendin leuker, je vindt dat je ouders het verkeerd aanpakken met je broertje, enzovoorts.



En je doet zelf ook rare dingen, zoals aandacht trekken van je moeder.



Ik snap het wel deels, ik heb ook een klein broerjte, en ik vond ook dat hij te lui, te onvolwassen was en te weinig deed in huis en mijn ouders als personeel behandelde. Mijn ouders dachten daar alleen anders over en áls ze het al met me eens waren zouden ze dat niet zeggen want ik ben maar zijn zus, en ik heb me nergens mee te bemoeien. En daar heb ik ook weleens ruzie over gehad hoor, dus ik snap je best.



Maar je klinkt wel erg 'het is niet eerlijk want ik doe het toch veel leuker als dochter en hij is zo vervelend en lomp en waarom krijg ik nou opeens veel minder aandacht en waarom heb ik dan altijd zo mijn best gedaan thuis'.

quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 09:44:

Misschien vinden jullie me wel een enorme aansteller,Nee hoor.quote:maar ik wil graag weten of mijn gevoelens gegrond zijn.Wat boeit het? Het zijn jouw gevoelens. Gegrond of ongegrond, jij moet er iets mee.quote:Is het daadwerkelijk jaloezie?Zo klinkt het wel ja, gecombineerd met een onvolwassen relatie met je ouders (je moeder vooral, lijkt het uit je verhaal)quote:Wat kan ik hier nu tegen doen?Misschien gewoon eens wat afstand nemen? Bouw je eigen leven op, los van je ouderlijk gezin, en richt je er niet meer op. Sluit je ook niet af, maar laat het initiatief eens een tijdje van je ouders komen.quote:Ik snap alleen gewoon niet waarom je zelf zo moet verloochenen alleen maar omdat mijn broertje nu deze vriendin heeft...

Hoe zouden jullie dit vinden als jullie in mijn plaats zouden staan..??

Het zou me totaal niet kunnen boeien. En dat weet ik vrij zeker, omdat ik in zekere zin vergelijkbare ervaringen heb.

quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:11:

@ Wuiles;

Volwassen mag ik toch inmiddels wel zijn..

Ben 29. Broertje is 22. Misschien is het ook wel het leeftijdsverschil....Het mag best, maar blijkbaar is het niet zo. Je zou de eerste niet zijn hoor, die met 29 nog grote moeite heeft echt los te komen van ouders/moeder. Sterker, ik lees wel eens wat, en heb de indruk dat het eerder regel dan uitzondering is dat relaties tussen moeder en volwassen dochter problematisch zijn.

quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:11:

@ Wuiles;

Volwassen mag ik toch inmiddels wel zijn..

Ben 29. Broertje is 22. Misschien is het ook wel het leeftijdsverschil....Volwassenheid heeft weinig met leeftijd te maken en veel met ontwikkeling en gedrag. Laat je ouders hun eigen leven leiden en bemoei je niet met hoe zij met hun zoon en schoondochter omgaan. De tijd en energie die je vervolgens overhoudt kun je beter besteden aan jezelf en je eigen leven. Of was dat al perfect?

Het lastige vind ik dat ik niet goed vanaf hier kan weten hoe het precies gelopen is. Het kan nl best zo zijn dat TO ingezet is bij ruzies tussen haar ouders en haar broer of zelf als kind al besloten heeft om te proberen ze met elkaar te verzoenen. En dat blijft erin zitten, ook als iedereen volwassen is maar de patronen niet veranderen.



Ik ga er even vanuit dat zoals je het opgeschreven hebt, het verhaal redelijk klopt (perceptie blijft altijd zoiets persoonlijks ). Het beste wat je kunt doen, is de verantwoordelijkheid bij je ouders laten voor je broer. Beschouw hem als willekeurig welke andere volwassene en oordeel minder. Je kunt er niets aan veranderen en dat moet je ook niet willen. Leef jouw leven, geef daar je aandacht aan.



Het zou me niet verbazen als je ouders zich al langer zorgen maken om hun zoon. En dat ze allang blij zijn wanneer het erop lijkt dat hij zijn leven leuk leeft. Het nadeel van dit soort zorgen om 1 kind is vaak dat de andere kinderen minder aandacht krijgen. Bij hun gaat alles goed, je kunt er vanuit gaan dat dat allemaal stabiel is. Dat is te makkelijk maar het gebeurt vaak. Ik denk dat misschien een deel van je moeders gedrag zo begrepen kan worden. En dat ze zich leuker voordoet is wellicht zo simpel als niet door de mand willen vallen, nl dat ze een zoon heeft die lui en respectloos kan zijn. Als hij een leuke vriendin heeft, hoop je dat ie zijn leven 's betert en dat het niet aan het licht komt. Je ouders zijn erbij gebaat als hij iemand in zijn leven heeft voor wie hij zijn best doet en van wie hij houdt. Dus het best zo zijn dat er onbewust speelt dat ze haar erin moeten houden .



Het is jammer dat je haar minder mag dan zijn vorige vriendin. Ik weet niet wat naar boven is komen drijven waardoor je haar minder leuk vindt. Misschien kun je nog een poging wagen, wie weet is ze toch een leuke lieve meid. Misschien wordt het nooit wat tussen jullie, dat kan gebeuren met partners van broers en zussen.



Je hebt het over een muur opbouwen, dat werkt niet. Mensen doen dan weer dingen waardoor er plots een bres in geslagen wordt en je er weer net zo sacherijnig of verdrietig van wordt. Het blijft je raken, het blijft steken. Wat wel werkt is acceptatie. Zo is mijn broer. En het is zijn leven. Leer je er niet zo snel meer druk over te maken. Ik denk dat een deel van je onrust hierin wordt veroorzaakt door jouw sluimerende gevoel van medeverantwoordelijkheid binnen de familie. Dat mag je los gaan laten. Niet jouw plek, niet jouw positie en die positie had je uberhaupt nooit moeten krijgen.



Laat dat bij je ouders. Hun kind, hun zorg, hun verantwoordelijkheid. Als het weer 's mis gaat met je broer en je ouders willen er met jou over praten, kap het dan vriendelijk en beleefd af. Tot je op een punt komt dat je die verantwoordelijkheid niet meer draagt, dan kun je weer makkelijker dingen horen en een ander soort betrokkenheid ervaren.



Wb het contact met je ouders, je kunt het niet afdwingen. Ga wat minder langs als dat prettiger voelt. Als je meer aandacht wil van je moeder, ga dan geen roepspelletjes spelen maar zeg dat op een leuke manier tegen haar. Spreek wat af om samen te doen, naar de stad, naar de film, uit eten. Doe wat meer met haar samen buitenshuis of met je vader en je vriend erbij. En heb het niet over je broer maar over haar, haar leven, over jou, jouw leven. Op die manier kweek je een andere band.



Lang verhaal, misschien kun je er wat mee. iig succes ermee!

quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:22:

@ Rider;

Was al tijdje bezig meer op mijn eigen thuis te richten. Merk dat ik ook meer mijn eigen leventje aan het ontwikkelen ben en los aan het komen ben van mijn ouders.. Heb altijd enorm getrokken aan mijn ouders, erg afhanklijk geweest.

Het is ook wel erg wennen hoor om zo los te komen.

maar het lukt wel hoor. Ga gewoon eens een tijdje niet naar je ouders, bel ze niet, neem echt afstand en ontdek dat je een zelfstandig persoon bent met een eigen leven. Succes!

quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:42:

Het is vaak zo dat wij de dingen doen voor mijn ouders of opknappen die mijn broertje weigert te doen.Nee, die je ouders weigeren te doen, blijkbaar. Stop daar mee.quote:Alleen maar om mijn ouders te helpen.Vragen ze daar om, of doe je dat uit jezelf? En zouden ze niet iemand kunnen inhuren die dat voor ze doet? Je ouders zijn grote mensen hoor.

Ik denk dat je ook moet bedenken dat je een volwassen vrouw bent, dat meerdere keren per week langsgaan bij je ouders geen must is. Jij hebt je eigen leven én, wat veel volwassen kinderen vergeten, ook je óuders hebben hun eigen leven. Als je het contact wat verminderd zíe je ook minder en zul je ook minder last hebben van je broertje. En óók je broertje gaat op een gegeven moment uit huis, maar wat en hoe en wanneer, laat hem dat met je ouders uitvechten.



Ik herken echt wel veel van wat je schrijft hoor, ik trek het me alleen véél minder aan. Om sommige dingen kan ik ook boos worden op mijn broertje, wanneer hij mijn ouders laat zitten bijvoorbeeld, met feestdagen of iets dergelijks. Maar aan de andere kant, dat is níet mijn probleem.

Wat het ook is, ik ben de oudste thuis, dus altijd ook aangesproken als 'ja, maar jij bent de oudste, jij zou beter moeten weten' waardoor ik misschien een wat over ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel heb en me verantwoordelijk voel voor dingen die níet mijn verantwoordelijkheid zijn. (het is níet mijn verantwoordelijkheid dat mijn broertje niet komt opdagen bij bijzondere gelegenheden, enzovoorts)

Misschien dat jij daar wat in herkent, want het schijnt wel een eigenschap te zijn die veel oudste kinderen in een gezin hebben.

quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:42:

Daarentegen doe ik wel altijd mijn best om van mijn kant geen spanningen te laten merken.





Fijn dat je er wat mee kunt .



Enne... die opmerking van je spreekt boekdelen. Jij bent het goede kind. Dat krijg je met wisselwerkingen binnen families, iedereen neemt zijn plek in. Het leuke ervan is dat wanneer jij verandert, de wisselwerking ook verandert.



Het is tijd om een volwassen kind te zijn van je ouders, met jouw leven. Je hebt het recht om ook 's over dingen te praten waar je tegenaan loopt, je hoeft niet sfeerverhogend/reddend te zijn. Jij bent jij, wees dat ook bij je ouders.



Ik kan me voorstellen dat dat vreemd voelt, je gaat patronen loslaten. Maar dat betekent ook dat je nieuwe patronen kunt vinden die beter voor jou werken, gezonder voor jou zijn. En ik vermoed ook voor je ouders.

En wat Rider net aangeeft: dat jij dingen voor je ouders doet, Vragen ze daarom? En ben jij dan verplicht om te helpen? Waarom dan? En waarom voelt je broertje zich kennelijk niet verplicht? Toch dat verantwoordelijkheidsgevoel?

Ik krijg altijd een beetje de kriebels van volwassen kinderen die vinden dat hun jongere, nog thuiswonende broertje of zusje teveel verwend wordt en daar dan vervolgens over gaan klagen bij de ouders. Misschien heb je best een punt als je zegt dat hij te weinig inbrengt in huis, alleen ben jij geen mede-opvoeder, maar gewoon hun andere kind. Ik snap best dat het kan steken, maar je moet daarin wel je plek weten en niet denken dat je je ouders kunt corrigeren als het om de opvoeding van je broertje gaat. Ik kan me voorstellen dat je ouders zich daar flink aan ergeren.



Verder krijg ik het idee dat je jezelf en je vriend wel erg ziet als de ideale kinderen en je broertje en zijn vriendin als de zwarte schapen. Jullie brengen positiviteit in, jullie knappen hun karweitjes op, je ouders moeten vooral in hun handen wrijven dat jullie daar zo vaak langs willen komen. Misschien zien je ouders dat wel anders en hechten zij net zoveel waarde aan de aanwezigheid van je broertje?

Oh, en je moet juist wél spanningen uitspreken. Niet als uitbarsting, maar gewoon bespreken. Kan geen kwaad, als je het op de juiste manier doet. Maar hou in je achterhoofd dat die spanningen wel eens alleen voor jóu kunnen bestaan omdat jíj je het erger aantrekt dan de rest. Waarschijnlijk hebben je ouders er helemaal niet zo'n beeld van als jij.

quote:birgitdemus schreef op 02 juli 2009 @ 10:54:

@ Rider;

Tuurlijk zouden ze dat zelf kunnen doen,Punt. Alles hierna is rationaliseren van gedrag dat past bij de onvolwassen relatie met je ouders.



Niks mis met het helpen van je ouders als ze hulpbehoevend zijn natuurlijk, en ook uit aardigheid helpen is niks mis mee. Maar een vrouw van 29 die haar ouders helpt met als uitleg: quote:Toen ik thuis woonde had ik ook mijn taken in huis.Het wordt misschien toch echt eens tijd om volwassen te worden.

quote:Feliciaatje schreef op 02 juli 2009 @ 10:56:

[...]

Enne... die opmerking van je spreekt boekdelen. Jij bent het goede kind. Dat krijg je met wisselwerkingen binnen families, iedereen neemt zijn plek in. Kleine correctie: Jij bent het goede kind in je eigen ogen.



Ik gok dat je broertje dat wat pretentieus zou vinden, en je ouders ofwel vanzelfsprekend ofwel overbodig.